ျမင့္ျမတ္သိဂႌ - အျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္ကအလြမ္းေရာင္လြင္ျပင္

ျမင့္ျမတ္သိဂႌ ● အျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္က  အလြမ္းေရာင္လြင္ျပင္

(မိုးမခ) မတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၈

ရာသီေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေတြလည္း တေရြ႕ေရြ႕ အိုေဟာင္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့သလို မိမိတို႔အရြယ္ အသက္သည္လည္း တေန႔ခ်င္း တရက္ခ်င္း တလခ်င္း တႏွစ္ခ်င္းျဖင့္  ႀကီးရင့္သထက္ ႀကီးရင့္လုိ႔ လာခဲ့ ေလၿပီ ။

သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္မည္သို႔ေျပာင္းလဲပါေစ၊ အတိတ္၏ေျခရာတို႔ႏွင့္ အရိပ္ပမာဆံုရေလတိုင္း မိမိစိတ္အစဥ္ တို႔က ႏုသစ္လန္းဆန္းလာကာ ငယ္ဘဝဆီသို႔ စိတ္ေစစရာမိသြားတတ္ၿပီး လန္းဆန္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့စရာမ်ား ျပန္လည္ခံစားမိရင္း အဆုံးမွာေတာ့ လြမ္းရိပ္ေဝရျမဲ ျဖစ္ကာ ႏြမ္းလ်က်န္ရစ္ရေလသည္။

အထူးသျဖင့္ ေလးငါးတန္းအရြယ္ ဆယ္စုႏွစ္ေမာင္မယ္ကေလးမ်ားကို ျမင္ရေလတိုင္း မိမိတို႔၏ ထိုအရြယ္ ထိုဘဝကို ျပန္ေျပာင္း သတိရ တမ္းတမိရၿပီ။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေလးမ်ား၏ ယခုေခတ္ေနထိုင္လႈပ္႐ွားအျပဳအမူမ်ားက မိမိတို႔ႏွင့္ အနည္းငယ္မွ် ကြာျခား ေနခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိရၿပီ။ ယခုအခါ သူတို႔က ဖုန္းထဲက Game ေတြကို သာ ထိုင္ရာမထစြဲစြဲလမ္းလမ္း ကစားတတ္ၾကသည္။ သူတိ႔ုငယ္ဘဝႏွင့္ မိမိိတို႔ကေလး ဘဝ အာရုံက်က္စားမႈ ဝင္စားမႈတို႔ကမတူၾကေတာ့။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးကပဲ ျခားနားေျပာင္းလဲ လိုက္ေရာ့သလားေပါ့။

မိမိတို႔ သူတို႔အရြယ္ေလာက္ကမူ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားၾကသည္။ ဇယ္ေတာက္ၾက၊ ႀကိဳးခုန္ ၾကသည္။ တူတူပုန္းၾက၊ ထုတ္စည္းတိုးၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာလြမ္းစရာေကာင္းလိုက္ ပါဘိေတာ့။ 

မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က အိမ္မွာ ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း ညီအစ္မေတြက ၄ ေယာက္၊ အိမ္ေ႐ွ႕အိမ္ ႏွင့္ ေဘးအိမ္မွ လာကစားသည့္ မတိမ္းမယိမ္းသူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးေကာင္မကေလးေတြက ၃ ေယာက္၊ ေပါင္း ၇ ေယာက္စုၾကကစားၾကသည္မွာ တအိမ္လံုး ေမွာက္မတတ္။ လူႀကီးေတြ႐ွိေနလွ်င္ေတာ့ ခပ္တည္ တည္ ၿငိမ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြအျပင္ထြက္၍ ကေလးေတြခ်ည္းက်န္သည္ႏွင့္ ေမ်ာက္႐ွံုးေအာင္ ေဆာ့ၾက ေတာ့သည္။ ထိုအဖြဲ႔ထဲမွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည့္ မိမိက အကဲဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။

တူတူပုန္းတမ္းကစားၾကေတာ့ သူတကာေတြလို အကြယ္ေတြမွာမပုန္း၊ မိန္းကေလးတန္မဲ့ အိမ္ ထုပ္တန္း ေပၚ တက္ပုန္းသည္။ ထုပ္တန္းႀကီးေပၚ မေၾကာက္မရြံ႕ကားယားေမွာက္ရင္း မိမိကို လိုက္႐ွာေနသူကို အေပၚစီးမွၾကည့္လ်က္ တခြီခြီသေဘာက်ေနခဲ့၏။

ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ သရက္ပင္ႀကီးတပင္႐ွိသည္။ ေႏြဆို သရက္ကင္းကေလး ေတြ မိုးအစဆို သရက္သီးေတြ ႁပြတ္ေနေအာင္ သီးတတ္သည္။ တခါတရံ သရက္သီးေတြ ကို တံခ်ဴႏွင့္မခူးဘဲ ထိုသရက္ ပင္ႀကီးခြဆံုအထိ ေလွကားေထာင္တက္ကာ ခြဆံုမွာထိုင္ လ်က္ ဝါးလံုးတေခ်ာင္းျဖင့္ သရက္သီးမ်ား ပုတ္ခ် တတ္သည္။ အမွန္က သရက္သီး ခူးခ်င္သည္ထက္ အပင္ေပၚတက္ခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတက္မွာ ဟုတ္တိပတ္တိ ခြဆံု အထိတက္ၿပီးကာမွ အဆင္းက်ေတာ့မွ မဆင္းရဲေတာ့၍ ထိုသရက္ပင္ခြဆံုႀကီးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ထိုင္ငိုခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရသည္။ 

