ညိဳထက္ညိဳ - နံနက္ ငါးနာရီ

ညိဳထက္ညိဳ - နံနက္ ငါးနာရီ
(မိုးမခ) ဧျပီ ၂၄၊ ၂၀၁၈

ညတုန္းက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ ေသာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း မနက္ ေဝလီေဝလင္း မွာပဲ သူ႔ေဘးက ခင္းထားေသာ ေစာင္ကေလးမွာ အိပ္ေနေသာ သားေလးက်ား က ႏိႈးေသာေၾကာင့္ သူ ႏိုးလာသည္။ ျပဳေနက် ဝတ္အတိုင္း သားေလး ကို အစာေကြ်းရန္ သူ ျခင္ေထာင္စ ကို ဖယ္၍ ထလိုက္သည္။

အိမ္ခန္းထဲက မီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ႔ မီးေခ်ာင္းမွ မီးေရာင္ ျဖဴပ်ပ် က အခန္းကေလး ကို လႊမ္းသြားသည္။ ခါတိုင္းေတာ႔ ဒီကုတင္ေပၚက သူ႔ နံေဘး မွာ သူ႔ ဇနီး က ရွိေနၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ မဂၤလာဦး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ နီးပါး ကတည္းက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာပဲ ညတိုင္း အတူ ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ အခုေတာ႔လည္း သူ႔ဇနီးက သားအလတ္ ျဖစ္သူ ႏွင့္ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံ တြင္ သူ႔သမီးက ေမြးေသာ သူ႔ေျမးဦး ကေလး ကို ကူထိန္းေပးရန္ က်န္ေနခဲ့ေလသည္။ သူကေတာ႔ ျမန္မာျပည္တြင္ သူ သံေယာဇဥ္ မျဖတ္ႏိုင္ေသးေသာ ကိစၥေတြ၊ ေနာက္ သူ႔အလုပ္ကိစၥ ေတြေၾကာင့္ မတ္လလယ္ ေလာက္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ခဲ့ရေလသည္။ သူ႔ က်န္းမာေရး ကို စိတ္မခ်ေသာ သူ႔ဇနီးက အတူ ျပန္လုိက္မည္ဟု ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမြးကာစ သူ႔ေျမးေလး ႏွင့္ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ေနရွာေသာ သူ႔သမီး ကို ငဲ့၍ သူ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ခဲ့ပါသည္။

အဲဒီမွာပဲ သားေလးက်ား က သူ႔ေျခေထာက္ကို ေခါင္းႏွင့္ပြတ္၍ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ေနေသာေၾကာင့္ သားေလးက်ား ႏွင့္အတူ သူ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း ထဲသို႔ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္အလယ္ခန္း က အထြက္ ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထိုင္ေဘးမွာ ခ်ထားေသာ အစာဘူးကို ယူ၍ သူ အလယ္ခန္း ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာပဲ အစာဘူးကို ဖြင့္၍ အဖံုးထဲသို႔ အနီေရာင္ ေၾကာင္စာ အခဲေလးေတြ ထည့္ၿပီး သားေလးက်ား ကို ေကြ်းရသည္။ သားေလးက်ား စားေနတုန္းမွာပဲ သူ မီးဖိုခန္းဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။

မီးဖိုခန္းမီး ကို သူ ဖြင့္လိုက္ေတာ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ပိုးဟပ္ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ က ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားၾကေလသည္။ မီးဖိုခန္း ကေလး ကို သူ အဝက ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ မီးဖိုခန္းကေလး ကလည္း ေၾကြျပားေတြ ခင္းထားတာက လြဲ၍ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ေလာက္ကလိုပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမီးဖိုခန္း ကေလးမွာပဲ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စလယ္ဝင္ ဒန္အိုးကေလး တစ္လံုး ႏွင့္ ဘဝ ကို စခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ပြားစီးလာေသာ သားသမီးသံုးေယာက္ ႏွင့္ ဒီမီးဖုိခန္းကေလး မွာပဲ မီးခိုးေတြ တလူလူ၊ ထမင္းနံ႔ ဟင္းနံ႔ ေတြ တလိႈင္လိႈင္ ႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္သံုးဆယ္ ေလာက္က ခဏကေလး ေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ႔လည္း သူ႔သားႀကီး ျဖစ္သူက ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာႏိုင္ေသာ လမ္း ကို သြားသလို သူ ဘယ္လိုမွ လက္လွမ္းမမီရာ ဟိုးသမုဒၵရာႀကီး ေတြ ဟိုမွာဘက္က အေမရိကား သို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ႔ သမီးအငယ္ ျဖစ္သူက ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ အဲဒီကေနၿပီး ေနာက္ေတာ႔ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံ သို႔ ထပ္ထြက္သြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမွ မၾကာလိုက္မီ သူ႔ နံေဘးမွာ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနခဲ့ေသာ သားအလတ္ ျဖစ္သူက သမီး ေနာက္သို႔ ထပ္လိုက္သြားခဲ့သည္။ အဲဒီမွာပဲ သူ ႏွင့္ သူ႔ဇနီး စလယ္ဝင္ အိုးကေလး ႏွင့္ စခဲ့ရေသာ ဇာတ္လမ္းက စလယ္ဝင္ အိုးကေလးမွာပဲ ျပန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။

