ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး)● ေဘာလုံးကန္ေနၾကတာလား

 ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) ● ေဘာလုံးကန္ေနၾကတာလား
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၈၊ ၂၀၁၈

သူတို႔ၿမိဳ႕မွာက ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးေလာက္ဆိုရင္ ရပ္ကြက္ေပါင္းစုံ ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပတဲ့ ပြဲပဲ ဆိုပါစို႔။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ လူငယ္ေျခသစ္ေလးေတြကို ရပ္ကြက္တုိင္းလိုလိုက ေဘာလုံးကြင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ၾကပုံရတယ္။ အရင္ပါေနၾက ကစားသမားေဟာင္းႀကီးေတြကေတာ့ နည္းျပတို႔ လက္ေထာက္တို႔ ျဖစ္လာၾကတာေပါ႔။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တခုတည္းေသာ ေဘာလုံးကြင္းႀကီးနားမွာရွိတဲ့ရပ္ကြက္ကိုေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းရပ္ကြက္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တျခားရပ္ကြက္ ေတြ အမွတ္ (၁)၊ အမွတ္ (၂) လို႔ရွိရာမွာ သူက အမွတ္ (၃) ရပ္ကြက္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ကို လူပုဂၢိဳလ္နာမည္အေနနဲ႔လည္း မွည့္ဆိုထားၾကေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သုံးမည္ရ ရပ္ကြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဘာလုံးကြင္းရပ္ကြက္လို႔ပဲ လူသိမ်ားတယ္။
သူတို႔ရပ္ကြက္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေဘာလုံးအသင္းဖြဲ႔တဲ့အခါ ရပ္ကြက္အသင္းနည္းျပက မင္းသားေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းထက္ေတာင္ စတိုင္က်တဲ့သူ။ သူက ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း။ ေဘာလုံးကန္ေကာင္းခဲ့တဲ့သူ။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးသဲ့သဲ့နဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္နက္တပ္ၿပီး မျပဳံးမရယ္ေနတဲ့သူ။ နည္းျပျဖစ္လာတဲ့အခါ ရပ္ကြက္ထဲ ေဘာလုံးကစားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအထဲကေန စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး အသင္းကို စနစ္တက်ဖြဲ႔တယ္။ ခုနက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရပ္ကြက္အသင္းအတြက္ ေရြးလိုက္တယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးအေနနဲ႔ သာမက အသင္းကပၸတိန္အျဖစ္ပါ အသင္းကို ဦးေဆာင္ေစတယ္။ ညီျဖစ္သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္မားမားရွိတဲ့အတြက္ ေနာက္တန္းမွာ ဂိုးသမားကို ကူညီရတယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အားကစားအေတာ္လိုက္စားခဲ့တဲ့ လူငယ္။ မာရသြန္တို႔၊ အျမင့္ခုန္ အလြတ္ခုန္ၿပိဳင္ပြဲတို႔ စတဲ့ ေျပးခုန္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၿပိဳင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇ ရွိတဲ့သူ။

သူတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုမ်ိဳး ရပ္ကြက္လက္ေရြးစင္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ သတင္း အိမ္ကို ေပးမသိရဲဘူး။ အေဖနဲ႔ အစ္မက (သူတို႔က သူတို႔အေမကို အစ္မ လို႔ ေခၚၾကတယ္) ေဘာလုံးကန္တာကို သေဘာမက်ဘူး။ သေဘာမက်ဘူးဆိုတာကလည္း ဒီ အားကစားနည္းက သူတို႔ နယ္ဖက္မွာေတာ့ အေတာ္ကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ကစားၾကတာမ်ားတယ္။ သူတို႔ သားေတြ ထိမွာ ခိုက္မွာ က်ိဳးမွာ ပဲ့မွာ ဒဏ္ရာျဖစ္မွာကို အလြန္စိုးရြံ႕ၾကတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူတို႔မိသားစု အိမ္တြင္းလုပ္ငန္းအေနနဲ႔ ပဲေလွာ္တဲ့ လုပ္ငန္းလည္း ရွိတာတေၾကာင္းပဲ။ သားႏွစ္ေယာက္က ပဲေလွာ္တဲ့ေနရာမွာ အားကိုးေနရၿပီ။ “ဗီတာမင္ ပဲေလွာ္” ဆိုၿပီးပဲေလွာ္ထုပ္တံဆိပ္ေပးထားတယ္။ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေမာင္ေတြ အေၾကာင္း  ဟိုက ဒီက ၾကားေပမဲ့ အေဖနဲ႔ အစ္မကိုေတာ့ သြားမေျပာရဲၾကဘူး။

