လွေက်ာ္ေဇာ ● ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မ်ဳိးညႊန္႔သို႔ ... ဂါရဝ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၃၊ ၂၀၁၈
မတ္လ (၁ဝ) ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းရဲ႕ဇနီး ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔ မတ္လ (၉) ရက္ေန႔ညက ကြယ္လြန္သြားၿပီဆို တဲ့သတင္း သတင္းကြန္ရက္မွာတက္လာပါတယ္။ အသက္ (၉၅) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အိပ္ရာထဲလဲေနတာေတာင္ (၇) (၈) ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ လို႔လည္း ၾကားရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚၿငိမ္းခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့။ မသာယာခဲ့ေပမယ့္ လွပလွတဲ့ဘဝကို ေဒၚေဒၚရခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ကြၽန္မေမေမအေၾကာင္းေရးတဲ့ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုထုတ္တဲ့ “အလြမ္းစာပန္းျခင္းေလး” စာအုပ္ထြက္အၿပီး စာအုပ္ေဝဖန္ေရး ေရးတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္က ဒီလိုထည့္ေရးထားခဲ့ပါတယ္။
“သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ သခင္ျမ၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ဇင္၊ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းစတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ရဲ႕ဇနီးေတြအေၾကာင္းကိုေရးႏိုင္ၾကရင္ေကာင္းမွာပါပဲ” တဲ့။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာပဲေရးထားေသးတာက ...
“တစ္ခါက စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က သခင္စိုး သခင္သန္းထြန္း ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းတို႔နဲ႔အတူေနရပံုကို ျပန္လည္ ေျပာျပရင္း ႏိုင္ငံေရးသမား ဇနီးျဖစ္ရတာ မလြယ္ပံု၊ သူတို႔အေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္း မရွိ ရွိတာ ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးရပံု၊ ေပး ရပံုေတြ၊ ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ေတြ၊ ေျပာျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိလာသမွ် ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးေမြးရ၊ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ေပးရနဲ႔၊ မက်န္းမာရင္ ေစာင့္ေရွာက္ရနဲ႔လုပ္ရပံုေတြ၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြမဟုတ္ဘဲ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္ရပံုေတြကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႔ဟာ ေမာ္ကြန္းထိုးမခံရတဲ့ ေက်းဇူး ရွင္ေတြပါ။ သူတို႔အေၾကာင္းေတြ ငါေရးရဦးမယ္ မၾကာခဏေျပာဖူးပါတယ္” တဲ့။
(ပုံ - ၁)
အဲဒီစာအုပ္ေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးဖတ္မိသူတိုင္းက ကြၽန္မကို ေဒၚေဒၚ ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔အေၾကာင္းေရးပါဦး လို႔တိုက္တြန္းၾက
ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ေဒၚေဒၚ (သူ႔သားသမီးမ်ားအပါ) အလြန္ရင္ႏွီးခင္မင္ၾကမွန္း သိၾကလို႔ပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔မိသားစုဟာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြလို ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚအမာ ေျပာစကားကိုယူသံုးရရင္ ႏိုင္ငံေရးေဆြမ်ဳိးေတြေပါ့။
ေဒၚေဒၚကို ကြၽန္မစေတြ႔ဖူးတာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဆရာႀကီးမႈိင္းစ်ာပနမွာပါ။ ၁၉၆၃ ဇူလိုင္လ (၂၃) ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္တဲ့ ဆရာႀကီးမႈိင္းကို စမ္းေခ်ာင္းပဒုမၼာကြင္းထဲမွာ (၂) ပတ္ထားၿပီးေနာက္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ေန႔မွာ ကန္ေတာ္မင္ပန္းျခံသို႔ ပို႔ေဆာင္သၿဂၤဳိဟ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ကလာပ္ကိုေျခလ်င္သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကြၽန္မတို႔တေတြ အတူပါခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီတုန္းက ေတာျပန္အုပ္က