လင္းငယ္ ● ယိုင္ေက်းမႈ သၾကၤန္

လင္းငယ္ ● ယိုင္ေက်းမႈ သၾကၤန္
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀၁၈

က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာကိုသံုးၿပီး စာေရးေနတယ္။ စာေရးဖို႔ႀကိဳးစားေနတာက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ အခုေခတ္ လူေတြအၾကား အေျပာမ်ားေနတာကို ရပ္ကြက္ထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သြားနားေထာင္မယ့္အစား ဖြဘုတ္ဆိုတဲ့ လူမႈ ကြန္ယက္ေပၚမွာ စနည္းနာတယ္။ ၿပီးရင္ က်ေနာ္ေရးထားၿပီးတဲ့ စာမူကို အင္တာနက္သံုးၿပီး အီးေမးကတဆင့္ အယ္ဒီတာ စားပြဲေပၚက ကြန္ျပဴတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အယ္ဒီတာ အိပ္ကပ္ထဲက မိုဘိုင္းဖုန္းဆီက အီးေမးထဲကို လွမ္းပို႔လိုက္မယ္။ ထိုင္ရာက မထဘဲ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္လုပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကိုက ျမန္မာမဆန္တာမ်ား ျဖစ္ေနမလား ေနာ္။ ယိုင္နဲ႔လာေနၿပီလို႔ လူေတြအေျပာမ်ားေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းဆိုေတာ့ ယိ္ုင္ေက်းမႈလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္မိတယ္။

ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဖြဘုတ္ေပၚမွာ သၾကၤန္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာအမ်ဳိးမ်ဳိး တက္လာတယ္။ ေခတ္စားေနတဲ့ လမ္း ေလွ်ာက္သၾကၤန္ကို ေဝဖန္ၾကတယ္။ ေလကန္ၾကတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြအၾကားမွာ မန္းေလးရဲ႕ ေတာ သၾကၤန္ဟာ ေဟာ့ေနတယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ ဦးေဆာင္ေနတယ္။ ေရစိုခံ ကာတြန္းျပပြဲဆိုတာပါ ထည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက ပိုၿပီး ျမင့္တက္သြားတယ္။

မန္းေလးဟာ (မန္းေလးသားေတြက မႏၲေလးကို မန္းေလးလို႔ေခၚမွ အားရၾကတယ္) ေခတ္အဆက္ဆက္ သၾကၤန္နဲ႔ ပတ္ သက္လာရင္ ဦးေဆာင္သူပဲ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လမ္းျပသူပဲ။ ျမန္မာ့ေနာက္ဆံုး မင္းေနျပည္ ၿမိဳ႕ပီပီ မာန္ကိုတင္းရင္ ထိပ္ဆံုးကေနတယ္။ သၾကၤန္ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရသူေတြက ပစ္ထားခဲ့လည္း ကိုယ့္ထူး ကိုယ္ခြၽန္ရပ္တည္ၿပီး အစဥ္အလာမပ်က္ေစခဲ့ဘူး။ အစဥ္အလာဆိုတာမွာလည္း ေခတ္အလိုက္ ဆန္းသစ္မႈေတြကို ျဖည့္ စြက္တယ္။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ဟာလည္း ထို႔အတူပဲ။ အစဥ္အလာလိုပဲ မန္းေလးသၾကၤန္နဲ႔ ရန္ကုန္ သၾကၤန္၊  ဘယ္သၾကၤန္က ပိုစည္သလဲ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ မန္းေလးဟာ ေျခသြက္လက္သြက္႐ွိတယ္။ ဒီလိုေျပာရင္ အရင္ႏွစ္က သၾကၤန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္သားေတြက ခံခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ပိုဆိုးတာက ဒီႏွစ္ ေနာက္တမ်ဳိး ေျပာင္းသြားျပန္ေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေရရာျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ သၾကၤန္ေတးသီခ်င္းေတြဟာ မန္းေလးကို အေျချပဳ ဗဟိုထားၾကတာခ်ည့္ ျဖစ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