အဲဒါနဲ႔ ေန႔တုိင္းနီးပါးေလ့က်င့္ရတဲ့အခါ အစ္ကိုနဲ႔ ညီက တေယာက္တလွည့္စီ အိမ္က မသိေအာင္ အျပင္ထြက္ၿပီး ေလ့က်င့္ကြင္းဆီ သြားက်င့္ၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ အသင္းနည္းျပက အိမ္ကိုလာၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပ၊ သူကလည္း မိဘေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာအားရ လက္ခံေပးၾကပါတယ္။ ပဲေလွာ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေလွ်ာ့ၿပီး ေဘာလုံးကန္ေလ့က်င့္ဖို႔ အခ်ိန္ရလာတယ္။ အေဖက မွာရွာတယ္၊ သူ႔သားေတြ ေဘာလုံးကစားရာမွာ ထိခိုက္အနာတရမျဖစ္ေစဖုိ႔နဲ႔ ရန္မျဖစ္ၾကဖုိ႔။ အစ္မကေတာ့ ျပံဳးၿပီးေျပာတယ္ “အင္းေလ သူတို႔ အေဖတုန္းကလည္း ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္လုပ္ေနတာေတာင္မွ ေဘာလုံးကန္ေနတာ မေတြ႔လိုက္နဲ႔၊ ေတြ႔တဲ့ေနရာ အနီးအနား သယ္လာတဲ့ပစၥည္းေတြ ခ်၊ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္၊ ၿပီးရင္ ေဘာလုံးကန္ေနတဲ့သူေတြဟာ နယ္ခံလူဆိုးေတြျဖစ္ျဖစ္ လူေကာင္းေတြျဖစ္ျဖစ္ လူေရြးမေနဘဲ ကြင္းေျပာင္ေျပာင္ထဲမွာ ေဘာလုံး၀င္ကန္ခဲ့သူပဲ၊ အေဖတူေတြေပါ႔ေတာ္”တဲ့။ အေဖက ရယ္ရွာတယ္။

အုပ္စုပြဲေတြ တပြဲၿပီး တပြဲ ကန္လာလိုက္ၾကတာ သူတို႔ အသင္းလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဗိုလ္လုပြဲအထိ တက္လာပါေရာ။ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မွာလည္း နာမည္ႀကီးလို႔။ အစ္ကိုက တဖက္ဂိုးနားမွာ ျပစ္ဒဏ္ေဘာသာရရင္ ဂိုးေအာင္ကန္ႏိုင္သူ။ အဲဒီကာလတုန္းက ေဒးဗစ္ဘက္ခ္ခမ္းေတာင္ မေမြးေသးဘူး။ ညီက ေထာင့္ကန္ေဘာကို ကန္ရာမွာ ဂိုးေပါက္ထဲကို တခါတည္း တုိက္ရိုက္၀င္တဲ့သူ။ ေနာက္တန္းမွာလည္း တဖက္အသင္း တိုက္စစ္မွဴးေတြ တုိက္စစ္ဆင္ရင္း ဂိုးသမားနဲ႔ မေတြ႔ခင္ သူနဲ႔အရင္ ေတြ႔ရတာ။ သူဖ်က္တာကို ေက်ာ္ႏုိင္လႊားႏိုင္မွ လိမ္ေခါက္ႏိုင္မွ ဂိုးသြင္းခြင့္ရၾကတာ။ အဲဒီလို ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္းနဲ႔ ေနာက္တန္းမွာ အစြမ္းျပလာလိုက္ၾကတာ ဗိုလ္လုပြဲတက္လာတဲ့အထိပဲ။