မိုးဦးေလဦး သရက္သီးေတြ ေႂကြခ်ိန္ဆို ကိုယ္တိုင္လည္း အေျပးအလႊားသြားေကာက္ၾက သလို လမ္းက ျဖတ္သြားရင္း သရက္သီးေႂကြ ေကာက္ၾကသူမ်ားကို မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုး ရန္ေစာင္ခဲ့ ၾကသည္မွာ အခု ျပန္ေတြးမိေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းလွပါသည္။

ေန႔လည္ေန႔ခင္း လူႀကီးေတြမ႐ွိခ်ိန္ဆို ကေလးတသိုက္ သရက္သီးေတြကို ခဲတံခြၽန္ဓားႏွင့္ လွီးျဖတ္ အခြံ သင္ၾက ငါးပိစိမ္းေတြႏွင့္ တို႔စားသုတ္စားၾကသည္မွာ တေပ်ာ္တပါး။ တခါ တေလေတာ့လည္း ထိုသရက္ သီးလုရင္း ေဆာ့ကစားရင္း ကေလးတသိုက္ရန္ျဖစ္တတ္ၾက ေသးသည္။

သို႔ေသာ္ အိမ္ေ႐ွ႕အိမ္မွ ဆရာႀကီးက တုတ္ႀကီးကိုင္၍ အရိပ္ျပအသံေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုယ္စီ ဇက္ကေလး ေတြပုကာ ၿငိမ္သြားၾကေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမ်ာက္႐ွံုးေအာင္ ဆက္ကစားၾကျပန္ပါသည္။ သာမန္ကေလးေတြ ကစားၾက သလို အိုးပုတ္ကေလးေတြျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္း ေစ်း ေရာင္းတမ္းလည္း ကစားၾကသည္။ ထိုမွ်မက ႐ိုး႐ိုးကစားရတာ အားမရၾက။

ၾကည့္ဖူးသမွ် ဗြီဒီယို ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲလို သ႐ုပ္ေဆာင္တမ္းလည္း ကစားၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ  အေမ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူထိုးကာ ေသေသခ်ာခ်ာက်က်နန ဗီ႐ိုထဲထည့္ထားထပ္ထားခဲ့ေသာ အဝတ္အစားေတြက မိမိ တို႔ မ်က္စိက်စရာျဖစ္လာျပန္၏။ ထိ႔ုေၾကာင့္ မမီ့တမီဗီ႐ိုႀကီး ကို အားကုန္သံုး၍ရေအာင္ဖြင့္ကာ ထိုအထဲမွ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ အေမ့ခ်ိတ္ထဘီေတြ ဖဲအက်ႌေတြ ပုဝါေတြ ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုအဝတ္အစားေတြကိုအေပၚမွထပ္ဝတ္လ်က္ မိမိ ကိုယ္မိမိ မင္းသမီးတပါးကဲ့သို႔ဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေပၚကိုအက်ႌတထည္တင္၊ဆံပင္ ပုံစံလုပ္ ၊ဆံထံုးလိုလိုထံုးသရဖူကဲ့သို႔ ပံုစံလုပ္ထားသည့္စကၠဴ ပတ္ ႀကီး ေခါင္းေပၚတင္ကာ တေယာက္တလွည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ တန္းကစားၾကေတာ့သည္။

မွတ္မိေနပါေသးသည္။ သူ႔ကြၽန္မခံၿပီ ႐ုပ္႐ွင္ကားႀကီးၾကည့္ၿပီးကာစ အခ်ိန္။ ထိုဇာတ္ကားထဲက စုဖုရား လတ္ပံု သရုပ္ေဆာင္တမ္းကစားၾကသည္။ အကုန္လံုးမွတ္မိလာၾကေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္းက စုဖုရားလတ္ႏွင့္ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အခ်ီအခ်ေျပာေသာအခန္းႏွင့္ ဘုရင္ မိဘုရားတို႔ သေဘၤာဆိပ္သို႔ဆင္းရေသာ ဇာတ္ဝင္ ခန္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေယာက္ တလွည့္စီ မပီကလာပီကလာသ႐ုပ္ေဆာင္ကစားၾကရင္း မိမိ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ အနားစ ပံုက်ေနသည့္ အေမ့ထဘီႀကီးကိုဝတ္ကာ အဖ်ားကိုလက္ ကေလးႏွင့္ျပန္ဆြဲ ဖိုသီဖတ္သီ အဝတ္အစားႀကီးျဖင့္ စုဖုရားလတ္ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းသည့္ပံု သ႐ုပ္ေဆာင္ ျပသည္။

မ်က္ႏွာကိုတင္းခ်ီကာ ေခါင္းေမာ့ဟန္လုပ္ၿပီး ပါးစပ္က ပါေတာ္မူသီခ်င္းတပိုင္းတစကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ဆို လိုက္ေသး၏သီခ်င္းက ပါေတာ္မူေလၿပီ၊ ဒါပဲရသည္။ ဒါကိုပဲ သံ႐ွည္ဆြဲ အထပ္ထပ္အခါခါ ဆိုလို႔ ေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ ၾကည့္ေနၾကေသာ က်န္ညီအစ္မမ်ားက ဟီးဟီးဟီးဟု ထငိုလိုက္ၾကေတာ့ သ႐ုပ္ ေဆာင္ေနရာမွရပ္ကာ ဘာျဖစ္တာတုန္း ဘာလို႔ ငိုၾကတာတုန္းဟု အလန္႔တၾကား ေမးမိေတာ့ စုဖုရား လတ္ကိုသနားလို႔ တဲ့။
 

