သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ ေရးတဲ့ ကိုယ္ခႏၱာေတြ နားစက္ေနတာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာ (၂)


သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ ေရးတဲ့ ကိုယ္ခႏၱာေတြ နားစက္ေနတာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာ (၂)
ဘာသာျပန္ ေမာင္ရစ္ (နယူးေယာကၠာ မဂၢဇင္း၊ ဇန္ ၈၊ ၂၀၁၈) မိုးမခ၊ ဧျပီ ၅၊ ၂၀၁၈

(၄)
သူ ျငိမ္ျငိမ္ေနစဥ္က ဘာၾကိဳက္သလဲ။ သူ လႈပ္ရွားေနစဥ္က ဘာၾကိဳက္သလဲ။ က်ေနာ့္အေမ သီးမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္အထိကို က်ေနာ္႔အေဖက ခရီးသြားရတာကို ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဟိုး က်ေနာ္ ငယ္စဥ္တုန္းကဆိုရင္ ေႏြရာသီေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႔ အေဖဟာ အိမ္ကို လက္မွတ္ေလးေစာင္ရယ္ ခရီးသြားဗီဇာလက္မွတ္ေဖာင္ေတြရယ္ ကိုင္ျပီး ညေနခင္းမွာ ေရာက္ခ်လာမယ္၊ တညအိပ္ျဖစ္ျဖစ္ တညထက္ပိုျပီးျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ျဖစ္ တစိမ္းေတြေဒသျဖစ္ျဖစ္ကို အျပင္ထြက္ၾကမယ္ လည္ၾကမယ္ဆိုျပီး ေၾကညာလိုက္မယ္။ ကိုင္ရို၊ အဒစ္၊ အဘာဘာ၊ ဘန္ေကာက္၊ မပြင့္လင္းခင္ ေမာ္စကို၊ ရွားဘုရင္အလြန္ တဟီရန္ စတဲ့ ျမိဳ့ေတြဆီကိုပါ။ အေမကေတာ့ တျပစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဘာေတြ သယ္ရမလဲ၊ ဘာေတြ စုံစမ္းထားရမလဲ၊ ဘာေတြ ကေလးေတြကို ေကၽြးရမလဲ ျပင္ရ ဆင္ရ ပါေတာ့တယ္။ စိတ္ပညာရႈေထာင့္ကေန သည္ကိစၥကို ခ်ည္းကပ္ၾကည့္ခ်င္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေဖဟာ ငယ္စဥ္က သူ႔ဇာတိေျမကေန ေမာင္းထုတ္ခံရလို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရသူပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေဖ တခါတေလ ေျပာသလို ေျပာရရင္ နယ္ျခားကိုျဖတ္ဖို႔ စာရြက္ဆိုတာ နယ္ျခားကိုျဖတ္ဖို႔ စာရြက္တရြက္မွ်သာပါတဲ့ေလ။

အမယ္ေလး ... က်ေနာ့္အေဖက ေစ်းေတြကိုလည္း ၾကိဳက္သဗ်။ အေမရိကန္က malls လို႔ေခၚတဲ့ ဆူပါမားကက္ၾကီးေတြကိုေတာ့ အေဖက စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာက ေစ်းမွာ စကားမမ်ားလိုက္ရဘဲ ၀ယ္ရတယ္ဆိုတာ စစ္ပြဲမွာ မတိုက္ဘဲ ေသရတာနဲ႔ တူပါသတဲ့။ ေဒလီျမိဳ့ေတာ္ထဲက ေစ်းဆိုင္တန္းေတြက အလြန္တရာ ေစ်းဆစ္လြန္းၾကတဲ့ အေဖ့လို လူမ်ဳိးေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္ဖို႔  'တခြန္းေစ်း' ဆိုျပီး ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္လိုက္ၾကကတည္းက အေဖက ဒါဟာ လူေနမႈစနစ္ၾကီး က်ဆုံးခန္းေရာက္သြားတဲ့ လကၡဏာလို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။  အေဖဟာ လမ္းေဘးက တြန္းလွည္းနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူေတြနဲ႔ အျမဲတန္း တက်က္က်က္ျဖစ္ေနၾကပါ။ သူသေဘာက်တဲ့ တြန္းလွည္းေစ်းသည္ဆိုတာ ကမာၻမွာ မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာကိုပဲ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ရမယ္လား မသိပါ။ အေဖ ေခ်ာ္လဲတုန္းကေပါ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ရပ္ကြက္ေစ်းထဲက အျပန္၊ လက္တဖက္တခ်က္ဆီမွာ ၾကက္သြန္နီတအိပ္စီ ဆြဲရင္းနဲ႔ အျပန္၊ လမး္မွာ ေခ်ာ္လဲပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး ေရွးဦးသူနာျပဳအျဖစ္ ဆိုက္ေရာက္လာသူေတြက လမ္းေဘးက အသီးအရြက္ အသီးအႏွံ ေစ်းသည္ေတြပါ။ သူတို႔က အေဖ့ကို နာမည္လည္းသိတယ္၊ အိမ္လည္း သိၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက အိမ္ကို သယ္လာေပးၾကတယ္။ ဘာနဲ႔သယ္လာသလဲဆိုေတာ့ အသီးေတြသယ္တဲ့ တြန္းလွည္းကို အေရးေပၚလူနာတင္လွည္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျပီး တြန္းျပီး သယ္လာေပးခဲ့ၾကတာေပါ့။