မႏွစ္က လမ္းေလွ်ာက္သၾကၤန္ကို စလုပ္တယ္။ အခုႏွစ္လည္း ေတာသၾကၤန္ကို ထြင္လိုက္ေတာ့ သၾကၤန္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာပဲ ဆန္းသစ္သြားသလိုလို၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာႀကီးကပဲ တဆင့္ျမင့္သြားသလိုလို။ တျခားၿမိဳ႕ေတြကပါ လိုက္အတုယူၿပီး လိုက္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ မန္းေလးက လုပ္တာေတြဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္လားလို႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ အမ်ားစု ကေတာ့ ျမန္မာ့သၾကၤန္ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ပိုစတာေတြထဲက ပံုေတြသာ ျဖစ္တဲ့ သေျပခက္နဲ႔ ျငင္သာစြာ ေရပက္တဲ့ ဟန္ေတြကို ေျပးျမင္မိၾကမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာ အနီးနားက ထိ္ုင္း၊ လာအို၊ ကေမာၻဒီးယားတို႔မွာ အတူတူ က်င္းပေနၾကတာပါပဲ။ သေျပခက္နဲ႔ ေရပက္တယ္ဆိုတာ လာအိုေတြလည္း လုပ္ေနၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္သၾကၤန္ဆိုရင္ ထိ္ုင္းမွာ ႐ိုးဟိုးဟိုးေနၿပီလို႔ ေျပာရ မယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြဆို ႀကိဳက္မွႀကိဳက္။ လမ္းေလွ်ာက္သၾကၤန္လည္း သူ႐ို႕ဆီက တုထားတာမဟုတ္ဘူးလား။ အဲ့ေတာ့ သၾကၤန္မွာေတာင္ ျမန္မာျပည္ျဖစ္က ဘာတုန္း။ ေဇာ္ဝမ္းႀကီးလို႔ ေျပာမလား။ ၿမိဳ႕မလို႔ ေျပာမလား။

ေခတ္က ျမန္လာေတာ့၊ က်ယ္လာေတာ့ အေဟာင္းေတြနဲ႔ အသစ္ဆိုတာေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ စဥ္းစားခြင့္ရလာတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ျမန္မာ သၾကၤန္သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္လို႔ လက္ခံထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ မူရင္း ႏိုင္ငံျခားေတးသီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပန္လည္ေဝမွ်ထားတာကို ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ဟယ္ ျမန္မာမႈကလည္း ေကာ္ပီပါလားလို႔ ေတြးျဖစ္ျပန္ေရာ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျမန္မာသီခ်င္း အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အတုေတြ၊ ေကာ္ပီေတြ မနည္းမေနာ ရွိေနပါပဲလို႔ အထင္ျဖစ္ ေစျပန္တယ္။
သူမ်ားဆီက ကူးခ်ထားမွန္း မသိခင္အထိေတာ့ ဒါဟာ ျမန္မာ့လက္ရာစစ္စစ္ ျမန္မာသီခ်င္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေပါ့။ ကူးခ်ထားမွန္းလည္း သိေရာ တမ်ဳိးေျပာင္းေျပာရတယ္။ သူတို႔ဆီက သီခ်င္းသံစဥ္ကိုသာ ယူထားတာပါ၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ ျမန္မာဟန္ေတြ အျပည့္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေျပာင္းႏိုင္တယ္။ အင္း ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ဆိုတာကို ျမန္မာလို မေျပာင္းႏိုင္ရင္ လူႀကိဳက္မ်ားလာစရာ အေၾကာင္းကိုမရွိ။ မေျပာေတာ့ပါေလ။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈဆိုတာႀကီးထဲက ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ကမ်ား သူမ်ားဆီက ကူးယူထားပါလိမ့္လို႔ပဲ ေတြးမိတယ္။
******

သမိုင္းပညာ႐ွင္ မဟုတ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကို ဖြင့္ဆိုၾကည့္လို႔လည္း အလကားပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ကူးလူးတဲ့သေဘာ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ေျပာင္းလဲ ေရြ႕လားလာတဲ့သေဘာေတာ့ ရိပ္စားမိပါရဲ႕။ သၾကၤန္ဆိုတာကိုက အကူးအေျပာင္း၊ အေျပာင္းအလဲရဲ႕ သ႐ုပ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ထြက္တယ္မို႔လား။ တကယ္ေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာကိုက ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဗမာလူမ်ဳိး အမ်ားစု ယံုၾကည္ေနသလို ဗုဒၶဘာသာက ဆင္းသက္လာတဲ့ အယူအဆေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ျဗဟၼဏ အယူကေန အေျခခံလာပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီး ဦးေခါင္းတို႔၊ သိၾကားမင္းက ဘာေကာင္စီးၿပီး ဘယ္အရပ္ကို ဆင္းတယ္ဆိုတာတို႔က ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အျပင္ဘက္ကပါ။ ဒီလိုေျပာလို႔ သၾကၤန္မလုပ္ရဘူးလို႔ မဆိုလိုေရးခ် မဆိိုလို။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ သူမ်ား ဂ်င္းထည့္တာ မခံရေအာင္ေလာက္ေတာ့ သိထားေပါ့။
******