ဗိုလ္လုပြဲကန္မယ့္ ေန႔မေရာက္ခင္ ညဦးပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ၊ နည္းျပေတြ အသင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ တံခါးပိတ္ေဆြးေႏြးမွဳလုပ္ၾကတယ္။ နည္းျပက “ခဏေလး ခဏေလး၊ က်ေနာ္ ကပၸတိန္ကို ေခၚခိုင္းလိုက္ဦးမယ္”လို႔ဆိုၿပီး သြားေခၚခိုင္းလုိက္တယ္။

အသင္းေခါင္းေဆာင္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ထားၾကတာေတြကို ေျပာၾကဆိုၾကတယ္။ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးႀကီး တျဖစ္လဲ ကပၸတိန္လည္း အစပိုင္းမွာ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲနဲ႔ ေဒါေတြကန္တာေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေဒါကန္သလဲဆိုရင္ သူတို႔ေဆြးေႏြး ေနတာက မနက္ျဖန္ကန္မယ့္ပြဲမွာ သေရျဖစ္ေအာင္ ကန္ၾကမယ္ဆိုတာပဲ။ အဲဒီေခတ္က အခုကာလလို အခ်ိန္ပိုေတြ ပယ္နယ္တီေတြ မရွိေသးဘူး။ ပြဲခ်ိန္ေစ့လို႔ ႏွစ္သင္းစလုံး ဂိုးမရၾကလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂိုးအေရအတြက္ တူေနလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သေရက် ေနရင္ ပူးတြဲခ်န္ပီယံပဲ။ တစ္သင္းကို ေျခာက္လစီ ဆုဖလားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ သူတို႔ ဒီညလုပ္ေနတဲ့ တံခါးပိတ္ေဆြး ေႏြးပြဲမတုိင္မီမွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က တာ၀န္ရွိသူေတြ လာညွိသြားတာေလးရွိတယ္။ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ဆိုတာ ဗိုလ္လုပြဲမွာ ေတြ႔မယ့္ ၿပိဳင္ဘက္အသင္းရပ္ကြက္ပဲ။ သေရကန္ၾကမယ္ေပါ႔။ ဂိုးမရွိ သေရ။

လာညွိတာကို လက္မခံဘဲ သူႏိုင္ကိုယ္ႏုိင္ကန္ရင္ ႏုိင္ခ်င္လည္း ႏုိင္မယ္၊ ႐ႈံးခ်င္လည္း႐ႈံးမယ္။ ေသခ်ာတာက ပူးတြဲဆုဆိုတာ ရွိတဲ့အတြက္ သေရက်ေအာင္ ကန္ႏုိင္ရင္ သူလည္း ခ်န္ပီယံ ငါလည္း ခ်န္ပီယံပဲ။ ဒါက ရာႏႈန္းျပည့္ ေသခ်ာတယ္။ စသျဖင့္ လွည့္ပတ္ေျပာၾကၿပီး အသင္းေခါင္းေဆာင္ လက္ခံသြားတဲ့အခါ အားလုံးက သူ႔ကို တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္ ပြဲမစမီမွာ မင္းပဲ ကိုယ့္အသင္းကိုယ္ နားလည္ေအာင္ ေျပာထားၿပီး ဟန္မပ်က္ေအာင္ ကန္ၾက။