က်ေနာ့္အေဖေျပာတာကေတာ့ သူ ေက်ာက္တုန္းေလးတတုံး ေခ်ာ္နင္းျပီး လဲတယ္တဲ့။ ေခတၱ ခဏေလာက္ကေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ၀န္းရံထားတဲ့ ကမာၻၾကီးဟာ တေျဖးေျဖး ေျပာင္းသြားခဲ့ပါျပီ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အေဖဟာ သူ႔ဟန္ခ်က္ကို သူထိန္းႏိုင္တာ ေလ်ာ့က်လာတယ္။ အေမက ကာယေလ့က်င့္ေပးတဲ့ သူနာျပဳရယ္ ေန႔အခ်ိန္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနာက္သူနာျပဳတဦးရယ္ကို ငွားယမ္းေပးပါတယ္။ လက္သမားဆရာတေယာက္ကေတာ့ သူကုတင္မွာ သစ္သားလက္ရမ္းေတြ လာေရာက္တတ္ဆင္ေပးပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီမွာ က်ေနာ္ သူ႔ဆီ သြားလည္ေတာ့ ကံၾကမၼာက သူ႔ကို က်ီစားထားလိုက္ျပီလားလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ အျမဲတန္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေနထိုင္ခ်င္သူဟာ သူ႔ကုတင္မွာ သူအခ်ဳပ္က်ေနပါတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ေတြကလည္း သိမ္းလိုက္ၾကျပီ။ သူ႔တုတ္ေကာက္လည္း ဖြက္ထားပါတယ္။ သူ သြားခ်င္ရာသြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ တညမွာေတာ့ျဖင့္ သူ စိတ္ေတြ ကိုယ္ေတြ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္လို႔ဆိုျပီး သူ႔ခႏၱာကိုယ္ကို ၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ျပီး ကုတင္လက္ရမ္းေတြနဲ႔ တုတ္ထား၊ ညအိပ္အက်ီအစေတြကိုလည္း တြဲခ်ီထားျပီး အိပ္ယာေပၚကေန ျပဳတ္မက်ရေအာင္ လုပ္ထားရပါတယ္။ အဲသည္လိုနဲ႔ မနက္ေ၀လီေ၀လင္း က်ေနာ္ ႏိုးလာေတာ့ လက္ေတြအခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ က်ေနာ္႔အေဖဟာ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေၾကြးေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မသိလိုက္မသိဘာသာနဲ႔ အေဖရဲ့ ခႏၱေဗဒစနစ္အသစ္တခု ျဖစ္ထြန္းလာပါတယ္။ သစ္သီးနဲ႔ အရြက္အႏွံေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြက အိမ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အေဖရဲ့ ေန႔ပိုင္းသူနာျပဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသား (အမည္ေျပာင္က ဘစ္ရွႏူး - ဟိႏၵဴ​နတ္ဘုရားတဆူ၊ ေန႔တဒူ၀လည္ပတ္မႈကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူ)က မနက္ခင္းတိုင္း အိမ္အေပၚထပ္က ေလသာေဆာင္မွာ လႈပ္ကုလားထိုင္ေပၚ အေဖ့ကိုတင္ျပီး  ထုတ္ထားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လူေတြတန္းစီျပီး ကန္ေတာ့ပြဲလာၾကသလိုမ်ဳိး ေစ်းသည္ေပါင္းစုံက ေအာက္ကေန စုေ၀းၾကပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေဖဟာ သူ႔ကိုၾကည္ညိဳသူေတြၾကားထဲ ျပန္ေရာက္သြားရသလို ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္။ သူက အေပၚစီးကေန ေစ်းစကားဆိုႏိုင္တယ္။ ေစ်းေတြ ဆစ္ႏိုင္တယ္။ အက်ယ္ခ်ဴပ္က်ေနတဲ့ ဘုရင္တပါးလိုေပါ့ေလ။ ဘုရင္ကေတာ့ တျပားမွ ေလ်ာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ေစ်းေတြကို အျပစ္တင္မယ္။ ခရမ္းသီးရဲ့ လတ္ဆပ္မႈကို ေမးခြန္းထုတ္မယ္။ သူတိ႔ုေတြရဲ့ ပန္းေဂၚဖီထုပ္ေတြ ပဲ့ရြဲ႔ေနတာဟာ သူ႔လို အိုၾကီးအိုမတဦးအတြက္ ထိခိုက္နစ္နာေစတယ္လုိ႔ ျငီးတြားမယ္။ ျပီးေတ့ာ ငါးေတြက ဘာျဖစ္လို႔ မလတ္ဆပ္ႏိုင္ရတာလဲလို႔ ေျပာမယ္။ ဒီအျဖစ္ဟာ သိပ္မၾကီးက်ယ္တဲ့ အံ့ဖြယ္သုတလို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မစၥတာ မူကာဂ်ီးၾကီး ေစ်းကို မသြားႏိုင္တဲ့အခါ ေစ်းကိုယ္တိုင္က မူကာဂ်ီးၾကီးဆီကို လာရတာကိုး။