ထိုင္းမွာ သၾကၤန္ကို အမွီျပဳၿပီး ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားလုပ္ငန္းတစ္ခုက ေၾကာ္ျငာထည့္တယ္။ ေၾကာ္ျငာမွာ ထိ္ုင္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား ႐ိုးရာပံုအျဖစ္ ရင္သားေပၚေနေသာ အသြင္နဲ႔ ေဖာ္ျပတယ္။ အဲ့ဒီ ေၾကာ္ျငာကို ထိ္ုင္းအာဏာသိမ္းထားသည့္ စစ္ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ထိ္ုင္းယဥ္ေက်းမႈကို မေလးစားလုပ္သည္ဟု ဆိုကာ လူသိ႐ွင္ၾကား ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ထိုအခါ သတင္းစာ တစ္ခုက ေလွာင္ေျပာင္ေျပာတယ္။

ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ထိုင္းယဥ္ေက်းမႈ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို မသိလို႔ေျပာတာ။ ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အရင္ကို ဘယ္လို ေနထိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ပါ။ (ပံုေတြေတာင္ ထည့္ေပးလိုက္ေသး) အရင္ေခတ္က (ဘယ္ေခတ္ကလည္းေတာ့ ကိုယ္လည္း တိတိက်က် မေျပာတတ္) ရင္သားဗလာထားတာဟာ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့၊ ႏွိမ္ခ်တဲ့ အျပဳအမႈ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ထိုင္းယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ကို ႁမွင့္တင္ခ်င္ရင္ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ရင္သားဗလာ ထားေစဖို႔သာ အမိန္႔ထုတ္ပါတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ဒီေလာက္ဂ႐ုစိုက္ခ်င္ရင္ ဘယ္ေန႔ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ လုပ္မယ္လို႔ ခဏခဏေျပာထားတဲ့ ဂတိကိုသာ တည္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္း ယဥ္ေက်းမႈကို တည္ေဆာက္ပါလို႔ ကေလာ္ပါတယ္။ အင္း အေပၚအယံ ပကာသန ယဥ္ေက်းမႈကို အေၾကာင္းျပၿပီး ယဥ္ေက်းမႈကို တည္ေဆာက္သူေတြ၊ ကာကြယ္သူေတြလို႔ တခ်ိဳ႕သူေတြက ပံုဖမ္းတတ္ေပမယ့္ အႏွစ္အသား လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေတာ့ မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳတတ္ပါကလားလို႔ လည္း အေျဖထုတ္မိပါတယ္။ အခုဆို တစ္ခုခု လုပ္လိုက္တာနဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးဆိုတဲ့ တံဆိပ္က လြယ္လင့္တကူ။ အမ်ဳိးသားေရးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ပဲ ဗုဒၶရဲ႕ သစၥာတရားလို ေအာက္ေမ့ၿပီး လက္ခံရမယ္လို႔ ျမင္တဲ့လူေတြကလည္း ထုနဲ႔ေဒး။

အေပၚယံ အဝတ္အစားေတြ၊ ဟန္ပန္ေတြဆိုတာ ေခတ္နဲ႔ အလိုက္ ေျပာင္းလဲေနတာပါပဲ။ ဖက္႐ွင္ေတြဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ သံသရာ လည္ေနတာပါပဲ။ ဆံပင္ကို တိုလိုက္ ႐ွည္လိုက္၊ လုံျခည္နဲ႔ ပုဆိုးကို အတိုဝတ္လိုက္၊ အ႐ွည္ဝတ္လိုက္နဲ႔ အသြင္ေတြေျပာင္းေနတာပါပဲ။ ဘယ္နားက အပိ္ုင္းကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလို႔ ေျပာၿပီး ထိန္းသိမ္းမလဲဆိုတာ ေတြးမရ။

အခုဆို ျမန္မာ့သၾကၤန္ဟာ သ႐ုပ္ပ်က္လာၿပီ၊ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိေတာ့ဘူးလို႔လည္း မၾကာခဏ သမုတ္ၾကျပန္ပါရဲ႕။ သူတို႔က ဘယ္ေခတ္က ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ တိုင္းတာသလဲေတာ့ ကိုယ္လည္း နားမလည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ ကာလေနာက္ပိုင္း သၾကၤန္ေတြကို ၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔တင္ ဘာမွ မတူေတာ့ဘူး။ တစစ ေျပာင္းလဲလာတာက သိသာထင္႐ွားစြာပါပဲ။ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ကလူေတြကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က ပံုစံထဲ ျပန္ထည့္ခ်င္တာဟာ လက္ေတြ႕က်ပါ့မလား။ ၁၉၄၈ ေလာက္မွာ လူျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြဟာလည္း သက္႐ွိထင္းရွား နည္းနည္းပါးပါးသာ က်န္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ကာလတစ္ခုက စြဲလန္းဖူးတာေလးနဲ႔ အရာရာကို လိုက္တိုင္းေနရင္ေတာ့ အစြဲႀကီးသူဟာ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ေနမွာလို႔ ေျပာရင္ လြန္မလားမသိ။
******