ရပ္ကြက္ေဘာလုံးအသင္းေခါင္းေဆာင္ဟာ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္တယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေက်နပ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။ ကန္ဆိုလည္း ႏိုင္ေအာင္ ကန္ရမွာေပါ႔။ ဘာ တ၀က္ တ၀က္လည္း။ အဲဒီညက သူအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အႀကိတ္အနယ္ေျပာဆိုခဲ့ၾကတာမွာ“က်ေနာ္ ဒီပြဲ မကန္ေတာ့ဘူးဗ်ာ”လို႔ေတာင္ ေျပာခဲ့မိသလားပဲ။ ေဘးနားမွာေတာ့ ညီျဖစ္သူ ေနာက္တန္းသမားႀကီး၊ သူတို႔အသင္းရဲ႕ အုတ္တံတုိင္းႀကီးက ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ေနၿပီ။ “ေဟ့ ဆြဲသြား ဆြဲသြား အပိုင္ကန္ထည့္”လို႔ေတာင္ ေယာင္ေနေသးတယ္။ ဒီေကာင္က ေနာက္တန္းကသာဆိုတယ္ ေရွ႕တန္းတို႔ အလယ္တန္းတို႔မွာ ကန္ေနတဲ့သူေတြကို သိပ္အားရတာမဟုတ္ဘူး။ ပြဲတုိင္းမွာ သူေစာဒကတက္တဲ့အသံကို မနည္း သည္းခံၿပီး ကစားေနရတာ။ ေဘာလုံးကန္ရင္ ႏုိင္ေစခ်င္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္ဆီကေနလည္း တဂိုးမွ ေပးရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံကန္တဲ့သူ။ ငါ မနက္ေရာက္ရင္ ဟိုအေၾကာင္းကို သူ႔အရင္ ေျပာျပထားရင္ ေကာင္းမလား။ အစ္ကိုက ေတြးေနရင္း ေတြးေနရင္း စိတ္ပင္ပန္းလာၿပီး ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

မနက္ေရာက္တဲ့အခါ ညီရဲ႕ အေျခအေနကို ၾကည့္ရတယ္။ ဗိုလ္လုပြဲအတြက္ တက္ၾကြေနတဲ့ သူ႔ညီကို ၾကည့္ၿပီး အေျခအေနကို  ေျပာမထြက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “မေျပာလဲ ျဖစ္တာပဲ၊ ဂိုးသြင္းမွာ ဒို႔ေရွ႕တန္းကလူေတြပဲ သြင္းတာ မ်ားတာပဲ။ ေထာင့္ကန္ေဘာလဲ သူမကန္ေစဘဲ ငါနဲ႔ တျခားကစားသမားေတြပဲ ကန္ၾကတာေပါ႔” ဒီလိုေလး ေတြးလိုက္ၿပီး မနက္ပိုင္း ေလ့က်င့္ရာကြင္းဆီ သြားဖို႔ ျပင္တယ္။ ဒီေန႔မွာမွ ျဖစ္ပုံက ပဲေလွာ္လာယူတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက မ်ားလာတယ္။ ဗိုလ္လုပြဲမွာ ေရာင္းၾကဖို႔ပဲ။ ညီက သူမလိုက္ေသးဘူး၊ နည္းျပႀကီးကိုသာ ၾကည့္ေျပာထားလိုက္၊ အေဖ့ကို ကူၿပီးမွ လုိက္ခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။

အသင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ညက အစီအစဥ္ကို သူတို႔ လက္ခံေအာင္ ေျပာရဆိုရတယ္။ ေလ့က်င့္တဲ့ကြင္းကို ေထာင့္ကန္ေဘာပါရဂူက ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္။ ပဲေလွာ္အမွာေတြ ျပတ္ေအာင္ ကူေနရလို႔လို႔ အေၾကာင္းျပတယ္။ ျဖဴ၀င္းတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေလးေတြ စို႔ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ ဗိုလ္လုပြဲကစားၾကပါတယ္။ ပြဲမစီမီ အသင္းကပၸတိန္ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ၾက တဲ့အခါ  တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပံဳးျပၾကတယ္။ တေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳးကို တေယာက္နားလည္ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ဖက္အသင္းရဲ႕ ကပၸတိန္က သူနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ ရပ္ကြက္မတူလုိ႔ အခုလို ဗိုလ္လုပြဲမွာ ကပၸတိန္ေတြအေနနဲ႔ လာေတြ႔ၾကတာ။ ေဘာလုံးကစားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္တယ္။ ဒိုင္လူၾကီးကေန ပြဲစမယ့္ ခရာမတြတ္ခင္မွာ ေဘာလုံးကြင္းရပ္ကြက္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ဟာ သူစိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တန္းက သူ႔ညီကို လွမ္းေတြ႔လိုက္မွ ဟိုအေၾကာင္း ပြဲမစခင္ ကပ္ေျပာလိုက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ သတိရသြားေပမယ့္ ပထမပိုင္းပြဲၿပီးလို႔ နားခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႔ညီနားလည္မယ့္ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမယ္လို႔ စိတ္ထဲ ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။