ဒီျဖစ္ရပ္ကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ျပီး က်ေနာ္ နားလည္သလို ေျပာရရင္ေတာ့ ခုနင္ကေျပာခဲ့တဲ့ homeostasis ဆိုတဲ့ 'မိမိဖာသာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညိွျခင္း' ေပါ့။ အဲသည္ အေသးအဖြဲလုပ္ထုံးလုပ္နည္းကေလးက အေဖ့ကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ လဲျပိဳက်မႈ မျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲထားလိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ အျမဲလိုအပ္ေနတဲ့ မာန္ေတြထန္ေတြကို ထိန္းေပးထားလိုက္တယ္။

Phillip Larkin က ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ 'ေသျခင္းက မင္းကို ျပိဳကြဲသြားေစတယ္၊ မင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ တစစီ တစစီဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းဆီကေန ေ၀းရာကို အရွိန္နဲ႔ အေတာမသတ္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့အထိ ...'

ဒါေပမယ့္ အေဖရဲ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြဆိုတာက ခုနင္ကလို ၾကယ္တခြန္ တစစီ ျပိဳကြဲသြားတာမ်ဳိးလို က်ေနာ္က မျမင္ပါ။ ဒါရဲ့ ဆန္႔က်င္ဖက္ပါ။ သူ႔ကို အလြန္ေသးငယ္ေသာ ခြန္အားေတြက အင္အားေတြက အစြမ္းသတၱိၾကီးစြာနဲ႔ စုစည္းထားၾကတယ္၊ ဆြဲထားၾကတယ္။ အေဖဟာ သိေတာ့သိေန ရိပ္မိေနပါျပီ။ ကံၾကမၼာနဲ႔ ေလာကၾကီးနဲ႔  သူ ေစ်းဆစ္တဲ့ဆီမွာ သူရႈံးနိမ့္ေနျပီဆိုတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကက္သြန္နီေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတာင္မွ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႔ကို အေကာင္းဆုံးေစ်းတခုေတာ့ ျပန္ေပးေသးတယ္ေလ။

(၅)