အလြန္ေတာင့္ပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ ၅၅ လမ္းစဥ္ေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္သူေတြေရာ၊ စစ္ဆင္ ေရးစစ္ေၾကာင္းေတြမွာမိၿပီး ေထာင္တန္းက်အၿပီး ထြက္လာသူမ်ားေရာ၊ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ (ဖဆပလေခတ္ အေစာပိုင္း မွာ မိလာသူမ်ားက ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တိုက္ပြဲမွာ က်ရင္က်မွသာ၊ ဒဏ္ရာနဲ႔မိသူမ်ားေရာ၊ အရွင္မိသူမ်ားေရာ၊ အကုန္ဖမ္းၿမိဳ႕ေပၚ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအထူးသျဖင့္ မဆလေခတ္ေရာက္ေတာ့ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ကြန္ျမဴနစ္ရွားလို႔ မင္းတို႔ကို ေတာထဲကေခၚလာခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းႏႈတ္မိန္႔နဲ႔ မိလာသူမွန္သမွ် ေတာထဲမွာ တင္အသတ္ခံရ တာပါ။) အဲဒီအုပ္က ရန္ကုန္တင္မက နယ္ၿမိဳ႕အသီးသီးမွာလည္း ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔တေတြက ဘဝအရကို ျပည္တြင္းၿငိမ္း ခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းေတြကို အျပတ္ေထာက္ခံၾကတာပါ။
ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းကေတာ့ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးေနာက္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ တ႐ုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔ က်င္ေရး အမ်ဳိးသားေကာ္မတီထဲ ခဏပါလိုက္ၿပီး ေတာျပန္ခိုသြားပါတယ္။ အဲဒီ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားကစလို႔ ကြၽန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔မိသားစု တရင္းတႏွီးဆက္ဆံလာခဲ့ၾကတာပါ။ ေဖေဖကလည္း သူ႔စာအုပ္မွာ ေဒၚေဒၚတို႔မိသားစုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း ဒီလိုထည့္ေရးထားပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာတြင္းမွ ဖမ္းမိေထာင္က်ၿပီး လြတ္လာၾကသည့္ ေတာျပန္မိသားစုမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခင္ခင္
မင္မင္ေနခဲ့ၾကရပါသည္။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကဲ့သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့သည့္ မိသားစုတစုရွိပါသည္။ ထိုသူမ်ားမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၏ဇနီး ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔ႏွင့္ သားသမီးသံုးဦးတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းမွာ ဘီဒီေအကတည္းကသိရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း သိပ္ရင္းႏွီးျခင္းမရွိပါ။ သူေထာင္ကလြတ္
လာစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ တ႐ုတ္ျဖဴဆန္႔က်င္ေရး အမ်ဳိးသားေကာ္မတီဖြဲ႕သည့္ကာလႏွင့္တိုးသျဖင့္ လာေရာက္ပါဝင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မၾကာမီမွာပင္ ေတာျပန္ခိုသြားၿပီး ေတာတြင္းတိုက္ပြဲတေနရာတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့ရွာပါသည္။
“သူ႔ဇနီးသည္ ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔မွာ သားသမီးသံုးေယာက္ႏွင့္အတူ အေတာ္ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သာမက ကြၽန္ေတာ္တို႔တမိသားစုလံုးက သူတို႔အေပၚအလြန္ၾကင္နာစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
“ကြၽန္ေတာ့္သားႏွစ္ေယာက္ဖြင့္သည့္ ေျမနီကုန္းကစာအုပ္ဆိုင္တြင္ သူတို႔၏သားေလးကိုေခၚ၍ အလုပ္ေပးထားၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္သမီးႀကီးအလုပ္လုပ္သည့္ အေရွ႕ပိုင္းေဆး႐ံုမွ ဆရာဝန္မ်ားအတြက္ေပးသည့္အိမ္ခန္းတြင္မူ ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔ႏွင့္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာခိုလာစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးတေယာက္တည္းထားခဲ့ရစဥ္က သူမက်န္းမမာ ျဖစ္ေနတုန္း ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔ကသမီးႀကီးခင္မာေအးႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးအား လာေရာက္ေစာင့္ေရွာက္ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
“ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔မွာ အလြန္စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာေကာင္းမြန္သူျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္လည္း ျပတ္သားပါသည္။ သူတို႔ မိ သားစု ခ်ဳိ႕တဲ့မွန္းသိသျဖင့္ ထိုစဥ္က လုပ္သား ျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုလွၿမိဳင္က သူ႔ကို သတင္းစာ ကိုယ္စားလွယ္ေပးပါသည္။ သူက လက္မခံပါ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အပုတ္ခတ္ဆံုးေရးသားေနသည့္ သတင္းစာက ေကြၽးသည့္ထမင္း မစားခ်င္ပါဟု ဆိုခဲ့ပါသည္။ သူ႔လုပ္အားႏွင့္ပင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရွာပါသည္”
(ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ “ဆိုင္းစုမွသည္ မန္ဟိုင္းဆီသို႔” ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတိၱေပါင္းခ်ဳပ္၊ ယဥ္မ်ဳိးစာေပ၊ ႏွာ၂၉၄ ၂၉၅။)
(ပုံ - ၂)
ကြၽန္မအေရွ႕ပိုင္းေဆး႐ံုမွာ လက္ေထာက္ဆရာဝန္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္စဥ္က (၁၉၇၂ ၇၅) ကြၽန္မရတဲ့တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ေဒၚေဒၚနဲ႔သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ ကြၽန္မနဲ႔အတူ ကာလတပိုင္း ေနထိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဒၚေဒၚမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းရဲ႕ အလြန္ႀကီးမားလွတဲ့ သူရဲေကာင္းပံုရိပ္ႀကီးရဲ႕ အေရာင္ဟပ္ေနမႈ (Halo effect) သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးဂုဏ္သိကၡာႀကီးကို ရရွိထားပါတယ္။ အဲဒီကာလ (၁၉၅၇- ၆ဝ ခုႏွစ္မ်ား) က ဖဆပလအစိုးရက ဖမ္းမိရင္ ဆုေငြငါးေသာင္းေပးမယ္လို႔ ေၾကညာထားျခင္းခံရတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာဖမ္းမိလိုက္တာ ႐ံုးတင္တရားစြဲဆိုရာမွာ မိမိဘာသာမိမိ ေလွ်ာက္လဲခ်က္တင္ တာ ေနာက္ဆံုးႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈနဲ႔ ေသဒဏ္က်ခံလိုက္ရတာ သမၼတရဲ႕ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လြတ္လာတာ စတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဂႏၱဝင္ေျမာက္ျပဇာတ္ႀကီးတခုကို ရင္သပ္႐ႈေမာ ၾကည့္႐ႈေနရသလိုပါပဲ။ (တ ကယ္ေတာ့ သမၼတမန္းဝင္းေမာင္က သူ႔မွာ ဒီလိုလြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးခြင့္ရွိေၾကာင္း မသိပါဘူး။ ဒီအခ်က္ကိုတရားလႊတ္ ေတာ္ေရွ႕ေနႀကီး ေဒါက္တာေအးေမာင္ (ပမညတ) က ရွာေဖြေထာက္ျပေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသမၼတနဲ႔ ေရွ႕ေနအၾကား ဆက္သားက ေဒၚေဒၚပါ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီကာလႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံကလည္း ဦးေလးအတြက္ တပန္းသာေစပါတယ္။ ဖဆပလကြဲၿပီး ပထစအေနနဲ႔ ပမညတနဲ႔ပူးေပါင္းလိုက္ရတာ၊ စစ္တပ္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိတဲ့ တည္ျမဲကို ျပည္သူလူထု ႀကီး တရပ္လံုးကပစ္ပယ္လိုက္တာေတြပါ။)
ဒါေတြအားလံုးကို ထပ္ေဆာင္းလိုက္တဲ့ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ဦးေလးကိုခ်စ္ေကာင္းကလြတ္လာၿပီး အျပင္မွာ ခဏေလးေနရ သခိုက္ သူေထာင္တြင္းမွာေရးသားခဲ့ဟန္ရွိတဲ့ (သူ႔ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ) အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ႏိုင္ တာပါ။ ဒီစာအုပ္ဟာ ဗမာျပည္အတြက္ အခုထိမၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းေၾကာင္းအတြင္းကအခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေစာဆံုး မွတ္တမ္းတင္ေပးခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္စာအုပ္တအုပ္ပါ။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈျဖစ္စဥ္အတြင္းက (ဖဆပလက ဖံုးကြယ္ထားတဲ့) ျပည္သူေတြအၾကား သိရွိမႈနည္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ (ဥပမာ ေလထီးဆင္း ရဲေဘာ္မ်ားအေၾကာင္း) ကိုအလြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အေရးအသားမ်ားနဲ႔ ေရးသားထားတာပါ။ စိတ္ထဲထိသြားေအာင္ေရးသားႏိုင္တာပါ။
ဥပမာအားျဖင့္ စာအုပ္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းေရးထားတဲ့အပိုဒ္ ....
