ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား (၁၉၇၅ - ၁၉၈ဝ) - အပိုင္း (၆၂)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား (၁၉၇၅ - ၁၉၈ဝ) - အပိုင္း (၆၂)
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၁၊ ၂ဝ၁၈

● ၂ဝ၂ စစ္ေဒသ
၂ဝ၂ စစ္ေဒသအား ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခ့ဲသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခ့ဲေသာစစ္ေဒသမ်ားထဲတြင္ ျပသနာအမ်ားဆံုး အခက္အခဲဆံုးစစ္ေဒသလည္းျဖစ္ခ့ဲသည္။ စတင္ဖြင့္လွစ္ကထဲက လြတ္ေျမာက္သည့္ အေျခခံေဒသဟူ၍ မရွိခ့ဲဘဲ ေျပာက္က်ားေဒသအျဖစ္ တေလ်ာက္လုံးရပ္တည္ခ့ဲရသည့္ေဒသျဖစ္သည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသအား မူလရွမ္းျပည္နယ္ မိုးကုတ္ခ႐ုိင္မွရဲေဘာ္မ်ား၊ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ား၊ ေကြ႕  က်ဳိးရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းခ့ဲသည္။ အေစာပိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ စစ္ေဒသ နိုင္ငံေရးမွဴးဦးၾကည္ၿပိဳင္၊ တပ္ မွဴး ဦးတင့္လိႈင္တုိ႔အျပင္ ဦးေဇာ္ဝင္း၊ ကိုျမေအာင္၊ ကိုတုတ္ စသည့္ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္ဘရန္ေရွာင္စ သည့္ ေကြ႕က်ဳိးရဲေဘာ္ေဟာင္းႏွင့္ ယခင္မိုးကုတ္ခ႐ုိင္မွ ဦးစိန္ေမာင္၊ ရဲေဘာ္ပုေမာင္၊ ရဲေဘာ္ေက်ာ့ရင္စသည့္ ေကဒါရဲေဘာ္ မ်ားျဖင့္ စုဖြဲ႕ခ့ဲၾကသည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသတပ္ဖြဲ႕မ်ားဝင္ေရာက္သည့္ေဒသမွ နမ့္ခမ္းႏွင့္မိုးမိတ္ၾကား ေရႊလီျမစ္႐ုိးအတိုင္း ေဒသအေခၚ ကိုးေတာင္ ေဒသႏွင့္ငါးေတာင္ေဒသတုိ႔ျဖစ္သည္။ အစိုးရတပ္ကေတာ့ ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းဂြင္ဟုေခၚပါသည္။ ေဒသ အတြင္း ေပ ၅ဝဝဝ ႏွင့္ ၆ဝဝဝ အထက္ျမင့္မားမတ္ေစာက္သည့္ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ ပေလာင္ေက်းရြာမ်ားရွိသည္။ ငါးေတာင္ေဒသ၌ ေတာင္ခါးပမ္း ႏွင့္ အတန္ငယ္နိမ့္ေသာေတာင္ေၾကာမ်ားတြင္ ကခ်င္ရြာမ်ားရွိသည္။ ေတာင္ၾကားျပန္႔ကြင္းငယ္မ်ားတြင္ ရွမ္းရြာေလးမ်ားရွိ သည္။ ကိုးေတာင္ေဒသတြင္ေတာ့ တအာင္းပေလာင္ရြာက ပိုမ်ားသည္ဟုဆိုရမည္။