ေနာက္ေတာ့လည္း ဟဲမင္းေ၀းေျပာသလိုမ်ဳိး အရာရာဟာ တစစီျပိဳလဲရတာပါပဲ။ တေျဖးေျဖးခ်င္း မသိမသာေလး ပ်က္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျဗဳံးဆို တျပိဳင္နက္တည္း ပ်က္မယ္။ ဘစ္ရွႏူးဆိုတဲ့ သူနာျပဳလည္း သူ႔က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ရြာျပန္ရပါတယ္။ ေနာက္အကူတဦးကို ထပ္ခန္႔ျပီး အစားထိုးရပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေလသာေဆာင္ထြက္တဲ့ အခမ္းအနားကေန ၀ရုန္းသုံးကားဆီကို ဦးတည္လာပါေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းတခုမွာ က်ေနာ့္အေဖကို ေလသာေဆာင္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနရာခ်ေပးထားျပီးေနာက္ အကူသမားက တေနရာကို ထြက္သြားမိပါတယ္။ အဲသည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အေဖဟာ လႈပ္ကုလားထိုင္ကေန ထလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကို ဖိနပ္စီးတယ္။ ျပီးေတာ့ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ မီးဖိုခန္းဆီကို သြားေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္႔အေဖက မီးဖိုခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ အေမရဲ့ ညာဖက္ပုခုန္းကို သြားတို႔လိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ႏႈတ္ဆက္တာဟာ ဟိုးတုန္းကတည္းက အက်င့္ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္ကလည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ ျဖစ္သြားျပီး ဘာေၾကာင့္ သူ မီးဖိုထဲ ေရာက္လာရတာလဲဆိုတာကို ဂရုစိုက္လုိက္မိဖို႔ ပ်က္ကြက္သြားပါတယ္။ အေမလည္း သတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို လွည့္လဲၾကည့္လိုက္မိေရာ အေဖဟာ ေဘးတိုက္ လဲျပိဳက်သြားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူ႔ဦးေခါင္းဟာ သူအလြန္ဂုဏ္ယူတဲ့ မာဘယ္ေက်ာက္ျပားစာပြဲစြန္းနဲ႔ ရိုက္မိသြားပါတယ္။ ကလကတားကြ ကလကုတား မဟုတ္ဘူးလို႔ သူေျပာေျပာျပီး သူဘယ္ေလာက္ အေ၀းၾကီးကေန လာခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာေလ့ရွိတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ၾကမ္းေပၚမွာ ဖုတ္ကနဲ လဲက်သြားေတာ့တာပါပဲ။

ဦးေႏွာက္ကို ရိုက္လိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ဟာ လူတဦးရဲ့ ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ အမွီအခိုကင္းပေသာ သက္ရွိဘ၀ကေန လြတ္ထြက္သြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ရိုက္ခ်က္ပါပဲ။ ခႏၱာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ အားလုံးထဲမွာ ဦးေႏွာက္ဆိုတာဟာ ေနရာအကန္႔အသတ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနထိုင္ရတာပါ။ သည္ထက္လည္း ေနရာခ်ဲ႔ထြင္လို႔ မရေပဘူး။ ဦးေခါင္းခြံက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ အျခားေနရာေတြဆိုရင္ေတာ့ ေသြးေတြဆိုတာ အျပင္ကို ထြက္ျပီး ယိုစီးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဦးေခါင္းခြံအတြင္းထဲက ေသြးေတြဆိုတာကေတာ့ အထဲမွာပဲ သို၀ွက္စြာ အုံၾကြလာပါတယ္။ အဲသည္ကေန ေသြးခဲမႈ ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေသြးခဲက ဦးေႏွာက္အာရုံေၾကာေတြကို ဖိလာပါတယ္။ ေသြးခဲဆိုတာက ၾကီးလာႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ဖိအားကလည္း မ်ားလာေတာ့ ဦးေႏွာက္ရဲ့ အလုပ္ေတြကို ခ်ိနဲ႔ အားနည္းေစပါတယ္။

အဲသည္လို ဆက္တိုက္ တခုျပီးတခုျဖစ္ပ်က္မႈဟာ Homeostasis ဆိုတဲ့ 'မိမိဖာသာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညိွျခင္း' အဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္သြားပါတယ္။ တကယ္ပါပဲ။ မိမိဖာသာ ထိန္းညိွျခင္း ျပင္ဆင္ျခင္းေတြ ပ်က္ယြင္းသြားျပီဆိုတဲ့အခါ အလြန္ရႈပ္ေထြးတဲ့ စနစ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဟာ တစစီျပိဳကြဲၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဆက္တိုက္ ေတာက္ေလ်ာက္ ပ်က္စီးျခင္း - failure cascade လို႔ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။

မုန္တိုင္းရိုက္ခတ္ျခင္းကို ခံရတဲ့ သစ္ပင္ဟာ လဲျပီးေတာ့ လ်ပ္စစ္ဓာတ္အားလိုင္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္တယ္။ လ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေတြ ဟန္ခ်က္ပ်က္ အားေတြ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေတာ့ တျခားကြန္ယက္ေတြကို ထိခိုက္တယ္။ ျမိဳ့ကေလးက မီးပ်က္တာကေန တျပည္နယ္လုံး အေမွာင္က်သြားတယ္။ ဘဏ္တခုက စနစ္ပ်က္စီးမႈကေန ကမာၻလုံးခ်ီတဲ့ ကပ္ၾကီး ဆိုက္ေစပါတယ္။ ဒါဟာ ဆက္တိုက္ ေတာက္ေလ်ာက္ ပ်က္စီးျခင္း (failure cascade) ပါ။

