ေနသန္ ● အစိမ္းေရာင္နယ္ေျမက ယုန္ကေလး (ဘာသာျပန္)

ေနသန္ ● အစိမ္းေရာင္နယ္ေျမက ယုန္ကေလး (ဘာသာျပန္)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂၀၁၈

Hassan Blasim ၏ The Green Zone Rabbit အား ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုသည္။

ဥေတြေပၚမလာခင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ညတိုင္း အိပ္ရာမဝင္ခင္ ဥပေဒအေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာေရးအေၾကာင္း စာ အုပ္တစ္အုပ္အုပ္ကို ဖတ္ေနက်။ ကြၽန္ေတာ့္ယုန္ကေလးလိုပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က မနက္မိုးေသာက္နဲ႔ ေနဝင္ဆည္းဆာတဝိုက္ အခ်ိန္ေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ အျဖစ္ဆံုးေလ။ ဆယ္ဆယ္လ္ကေတာ့ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ထိေနၿပီး မြန္းတည့္ေလာက္မွ ထတတ္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူအိပ္ရာထဲကမထခင္ လက္ပ္ေတာ့ကိုဖြင့္၊ ေဖ့ဘြတ္ခ္ဝင္ၿပီး မေန႔ညက ေဆြးေႏြးခန္းရဲ႕ ကြန္မန္႔အသစ္ ေတြကို ဖတ္တယ္။ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့မွ ထၿပီးေရမိုးခ်ိဳးတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္၊ ေရဒီယိုကိုဖြင့္ၿပီး ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနရင္းနဲ႔ သတင္းနားေထာင္တယ္။ သူ မနက္စာကို ဥယ်ာဥ္ထဲယူလာၿပီး အမိုးေအာက္က စားပြဲမွာထိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ စီးကရက္ဖြာတယ္။

 “ဂြတ္ေမာနင္း၊ ဟက္ဂ်န္၊ ပန္းေတြ ဘာထူးေသးလဲ”  

“ဒီႏွစ္ကပူေတာ့ သိပ္ပြင့္မွာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင္းဆီခ်ံဳေတြကိုခ်ိဳင္ရင္း သူ႔ကိုျပန္ေျဖတယ္။

ဆယ္ဆယ္လ္ က စီးကရက္ေနာက္တစ္လိပ္ မီးညွိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ယုန္ကေလးကို ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ျပံဳးျပတယ္။ သူ ဘာလို႔ ယုန္က ေလးကို အျမင္မၾကည္သလဲ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္လို႔ကိုမရဘူး။ အဘြားႀကီး အမ္ဒါလာက ေခၚလာတာ။ ပန္းျခံထဲက ေတြ႕ လာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အမ္ဒါလာ ပိုင္ရွင္ရွာေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ယုန္ ကေလး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီ။ အစိမ္းေရာင္နယ္ေျမ ေျမာက္ပိုင္းက ေရာင္စံုဗီလာထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ဆယ္လ္နဲ႔ေနလာတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ။ ဗီလာက တစ္ကိုယ္တည္းထီးတည္းျဖစ္ေနတာ။ နံရံခပ္ျမင့္ျမင့္ ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္လံုျခံဳေရးစနစ္တပ္ဆင္ထားတဲ့ ဂိတ္တံခါးရယ္နဲ႔။ စစ္ဆင္ေရး ဘယ္ေတာ့လဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မသိဘူး။ ဆယ္ဆယ္လ္က ပ႐ိုကြၽမ္းက်င့္အဆင့္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးစစ္ဆင္ေရးမို႔ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘဲကေလးလို႔ ေခၚၾက တယ္။

မစၥတာ ဆယ္လ္မန္က တစ္ပတ္တစ္ေခါက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔အေျခအေနေမးတယ္၊ အားေပးတယ္။ မစၥတာ ဆယ္လ္ မန္က အရက္ပုလင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေဆးေျခာက္နည္းနည္းယူလာတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေပါေတာေတာႏိုင္ငံေရးျပက္လံုး ေတြအၿမဲေျပာၿပီး ဒီစစ္ဆင္ေရးက ဘယ္လိုအေရးႀကီးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္သိုဝွက္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ သတိေပးေနက်။ ဒီ ဆယ္လ္မန္ဆိုတဲ့လူႀကီးက ဆယ္ဆယ္လ္နဲ႔ တိုးတိုးတိုးတိုးေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အတြင္းေရးေတြ ထုတ္မေျပာဘူး။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အေတြ႕အႀကံဳႏုေနေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့မထားပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ခါးသီးမႈ ထဲမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္နစ္မြန္းေနတာ။ ကမာၻႀကီးကို တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ပြဲခ်င္းၿပီးပ်က္စီးသြားေစခ်င္တာ။