“အႏွစ္ ၂ဝ မွ် တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္လာၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္၍ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႀကိဳးတိုက္ထဲ သို႔ ေရာက္၍ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္” ဆိုတဲ့အေရးအသား။
“ဤအႏွစ္၂ဝ သည္ တရက္အတြင္း ျဖစ္သလိုျဖစ္ေန၏။ အဂၤလိပ္ကိုမနက္က တိုက္ခဲ့ၿပီး ေန႔လည္ကဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ကာ
ညေနတြင္ လြတ္လပ္ေရးရလွ်က္ ယခုညတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႀကိဳးတိုက္ထဲသို႔ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီ” ဆိုတဲ့အေရးအသားေတြ ဟာ အလြတ္က်က္စရာမလိုဘဲ အလြတ္ရသြားေစႏိုင္တဲ့ အေရးအသားမ်ားပါ။
၁၉၄ဝခုႏွစ္ေလာက္မ်ားကစလို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢဝင္ လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ လႈပ္ရွား လာခဲ့မႈမ်ားနဲ႔ အေတြးအေခၚ အေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ေခတ္အဆက္ဆက္ သမိုင္းနဲ႔အတူ ျပည့္စံုႏိုင္သမွ် ျပည့္စံုေအာင္ သက္ရွိ သမိုင္းဝင္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းနဲ႔အတူ ေရးသားထား႐ံုမွ်မက ဖဆပလထဲက အာဏာရႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားရဲ႕ မေတာ္မတည့္လုပ္ဟန္ေတြ၊ စကားအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေျပာပံုေတြအျပင္ အဲဒီအခ်ိန္စလာေနၿပီျဖစ္တဲ့စစ္တပ္ရဲ႕ တိုက္္ပြဲတြင္းမိတဲ့ သူေတြ (ဥပမာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးသူရဲေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္သိန္း၊ ဗိုလ္အာဠာဝက) ကို ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳး စားလို႔ ပစ္သတ္လိုက္ရမႈဆိုတာေတြအထိ ရသမွ်ေဘာင္ကေလးအတြင္း ဖြင့္ခ်ေရးသားခ်က္မ်ားကလည္း လူထုႀကီးကို ႏိုင္ငံေရးပညာ တဆင့္ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။
ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ဦးေလးကိုခ်စ္ေကာင္းရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ စာအုပ္ဟာ သမိုင္းတြင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီေခတ္အဲဒီကာလက ဒီစာအုပ္ ကို မဖတ္ဖူးသူဟာ ေခတ္မမီဘူးလို႔ေတာင္ ဆိုရမတတ္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားတဲ့ (အထူးသျဖင့္ သူရဲေကာင္းကိုးကြယ္ တတ္တဲ့ လက္ဝဲဘက္ယိမ္းတဲ့) လူငယ္လူရြယ္မ်ားအတြက္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ကေလးဟာ ႏိုင္ငံေရးသမၼာက်မ္းစာအုပ္ပါ။
ဒါေတြအရွိန္နဲ႔ေဒၚေဒၚကို တေလးတစားဆက္ဆံခဲ့ၾကရာမွာ၊ ေဒၚေဒၚရဲ႕ ပင္ကိုယ္ႏိုင္ငံေရးမာန္က ဦးေလးေပးခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာႀကီးကို ထိမ္းသိမ္းႏိုင္႐ံုမက ပိုမိုေတာက္ေျပာင္လင္းလက္ေစခဲ့ႏိုင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကလည္း သိပ္ေတာ့ မထူး ဆန္းလွပါဘူး။
ေဒၚေဒၚကဦးေလးနဲ႔ မဆံုစည္းခင္ကတည္းက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ ပါတီရဲ႕တာဝန္ေတြကို တက္တက္ႂကြႂကြ ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ကာလအတြင္းမွာ ဦးေလးနဲ႔ ဖူးစာဖက္ခဲ့တာပါ။ ေတာတြင္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ကာလ၊ ဖမ္းမိေထာင္က် ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားဘဝ၊ စတဲ့ဘဝေတြအျပင္ ေနာက္ပိုင္းဘဝအေထြေထြအတြင္းမွာလည္း ဘာအမဲစက္မွ မရွိေအာင္ေနႏိုင္ခဲ့သူပါ။
ေဒၚေဒၚကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ကြၽန္မသတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်က္က ေဒၚေဒၚရဲ႕ ပြင့္လင္း႐ုိးသားလြန္းတဲ့ဆက္ဆံေရးပါ။ ဘယ္ သူ႔ကိုမဆို ထိပ္ဆံုးသမၼတႀကီးကစလို႔ ေတာျပန္ေထာင္ထြက္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွတဲ့ မိမိရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားအဆံုး လူတိုင္းကို (မာနမပါ သိမ္ငယ္မႈမရွိ) တေျပးညီ ဆက္ဆံႏိုင္မႈပါ။ သင့္ေတာ္တဲ့ေလးစားမႈျပတာကိုေတာ့ တခါတခါေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔မ်က္စိထဲ အျမင္မေတာ္တာရွိရင္လည္း ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ေျပာထည့္လိုက္တာပါပဲ။ အလြန္႔ကို လိပ္ျပာရွင္း လိပ္ျပာသန္႔တဲ့ လူသားတဦးရဲ႕ လုပ္ဟန္အျပည့္ ရွိပါတယ္။