ေဘာလုံးပြဲဟာ ၿမိဳ႕ခံလူထုသာမက အနီးအနားရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က နယ္ပရိတ္သတ္ ၿမိဳ႕ပရိသတ္နဲ႔ အေတာ္ကို စည္စည္ကားကား အားေပးၾကည့္ရွဳၾကတဲ့ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္အသင္းကလည္း ကြင္းလယ္ေလာက္မွာ တဖက္နဲ႔ တဖက္ သူတင္ကိုယ္တင္ ကန္ေနၾကတယ္။ ႏွစ္သင္းစလုံးရဲ႕ တူညီခ်က္က တဖက္ဂိုးနားေရာက္ရင္ ဂိုးေပါက္လြဲရတာနဲ႔ ေခ်ာ္လဲရတာနဲ႔ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ကန္သြင္းရတာနဲ႔ တဖက္ေနာက္တန္းေတြရဲ႕ ေခ်ဖ်က္မွဳကို အသာတၾကည္လက္ခံလိုက္ရတာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ မ်ားတာပါပဲ။

ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေဘာလုံးကြင္းရပ္ကြက္ကပၸတိန္လည္း ရတဲ့ေဘာေတြ ကန္ခ်က္လြဲတာခ်ည္းပဲ။ ပရိသတ္ကေတာ့ ဟာကနဲ ဟင္ကနဲေပါ႔။ ေထာင့္ကန္ေဘာေတြ ရတဲ့အခါ ညီက ခါတိုင္းပြဲေတြလိုပဲ သူကန္မယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ကေန ေျပးေျပးၿပီးလာတယ္။ အစ္ကို ကပၸတိန္က “မင္း ေန ေန ငါကန္မယ္” ဆိုၿပီး အရင္ဦးေအာင္ သြားသြားၿပီး ကန္တယ္။ သူ႔မကန္ခိုင္းလို႔ ေဒါကန္တာက တေၾကာင္း၊ အစ္ကိုကန္တဲ့ ေထာင့္ကန္ေဘာေတြဟာ ဂိုးလြန္ေဘာေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ တေၾကာင္း၊ တဖက္အသင္းရဲ႕ ေနာက္တန္းကို မေဖာက္ႏုိင္ဘဲ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးေတြ ဘယ္ေတာင္ပံေရာ ညာေတာင္ပံေရာ ညံ့ခ်က္မ်ားေနတာ တေၾကာင္း၊ အလယ္တန္းကလည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ကြင္းလယ္မွာပဲ ေဘာလုံးကို အခ်ိန္ဆြဲၿပီး လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ ကန္ေနတာ တေၾကာင္း စတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားစြာကို ညီတစ္ေယာက္ ကန္ေနရင္းမွာပဲ သတိထားမိလာတယ္။ အားမလို အားမရျဖစ္လာၿပီး စၿပီး ေအာ္ပါေတာ့တယ္။