နယ္စပ္မွ ၂ဝ၂ ေဒသသုိ႔ နမ့္ခမ္းေအာက္ဖက္မွ ေရႊလီျမစ္ကို ျဖတ္ဆင္းလ်င္ ပိုနီး၍ ၂ဝ၂ တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္ရံုးရွိရာ မန္ရႈိးေဒသမွ အသြားအလာျပဳၾကသည္။ နမ့္ဖတ္ကာႏွင့္ ကြတ္ခိုင္ၾကားကားလမ္းကိုျဖတ္၍လည္း ထိုေဒသသုိ႔ သြားေရာက္ နိုင္ေသာ္လည္း ကားလမ္းတြင္ အစိုးရတပ္လုံျခံဳေရးယူသည့္စခန္းမ်ားအျပင္ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းမ်ားရွိသျဖင့္ လုံျခံဳ ေရးအား နည္းသည့္ နမ့္ခမ္းအေနာက္ဖက္ မန္ဝိန္းကြင္းအား အသုံးျပဳၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသ ေထာက္ပ့ံေရးဂိုေဒါင္အား မန္ရႈိ း၌ ထားရွိသည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသအတြက္ လက္နက္ခဲယမ္းေထာက္ပုိ႔ရသည္မွ ၂ ရက္ခရီးခန္႔ျဖစ္၍ မေဝးလွဟုဆိုနိုင္ေသာ္လည္း လမ္းတ ေလ်ာက္ အစိုးရတပ္မ်ားအျပင္ KIA ႏွင့္ သူ၏မဟာမိတ္ PSLO/PSLA ပေလာင္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားလႈ ပ္ရွားေနသည္။ အစိုးရတပ္နွင့္သာမက KIA/PSLO တုိ႔ႏွင့္ပါ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္အထိ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡျဖစ္ပြါးေနသည္။ စစ ခ်င္း သူ႔ေဒသ သူ႔လူမ်ဳိးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မစည္း႐ံုးနိုင္ေသးသျဖင့္ တပ္သားေရေသာက္ျမစ္ကလည္း ခက္ခဲသည္။ ရန္သူ႔ ေနာက္ပိုင္း ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားေနသည့္တပ္ျဖစ္ရာ အစိုးရတပ္၏ထိုးစစ္အျပင္ KIA/PSLO တုိ႔၏ ေျပာက္က်ား ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္မႈခံေနရေပရာ အၾကပ္အတည္းမ်ားသည္။

၁၉၆၈ မွ KIA ႏွင့္အပစ္ရပ္သည့္ ၁၉၇၆ အတြင္း ၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္အေရွ႕ေျမာက္နယ္စပ္အေျခခံေဒသႏွင့္ အေျခအေနမ်ား စြာကြာသြားသည္။ အေရွ႕ေျမာက္နယ္စပ္၌ လြတ္ေျမာက္သည့္အေျခခံေဒသေပၚထြန္းလာၿပီး အေျခခံေဒသအတြင္း ေအး ေအးလူလူ ေနနိုင္သည့္ကာလတြင္ ၂ဝ၂ ကား ေျပာက္က်ား ေတာပုန္းဘဝႏွင့္ လႈပ္ရွားေနရဆဲျဖစ္သည္။ အစိုးရတပ္စစ္ ေၾကာင္းမ်ား၏ ထိုးစစ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ရိကၡာအခက္အခဲေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ တပ္မ်ားကိုစုစည္းမထားႏိုင္ဘဲ ျဖန္႔ခြဲ ထားရသည္။ ေတာေတာင္လွ်ဳိေျမာင္ထဲတြင္ ပုန္းေအာင္၍ တိမ္းေရွာင္ေနရသည္။ ဤသုိ႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာသည္ႏွင့္အမ်ွ ၂ဝ၂ ပါတီေကာ္မတီတြင္းတြင္လည္ေကာင္း တပ္ဖြဲ႕တြင္းတြင္၎သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ၂ဝ၂ မွ အေရွ႕ ေျမာက္သုိ႔ ျပန္ေျပးသည့္ စစ္ေျပးမ်ား မ်ားလာသည္။ မတူေသာ အျမင္အယူဆမ်ားျဖစ္လာသည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပန္ အလွန္ တိုက္ခိုက္ေဝဖန္လာခ့ဲၾကသည္။ အစိုးရထိုးစစ္ကို တိမ္းေရွာင္၍ ေနသူမ်ားကို ေတာပုန္းဝါဒက်င့္သုံးသည္ဟု တဖက္ က စြပ္စြဲသည္။ တဖက္ကလည္း တပ္စုၿပီးတိုက္ပါက ရိကၡာျပသနာႏွင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ ထပ္မံျဖည့္တင္းရမည့္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ျပသနာကို ေထာက္ျပၾကသည္။