ဒီလိုေျပာလို႔ ေခတ္အလိုက္ သၾကၤန္ေတြကို အားေပးေထာက္ခံ၊ အဆိုးမ႐ွိ အေကာင္းခ်ည့္လို႕ေတာ့လည္း မေျပာရဲပါ။ ေခတ္တိ္ုင္းမွာ အေကာင္းအဆိုးက ဒြန္တြဲေနမယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူမိပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ ဖြဘုတ္ႀကီးကို ျပန္ၿပီးေကာက္ရရင္ တခ်ိဳ႕ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ သၾကၤန္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပါးကခုန္တာေတြကို (တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိုၿပီး လြတ္လပ္တာေပါ့ဗ်ာ) ပစ္တင္႐ံႈခ်တာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အမ်ဳိးဖ်က္မ၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖ်က္စီးသူ စသျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္သေဘာအတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပါးတာ၊ ဥပေဒအရလည္း ဘာမွ ေဘာင္ေက်ာ္တာ မ႐ွိဘဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းလိုသူေတြလို႔ ယူဆသူၿပီး ကြယ္ရာမွာ အားမနာပ အတင္းေျပာတာ၊ ေမာင္နဲ႔ႏွမ ၾကားလို႔ မသင့္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုတာက်ေတာ့ေရာ ဘယ္လို ျမင္ရမလဲ။ သူတပါးရဲ႕ အေပ်ာ္ပံုေတြကို ခြင့္ျပဳခ်က္ မ႐ွိဘဲ ႐ိုက္ယူ၊ လူအမ်ားကို ေဝမွ်တာကေရာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြရဲ႕ အျပဳအမႈလား။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းမွာ အဲ့လို စိတ္ထားေတြပါလားလို႔ ေမးရင္ ေဒါသႀကီးၿပီး ဆြဲထိုးမယ့္လူေတြ တစ္ပံုႀကီး။ အဲသလို တ႔ံုျပန္မွာကို ေၾကာက္ရတာလဲ လက္႐ွိ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲ ျဖစ္မယ္။ မႀကိဳက္ခ်င္ရင္ မႀကိဳက္ခြင့္႐ွိပါတယ္။ အဲ ေဝဖန္ခြင့္လည္း႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေဘာင္ထဲက ေဝဖန္မလဲလို႔ေတာ့ ေမးစရာ ႐ွိပါတယ္။ ထူးျခားတာက ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာႀကီးမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုပဲ ေဇာင္းေပးေျပာၾကၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ အမ်ဳိးသားေတြ မူး႐ူးေသာက္စား တာကိုေတာ့ ဘာသိဘာသာပဲ ေနၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုပဲ ယဥ္ေက်းမႈ ထိန္းသင့္တယ္၊ အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ျပစ္တင္ေျပာဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေနမယ္လို႔ ယူဆတာလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲလားလို႔ ထပ္ေတြးမိျပန္တယ္။

အဲ့ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဘာတုန္းလို႔ လာေမးရင္ေတာ့ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ မသိဘူးလို႔ ေျဖရမွာပဲ။ ဒါေပသိ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္နဲ႔ အျပဳအမႈ၊ အျမင္မတူတာမွ်နဲ႔ ပစ္တင္ဆဲဆိုတတ္တာ မပါေစခ်င္၊ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ ပံုေသကားခ်ပ္ ကိုယ့္ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေလာက္နဲ႔ ဒီေခတ္ႀကီးက ပ်က္ေနပါၿပီကြာ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္ေနပါၿပီကြာလို႔ တရားေသ အယူအဆေတြ မပါေစခ်င္။ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ ခိုးခ်တတ္တာေတြ မပါေစခ်င္၊ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ တံဆိပ္ကပ္တာေတြ မပါေစခ်င္၊ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ ဘီယာအရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မပါေစခ်င္သလို၊ ဘီယာအရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြထက္ ဆိုးဝါးတဲ့ အဆိပ္သင့္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ မပါေစခ်င္။ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ လူလူခ်င္း နားလည္ခ်စ္ခင္မႈတို႔ ပါေစခ်င္၊ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ မတူကြဲျပားျခင္းကို နာလည္လက္ခံျခင္းတို႔ ပါေစခ်င္၊ အဲ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္း ဂတိစကားေတြေလာက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ပါဝင္ေစခ်င္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။

ႏွစ္သစ္မွာ ႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

လင္းငယ္
စာၿပီး။     ။ 8th April 2018, 10 pm, TG

Comments