အမ္ဒါလာက တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ လာတတ္တယ္။ သူ (မ) က ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ စီးကရက္ေတြ ယူလာေပးတဲ့အျပင္ အိမ္ ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ဆယ္ဆယ္လ္ သူ (မ) ကို လက္ေရာက္ဖူးတယ္။ သူ (မ)  ဒုိလ္မာအစာသြပ္ မုန္႔ ျပင္ေနတုန္း သူ သူ (မ) ရဲ႕တင္ပါးကုိ သြားကိုင္တာ။ သူ (မ) က ေယာက္မနဲ႔ သူ႔ႏွာေခါင္းကို လွမ္း႐ိုက္လို႔ ေသြးေတာင္ ထြက္သြားေသးတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း ဆယ္ဆယ္လ္ သူ (မ) ကို မေခၚမေျပာေတာ့ဘူး။ သူ (မ) က အသက္ငါးဆယ္ပိုင္း ထဲေရာက္ေပမယ့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ရွိတုန္း။ ကေလးက ကိုးေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ သူ (မ) က ေယာက်္ားေတြကို မုန္း တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေယာက်္ားေတြက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ ရြံမုန္းစရာသတၱဝါေတြမို႔တဲ့။ သူ (မ) ေယာက်္ားက လွ်ပ္ စစ္ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္တာ။ ဓာတ္တိုင္ထိပ္ကေနျပဳတ္က်ၿပီး ဆံုးသြားတာ။ သူက အမူးသမားေလ။

ကြၽန္ေတာ့္ဥယ်ာဥ္ေထာင့္နားေလးမွာ ယုန္ကေလးအတြက္ ယုန္ေလွာင္အိမ္ေလးေဆာက္ေပးၿပီး က်က်နန ေစာင့္ေရွာက္ ထားတယ္။ ယုန္ေတြက အထိမခံေရႊပန္းကန္သတၱဝါေလးေတြမို႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထား၊ ဝဝလင္လင္ ေကြၽးထားရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ အဲဒီ့အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ဖတ္ဖူးတာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ့္သံုးႏွစ္သား ကစၿပီး စာဖတ္ဝါသနာဝါလာတာ။ အစပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဂႏၳဝင္အာရပ္ကဗ်ာေတြနဲ႔ ႐ုရွားဘာသာျပန္ဝတၳဳေတြဖတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္နီးနားခ်င္းက စိုက္ပ်ိဳးေရးဝန္ႀကီးဌာနမွာ လုပ္တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔သား  ဆလမ္းနဲ႔ သူတို႔အိမ္ေခါင္မိုးထပ္မွာကစားေနတုန္း အထုပ္ပလုတ္ေတြေအာက္မွာ သစ္ သားေသတၱာႀကီးတစ္လံုးကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီ့ေသတၱာထဲမွာ သီးႏွံေတြနဲ႔ ေရေပးသြင္းစနစ္ေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ၊ အပင္န႔ဲပိုးမႊားေတြအေၾကာင္း စြယ္စံုက်မ္းေတြရွိတယ္လို႔ ဆလမ္းက ဖြင့္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ့စာအုပ္ေတြေအာက္မွာ တူရကီ မင္းသမီးပံုမ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔ ခ်စ္မႈေရးရာမဂၢဇင္းေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ဆလမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီႏိုင္ငံမွာေပါက္တဲ့ အုန္းပင္၊ ထန္းပင္အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ ယူလာခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆလမ္းမပါလည္း သူတို႔အိမ္ေခါင္မိုးထပ္ကိုခိုးတက္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ယူတယ္။ အရင္ငွား ထားတာေတြ ျပန္ထည့္တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အပင္ေတြ၊ တိရိစာၦန္ေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္သြား တယ္။ စာအုပ္ဆိုင္သြားၿပီး အသစ္ထြက္တိုင္းဝယ္တယ္။ စစ္တပ္ထဲ အတင္းမဝင္ခိုင္းခင္အထိေပါ့။

