ေမာင္စြမ္းရည္ ● စစ္အစုိးရလက္ထက္မွာ ဖ်က္ခဲ့တဲ့ရန္ကုန္ရဲ့ ၿမိဳ႕ျပလကၡဏာ

ေမာင္စြမ္းရည္ ● စစ္အစုိးရလက္ထက္မွာ ဖ်က္ခဲ့တဲ့ရန္ကုန္ရဲ့ ၿမိဳ႕ျပလကၡဏာ
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၂၊ ၂ဝ၁၈

ျပည္ပကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ့တာ ၁၄-၅ နွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာျပည္ရဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ ္(ေဟာင္း) ရန္ကုန္နဲ႔ကင္းကြာေနခဲ့ တာလဲ ၁၄-၅ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ ၁၄-၅ နွစ္အတြင္းမွာ အေျပာင္း အလဲေတြဟာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြက လဲမ်ားခဲ့တာကိုး။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာဆုိရင္ ေဘးကိုကားထြက္လာသလို၊ အထက္ကိုလည္း ျမင့္တက္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အဝင္မွာ ရပ္ ကြက္က်ယ္ႀကီးေတြ၊ အုတ္တံတုိင္းအရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕ရတယ္။ သင္ပုန္းႀကီးေတြေပၚကစာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တပ္နယ္ေျမေတြျဖစ္ေနတယ္။ တပ္နယ္ေျမေတြကေတာ့ အထက္တန္းမခ်ဲ႕ဘူး။ ေဘးကိုခ်ဲ႕တယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုဝင္ေတာ့ သစ္ပင္မ်ဳိးစုံစိမ္းစုိလာေနတာေတြ႕ရလို့ စိတ္ထဲမွာ စိမ္းလန္းသြားတယ္။ သစ္ပင္ေတြမ်ားတာ ေကာင္း တယ္။ သစ္ပင္က လူေတြ႐ွဴ႐ႈိက္ရတဲ့ေလထုထဲက လူေတြအတြက္ မသင့္တဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိဒ္ေတြကို ႐ွဴသြင္းၿပီးအစာ ခ်က္သတဲ့။ အစာခ်က္ရင္း ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးသတဲ့။ ေအာက္ဆီဂ်င္ဆုိတာက လူရဲ့အသက္ဓာတ္ေလ။

ၿမိဳ႕ႀကီးအတြင္းမွာ လူဦးေရကတုိးလာေတာ့ တိုက္တာအိမ္ ေျခေတြလည္း တုိးလာရတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြက ေဘးမထြက္ ခ်င္ေတာ့ အိမ္ေတြကိုအထက္ျမင့္ေဆာက္တယ္။ ခုနစ္ထပ္တုိက္ေတြ၊ ၁၅ ထပ္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးတုိးလာတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးနဲ႔တူလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားနိုင္ငံေတြကတိုက္ေတြလို ျဖဴသန္႔မေနဘဲ ေရညိႇေတြနဲ႔ မဲညစ္ေနေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးက သစ္လြင္မေနဘဲ အုိစာေနေလရဲ့။ တခ်ဳိ႕တိုက္ေတြမွာေတာ့ ေညာင္ပင္ေတြ၊ ျမက္ပင္ေတြေတာင္ေပါက္လို႔။ အိမ္ရွင္ေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ႏုတ္မပစ္သလဲ မသိ။ တခ်ဳိ႕က ငွားေနတဲ့ လက္လွမ္းမိတဲ့အပင္ေလးေတြကိုေတာင္ ႏုတ္ပစ္ေဖာ္မရဘူး။

စပ္မိလို႔ေျပာရရင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္နယ္ေျမႀကီးကလည္း ေတာထလို႔။ ဓမၼာ႐ုံေတာ၊ တကသေတာေတြအျပင္ အေဆာင္ ေတြမွာလည္းျမက္ေတာ့ႀကီးေတြ ဝန္းရံလို႔။ အေဆာင္ေတြေပၚမွာလည္း သစ္ပင္ေတြေပါက္လို႔။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကလည္း ယာယီတဲထုိးေရာင္းၾကတာဆုိေတာ့ မီးေဘးဒုကၡသည္စခန္းႀကီးက်လို႔။ ဘယ္ေတာ့ျပင္ၾကမွာ လဲမသိ။

