ေမာင္လူေရး - ဇိတ္ဇလီ

ေမာင္လူေရး - ဇိတ္ဇလီ 
(မိုးမခ) ဧျပီ ၂၀၊ ၂၀၁၈

ကမဝ ၊ ကမာဝ၊ ကမားဝ လို႔ ေရးထုံးသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ရြာေလး။ မာန္ေအာင္ကၽြန္းရဲ႕ အေနာက္ဖက္ကမ္းေျခမွာ ရွိတယ္။

ဟိုတယ္စီမံကိန္းလိုလို အသံထြက္လာေတာ့ တခ်ိန္က တသိန္းေတာင္ေပးမယ့္သူမရွိတဲ့ ကမ္းစပ္ကေျမေတြ ျခံေတြဟာ တဆယ္ ႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္ ေလးဆယ္ေတြေပးလာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ရြာသားေတြ မပိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ကၽြန္းရဲ႕ ကမ္းစပ္က ရြာတိုင္းဟာ ပင္လယ္ကိုမွီၿပီး လုပ္ကိုင္စားၾကေပမဲ့ ပင္လယ္ကေပးတဲ့အခြင့္အလမ္းက တရြာနဲ႔တရြာ မတူၾကျပန္ဘူး။ ဒီရြာေလးအဖို႔ေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ထြက္ ငါးဖမ္းတဲ့ တကယ့္ အခြင့္အလမ္းႀကီးကို မရပါဘူး။ ကမ္းေပၚကေန ပိုက္ဆြဲတဲ့ သာမန္အခြင့္သာရတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ငါးဖမ္းတဲ့ေလွက ဘုရားစူးေလွ။ ပိုက္ကေလးဆင္းခ်႐ုံ သုံးတယ္။ ခပ္ေသးေသးဘဲ။ တက္မကိုင္ေခါင္းေဆာင္ ၁ ေယာက္၊ ေလွဦးက ၁ ေယာက္၊ တက္ခပ္ ၆ ေယာက္၊ ပိုက္ခ်သား ၂ ေယာက္၊ ေရပက္ ၁ ေယာက္၊ ဒါဘဲ ပါတဲ့ ေလွကေလးဘဲ။ သူတို႔က ေလွေတာင္မေခၚဘူး။ ေလာင္းတဲ့။

အရင္က သုံးစီးရွိခဲ့ေပမယ့္ အခု ႏွစ္စီးဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ငါးအရနည္းလာလို႔ တဖြဲ႕ေလ်ာ့သြားတာပေလ။ တဖြဲ႔မွာ မိသားစု ေလးဆယ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ပိုက္ရင္းဝင္လို႔ ေခၚတယ္။ ပိုက္ဖိုး ေလွဖိုး တသိန္းစီထည့္ထားရတဲ့သူေတြပ။ တအိမ္ကို က်ား ၁၊ မ ၁ ပါရတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူ ၈၀။ မိန္းမေတြက မနက္စာ ေစာေစာ ခ်က္ေကၽြးလိုက္ၿပီး ထမင္းအိုးေတာင္းနဲ႔ ပင္လယ္ဘက္လိုက္ခဲ့ေပေရာ့ဘဲ။ ကမ္းေပၚက ပိုက္ဝိုင္းဆြဲရင္း ငါးလွမ္း ငါးသိမ္း ေဝစုခြဲေတြ လုပ္ရတယ္။ ညပိုင္းေတာ့ အဖိုးႀကီးေတြ ေစာင့္ၾကတယ္။ ငါးကင္နဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔။ အလွပဆုံး ညေတြျဖစ္မွာပ။ ေဝစုခြဲရင္ အပုံ၄၀ ပုံရတယ္။