တကယ္က ဒါေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီကတည္းက သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဒီ ၃၇လမ္း အလယ္လမ္း ထဲက ၁၂ေပခြဲ ေပငါးဆယ္ အခန္းကေလး မွာ သမီးကေလးလို ျဖစ္ေနသည့္ အိမ္အကူ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ က်န္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒီဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘးမွာ အၿမဲ အေဖာ္လုပ္ေပးေနခဲ့တာ သားေလးက်ား ဟု သူက ေခၚသည့္ ေၾကာင္ကေလး သာ ရွိပါသည္။ ေတြးေနရင္းႏွင့္ပဲ သူ ေရဆြဲခ်ၿပီး အိမ္သာထဲက ျပန္ထြက္လာသည္။

အိမ္အလယ္ခန္း ထဲကေန အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း ကို ျပန္ထြက္လာေတာ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီး သြားသည့္ သားေလးက်ားက လွ်ာကေလးကို သပ္၍ သူ ႏွင့္အတူ လိုက္ထြက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းက မီးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ႔ ေလးေပမီးေခ်ာင္းေရာင္ ျဖင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားသည္။ ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး နံရံက တုိင္ကပ္နာရီ ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ခုမွ ေလးနာရီ ထိုးကာစပဲ ရွိေနေသးတာ သူ ေတြ႔ရသည္။ ဖြင့္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းက အဲကြန္း ကို သူ ပိတ္မည္ လုပ္ၿပီးမွ ပူေနေသးေသာေၾကာင့္ မပိတ္ဘဲ ထားလိုက္သည္။ အိပ္ရာထဲ ျပန္အိပ္မည္ ဆိုလွ်င္လည္း အိပ္ေပ်ာ္မည္ မထင္ေတာ႔ေသာေၾကာင့္ သူ ထိုင္ေနက် တီဗီ ႏွင့္ အနီးဆံုးက ကုလားထိုင္ မွာပဲ သူ ဝင္ထုိင္လိုက္သည္။ သားေလးက်ား ကေတာ႔ သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္မွာပဲ လွဲၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ လွ်ာႏွင့္လ်က္၍ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနသည္။

မ်က္စိေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဝၿပဲလံုးတစ္ ေနသည့္ သားေလးက်ား ကို ေတြ႔ရေတာ႔ ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ သားေလး အိမ္သို႔ ေရာက္ကာစက ေန႔ရက္ေတြကို သူ ျပန္သတိရလာသည္။ အဲဒီတုန္းက သားေလးက်ား က သူတို႔ တိုက္ ၏ ေျမညီထပ္ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ ေၾကာင္ထီးကေလး တစ္ေကာင္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ကတည္းက ေျမညီထပ္ မွာ ေမြးၿပီး လမ္းေပၚမွာ တစ္ပိုင္းႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ေၾကာင္ကေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားေလးက်ား က ဟိုခုန္သည္လႊား ျဖင့္ ပထမထပ္ မွာ ရွိေသာ သူတို႔အခန္း သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ အိမ္မွာ ေမြးထားေသာ ေၾကာင္မကေလး ကလည္း ေရာဂါျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေသဆံုးၿပီးကာစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္မွာ ေၾကာင္မကေလး ခ်န္ထားခဲ့ေသာ ေၾကာင္စာ ေတြက ရွိေနသည္။ အဲဒီမွာပဲ သားေလးက်ား ကို အစာေကြ်းမိေတာ႔ သားေလးက သူ႔အိမ္ရွိရာ ေအာက္ထပ္သို႔ မျပန္ေတာ႔ဘဲ သူတို႔အိမ္မွာပဲ စတင္ စတည္းခ်ေလသည္။ ညဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုး လမ္းထဲမွာ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး မနက္ငါးနာရီ ေလာက္ဆိုလွ်င္ အိမ္သို႔ ျပန္လာသည္။ ဧည့္ခန္း အိမ္ေပါက္ဝ တံခါး က ဝုန္းခနဲ အသံၾကားၿပီ ဆိုလွ်င္ သူက ‘ငက်ား ျပန္လာၿပီေဟ့’ ဟု အိပ္ရာထဲက ေျပာသည္။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ေဘးက သူ႔ဇနီးက တံခါး ကို သြားဖြင့္ရသည္။ အဲဒီေတာ႔မွ သားေလးက်ား အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လာၿပီး အစာေတာင္းသည္။ အစာစားၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ေန႔လံုး အိပ္သည္။ ညက်မွ ျပန္ထြက္သည္။ ဒီပံုဒီနည္း ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ႔ တစ္ည သားေလးက်ား ထြက္သြားရာက ျပန္မလာေတာ႔ဘဲ ႏွစ္လေလာက္ ေပ်ာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္ညေနတြင္ အမွတ္မထင္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အဲဒီမွာပဲ သားေလး ၏ ေရွ႕ေရးကို ေတြးၿပီး ေနာင္ အျပင္မထြက္ဘဲ အိမ္မွာပဲ ၿမဲေနေစရန္ တိရစာၦန္ ဆရာဝန္ ထံ ေခၚသြားၿပီး သင္းလိုက္ရသည္။ သားေလးကို ျခင္း ႏွင့္ ထည့္သြားၿပီး သူ႔သား အလတ္ေကာင္ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ ျခင္းထဲမွာေတာ႔ သားေလးက်ား က ေမ့ေဆးအရွိန္ျဖင့္ ေမ့ေနသည္။ သတိရေတာ႔ သားေလး ၏ ေၾကာင္သိုးေၾကာင္မာန္ စိတ္ ေတြ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ သားေလး အျပင္မထြက္ေတာ႔ဘဲ အိမ္မွာ ၿမဲသြားသည္။ ၿမဲသြားသည္ ႏွင့္အမွ် ခႏၶာကိုယ္ က တစတစ ဝ လာၿပီး ၁၀ ကီလို ေလာက္ ရွိသည့္ ေၾကာင္ဝႀကီး တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ သားေလးက်ား ကို မသင္းခင္ကေလး မွာပဲ သူ ႏွလံုးေသြးေၾကာပိတ္ၿပီး ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ခုလို မနက္ခင္း ပဲ ျဖစ္သည္။ သူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ႏွင့္ ေမာလာေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ေနရသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူ႔ေဘးမွာ သူ ႏွင့္ နံနက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖက္ သူ႔ ဆရာသမား ဆိုလည္းဟုတ္ မိတ္ေဆြဆိုလည္းဟုတ္ သည့္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ပါသည္။ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ အခ်ိန္မီ သိၿပီး သူ ဘန္ေကာက္သို႔ သြား၍ ႏွလံုးခြဲရသည္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔သမီးလုပ္သူက ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ ဘန္ေကာက္မွာ တစ္လခြဲေလာက္ေနၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ သူ႔ လက္ဖ်ံ က အေၾကာက ႏွလံုး သို႔ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္ပေရရွင္း ေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အသက္ ဆက္ရွင္ခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔လည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္ ဒီအိမ္ခန္းကေလး ထဲမွာ လူအို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေၾကာင္အိုႀကီး တစ္ေကာင္ သာ က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ သူ ႏွလံုးခြဲၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ၾကာေတာ႔ သူ႔ေဘးမွာ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနခဲ့သည့္ သူ႔သား အလတ္ေကာင္ က သူ႔ညီမ ရွိရာ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံ သို႔ လုိက္သြားခဲ့သည္။ သူ႔သား ကိုယ္စား သူ႔နံေဘးမွာ သူ႔သား ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ သားေလးက်ားသာ က်န္ခဲ့သည္။ သင္းလုိက္ၿပီး ကတည္းက သားေလးက်ား ကလည္း ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ညအိပ္လွ်င္ပင္ သူတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အလယ္မွာပဲ အိပ္ေတာ႔သည္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ ႏွစ္ေတြက တစတစ ကုန္လြန္သြားၿပီး သားေလးက်ား လည္း ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ သား အရြယ္ မွ ေၾကာင္အိုႀကီး ဘဝ သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။