ၿမိဳ႕ထဲကလမ္းေတြဟာ အားလုံးကြန္ကရစ္လမ္းေတြျဖစ္ကုန္လုိ႔ သပ္ရပ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့လမ္းေတြက မူလကတည္းက က်ဥ္းေတာ့ ခ်ဲ႕မရဘူး။ လမ္းေဘးကတုိက္ေတြက လမ္းနဲ႔ကပ္ၿပီး အခိုင္အမာေဆာက္လုပ္ထားေနၾကၿပီကိုး။ လမ္းကားေျမာင္း ေတြကိုထုပါ ကြန္ကရစ္ျပားေတြနဲ႔ဖုံးထားေတာ့ ေျမာင္းထဲကို အမႈိက္ပစ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြက ေရေျမာင္းေတြ ဟာ အမႈိက္ပစ္စရာေနရာလုိ႔ ထင္မွတ္ထားၾကတာကိုး။ ေခြးေသပုတ္၊ ေၾကာင္ေသပုတ္ေတြေတာင္ ပစ္ခ်ၾကေသးတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေျမာင္းရွိတဲ့ေနရာေတြ၊ တံတားေတြေဘးေနရာေတြနဲ႔ မီးရထားလမ္းေပၚမွာေတာ့ ၾကံႀကိတ္ဖက္မ်ားစု၊ ဂုံနီ အိတ္စုတ္၊ ဖိနပ္စုတ္၊ ေခြးေသ၊ ေၾကာင္ေသတုိ႔ ေတြ႕ရျမဲပါပဲ။ လူေသမေတြ႕လို႔ ေတာ္ေသး။

လမ္းေတြကက်ဥ္းရတဲ့အထဲ လမ္းေဘးမွာ အိမ္တုိင္းလိုလိုက အိမ္ဆုိင္ေလးေတြ ဖြင့္ထားၾကေလရဲ့။ ငွက္ေပ်ာဖီးေတြ၊ ေရာ္ဘာဖိနပ္ေတြ၊ ငါးေျခာက္ျပားေတြ တြဲေလာင္းခ်လို႔ေပါ့။ လမ္းေဘးစႀကၤန္ေပၚကို ေဈးဆုိင္မဖြင့္လို႔ စည္ပင္အဖြဲ႕က ေၾက ညာထားဟန္တူပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ စႀကၤန္အထက္မွာေတာ့ မုိးကာစနဲ႔ အဖီခ်ထားၾကတာမ်ားတယ္။ အေပၚမွာေတာ့ ေရာင္းကုန္ တြဲလာင္းေတြရွိတာေပါ့။ အမႈိက္ပုံးေတြ ေနရာတကာရွိေနတာကေတာ့ ဟန္က်တယ္။ ရပ္ကြက္ငယ္ေတြထဲမွာ ညေနတုိင္းအမႈိက္သိမ္းလွည္းကားလာၿပီ၊ ဂလိုင္လႈပ္ရင္ အမႈိက္ထုပ္ကေလးေတြ လူေတြထြက္လာၾကၿပီး အမႈိက္ပစ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။ ေကာင္းပါ့။

လမ္းေဘးမွာ သစ္ပင္ေတြရွိတာေတာ့ ဟန္က်တယ္။ မ်က္စိ ေအးတာေပါ့ ေလထုလည္းသန္႔တာေပါ့။ မုိးမရြာတဲ့အခါမွာေတာ့ သစ္ရြက္ေတြမွာ ဖုံေတြအုပ္ေနလုိ႔ အရြက္ေတြသိပ္မစိမ္းနိုင္ၾကဘဲ ညစ္မြဲမြဲေတြ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ အပင္ေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ပုိစုံလာလာတယ္။ ခေရပင္၊ ေရတမာပင္၊ ပိေတာက္ပင္၊ တမာပင္၊ အလဲ ရာေဘာစတိုင္ပင္ေတြအျပင္၊ ခ်ဳိ႕ေနရာမွာ အထူးစိုက္ထားပုံရတဲ့ ကြၽန္းပင္နဲ႔ ထင္း႐ူးပင္ေတြေတာင္ေတြ႕ရေသးရဲ့။ အေလ့က်ေပါက္တာေတြလည္း မ်ားပုံရပါတယ္။ လမ္းလယ္ေဘာင္တန္းေတြမွာေတာ့ ထန္းပင္ေလးေတြက က်က္သေရရွိလွေပတယ္။