စာဖတ္ျခင္းကေနရတဲ့သာယာမႈက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ႏိုင္တယ္။ အေၾကာင္းအရာအသစ္တစ္ခုသိတိုင္း သိခ်င္စိတ္ ေစာလာတယ္။ အေသးစိတ္ထိ နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ကိုးကားခ်က္ေတြ လိုက္ရွာတယ္။ တျခားစာအုပ္ေတြမွာ ဒီအေၾကာင္း အရာရဲ႕မူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လိုက္ရွာဖတ္တယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ အနမ္းအေၾကာင္း အေသးစိတ္ရွာဖတ္ဖူးတာကို မွတ္မိေသး တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ မူးေနာက္လာတယ္။ စိတ္ႂကြ႐ူးသြပ္ေစတဲ့သစ္သီးတစ္ခုခုကို စားမိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေလ့လာခ်က္ေတြအရ ခ်င္ပန္ဇီအမေတြက နမ္းရံႈ႕ျခင္းကို အုပ္စုအတြင္း တင္းမာမႈ၊ ႏြမ္းနယ္မႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို ေျဖ ေဖ်ာက္ဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုအျဖစ္သံုးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ပိုင္နက္ထဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ဝင္လာတယ္ထင္ရင္ သူတို႔အေဖာ္ဆီေျပးၿပီး ေပြ႕ဖက္တယ္၊ နမ္းရံႈ႕တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အနမ္းအေၾကာင္း သုေတသန အၾကာႀကီးလုပ္အၿပီးမွာ ေနာက္အနမ္းတစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ အပူပိုင္းငါးတစ္မ်ိဳးက နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မနားတမ္း အခ်င္းခ်င္းနမ္းၾကသတဲ့။ ပိတ္ဆို႔မႈေတြေအာက္ အေမွာင္ကာလႏွစ္မ်ားအတြင္း အမွတ္ရစရာက စာအုပ္ေတြကို ငမ္းငမ္းတက္ ဆာေလာင္ျခင္းပါပဲ။ မီးက တစ္ေန႔ကို နာရီႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပ်က္ေနတာ။ အထူးသျဖင့္ သမၼတအိမ္ေတာ္ကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈေတြ ဆက္တိုက္လုပ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ သန္းေခါင္မွာ အိပ္ရာထဲ တက္လွဲၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးကို အားကိုးၿပီး ေနာက္ထပ္အနမ္းမ်ိဳးစိတ္အေၾကာင္း ဖတ္ပါေလေရာ။ ရက္ဒူးဗီးရက္စ္လို႔ေခၚတဲ့ ပိုးမႊားေလးရဲ႕ အနမ္းေပါ့။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းနမ္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ့အေကာင္ေတြက အိပ္ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ကို ႀကိဳက္တာ။ သူတို႔က မ်က္ႏွာေပၚေျပးတက္ၿပီး ပါးစပ္နားေရာက္တာနဲ႔ စတည္းခ်ၿပီး စနမ္းပါ ေတာ့တယ္။ နမ္းေနတုန္းမွာ အဆိပ္တစ္မ်ိဳးကို အမႈန္အစက္ေလးအေနနဲ႔ ထုတ္တယ္။ တကယ္လို႔ အိပ္ေနတဲ့သူက က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ့သူဆိုရင္ေတာင္မွ အဆိပ္သင့္အနမ္းေၾကာင့္ ခပ္ႀကီးႀကီးမိုးေရစက္ေလးစက္အရြယ္အစားေလာက္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ေယာင္ကိုင္းလာမယ္။

