စိုးခိုင္ညိန္း ● လမ္းေပၚတြင္ ေပါက္ေရာက္သည္

စိုးခိုင္ညိန္း ● လမ္းေပၚတြင္ ေပါက္ေရာက္သည္
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၃၊ ၂၀၁၈

ဒီတေခါက္ မႏၱေလးကိုေရာက္ေတာ့ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးကို သြားဖူးျဖစ္တယ္။ မႏၱေလးကို မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ဘုရားႀကီးကိုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ တကူးတကပဲ ဝင္ဖူးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုအရင္က ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာေဟာင္းဆီ သြားလည္ ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ဘုရားႀကီးနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ မူလဆီးဘန္နီေက်ာင္းတိုက္နားက ရပ္ကြက္ေလးမွာ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ အေရွ႕မုခ္ကေန အေရွ႕တည့္တည့္ကို လမ္း ေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ မႏၱေလး မီးရထားသံလမ္းကို ေရာက္ေတာ့ ရပ္ၿပီး ေတာင္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ရွမ္းစုဘူတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တဆက္တည္း ရထားသံလမ္းအတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္မိျပန္ တယ္။ ျမင္ကြင္းထဲ သံလမ္းဟာ အေ၀းႀကီးထိ ရွည္ထြက္သြားၿပီး ေကြ႔ဝင္သြားတယ္။ သံလမ္းႏွစ္ခုရဲ႕ၾကားက ကြန္ကရစ္ဇလီ ဖားတုံးေတြဟာ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္ပါမ်ားထားလို႔ ေျပာင္ေခ်ာေနတယ္။ အခုေတာ့ တေယာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ မေတြ႔ရဘူး။ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးဆီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းေဘးကေန ျဖတ္ခ်မယ္စိတ္ကူးနဲ႔ သံလမ္းႏွစ္ခုၾကားက ဇလီဖားတုံး ေတြေပၚကေန ေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ သံလမ္းကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္မိရင္း ဇလီဖားတုံးေတြ တတုံးၿပီး တတုံး ျဖတ္ေက်ာ္ေနရင္းက ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္က အတိတ္ဆီကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ်အခ်ိန္မွာေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း အခုလို သံလမ္းႏွစ္ခုၾကားကေန ဘုရားကေန လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ သံလမ္းအတိုင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိ္န္းကေလးတေယာက္ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သံလမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူမ ေလွ်ာက္လာတာကို ၾကည့္ရင္း စေနာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္သြားတယ္။

ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆုံၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က လက္ႏွစ္ဘက္ဆန္႔တန္းၿပီး သူမကို ေရွာင္မေပးတဲ့အျပင္ ထုတ္ဆီးတိုးသလို တားလိုက္တယ္။ သူမကလည္း ဟိုဘက္ေရွာင္လိုက္ ဒီဘက္ေရွာင္လိုက္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ဘာလုပ္တာလဲ ဒီမွာ သြားစရာရွိလို႔ လို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔ ေမးေတာ့ ကြန္ဒုံးသြားဝယ္မလို႔တဲ့။

ကြၽန္ေတာ္ဆန္႔ထားတဲ့ လက္ကို ရုတ္လိုက္မိတယ္။ သူမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရွာင္ၿပီး သံလမ္းအတိုင္း ေတာင္ဘက္ထဲကို ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္မိရင္း အေတြးေတြနဲ႔ ေဝဝါးက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီရပ္ကြက္ေလးကိုေရာက္တာ မၾကာေသးေတာ့ ဒီသံလမ္းေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မသိေသးတာလည္း ပါတာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဒီသံလမ္းေတြအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း သိလာခဲ့တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ညေနတိုင္းေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကေန ဘုရားႀကီးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ပုံမွန္ ဘုရားဝတ္ျပဳတယ္ ။ ၿပီးရင္း လိပ္ကန္မွာ ခဏထိုင္ေငးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သံလမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တာပဲ။ ေနာက္ရက္မွာ သံလမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ လာေတာ့ ေမွာင္ရီသန္းေနၿပီ။

တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ သံလမ္းေပၚ မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ စေနာက္ ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီေန႔အဖို႔ ဝယ္ၿပီးပလားလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ သူမက ရွင္ တဲ့ အံ့ၾသတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ၾကည့္ေန တယ္။ မင္း မမွတ္မိဘူးလား၊ ဟိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဟန္႔တားၿပီး စခဲ့ေသးတယ္ေလ လို႔ ဆိုေတာ့ သူမက ေအာ္တဲ့။ ဘယ္မွတ္မိမလဲရွင္ ကြၽန္မက လူအမ်ားနဲ႔ ေတြ႔စုံေနရတာ ကိုးတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ညေနတိုင္း ဘုရားသြားလမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာတိုင္း ေတြ႔ေတြ႔ေနေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ခင္မင္ရင္းႏွီးသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူမကို ေန႔ရက္တိုင္း ေတြ႔ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႔ရတဲ့ ရက္ေတြဆို ဘယ္ကိုမ်ား ပါသြားသလဲမသိဘူးဆိုၿပီး ဟိုသည္ ရွာၾကည့္မိရုံပါပဲ။ ရထားလမ္းရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္စီမွာ ခ်ံဳပုတ္ေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိတယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ပါမ်ားလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ က ပိုပိုရင္းႏွီးလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာေနမိတာပဲ။

တရက္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား သံလမ္းေပၚမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ဘဝအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားေတာ့ သူမ ဘဝအေၾကာင္းကို ေမးေနမိတာေပါ့။ သူမကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ မိနန္းတဲ့။ တဆက္တည္း သူမအေၾကာင္း ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုလည္း သတိရလာျပန္တယ္။ ေအာ္ နမ္းလို႔ အနံ႔မထြက္ေတာ့တဲ့ မိနန္း။

ကြၽန္မအေတြးအေခၚေတြ မာေၾကာကုန္ၿပီလား
ခံယူခ်က္ကေတာ့ လုံလုံျခံဳျခံဳပါပဲ
ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ဘဝကို
သံလမ္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ရိုးသီထားေတာ့
ကြၽန္မအေပၚ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ရထားေတြ
ဘယ္ႏွစ္စင္းရွိၿပီဆိုတာလည္း ကြၽန္မမသိေတာ့ဘူး။

သူမေနတာက ၿမိဳ႕သစ္က သိုးျခံမွာ ေနတာတဲ့။ ဒီကို ေရာက္တာကေတာ့ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ဒီကိုဆိုတာက မႏၱေလးကို ေရာက္တာကို ေျပာတာ ပါ။ အရင္က ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ ေရႊလီမွာတဲ့။ အဲဒီမွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့တာတဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလိုဘဝမ်ဳိးေရာက္ခဲ့တာလဲ ဆိုေတာ့ သူမဇာတိက ဟို ေအာက္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသကလို႔ ေျပာတယ္။ အေဖက သူမငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုံးတာတဲ့။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ယူေတာ့ ပေထြးက ႏွိပ္စက္ၿပီးရိသဲ့သဲ့လည္း လုပ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာလုပ္မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္လိုက္ရွာရင္းက ေစ်းထဲမွာေတြ႔တဲ့ မိန္းမႀကီးတေယာက္က ေရႊလီမွာ အလုပ္ရမယ္ လခလည္း ေကာင္းမယ္။ လုပ္မလားဆိုေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္လာခဲ့တာ၊ ဒီေရာက္မွ ေရာင္းစားခံရမွန္း သိရေတာ့တယ္။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ၊ ဘဝက ဘာမွ ထူးမွာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီက အႏွိပ္ခန္းတခုမွ ငါးႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ အသစ္ေလးေတြ ေရာက္လာေတာ့ ကြၽန္မ တို႔က အိုဗာျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းတို႔သြားခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိရင္ သြားလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္မလည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံတစ္သိန္းခြဲကို က်စ္က်စ္ ဆုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ထြက္သာ ထြက္ခဲ့လိုက္တာ ဘယ္သြားရမွန္းလည္း မသိဘူးေလတဲ့။

ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လုံးမွာ
အေမွာင္နဲ႔ ရွထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီလို႔။

ကြၽန္မက ဒဏ္ရာေတြ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနေပမဲ့ နာက်င္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အေမွာင္ကိုလည္း ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူးေလလို႔ သူမက ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေျပာတယ္။ တေယာက္တည္း မႏၱေလးသြားတဲ့ ကားေပၚတက္လုိက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ကားေပၚမွာ ခုံခ်င္းကပ္လ်က္က အစ္မႀကီးနဲ႔ စကားေျပာရင္း ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူက ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးလို႔ ဘယ္သြားရမွန္း မသိလို႔ အစ္မႀကီးတို႔ရပ္ကြက္ထဲ အိမ္ခန္းငွားမဲ့သူမ်ား မရွိဘူးလား ေမးၾကည့္မွ ရွိတယ္လိုက္ခဲ့ဆိုလို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာပဲတဲ့။ ေျပာေနတဲ့ သူမရဲ႕ အသံဟာ ဘာခံစားမႈမွ ပါမေနတဲ့ အသံမ်ဳိးပါပဲ။

ကရုဏာရွင္မ်က္လုံးေတြက
ကြၽန္မ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ
လမ္းေပၚမွာပဲ ကြၽံ၀င္ေနတယ္တဲ့၊
ဓါတ္တိုင္ေအာက္ ကြၽန္မဝင္လိုက္တာနဲ႔
ဓာတ္တိုင္ကမီးလည္း ေမွာင္က်သြားတယ္ဆိုလား
ေျပာေနၾကတာပဲ
ဘ၀အေၾကာင္း က်မ္းေက်တဲ့ လူေတြ။

ဒီကိုေရာက္လာေတာ့လည္း ကြၽန္မ ဘာလုပ္စားရမွန္း မသိဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းမေတြကလည္း အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ကြၽန္မကို အကဲခတ္ ေနၾကတယ္။ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ကြၽန္မအတင္းကို ေျပာေနၾကမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကြၽန္မလို မိန္းမေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလာ ရတာပါပဲ ။ အခု ဒီသံလမ္းကို ေရာက္လာတာ ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆက္နဲ႔ေပါ့တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က သူမေျပာသမွ် အင္းအဲ လိုက္ေနရတာပါပဲ။

အညႇီနံ႔ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ ကြၽန္မေအာ္မရယ္ေတာ့ပါဘူး
ကြၽန္မ သိပ္ရယ္ခ်င္တာပဲ ကြၽန္မ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္
ေဟာဒီအိတ္ထဲက ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင့္ဟာ
ပင့္သက္ေတြကို ေႁခြေႁခြခ်ေနတဲ့ က်ည္ဆံပဲဆိုတာ
အဲဒီျခိမ္းေျခာက္မႈနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဆာခံလုပ္ထားတာ။

လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြကိုေတာ့ ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိတယ္ သိလား။ ကြၽန္မအသားနဲ႔မ်ား ထိလိုက္ရင္ တခုခု ျဖစ္သြားေတာ့မလိုမ်ဳိး ကြၽန္မကို ရြံေနၾကတာ။ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိေပမဲ့ ညတိုင္ညတိုင္ ကြၽန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္တာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ငါ သူတို႔နဲ႔ ဘာေတြမ်ား ကြာျခားသြားလို႔လဲလို႔ ေတြးေတြးေနမိတာပဲတဲ့။ သူမစကားေတြ နားေထာင္ေနရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ေဝဖန္မႈ မျပဳမိပါဘူး။