ထိုအခါမွပင္ ဟယ္သ႐ုပ္ေဆာင္တာကိုဟုဆိုကာမိမိမွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ခဲ့ရဖူးပါ သည္။ ငယ္ႏုစဥ္ အျဖဴေရာင္ထိုကာလမ်ားက သူ႔ကြၽန္မခံၿပီဟူေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားႀကီးမွ ဇာတိမာန္ စိတ္ထားမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ မိမိတို႔ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ခဲ့ ဖူးပါသည္။

ထို႔ျပင္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ကာလက ၾကည့္ခဲ့ၾကရဖူးေသာ ႐ုပ္ေသးပြဲမ်ားကို အတုယူကာ ႐ုပ္ေသးပမာ ကေလးတေယာက္ ေျခလက္တို႔ကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ေအာက္မွာ ရပ္ေစ၍ မိမိက ခံုအျမင့္ျမင့္ ဆင့္ထိုင္ကာ ႐ုပ္ေသးဆရာလုပ္ ပါးစပ္က ရရာသီခ်င္းဆိုကာ ဟိုႀကိဳးေျမႇာက္ ဒီ ႀကိဳးေျမႇာက္ျဖင့္ ႐ုပ္ေသး ကတမ္းလည္း ကစားခဲ့ဖူးၾကသည္။

အိမ္မွာ႐ွိသမွ် အဝတ္အထည္ေတြပံုခ်ကာ အထည္ေရာင္းတမ္းလည္း ကစားခဲ့ၾကသည္။

ထိုသို႔ ကစားထားၾကသမွ် ဖြထားသမွ် ညေန အေမတို႔ျပန္လာခ်ိန္နီးၿပီးဆို ညီအစ္မ တေတြ ကမန္းကတန္း ျပန္လည္သိမ္းဆည္းၾကရပါသည္။ 

အေမျပန္လာ၍ ဖြထားေၾကာင္းသိသည္ႏွင့္ ေရစိမ္ေဘာစကိုင္းသားႀကိမ္ျဖင့္ ညီအစ္မ ၄ ေယာက္စလံုး လက္ပိုက္ကာ တန္းစီအေဆာ္ခံၾကရပါေတာ့သည္။ အ႐ိုက္ခံရ၍နာသည့္အခါ ေျခသလံုးေလးေတြ ကိုယ္စီ ပြတ္သပ္ကာ မ်က္ရည္က်ၾကေသာ္လည္း ခဏသာ။ 

မၾကာျပန္၍ တဟီးဟီးရယ္မိခဲ့ၾကသည္သာ။ ထို႔ျပင္ ေက်ာင္းဆင္းညေနတခ်ိဳ႕မွာ ရပ္ကြက္ထဲက စာအုပ္ အငွားဆိုင္ဘက္ ေျခဦးလွည့္တတ္ၾကေသးသည္။

အသားမည္းမည္း ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ မ်က္မွန္ႀကီးႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ဦးအီက်ားႀကီးက သေဘာ အလြန္ေကာင္းလွသည္။ မိမိတို႔ငွားသြားသမွ် စာအုပ္ေတြရက္လြန္မွ ျပန္အပ္ၾကလည္း ရက္လြန္ေၾကး မယူ တတ္။ စာအုပ္ငွားခေတြေလွ်ာ့ေပးသမွ် မိမိတို႔ကလည္း အား ပါးတရ စာအုပ္ ေတြငွားၾက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မအပ္ပဲထားၾက ငွားခေတြေလွ်ာ့ခိုင္းၾကႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ေသာင္း က်န္းခဲ့ၾကသည္။ တခါငွားလွ်င္ ကာတြန္း ႐ုပ္ျပမဂၢဇင္းဝတၳဳေပါင္းစံု မ သြားတတ္ၾကသည္မွာ ဆိုင္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေရာက္ေတာ့။

ယခုေတာ့လည္း ေျပာင္းလဲလာေသာေခတ္ႏွင့္အညီ စာငွားသူေရာ စာဖတ္သူေတြပါ စာအုပ္ ေတြ ေနရာမွာ ဖုန္းေတြအစားထိုး ၾကည့္ၾကဖတ္ေနၾကၿပီ။

ထိုသို႔ျဖင့္ စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္ ႐ုပ္႐ွင္ဗီဒီယိုေတြၾကည့္လိုက္ ကစားလိုက္ျဖင့္ ထိုအရြယ္ ထိုအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါးပါးျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ်မက အမွတ္တရေတြၾကားမွာ တခါ ကလည္း အေဆာ့လြန္ကာ အအ ျဖစ္မည့္ အေျခအေနထိေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။

မွတ္မွတ္ရရ မိေက်ာင္းလုပ္တမ္းကစားၾကခ်ိန္။ အလွည့္က်သူက မိေက်ာင္းပံုစံျဖင့္ သူ႔ ပိုင္နက္ေရဟု သတ္ မွတ္ထားေသာကြက္လပ္အတြင္း ျဖတ္ေျပးသူကို ဖမ္းရသည္။ မိသည့္သူက မိေက်ာင္း ျပန္လုပ္ရသည္။ မိမိမိေက်ာင္းလုပ္ရမည့္အလွည့္မွာ ႐ိုး႐ိုးမဖမ္းဘဲ မိေက်ာင္းႀကီးက ပုေလြပါ မႈတ္မယ္ေဟ့ဆိုကာ ဝါးတူ တုတ္တေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့လ်က္ ပုေလြမႈတ္ဟန္ျဖင့္ ျဖတ္ေျပးသူမ်ားကို လိုက္ဖမ္းေလရာ တေယာက္က သူ႔မိသြားမည္စိုး၍ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မိမိကိုတြန္းလိုက္ပါ၏။