ဤသုိ႔အယူအဆ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ျပင္းထန္စြာကြဲျပားေနစဥ္ကာလမ်ားတြင္ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာလာသည့္ ၂ဝ၂ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားအားေဝဖန္ဆန္းစစ္မႈကို အေရွ႕ေျမာက္အေျခခံစခန္း မုန္းကိုးအနီး မန္ကန္ေက်းရြာတြင္ ျပဳလုပ္ရာ သခင္ေဖ တင့္ တက္ေရာက္ခ့ဲၿပီး ၂ဝ၂ နိုင္ငံေရးမွဴး ဦးၾကည္ၿပိဳင္က အမွားအားလုံးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔တြင္တာဝန္ရွိေၾကာင္း ဆန္းစစ္ခ့ဲ သည္။ ဆန္းစစ္ပြဲၿပီးလ်င္ ၂ဝ၂ တပ္ဖြဲ႕အား ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ၎တုိ႔ေဒသသုိ႔ ျပန္လည္ပုိ႔ေဆာင္ခ့ဲသည္။

ပါတီရဲေဘာ္ေဟာင္းဆိုသည့္ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးၾကည္ျပိဳင္၊ ဦးတင့္လႈိင္၊ ဦးေဇာ္ဝင္း၊ ကိုျမေအာင္တုိ႔သည္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသအား တေယာက္ၿပီး တေယာက္စြန္႔ခြါၾကေတာ့သည္။ အေရွ႕ေျမာက္ပါတီ ဗဟိုကလည္း သူ႔လူေဟာင္း မ်ားကို အေရွ႕ေျမာက္တြင္ ေနရာျပန္ေပးသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ၂ဝ၂ တပ္ဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕သည္ ဒဏ္မခံႏိုင္၊ အဆင္းရဲ အပင္ပမ္းမခံႏိုင္ၾကဟုလည္း ဆိုနိုင္ပါသည္။ မိမိတုိ႔ေရာက္ရွိသည့္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသေကဒါအခ်ဳိ႕က ၎တုိ႔ေဒ သသုိ႔ လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကို တ႐ုတ္မွ ရဟတ္ယဥ္ေတာင္း၍ ပုိ႔ေပးရန္ ေဆြးေႏြးၾကသည့္မွတ္တမ္းမ်ားကို အ့ံၾသစြာ ေတြ႕ရသည္။ ပဲခူး႐ုိးမ၏ ကိုယ္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ စိတ္တ္ဓါတ္ႏွင့္ ကြာျခားလြန္းလွေပသည္။ တ႐ုတ္၏ အကူအညီကို မွီခို လြန္းသည့္စိတ္ဓါတ္ကို အခ်ဳိ႕လူေဟာင္းမ်ားတြင္ စိတ္ပ်က္ဘြယ္ရာေတြ႕ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။

ထိုသုိ႔ ထြက္ေျပးသြားၾကသည့္ စစ္ခြၽမ္းလူေဟာင္းမ်ားအား ၂ဝ၂ စစ္ေဒ သတြင္ က်န္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ားက စစ္ေျပးမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္အေရးယူမႈမွမရွိဘဲ အေရွ႕ေျမာက္တြင္ တာဝန္ႀကီးမ်ားျပန္ေပးခံရ၍ အားလုံးက စိတ္ပ်က္ ၾကသည္။ ၂ဝ၂ ေဒသအတြက္ တြန္းအားမျဖစ္ခ့ဲသည့္ အေၾကာင္းအခ်က္တခုျဖစ္ခ့ဲသည္။ ယခင္မိုးကုတ္ခ႐ုိင္မွ ဦးစိန္ေမာင္ အား တာဝန္ေပးခ့ဲေသးေသာ္လည္း ၾကာၾကာမခံခ့ဲေပ။ အစိုးရထံ လက္နက္ခ်သြားခ့ဲသည္။ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသအတြက္ မတည္ ၿငိမ္ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားဟုဆိုရ ပါမည္။

