ဇာဝါရီ ● လူငယ္မ်ားဖတ္ဖို႔ (လုပ္ႏိုင္တာ စလုပ္)

ဇာဝါရီ ● လူငယ္မ်ားဖတ္ဖို႔ (လုပ္ႏိုင္တာ စလုပ္) 
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၂၊ ၂၀၁၈

စာေရးသူ၏ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေျပာျပျဖစ္တဲ့ အသိပညာေပးပံုျပင္ေလးေတြကို မိုးမခစာခ်စ္သူ လူငယ္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြဖတ္ဖို႔ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။

ခ်စ္တူ၊တူမေလးေတြေရ … ဒီတပတ္ စေျပာျပခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက ...
ေအးျမျမ ေဆာင္းရာသီမွာ ဘယ္သူမွ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာမွမထခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အိပ္ရာထဲေကြး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ဒီလို ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနၿပီး၊ ေနေရာင္ျခည္က ျမဴႏွင္းေတြေအာက္မွာ မႈန္သိုးသိုး ေအးစက္ေနတဲ့ ရာသီ၊ မနက္ေစာေစာ ေျခာက္နာရီစြန္းစြန္းမွာ … နာရီႏိႈးစက္ (alarm clock) ကို အလ်င္အျမန္ ပိတ္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဂ်င္မီ (Jimmy) နားထဲကို သံေရပူေလာင္းခ်လိုက္သလို စူးရွတဲ့အသံတသံ ထိုးေဖာက္ ဝင္လာတယ္။

ဂ်င္မီေရ … မင္း အိပ္ေနတုန္းလား။ ထေတာ့ … ေျခာက္နာရီထိုးၿပီးၿပီ။ ျမန္ျမန္ထ… ေရမိုးခ်ဳိး၊ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေက်ာင္းမ သြားခင္ မနက္စာ စားသြား။ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီ၊ ပါမုန္႔၊ ၾကက္ဥ အားလံုးလုပ္ေပးထားတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ ေက်ာင္း ေနာက္က်ေနမယ္။

ေအာက္ထပ္ မီးဖိုးေခ်ာင္းထဲမွာ တကုပ္ကုပ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ ေအာ္ေခၚသံကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္း အံုးကို မ်က္ႏွာေပၚအုပ္၊ မ်က္လံုးကို ဇြတ္အတင္းပိတ္ကာ ဂ်င္မီတေယာက္ ဆက္အိပ္ေနတယ္။

တခဏအၾကာမွာ … ဒီေကာင္ေလး … ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား။ ဂ်င္မီ .. မင္းကို ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား။ ခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းလာ ခဲ့ေတာ့။ တေန႔တေန႔ မင္းကို ႏိႈးရတာ လူၾကားတယ္။ မနက္စာ ပူပူေႏြးေႏြး အရင္လာစားၿပီးမွ ေရခ်ဳိးေတာ့ … ဒီတႀကိမ္ သူ႔အေမေခၚသံကို ပိုက်ယ္သလို ဂ်င္မီထင္မိ။ ဒါေပမဲ့ သူအိပ္ရာထဲမွာပဲ ဆက္လဲေနခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွမတံု႔ျပန္ ဘဲ ခြေခါင္းအံုးကို တခ်က္ခြၿပီး တံခါးေပါက္ကို ေက်ာေပးအိပ္ျပန္တယ္။

ဒီလို သားျဖစ္သူ အသံတိတ္ ၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေဒါကန္လာၿပီး … ဒီေကာင္ေလး ေက်ာင္းသြားဖို႔ကို အေတာ္ပ်င္း၊ အေတာ္ေၾကာက္တယ္။ ဒီတသက္ စာေတာ့ တက္အံုးမယ္လို႔ တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာကာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ ကို တက္လာၿပီး၊ တံခါးကို ဝုန္းကနဲ႔ဖြင့္ကာ … ဂ်င္မီ … မင္းကိုေခၚေနရတာ ငါ လိပ္ေခါင္းထြက္ေတာ့မယ္။ အေမ စိတ္ဆိုး ေအာင္ မလုပ္နဲ႔ ခုခ်က္ခ်င္းထေတာ့ကြယ္။ အခု ေျခာက္နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီး … ျမန္ျမန္ထ … လုပ္စရာရွိတာ သြက္သြက္ေလး လုပ္လိုက္။ အေမ မနက္စာစားဖုိ႔ ေအာက္ကေစာင့္ေနမယ္။ နည္းနည္းစိတ္ဆိုးေနေပမယ့္ ဂ်င္မီလက္ေမာင္းကို အသာလႈပ္ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာျပန္တယ္။