စူးခနဲနာက်င္မႈႏွင့္အတူ အာေခါင္ထဲစိုက္သြားေသာ ဝါးတူကို ကေယာင္ကတမ္း ဆြဲထုတ္ လိုက္မိေတာ့ ေသြးေတြပါ ပါလာသည္။ ထိုအခါမွ အားလံုးကစားတာရပ္၍ စိတ္ပူပန္စြာ အနားဝိုင္းလာၾကေတာ့ ငေပ ငေတမိမိကရတယ္ဟုလက္ကာျပကာ ပါးစပ္ကို ေရျဖင့္ ခ်က္ ခ်င္းပလုတ္က်င္း၏။ ေသြးေတြေထြးခ်၏။ ေသြးတိတ္သြားေသာ္လည္း အသံက ခပ္တိုး တိုးသာ အီး အဲထြက္ေတာ့သည္။ 

ထိုေန႔က ညေနအထိ အားလံုးဆက္မကစားျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ကာ အကုန္ၿငိမ္သြားၾကသည္မွာ လူႀကီးေတြ ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ထိ။

အေမျပန္လာေတာ့လည္း အကုန္ၿငိမ္ေနၾကကာ လုပ္စရာ႐ွိတာသာလုပ္ေနၾကေတာ့ အေမက မသကၤာ ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က အႀကီးဆံုး ကေလးေခါင္သူႀကီးျဖစ္ေသာ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသူ မိမိကို ေမးပါ ေလေတာ့၏ သို႔ေသာ္ မိမိက အာေခါင္မွ တဆစ္ဆစ္နာေန ေသာအ႐ွိန္ျဖင့္ အသံက်ယ္က်ယ္မထြက္ႏိုင္ ေတာ့။ အင္း အဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွ အေမ့မွာ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ကာ က်န္သူမ်ားကို ေမးျမန္းဆူပူေလမွ အားလံုး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို မ်က္ႏွာ ငယ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ေျပာျပၾကပါေလ၏ ထိုအခါမွ မိမိကို ဆရာဝန္ဆီ ခ်က္ခ်င္း ေခၚသြားကာ ေဆးခန္းျပ ေဆးထိုး ေသာက္ေစရေတာ့သည္။ ကံေကာင္း၍ သံုးရက္ေလာက္႐ွိမွ အသံျပန္ ရ ျပန္ေကာင္းလာကာ မူလအတိုင္း ျဖစ္ပါေတာ့၏။

ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က သိုင္းဝတၳဳမ်ားဖတ္ကာ သိုင္း႐ူးလည္း ႐ူးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေႏြရာသီအားလပ္ခ်ိန္ဆို သရက္ သီးသုပ္သုပ္စားၾက သိုင္းခ်တမ္း ေစ်းေရာင္းတမ္း စသည္ျဖင့္ ကစားနည္း ေပါင္းစံုႏွင့္ ညီအစ္မတသိုက္ ေျဗာင္း ဆန္ေအာင္ေဆာ့ကစားၾကေတာ့သည္။

ေဆာ့ၾကကစားၾကရံုတင္မဟုတ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ႏွင့္ ဆရာမႀကီးေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾက ေသးသည္။ အေဖက ယမကာႀကိဳက္၏။ ႀကိဳက္သည္ႏွင့္အမွ် မွီဝဲတတ္၏။ ညေနေနညိဳၿပီဆို အေဖ ေလၿပိဳေလၿပီ။ တားမရမည့္အတူတူ အျပင္မွာမေသာက္နဲ႔ အိမ္မွာ ေသာက္ဟု အေမက ခြင့္ျပဳ ေတာ့ အေဖက သူ႔ ယမကာ ကို ပုလင္းျပားကေလးျဖင့္ ဝယ္ထားၿပီး အိမ္မွာေသာက္ေလ၏။ တေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္။ တခါတရံ အေဖ့သူ ငယ္ခ်င္းဦးဘိုနီဆိုသည့္ အသားျဖဴျဖဴ လူ ႀကီးပါ အိမ္ကိုေရာက္လာကာ အတူေသာက္ တတ္ၾက သည္။ ထိုသို႔ ေသာက္ၾကသည္ကို မိမိတို႔ ညီအစ္မမ်ားကမႀကိဳက္ၾက။ 

အရက္ဆိုတာမေကာင္းမွန္းသိေနၾကသလို ခ်စ္ေသာအေဖ ဒီအရက္ေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ေသမည္ကို လည္း စိုးရိမ္ေနၾကၿပီ။ အေဖကလည္း ဘယ္လို ျဖတ္ျဖတ္ ဒီအရက္ကို ျပတ္ မည္မဟုတ္။ ဒီေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာမရသမွ် မိမိတို႔ျမားဦးက အေဖ့ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ထိုလူႀကီးဆီ ဦးတည္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ညီအစ္မတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္၍ ဆႏၵျပၾကေတာ့၏။