“ေဟ့ မင္းတို႔ ေဘာလုံးကန္ေနၾကတာလား” ဆိုတဲ့ စကားကို သူ႔အသင္းက ကစားသမားေတြ သူလွမ္းေျပာလို႔ ရတဲ့ ေနရာ ေရာက္လာတုိင္း ေျပာေျပာေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင့္ကန္ေဘာရရင္ သူပဲ မရရေအာင္ အတင္း သြားကန္တယ္။ ေဒါကန္ေနတဲ့အတြက္ ကန္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ လက္ပစ္ေဘာေျမႇာက္ရမယ္ဆိုလည္း သူပဲ သြားေျမွာက္တယ္။ ျပစ္ဒဏ္ေဘာဆိုလည္း သူ႔အစ္ကို မကန္ေစဘဲ သူပဲ ရေအာင္ ကန္တယ္။ ကန္ေနၾကမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဂိုးမ၀င္ဘူး၊ တဖက္က ဂိုးသမား အသာတၾကည္နဲ႔ ဖမ္းႏိုင္တဲ့ အလုံးေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ သူ႔ညီကို ေဒါသေလွ်ာ့ဖို႔ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပရွာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ပထမပိုင္းၿပီးလို႔ ဘယ္အသင္းကမွ ဂိုးမရရွိေသးဘဲ သေရျဖစ္ၿပီး အနားေပးခ်ိန္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ေဒါသထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာတခုလုံး နီရဲေနတဲ့ ညီကို အသင္းနည္းျပလည္း ရွင္းျပဖို႔ ၀န္ေလးေနတယ္။ ညီကလည္း ကစားေဖာ္ေတြ တေယာက္ခ်င္းဆီ လိုက္ၾကည့္ၿပီး “ေဟ့ မင္းတို႔ ေဘာလုံးကန္ေနၾကတာလား” ဆိုတာပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာတယ္။ အားလုံးကလည္း ညီကို အားနာတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ နားခ်ိန္မွာ ေျပာမယ္လို႔ ၾကံထားတဲ့ အစ္ကိုလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဒုတိယပိုင္းကန္တဲ့အခါ ပြဲက ပိုၿပီး ၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။ ႏွစ္ဖက္အသင္းေတြရဲ႕ ကန္ခ်က္ေတြဟာ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ျဖစ္လာ တယ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြကလည္း ရပ္ကြက္နာမည္ေတြ ေခၚၿပီး ေဘာလုံးကြင္း ေဘာလုံးကြင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ၊ အမွတ္တစ္ အမွတ္တစ္ ဒိုင္း ဒိုင္း လို႔ ဟစ္ေၾကြးသံေတြ ေသာေသာညံေနၾကတယ္။ ႏုိင္တဲ့သူက ဒိုင္းဆုရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒိုင္း ဒိုင္းလို႔ ေအာ္ၾကတာ။ ပရိသတ္က ဘယ္လိုပဲ တက္တက္ႂကြၾကြနဲ႔ အားေပးေနေပမယ့္ ဘယ္အသင္းကမွ ဂိုးမသြင္းႏုိင္ၾက ေသးဘူး။ ဘယ္သြင္းႏိုင္ၾကပါ႔မလဲ၊ ဂိုးမရွိ သေရကန္မယ္လို႔ သေဘာတူထားၾကတာကိုး။

ဒီပြဲမွာ ေရွ႕ေျပးလိုက္ ေနာက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ တကြင္းလုံး လိုက္ကန္ေနတာက တေယာက္ပဲရွိတယ္။ အဲဒါ ညီပဲ။ သူက ကန္လည္း ကန္တယ္။ ေျပာလည္း ေျပာတယ္။ “ေဘာလုံး ငါ႔ကိုေပး ငါ႔ကိုေပး” ဆိုတာ။ သူရရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့ဘူး။ သူတေယာက္တည္းပဲ တဖက္ဂိုးအထိ ဆြဲေျပးၿပီး ဂိုးသြင္းတယ္။ သေဘာက အသင္းက ကစားသမားေတြကို သူမေက် မနပ္ျဖစ္ေနတာ။ မင္းတို႔ မသြင္းရင္ ငါသြင္းျပမယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံခ်ိဳးတာ။ သူတို႔ရဲ႕ ရပ္ကြက္ပရိသတ္က သူ႔ကို ေသာေသာညံေအာင္ အားေပးတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေဘာလုံးကန္တယ္ဆိုတာ တေယာက္တည္းကန္လို႔မွမရတာ။ အသင္းလုိက္ ညီညီညြတ္ညႊတ္နဲ႔ အေပးအယူမွ်မွ်တတနဲ႔ ကန္ရတာ။ တဦးတေယာက္ေကာင္း ကန္ေနရင္ အဲဒီကစားသမား ေမာမွာပဲ။ ေျခက်လာမွာပဲ။ အမွန္လည္း ညီ ေမာေနၿပီ။ သက္လုံေကာင္းေပမဲ့ ၾကာလာတဲ့အခါ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေလးလံလာတယ္။ ပြဲမၿပီးခင္ မိနစ္ပိုင္းမွာ သူေနာက္တန္းမွာပဲ ကစားေတာ့တယ္။