ဂ်င္မီက တခ်က္အပ်င္းေၾကာဆန္႔ၿပီး … အေမမွာလဲ တေန႔တေန႔ က်ေနာ့္ကို ဒီေက်ာင္းသြားဖို႔ပဲ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္မွ အဲဒီ ေက်ာင္းကို မသြားခ်င္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ မသြားရပါေစနဲ႔။

ဂ်င္မီ … အေမကို ေစာေစာစီးစီး စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္ေနတာလား။ မင္း မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သြားကိုသြားရမယ္။ အေမ့သားက လိမၼာပါတယ္… အေမလည္း ဗိုက္ဆာေနၿပီ။ ျမန္ျမန္ေလး ေရခ်ဳိးၿပီး ဆင္းလာခဲ့။ ေန႔လယ္စာ ထမင္းခ်ဳိင့္လည္း အေမ ျပင္ထားၿပီးၿပီ။

အေမရယ္ … သားမလုပ္ခ်င္၊ မသြားခ်င္တာကို ဘာျဖစ္လိုိ႔ အတင္းအဓမၼ လုပ္ခိုင္းေနတာလဲ။ အေမ ဘာသိလို႔လဲ … အဲဒီ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးနီးပါး က်ေနာ္ ေက်ာင္းလာတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာမရွိရင္ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူတုိ႔ေတြ က်ေနာ္ကို မႏွစ္သက္ၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္တာ။

မရဘူး … မင္း မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အေမ အကုန္သိတယ္။ မင္းက ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ျဖစ္ေနတာ။ အျခားေက်ာင္းသားေတြလည္း မင္းကို မမုန္းဘူး။ ကဲ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ … ထေတာ့။ မင္း ေက်ာင္းကို သြားကိုသြားရမယ္။
ဟာ … အေမကလဲ … က်ေနာ္ မသြားခ်င္ပါဘူးဆို။ ေက်ာင္းသားေတြအျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း က်ေနာ္ကို မႀကိဳက္ ဘူး။ တေန႔ကဆို ဆရာမ်ားနားေနခန္းထဲမွာ ဆရာမေတြစုၿပီး က်ေနာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ ျဖတ္သြားေတာ့ သူတို႔ေတြ လက္ညႇဳိးတထိုးထိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာ ရွိမွာကို ဒီဆရာ၊ ဆရာမေတြ မလိုလားဘူးထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေက်ာင္းကို မသြားခ်င္တာ။ က်ေနာ္ကို ဒီတရက္ေတာ့ အိမ္မွာ ေနခြင့္ျပဳပါေနာ္။

မင္းနဲ႔ ခက္ေတာ့တာပဲ … ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေပါက္တတ္ကရေတြ ရွာႀကံေျပာတတ္တယ္။ အေမ ဒါေတြ ဘာမွမေျပာလို ေတာ့ဘူး။ မင္း အခုလုပ္ရမွာက ေရခ်ဳိး၊ အဝတ္အစားလဲ၊ မနက္စာ အေမနဲ႔အတူတူစားၿပီး၊ ေက်ာင္းသြား။ ဒါပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ မင္း ေျပာတာ မလုပ္ဘူးဆို … မင္းနဲ႔ အေမ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။

ဒီအေမတေယာက္နဲ႔ ဒုကၡပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေက်ာင္းပဲ သြားေစခ်င္တာလဲ။ အဲဒီ ေက်ာင္းက က်ေနာ္ကို စိတ္ဖိစီးမႈေပးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်ေနာ္ကို လံုးဝ မခ်စ္မႏွစ္သက္ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ ဒီျပႆနာ ဒုကၡေတြေၾကာင့္ မသြားခ်င္တာလို႔ ေျပာခဲ့တာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။ အေမ ဒါကို နားလည္ေပးပါ။