ထိုလူႀကီးလာ၍ ျခံေပါက္ဝကေခၚလွ်င္တံခါး ထမဖြင့္ေပး၊ သူဘာခိုင္းခိုင္း မလုပ္၊ ေနာက္ဆံုး ထိုလူႀကီးလာ လွ်င္ထိုင္ေနက် ေနရာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နံရံမွာ ဘိုနီအလိုမ႐ွိ၊ အရက္ ေသာက္၍ အေဖ့ကိုမဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ စသည့္ စာသားမ်ားကို ေျမျဖဴျဖင့္ ျမင္ေအာင္ ေရးျပထားၾက၏။

တကယ္လည္း ထိုစဥ္က ကေလးသာသာ မိမိတို႔ဆႏၵျပပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ 

မိမိတို႔ညီ အစ္မတသိုက္၏ပညာျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ထိုလူႀကီး ေနာက္ပိုင္း အိမ္ကိုမလာေတာ့။ အေဖက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို အားနာကာ မိမိတို႔ကို ဆူပူေသာ္လည္း မ႐ိုက္ရက္။ မိမိတို႔ကလည္း အခ်ိန္အခါမေရြး ေရစိမ္ႀကိမ္ႏွင့္ ေဆာ္ပေလာ္တီးတတ္ေသာ အေမ့ကိုသာ ေၾကာက္သည္။ အေမ႐ိုက္သည္ႏွင့္ ေ႐ွ႕မွဝင္ကာ ေပးတတ္ေသာ၊ ယမကာေလးေထြသည္ ႏွင့္ သူ႔ ဘာသာ ၿငိမ္ေန တတ္ေသာ သမီးမ်ားကို ခ်စ္လြန္းလွေသာ အေဖ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိ၍ ဤမွ် အတင့္ ရဲခဲ့မိၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ညီအစ္မတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္အေဖ့ကိုအျပင္ေခၚထုတ္သူက ေခၚထုတ္၊ ေနာက္မွာက်န္သူက အေဖ့ပုလင္းျပားထဲက အရက္ကို သံုးပံုတပုံသြန္ကာ ေရေရာ မူလေနရာ ဟန္မပ်က္ ျပန္ထားလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အေဖက သူ႔သမီးေတြ ထိုသို႔လုပ္ ေနသည္ကို အေစာပိုင္းမသိခဲ့။ ေနာက္ပိုင္း မိမိ တို႔ကလည္း ေလာဘႀကီးကာ ပုလင္းတဝက္ေက်ာ္ေရေရာ ထည့္တဝက္ကိုပုလင္းတခုနဲ႔ ေရတဝက္ေရာ သိမ္း ေနာက္တရက္မွာ မလိမ့္ တပတ္ျဖင့္ အေမ ဝယ္ထားတာ႐ွိတယ္အေဖဟုဆိုကာ အေဖ့ဆီမွ မုန္႔ဖိုး ေတာင္းျပန္ ေရာင္းလုပ္ေတာ့မွ အေဖသိသြားျခင္း ျဖစ္ပါေလ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္တိုရံုမွတပါး သူ႔သမီးမ်ား ကို လက္ျဖင့္ပင္မရြယ္ရက္ခဲ့။ မိမိတို႔ထိုသို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ယမကာစြဲလန္းလြန္းေသာ အေဖ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အထိေနႏိုင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္ထင္ပါ၏။

အရက္ေသာက္ျခင္းကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း အရက္သမားသမီးဟုအေခၚခံရျခင္းကို အားငယ္ ဝမ္းနည္း နာက်င္ရေသာ္လည္း ညေမွာင္သည္ႏွင့္ ယိုင္တိယိုင္ထိုး အေဖ့ပံုရိပ္ကို ျမင္ရပါမွ အာေလးလွ်ာေလး အေဖ့ အသံကိုၾကားရပါမွ မိမိတို႔ေတြ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ေအးခဲ့ရ သည္။ အေဖ့ အရိပ္မိုးပါမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ထိုစဥ္က မိမိတို႔အိမ္မွာ ဖုန္းလည္းမ႐ွိ၊ တီဗြီလည္းမ႐ွိ ေရစက္မီးစက္ေတြလည္းမ႐ွိ။ ဗီဒီယိုဇာတ္ ကား ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ အိမ္ႏွင့္မနီးမေဝး ရပ္ကြက္ထဲမွ ဗီဒီယို ရံုသို႔ ေျပးၾကည့္ ၾကရပါသည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ညီအစ္မတေတြ ထိုရံုမွာ ဗီဒီယို သြားၾကည့္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီ။ ထို႔အတြက္ အေမ ေပးခဲ႔သည့္မုန္႔ဖိုးေလးနွင့္မေလာက္ငွ၍ ရံုလက္မွတ္ဖိုး မုန္႔ဖိုးရေအာင္ ၾကံဖန္ၾကရေတာ့၏။ ထိုစဥ္က ေရစက္မရွိ၍ အိမ္သံုးဖို႔အတြက္ေရကို ရပ္ကြက္ထဲမွ ေရစည္လွည္းဝယ္၍ ျဖည့္ၾကရသည္။

ထို႔အတြက္ အေမက သူအလုပ္မသြားမီ ေရစည္းလွည္းတြန္းေနက် ရပ္ကြက္ထဲက မကုလားမကိုေခၚခိုင္း ျဖည့္ခိုင္းဖို႔ မွာကာ ေရစည္လွည္းဖိုးေရာတြန္းခကိုပါ ေပးထားခဲ့ေလ့႐ွိ သည္။ မိမိတို႔ ညီ အစ္မတသိုက္က ထိုပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္ဆုပ္၍ မကုလားမကို မေခၚၾက ေတာ့။ 

