ဆလုိင္းဇုန္ ● ေတာပန္းေလးရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္

ဆလုိင္းဇုန္ ● ေတာပန္းေလးရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၈

ေတာပန္းေလးအေၾကာင္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေတာေတာင္ေတြနဲ႔ေတာင္တန္းႀကီးကို အရင္ေျပာျပမွရမယ္။ ေတာင္တန္း ႀကီးဆိုတာ ေတာင္ဆြယ္ အသြယ္သြယ္ တန္းေနတဲ့ ေျမျပင္ အေနအထားပါပဲ။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အျမင့္ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာေလေလ ေတာင္တန္းႀကီးက ပိုျမင့္ေလေလလုိ႔ သတ္မွတ္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေတာင္တန္းဟာ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ေပ ၆၀၀၀ ေလာက္ျမင့္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေဒသေပါ့။ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္း အိႏၵိယနိုင္ငံနဲ႔ ထိစပ္ ေနတဲ့ေဒသေပါ့။ အမ်ားသိတဲ့ ခ်င္းျပည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာေလးက လူေပါင္းမ်ားစြာ ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ပဲ ခြဲခြာခံလိုက္ရတဲ့ ေဒသေလးပါပဲ။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာအတြက္ ဇာတိေျမကိုခြာ ေရၾကည္မယ္ ျမက္ႏုမယ္ထင္ရာကို ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္တန္းႀကီးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ေတာင္တန္းႀကီးက သူ႕အခ်ိန္နဲ႔သူ ညိဳလိုက္ မႈိင္းလိုက္ ေ၀လုိက္နဲ႔။ သို႔ ေသာ္ ေတာင္ျပာတန္းႀကီးက သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနခဲ့ျပီ။ ေတာင္ျပာတန္းႀကီးက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရင္က ပြင့္အာေနၾက ခ်ယ္ရီပင္ေတြကလည္း ရွားပါးလာ။ ေတာင္ဇလပ္ပင္ေတြ နည္းပါးလာ။ က်ေနာ္သိပ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ပင္ျမင့္စံ သစ္ခြပန္းေတြက ရွာမွရွားျဖစ္လာခဲၿပီ။ က်ေနာ္ ေမာ့ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ သစ္ေတာႀကီးထဲက သစ္ပင္မ်ားစြာက တစစ ျပယ္ လြင့္ကုန္ျပီ။ ေတာပန္းေလးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာစတာေလ။