မနက္လင္းၿပီးဆို အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္တက္မကိုင္က ငါးၾကည့္ရတယ္။ ငါးၾကည့္တယ္ဆိုတာ ကမ္းေပၚကေန မ်က္စိတဆုံးပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနတာ။ ေရအေရာင္ေျပာင္းတာနဲ႔ ဘာငါးေတြလာေနၿပီဆိုတာ သိတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ တုံးေခါက္တဲ့သူရွိတယ္။ တုံးေခါက္တာနဲ႔ အဖြဲ႔သား၄၀ဟာ ေရထဲကို ေလွခ်ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီေလွကို လက္နဲ႔ ဝင္မထိႏိုင္ရင္ ခ်တဲ့ထဲ မပါရင္ ပိုက္ရင္းဝင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေဝစုမရေတာ့ဘူး။ လာလုပ္ေသးရင္ ေစတနာရွိသေလာက္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ႔က တုံး ေခါက္လိုက္ရင္ ဟိုတဖြဲ႔က ေလွခ်ခြင့္မရွိဘူး။ ဒီေလွခ်ၿပီးမွ ေနာက္လာတဲ့ငါးအုပ္အတြက္ဘဲ ေလွခ်ခြင့္ရွိတယ္။ ငါးလာခ်ိန္မွာ လူမေလာက္ရင္ေတာ့ က်န္တဖြဲ႔ထဲက ေခၚလို႔ရတယ္။ ဖိုးတူ အခ်ိဳးၾကအတိုင္းရတယ္။ ပိုက္ရင္းဝင္က သူမလိုက္ႏိုင္လို႔ လူစားထည့္ခဲ့ရင္ေတာ့ လူစားနဲ႔ သူ တေယာက္တဝက္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕လဲ ပိုက္ရင္းဝင္လဲမဟုတ္ သူ႔ဘာသာဝိုင္းကူလုပ္ေတာ့လဲ နဲနဲပါးပါး ၾကည့္ေပးေပါ့ေလ။

တုံေခါက္တာက ဒီရြာဓေလ့၊ ဟိုဘက္က က်ဴရြာ မိန္းမႂကြယ္ရြာ ပုန္းညက္တိုးရြာတို႔က်တမ်ိဳး။ ေလွကို ေရထဲ ခ်ထားၿပီးသား။ ေလွရဲ႕ တဖက္ဖက္ကို ေဖာ့ခ်ရတယ္။ ညာဘက္ခ်ရင္ ညာဖက္မွာ ပိုက္ဆြဲမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ က်န္အဖြဲ႔က ဘယ္ဘက္သြားခ်ေပါ့။ စျမင္တဲ့ဘက္က ေရြးခြင့္ရွိတာ။

ေခါင္းေဆာင္တက္မကိုင္ ၫႊန္ၾကားတာလုပ္ရတယ္။ သူက အေတြ႕အၾကံဳအမ်ားဆုံး။ သူေျပာတာ ဘယ္ဟာမွ မလြဲဘူး။ ဥပေဒေတြကလဲ သူတို႔ထုတ္ခဲ့ၾကတာ။

ခုဖမ္းတဲ့ငါးက ဇိပ္ဇလီ။ ဂ်ိပ္စလီလို႔လဲေခၚၾကတယ္။ အဲဒါကို ရန္ကုန္မွာေတာ့ ငါးနီတူးလို႔ေခၚၾကတယ္။ အမွန္က ငါးနီတူးက သတ္သတ္။ သူက ဒီဇိပ္ဇလီထက္ သုံးဆေလာက္ႀကီးတယ္။

မွ်င္ငပိလုပ္တဲ့ မွ်င္ေကာင္ေတြလာရင္ ေရက အဝါေရာင္သန္းတယ္။ ဇိပ္ဇလီလာရင္ အနီေရာင္။ အေရာင္က ငါးၾကည့္ေနၾကလူဘဲ သဲကြဲတာပါ။ အေဝးႀကီးလွမ္းၾကည့္ရတဲ့ဟာ။ မွန္ေျပာင္းပါတာလဲမဟုတ္။ ေရငုတ္ၿပီး ေျမႀကီးကို ကိုင္လိုက္ရင္ လက္ကိုလာထိတဲ့ ငါးကိုမွန္း။ ၿပီးရင္ ငုတ္ရင္း ပတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ငါးဘယ္ေလာက္က်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိတယ္။ မလြဲဘူး။ တက္မကိုင္က အေပၚသြားေနတဲ့ မွ်င္အုပ္ေပၚျဖတ္လိုက္ရင္ ေရေပၚခုန္တဲ့ငါးကို ၾကည့္ၿပီးလဲ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆိုတာ မွန္းႏိုင္တယ္။