သို႔ေသာ္လည္း 'မိမိဖာသာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညိွျခင္း' အစြမ္းသတၱိဟာ ခုနင္က 'ဆက္တိုက္ေတာက္ေလ်ာက္ပ်က္စီးျခင္း' လာေနျပီ၊ ၀င္ေရာက္ေနျပီဆိုတာကို ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ အရင္အတိုင္း ပုံမွန္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုျပီး ပုံမွန္ျဖစ္မႈျဖစ္စဥ္ မပ်က္မျခင္း  ဆက္လည္ပတ္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းပါတယ္။ အေဖ မီးဖိုထဲမွာ လဲက်ျပီး ေနာက္ ၂ နာရီေလာက္အထိ အေဖဟာ ေအးေအးသက္သာျဖစ္ေနပုံပါပဲ။ သူ႔နဖူးမွာ လဲက်တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ အညိဳအမည္းစြဲ ေယာင္ကိုင္းလာတာက လြဲလို႔ေပါ့။ သူက ေရနည္းနည္း ေတာင္းေသာက္ပါတယ္။ သူ႔ ခုံမွာ သြားထိုင္ပါတယ္။ သူ႔ပုံမွန္မနက္ခင္းေလး ပ်က္သြားတာကို ျပစ္တင္ပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြလည္း ျပန္ကုန္ၾကပါျပီ။ ေနာက္ ၄ နာရီေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္႔အေဖက သူေနလို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဖိအားကို ခံစားေနရတဲ့ သူ႔ဦးေႏွာက္အာရုံခံေတြ (Neuron) က သူ႔ကို အမ်ဳိးမ်ဳးိေသာ သတင္းစကားေတြ ပို႔ေနပါျပီ။ ဒီတမိနစ္အတြင္းမွာ သူကိုယ္ေတြ ပူလာတယ္ ၊ ျပီးတာန႔ဲ သူကိုယ္ေတြ ေအးလာျပန္ေရာတဲ့။ သူ႔အက်ီေတြကို အတင္းခၽြတ္ပစ္တယ္။ ေခၽြးေတြ အရမ္းထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ ေစာင္ျခံဳခ်င္တယ္တဲ့။ သူဟာ ပုံျပင္ထဲက ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္ေခြေတြနဲ႔ သမီးေလး အငမ္းမရ သူမ်ား၀က္၀ံေတြအိမ္ထဲ ၀င္စားသလို ခ်ာပါတီေတြ စားတယ္။ ပူတယ္ စပ္တယ္ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ တဲ့။ သူ တနာရီေနေတာ့ ႏိုးလာတယ္။ လက္ေတြ ေ၀ွ႔ယမ္း ကေယာင္ကတန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမလည္း က်ေနာ္႔ဆီက အခ်ိန္မီ ဖုံးဆက္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။