ေအး ေကာင္းၿပီ။ မင္းကို အေမ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ေက်ာင္းကို သြားကိုသြားရမယ္လို႔ အာေပါက္ေအာင္ ေျပာေနရတာလဲဆိုေတာ့ မင္းက အခု အသက္ (၄၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင္းက အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းကို ေန႔တုိင္း သြားရမယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္သြားရမယ္။ ဒါေနာက္ဆံုးစကားပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ထေတာ့။

ကဲ ဂ်င္မီတေယာက္ ေက်ာင္းသြားသင့္၊ မသြားသင့္ မင္းတို႔ပဲ ဝိုင္းစဥ္းစားဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္ေျပာခ်င္တာက ဒို႔ေတြလည္း တခါတရံ ဂ်င္မီလိုပဲ ေက်ာင္းမသြားခ်င္၊ အလုပ္မသြားခ်င္၊ လူေတြနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္၊ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္တာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုမ်ဳိး ဘဝမွာ လူတုိင္း ေတြ႔ႀကံဳခံစားရတယ္။ အဲဒါကို ဘဝရဲ ႔ စိန္ေခၚမႈ တစိတ္တပိုင္းလုိ႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးလိုက္ရင္ တသက္လံုး အရႈံးေတြနဲ႔ ဘဝကို ဆက္ရလိမ့္မယ္။

မၾကာခဏ ဒို႔ေတြ ေတြ႔ႀကံဳရတာက အေျခအေနမေကာင္းလို႔၊ အခြင့္မသာလို႔၊ ဘာမွမရွိလို႔၊ ဘယ္သူမွ မကူညီလို႔၊ အားမေပး လို႔ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ဘာမွမလုပ္ၾကဘူး။ အဲဒီလို အေတြးမ်ဳိးကို ဒို႔ေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္ၿပီး ဒီေန႔ ကိုယ့္လက္ရွိ အေျခအေနမွာ အေကာင္းဆံုးလုပ္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကိုျမႇင့္တင္ၿပီး လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္၊ လုပ္ႏုိင္တဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ရ မယ္။ အေမရိကန္သမၼတႀကီး တတ္ဒီ ရိုစဗတ္ (Teddy Roosevelt) ကေတာ့ … Do What you can, with what you have, where you are. မိမိမွာရွိတာနဲ႔ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္လုပ္ႏုိင္တာကို လုပ္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ေနာက္ၾကားဖူးတဲ့ စကားတခုက ကိုယ္အေနနဲ႔ ေနရာတေနရာကို သြားခ်င္၊ ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေနရာတေနရာက စရမယ္။ အဲဒီလို မစခ်င္၊ မစႏုိင္ရင္ ဘယ္ေနရာကိုမွ ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ ေျပာမေနဘဲ၊ ရွိတဲ့အေနအထား၊ အေျခအေနမွာ ကိုယ္စလုပ္ႏိုင္တာကို အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားလုပ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခရစ္ယာန္တရားေဟာဆရာ၊ စာေရးဆရာႀကီး Edward Everett Hail ေျပာတဲ့စကားကလည္း မွတ္သားစရာ … ကိုယ္ဘာလုပ္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ မလုပ္ၾကည့္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို ေရာက္ေနတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးလုပ္ပါတဲ့။ အလြယ္လက္ေလွွ်ာ့ၿပီး ေရွာင္ေျပးတာ။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဘာေျပာလို႔၊ ဟန္႔တားလုိ႔ ရပ္လိုက္တာမ်ဳိး မျဖစ္ဘဲ၊ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာသင္ယူ၊ အေတြးသစ္၊ နည္းလမ္းသစ္ေတြနဲ႔ ေရွ ႔တိုးလုပ္ကိုင္သြားရင္ ေအာင္ျမင္မႈ အနာဂတ္ကို ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ဂ်င္မီလို လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ေျဖရွင္းမလုပ္ကိုင္လိုဘဲ အိပ္ရာထဲ ဆက္အိပ္ေနရင္ တသက္လံုး ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ သလို၊ အိပ္ရာထဲလဲ ဘဝကုန္ဆံုးသူ ျဖစ္သြားမယ္။

ကဲ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ လုပ္စရာရွိတာေတြ၊ ဘဝစိန္ေခၚမႈေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းလုပ္ကိုင္သြားဖို႔ ႏိုးထၾကေတာ့လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။

ကဲ … ဒီတႀကိမ္ ေျပာစရာရွိတာ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။