ေလွေပၚတက္ခပ္ ၆ ေယာက္နဲ႔ ပိုက္ခ်သား၂ ေယာက္က သူ႔အလုပ္တမ်ိဳးထဲလုပ္ရေပမယ့္ ေရပက္တဲ့ ၁ ေယာက္က ကုန္းေပၚက ဆြဲဖို႔ ပိုက္ႀကိဳးဆင္းေပးတဲ့အလုပ္လဲ လုပ္ရတယ္။ ေလွဦးက တက္ကိုင္က ငါးသြားရာလိုက္ၾကည့္ၿပီး ပိုက္ခ်ရမယ့္ေနရာေအာ္ရတယ္။ သူေအာ္တဲ့အတိုင္း လုပ္။ တက္မကိုင္ေခါင္းေဆာင္က ပိုက္က ေက်ာက္နဲ႔ခ်ိပ္ေနရင္ ဆင္းငုတ္ၿပီး ျဖဳတ္ရတယ္။ အေတာင္ ၂၀ေလာက္ အနက္မွာ။ ၿငိတဲ့ေနရာ တည့္တည့္ငုတ္ႏိုင္ဖို႔ သိပ္ခက္တယ္။ ျဖဳတ္မရလို႔ ေဒါသထြက္ေလ ၾကာၾကာငုတ္ႏိုင္ေလ။

အေကာင္ႀကီးပိုက္တမ်ိဳး အေသးတမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ အႀကီးရွားလာတယ္။ အေသးေတာင္ အရင္နဲ႔စာရင္ သုံးပုံးတပုံေလာက္ရေတာ့တယ္။ ေၾကာ့ပိုက္ေတြနဲ႔ ေရနက္ပိုင္းမွာ မီးထြန္းၿပီး ဖမ္းၾကတယ္ေလ။ အေသးေရာ အႀကီးေရာ သူတို႔ပိုမွ ရေတာ့တာကိုး။ မွ်င္ဆို က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ မရေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ မီးနဲ႔က လေရာင္မရွိမွဖမ္းလို႔ရေတာ့ ကိုယ္က လသာရက္ က်န္တဲ့ငါးဘဲရေတာ့သလိုပ။ လသာရက္က်ရင္ ေရထဲကို မီးထိုးလို႔မရဘူး။ ငါးအႀကိဳက္ဆုံးအစာက မီးဘဲ။ (အင္း ကိုယ္က ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတိုးေလာက္သိထားတာ။) သူတို႔က တဖြဲ႔မွာ မီးထြန္းေလွနဲ႔ ပိုက္ခ်ေလွဆိုၿပီး ႏွစ္စီးပါတယ္။ သူတို႔ကလဲ မီးေရာင္ထဲမွာ ပလုံစီတာကို ၾကည့္ၿပီး ဘာငါးလဲ သိတယ္။ ရြာကမ္းက လိႈင္းၾကမ္းေတာ့ အဲလိုေလွႀကီး သုံးမရဘူးေလ။ ေလွဝင္စရာ ေခ်ာင္းမရွိတဲ့ကမ္းေျခကိုး။ ေနာက္ ငါးၾကည့္နည္းတမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲဒါက ငွက္ကို ၾကည့္တာ။ ငါးကို မၾကည့္ဘူး။ ဇုတ္ေကငွက္လာရင္ ေသခ်ာၿပီ။ ခု ရွားလာေတာ့ အဲဒီနည္းကို သုံးလို႔မရဘူး။ မ်က္စိရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳဘဲ အားကိုးရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မလြဲဘူး။ ငါးလာနည္းလို႔ ငွက္လာနည္းသြားတာ။ ေႏြမွာ အလာမ်ားတယ္။

ကဆုန္လျပည့္ေန႔တညေတာ့ မဖမ္းဘဲ အဝစားရတယ္။ ငါးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဗုံလုံဂဏန္း။ သူတို႔က ေရထဲ မေနတဲ့ဂဏန္းမ်ိဳး။ ကမ္းေပၚမွာ တြင္းေအာင္းၾကတာ။ ဘာ့လို႔ရယ္မသိ။ တႏွစ္လုံးမွာ ကဆုန္လျပည့္တညဘဲ ကမ္းစပ္ကို အကုန္ဆင္းလာၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို တက္မဘဲ ခ်ိဳး စားၾကေတာ့တဲ့အထိပ။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားစုကလဲ အဲဒီရက္ဆို ေတာင္နီကို ထမင္းအိုးေတာင္း ဟင္းအိုးေတာင္းနဲ႔ အကုန္တက္ၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔ သက္သာၾကတယ္။ မသိဘူး။ ေတာင္နီကို အဲဒီရက္က်ရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ တကၽြန္းလုံးတက္ၾကလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ေရွးဘိုးေဘးလက္ထက္ကထဲကဘဲ။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္သြားအိပ္စားၾကေသာက္ၾက ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတာ။ လျပည့္ေက်ာ္တရက္ေန႔ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ တေယာက္မက်န္ ျပန္ဆင္းတာဘဲ။

