ညီမုိးေဆြ ● တတိယကမာၻစစ္မျဖစ္ခင္ တနဂၤေႏြတရက္က (ဝတၳဳတုိ)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၃၊ ၂ဝ၁၈
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၂၃၊ ၂ဝ၁၈
ခုေန တတိယကမာၻစစ္ျဖစ္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲကိုလုိ႔ သူမကေမးလုိက္တယ္။ Kindle Reader နဲ႔ စာဖတ္ေနတဲ့ သူမ ေကာင္ေလးလည္း ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာင္သြားေတာ့တာေပါ့။
"တတိယကမာၻစစ္က ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရမွာလဲ ကေလးရဲ႕" လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
"မသိဘူးေလ။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ"
"စစ္ေတြ တုိက္ၾကမွာေပါ့။ တႏုိင္ငံနဲ႔ တႏုိင္ငံ၊ တဖြဲ႕နဲ႔တဖြဲ႕။ လူေတြလည္း ရာ၊ ေထာင္ အင္း သန္းနဲဲ႔ခ်ီ ၿပီးေသၾကမွာေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမာၻႀကီးဆုိတာလည္း ဘယ္ရိွေတာ့မလဲ"
"အခုကေရာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမာၻႀကီးမုိ႔လုိ႔လား" လုိ႔ သူမက ထပ္ေမးတယ္။
သူ႔ေကာင္ေလးက စာဖတ္ေနရာကေနေမာ္ၾကည့္လုိက္္ေတာ့ သူမက ေကာ္ဖီဆုိင္ရဲ႕မွန္ျပတင္းအျပင္ဘက္ ကိုေငးၾကည့္ေန တယ္။ အပူခ်ိန္ ၃၈ ဒီဂရီရိွေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ လူတခ်ဳိ႕သြားလာေနတယ္။ ကားတခ်ဳိ႕ ေမာင္းႏွင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပူ တတ္ပံု မရတဲ့ခုိေတြ။
"ဟုတ္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လံုးလံုးမၿငိမ္းခ်မ္းတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့"
"လံုးလံုးမၿငိမ္းခ်မ္းတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာက ဘယ္လုိမ်ဳိးကိုေျပာတာလဲ။ တခ်ဳိ႕က ဘယ္ကပစ္လုိက္မွန္းမသိဘဲက်လာတဲ့ ဒံုး က်ည္ေတြၾကားထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနတဲ့အခ်ိန္၊ တခ်ဳိ႕က ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ေနတာကိုေျပာတာလား"
သူ႔ေကာင္ေလး နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲၿမီးတုိသြားတဲ့ပံုေပၚတယ္။ မ်က္ေမွာက္က်ဳတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကိုယ့္ရည္းစားနဲ႔ကိုယ္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတာ ဘာမ်ားမွားလို႔လဲ"လုိ႔ နည္းနည္းခပ္ဆတ္ဆတ္ ေမးလုိက္တယ္။
"မွားေတာ့ျဖင့္ မမွားဘူးေပါ့။ မွန္တာ မွားတာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လံုးလံုးမၿငိမ္းခ်မ္းတာမဟုတ္ဘူး ဆုိတဲ့စကားက တခ်ဳိ႕အတြက္ လြယ္လြယ္ေလးေျပာလုိ႔ရေပမဲ့ တခ်ဳိ႕အတြက္က် ေျပာလုိ႔ေတာင္ မထြက္ႏုိင္ဘူးဆုုိတဲ့အေျခအေနကို ေျပာခ်င္တာပါ"
သူ႔ေကာင္ေလး Kindle Reader ကိုပိတ္လုိက္ၿပီ။
"ကေလး ဘာကိုေျပာခ်င္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္ကို တခုခု စိတ္ေကာက္ေနတာလား။ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ စာပဲဖတ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေန လုိ႔လား ... ဟင္"
ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုရမ္းျပလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာရိွေနတဲ့ ဖန္ခြက္ထဲက မုန္လာဥနီေဖ်ာ္ရည္ကို ပိုက္နဲ႔ တ႐ိႈက္ စုပ္ေသာက္လုိက္္တယ္။
"စိတ္မေကာက္ပါဘူး။ ေသတဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေနလုိ႔။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာမွေတာင္မသိလုိက္ရဘဲ ဒံုးက်ည္တစင္း က်လာၿပီး ေသသြားမယ္ဆုိ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္သြားမလဲလုိ႔ေပါ့"
"ဒံုးက်ည္တစင္းက ဘယ္ကေနပစ္လုိ႔ ဘယ္ကို က်လာရမွာလဲ ကေလးရ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီကိုက်လာရမွာလဲ။ ဘယ္ကေန ပစ္လို႔ပစ္မွန္း ဘယ္သိေတာ့မလဲ။ က်လာပါၿပီဆုိမွေတာ့ ကေလးတို႔ စဥ္းစားေနဖုိ႔ အသက္ေတာင္ရိွေတာ့မွာမွမဟုတ္ပဲ။ အင္း ကေလးေျပာသလိုေျပာရရင္ ေသသြားၿပီဆုိမွေတာ့လည္း ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္သြားဦးေတာ့မွာလဲ။ ေသသြားေတာ့မွာေပါ့။ ဒါပဲရိွတာမဟုတ္ဘူးလား"
"အဲဒါကိုေျပာခ်င္ေနတာေလ။ ေသသြားဖုိ႔က သိပ္လြယ္လြန္းတယ္။ အေၾကာင္းအရင္းေတာင္ သိခ်ိန္ရ လုိက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကမာၻနဲ႔ခ်ီတဲ့အေၾကာင္းတရားေတြရိွေနလည္း သိလုိက္္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ အတုိင္း အတုိင္းသားေသသြားလုိက္ရမွာ"