ပြဲၿပီးသြားတယ္။ ညွိထားၾကတဲ့အတိုင္း ဂိုးမရွိ သေရျဖစ္တဲ့အတြက္ ပူးတြဲဒိုင္းကို ႏွစ္သင္းစလုံးရရွိသြားတယ္။ ညီျဖစ္သူ အေကာင္းဆုံးေဘာလုံးသမားဆု ရမရေတာ့ မသိဘူး။ ရခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာသံမၾကားရဘူး။ ရခဲ့ရင္လည္း ရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ကို သူေျပာခ်င္စိတ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ညဖက္မွာ ရပ္ကြက္က က်င္းပတဲ့ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ သူက အေဖ့ကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာတယ္။ သူက ဘာေသရည္ေသရက္မွ ေသာက္စားထားျခင္းမရွိဘူး။

“အေဖ က်ေနာ္ ရိပ္မိလိုက္တာ ပထမပိုင္း မၿပီးခင္ မိနစ္ပိုင္းေလးမွာပဲ။ တဖက္အသင္း ကပၸတိန္က က်ေနာ္႔ကို ေက်ာ္ၿပီး လိမ္ေခါက္သြားႏိုင္ေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္ဂိုးသြင္းႏုိင္ရမယ့္အလုံးကို သူမသြင္းခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သြားတဲ့ အၾကည့္ကို က်ေနာ္ နားလည္မိသြားလို႔ပဲ။ သူ႔အၾကည့္က မင္းလည္း အားကစားသမားေကာင္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနကို မင္းနားလည္ရမယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးပဲ”

ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ ညီ ျဖစ္သူဟာ ကြင္းလယ္ဒိုင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္တုန္းက ရပ္ကြက္ဗိုလ္လုပြဲၿပီးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ ကစားသမားအျဖစ္နဲ႔ ကြင္းထဲမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ ကပၸတိန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အစ္ကိုကေတာ့ အခုအသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ့္အထိ တီဗီကလာတဲ့ ေဘာလုံးပြဲကိုေတာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ပြဲခ်ိန္ျပည့္ေအာင္ ၾကည့္တယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ တခ်ိန္တခါကေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းရပ္ကြက္ဆိုတဲ့ အရပ္ကေန ကိုယ္စားျပဳၿပီး  ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တသင္းထဲ ေဘာလုံးကန္ခဲ့ရုံသာမက ရပ္ကြက္အတြက္ ဒိုင္းဆုႀကီးကို ႏွစ္တ၀က္သိမ္းပိုက္ေပးႏုိင္ခဲ့တာကေတာ့ ရပ္ကြက္သမိုင္းမွာ ၿမိဳ႕သမိုင္းမွာ မတြင္လည္း မိသားစုအစဥ္အဆက္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္အေနနဲ႔ ေျပာၾကဆိုေနၾကဦး မွာပါပဲ။

ဘယ္လိုပဲ ေဘာလုံးကြင္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ေျပာင္းေျပာင္း ေဘာလုံးပြဲေတြကေတာ့ ရွိေနၾက ကန္ေနၾကဦးမွာပဲ။ ပူးတြဲခ်န္ပီယံဆုိတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကလည္း ပ်က္သုဥ္းခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီပေကာ။

Comments