ဤသုိ႔ေသာ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားျဖစ္ပြားေနခ့ဲ၍၂ဝ၂ စစ္ေဒသ ႀကီးထြားမလာနိုင္ေသာ္လည္း CPB အား ယုံ ၾကည္မႈရွိသည့္ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ဆက္လက္ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့သည္ဟုဆိုရမည္။ ယခင္မိုးကုတ္ခ႐ုိင္မွ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ ေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ပုေမာင္၊ ရဲေဘာ္ေက်ာ့ရင္၊ ေကြ႕က်ဳိးရဲေဘာ္ေဟာင္း ရဲေဘာ္ဘရန္ေရွာင္၊ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ ေဟာင္း ရဲေဘာ္ကိုတုတ္တုိ႔ကား ပါတီအားသစၥာရွိရွိျဖင့္ ေျပာက္က်ားေဒသ၌ဆက္လက္ရပ္တည္ခ့ဲၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ား အေရွ႕ေျမာက္ျပန္ေျပးၿပီး ကိုစိန္ေမာင္လည္းလက္နက္ခ်ၿပီးေနာက္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသအား နိုင္ငံေရး မွဴး ရဲေဘာ္ပုေမာင္၊ တပ္မွဴးရဲေဘာ္ဘရန္ေရွာင္၊ ဒုနိုင္ငံေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေက်ာ့ရင္၊ ဒုတပ္မွဴးရဲေဘာ္ကိုတုတ္တုိ႔က ၁၉၇၇ ခန္႔မွ စတင္တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ၂ဝ၂ ေခါင္းေဆာင္မႈ တည္ျငိမ္သြားခ့ဲေတာ့သည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသ ေျပာက္က်ားအေျခခံစခန္းအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္နိုင္ျခင္း၏ ဒုတိယအေၾကာင္းမွာ ေဒသခံမ်ားအား စည္းရံုးသိမ္းသြင္းနိုင္၍ ျဖစ္သည္ဟုဆိုရမည္။ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသလႈပ္ရွားတဝိုက္ရွိ က်ယ္ေဂါင္၊မန္နား ခိုမုန္းတဝိုက္သည္ မုန္းကြမ္းပေလာင္တုိ႔၏ေဒသျဖစ္သည္။ ထို မုန္းကြမ္းပေလာင္ထဲမွ ရဲေဘာ္အိုက္ညီႏွင့္ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းတုိ႔အား ၂ဝ၂ တပ္ ဖြဲ႕တြင္းသုိ႔ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္နိုင္ခ့ဲ၍ ၂ဝ၂ တပ္ဖြဲ႕သည္ မုန္ကြမ္းပေလာင္ေဒသ၌ ေကာင္းစြာအေျခခ်နိုင္ခ့ဲသည္။ ရဲေဘာ္အိုက္ ညီေရာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းပါ ၂ဝ၂ ပါတီေကာ္မတီဝင္မ်ားျဖစ္ခ့ဲၾကသည္။ အလားတူ ငါးေတာင္နယ္ထဲရွိ လြယ္ရ၊ တုန္းႀကီး ေဒသမွ ရဲေဘာ္ဘရန္ေဂါင္၊ ရဲေဘာ္သန္းထြန္း စသည့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း စည္းရံုးသိမ္းသြင္းနိုင္ခ့ဲသျဖင့္ ၂ဝ၂ စစ္ ေဒသသည္ ေျပာက္က်ားေဒသအျဖစ္ ေကာင္းစြာရပ္တည္နိုင္ခ့ဲသည္။