တက္ညီလက္ညီပင္ ေစာေစာစီးစီး ဝီရိယထားကာ ေရပံုးကိုယ္စီဆြဲ၍ တဖက္ျခံမွ အန္တီသီ တို႔ ေရငုတ္႐ွိရာ ခ်ီတက္ၾကေတာ့၏။ ေရႏွိပ္သူကႏွိပ္၊ ဆြဲသူကဆြဲ၊ ျဖည့္သူကျဖည့္ႏွင့္ ဗီဒီယိုဖိုးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေတာ့ သည္။ အိမ္မွာ႐ွိသမွ် ေရကန္ေရအိုး ေရပံုးမက်န္ျဖည့္ ၿပီးကာမွ ေရခ်ဳိး ၾက၊ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၾကကာ ေန႔လည္ စာ စားေသာက္ၿပီး ထိုပိုက္ဆံျဖင့္ ဗီဒီယို ရံုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးၾကပါေတာ့၏။

တခါက မူဆယ္မွ အလည္လာေသာ ေမာင္ဝမ္းကြဲကေလးကိုလည္း ထိုဗီဒီယိုရံုသို႔ ေခၚသြား ၾကကာ အတူ သြား ၾကည့္ၾက၏။

ေရႊဥေဒါင္းဟုေခၚေသာ ထိုဗီဒီယိုရံုက ပထမႏိုင္ငံျခားကားတကား အရင္ျပကာၿပီးမွ ျမန္မာကား ျပေလ့႐ွိ သည္၊ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာအၾကမ္းအရမ္းမ်ားပါသည့္ဇာတ္ကားကို မိမိတို႔ ညီအစ္မတေတြက  မ်က္ ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း အလည္လာေသာ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ကေလးကမ်က္ႏွာႀကီးငံု႔၊ လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကာကာ ေခ်ာင္းၾကည့္၏။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့ဟုဆိုသည္။ 

သို႔ေသာ္ မင္းသားမင္းသမီး ႏွစ္ပါးၾကည္သည့္ဇာတ္ဝင္ခန္းေရာက္ေတာ့ တခြီခြီသေဘာက်လ်က္ ၾကည့္ လိုက္ ရယ္လိုက္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာကား ဇာတ္လမ္း ဆံုးခါနီးမွာေတာ့ တ႐ႈပ္႐ႈပ္အသံ ၾကား၍ လွည့္ ၾကည့္မိၾကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴသူ႔မ်က္ႏွာမွာ နီေနကာ မ်က္ရည္ ႏွာရည္တို႔ ရႊဲလ်က္ငိုေနရင္းက ခပ္႐ွက္ ႐ွက္ျပံဳးျပေလသည္။

ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတုန္းဟဆိုေတာ့ ဇာတ္ကားထဲက အေဖအျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူႀကီး ေသ သြားတာသနားလို႔ တဲ့။ ထိုစဥ္က သံလက္သီးဟု အိမ္နာမည္တြင္ေသာ္လည္း ငိုလြယ္ ရယ္လြယ္ ခံစားလြယ္ေသာထို ေမာင္ ေလးကိုၾကည့္ကာ မိမိတို႔ ဝိုင္းဝန္းရယ္ေမာခဲ့ၾကရသည္။

လူႀကီးေတြ အျပင္သြားခ်ိန္ေန႔ပိုင္းမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ေဆာ့ၾကသေလာက္ အေမအေဖတို႔ ျပန္လာခ်ိန္ ညပိုင္းမွာေတာ့ အေဖက်င့္ေပးထားသည့္အတိုင္း လုပ္ၾကရသည္။ 

ညေနေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ဘုရားစင္မွာ ေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ ပူေဇာ္ကာ ညီ အစ္မတေတြတန္းစီလ်က္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ဘုရား႐ွိခိုး ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝ ၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ယမကာတန္ခိုးႏွင့္ ရီေဝေနေသာ အေဖက ေဘးမွာထိုင္ကာ သူ႔ သမီးေတြ ဘုရား႐ွိခိုးၾကသည္ကို ပီတိ တေဝေဝ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနတတ္ သည္။ အဆံုးသတ္ အမွ်ေဝ ေၾကးစည္ကေလး ထုေတာ့ သာဓုသာဓုဟု ခပ္ေလးေလးေခၚ တတ္ပါသည္။ 

ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး အေမအေဖတို႔ကိုပါ ကန္ေတာ့ၿပီးသည္ႏွင့္အဘိုးတို႔အဘြားတို႔ ဓာတ္ပံုေ႐ွ႕မွာပါ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ထိုမွ်မက ထိုစဥ္က မိမိတို႔ေန႔စဥ္လုပ္ခဲ့ရေသာ အလုပ္တခု႐ွိပါ ေသး၏။ ဘုရား႐ွိခိုးျပီးသည္ႏွင့္အေဖ့မိန္႔မွာ တိုက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ အေဖ၏အေဖ ဘိုုးဘိုး၏ ခဲပန္း ခ်ီကား ဓာတ္ပံုမွန္ ေဘာင္ႀကီးေ႐ွ႕တန္းစီရပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ သတိဆြဲလ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သံေနသံထားမွန္မွန္ ညီညီညာညာ ဆိုၾကရပါသည္။ ဓာတ္ပံုထဲက ဦးစာဟူေသာ နဖူး ေျပာင္ေျပာင္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ဘိုးဘိုးႀကီး က မိမိတို႔ကိုသူ၏စူးနက္နက္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ခပ္နက္နက္ စိုက္ၾကည့္လ်က္။ အေဖလူပ်ဳိဘဝကတည္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျဖစ္ေသာ မိမိတို႔ မျမင္ဘူးလိုက္သည့္ ေဖေဖ့အေဖ ထိုဘိုးဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကို အေဖက စီကာပတ္ကံုး လြမ္းလြမ္း ေဆြး ေဆြးျပန္ေျပာျပတတ္ပါသည္။ 