ေတြးေနရင္းႏွင့္ ထိုင္ေနရာက နံရံေပၚက နာရီ ကို ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ခုမွ ေလးနာရီ ဆယ္မိနစ္ ပဲ ရွိေနေသးသည္။ ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြတုန္းကေတာ႔ မနက္ ငါးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီခြဲ ေလာက္မွပဲ သူ ထၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ကစၿပီး မနက္ ေလးနာရီ ဆို မွန္မွန္ႏိႈး၍ အစာေကြ်းခိုင္းေသာ သားေလးက်ားေၾကာင့္ သူ႔ အိပ္ရာထခ်ိန္ ေတြလည္း အလိုလို ေစာခဲ့ရတာ အခုထိပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္ ထင္သည္။ အိပ္ရာက ႏိုးၿပီ ဆိုလွ်င္ ျပန္အိပ္၍ မရေတာ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ သားေလးက်ား ကို အစာေကြ်းၿပီး ဟိုစဥ္းစား ဒီစဥ္းစား ျဖင့္ မနက္ ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီ ေလာက္အထိ အိပ္ရာထဲ ခဏလွဲလိုက္ အိမ္ေရွ႕က ဒီကုလားထိုင္ မွာ ထိုင္လိုက္ ရံဖန္ရံခါ တီဗီ မွ စကိုင္းနက္ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ျဖင့္ သူ႔ အခ်ိန္ ကို ျဖဳန္းရသည္။ အိမ္က သမီးလို ျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြ ကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို အိပ္ေမာက်ဆဲ ျဖစ္သည္။

စဥ္းစားေနရင္း ႏွင့္ပဲ တီဗီဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလား ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ထိုင္ရာက ထရန္ ျပင္သည္။ ၿပီးမွ တီဗီ ၾကည့္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ခံုေပၚမွာပဲ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ျဖင့္ သူ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ အဲဒီမွာပဲ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံ တြင္ က်န္ေနခဲ့ေသာ သူ႔မိသားစု ရွိရာ သူ႔စိတ္ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