ၿမိဳ႕ျပလကၡဏာမွာ ေဆး႐ုံ၊ ေဈး၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ စာၾကည့္ တုိက္၊ ပန္းျခံ၊ ကစားကြင္း၊ ရဲစခန္း၊ အက်ဥ္းေထာင္စသျဖင့္ အစုံ ရွိရတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက စာၾကည့္တုိက္ ကစားကြင္းနဲ႔ပန္းျခံေတြကို အရင္အရပ္သားအစုိးရလက္ထက္ ဖန္တီးထားခဲ့ေပမယ့္ စစ္အစုိးရလက္ထက္မွာ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြလုပ္မွာ အားလုံးေဈးဆိုင္ေတြ ေဆာက္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရပ္ ကြက္တုိင္းမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ပန္းျခံေလးေတြျပန္ေဖာ္ဖုိ႔ အျမန္လုပ္သင့္ပါတယ္။ ကေလးေတြ လမ္းေပၚေရာက္ရင္ ကားတိုက္ တတ္တယ္။ ခရီးသည္ေတြမွာလည္း ကေလးေတြကို ေရွာင္ရတာနဲ႔ ဒုကၡမ်ားမွာေပါ့။ စစ္တပ္က စစ္အက်ဳိးပဲၾကည့္တယ္။ ျပည္သူ႔႐ႈေဒါင့္ လုံးဝမၾကည့္။

ကမာၻ႔အ့ံဖြယ္တရပ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ဘဝမွာ အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တိုက္ဆုိတာ ေနရာမရွိခဲ့လို႔ ကိုယ္ပိုင္အေဆာက္ အဦးမရွိခဲ့တာပါ။ ဒါမ်ဳိးဟာ ကမာၻမွာ ဗမာပဲရွိတဲ့ အံ့ဖြယ္သုတပါ။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က စာၾကည့္တိုက္ကို ေနရာေပးခဲ့ဖူးတယ္။ တာေမြသခ်ဳႋင္းထဲ အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တိုက္ဆုိတာ ၿမိဳ႕လယ္မွာ လူအမ်ား လာေရာက္ဖုိ႔ လြယ္ကူတဲ့ေနရာလိုဟာမ်ဳိးမွာ ရွိရ မွာေပါ့။ စာၾကည့္တုိက္မွဴးမ်ား အစည္းအေဝးမွာ စာၾကည့္တိုက္ပညာရွင္တဦးက ထၿပီးအၾကံေပးေတာ့ ''ဒါ ခင္ဗ်ားကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ မေျပာနဲ႔။ ထုိင္တဲ့။ စာၾကည့္တိုက္ကိစၥကို စာၾကည့္တိုက္မွဴးက တကၠသုိလ္ပညာရပ္တခုအေနနဲ႔ သင္ယူဆည္း ပူးထားရတာခင္ဗ်။ စစ္ဗိုလ္ေတြက စစ္ပညာသင္ရသလိုေပါ့။ စာၾကည့္တိုက္မွဴးက စစ္ပညာမသိဘူး။ ဝင္မစြက္ဘူူး။ အဲ သလိုပဲ စစ္သားက စာၾကည့္တိုက္ကိစၥကို နားမလည္ဘဲ ဝင္မစြက္ရဘူးလုိ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြက မစဥ္းစားတတ္ဖူးေပါ့။  မသိ။ ''အ ေကာင္းဆုံးဟူသမွ် ကေလးမ်ားဖုိ႔'' လို႔ ကုလသမဂၢက ေႂကြးေၾကာ္သံထုတ္ဖူးတယ္။ ဗမာစစ္တပ္က အေကာင္းဆုံးဟူသမွ် စစ္သားမ်ားဖုိ႔လို႔ပဲ ခံယူတယ္။ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားၿပီး သကၤန္းဝတ္လို ကန္ေတာ့ခံခ်င္လုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။

တပ္မေတာ္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားၾကနဲ႔တဲ့။ ေတာင္းပန္ ဝန္ခံခိုင္းတာလည္း အခါခါ။ သူတုိ႔က အာဏာသိမ္းေငြေတြသိမ္း ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ဘုန္းႀကီးေတြသတ္ခဲ့တာ ေတာင္းပန္ရမယ္။ ေက်ႏိုင္႐ိုးလား ''ေတာ္ေတာ္'' တုိ႔ေရ။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