၁၉၇၇ ခုႏွစ္၌ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းမႈမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ၂ဝ၂ အဓိကတပ္တြင္ တပ္ခြဲ ၂ ခြဲရွိခ့ဲသည္။ ခြဲ ၁ တြင္ အင္အား ၆ဝ ခန္႔ရွိၿပီး ခြဲ ၂ တြင္ အင္အား ၅ဝ ခန္႔ရွိသည္။ ထိုစဥ္က ခြဲ ၁ တြင္ တပ္ခြဲမွဴးအျဖစ္တာဝန္ယူေနသူမွာ ေကြ႕က်ဳိးရဲေဘာ္ ေဟာင္းတဦး၏သား ရဲေဘာ္ေပါေပါဆိုသည့္ ကရင္ေသြးပါသည့္ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္သည္။ (လက္ရွိ ကိုးကန္႔အဖြဲ႕ MNDAA ေခါင္းေဆာင္ ဖုန္တရႊင္၏ ေယာကၹေတာ္စပ္သူျဖစ္သည္) ခြဲ ၂ ခြဲမွဴးမွာ ရဲေဘာ္အိုက္ညီ ျဖစ္သည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသအတြင္ ထိုအခ်ိန္ကာလက ၿမိဳ႕ နယ္ ၃ ခုဖြဲ႕စည္းထားသည္။ အမွတ္ ၁ ၿမိဳ႕ နယ္မွာ ေရႊလီျမစ္႐ုိးအေပၚပိုင္း မုန္းခက္၊ ျပင္လုံ၊ ကိုးေတာင္ေဒသ အေပၚပိုင္း နားေအာ္ႀကီး၊ နာေအာ္ေလးေဒသျဖစ္သည္။ အမွတ္ ၁ ၿမိဳ႕ နယ္တပ္တြင္ အင္အား ၄ဝ ခန္႔ရိွသည္။ အမွတ္ ၂ ၿမိဳ႕ နယ္တြင္ က်ယ္ေဂါင္၊ မန္နား ခိုမုန္း စသည့္ ကိုးေတာင္ေဒသအလယ္ပိုင္း(နမ့္ဆန္ေတာင္ပိုင္ေခတ္က မန္နားခိုမုန္း၌ " ဟိန္" ဟုေခၚသည့္ တိုက္သူႀကီးတဥိီးထားရွိအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္)ႏွွင့္၊ ကုန္းေပါင္း၊ ဒြန္ႏို၊ ဟင္လိုင္းစသည္ ေရႊလီျမစ္႐ုိးကရြာမ်ားပါဝင္သည္။ မုန္းကြမ္းပေလာင္ေဒသျဖစ္ၿပီး ၂ဝ၂ စစ္ေဒသအတြက္ အမာခံေဒသျဖစ္ခ့ဲသည္။ ၎မွာ ရဲေဘာ္အိုက္ညီတုိ႔ေၾကာင့္ဟုဆိုရမည္။ တိုင္းရင္း သားေဒသတြင္ အေရးႀကီးဆံုးမွာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတုိ႔အား စည္းရံုးသိမ္းသြင္းနိုင္ေရးသည္ လြန္စြာအေရးႀကီးသည္။ အမွတ္ ၂ ၿမိဳ႕ နယ္မွဴးမွာမုန္းကြမ္းပေလာင္ေဒသခံတဦးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းျဖစ္သည္။ အမွတ္၂ ၿမိဳ႕ နယ္တပ္တြင္ အင္အား ၆ဝ ခန္႔ရွိသည္။ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသရံုးႏွင့္ စစ္ေဒသတပ္မ်ားမွာလည္း အဓိက အမွတ္ ၂ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း လႈပ္ရွားအေျခခံၾကသည္။