ကြၽန္ေတာ္ စစ္တပ္ထဲက အရွက္ခြဲတဲ့စနစ္ႀကီးကို မခံႏိုင္လို႔ တပ္ေျပးအျဖစ္ခံခဲ့တယ္။ ညပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ မုန္႔ဖိုတစ္ခုခမွာ လုပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ညီငါးေကာင္ကို ေထာက္ပံ့ရဦးမယ္ေလ။ အဲဒီ့မွာ ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကမၻာႀကီးဟာ နားမလည္ႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့၊ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ သတၱဝါတစ္ေကာင္ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ တပ္ေျပးၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ အစိုးရျဖဳတ္ခ်ခံရသြားတယ္။ တပ္ေျပးမႈအတြက္ ျပစ္ဒဏ္က်မွာ စိုးေၾကာက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစိုးရသစ္က စစ္မႈထမ္းျခင္းကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တယ္။ ဘာသာကြဲအခ်င္းခ်င္းၾကား ေခါင္းျဖတ္အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီႏိုင္ငံကေန ဥေရာပဆီ ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကံရြယ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ညီႏွစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ အမ်ိဳးသမီးဖိနပ္ခ်ဳပ္စက္ရံုကေန အလုပ္ျပန္လာၾကတာ။ တကၠစီသမား က သူတို႔ကို စစ္ေဆးေရးဂိတ္အတုတစ္ခုမွာ ခ်ထားခဲ့တယ္။ ဘာသာေရးစစ္ေသြးၾကြေတြက သူတို႔ကို လူမသိသူမသိတစ္ေနရာ ဆီ ေခၚသြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ညီေတြရဲ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို လွ်ပ္စစ္လြန္ပူနဲ႔ အေပါက္ေတြ ေဖာက္ၿပီး ေခါင္းျဖတ္ ခဲ့ၾကတယ္။ အေလာင္းေတြကို ၿမိဳ႕အစြန္က အမိႈက္ပံုမွာ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ေထာင္းေထာင္းေၾကသြားၿပီး အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့တယ္။ အေမနဲ႔ ညီေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက တုန္လႈပ္မႈကို ကြၽန္ ေတာ္မၾကည့္ရက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒီဘဝမွာ ကိုယ္ဘာလိုခ်င္တာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္စုတ္စုတ္ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အခန္းယူေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးေရာက္လာၿပီး သူ႔ဂိုဏ္း ေအာက္မွာ လုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ လက္စားေခ်ဖို႔အတြက္ေပါ့။

ေႏြေန႔ရက္ေတြဟာ ရွည္လ်ားၿပီး ၿငီးေငြ႕ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဗီလာက ေရကူးကန္နဲ႔ ေခၽြးထုတ္ခန္းပါေတာ့ ေနလို႔ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တံလွ်ပ္တစ္ခုလိုပါပဲ။ ဆယ္ဆယ္လ္ က ဒုတိယထပ္မွာ အခန္းတစ္ခန္းယူတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္စင္ရွိတဲ့ ဧည့္ခန္းႀကီးထဲက ဆိုဖာမွာ ေခါင္းလံုးတစ္လုံး၊ ေစာင္တစ္ထည္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဥယ်ာဥ္နဲ႔ ဗီလာရဲ႕အျပင္ဂိတ္တံခါးကို မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနခ်င္တာ။ မထင္မွတ္ထားတာတစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့ရင္ဆိုပါေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ ဧည့္ခန္းထဲက စာအုပ္စင္ရဲ႕အရြယ္အစားကို တအံ့တၾသျဖစ္မိတယ္။ ဘာသာေရးအေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္း နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာဥပေဒအေၾကာင္း စာအုပ္အတြဲလိုက္ရွိတယ္။ စင္ေပၚမွာ ကြၽန္းသားနဲ႔ထုထားတဲ့ တိရစၦာန္ရုပ္တုေတြ စီထား တယ္။ အဲဒီ့ရုပ္တုေတြက ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဥပေဒစာအုပ္ေတြကို ကန္႔ထားေပးတယ္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးပ်ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စားစရာတစ္ခုခုဆြဲၿပီး ဆိုဖာေပၚ ပစ္လွဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းလြမ္းတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ၿပီး အာရံုေထြေထြျပားျပားနဲ႔ ဖတ္ေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက ေလာကဟာ ညည္း သံခပ္ဖြဖြထြက္တဲ့ ပင့္ကူအိမ္တစ္ခုလိုပဲ။ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မယ့္ တည္ရွိျခင္းတစ္ခုရဲ႕ ခပ္ဖြဖြညည္းသံ။ ႏူးညံ့ပါးလႊာတဲ့ အေတာင္ပံေတြ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႔ ျဖန္႔သလို။