"ဒါေပမဲ့ ကေလးရယ္။ ဘယ္သူက အလကားေန အလကား ဒံုးက်ည္ကိုပစ္မွာလဲ။ အားေနတုိင္းပစ္ရေအာင္ ဒံုးက်ည္က သီတင္းကြၽတ္မွာလႊတ္တဲ့ ႐ႈးဒိုင္းမွ မဟုတ္တာ"
"ဒါျဖင့္ မပစ္ပါဘူးလုုိ႔ ကိုက အာမခံႏုိင္လုိ႔လား"
ေကာင္ေလး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဘယ္လုိတနဂၤေႏြမ်ဳိးလဲလုိ႔ သူေတြးေနပံုပဲ။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ေကာ္ဖီ ေသာက္ခါမွ စစ္ေရးဆုိင္ရာေဆြးေႏြးပြဲလုပ္သလုိျဖစ္ေနၿပီ၊ ေနာင္မ်ားက်ရင္ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း စစ္ဘက္ဆုိင္ရာႏွီးေႏွာဖလွယ္ ပြြဲေတြေတာင္ က်င္းပရမလားပဲလုိ႔ေတြးမိေနပံုက်တယ္။
"ကိုေတာ့ျဖင့္ အာမ ဘယ္ခံႏုုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ အႀကီးအကဲေတြကေတာ့ အာမခံႏုိင္မွာေပါ့ ကေလးရဲ႕"
"ကိုေတာင္ အာမမခံႏုိင္တာ၊ အႀကီးအကဲေတြက ဘာလုိ႔ အာမခံႏုိင္ရတာလဲ"
"ဟင္ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတို႔က ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြျဖစ္ၿပီး ကိုက သာမာန္လူမို႔လုို႔ေလ"
"သာမန္လူနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲနဲ႔ ဘာမ်ားကြာလို႔လဲ"
ေကာင္ေလးက သူ႔ေရွ႕မွာရိွတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကိုေရွ႕နည္းနည္းတြန္းလုိက္ၿပီး စားပြဲေပၚ လက္ကို တင္လုိက္ကာ ဆက္ေျပာတယ္။
"သာမန္လူဆုိတာကေတာ့ သာမန္လူေပါ့။ အႀကီးအကဲေတြဆုိတာကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္စီမံေနတဲ့သူေတြေပါ့။ ေျပာရရင္ ႏုိင္္ငံေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာေပါ့"
"ဒါဆုိ သာမန္လူေတြကလည္း ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ သာမန္လူေတြပဲ အခြန္ေတြေပး၊ သာမန္လူေတြကလည္း အမိန္႔ေတြလုိက္နာ၊ သာမန္လူေတြကပဲ မဲေတြထည့္"
"ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကတာေပါ့"
"ဘယ္လုိ ပိုအေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြလဲ"
"ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ေကာင္းက်ိဳးေတြေပါ့"
"ဘယ္သူယူဆတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြလဲ"
"သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြေပါ့"
"သူတုိ႔ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ယူဆတာနဲ႔ ေကာင္းက်ိဳးေတြျဖစ္ေရာလား။ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ဆုိၿပီး စစ္ေတြထ တုိက္ရင္ေရာ"
ေကာင္ေလးေတာ္ေတာ္ အၾကပ္႐ိုက္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလး စိတ္ေကာက္ေနတာမဟုတ္မွန္းလဲ သေဘာ ေပါက္ေနၿပီ။ သူ ဘာျပန္ေျပာရမလဲဆုိတာ သူစဥ္းစားေနပံုပဲ။
"စစ္ေတြ ထမျဖစ္ပါဘူး၊ ဒံုးက်ည္ေတြ ထမပစ္ပါဘူးဆုိတာကို ႏုိင္္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြကေတာ့ အာမ ခံႏုိင္ေလာက္ပါရဲ႕လို႔ ကိုေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အခုက်ေတာ့ သူတုိိ႔က ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္းက်ိဳးအတြက္လုိ႔ယူဆရင္ စစ္ပါထတုိက္လုိ႔ ရေနျပန္ ေရာ။ သူတုိ႔အာမခံႏုိင္ပါတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲ။ ဒီလုိဆုိရင္ျဖင့္ သူတုိ႔အာမခံပါတယ္ဆုိတာက သူမ်ားေတြမလုပ္ ေအာင္ေတာ့ ငါ အာမခံတယ္။ ငါမလုပ္ဖုိ႔ေတာ့ ငါအာမမခံဘူးဆုိတဲ့ ပံုစံျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္လား"
ဒီေကာင္မေလး ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီကိစၥကို အေသအလဲ စိတ္ဝင္စားေနပါလိမ့္လုိ႔ ေကာင္ေလးစဥ္းစားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကမာၻစစ္ကိစၥကိုေရာ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ ျပည္သူအေနအထားကိုပါ စိတ္ ဝင္စားလာတာဟာ ဘယ္လုိအေၾကာင္းတရားရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္လုိ႔ သူေတြးေနတယ္။
"ဘာေတြ အေဝးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲကေလးရယ္။ စစ္ေတြလာေတာ့လည္း ထြက္္တုိက္လုိက္မွာေပါ့။ မလာ တဲ့အခ်ိန္ေလး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကမယ္ေလကြာေနာ္။ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမေနနဲ႔ေတာ့"
ၾကည့္စမ္း ... ေကာင္မေလး မ်က္လံုးေတြ တလက္လက္စူးရွေနတယ္။ အလုိမက်မႈနဲ႔ အံ့ၾသဝမ္းနည္းမႈကလည္း သူ႔မ်က္ နွာေပၚမွာ စာနဲ႔ေရးျပထားသလို အထင္းသားပဲ။