ပိုက္ဆြဲရတဲ့အခ်ိန္က နီးနီးခ်ရင္ ၂ နာရီ၊ ေဝးေဝးခ်ရင္ ၅နာရီ ေလာက္ၾကာတယ္။ တစက္မွ မနားရေတာ့ဘူး။ တရက္ကို ႏွစ္ခါ သုံးခါဆြဲရတဲ့ရက္ ရွိသလို တလေန ႏွစ္လေနမွ တခါ ဆြဲရတာေတြလဲရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အမ်ားႀကီးဆင္းရဲသူမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ၁၀ရက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းဝင္ရင္လဲ တႏွစ္စာ လုံေလာက္တယ္ေလ။ မိုးတြင္းမွာေတာ့ လုံးလုံးနားရတာကိုး။ ျပည္ေတာင္း တေတာင္းဆို ၃၀၀၀/ ၃၅၀၀/ ၃၈၀၀ ေလာက္ေပးတယ္။ တတင္းကို ၈ ျပည္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕က လာသိမ္းတယ္။ ၂/၃ရက္ေတာ့ လွန္းရတယ္။ ေထာင္းၿပီး အမႈန္႔ခ်က္စားလဲရတယ္။ ေျခာက္ေျခာက္ေက (ခေရာက္ခေရာက္ေက ဟု အသံထြက္ပါ) လဲ ခ်က္တယ္။ ငါးအစိမ္းကို အေရမပါဘဲခ်က္တာ။ (ကိုယ့္ဆီမွာ ငါးအိုးကပ္ခ်က္လို႔ ေခၚတဲ့ဟာထင္တာဘဲ။)

အိမ္ရွင္မေတြက ငါးအုပ္လာမယ္ဆို ေစာေစာထမင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ ေတာမတက္ခ်င္ရင္ သစ္ခုတ္ ဝါးခုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ စိုက္ခင္းမသြားခ်င္ရင္ ငါးဝင္မယ္ေျပာလိုက္႐ုံဘဲ။ ကံဆိုးခ်င္ရင္ ေနာက္ေဖးသြားေနတုန္း ငါးဝင္လာလို႔ ေလွခ်ရာ ကိုယ္မပါလိုက္လို႔ လြတ္သြားရင္ေတာ့ မိန္းမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေပေတာ့ဘဲ။ အဲဒီရက္မ်ိဳးမွ သိန္းခ်ီရေတာ့ ေသၿပီေပါ့ေလ။ ဟိုတုန္းက ပိႆာေထာင္ေက်ာ္ရတယ္။ ေကာက္႐ိုးပိုလို ငါးေတြ ပုံထားရတယ္။ ဒီေသာင္ျပင္ႀကီးေတြနဲ႔တင္ မဆန္႔လို႔ အေဝးႀကီးသြားလွမ္းရတယ္။ ကေလးလူႀကီး အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး တရြာလုံး ပင္လယ္ကမ္းမွာပ။ ငါးေစာင့္ရင္း ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာေျပာ။ ကက္စက္မ်ိဳးစုံဖြင့္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေတြ။

ပင္လယ္ထဲမွာ ဂ်မ္းေတြက တခ်ိဳ႕ညေတြဆို အစီး ၁၅၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ထိုင္းေတြလဲ ပါတယ္။ သူတို႔ထြန္းထားတဲ့မီးနဲ႔ ကမ္းစပ္မွာ သန္းရွာလို႔ေတာင္ ရတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ငါးရွားလာၿပီေလ။ ဂ်မ္းက ေရေအာက္ငါးႀကီးေတြ ဖမ္းတာ။ သူတို႔က မီးထိုးဖို႔ မလိုဘူး။ အေဝးႀကီးလဲ မသြားဘူး။ ေၾကာ့က ေရေပၚငါးဖမ္းတယ္။ မီးလိုတယ္။ ေရနက္ပိုင္းထိ သြားလို႔ရတဲ့ေလွႀကီး။ အာဏာပိုင္ေတြက ပိုင္နက္သတ္မွတ္ေပးရင္ ေကာင္းမွာေပါ့။ သူတို႔ကလဲ အာဏာပိုင္နဲ႔ေပါင္း လုပ္စားၾကတယ္ေျပာတာဘဲ။

ေမာင္လူေရး