မေန႔ညတုန္းကေတာ႔ သူ႔သား အလတ္ေကာင္ ၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ သူ႔ဆီ ေရာက္လာၿပီး သူ႔သား လူႀကံဳပါးၿပီး ျပင္ခိုင္းလိုက္ေသာ ကြန္ျပဴတာ လာယူသည္။ လာယူရင္းႏွင့္ သူ႔သား သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက သူ႔သားကို ေမးစရာ ရွိေသာေၾကာင့္ သူ သူ႔ဇနီးထံ ဗိုင္ဘာမွ တစ္ဆင့္ လွမ္းဖုန္းဆက္ရသည္။ အဲဒီေတာ႔မွ ဘယ္ေတာ႔မွ ဗိုင္ဘာ မွာ မရွိေသာ သူ႔သား ႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကို ဖုန္းေပးေျပာရသည္။ သူ႔သား ႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းေျပာအၿပီး သူ႔ဇနီး ႏွင့္ သူ စကားအနည္းငယ္ ေျပာရသည္။ သူ႔ဇနီး ကေတာ႔ သူ႔က်န္းမာေရး အတြက္ ေန႔စဥ္ စိတ္ပူေနရေၾကာင္း၊ သူ ႏွင့္ တစ္ဝမ္းပဲ ကြဲသည့္ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲျဖစ္သူ က သူ ရန္ကုန္မွာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားေနတာ လွမ္းတိုင္ေနေၾကာင္း ႏွင့္ သူ ေနပူထဲ မထြက္ရန္ တတြတ္တြတ္ မွာေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေအးပါ ေအးပါ ေျပာရင္းႏွင့္ပဲ သူ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္ရသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ႔လည္း သူ႔ဇနီးက သူ႔သမီးက ေမြးသည့္ သူ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးကေလး ကို ေန႔စဥ္ မနက္ကေန ညမိုးခ်ဳပ္အထိ ထိန္းေပးရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ သူ႔ဇနီးအေၾကာင္း ကို အခုလို ျပန္ေတြးမိေတာ႔လည္း သူ႔ စိတ္ေတြက ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ သူက ေဖာင္ႀကီး က ခုပဲ ဆင္းကာစ၊ ကုန္သြယ္ေရး မွာ အလုပ္ဝင္ကာစ အငယ္တန္း အရာရွိ ေပါက္စကေလး ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ သူ႔ကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူတစ္ေယာက္က ေနာင္မွာ သူ႔ဇနီး ျဖစ္လာမည့္ ဇနီးေလာင္း ျဖစ္သူ ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ ေနရာက ကမ္းနားလမ္းက ေျခာက္ထပ္ရံုးႀကီး ၏ ေလွကားရင္း မွာ ျဖစ္သည္။

ၿပီးေတာ႔လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ မုဆိုးမ ျဖစ္သူ အေမ ဘက္က ေတာ္စပ္သည့္ ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္း ဘုန္းႀကီးလမ္း ရွိ အေဒၚျဖစ္သူ အိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရင္း ရန္ကုန္ မွာ ေနခဲ့ရသည့္ သူ႔ အတြက္ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆိုတာက သူ မမက္ဝံ့ေသာ အိပ္မက္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဇနီး ျဖစ္သူ ဘက္မွလည္း ပညာဂုဏ္ က လြဲ၍ အျခား ဘာဥစၥာဓန ဂုဏ္မွ မရွိေသာ ဝန္ထမ္းမ်ိဳးရိုး ထဲက ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်စ္ႀကိဳးေတြ သြယ္ယွက္သည့္ ဘဝ ႏွင့္ ေလးငါးႏွစ္ ခန္႔ ေနၿပီး သူ ေငြစုခဲ့ရသည္။ သူ႔အသက္ ၂၉ ေလာက္က်မွ သူ႔အိပ္မက္ က အေကာင္အထည္ ေပၚသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ သံုးေလးလအတြင္း သူ႔ဇနီးဘက္က ေတာ္သည့္ ဦးေလးတစ္ေယာက္၏ ေစာင္မမႈျဖင့္ ဒီ ၃၇လမ္း အလယ္လမ္း ထဲက အခန္းကေလးကို သူတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။