(ဒီေနရာမွာ ႀကံဳလာလို႔ ကိစၥတခုေျပာျပရပါဦးမယ္။ ေမေမ ကြၽန္မတို႔ေနာက္ (၁၉၈ဝ) ေတာထဲလိုက္လာေတာ့၊ ပါတီတြင္းမွာ အေတြးအေခၚ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ စေပၚေနခ်ိန္နဲ႔တိုးပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ တံခါးဖြင့္ေပၚလစီေအာက္မွာ တျပည္သူ တျပည္ သားမ်ား အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က အိမ္အျပန္အိတ္အျပည့္ ပါေရးအတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစားစု ေဆာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေမေမက ပါတီတြင္းကအဲဒီအေျခအေနေတြကိုျမင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ေဒၚၾကည္ၾကည္ (သ ခင္ဇင္ဇနီး) တို႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးညြန္႔တို႔ ပါမလာတာ၊ ႏို႔မို႔ သူတို႔ပါးစပ္နဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ေတာ့မွာ ... တ့ဲ။ )
ေနာက္ေဒၚေဒၚရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခ်က္ကေတာ့ အလြန္အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံႏိုင္မႈပါ။ ေဒၚေဒၚက ခပ္ညႇက္ညႇက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရတာ တကိုယ္လံုးႂကြက္သားေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ မာရည္ေက်ာရည္ ခံႏိုင္ရည္ က အံ့စရာပါ။ ကာယအလုပ္ၾကမ္းေတြကိုလုပ္ၿပီး ေနေရးထိုင္ေရး ေျဖရွင္းရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေဒၚကို ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ ၾကည့္ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္လန္းဆန္းေနပါတယ္။ လူကလည္း သြက္လက္ေနတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကပ္တည္းပါေစ။ ဘယ္သူ႔မွ ဒုကၡမေပးပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီမွလည္း သြားအကူအညီေတာင္းတာ မၾကားဖူးပါဘူး။
ေဒၚေဒၚရဲ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡမေပးခ်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ျပသတဲ့ျဖစ္ရပ္တခုရွိပါတယ္။ သူ႔အတြင္းခံအိတ္ထဲမွာ အၿမဲေငြ (၂၅) က်ပ္နဲ႔စာတေစာင္ထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာက သူဆံုးသြားရင္ ေရခဲတိုက္ကိုလွဴထားတယ္ဆိုတဲ့စာပါ။ ေငြ (၂၅) က်ပ္က ေတာ့ သူ႔အေလာင္းကို ေရခဲတိုက္ပို႔ဖို႔တဲ့။ သူဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲခက္ခဲ အဲဒီေငြကို ဘယ္ေတာ့မွမထိပါဘူး။ အဲသလို အဆုံးစြန္ဘဝကို ျပင္ဆင္ထားတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ လိုခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆိုၿပီး ေတာင္းတိုင္းရတာမဟုတ္သလို ကိုယ္မလိုခ်င္တိုင္းလည္း မရတာမ ဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚေဒၚကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဝိုင္းကူညီတာေတြ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ထားဝယ္ဘက္ကဆိုရင္ ငါးပိ ငါး ေျခာက္ ပုဇြန္ေျခာက္စတာေတြကို သံပံုးေတြနဲ႔ကို ပို႔ေပးတာပါ။ တခါက ဒူးရင္းယိုေတာင္ ပါလာပါတယ္။ ဒါေတြကို သူက တခါ ျပန္ေဝငွေပးကမ္းတာေတြ လုပ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚရယ္ ေန႔ဖို႔ ညစာေလးမ်ားထားပါလားလို႔ ကြၽန္မက ၾကားကမေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ေျပာမိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ကြၽန္မကို ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့စကားကေတာ့ ကြၽန္မတသက္မွတ္သားစရာပါပဲ။
“သူမ်ားက ဆန္ေကာလွိမ့္လာရင္ ကိုယ့္ဖက္ကလည္း ကြမ္းသီးလံုးေလာက္ေတာ့ျပန္လွိမ့္ရမွွာေပါ့”… တဲ့။