"စစ္ေတြလာေတာ့လည္း ထြက္တုိက္္လိုက္မွာေပါ့ လုိ႔လြယ္လြယ္ေျပာလုိက္တယ္ဆုိေတာ့ ကိုက စစ္တုိက္ဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ ဆုိတဲ့သေဘာမဟုတ္လား"
"အဲ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ ကိုေျပာတာက မျဖစ္ခင္ႀကိဳမေတြးဖုုိ႔ေျပာတာေလ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားအသြားအလာအရ စစ္ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ ကိုကလည္း တုိက္ဖုုိ႔အဆင္သင့္ပဲလုိ႔ ေျပာလိုက္ တာပါ။ ကို႔လုိ စဥ္းစားေနတဲ့သူ ဘယ္ေလာက္မ်ားရိွမလဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား မတုိက္ဘူးလုိ႔ မျငင္းခ်င္တာလဲ"
"ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္က တုိက္မွျဖစ္မယ္လုိ႔ ဆုိရင္ တုိက္ရမွာမို႔ေပါ့ကေလးရဲ႕"
"ဘာေၾကာင့္တုိက္္မွျဖစ္မွာလဲလုိ႔ေတာင္ ျပန္မေမးေတာ့ဘူးလား"
"ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သြားေမးမွာလဲကေလးရဲ႕။ ႏုိင္ငံေတာ္ကအမိန္႔ေပးတာေလ"
"ဒါျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္က ဘယ္သူလဲ"
"အဲ"
ေကာင္ေလးအေတာ့္ကို ေခါင္း႐ႈပ္သြားၿပီ။ စကားဝိုင္းက ဒီအထိေရာက္လာမယ္မွန္း သူထင္ေတာင္မထင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေတြ အထိ ဆက္ေရာက္သြားဦးမယ္မွန္း ေတြးၾကည့္လုိ႔လည္းမရဘူး။
"ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာက ႏုိင္ငံရဲ႕ပိုင္နက္ဧရိယာနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တဲ့ေနရာေဒသေတြအတြင္းမွာရိွတဲ့ ေျမေပၚ ေျမ ေအာက္၊ ေရ၊ ေလပိုင္နက္္နဲ႔တကြ လူအပါအဝင္ သက္ရိွ၊ သက္မဲ့၊ ျဒပ္ရိွျဒပ္မဲ့ေတြအားလံုးကို ၿခံဳငံုေခၚတယ္လုိ႔ ကို တေနရာ ရာမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ထင္တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာေတာ့ဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့အထဲမွာ လူေတြအားလံုးပါတယ္မဟုတ္လား"
"ပါတယ္ေလ"
"ဒါျဖင့္ စစ္တုိက္ၾကမယ္ဆုိတာကို အဲဒီလူေတြအားလံုးက ဆံုးျဖတ္တာလား။ လူတစုက ဆံုးျဖတ္တာလား"
"လူတစုကေပါ့ ကေလးရဲ႕။ လူေတြအားလံုးဆုိ ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔ ဘယ္လြယ္မလဲ။ အခ်ိန္လဲၾကာတာေပါ့"
"အဲဒီလူတစုက ဘာမုိ႔လုိ႔ အဲဒီလုိ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ကိုေပးထားရတာလဲ"
"ေၾသာ္ သူတုိ႔က အဲဒီလုိတာဝန္ကိုယူဖုိ႔ ထိုက္တန္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီတာဝန္ကိုေပးၿပီး အဲဒီအခြင့္အာဏာကို လည္း ေပးထားလုိက္တာေပါ့"
"ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေတာ္မွမဟုတ္တာ။ သူတုိ႔က လူတစုပဲ"
"အင္း ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ ကေလးက ဘာကိုေျပာခ်င္ေနတာလဲ။ ကို႔ကို တည့္ပဲေျပာလုိက္ေတာ့။ ဘာ ကိုမ်ားေျပာခ်င္ေနတာလဲ"
ေကာင္မေလး အျပင္ကို ျပန္ေငးသြားျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၿငိမ္ေနျပန္ေရာ။ ၿပီးမွ ...
"ဘာကိုမွမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေသတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ စစ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိတာပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီ ေလာက္လြယ္ရတာလဲလုိ႔ေပါ့။ ေသတာေရာ၊ စစ္တုိက္တာကေရာ"
"စစ္တုိက္တာက ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲကေလးရယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲဆံုးျဖတ္ၾကရတာေပါ့။ အေျခအေနအရပ္ ရပ္ကို ထည့္တြက္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္တခုအတြက္ တုိက္ၾကရတာေပါ့။ ဥပမာ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို ထိပါးလာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ စစ္တုိက္႐ံုမွတပါးမရိွေတာ့ဘူးဆုိၿပီး တုိက္ၾကရေတာ့တာေပါ့"
"ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္ခဲခဲဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရတယ္ေျပာေျပာ ေသသြားတဲ့လူေတြေလာက္ ဘယ္လုိလုပ္ခက္ခဲမွာလဲ။ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ မိသားစုေတြေလာက္ ဘယ္လုိလုပ္ ခက္ခဲမွာလဲ"
"ကေလးဆုိလုိခ်င္တာေတာ့ လာက်ဴးေက်ာ္ရင္လည္း ၿငိမ္ခံေနလုိက္ဆုိတဲ့သေဘာလား"