အဲဒီမွာပဲ သူတို႔ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳကေလး ျဖစ္တည္ပြားစီး ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေထာင္ဦး အစကာလ ေတြမွာ သူတို႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔ ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔သား အလတ္ေကာင္ ကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး ေမြးဖြားခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ သူ႔မိသားစု စီးပြားေရး အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပလာသည္။ ဝန္ထမ္းဘဝ မွာ သူ ေအာင္ျမင္ေလသည္။ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္း တို႔၏ အရိပ္မွာ သူ ခိုလံႈခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ႔ရာထူး ဌာနႏၱရ ေတြ တိုးျမင့္လာခဲ့သည္။ သူ႔သား အလတ္ေကာင္ မူလတန္း ေလာက္မွာပဲ သူ ဆရာ အေခၚခံရသည့္ ဘဝ သို႔ ေရာက္သည္။ သူ႔လံု႕လ ဥႆဟ ျဖင့္ ရွာေဖြသိုမွီး ခဲ့ေသာ ဥစၥာဓန တို႔ကလည္း တိုးပြားလာသည္။ အဲဒီကေန တေလွ်ာက္လံုး ဘဝ ၏ အတက္ ေလွကားထစ္ ေတြနဲ႔ခ်ည္း သူ ဆံုစည္းခဲ့ရသည္။ စီးပြားေရးသမား ေတြလို မႀကီးပြားေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ေတာ႔ သူ႔မိသားစု ကို သူ လူ႔ဘဝ အေပၚလႊာ အနားတဝိုက္ ေလာက္မွာ သူ ထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ ငယ္ဘဝ ကိုေတာ႔ အေတာ္အတန္ ညွိဳးမွိန္စြာပဲ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး အတြင္း သူ႔ကို အေမ ေမြးသည္။ သူ ေမြးဖြားရာ ေနရာမွာ ရန္ကုန္ ႏွင့္ အခုဆို ဘာမွ မေဝးေသာ္လည္း အဲဒီတုန္းကေတာ႔ အေဝးႀကီး ဟု ထင္ရသည့္ ေက်ာက္တံခါး ၿမိဳ႕ေလးမွာ ျဖစ္သည္။ သူ လူမွန္း သိတတ္စ ကတည္းက သူ႔အေဖ က အရက္စြဲေနသည္။ သူ႔တြင္ တစ္မေအတည္းက ေမြးသည့္ သူ႔ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးေသာ အစ္မတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ဖေအတူ မေအကြဲ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူ႔အေဖ မွာ အိႏၵိယ က လာေသာ ေမမန္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ ဆယ္ႏွစ္သား ေလာက္မွာပဲ သူ႔အေဖ တစ္ေယာက္ အသည္းကြ်မ္းၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အသက္ ၃၅ ၃၆ ေလာက္ႏွင့္ ေက်ာက္တံခါး မွာပဲ ဆံုးေလသည္။ အဲဒီမွာပဲ ရန္ကုန္ တြင္ ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္သည့္ သူ႔အေမ ၏ ညီမ ျဖစ္သူ သူ႔အေဒၚက သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းထားေပးရန္ လွမ္းေခၚသည္။ အဲဒီမွာပဲ သူ ရန္ကုန္ သို႔ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း ဘုန္းႀကီးလမ္းက သူ႔အေဒၚ၏ အိမ္မွာ သူ႔အေဒၚ၏ သားသမီး သူ႔ ညီညီမ ဝမ္းကြဲ ေတြႏွင့္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္း ခဲ့သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အေမ ဘက္က ေဆြစုမ်ိဳးစု ေတြ၏ သခ်ိ ၤဳင္းေတြကေတာ႔ ေက်ာက္တံခါးက သုႆာန္ကေလး မွာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေမဘက္က အဖိုး ေတာ္စပ္သူမွာ ပန္းပဲဆရာႀကီး ျဖစ္၍ အမည္မွာ ဦးေဖ ျဖစ္သည္။ အဖိုး က သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ဒီ့အရင္ အဆက္ဆက္ ကို လိုက္ၾကည့္လွ်င္ေတာ႔ သူတို႔ ေဆြစုမ်ိဳးစု ေတြက ဝမ္းတြင္းဘက္က ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ အဂၤလိပ္ျမန္မာ စစ္အၿပီးတြင္ ျမန္မာမင္း ပိုင္နက္ မွ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းရာ အဂၤလိပ္ လက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္တံခါး သို႔ ေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္လိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု သူ႔အေမ ထံက သူ သဲ့သဲ့ ၾကားဖူးသည္။

အေမ့အေၾကာင္း ေတြးမိေတာ႔လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ အစိတ္သံုးဆယ္ ေလာက္ကတည္းက ဆံုးပါးသြားေသာ သူ႔အေမ က ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ အေမ့ အမည္က ေဒၚေစာရင္ ျဖစ္သည္။ အေဖ ဆံုးေတာ႔ အေမ က မုဆိုးမဘဝ ႏွင့္ သူအပါအဝင္ လူမမယ္ သူ႔အစ္မ ႏွင့္ သူ႔အစ္ကို ျဖစ္သူကိုပါ ေထြးပိုက္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဒီေတာ႔ မုဆိုးမ ဘဝ မွာပဲ အေမ အားကိုခဲ၍ ကေလး ေတြ မ်က္ႏွာႏွင့္ပဲ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ ရေလသည္။ အဲဒီကတည္းက ရုန္းကန္ခဲ့ရေသာ အေမ့ဘဝ မွာ သားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္ကာမွ အနားရေတာ႔သည္။ အေမ က သူ႔အစ္မ ျဖစ္သူႏွင့္ပဲ ေသသည္အထိ လိုက္ေနသြားခဲ့ပါသည္။ အေမ ဆံုးေတာ႔လညး္ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ျဖဳတ္ခနဲ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အေမ ကို သူ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အလုပ္အေကြ်း မျပဳႏိုင္ေသာ္လည္း သူ အလုပ္ဝင္သည့္ ေန႔ မွစ၍ အေမ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ အထိ ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့သမႈ ကိုေတာ႔ သူ မပ်က္မကြက္ ျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ေယာက္၏ ဆိုးမ်ိဳးေတြကို ခံခဲ့ရသည့္ သူ႔အစ္မ ကေတာ႔ သူ႔ထက္ အေမ့ကို ပိုၿပီး ဝတ္ျပဳႏိုင္ခဲ့မည္ ဟု ထင္သည္။