မစၥတာ ဆယ္လ္မန္ေနာက္ဆံုးအေခါက္ မလာခင္သံုးရက္အလိုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဥကို ေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲဒီ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ထံုးစံအတိုင္း အရုဏ္တက္မွာ ႏိုးလာခဲ့တယ္။ အစာနဲ႔ ေရယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြယုန္ကေလးဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ သူ႔ေလွာင္အိမ္ကိုဖြင့္ေပးေတာ့ သူ ဥယ်ာဥ္ထဲခုန္ထြက္သြားတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ဥတစ္လံုး။ ကြၽန္ေတာ္ ေကာက္ ယူၿပီး ကိုင္ၾကည့္တယ္။ ယုတၱိမတန္မႈကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ၾကက္ဥလို႔ေျပာရေလာက္ေအာင္လည္း မႀကီးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္တာနဲ႔ ဆယ္ဆယ္လ္ အခန္းဆီ တန္းသြားလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ႏိႈးၿပီး အဲဒီ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဆယ္ဆယ္လ္ ဥကို ယူၿပီး ခဏေလာက္ ေငးၾကည့္တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ခပ္ေထ့ေထ့ရယ္တယ္။

"ဟက္ဂ်ာ ငါ့ကို အတည္ေပါက္ၿပီး လာေနာက္ေနတယ္” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးဆီ လက္ညွိဳးႀကီးထိုးၿပီး ေျပာတယ္။

“ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။ အဲဒီ့ဥကို ဥတာ ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ အခိုင္အမာေျပာတယ္။

ဆယ္ဆယ္လ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္သပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲကေန ရုတ္တရက္ႀကီး ထခုန္ထြက္တယ္။ အရူး တစ္ေယာက္လို။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွိမ့္ဆဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗီလာဂိတ္တံခါးဆီသြားၿပီး လံုၿခံဳေရးစနစ္ကို စစ္ေဆးတယ္။ နံရံေတြကို စစ္တယ္။ ဥယ်ာဥ္ထဲေရာ၊ အခန္းေတြထဲေရာ ရွာတယ္။ မသကၤာစရာတစ္ခုမွ မေတြ႕ဘူး။ ယုန္ေလွာင္အိမ္ထဲက ဥတစ္လံုးကလြဲလို႔ေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဗီလာထဲ ခိုးဝင္၊ ယုန္ကေလးေဘးမွာ ဥတစ္လံုးထားသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စေနာက္ေနတာလို႔ ေတြးရံုပဲရွိေတာ့တယ္။

“ဟိုဖာသည္မ အမ္ဒါလာ လာအာရံုေနာက္တာေနမွာပါ။ မင္းနဲ႔ မင့္ယုန္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ” လို႔ ဆယ္ဆယ္လ္ ကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေနာက္ သူ ၿငိမ္က်သြားတယ္။

အမ္ဒါလာ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမလာတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသိၿပီးသား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုေၾကာက္သြားတာက အိမ္ထဲမွာ ခုခံစရာ ေသနတ္တစ္လက္မွ မရွိတာပဲ။ စစ္ဆင္ေရးေန႔မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေသနတ္ေတြ ကိုင္ခြင့္ေပးမွာ။ အစိမ္းေရာင္နယ္ေျမ က အစိုးရဧရိယာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစု ေနတာမို႔ အမွတ္မထင္ဝင္ရွာတာမ်ိဳးကို သူတို႔စိုးရိမ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လႊတ္ေတာ္အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ ေတြလို႔ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဗီလာမွာ ေနေနၾကတာ။ ဆယ္ဆယ္လ္ မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ယုန္ကို သတ္ပစ္ဖို႔ ေျပာလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ ခုျဖစ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ယုန္ကေလးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