ေတာႀကီးမ်က္မဲႀကီးမို႕ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေတာ္ရံုတန္ရံုသတၱိနဲ႔မ၀င္ရဲတာအမွန္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ သစ္ေတာႀကီးထဲမွာ ဘာေတြရွိေနလဲ သိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေၾကာက္စိတ္ေတြကိုဖယ္ ေတာႀကီးထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါလို႔လဲ သတၱိေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ေလးခြေလးတလက္၊ ေလာက္စာလံုး အိတ္ေလးလြယ္။ ဓားတေခ်ာင္းေတာ့ ခါးၾကားထဲမွာ ထိုးထားလိုက္တယ္။ မၾကာခင္ဘဲ သစ္ေတာေတြ ခပ္အံုအံုထဲ၀င္လာရင္ပဲ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေမွာင္သြားသလိုေလ။ ေနထိုးမေပါက္ေအာင္ ေတာႀကီးက အံု႔မႈိင္းေနတယ္။ အဲ႔ဒီတုန္းကသာ မဲဇာေတာင္ေျခ ကဗ်ာသင္ခဲ့ျပီးျပီဆိုရင္ေပါ့။ လက္ဝဲ သုႏၵရအမတ္ႀကီးကို တမ္းတမိမွာပါပဲ။ မၾကာပါဘူး တြယ္လိုက္တဲ့ ေမ်ာ့ေတြ ေျခေထာက္က ေအးေနေတာ့ သူတို႔တက္လာတာ မသိလိုက္။ သူမ်ားေျခေထာက္ေပၚတက္တာျမင္မွ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုၾကည့္မိတယ္။ လန္႔ေတာင္ေအာ္ရတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ထဲမွာအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ အားလ်န္ကေျပာတယ္။ ေတာထဲမွာ မေအာ္ရဘူး ဘာျဖစ္တတ္တယ္ ေပါ့။ ေျပာလိုက္ျပန္ေတာ့ ေၾကာက္ေနမိျပန္တယ္။ သူက သိေနတယ္။ ဆားေတြအိမ္ကယူလာတာ။ ဆားကိုေျခေထာက္ပြတ္ ျပီးေတာ့ ေမ်ာ့ေတြ ခြာ ရတယ္။ လမ္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဥ္းလာျပီးေတာ့ လမ္းမရွိ္ေတာ့ သလိုျဖစ္တယ္။ ဒါေဲ့ပါလာတဲ့ ဓားနဲ႔ရွင္းတယ္။ ေတာထဲမွာ ငွက္ေအာ္သံ၊ ေရက်သံ၊ ေရစီးသံ၊ အသံေတြစံုေနေတာ့ သိပ္ကို နားေထာင္ေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာဆို ေမ်ာက္ ေတြေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူသိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်ာၤးေလးမို႕႔ေၾကာက္တာတဲ့။ ဒါလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲ။ ေတာလိုက္မုဆိုးေတြက သူတို႔ကိုလည္း အလြတ္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာလိုက္ရင္း ဘာမွမရတဲ့အဆံုး ေမ်ာက္ကို ဟင္းစားအျဖစ္နဲ႔ ပစ္ခတ္တတ္တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ သမင္၊ ေခ်၊ ဒရယ္၊ ေတာ၀က္၊ စတာေတြကိုပဲ ေတာလိုက္မုဆိုးေတြက ပစ္ဖမ္းတတ္ၾကတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေန ညလယ္ေလာက္က်ရင္ တူမီးေသနတ္သံကို ၾကားရတတ္တယ္။  ေနာက္ရက္က်ရင္ေတာ့ေသခ်ာျပီ ဘယ္သူက ဘာေကာင္ရလာတယ္။ ဘာညာေပါ့။ မုဆိုးကလည္း အေကာင္ႀကီးႀကီးရလာတယ္ဆို ေျပာလို႔မဆံုး၊ သူက ဘယ္ေနရာကေန ေစာင့္ေနတာ၊ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္က် ေဟာက္သံၾကားရတယ္၊ ေျခသံၾကားရတယ္။ အဲ႔ဒါကို ဘယ္ေလာက္ ေလာက္ အေဝးကေန ပစ္ထည့္လိုက္တာ စတာေတြ စတာေတြကို လာသမွ်လူကို သြားတျဖဲျဖဲနဲ႔ ရွင္းျပ ေျပာျပေနေလတတ္ရဲ႕။ လာတဲ့လူေတြ ၀ိုင္းတဲ့လူေတြ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေပါက္စေလးေတြ အတြက္ေတာ့ သူက သူရဲေကာင္းေပါ့။ အားက်တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရတာ။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း သိပ္ကို ဂုဏ္ယူတယ္ထင္ပါတယ္။

ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သြားေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ေျမခပ္ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးေလးေတြ႔တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးေတြ သိပ္မရွိဘဲ စမ္းရိုးေလးလိုျဖစ္ေနတာ။ အဲ့ဒီမွာ ျမက္ပင္ေလးေတြက အ၀ါေရာင္အပြင့္ေလးေတြ ပြင့္လို႔။ ေဟးးး လို႔ေအာ္ျပီး ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။ မေအာ္ရဲပါဘူး။ လမ္းေခ်ာ္လဲမသြားေအာင္ သတိထားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါက ပထမဆံုး ေတာထဲလိုက္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သြားေနရင္းနဲ႔ အပုပ္နံ႔ရေတာ့ လန္႔တယ္။ ေက်ာခ်မ္းလာတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးရွိေနလို႔သာ ေၾကာက္စိတ္နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားတာ။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ မၾကာပါဘူးေတြ႔ရပါျပီ။  အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ႏြားေပါက္စ တေကာင္ရဲ႕ အရိုးစုရယ္ အေရခြံ တခ်ိဳ႕ရယ္ ဦးေခါင္းရယ္ ေတြ႔ရတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီေတာရဲ႕ ခ်ဳပ္စပ္က ရြာသားေတြ ပိုင္တဲ႔ ႏြားျဖစ္နိုင္တယ္။ မ်က္စိလည္လို႔မ်ား ရြာမျပန္နိုင္ဘဲ ေတာထဲမွာ ရန္သူနဲ႔မ်ားေတြ႔တာ လား စဥ္းစားမိရင္ဘဲ လန္႕သြားပါေရာ။ က်ားတစ္ေကာင္မ်ား ဒီေတာ ထဲရွိေနသလား။ အသားစားတာ က်ားတေကာင္ပဲ ကိုယ္က သိထားတာ။ အဲ႔ခါမွ အသက္ေတာင္ျပင္းျပင္းမရႈရဲ။ ေတာလိုက္မုဆိုးေတြရဲ႔ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာေနတာေတြကို နားလည္မိသလိုရွိသားေလ။