အမွတ္ ၃ ၿမိဳ႕နယ္ကို ကိုးေတာင္ေဒသေတာင္ပိုင္းႏွင့္ နမ့္မိတ္ေခ်ာင္းေတာင္ဖက္ရွိ ငါးေတာင္ေဒသအားအေျချပဳ ဖြဲ႕စည္းသည္။ ခတ္ခ်ယ္၊ မန္စန္၊မန္က်ယ္၊ ေရပုန္း၊ တုန္းႀကီးစသည့္ရြာမ်ားပါဝင္သည္။ ငါးေတာင္ေဒသမွာမိုးမိတ္ႏွင့္နီးသြားၿပီျဖစ္သည္။ အမွတ္ ၃ ၿမိဳ႕ နယ္တပ္တြင္ အင္အား ၂ဝ ခန္႔သာရွိၿပီး အင္အားအနည္းဆံုးၿမိဳ႕နယ္ျဖစ္သည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္ အေရွ႕ေျမာက္တေလ်ာက္ဖြဲ႕စည္းခ့ဲေသာ စစ္ေဒသမ်ားတြင္ အင္အားအနည္းဆံုးစစ္ေဒသျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္းအင္အား ၂ဝဝဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိသည့္အျပင္ ထိုတပ္အားလုံးစုစည္းျခင္းမျပဳ ႏိုင္။ ျဖန္႔ခြဲထားရသည္။ လ်ွ ဳိေျမာင္မ်ားတြင္ စခန္းပုန္းမ်ားတည္ေဆာက္၍ လႈပ္ရွားရသည္။ အစိုးရတပ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားလႈပ္ရွားပါက တပ္ေဖ်ာက္ေနရသည္။ ေဒသတြင္း မၾကာခဏတိုက္ပြဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာပ်က္မ်ားေပါမ်ားသည္။ အခ်ဳ္ိ့ရြာသားမ်ားမွာ ေတာင္ယာတြင္သာ အိမ္လုပ္ေနၾကရသည္။ လူထုကဆင္းရဲၿပီး မတည္ျငိမ္၍ ရိကၡာႏွင့္ပတ္သက္၍ လူထုအား မွီခိုအားျပဳ ရန္ ခက္ခဲသည္။

သုိ႔ေသာ္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္ ေျပာက္က်ားေဒသအျဖစ္ ရပ္တည္နိုင္ခ့ဲ၍ အေရွ႕ေျမာက္မွ အဓိကတပ္မ်ားဆင္းလာၿပီး မိုး မိတ္၊ မိုးကုတ္၊ မဘိန္း၊လဝါေဒသတုိ႔သုိ႔ ထိုးေဖာက္လႈပ္ရွားရာတြင္ ေကာင္းစြာအေထာက္အကူျပဳသည့္ေဒသအျဖစ္ အဆင္ သင့္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ တကယ္ေတာ့ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္ေျပာက္က်ားေဒသျဖစ္ၿပီး အစိုးရတပ္မ်ား ဝိုင္းပတ္ခံရသည့္အေနအထားတြင္ရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း ေနာက္တန္းေထာက္ပ့ံေရးႏွင့္ ေဝးလြန္းလွသည္ မဟုတ္ေပ။ ၂ဝ၂ ေနာက္တန္းေထာက္ပ့ံေရး ဂိုေဒါင္အား နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္ရံုးစိုက္ရာ မန္ဟီး႐ုိးတြင္ထားရွိသည္။ ထိုဂိုေဒါင္အား စစ္ခြၽမ္းရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ ၾကည္ေမာင္က တာဝန္ယူသည္။ မန္ရႈိးမွ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ၂ဝ၂ ေဒသသုိ႔ သယ္ရန္ ႏွစ္ရက္ခရီးတာကြာေဝးသည္။ နမ့္ခမ္းတဖက္ကမ္း မိမိေဒသ ကြန္ဟိုင္းရြာမွ မန္ဝိန္းကြင္းအားျဖတ္၍ ပါေက်ာက္ေတာင္ေၾကာမွတဆင့္ ေရႊလီျမစ္အားျဖတ္ၿပီး လ်င္ ၂ဝ၂ ေဒသသုိ႔ေရာက္သည္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ေအးေအးလူလူေတာ့ သယ္၍မရ။ အစိုးရတပ္လႈ ပ္ရွားမႈမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ နမ့္ခမ္းမွ အေျမာက္တကမ္းအကြာရွိ မန္ဝိန္းကြင္းအား ေန႔ဖက္ျဖတ္ရန္မလြယ္။ ညပိုင္းခ်ီ တက္ရန္လိုအပ္သည္။ ၂ဝ၂ ေဒသေရာက္လ်င္လည္း အစိုးရစစ္ေၾကာင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားရွိ၍ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ေကာင္းစြာသုိဝွက္ရန္ေတာ့ လိုအပ္သည္။