“မင့္ေသာက္ယုန္က အဲဒီ့ဥကို ဥတာမဟုတ္ဘူးလား” လို႔ သူ႔အခန္းဆီ ျပန္သြားရင္း ေဒါသတႀကီးေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ထိုင္တယ္။ ယုန္ကေလး သူ႔မစင္သူျပန္စားေနတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီ့မစင္ ထဲမွာ သူ႔အူထဲက အေကာင္ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကထုတ္တဲ့ ဗိုက္တာမင္ ဘီ ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆယ္ဆယ္လ္ သူ႔လက္ပ္ေတာ့ကို ယူၿပီး ျပန္လာတယ္။ သူ႔ဖာသူ တိုးတိုးေလးေရရြတ္ေနတယ္။ မစၥတာ ဆယ္လ္မန္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး က်ိန္ဆဲေနတယ္။ သူ႔ေဖ့ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္ျပည့္သတိရွိေနဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီည ဒုတိယထပ္က သူ႔အခန္းမွာ လာအိပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ အဲဒီ့အခန္းကေန ဂိတ္တံခါးနဲ႔ နံရံေတြကို ေစာင့္ၾကည့္တာ ပိုအဆင္ေျပလို႔တဲ့။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ မီးေတြ ပိတ္လိုက္တယ္။ ဆယ္ဆယ္လ္ ရဲ႕အခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး အလွည့္က် ကင္းေစာင့္တယ္။

ႏွစ္ညေက်ာ္တဲ့အထိ မသကၤာစရာ မေတြ႕ဘူး။ ဗီလာက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေအးေဆးေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ဆယ္လ္ အခန္းထဲ ေနေနတုန္းမွာ သူ ေဖ့ဘြတ္ခ္ကို စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဝင္တာကို သိခဲ့ရတယ္။ ပရိုဖိုင္းပံုက ေတာ္စတြိဳင္းရဲ႕မီးေသြးပန္းခ်ီပံုနဲ႔။ သူ႔မွာ ဖရန္႔တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိၿပီး အမ်ားစုက စာေရးဆရာေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ။ သူ သူတို႔ရဲ႕အျမင္ေတြကို ေဆြးေႏြးတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာျဖစ္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈအေၾကာင္း စိစစ္ခ်က္ကို တင္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးအေၾကာင္း ေတာင္ေတာင္အီအီေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ႏိုင္ငံေရးစကားဝိုင္းထဲ ဆြဲသြင္းေနေသး တယ္။ ဝန္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္ ယဥ္ေက်းတာ၊ လူသားဆန္တာ၊ ထက္ျမက္တာ ဆိုတာ ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဝန္ႀကီးအေၾကာင္းေျပာဖို႔ စိတ္ဝင္တစားမရွိလွဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ေနတဲ့သူေတြဟာ အင္တာနက္ ခ်က္တင္ေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနသင့္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ခပ္ေထ့ေထ့ၾကည့္ၿပီး “မင့္ရဲ႕ ဥ,ဥတဲ့ ယုန္ကိုပဲ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေနစမ္းပါ၊ ဟက္ဂ်ာရာ” လို႔ ေျပာတယ္။

မစၥတာ ဆယ္လ္မန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာေတာ့ ဆယ္ဆယ္လ္ သူ႔ေရွ႕မွာ ယုန္ကေလးရဲ႕ဥအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲျပတယ္။ မစၥတာ ဆယ္လ္မန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာတာကို ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး အမ္ဒါလာ ကို သံသယမထားဖို႔ ေျပာတယ္။ သူ (မ) က သူတို႔နဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အျပင္ ရိုးသားသူျဖစ္ တယ္လိုု႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ဆယ္လ္ က သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လို႔ စြပ္စြဲတယ္။ သူတို႔ ျငင္းခုန္စကားမ်ားေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ရန္ပြဲကေန ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တာက ဂိုဏ္းတြင္းနဲ႔ ႏို္င္ငံေရးလုပ္ႀကံမႈေတြမွာ အက်ိဳးအျမတ္ေၾကာင့္ လူေတြ သစၥာေဖာက္တတ္ၾကတယ္ဆိုတာပဲ။ အာဏာရလူႀကီးေတြက အငွားလူသတ္သမားေတြကို အခ်င္းခ်င္းၾကား အလကားကမ္းေပးၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရာထူးေတြအတြက္ အေပးအယူတစ္ခုအေနနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အႀကီးစားအက်င့္ပ်က္ျခစားမႈကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မစၥတာ ဆယ္လ္မန္က ဆယ္ဆယ္လ္ ရဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္ေတြကို ျငင္းတယ္။ ပစ္မွတ္ကို လုပ္ႀကံဖို႔ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စိတ္ေအးေအးထားဖို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ထိုင္ၾကၿပီး မစၥတာ ဆယ္လ္မန္က အစီအစဥ္အေသးစိတ္ကို ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ သူ အိတ္ထဲက အသံတိတ္ေသနတ္ႏွစ္လက္ကို ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ဆင္ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ေငြေခ်ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕အစြန္ တျခားတစ္ေနရာရာမွာ ေျပာင္းေနရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