အဲဒီမွာပဲ ေရွ႕က ၾကမ္းေပၚမွာ ဝပ္ေနသည့္ သားေလးက်ား က ဝပ္ေနရာက ထလာၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကို ေခါင္းႏွင့္ေခြ႔၍ သူ႔ေျခရင္းမွာ ေခြလွဲခ်လိုက္သည္။ နာရီ ကို ေခါင္းျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ႔ ေလးနာရီခြဲ ဖို႔ ငါးမိနစ္ပဲ လိုေတာ႔သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဘဝမွာ နာစရာေတြက နည္းၿပီး ေပ်ာ္စရာေတြက မ်ားခဲ့တာေတာ႔ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေဖ ၏ အသက္ ကို ႏႈတ္ယူသြားခဲ့ေသာ အရက္ ကို သူ တစ္စက္မွ မေသာက္ဘဲ ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သူ ေဆးလိပ္ ကို တို႔ေတာင္မတို႔ၾကည့္ဘဲ ေနႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝ တြင္ တစ္ခါ ဖဲရိုက္မိၿပီး ေက်ာက္တံခါး က အေမပို႔ေသာ ပိုက္ဆံတစ္ရာ တစ္ညတည္း ေျပာင္သြားကတည္းက ေလာင္းကစားကို တစ္သက္လံုး တစ္ခါမွ မလုပ္ေတာ႔သည္ အထိ သူ ခိုင္ၾကည္ခဲ့ပါသည္။ မိန္းမကိစၥ ႏွင့္ ႏွီးႏြယ္သည့္ အေပ်ာ္အပါး ကိုလည္း သူ ေယာင္လို႔မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဘဝ ကို မိသားစု ႏွင့္ပဲ ေဆာက္တည္ခဲ့ပါသည္။ သူ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းပင္ တစ္ခါမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဝတ္ဟယ္စားဟယ္ မရွိဘဲ ပုဆိုးအႏြမ္း အက်ၤ ီအႏြမ္း ႏွင့္ပဲ ဘဝ ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူ လူေတြကို ကူညီခဲ့ပါသည္။ သူ ဘုရားမတည္ဖူး ရဟန္းဒကာ မျဖစ္ဖူး ေက်ာင္းမျပင္ သိမ္မေဆာက္ဖူး ေသာ္လည္း သူ႔ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ေတြ႔ေတြ႔သမွ် ညွိဳးမွိန္ေလသူ လူအေပါင္းအား အၿမဲ ကူညီေထာက္ပံ့ခဲ့ပါသည္။ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လံုး သူ႔နံေဘးမွာ သူ႔ထံက အကူအညီ လိုအပ္သူေတြ ႏွင့္သာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနခဲ့ပါသည္။

သူ႔ဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႔ေဘးမွာ အၿမဲ အေဖာ္လုပ္ၿပီး သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သည့္ သူ႔ ဇနီး အေၾကာင္း ေတြးမိၿပီးေတာ႔ သူ႔ သားသမီး ေတြအေၾကာင္း သူ ဆက္ေတြးမိသည္။ သူ႔သားအႀကီး ျဖစ္သူက အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ တြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသည္။ သူ႔သမီး အငယ္ ျဖစ္သူကေတာ႔ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ သူ႔သမီးကေလး က အိမ္ေထာင္ျပဳတာ ေနာက္က်ၿပီး မႏွစ္ကမွ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္သည္။ သူ႔ သားအႀကီး ျဖစ္သူတြင္လည္း သားသမီး မရွိေသာေၾကာင့္ သူ ႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ ေတြ ေျမးေတြပင္ တစ္ေယာက္မက သံုးေလးေယာက္ ေလာက္ ရေနၿပီး အသက္ေတြပင္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေတြ ရေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔မွာေတာ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လ ေလာက္ကမွ သူ႔သမီး က ေမြးေသာ ေျမးဦးကေလး ရသည္။ ေျမးကေလး ကို ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ သူ ရန္ကုန္ သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။
သားအႀကီး ႏွင့္ သမီးအငယ္ အေၾကာင္း ေတြးမိၿပီးေတာ႔ သားအလတ္ေကာင္ အေၾကာင္း ဆက္ေတြးမိသည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ သူ႔သားသမီး သံုးေယာက္ထဲမွာ ဒီသားကို သူ အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ဒီသား ေမြးၿပီးကတည္းက သူတို႔ မိသားစု စီးပြားတက္ခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီသားကိုပဲ သူ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ သားသမီး သံုးေယာက္ထဲမွာ အသက္သံုးဆယ္ ျပည့္သည္အထိ သူ ႏွင့္အတူ ေနသြားခဲ့သူ မွာလည္း ဒီသားပဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ နယူးဇီလန္ သို႔ ေရာက္သြားၿပီး သူ႔သမီးအငယ္ ႏွင့္ အတူေနထိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔သမီးမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ က အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔သားတစ္ေယာက္တည္း ထီးတည္း က်န္ခဲ့သည္။