ပ်က္ယြင္းျခင္းျဖစ္စဥ္ရ့ဲ အရွိန္အဟုန္ဟာ မင္သက္သြားရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္ပါတယ္။ အေဖဟာ အေရးေပၚအခန္းထဲမွာ သူ႔ဆိုဒီယမ္အဆင့္ဟာ ေတာက္ေလာ်က္ က်ဆင္းလာပါတယ္။ ၁၃၁ ... ၁၂၈ ... ၁၂၂ ... ။ သူသတိလစ္ေမ်ာမႈ (coma) ဟာ အဲသည္ ဆားဓာတ္ ဟန္ခ်က္မညီမႈေၾကာင့္ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ သူ ေမ်ာေနတဲ့အခါ အသက္ရႈတာလည္း ေႏွးသြားတယ္။ ေသြးထဲမွာ ကာဘြန္ဒီုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြ တိုးပြားလာတယ္။ သူ႔ႏွလုံးခုန္တာေတြကလည္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၾကြက္သားေတြလည္း တုန္႔ဆိုင္းကုန္တယ္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြလည္း ထိန္းလို႔ မရေတာ့။ ေသြးထဲက အက္ဆစ္ေတြ၊ ေဘ့စ္ေတြ၊ ဆားေတြ ေပါင္းစပ္လည္ပတ္မႈေတြဟာ တမ်ဳိးတမည္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာကိုး။ အဲသည္မွာတင္ သူ႔ေက်ာက္ကပ္က အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေက်ာက္ကပ္က အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္ကလည္း ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ပ်က္ယြင္းမႈ ဆက္တိုက္ တိုးလာပါေတ့ာတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္႔အေဖက ေသျခင္းတရားကို လက္မခံႏိုင္ေသးပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ေစ်းဆစ္ရဦးမွ ျဖစ္ေတာ့မွာကိုး။ သူ႔ခႏၱာကိုယ္ဟာ ကေယာင္ကတန္းနဲ႔ ခ်ီတက္ေနေသးတယ္။ ကမာၻဦးလူေတြ ဆင္ျခင္တုံ႔တရားမဲ့ အသက္ရွင္သန္လိုမႈကို ခ်ိတ္တြယ္ ကုတ္ကပ္ထားသလိုမ်ဳိးေပါ့။ အေဖက သိမွာပါ ... သူ႔ေသြးထဲ သူ႔အရိုးထဲကေနျပီးေတာ့ တခါတရံမွာ ေစ်းၾကီးတခုလုံးက သူ႔ဖက္မွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတာမ်ဴိး။ အဲသည္အခါက်ရင္ လူကုိယ္တိုင္ဟာ မတန္တဆေစ်းေတြထဲကေန အသက္သာဆုံးေစ်းကိုလည္း အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ ေရြးရေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲ ေစာင္းေနေစာင္းေန ခ်ိန္ခြင္ကေတာ့ ခ်ိန္ခြင္ေပၚမွာ ရွိေနႏိုင္ေသးဖို႔ လိုတယ္ေလ။ ဆိုဒီယမ္က ၁၂၅ ျဖစ္ေနျပီ။ ဟုတ္လား။ က်ေနာ့္အေဖကေတာ့ လက္ခံရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျခားဟန္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ျပင္ရေတာ့မွာေပါ့။ အေဖဟာ သူ႔ႏွလုံး ဆက္ခုန္ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးေႏွာက္ရဲ့ အခ်ဳိ႔အစိတ္အပိုင္းေတြကို ရပ္ဆိုင္းထားဆို ရပ္ထားရေတာ့မွာပါ။

အဲသည္ ရက္သတၱပတ္ေတြမွာ က််ေနာ္ရဲ့ အေရးေပၚခန္းအတြင္းက ဦးေႏွာက္ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြအေပၚ ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေျပာင္းလာပါတယ္။ အရင္က ေဒါကန္ေနရာကေန သူတို႔ကို ေလးစားလာမိပါတယ္။ ေဆးရုံက လူေတြအားလုံးကိုယ္တိုင္ကလည္း လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ဟန္ခ်က္ကို လက္ခံျပီးေတာ့ ဆက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ အစစမွာ ကြဲေနတာ၊ လြဲေခ်ာ္ေနတာ၊ မေလာက္မငွျဖစ္ေနတာေတြၾကားထဲကေန အေဖကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဟိုတုန္းက ေဘာ္စတြန္က ေဆးခန္းေလးဟာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ Homeostasis ဆိုတဲ့ 'မိမိဖာသာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညိွျခင္း' ကို လုပ္ေဆာင္ေနခ့ဲတာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘတ္ဂ်က္ေတြ နဲနဲ အခက္အခဲ လြဲေခ်ာ္မႈေတြရွိရွိ။ အခု အိႏၵိယက ေဆးရုံနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ေတာ့ အပုံၾကီး သာခဲ့တယ္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အကိုက္အခဲေဆးေတြ ကုန္သြားရင္ လိုသလို ထပ္ျဖည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ေခါင္းေတြ ထိုးဖို႔ဆီဆိုတာ ကုန္သြားတယ္လုိ႔ မရွိခဲ့။ အခု ေဒလီက ေဆးခန္းထဲကို ၾကည့္ပါ။ သာမန္ လုပ္ေဆာင္မႈေလးတခုမွာေတာ့ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးပမ္းရတာ ျဖစ္ညွစ္ျပီး ၾကံဖန္ရတာေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဒလီကေဆးရုံ လည္ပတ္ေနဖို႔အတြက္က ျဖတ္လမ္းနည္းေတြ အျခားတဖက္က စဥ္းစားရတာေတြ ပါတယ္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မရွက္မေၾကာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျမဲတန္း ပုံမွန္လုပ္ေဆာင္ေနရတာေတြခ်ည္းပဲ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ယခင္ အပုိင္း ၁ - ဖတ္ရႈလိုက သည္မွာ ဖတ္ပါ။

Comments