“ယုန္ဥ ဟုတ္လား။ ဟား ဟား ဘဲကေလး။ မင္း တကယ့္လူရႊင္ေတာ္ ျဖစ္သြားၿပီပဲ” လို႔ မစၥတာ ဆယ္လ္မန္က မျပန္ခင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္တိုးတိုးကပ္ေျပာသြားေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုးညမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ဆယ္လ္နဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ မအိပ္ဘဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ယုန္ကေလးအတြက္ စိုးရိမ္ေနတာ။ အမ္ဒါလာက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္လာမယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ယုန္ကေလး အစာငတ္၊ ေရျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ။ ဆယ္ ဆယ္လ္က ထံုးစံအတိုင္း ေဖ့ဘြတ္ခ္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္နားကပ္ထိုင္ၿပီး ဥယ်ာဥ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတယ္။ သူ ဂိုဏ္းဂဏအၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ျမစ္ဖ်ားခံရာေတြအေၾကာင္း ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးခန္းဝင္ေနတယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဆယ္ဆယ္လ္ အေျပာအရ ဝန္ႀကီးက ဆက္ဒမ္ဟူစိန္လက္ထက္က ဝတၳဳရွည္ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆူဖီဝါဒအေၾကာင္း ဝတၳဳရွည္သံုးပုဒ္ေရးခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔မိန္းမ တိုက္ဂရစ္ျမစ္ကမ္းေဘးက ဗိသုကာပညာ ရွင္သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါတီပြဲကို ေရာက္သြားတယ္။ သူ႔မိန္းမက အေခ်ာအလွထဲကပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ (မ) ေယာက်္ားလို ယဥ္ေက်းတယ္။ သူ (မ) က အစၥလာမ္လက္ေရးစာမူေဟာင္းေတြကို စိတ္ဝင္တစားရွိတာ။ သမၼတရဲ႕အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ကလည္း ပါတီပြဲမွာ ဧည့္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ။ ပါတီပြဲအၿပီးမွာ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြရဲ႕ ဝတၳဳေတြဖတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ သံုးေလးရက္အၾကာမွာပဲ သူတို႔ေတြ သူ႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ပါတီကို ပုန္ကန္မႈနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး က ဝတၳဳရွည္ဆရာရဲ႕မိန္းမကို အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ သူ (မ) က သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ျငင္းတဲ့အခါ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက သူ႔လူတစ္ ေယာက္ကို မုဒိမ္းက်င့္ေစတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ဝတၳဳရွည္ဆရာရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ။ အဲဒီ့ေနာက္မွာ မိန္းမျဖစ္သူ ျပင္သစ္ကို ေရႊ႕သြားၿပီး လံုးဝေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ကိုးဆယ္ခုနစ္မ်ားအလယ္ေလာက္မွာ သူတို႔ ဝတၳဳရွည္ဆရာကို လႊတ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူ သူ႔မိန္းကို ျပင္သစ္သြားရွာေပမယ့္ အစအနေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ အာဏာရွင္အစိုးရျပဳတ္က်ေတာ့ သူ သူ႔တိုင္းျပည္သူ ျပန္လာတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရတယ္။ ဝတၳဳရွည္ဆရာရဲ႕ဇာတ္လမ္းက ေဘာလိဝုဒ္ရုပ္ရွင္ဆန္ေနသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသတာက ဒီလူ႔ရဲ႕ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းအေသးစိတ္ကို ဆယ္ဆယ္လ္ ဘယ္လိုလုပ္သိေနတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ။ သူ ဝန္ႀကီးရဲ႕ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ထက္ျမက္မႈကို ေလးစားတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္။ ဝန္ႀကီး ဘယ္ဂိုဏ္းကလဲလည္း ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးတယ္။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို ျပန္မေျဖဘူး။ အဲဒီ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပစ္မွတ္ အေၾကာင္း အစ္ေအာက္ေမးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လို လူသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဲဒီ့လိုအေၾကာင္းေတြကို သိခြင့္မရွိဘူးလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာတာဝန္က ကားေမာင္းဖို႔ပဲ။ အသံတိတ္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွတ္ကို ပစ္မွာက ဆယ္ဆယ္လ္ ။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကားပါကင္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပစ္မွတ္က အနီေရာင္တိုယိုတာ ခေရာင္းကားနဲ႔ ေရာက္လာမွာလို႔ ေျပာတာပဲ။ ကား ပါကင္ထဲဝင္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဆယ္ဆယ္လ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားထဲ ကထြက္၊ အထဲကို သူ႔ေနာက္ ေျခက်င္လိုက္သြားၿပီး ပစ္လိုက္ရမွာ။ အဲဒါၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္အစြန္က ေနရာသစ္ဆီ ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ယုန္ကေလးကို ကားေနာက္ခန္းထဲမွာ ထည့္ေခၚလာခဲ့တာ။