အဘိုးသည္ ရာဇဝတ္ဝန္ေထာက္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတၱိ ေကာင္းေၾကာင္း၊ လူဆိုးမ်ားကို မည္သို႔ ႏွိမ္နင္း ခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရသည့္အခါ မိမိတို႔ ညီအစ္မတသိုက္မွာ ထိုဓာတ္ပံုႀကီး ကိုေငးေမာၾကည့္လ်က္ မျမင္ဖူး လိုက္ေသာအဘိုးကို လြမ္းခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနေစာင္း တိုင္း အဘိုးႏွင့္ အဘြားဓာတ္ပံုႀကီး ေ႐ွ႕မွာရပ္ သတိဆြဲ၍ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆိုၾကျခင္း အမႈကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ စိတ္ျဖဴလူႏုေလေသာ ထိုစဥ္ က ကစားမက္ခဲ့ ၾကသည္သာမဟုတ္။ 

ဥပုသ္ေန႔မ်ားအခါႀကီးရက္ ႀကီးမ်ားမွာလည္း အဘြားလက္ဆြဲ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ကာ ဥပုသ္ေစာင့္ တတ္ၾကပါေသးသည္။ လူႀကီးေတြ သက္သက္လြတ္စားသည္ဆိုေတာ့လည္း အတုုယူကာ လိုက္စားၾက သည္။ လူႀကီးေတြ တရားထိုင္ေတာ့လိုက္ထိုင္ၾကသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေလးငါးတန္းအရြယ္ ထိုစဥ္က ဝင္ေလထြက္ေလလည္းေသခ်ာနားမလည္ပါ။ လူႀကီးမ်ားကဲ့သို႔  တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္သည္။ ဘယ္လက္ေပၚညာလက္ထပ္ကာမ်က္စိ စံုမွိတ္၏။ ဝင္ေလထြက္ေလမွတ္ဆိုေတာ့ ႏွာေခါင္းက ေလကို လိုက္ဖမ္းရတာ စိတ္ေမာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ဘာမွမမွတ္ေတာ့ဘဲ ဗုဒၶံ သရဏံဂစၦာမိ ဓမၼံသရဏံဂစၦာမိ သံဃံသရဏံ ဂစၦာမိဟုသာစိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ဆိုေတာ့သည္။

စိတ္ထဲမွာရြတ္ရင္းဆိုရင္း ထိုင္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ ေနာက္ျပန္လန္က်ေတာ့မွ အလန္႔တၾကား သတိဝင္လာရေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က အံ့ျသစရာတခုမွာ မိမိထိုသို႔ အိပ္ငိုက္ရင္း ေနာက္ျပန္က်သည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ 

တိတ္ဆိတ္ေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းမႀကီးထဲမွာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ တရားထိုင္ေနၾက ျခင္းျဖစ္ေလရာ အမွန္တကယ္ငိုက္ရင္း ေနာက္ကိုဗုံးခနဲက်သည့္ မိမိအသံကိုကပ္လ်က္ အစ္မဝမ္းကြဲပင္မၾကား၊ ကိုယ္တိုင္ လည္း ထိုသို႔လဲက်သည့္အတြက္ မည္ သည့္နာက်င္မႈမွ် မ႐ွိ၊ ၾကမ္းခင္း ေကာေဇာအၾကမ္းေပၚက်သည္ကို ပင္ ဂြမ္းေမြ႔ရာထက္က်သလိုသာ ႏူးႏူး ညံ့ ညံ့ခံစားခဲ့ရသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွပါသည္။

ထိုမွ်မက ျပန္ေတြးတိုင္း မေမ့ႏိုင္စရာ ျမင္ကြင္းတခုလည္း ႐ွိခဲ့ပါေသးသည္။
 

တခုေသာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ညီအစ္မတေတြ အိမ္ေအာက္ထပ္ေျမႀကီးမွာ ထံုးစံအတိုင္းကစား ေနၾကစဥ္ ထရံလိပ္ႀကီးၾကားမွ ကင္းမည္းႀကီးတေကာင္ထြက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ကင္းႀကီးကေ႐ွ႕တိုးေလ မိမိတို႔က ေနာက္ဆုတ္ ေလျဖင့္ သတ္လည္း မသတ္ရဲၾက၊ သတ္လည္းမသတ္ရက္ၾက ျဖစ္ၾကသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ က်န္သူေတြ ေနာက္ဆုတ္ ေနၾကရန္ေျပာၿပီး ကေလးသူႀကီး မိမိကပင္ ကင္း ႀကီးေ႐ွ႕က ေျမျပင္ကို ဖိနပ္ႏွင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ အသံေပးၿပီး ရသမွ် ဘုရားစာ အကုန္ ရြတ္ ေတာ့သည္။