မည္သုိ႔ဆိုေစ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ၊ ၁ဝ၁ စစ္ေဒသတုိ႔က့ဲသုိ႔ နယ္စပ္ကို ေက်ာေပးမထား၍ အတန္ ငယ္ ခက္ခဲသည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွစ၍ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတည္ျငိမ္သြားခ့ဲေသာ္လည္း ေဒသခံမဟုတ္ေသာ ေအာက္အဆင့္ေကဒါ၊ ရဲေဘာ္မ်ားအား ၂ဝ၂ သုိ႔ ေစလႊတ္တာဝန္ေပးရန္ ခက္ခဲေနဆဲျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ားေဒသတြင္ ေရရွည္ေတာင့္ခံႏိုင္ရန္ ခက္ခဲေနဆဲျဖစ္သည္။

၂ဝ၂ စစ္ေဒသႏွင့္ပတ္သက္၍ ရဲေဘာ္နီထက္ (က်ဆံုး) ၏ စကားတခြန္းကေတာ့ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္သည္။ "ကိုယ္တုိ႔ ၂ဝ၂ ကေတာ့ လီနင္လာရင္ေတာင္ လီနင္ စစ္ေျပးျဖစ္နိုင္တယ္" ဟု ရီေမာ ေျပာဆိုတတ္သည္။ ႐ုရွားေတာ္လွန္ ေရးအား ေအာင္ျမင္စြာ ေခါင္းေဆာင္နိုင္ခ့ဲသည့္ဗလာဒီမာ အိလိယက္ ယူလ်ာေနာ့ လီနင္သည္ပင္ ၂ဝ၂ က့ဲသုိ႔ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရန္ခက္ခဲမည္ဟု ပုံေဖၚခ့ဲျခင္းအား ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက သိပ္ေတာ့ သေဘာမေတြ႕လွ။ ပညာတတ္ဆိုသည္ကား ဤက့ဲသုိ႔ပင္ျဖစ္သည္ဟုဆိုရမည္။ ရဲေဘာ္နီထက္ကား ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွ သခ်ၤာအဓိကႏွင့္ ဘြဲ႕ရခ့ဲေသာ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမည္ရင္းက ကိုဘဟန္ဟုေခၚသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ေနာက္အခန္းမ်ားတြင္ ဆက္လက္ေဖၚ ျပပါဦးမည္။

မည္သုိ႔ေသာ ခက္ခဲသည့္အေျခအေနမ်ားရွိေနသည္ဆိုေသာ္လည္း၁၉၇၇ ခုႏွစ္ပိုင္းတြင္ ၂ဝ၂ စစ္ေဒသသည္ ၿမိဳ႕ နယ္ ၃ ၿမိဳ႕ နယ္ ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွား နိုင္သည့္ အေျခအေနရွိၿပီး အေရးပါေသာ ေျပာက္က်ားေဒသတခု အျဖစ္ရပ္တည္ေနခ့ဲပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

ေမာင္ေမာင္စိုး

ဓာတ္ပုံ - ရဲေဘာ္နီထက္ (က်ဆံုး) ၂ဝ၂ စစ္ေဒသ