အဲဒါကိုပဲ သူ႔မွာ စိတ္ပူေနရေလသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေကာင္ေလး အလြန္ဆိုးသည္။ သူ႔သားအတြက္ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လံုး အၿမဲ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ အခုထိလည္း စိတ္ပူေနရသည္။ သူ႔သား သိမလား မသိမလားေတာ႔ မသိ၊ ဒီသား ကို သူခ်စ္ပံုမွာ အလြန္အက်ဴး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔မိတ္ေဆြ ေတြကပင္ သူ႔သားအလတ္ေကာင္ အား မင္းအေဖ ဟာ မင္းကို အခ်စ္ဆံုး ဟု ေျပာယူၾကရသည္။
တစ္ခါကေတာ႔ သူ႔တပည့္ တစ္ေယာက္က အခုအထိ အနားမေနႏိုင္ဘဲ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနရေသာ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ‘ဆရာရယ္ နားပါေတာ႔’ ဟု ေျပာဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ မနားႏိုင္ပါ။ သူ ဘယ္ေတာ႔မွ မနားႏိုင္ပါ။ သူ႔တပည့္ကိုသူ သူ႔မွာ သားသမီးေတြ လက္မလြတ္ေသးဘူး ဟုသာ အေပၚယံ ေျပာလိုက္ရသည္။ သူ တကယ္ လက္မလြတ္ေသးသူ မွာ ဒီသား အလတ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။

ေတြးေနရင္းႏွင့္ အမွတ္မထင္ ေဘးက ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ ညက တင္ထားမိေသာ စာအုပ္ ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ အဲဒီမွာပဲ စာအုပ္ကေလးကို လွမ္းယူလိုက္မိသည္။ စာအုပ္ ၏ အဖံုးကို လွန္လုိက္ေတာ႔ အတြင္းက ပထမ စာမ်က္ႏွာမွာ ‘ဦးကိုႀကီး ႏွင့္ မိသားစု အတြက္ ေမတၱာလက္ေဆာင္’ ဟူေသာ လက္ေရး ခပ္ေသာ႔ေသာ႔က ေပၚလာသည္။ ဒီစာအုပ္ကေလးက သူ႔ကို ဆရာျမသန္းတင့္ လက္ေဆာင္ ေပးသြားခဲ့ေသာ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ဆရာျမသန္းတင့္ ၏ စာအုပ္ေတြထဲမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။

ဆရာျမသန္းတင့္ ၏ လက္ေရးကေလး ကို ျမင္ရေတာ႔ ဆရာ႔ကို ျပန္သတိရလာသည္။ အခု ၂၀၁၈ ဆိုေတာ႔ ဆရာ ဆံုးသြားတာပင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔ ဆရာ ႏွင့္ သူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ နီးပါး ေလာက္ကတည္းက စတင္ သိကြ်မ္းခင္မင္ခဲ့ၾကၿပီး ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ဆရာ မဆံုးခင္ တစ္ရက္ အထိ ျဖစ္သည္။
အဲဒီတုန္းကလည္း ခုလို မနက္ခင္းပဲ ျဖစ္သည္။ က်ိဳက္ထီးရိုး သို႔ မေရာက္ဖူးေသာ ဆရာျမသန္းတင့္ ကို သူ႔အိမ္မွ ကားျဖင့္ပင္ သူ က်ိဳက္ထီးရိုး သို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ က်ိဳက္ထီးရိုး မွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညေနမွာပဲ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္ သူ ဆရာ႔ကို ခ်ိန္းမိသည္။ ခ်ိန္းတာကို ဆရာက မဆိုင္းမတြ လက္ခံသည္။ ၿပီးေတာ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ မွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ ခုလို ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္ ဆရာ အိမ္ေပၚထပ္က ေအာက္အဆင္းတြင္ ေလွကားေပၚမွ ေခ်ာ္က်ၿပီး ေဆးရံုမွာ ဆံုးပါးသြားသည္။

ဆရာျမသန္းတင့္ အေၾကာင္း ကို ေတြးမိေတာ႔ တဆက္တည္း သူ႔မိတ္ေဆြ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေလွ်ာက္ဖက္ ေတြအေၾကာင္း ဆက္ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္နီးပါး ေလာက္က စတင္ခဲ့ေသာ သူတို႔ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႔တြင္ လူသံုးဆယ္ေလာက္ ရွိရာက အခုေနာက္ဆံုး သူ အပါအဝင္ သူ ႏွင့္ ညီအစ္ကိုလို ခင္ေသာ ဦးသိန္းထြန္း တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သာ က်န္ေတာ႔သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္ သူ ပထမအႀကိမ္ ႏွလံုးေသြးေၾကာပိတ္ စဥ္ က သူ ႏွင့္အတူ ရွိခဲ့ေသာ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေလွ်ာက္ဖက္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ လည္း လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ကတည္းက ခုလို မနက္ခင္းမွာပဲ သူ ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတုန္း မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္ ဘုရားဝတ္ျပဳရာမွ အထ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ကလည္း သူ႔လိုပဲ ႏွလံုးကို bypass လုပ္ေသာ ကုသမႈ ခံယူထားသူ ျဖစ္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္မွန္းမိေသာ္လည္း ေဒါက္တာေအာင္ခင့္ လိုပဲ အသက္ ၈၂ ၈၃ ေလာက္အထိ ေနရဖို႔ေတာ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္ပါပဲ… အဲဒီေလာက္ကေလး သူ အခ်ိန္ထပ္ရခ်င္သည္။ သူ႔သား အလတ္ေကာင္ ကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္သည္။ သူ စိတ္ေအးလက္ေအး မ်က္လံုးမွိတ္ခ်င္သည္။