ေနာက္ဆက္တိုက္ ကြမ္းတညက္ခန္႔အၾကာ၊ ျမန္မာ နာရီအတိုင္းအတာအရေပါ့ေလ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္လို႔ ယူဆတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ရပါျပီ။ Curcuma Roscoeana, Jewel of Burma လို႔တင္စားခံရတဲ႔ မာလာနီေပါ့။ သို႕ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ စားဖို႔အတြက္လာခူးၾကတာ။ အပြင့္ကို စားတာေပါ့။ ထိုင္းဘက္မွာေတာ့ cut flower အေနနဲ႔ ေရာင္းတယ္လို႔ျကားတယ္။ ေစ်းသိပ္ၾကီးတယ္။ တစ္ပြင့္မွာ ၂၄ေဒၚလာ ေတာင္ေပးရသတဲ့။ ဒီလိုမ်ိဳးရင္းေတြေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတာ့ လိုခ်င္တာေတြ႔တာနဲ႔ေပ်ာ္လို႔။ ခူးျပီးေတာ့ တနိုင္ လြယ္အိတ္နဲ႔သယ္သြားမယ္ေပါ့။ ျပီးမွ ခဏနား။ ေခ်ာင္းေလးထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးသူကခ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ္ေတာ့ မခ်ိဳးရဲခဲ႔ပါဘူး။ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ႀကီးလာရင္ မုဆိုးၾကီးလုပ္မယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ ပန္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ေအာင္ရွာမယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္မွာ ျပန္စိုက္ျပီး အလွဆင္မယ္။ ဒီအထိဘဲ က်ေနာ္ေတြးတယ္။ အဲဟ့မွာ အမွတ္မထင္ လင့္စင္တခုေတြ႔လိုက္တယ္။ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ႕ ခြၾကားမွာ လူတေယာက္ေကာင္းေကာင္းထိုင္နိုင္တဲ့အေနအထားရွိတယ္။ ထပ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီလို လင့္စင္ေပၚကေန ေစာင့္ျပီး သားေကာင္ကို ပစ္ခတ္မယ္ေပါ့။ အေတြးထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ မုဆိုးႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ျမိဳင္ရာဇာ တြတ္ပီကို အဲ႔ဒီတုန္းက ဖတ္ဖူးခဲ့ျပီဆိုရင္ က်ေနာ္က ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ၿကီးလြယ္လို႔၊ ေတာထဲမွာ သိပ္ကို စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းခဲ့မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ဖတ္တဲ့ ေရႊေသြးထဲက ဘိုဘိုလို ေဘာလံုးကန္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးထဲရွိတာပါပဲ။ ငယ္ဘ၀ေလာက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြသိပ္မ်ားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔တခါတခါေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။