ဒီခႏၶာႀကီး ရလာမွေတာ့
အရင္းအႏွီးက လိုဦးမလား
ဆရာ၀န္မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကြၽန္မက
ျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ တင္ဆက္ရတာပဲေလ။

ကြၽန္မ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း ခုႏွစ္တန္းေလာက္အထိေတာ့ ေနဘူးပါတယ္။ ဘြဲ႔ရသည္အထိ ေနခ်င္ေပမဲ့ အဆင္မေျပေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ လိုက္ရတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ကြၽန္မဆယ္တန္းေျဖခဲ့ရရင္ ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မမွီဘူးလို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ရပါ့ မလဲ။ ကဲပါေလ ထားပါေတာ့ ေခ်းေျခာက္ကို ေရႏူးမေနခ်င္ ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေျပာရင္းက သူမက အေမွာင္ထဲကို စိုက္ၾကည့္ ေနတယ္။

ကြၽန္မ ဟိုတုန္းက အခ်စ္ဦးနဲ႔ ဒဏ္ရာရဘူးတယ္
အဲဒါ ေသြးက အခုခ်ိန္အထိ မတိတ္ေတာ့ဘူး
ကြၽန္မရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ထိရင္
ဘယ္အရာမွ စိမ္းလန္းေနလို႔ မရဘူး
ကြၽန္မအရိပ္မိတဲ့ ျမက္ပင္ေတြကို ၾကည့္ေလ ပိျပားလို႔
ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုံမွတ္မရွိတဲ့ သံလမ္းႏွစ္ခုလို
ကြၽန္မတြဲေခၚသြားလိုက္တာပဲ။

ကြၽန္မ မေကာင္းတာ လုပ္ေနေပမဲ့ က်န္းမာေရးကိုေတာ့ အထူးဂရုစိုက္ပါတယ္။ ေသြးပုံမွန္ စစ္တယ္။ ေဆးလည္း ပုံမွန္စားတာပဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မက အကာအကြယ္နဲ႔ပဲ သြားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က ရည္စားမထားခဲ့ဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထားခဲ့ဘူးတာေပါ့ရွင္၊ ရန္ကုန္ကို ထြက္ခဲ့တဲ့ ေန႔ကစၿပီး အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာပဲတဲ့။

ကြၽန္မက တစ္လမ္းေမာင္းေလ
ျပန္ေခါက္လို႔ မရေတာ့ဘူး
တံတားက်ိဳးေနလည္း ဆက္သြားရမွာပဲ။

ကြၽန္ေတာ္က သူမကို ဒီဘဝကို စြန္႔ၿပီး ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ေလးနဲ႔ လုပ္မစားခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ လုပ္လည္း ဒီဘဝထက္ပိုလို႔လည္း ခ်မ္းသာလာမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တဆက္တည္း သူမက ကဲ စကားေျပာလို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီလဲေတာင္ မသိဘူး။ ကြၽန္မလည္း ဒီအနားတဝိုက္ လွည့္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး သံလမ္းအတိုင္း ရွမ္းစုဘူတာဘက္ဆီ ထြက္သြား ေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္
ရွင္ ကြၽန္မကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္
ႏႈတ္မဆက္နဲ႔ေနာ္
ကြၽန္မ ရွင့္ကို မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ကေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မွတ္မိေနရုံသာမက ေတြ႔တိုင္း ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာလို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနသည့္ အဆင့္ သို႔ပင္ ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က အတိတ္က အေၾကာင္းကိုေတြးေနရင္းက သံလမ္းေပၚက ဖဲ့ဆင္းလိုက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘးက လမ္း က်ဥ္းေလးထဲ ကို ခ်ဳိးဝင္လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ အရာအားလုံးဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ သံလမ္းေပၚမွာေတာ့ ရထားေတြဟာ ေျပးလႊားေနဆဲ။

ေအာ္ မိနန္း မိနန္း ဘယ္ေတြေရာက္လို႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ။

စိုးခိုင္ညိန္း
၁၇၊ ၂၊ ၂၀၁၈