ဆယ္ဆယ္လ္ ရဲ႕ဆဲလ္ဖုန္းထဲ စာတစ္ေစာင္ဝင္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပစ္မွတ္ကို ေစာင့္တာ ဆယ္မိနစ္ထက္မပိုရဘူး။ အားလံုးအဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးတယ္။ သူ ဆဲေရးၿပီး သူ႔ေပါင္သူ ရိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္သြားတယ္။ သူ ခဏေလာက္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနၿပီး ဆဲလ္ဖုန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ ထိုးေပးတယ္။ ယုန္တစ္ေကာင္ ဥတစ္လံုးေပၚထိုင္ေနတဲ့ပံုကို ျပတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဖိုတိုေရွာ့ပံုတစ္ပံုပါ။ “ဒီပံုကို ဘယ္သူက ပို႔တာလဲ သိလား” လို႔ သူကေမးတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပတယ္။

“ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးပဲ” လို႔ သူကျပန္ေျဖတယ္။

“ဘာရယ္”

“ဝန္ႀကီးက ပစ္မွတ္ပဲ၊ ဟက္ဂ်ာ”

ကြၽန္ေတာ္ ကားထဲက ထြက္တယ္။ ဆယ္ဆယ္လ္ရဲ႕ ထံုထိုင္းမႈနဲ႔ ဒီအသံုးမက်တဲ့စစ္ဆင္ေရးရဲ႕ ရူးႏွမ္းႏွမ္းႏိုင္မႈကို ေဒါသ ထြက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူပြက္ေနတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္သြားေပမယ့္ ပစ္မွတ္က ေရာက္မလာဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီစစ္ဆင္ေရးထဲကေန ထြက္ၿပီလို႔ ဆယ္ဆယ္လ္ ကုိေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း ကားထဲကေနထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႏၱရာယ္စက္ကြင္းထဲမွာမို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ခဏေလာက္ထပ္ေစာင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ သူ ကားထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး ဆယ္လ္မန္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စီးကရက္ဝယ္ဖို႔ အနီးအနားကဆိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေဒါသေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကားက ေပါက္ကြဲ သြားတယ္။ ယုန္ကေလးနဲ႔ ဆယ္ဆယ္လ္ ကို မီးေသြးတံုးျဖစ္သြားေအာင္ ေလာင္ကြၽမ္းေစခဲ့ေပါ့။

မွတ္ခ်က္။
Green zone ၊ ဘဂၢဒက္ရွိ အင္တာေနရွင္ဇုန္ကို ေခၚေသာအမည္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ အီရတ္ကို က်ဴးေက်ာ္စဥ္ ညႊန္႔ေပါင္းတပ္ဖြဲ႕အေျခစိုက္ရာေနရာျဖစ္သည္။

Comments