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးၾကားထဲမွာ စစ္ေရးတင္းမာတဲ့အေငြ႕အသက္တ ခ်ဳိ႕ေရာက္လာတယ္။ ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ့အေျခအေနမွာ တည္းတည္းေလးရိွေနၾကတဲ့သေဘာ။
"ကေလးေျပာေနတာ ေယဘုယ်သေဘာပါ။ က်ဴးေက်ာ္တာလဲမပါဘူး၊ ခုခံတာလဲမပါဘူး။ ဘယ္ႏုိင္ငံကိုမွလည္း ရည္ညြန္း ေျပာ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေယဘုယ်သေဘာကိုေျပာတာ။ ကို သေဘာေပါက္မလားမသိဘူး"
ေကာင္မေလး မုန္လာဥနီေဖ်ာ္ရည္တငံုေသာက္ျပန္တယ္။
"ဒီလုိေလ။ က်ဴးေက်ာ္တဲ့လူရိွလုိ႔ ခုခံတဲ့လူရိွတယ္မဟုတ္လား။ က်ဴးေက်ာ္တဲ့လူတုိ႔ ခုခံတဲ့လူတို႔ဆုိတာ ကို ဖယ္လုိက္။ စစ္တုိက္ၾကတာပဲ။ တေယာက္က စတုိက္မွ တေယာက္ျပန္တုိက္မွာ။ စတုိက္တဲ့ တေယာက္ကမတုိက္ခဲ့ဘူးဆုိရင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ တေယာက္က စတုိက္လာေအာင္ တေယာက္က မလုပ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ အဲဒီစစ္က ရိွလာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဆုိ ေတာ့ စစ္ျဖစ္လာႏုိင္စရာရိွတဲ့အျပဳအမူ ေတြကို မလုပ္နဲ႔ေပါ့"
"အဲဒီလုိ ႐ုိးရွင္းရင္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာေပါ့ကေလးရ။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ပကတိက အဲဒီေလာက္မ႐ိုးရွင္းဘူး။ ကေလးၾကားဖူး မလားေတာ့မသိဘူး။ စစ္ဆုိတာ အၾကမ္းတမ္းဆံုးေသာ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းမႈဆုိတဲ့ စကားရိွတယ္ေလ။
"ရယ္ရတယ္။ လူေတြအသက္ေတြနဲ႔မ်ား ရင္းၿပီး ညိႇႏိႈင္းရတယ္လုိ႔ပဲ"
"ေၾသာ္ကေလးရယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီးရဲ႕ ဘဝေတြနဲ႔လည္း ဆုိင္ေနတာကိုး"
"ဆုိင္ေနတာလား။ ဆုိင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတာလား။ ထင္ေအာင္လုပ္ထားၾကတာလား"
"အဲဒါေတာ့ ကိုလည္းမေလွ်ာက္တတ္ဘူးကြယ္"
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာမွာ စိတ္မေကာင္းတဲ့အရိပ္အေငြ႕ေတြ ရစ္သိုင္းသြားတယ္။
"ကေလး ကို႔ကို ရစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးကိုယ္ ကေလးလည္း ဒါေတြျပန္ျပန္ေမးၿပီး ျပန္ျပန္ ေျဖေနမိတယ္။ အေျဖ မရပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေျပာၾကည့္တာ"
ေကာင္ေလးက ေခါင္းခပ္သာသာၿငိမ့္ျပလုိက္ၿပီး ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေနတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ မႈကေလးဝပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာၾကဘူး။ ေကာင္မေလး အသက္ေလးေလးပင္ပင္႐ႈလုိက္၊ ျပန္ရိႈက္ထုတ္လုိက္နဲ႔ အေဝးကို ေငးၾကည့္ေနျပန္တယ္။
"ကိုေတာ့ မွတ္မိမလားမသိဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက သမုိင္းမွာ သင္ခဲ့ရတာေလ။ ၾသစႀတီးယားမင္းသား ဖရန္စစၥဖာဒီနန္ဆုိလား လုပ္ႀကံခံလုိက္ရတဲ့အတြက္ ကမာၻစစ္စတင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ။ ဘယ္ ကမာၻစစ္ လဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"ပထမကမာၻစစ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လုပ္ႀကံတဲ့အတြက္တခုတည္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီမတုိင္ခင္က တည္းက အေျခအေနေတြ ႐ႈပ္္ေထြးေနခဲ့တာ"
"ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ့။ ထားပါ။ ကေလးကို ကိုေပးဖတ္တဲ့ စာအုပ္္ေတြဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း တခ်ဳိ႕စစ္ပြဲေတြ အေၾကာင္း ဖတ္မိေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔သာသနာအတြက္တုိက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ရဲ႕နယ္စား ဘုရင္ျဖစ္လာဖုိ႔တုိက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က အထိကရၿမိဳ႕တခုကို လုယူဖုိ႔ဆုိၿပီး တုိက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔လူမ်ဳိးေတြက ပိုၿပီးျမင့္ျမတ္လုိ႔ဆုိၿပီး တုိက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကမ်ားဆုိရင္ ယဥ္ေက်းမႈကို ျဖန္႔ေဝဖုိ႔ဆုိၿပီး တုိက္ၾကတယ္။ တုိက္လုိက္ၾကတဲ့ စစ္ေတြ။ ႏွစ္ ၃ဝဝဝ အတြင္းမွာ စစ္ပြဲႀကီးႀကီးေသးေသးေပါင္း တေသာင္းခြဲေလာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ေတာင္ စာအုပ္တအုပ္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေတာင္ အရင္ တုန္းကစာအုပ္ေနာ္။ အခုဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္မ်ားလာဦးမလဲမသိဘူး"
"အင္း"
"ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔တုိက္လုိက္ၾကတဲ့စစ္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ လူေတြက စစ္ပြဲတခုၿပီးေတာ့ ေနာက္စစ္ပြဲဆီကို ဦးတည္ သြားေနသလုိပဲ။ စစ္ပြဲတခုနဲ႔ တခုၾကားထဲမွာ စစ္မျဖစ္ခင္ကာလ ဆုိတာေလးပဲရိွတယ္။ ၿပီးေတာ့ စစ္တုိက္္ရမယ့္ရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တဲ့လူ ေတြနာမည္ကေတာ့ျဖင့္ သမုိင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ ေသလိုက္ၾကရတဲ့ လူေပါင္းသန္းတ ရာနီးနီးေလာက္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မွတ္မိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကို မွတ္မိေသးလား။ ဟာသေလးတပုဒ္ေလ"
ေကာင္ေလးက ေကာ္ဖီေသာက္မလုိ႔လုပ္္ေနရာကေန ရပ္လုိက္ၿပီး "အင္း" လုိ႔ ေထာက္ေပးလုိက္တယ္။
"လူပိုေနလုိ႔ ေလယာဥ္ပ်က္က်ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ လူေလ်ာ့ဖုိ႔အတြက္ ေမးခြန္းေမးတယ္ေလ။ ပထမ တေယာက္ကိုေတာ့ ဒုတိယကမာၻစစ္ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္လဲလုိ႔ေမးတယ္။ ပထမတေယာက္ကေျဖႏုိင္ သြားတယ္။ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ကိုး မွတ္ထားလုိ႔ရ တာေပါ့။ ဒုတိယတေယာက္က်ေတာ့ အဲဒီစစ္ထဲမွာ ဂ်ဴးဘယ္ေလာက္ေသသလဲလုိ႔ေမးတယ္။ အသိသာႀကီးပဲေလ ေျခာက္ သန္းေလာက္ေသတယ္လုိ႔ ဟိုကေျဖလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူၾကည့္မရတဲ့တေယာက္ကိုက်ေတာ့ အဲဒီေျခာက္သန္း နာမည္ရြတ္ ျပစမ္းလုိ္႔ခိုင္းလုိက္တယ္။ ဟိုက ခုန္ခ်သြားေရာ"
ေကာင္ေလးလည္း ဒီဟာသကို ၾကားဖူးပါတယ္။ ၾကားဖူးဆုိ သူကပဲ ေကာင္မေလးကို ေျပာျပခဲ့တာပဲျဖစ္ မယ္လုိ႔ သူထင္ေန တယ္။
"အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေသသြားတဲ့လူေတြက်ေတာ့ ဘယ္သူမွတ္မိပါ့မလဲ"
"အင္း"
ေကာင္ေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အင္းနဲ႔ အင္းလုိက္တယ္။
"မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မိတာေပါ့။ မွတ္မိတာေပါ့ ကိုရဲ႕။ ဘယ္သူေတြလည္း သိလား"
"ဘယ္သူေတြလဲ"
"ဘယ္သူေတြကမလဲ၊ သူတုိ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ သူတို႔က ခ်စ္တဲ့သူေတြကေပါ့"
"အင္း အဲဒီလူေတြအတြက္ သူတုိ႔ အသက္ကိုေပးလုိက္ရလို႔ သူတုိ႔ေတြ ဂုဏ္ယူေနၾကမယ္လုိ႔ေရာမထင္ ဘူးလား"
"ေသၿပီးမွ ဂုဏ္ယူႏုိင္ေသးလုိ႔လား"
"အဲဒါေတာ့ မေလွ်ာက္တတ္။ ေသမွမေသဖူးပဲကိုး"
"ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ ေသေပးလုိက္ရတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာပဲျဖစ္ေနရင္ေရာ၊ တကယ္မဟုတ္ဘူးဆုိ ရင္ေရာ"
"ဒါလည္း မေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ဘူး"
"သိပ္လြယ္လြန္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္ခဲခဲဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတယ္ေျပာေျပာပါ။ သိပ္လြယ္လြန္း ပါတယ္။ ေသရတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေပါ့"
ေကာင္ေလးက စားပြဲထုိးေလးကို လွမ္းေခၚလုိက္ၿပီး ေရသန္႔ဘူးေအးေအးေလးတဘူးေလာက္လုိ႔ မွာလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ...
"ကေလး ေမ့ေနတာျဖစ္မယ္။ ဘုရင္ႀကီး လီယုိနာဒက္နဲ႔ သူ႔ စစ္သည္ ၃ဝဝ ပါရွန္ေတြကို ခံခ်ၿပီး အသက္ေပးသြားၾကရေတာ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံအတြက္ေလ။ သူ႔အတြက္လည္း ဘယ္လြယ္ခဲ့ပါ့မလဲ။ သူကိုယ္တုိင္ေသခဲ့တာပဲဟာ"
"ကေလးမေမ့ပါဘူး။ ကိုသာ ကေလးေျပာခဲ့တာကို ေမ့ေနတာ။ ကေလးေျပာတာ ေယဘုယ်သေဘာဆုိတာကိုေလ။ တကယ္လုိ႔ ပါရွန္ဘုရင္ ေဇာ့ဇ္သာ အင္ပါယာထူေထာင္ဖုိ႔ စစ္တုိက္မယ္လုိ႔မဆံုးျဖတ္ခဲ့ဘူးဆုုိရင္၊ လီယိုနာဒက္ကို ခံမတုိက္ တုိက္ေအာင္ ဖိအားမေပးခဲ့ဘူးဆုိရင္ အဲဒီလုိ ကေလးကဆုိလုိခ်င္တာ။ စစ္ကို စတင္ေစမယ့္ ဘယ္လုိဆံုးျဖတ္ခ်က္မွ မရိွခဲ့ဘူးဆုိရင္ေပါ့"
"ဒါေတာ့မျဖစ္ႏုိင္္ေလာက္ဘူး ကေလးရယ္" လုိ႔ ေကာင္ေလးက လာခ်ေပးတဲ့ ေရသန္႔ဘူးကိုေဖာက္ရင္းနဲ႔ ခပ္ေလးေလး ေျပာတယ္။
"ဘာေၾကာင့္လဲ" လို႔ ေကာင္မေလးက ျပန္ေမးတယ္။
"ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူဆုိတာအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုး။ စစ္ကိုစတင္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့လူလည္း ရိွမွာပဲ။ မဆံုးျဖတ္တဲ့လူ လဲရိွမွာပဲေလ။ လူဆုိတာ ကံေသကံမဘယ္ေျပာႏုိင္မလဲ"