သို႔ေသာ္ သူ စိတ္မေအးႏိုင္စရာ တစ္ခုက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီညက သူ အသက္ရွဴက်ပ္ၿပီး အိပ္ေနရာက ညဘက္ႀကီး ႏိုးလာခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ခဏ ထြက္ထုိင္ၿပီး အသက္ရွဴ ေလ့က်င့္ခန္းကို လုပ္မွ သူ နည္းနည္း ျပန္သက္သာသြားသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေတာ႔ သူ႔ ညီမဝမ္းကြဲ ကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ဆရာဝန္ ထံ သူ ေျပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဇနီး အနားမွာ ရွိမေနေသာ ဘဝတြင္ သူ အေမ့ေမ့အေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ ႏွင့္ အရင္က ေဆးမွတ္တမ္းေဟာင္း ေတြ ယူၿပီး ဆရာဝန္ ကို ျပဖို႔ ေမ့ခဲ့သည္။ ေဆးမွတ္တမ္းေဟာင္း ေတြကလည္း ဘယ္မွာမွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ဇနီးဆီ ဖုန္းဆက္ေမးရသည္။ သူ႔ဇနီးက သူ႔ကို စိတ္ပူၿပီး ဆူေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သႀကၤန္ခံေနေသာေၾကာင့္ သူ ေသြးစစ္ရံုသာ စစ္ႏိုင္ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။ သႀကၤန္ၿပီးမွ echo ရိုက္ရမည္တဲ႔။ တစ္ေန႔ကေတာ႔ ေသြးစစ္သည့္ ရလဒ္မ်ား ရသည္။ ရလဒ္မ်ားအရေတာ႔ ေကာင္းသည္။ echo ရိုက္ဖို႔ေတာ႔ ထပ္စီစဥ္ရမည္။ သူ႔သတင္းကို ၾကားၿပီး သူ႔ဇနီး ႏွင့္ သားသမီးမ်ားက ေျပာေသာေၾကာင့္ ဇြန္လ ၁၀ရက္ေန႔မွ နယူးဇီလန္ သို႔ ျပန္မည့္ အစီအစဥ္ ကိုလည္း ဖ်က္လုိက္ၿပီး ေမ ၁၉ ရက္ေန႔ ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒီအပတ္ထဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္မည္။ ေအာက္တိုဘာ ေလာက္အထိ နယူးဇီလန္ တြင္ ေနမည္။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္ ရန္ကုန္ သို႔ ျပန္မည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ အေျခအေန သူ ရိပ္မိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အဘုိးေတြ သူ႔အေဘးေတြဆီ ေရာက္လာခဲ့သလို သူ႔ဆီလည္း ေသျခင္းတရား အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာႏိုင္တာ သူ သိထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အရင္ကတည္းက ထိုသို႔ သိထားခဲ့ ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ သံုးေလးလ သူ႔အသက္ ၇၆ ႏွစ္ ျပည့္ကတည္းက သူ႔ဆီလာေနေသာ ေသျခင္းတရား ၏ ေျခလွမ္းေတြက ဟိုအရင္ ခပ္စိပ္စိပ္ ရွိခဲ့ရာက အခုေနာက္ပိုင္း က်ဲတာထက္ က်ဲက်ဲလာသလို သူ ခံစားရသည္။ ေသျခင္းတရား၏ ေျခသံေတြက ဟိုအရင္ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနခဲ့ရာက အခုေနာက္ပိုင္း ပီပီသသ ၾကားေနရသလို သူ ခံစားရသည္။ ဖြင့္ထားေသာ အဲကြန္းႀကီး က တဒီးဒီးလည္ေနသည္။ အခုမွပဲ သူ နည္းနည္း ေအးရေကာင္းမွန္း သိလာသည္။

အဲဒီမွာပဲ သားေလးက်ား က သူ႔ေျခရင္းမွာ ေခြေနရာက ထၿပီး အပ်င္းဆန္႔ေနသည္။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔တုိက္ အိမ္ေအာက္ ေလွကားရင္းက ေလွကားေပၚ တက္လာေသာ တဗ်ပ္ဗ်ပ္ ႏွင့္ ေျခသံကို သူ ၾကားလိုက္ရသည္။

ၾကားေနရေသာ ေျခသံေတြက ဒေရာေသာပါး မဟုတ္ေသာ္လည္း အေလာသံုးဆယ္ေတာ႔ ႏိုင္ေနပံု ေပၚသည္။ နာရီ ကို သူ ေခါင္းေနာက္ျပန္ ေမာ႔ၾကည့္မိေတာ႔ မနက္ ငါးနာရီပင္ ထိုးေတာ႔မည္ ျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းၿပီး ဘယ္သူက ဘာကိစၥႏွင့္ တိုက္ေပၚ တက္လာသလဲ သူ ဇေဝဇဝါ ႏွင့္ စဥ္းစားမိသည္။ စဥ္းစားေနစဥ္ မွာပင္ ေျခသံေတြက ပထမထပ္ အထိ အထစ္ႏွစ္ဆယ္ပဲ ရွိေသာ ေလွကားထစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ သူ ေနထုိင္ရာ သူ႔ အခန္း တံခါးဝ သို႔ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီမွာပဲ ေျခသံေတြက ရပ္တန္႔သြားေလသည္။ ။

ညိဳထက္ညိဳ