သရဏဂံု သံုးပါး၊ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး သံ ဗုေဒၶ ႏွစ္ဆယ့္ေလးပစၥည္း ေအာင္ျခင္း႐ွစ္ပါး ဂါထာေတြကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ေတာ့ ေ႐ွ႕တိုးလာသည့္ကင္းႀကီးက အံ့ၾသဖြယ္ထိုေနရာ မွာပဲရပ္တန္႔ကာ ၿငိမ္သက္ သြားပါေလ၏။ ဖိနပ္သံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ေၾကာင့္ ၿငိမ္သြားသည္ဟု ထင္မိစဥ္မွာ ကင္းႀကီးကေနာက္ျပန္ဆုတ္ေလ သည္။ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးမလာေတာ့ဘဲ တေရြ႔ေရႊ႕ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားေသာကင္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း မိမိတို႔ တအ့ံတၾသျဖစ္သြားၾကသလို အား တက္သေရာျဖင့္ ဘုရားစာဆက္ဆိုမိၾကေလ၏။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က စိတ္ ကူးေပၚလာသည့္ အတိုင္း မိမိႏႈတ္မွ ဘာရယ္မဟုတ္ စကားအခ်ိဳ႕ထြက္သြားခဲ့သည္။ ကင္းႀကီးေရ နင့္ကို ငါ တို႔မသတ္ပါဘူး၊ နင္လည္း ေဘးလြတ္ရာသြားပါ၊ မသြားခင္ နင္လည္း လူေတြကို အႏၱရာယ္ မျပဳရေအာင္ နင့္မွာ႐ွိတဲ့ အဆိပ္ေတြ ထုတ္ထားခဲ့ပါဟု။

တခါတရံ လက္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္ထက္ဆန္းၾကယ္ ေနတတ္သည္ကို ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ က ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသာဤအျဖစ္က သက္ေသခံေနခဲ့ပါသည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ ျဖဴစင္ေသာ ကေလးအေတြးျဖင့္ေျပာလိုက္မိေသာထိုစကားအဆံုးမွာ ဝါးလံုး တခုေပၚ တြယ္ တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကင္းႀကီးတံု႔ခနဲရပ္သြားကာ မလႈပ္မ႐ွား ထိုေနရာမွာပင္ ေခတၱၿငိမ္သြားခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ မိမိတို႔ မ်က္ဝန္းေ႐ွ႕မွာပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို လိန္တြန္႔ေနေတာ့သည္။ ထိုလိမ္တြန္႔ေနေသာ ကိုယ္ၾကားမွ အျဖဴေရာင္ ပ်စ္တြဲတြဲ အေစးမ်ား ေပၚထြက္လာသည္ကို ေသခ်ာၾကည့္ ေနေသာ ကေလးတသိုက္ ျမင္လိုက္ရပါ၏။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တအံ့တၾသ ျဖင့္ ဒါ အဆိပ္ေတြညႇစ္ထုတ္ ေနတာပါလားဟုသိသလိုျဖစ္ကာ ကင္းႀကီးကိုပင္သနားမိလိုက္ ပါေသး၏။

ထို႔ေနာက္ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ထိုကင္းႀကီးလည္း သူ႔လမ္းသူ ေ႐ွ႕ဆက္သြားေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ရဖူးေသာ အျဖစ္ႏွင့္အတူ ယခုထိတိုင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထိုကင္းမည္းႀကီးကို သတိရေနမိပါ၏။

ငယ္ႏုစဥ္ ကေလးဘဝ အျဖဴေရာင္ပိတ္ကား ထက္က ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားသည္ ရယ္စရာေမာစရာ ေတြးစရာ ေဆြးစရာအံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြးမကုန္ ဖြဲ႔မကုန္ရသအစံုစံု ျဖင့္ အလြမ္း ေရာင္ ေတာက္ပေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

အျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္က အလြမ္းေရာင္လြင္ျပင္ကို ဝင္ေရာက္မိေလတိုင္း ပ်ာတိပ်ာယာ ထူးဆန္း ေထြလာေလွ်ာက္ကစားတတ္သည့္ ဆံတိုကုပ္ဝဲကေလးမကေလးကို သတိရသည္။

ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ဗလေသးေသး လူပံုေခ်ာေခ်ာႏွင့္ ဘဝေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ယိုင္တိ ယိုင္ထိုး ပံုရိပ္႐ွင္ ကိုလည္း တမ္းတရသည္။ ႀကိမ္လံုးတကိုင္ကိုင္ ေခ်ာ့တခါ ေခ်ာက္တလွည့္ ျဖင့္ ေမ်ာက္႐ွံုးသည့္ကေလးမ်ား ကို ထိန္းသိမ္းပဲ့ကိုင္ေပးခဲ့ေသာ ညိဳသြယ္လွပ လက္ဦးဆရာ မိမာတာကိုလည္း ျမတ္ႏိုးရသည္။
 
ငိုခ်င္ငို ရယ္ခ်င္ရယ္ ဟန္ေဆာင္မႈမ႐ွိပကတိခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့ၾကေသာ ကေလးတသိုက္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္သည္။ ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရသမွ် ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မွန္သမွ် တိတိက်က် သိေနေသးသည္။

ထို႔ျပင္ ႐ွိပါေသးသည္။ ႐ွိေနပါေသး၏။ ဤအျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္မွာ အလြမ္းေရာင္ျဖင့္ သာ ေဆးျခယ္ရ ပါလွ်င္ လွပေသာအမွတ္တရမ်ားစြာ၊ ျပည့္ဝေသာရသမ်ားစြာထြန္းေတာက္ အသက္ဝင္လာပါလိမ့္ဦးမည္။

ျမင့္ျမတ္သိဂႌ