"ဒါျဖင့္ရင္လည္း ဆံုးျဖတ္တဲ့လူက ဆံုးျဖတ္ေပမဲ့ လုိက္္နာရမယ့္သူေတြက မတုိက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ျငင္းလုိက္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မ်ား မျငင္းႏုိင္ၾကတာလဲ။ ဒါ သူတုိ႔ေျမ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မတုိက္သိမ္းႏိုင္ဘူး။ ဒါ သူတုိ႔ႏုိင္ငံ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မက်ဴးေက်ာ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါ သူတုိ႔ မိသားစု ကၽြန္ေတာ္မဖ်က္စီးႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား မေျပာခဲ့ၾကတာလဲ"
"အင္း အဲဒီလုိေျပာလိုက္ရင္ သစၥာေဖာက္ရာ က်မွာဆုိးလုိ႔ေနမွာေပါ့"
"ဘယ္သူ႔ကို သစၥာေဖာက္တာလဲ"
"သူ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ သူ႔ဘုရင္ကိုေပါ့"
"အဟင္း .. ႏုိင္ငံက စကားမေျပာတတ္ပါဘူး ကိုရာ"
"ဒါေပမဲ့ ဘုရင္က ေျပာတတ္တယ္ေလ"
"မင္းတုိ႔ ဟိုဘက္ကလူေတြကို သြားသတ္ၾက၊ မင္းတုိ႔လည္း ေသခ်င္ေသၾက၊ မေသရင္ ျပန္လာၿပီး ငါ့ဆီ ကြၽန္ခံေခ်ၾကလုိ႔ ေျပာတဲ့လူကို ဘုရင္လုိ႔၊ အႀကီးအကဲလုိ႔ေခၚႏုိင္ပါ့မလားကို"
"ဘယ္ေခၚႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေခၚၾကရတယ္ေလ"
"ဘာလုိ႔လဲ"
ဒီတခါေတာ့ အျပင္ဘက္ကို အၾကာႀကီးေငးၾကည့္တာ ေကာင္ေလးအလွည့္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ ေရငွဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္မွာ အေငြ႕ေတြ႐ိိုက္ၿပီး ေရေငြ႕ေတြ သီးေနတယ္။
"ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အင္း။ ကိုယ္က မေခၚေပမဲ့ ေခၚတဲ့သူေတြကလည္း ရိွဦးမွာကိုး။ ကုိယ္က မေခၚတဲ့အ ခါ အဲဒီေခၚတဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ကို သစၥာေဖာက္လုိ႔သတ္မွတ္ၿပီး သတ္ပစ္လုိက္ၾကေတာ့မွာေပါ့"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ စစ္ပြဲထဲ သြားရင္လဲ ေသရမွာပဲကို"
"စစ္ပြဲထဲမွာကမွ အသက္ရွင္က်န္ဖုိ႔ လမ္းရိွခ်င္ ရိွဦးမယ္လုိ႔ေတြးလုိ႔ေနမွာေပါ့။ သစၥာေဖာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေသဖုိ႔ ေသခ်ာ သေလာက္ပဲေလ"
"အဲဒီလုိလူတုိင္းက ေတြးေနတာဆုိရင္ေရာ။ လူတုိင္္းက မဟုတ္ေတာင္ လူမ်ားစုကေတြးေနတာဆုိရင္္ေရာ"
"ဘယ္လုိေတြးတာလဲ"
"ငါက ဘုရင္လုိ႔ မေခၚ၊ မတုိက္ဘူးလုိ႔ ျငင္းလုိက္မယ္ဆုိရင္ ဟိုေကာင္ေတြက ငါ့ကို သစၥာေဖာက္လုိ႔ သတ္မွတ္ၿပီး သတ္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတြးေနၾကတာ လူတုိင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမ်ားစုကျဖစ္ေနရင္ေရာ။ တ ေယာက္ေယာက္က မတုိက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ စေျပာလုိက္ရင္ ေထာက္ခံလုိက္မယ္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနတာ ဆုိရင္ေရာ"
"ဒါေတြကေတာ့ ဆုိရင္ေရာေတြေပါ့ ကေလးရယ္။ ေသခ်ာတာမွမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစစ္ကို တုိက္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ တကယ္ကိုယံုေနတဲ့ လူတစုလည္း ရိွခ်င္ရိွေနႏုိင္ေသးတာပဲ။ ယံုေနေအာင္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ အယံုသြင္းခံထားရတဲ့ လူတစုေပါ့။
အင္းပါ။ ဟုတ္ေတာ့လညး္ ဟုတ္ပါတယ္။ မေသခ်ာပါဘူး။ ဟိုလူႀကီး ဘယ္သူ၊ ကိုေျပာဖူးတာေလ။ ဘဝရဲ႕ တခုတည္းေသာ ေသခ်ာမႈဆုိတာကေတာ့ ေသဖုိ႔ပဲလုိ႔ ေျပာတဲ့လူႀကီးေလ"
"မာတင္ဟိုက္ဒဂါ။ ကိုလဲ စီးကရက္ဘူးခြံကေန ဖတ္လုိက္ရတာပါ"
"အင္း။ ကေလးထင္တယ္။ လူေတြက ေသခ်ာမႈေနာက္ကိုပဲ လုိက္ၾကတာျဖစ္မယ္။ မေသခ်ာတာေတြ ထက္စာရင္ ေသခ်ာ တာက ပိုေကာင္းတယ္။ ေသခ်ာတယ္ဆုိတာက ေသျခင္းတရားျဖစ္္ေနရင္ေတာင္မွေပါ့"
"အင္း"
"မေသမခ်ာျဖစ္ေနတာထက္္စာရင္ကြာ သြားေသလုိက္တာမွေကာင္းဦးမယ္။ အေသခ်ာဆံုးက ေသမွာပဲ မဟုတ္လား။ ေစာေစာေသလုိက္တာ ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔မ်ား ေတြးၿပီး လုိက္နာခဲ့ ၾကတာျဖစ္မလား"
"ဟုတ္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ အင္း"
ေကာင္ေလး ေရတငံုေသာက္လုုိက္တယ္။
"ျဖစ္္ႏုိင္ေလာက္ပါတယ္"
"အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ သူတုိ႔က ေသလုိက္တာေအးတယ္ဆုိၿပီး အေသခံလုိက္နာၾက။ စစ္ပြဲေတြ စတင္ၾက။ တဖက္က ေရြးစရာမရိွေတာ့ တဲ့ လူေတြက ေနာက္ဆံုးေရြးစရာျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုေရြးခ်ယ္ၿပီး ျပန္တုိက္လုိက္ၾက။ ၿပီးေတာ့ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသၾက။ ေသၿပီးေတာ့လည္း ေသခ်ာသြားတာေပါ့။ ဘာကို ေသ ခ်ာသြားတာလဲေတာ့မသိဘူး"