ေဒၚေဒၚတို႕သားအမိေတြ တစုတည္းတလံုးတည္း မေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြရွိပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ေဒၚေဒၚလာေနရတုန္းက သမီး ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါလာပါတယ္။ အဲဒီကာလက ကိုးကိုးကြၽန္းက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာၿပီး တသုတ္ၿပီး တသုတ္ လႊတ္ေပးေနခ်ိန္နဲ႔လည္း သြားတိုက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီရဲေဘာ္မ်ားကလည္း လြတ္တာနဲ႔ ေဒၚေဒၚကို လာေတြ႕ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ နယ္ကရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ရန္ကုန္ကပဲလႊတ္ေပးတာျဖစ္ေလေတာ့၊ သူတို႔ တေတြက နယ္မျပန္ခင္ ဝင္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ကြၽန္မအိမ္ေရာက္စမွာ၊ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား (ဥပမာ ဥကၠ႒သခင္ သန္းထြန္္းဇနီး ေဒၚခင္ႀကီးတို႔၊ ျဖဴးသခင္သန္းေဖဇနီး ေဒၚခင္ရီတို႔) က အေနအထိုင္ အဝင္အထြက္ေတြ သတိထားဖို႔ သူ႔ကို သတိေပးခဲ့တယ္တဲ့။ ကြၽန္မက အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္ေနေလေတာ့ မခင္မ်ဳိးညြန္႔ရယ္၊ ကိုယ္တို႔ေၾကာင့္ လွလွဒုကၡေရာက္ေန ပါဦးမယ္။ ခါတိုင္း လာေနက် သြားေနက်လူေတြကိုလည္း သတိေပးထားပါဦးလို႔ ဆိုသတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚလည္း အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ သတိထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုးကိုးကြၽန္းျပန္ရဲေဘာ္မ်ားကိုေတာ့ ေဒၚေဒၚကၾကည့္ရတာ ႁခြင္းခ်က္ထားဟန္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြအတြက္ လိုအပ္လာၿပီဆိုရင္ ေဒၚေဒၚမေနသာေတာ့ပါဘူး။ “ကိုယ္ေတာ့ လူနာပြဲစားးႀကီးျဖစ္ ေနၿပီေဟ့” လို႔စကားစလာရင္ တေယာက္ေယာက္ကို ေဆး႐ံုတင္ခိုင္းေတာ့မယ္ဆိုတာ ကြၽန္မသိလိုက္ပါၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုးကိုးကြၽန္းျပန္ရဲေဘာ္မ်ား အေရွ႕ပိုင္းေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆး႐ံုတက္ကုသဖို႔ လိုသူမ်ားတက္ၾက၊ ေဆးစစ္ဖို႔လိုသူမ်ား ေဆးစစ္ၾက၊ အျပင္ဌာနကေနပဲ ေဆးကုသဖို႔လိုသူေတြ ေဆးကုၾကနဲ႔၊ ကြၽန္မေဆး႐ံုက အိမ္ေလးမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ လူစည္ ကားေနပါ ေတာ့တယ္။ ေဒၚေဒၚက ဘယ္တေယာက္ကိုမွ ဘာတခုမွွ မလစ္ဟင္းေစရပါဘူး။ ကြၽန္မက သက္ဆိုင္ရာေဆး ခန္းကို တင္ေပးလိုက္႐ံုပါပဲ။ က်န္တာကေတာ့ ေဒၚေဒၚပဲ ဆက္ေဆာင္ရြက္တာပါပဲ။
အဲဒီကြၽန္းျပန္ေတြထဲက ေဒၚေဒၚနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ကိုဉာဏ္ဝင္းနဲ႔ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ပါ။ သူတို႔က အေစာဆံုးလြတ္လာသူမ်ားပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ မွဴးခ်ဳပ္တင္ဦးနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရရင္းႏွီးပါတယ္။ သူတို႔ဖခင္က ဗိုလ္တင္ဦးရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ ဆရာရင္းပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗိုလ္တင္ဦး ကိုယ္တိုင္ မိဘေတြလက္ထဲျပန္ပို႔တာပါ။ သူတို႔ဖခင္က အစိုးရအရာရွိႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပန္ေရာက္ ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ၊ အလုပ္အကိုင္ေလးေတြရၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ျပည္သူ႔ဆိုင္က ထုတ္ေပးလို႔ရသမွ်ေလးေတြ (ႏို႔ဆီ ဘူး၊ ဆပ္ျပာ) ကို ေဒၚေဒၚကိုပဲ လာေပးတတ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚကလည္း သူရတတ္သမွ်ေတြကို ျပန္ေပးတတ္တာ ေတြ႕ရပါ တယ္။ စားစရာေသာက္စရာေကာင္းေကာင္းေလးမ်ား ရွိရင္လည္း ခ်န္ထားၿပီး သူတို႔အလာကို ေမွ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္။ သူတ႔ို ညီအစ္ကိုကလည္း ေျမေပၚမွာ သိပ္ၾကာၾကာမေနလိုက္ပဲ၊ ေတာခိုသြားရာမွာ မၾကာမီမွာပဲ ေတာတြင္းတေနရာမွာ က်ဆံုးသြား ပါတယ္။ သူတိုႏွစ္ေယာက္ကို ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕တဖြဲ႕က