အိပ္မက္မ်ားစြာကိုမက္တတ္တဲ့ငယ္စဥ္ဘ၀စိတ္ကူးယဥ္တဲ႔အခါ က်ေနာ္မလုပ္နိုင္တာမရွိ၊ က်ေနာ္ က ဟီးရိုးႀကီးပဲ။ က်ေနာ္က အျမဲတမ္းအနိုင္ရတာေတြႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲကလိုမ်ိဳး ဇာတ္သိမ္းပိုင္း အခန္းေတြကို သိပ္သေဘာက်တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ က်ေနာ္က ဒီေတာႀကီးထဲမွာ အသန္မာဆံုး လက္အေျဖာင့္ဆံုး အမဲေကာင္ေရ အမ်ားဆံုးပစ္နိုင္တဲ႔သူ၊ က်ေနာ္က သစ္ပင္ေတြကို လြယ္လင့္တကူ တက္နိုင္တဲ့သူ၊ က်ေနာ္က အလ်င္ျမန္ဆံုးေသာသူ စသည္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့မိတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနလံုးႀကီးက အားနည္းလာတဲ့အခါ က်ေနာ္ အေတြးမ်ားက ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ မ်က္စိထဲျမင္ေနရတဲ့ ရႈခင္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ေရွွ႕မွာ ကားခ်ပ္ျဖဴတစ္ခ်ပ္ကို ေသခ်ာေဒါက္နဲ႔ေထာင္ထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အေရာင္ေတြကို ေရြးတယ္၊ စပ္တယ္၊ စုတ္ခ်က္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းပစ္လိုက္တယ္၊ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာေတာင္က တကယ္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲေလ။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ စုတ္ခ်က္ေတြမ်ားျပီးတဲ႔ အခါ ပီျပင္တဲ႔ ပန္းခ်ီကားတခ်က္ထြက္ေပၚလာပါျပီ။ သစ္ပင္ ႀကီးေတြၾကားမွ ထိုးထြက္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြ ေနာက္ ေတးသီေနတဲ့ငွက္ကေလး၊ စမ္းေခ်ာင္းငယ္၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲက ငါးေသးေသးေလးေတြ၊ ေက်ာက္သား ေခ်ာ ေခ်ာ လံုးေလးေတြ၊ ေနာက္ ေတာရဲ႕အတြင္းပိုင္းထဲက မာလာနီေတြ၊ သစ္ခြေတြ၊ ၀ဥေတြ ေနာက္ထပ္ ပန္းသီးျခံ၊ မက္မြန္ျခံ က်ေနာ့္ အေတြးထဲကေန စီးဆင္းေနတာေတြကို က်ေနာ္ေဆးစက္ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာလည္း အစက္အေပ်ာက္ေလးဘဲေလ။

က်ေနာ္ ေတးသြားတပုဒ္ကို ေလခြၽန္ျပီး ေနလိုက္ခ်င္မိတယ္၊ ေလခြၽန္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ခ်င္တာ ေပါ့၊ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လိုျပီးျပည့္စံုခ်င္လိုက္တာ၊ ေတြးသလို  စိတ္ကူးယဥ္သလို အကုန္ျဖစ္ခဲ႔လိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနတဲ့ အရြယ္ မွာ က်ေနာ္ အေတာင့္တဆံုးက ေတာင္တန္းေတြ တခုျပီးတခု လွည့္သြားခ်င္တယ္၊ က်ားေတြ ဆင္ေတြကို ရွာေဖြၾကည့္ခ်င္ တယ္၊ သစ္ေတာထဲက ဂူေတြထဲမွာ မီးတုတ္လုပ္ျပီး စူးစမ္းရွာေဖြခ်င္မိတယ္။ အလိုမျပည့္တဲ့လမ္းမွာ အျမဲတမ္းလိ္ုေနဦးမွာကို နားလည္လိုက္တယ္။ ဘဝက အိပ္မက္မ်ားစြာကို ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ေျမၾသဇာျပည့္တင္းေနတဲ့ ေျမလြတ္ေျမရုိင္းပါ။

က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန အထက္ၾကည့္ေတာ့ မႈန္ပ်ပ် ေတာင္တန္းႀကီးက က်ေနာ့္ အေပၚကေန အံု႔မိုးထားသလိုမ်ိဳး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေအာက္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သစ္ေတာထဲ စီး၀င္သြားတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလး။ က်ေနာ္ဟာ အေပၚကို ျပန္တက္ရမလား။ က်ေနာ္ဟာ စီးဆင္းသြားမလား။ မေ၀ခြဲတတ္။ က်ေနာ္ေဘးနားမွာ ေရာင္စံုျခယ္တဲ့ ပန္းေလးေတြ ေတာပန္းေလးေတြက လန္းျဖာေနၾကတုန္းေလ။

ဆလိုင္းဇုန္