ေကာင္ေလး ေရခြက္ကို လွည့္ကစားေနရင္းကေန ေကာင္မေလးကို ေငးၾကည့္လုိ႔ေမးလုိက္တယ္။
"ကေလး ဘာလုိ႔ ဒီေန႔ ဒါေတြေျပာေနတာလဲ။ ကေလးၾကည့္ရတာ တခုခုရိွေနတဲ့ပံုပဲ။ ကို႔ကို ေျပာျပပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
အင္း"
ေကာင္မေလး အၾကာႀကီး ၿငိမ္သြားတယ္။ ဖန္ခြက္ထဲက က်န္ေနေသးတဲ့ မုန္လာဦနီေဖ်ာ္ရည္ေတြကို ေငး ၾကည့္ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဟလာလုိက္၊ ျပန္ေစ့သြားလုိက္နဲ႔။
"ကေလး ငယ္ငယ္က ကခ်င္မွာေနဖူးတယ္ေလ။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ"
"အင္း"
"အဲဒီမွာ ခင္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ ဟိုးတေလာက ေတြ႕တယ္။ ဂ်ာဆုိင္းပန္တဲ့"
"အင္း"
"သူေျပာတယ္။ သူ႔ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္၊ အဖြားရယ္ ဆံုးသြားၾကၿပီတဲ့"
"ဟင္ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ"
"တုိက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ ညႇပ္သြားတာေျပာတာပဲ။ သူကေတာ့ ေျပာတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကေလးကေတာ့ သူ ျပန္ေျပာျပတဲ့ပံုစံက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆုိတာပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္"
"ဘယ္လုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာလဲ"
"မသိဘူး။ သူ ကေလးေရွ႕မွာ တကယ္မရိွသလုိႀကီး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ တေယာက္ေယာက္က သူ႔ အတြင္းကလီစာေတြကို ထုတ္ယူထားလုိ႔ အခြံလုိက္ေရာက္လာတဲ့ ပံုစံႀကီး။ ငိုလဲမငိုဘူး။ တမ်ဳိးပဲ။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာျပေနသလုိပဲ။
အင္း ထံုသြားတာေပါ့။ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္သြားတာတဲ့လဲ"
"မေမးလုိက္မိဘူး။ အင္း တတိယကမာၻစစ္မျဖစ္ခင္ တရက္ရက္ကလုိ႔ပဲ မွတ္ထားလုိက္ၾကတာေပါ့လို႔ ေကာင္မေလးက ခနဲ႔တဲ့တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ခနဲ႔ခ်င္တယ္ဆုိတာကေတာ့ျဖင့္ မေသ ခ်ာဘူး"
ေကာင္မေလး အေအးခြက္ကို ေနရာေရြ႕လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ေနရာကုိ ျပန္ေရြ႕တယ္။ ၿပီီးေတာ့ ပထမတခါ ေရြ႕ခဲ့တဲ့ေနရာကို ျပန္ေရြ႕ျပန္တယ္။ ေနာက္ တမိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ မူလအရင္ေနရာ ဆီကို ျပန္ေရြ႕လုိက္တယ္။
"အဲဒီကတည္းက ကေလး ဒါေတြ ေတြးမိေနတာ။ ေသေနၾကတာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ပဲလုိ႔။ ဟိုဘက္ေရာ၊ သည္ဘက္ေရာ၊ ၾကားထဲကလူေရာ။ ေသလုိက္ၾကတာ။ တရက္မွလည္း ေအးေအးေနၾကရ တယ္ရိွမွာ မဟုတ္ဘူး။ မေသခင္ ဟိုေျပးလုိက္၊ ဒီေျပးလုိက္။ ေသေတာ့လည္း ေသလုိက္္။ ေသတဲ့လူေတြ ေျပးတဲ့လူေတြက ေျပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေအးလူလူသြားလာ လႈပ္ရွားလုိ႔၊ စားေသာက္လုိ႔ ရိွေနတဲ့ လူက ရိွေနလုိက္။ ဘယ္လုိႀကီးလဲေပါ့။ မေပ်ာ္ရဘူး။ မစားေသာက္မသြားလာရဘူးလုိ႔ ဆုိလိုတာမ ဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ေနတာႀကီးကို ေျပာျပတာ။ အဓိပၸါယ္မရိွဘူး။ အဲဒီလုိ တိုက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်၊ အမိန္႔ေတြ ကိုေပးၿပီး ေအးေအးလူလူ သြားလာ၊ စားေသာက္ေနတဲ့လူေတြရိွေနတယ္လုိ႔ သိေနရရင္ ပိုလုိ႔ေတာင္ အဓိပါယ္မရိွဘူး"
"အင္း အဓိပၸါယ္မရိွတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဓိပၸါယ္ရိွပါတယ္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့လူကလည္းရိွေနတာပဲ။ အဓိပၸါယ္ရိွေန တယ္လုိ႔ ယံုေအာင္လုပ္ထားတဲ့လူကလည္း ရိွေနတာပဲ" လုိ႔ ေကာင္ေလးက ေျပာလုိက္တယ္။
"အဲဒီအေတြးေတြက တခါတခါေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားလုိက္။ ျပန္သတိရလုိက္။ ျပန္ေပၚလာလုိက္နဲ႔။ တရစ္ဝဲဝဲပဲ။ မမ ႏွစ္ပတ္လည္နီးလာေတာ့ ပိုၿပီးေတြးျဖစ္လာတယ္"
"အင္း ကေလးမွာ အစ္မတေယာက္ရိွဖူးတယ္ေနာ္။ ကိုနဲ႔ေတာ့ တခါမွ မဆံုျဖစ္လုိက္ဘူး။ ဆံုးသြား တာၾကာၿပီနဲ႔တူတယ္"
ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈအေရာင္က လွ်ပ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားလဲမသိရ။ ေပ်ာက္လုိ႔သြားတာလား၊ ငုပ္လုိ႔သြားတာလားပဲ။
"အင္း။ ဟုတ္တယ္။ ရိွဖူးတယ္။ အခုမရိွေတာ့ဘူး။ ရိွဖူးတယ္ဆုိေတာ့ မရိွေတာ့လုိ႔ေပါ့။ ဆံုးသြားတာ ၾကာလွၿပီ။ မမ ဆံုးေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးရယ္"
"ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဆံုးသြားရတာလဲ"
"ဒဂံုစင္တာဗံုးကြဲေတာ့ ပါသြားတာ"
"အုိ"
ေကာင္မေလး ေရသန္႔ဗူးကို လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖန္ခြက္အလြတ္တလံုးထဲကို ေရနည္းနည္း ေလာင္းထည့္လုိက္ၿပီး ေသာက္လုိက္္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တသွ်ဴးနဲ႔သုတ္တယ္။ ဘာမွေပေနတာေတာ့ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သုတ္လုိက္တယ္။
"ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေတြလည္း ေမ့သြားေလာက္ပါၿပီ။ ဒါႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာေတာင္ သတိ ရေတာ့တဲ့လူ ရိွခ်င္မွရိွမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေျပာခဲ့သလုိပဲ သူတုိ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ သူတုိ႔ကခ်စ္ရတဲ့သူ ေတြကေတာ့ အမွတ္ရေနၾကတာပဲ။ ေအးေလ။ အမွတ္ရတယ္ဆုိတာကလည္း ကို တခါက ေျပာဖူး သလုိ ေမ့သြားၿပီးၿပီ၊ ၿပီးမွ ျပန္အမွတ္ရတယ္ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိး လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အနည္း ဆံုးေတာ့ ျပန္အမွတ္ရေသးတာေပါ့။ အမွတ္ရေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ။ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။ မသိဘူး။ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး"
"ကို ဆုိရင္လည္း ေျပာတတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးဆုိလုိတာကိုေတာ့ နားလည္ပါတယ္"
"အင္း"
အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အၾကာႀကီးမွ အၾကာႀကီးပဲ။ တနဂၤေႏြေန႔နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ တိ္တ္ဆိတ္မႈ မ်ဳိးေတာင္မွ မဟုတ္ဘူး။ တနလၤာေန႔ ေန႔လည္ခင္း လူသူအားလံုး အိမ္မွာမရိွလုုိ႔ ေသာခတ္ပိတ္ထားတဲ့ တုိက္ခန္းတခန္းအတြင္းပိုင္းထဲက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ဳိး။
"အဓိပၸါယ္မရိွပါဘူး ကိုရယ္" လုိ႔ ေကာင္မေလးက ေနာက္ဆံုးေျပာတယ္။ အဲဒါ အဲဒီစကားဝိုုင္းရဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္စကားပါပဲ။
သူတို႔ ျပန္ၾကေတာ့ ကားဂိတ္အထိ ေကာင္ေလးက လိုက္ပို႔တယ္။ ဘာစကားမွ ေထြေထြထူးထူးမေျပာျဖစ္ ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးက ကားျပတင္းေပါက္ကေန ေကာင္မေလးကို လွမ္းၿပီး လက္ျပတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ သူလည္း သူကားစီးရမယ့္ မွတ္တုိင္ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။
အခုေနမ်ား ဒံုးက်ည္တလံုးက်လာရင္ ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႔ ႏွစ္ထပ္အဝတ္အစားဆုိင္ႀကီးရဲ႕ အေပၚဘက္ မွန္သားနံရံကေန ျမင္ေနရတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ဝတ္စံုေတြဝတ္ထားတဲ့အရုပ္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေကာင္ ေလးေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း မေျပာႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ လည္းမေျပာႏုိင္ဘူး။ အဓိပါယ္မရိွ ႐ံုသက္သက္ပဲလုိ႔ ဆက္ေတြးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူစီးရမယ့္ ကားကိုတက္စီးခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ရက္ေတြ အမ်ားႀကီးကုန္သြားလည္း သူ အဲဒီအတုိင္းေတြးမိေနတုန္းပဲ။ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ ဘူး။ တခါတရံ ေပါ့။ သူတုိ႔ ဘာေတြေျပာခဲ့တယ္ဆုိတာကို။ သူ အမွတ္ရေနတုန္းပဲ။ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြ တခုၿပီးတခုလာတယ္။ သူ အမွတ္ ရေနတုန္းပဲ။
အမွတ္ရတယ္ဆုိတာကလည္း ေမ့ၿပီးသြားၿပီဆုိတဲ့အဓိပါယ္ပဲ၊ ၿပီးမွ ျပန္အမွတ္ရလာတာလုိ႔ ဘယ္လုိပဲေတြး ေတြး အမွတ္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေကာင္မေလးေျပာသလုိ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းမသိတာႀကီး ခံစားရတာ အမွန္ ပဲဆုိတာကို အဲဒီလုိအခါတုိင္းမွာ ေကာင္ေလးေတြးေလ့ရိွတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ရက္ေတြ၊ ရက္ေတြ ၾကာသြားသြား၊ သူ အမွတ္ရေနတုန္းပဲ။ အဲဒီစကားေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ေန႔ကို ျပန္အမွတ္ရ လာတုိင္း လာတုိင္း၊ သူအၿမဲေတြးေလ့ရိွတဲ့အေတြးစကားတခြန္းက ...
အင္း "တတိယကမာၻစစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္ တနဂၤေႏြတရက္က" တဲ့။
ညီမုိးေဆြ
Comments