လုပ္ႀကံလိုက္တာပါ။ အဲဒီအဖြဲ႕ကေခါင္းေဆာင္တဦးက သူတို႔အဖြဲ႕ထဲက လူမ်ဳိးေရးအစြန္းေရာက္မ်ားရဲ႕လုပ္ၾကံမႈအတြက္ ပါတီကိုေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔မိသားစုေတာထဲထြက္လာၿပီးေနာက္ ေမေမတေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ မက်န္းမမာျဖစ္ေတာ့ ေဒၚေဒၚက ခင္မာ ေအးနဲ႔အတူလာေနၿပီး ေမေမကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြၽန္မေမာင္အငယ္ ေက်ာ္ေဇာဦးဇနီး စီစီ၊ သားသူရိန္ ငယ္ငယ္နဲ႔ ပုသိမ္ေျပာင္းရတုန္းကလည္း ေဒၚေဒၚက သမီးေတြကို မိတ္ေဆြရဲေဘာ္အိမ္ေတြမွာအပ္ထားခဲ့ၿပီး အတူလိုက္ေန ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က ေဒၚေဒၚဟာ ကြၽန္မတို႔မိသားစုက ကြမ္းသီးေလာက္လွိမ့္ခဲ့တာကို သူကျပန္ၿပီး ဆန္ ေကာေလာက္ လွိမ့္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒါ ေဒၚေဒၚရဲ႕စိတ္ဓာတ္ပါ။
ကြၽန္မဒီေဆာင္းပါးကိုေဒၚေဒၚဆံုးသြားၿပီလို႔ ၾကားသိသိခ်င္းစေရးတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို ေဒၚေဒၚ (ေဒၚ ခင္မ်ဳိးညြန္႔) သို႔….ဂါရဝ…လို႔ စိတ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ တပ္ခဲ့မိပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ဖို႔လုပ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကြၽန္မသတိရလာတာတခုရွိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚအေနနဲ႔ သူ႔တဘဝလံုး အရိပ္ပမာကပ္ပါခဲ့တဲ့ ဦးေလးကိုခ်စ္ေကာင္းနဲ႔တြဲၿပီး ဂါရဝျပဳမွသာ ျပည့္စံုမွာ၊ ေက်နပ္မွာဆိုတာပါပဲ။ ဦးေလးကိုခ်စ္ေကာင္းဟာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ အမ်ဳိးသားအဆင့္ စစ္ျပန္သူရဲေကာင္းႀကီးတဦးပါ။
လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီရွာဖို႔ ဗမာလူငယ္ေတြ အေရွ႕တသုတ္၊ အေနာက္တသုတ္ ထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အေရွ႕အုပ္က ဂ်ပန္ေရာက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးစီးတဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ျဖစ္ၿပီး၊ အေနာက္အုပ္ကေတာ့ အိႏၵိယေရာက္ ဦးသိန္းေဖျမင့္ဦးစီးတဲ့ ေလထီးဆင္းရဲေဘာ္မ်ားပါ။ ဒါေပမဲ့ဒီ အိႏၵိယအုပ္ရဲ႕သမိုင္းဝင္အခန္းကို ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္စိုး သူမ်ားက ထိမ္ခ်န္ႏိုင္သမွ် ထိမ္ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးနီးပါးဟာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားျဖစ္လို႔ပါ။ အမ်ားစုႀကီးဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ မျပီးဆံုးေသးတဲ့ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲစဥ္ႀကီးအတြင္း က်ဆံုးကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအာဇာနည္ရဲေဘာ္ႀကီးမ်ား အၾကား ဦးေလးကကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဦးေလးက သူ႔ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေျမေပၚေနရ သခိုက္ေလးမွာ သူကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ႏိုင္တာပါ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္တယ္ဆိုတာကိုေဖာ္ျပရင္း ဘာ့ေၾကာင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးဟာ ေဝးေနရ တယ္ဆိုတာ လည္း ပါသင့္သေလာက္ပါေနတဲ့စာအုပ္ပါ။ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ေနာက္ထူးျခားခ်က္တရပ္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ ဘယ္ႏွ ေခါက္ျပန္ဖတ္ဖတ္ မ႐ုိးႏိုင္တာပါပဲ။ ျငိမ္းးခ်မ္းေရးရမွာ စိုးသူမ်ားရဲ႕လုပ္ဟန္ေတြ ေျပာဟန္ေတြဟာ အခုေခတ္မွာလည္း ႐ုိးသြားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ အဲသလို သမိုင္းဝင္မွတ္တမ္းေရးႏိုင္ခဲ့တာ ဦးေလးတေယာက္ပဲရွိတာမို႔လို႔ ကြၽန္မကဦးေလးကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
အဲဒ္ီစာအုပ္ဟာ ဦးေလးေထာင္ကလြတ္တဲ့အခ်ိန္ (၉၈ - ၁၉၆ဝ) အထိပဲ ပါပါတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ေနာက္ ဆံုး နိဂံုး မပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခန္းကို မွတ္တမ္းတင္ေပးတဲ့ စာတမ္းတေစာင္ရွိပါတယ္။
၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္ (နအဖေခတ္မွာ) ျပည္ပေရာက္ အျမင့္ပ်ံငွက္မ်ားဆိုတဲ့အုပ္စုက ဦးေလးရဲ႕ “အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” စာအုပ္ ကိုျပန္ ထုတ္ရာမွာ ရဲေဘာ္ၾကင္ေမာင္ (ရဲေဘာ္ထြန္း) ေရးေပးခဲ့တဲ့ “အမွာစာ” ပါ။
“ပါတီကေႂကြးတင္ထားတဲ့ရဲေဘာ္မ်ားအေပၚ အေႂကြးဆပ္ပါရေစ” လို႔ အစခ်ီထားတဲ့ သူ႔အမွာစာမွာ ရဲေဘာ္ထြန္းက ဦးေလး
ကိုခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။
“ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို သူရဲ႕ပါတီသက္တသက္လံုး ေလးစားလိုက္နာတာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ လိုက္နာသလဲဆို ရင္ သူ႔ ‘အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္’ စာအုပ္အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္သူေတြက သူ႔ကိုေနရာခ်ထားမႈ မွားေနတာေတာင္ အသက္ေသ သည္အထိ သူလိုက္နာသြားပါတယ္”….တဲ့။
ဒါ့အျပင္ ဦးေလးရဲ႕ “ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ” ကိုလိုက္နာတဲ့စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ရွင္းျပထားပါတယ္။
“ရဲေဘာ္ခ်စ္ေကာင္းဟာ ‘ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ’ ကို နာခံရင္းက်ဆံုးပါတယ္။ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့က်ဆံုးမႈပါ။ ‘ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ’ ကို ရဲေဘာ္ခ်စ္ေကာင္းနာခံတာဟာ မ်က္ကန္းနာခံမႈမဟုတ္ပါ။ ပါတီရဲ႕အမွားဟာ ရပ္တည္ခ်က္အမွားမဟုတ္တာကို သူသိပါ တယ္။ ပါတီရဲ႕အမွားဟာ ‘မူ’ ကိုပစ္ပယ္ၿပီး ရန္သူနဲ႔ေပါင္းတဲ့အမွားမဟုတ္ပါဘူး။ ဗကပဟာ ပါတီသက္ (၆ဝ) ေက်ာ္အတြင္း ရပ္တည္ခ်က္အမွား ဘယ္တုန္းကမွ မက်ဴးလြန္ခဲ့ပါ။ မွားခဲ့တဲ့အမွားေတြက အျမင္ဆိုင္ရာအမွား နည္းနာအမွားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္တည္ခ်က္ အျမင္နဲ႔ နည္းနာ ဒီသံုးခုရွိရာမွာ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အခရာအက်ဆံုးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ရဲေဘာ္ခ်စ္ေကာင္းဟာ ရန္သူကို အမုန္းလြန္သြားၿပီး အစြန္းေရာက္တဲ့အမွားကို သည္းညည္းခံၿပီး ‘ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ’ ကို နာခံခဲ့တာပါပဲ။
“ရဲေဘာ္ခ်စ္ေကာင္းဟာ ရပ္တည္ခ်က္မွားသြားရင္ ဘယ္သူမွားမွား သည္းညည္းခံ ၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး။ မူအေပၚ အလြန္ၾကံ့ခိုင္တဲ့ကြန္ျမဴနစ္ေကာင္းရဲေဘာ္ႀကီးျဖစ္ပါေၾကာင္း”
ဒီရဲေဘာ္ထြန္းစာတမ္းက ဦးေလးဘဝရဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔လိုေနတဲ့အခ်က္ကို ျဖည့္စည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေလးကက်ဆံုး ခါနီးမွာ “ပါတီအေပၚတာဝန္ေက်တယ္။ မခင္မ်ဳိးညြန္႔အေပၚ တာဝန္မေက်ဘူးလို႔ ေျပာသြားေၾကာင္းၾကားရတယ္” လို႔ ေဒၚ ေဒၚက ေျပာျပဖူးပါတယ္။
မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေလးေရာ၊ ေဒၚေဒၚပါ မိမိတို႔ခ်စ္သူမ်ား အားလံုး အားလံုးအတြက္ တာဝန္ေက်ပါတယ္။ ဦးေလး၊ ေဒၚေဒၚ တိုိ႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြအတြက္ ဆက္လံုးပန္းၾကမယ့္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အား ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့ၿပီပဲ။
ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့။
လွေက်ာ္ေဇာ
၂၁ ၃ ၂ဝ၁၈။
မွတ္ခ်က္
အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားအတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့အာဇာနည္အေပါင္းအား ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႕ပါတယ္။
(ပံု - ၁) ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ေဒၚခင္္မ်ဳိးညြန္႔
(ပံု - ၂) ကိုတင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ ကိုဉာဏ္ဝင္း။ (၁၉၇၄ ကိုးကိုးကြၽန္းက ျပန္ေရာက္စ)
Comments