ႏုိလႈိင္း ● ျပန္​ရာမဲ့ ​ေတာအုပ္​

ႏုိလႈိင္း ● ျပန္​ရာမဲ့ ​ေတာအုပ္​
(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၈

၁။
ဆူညံသံမ်ားနဲ႔ ​ေဝးရာ ပူ​ေလာင္​ကြဲအက္​လာတဲ့ ကိ​ေလသာမီး​မ်ားနဲ႔​ေဝးရာကို ထြက္​​ေျပးလာခဲ့အၿပီးမွာမွ နားထဲအထပ္​ထပ္​႐ြတက္​လာတဲ့ က်ယ္​​ေလာင္​မႈ​ေတြပါပဲ။ ၿငိမ္​သက္​​ေနမိ​ေပမယ္​့ အ​ေဝးက လွမ္​း​ေျပာတဲ့စကား​ေတြဟာ နားထဲကို​ေဘးကအတင္​းကပ္​​ေျပာသလို အလစ္​ဝင္​လာတယ္​။ သံသရာရွည္​​ေစတဲ့ ခ်စ္​ျခင္​း​ေမတၱာ​ေၾကာင္​့သာ အသံ​ေတြဟာ ပိုက်ယ္​​ေလာင္​လာတတ္​သလား မ​ေျပာတတ္​ျပန္​ဘူး။ ​ေလတိုးသလို အကာအကြယ္​မရ တိုး​ေဝွ႔ရိုက္​ခတ္​လာတဲ့ အသံလိႈင္​းမ်ား။ အသံ​ေတြဟာ မျပတ္​သားမႈကို ဆြဲဆန္​႔​ေနတတ္​သလား။ အဲဒီလိုလည္​း မ​ေသခ်ာျပန္​ဘူး။ လိုက္​ဖမ္​းၾကည္​့​ေတာ့လည္​း ျပန္​ျမင္​​ေနရသလိုအတိတ္​​ေတြ ၾကား​ေနက်စကား​ေတြ သတိရလြမ္​းဆြတ္​​ေနမႈ​ေတြ မျမင္​မ​ေတြ႕ျဖစ္​တာ ၾကာရွည္​မႈ​ေတြ။ တစ္​​ေယာက္​က ခပ္​တိုးတိုး​ေရ႐ြတ္​လိုက္​ရံုနဲ႔ တစ္​​ေယာက္​ရဲ႕နားထဲလာၿပီး ဆူညံ​ေပါက္​ကြဲ တုန္​ခါ​ေနသလို ျဖစ္​ခဲ့တယ္​။ စိတ္​ကူးလိုက္​ရံုနဲ႔ အိပ္​မက္​ထဲမွာလို စိတ္​ကူးက အရိပ္​ထင္​လာမယ္​။ ပို႔သတဲ့​ေမတၱာ တစ္​​ေနရာကလွမ္​းရ​ေနမယ္​။ အဲဒီလို သတိရစိတ္​ကို သံသရာမရွည္​ရွည္​​ေအာင္​ ဆြဲဆန္​႔ထား​ေနမိတာလည္​း ျဖစ္​ပါလိမ္​့မယ္​။

​ေလာကရဲ႕အပူ​မီး​ေတာက္​​ေတြကို ျငႇိမ္​းသက္​ႏိုင္​ဖို႔ ငါထြက္​လာလိုက္​တယ္​။ အ​ေမႊးအမွ်င္​​ေတြနဲ႔ရစ္​ပတ္​ထားသလို ပုပ္​အဲ့​​ေနတတ္​တဲ့ခ်ည္​​ေႏွာင္​မႈ​ေတြ။ ထိန္​းခ်ဳပ္​ထား​ေပမယ္​့ စိတ္​ဆိုတာက တစ္​​ေနရာတည္​းမွာတည္​​ေနဖို႔ ဘယ္​လိုမွမျဖစ္​ႏိုင္​ဘူး။ တေနရာတည္​းမွာ အရံုခံစားမႈကို ရပ္​တန္​႔ထားဖို႔ဆို မျဖစ္​ႏိုင္​ခဲ့ဘူး။ ပ်ံလြင္​့လြယ္​ျခင္​းကို ခ်ည္​​ေႏွာင္​ရတာ​ေလာက္​ခက္​ခဲတာ ​ေလာကမွာမရွိဘူး။ မဟုတ္ဘူး​လား။ လူ႔စိတ္​တစ္​ခုက​ေန အျခားစိတ္​တစ္​ခု အသိုက္​အၿမံဳတစ္​ခု ရွည္​လ်ားစြာတြန္​႔​ေကြးက်​ေနတဲ့​ေမြးညင္​း​ေတြလို ဘယ္​​ေတာ့မွအဆံုးသတ္​မွာ မဟုတ္​ပါဘူး။

၂။
မနက္​ခင္​းဟာ အျခားဆူညံတဲ့အသံဗလံ​ေတြမရွိလည္​း သဘာဝအလင္​းကပဲဖိတ္​လ်ံက်လာတဲ့ အသံ​မွ်င္​မွ်င္​​ေလး​ေတြရွိလိမ့္ မယ္​ထင္​ပါတယ္​။ ဘယ္​​ေလာက္​ပဲ ​ေဝးရာကို​ေျပးသြားခဲ့​ေပမယ္​့ မနက္​ခင္​းဆိုမွ​ေတာ့ အသံ​ေတြက ​ေနာက္​က​ေနအရိပ္​လိုလိုက္​လာလိမ္​့မွာ​ေပါ့။ အဲဒါကိုဘယ္​လိုမွ ​ေမ့​ေဖ်ာက္​ပစ္​လိုက္​ဖို႔မျဖစ္​ဘူး။ ​ေမ့ပစ္​ထားလည္​း တစ္​စထက္​တစ္​စ ရုပ္​လံုး​ျပန္​​ေပၚလာ​ေနမွာပါပဲ။ သူတပါးအ​ေၾကာင္​းက ကိုယ္​့အရိပ္​လိုပဲ အလင္​း​ေရာင္​ထိုးစိုက္​က်လာတာနဲ႔ န​ေဘးနား​ေပၚလာ​ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ အသံ​ေတြ။ အိပ္​ယာ​ေပၚထိ တိုး႐ြတက္​လာတဲ့အသံ​ေတြ။ နားထဲ တဆစ္​ဆစ္​ကိုက္​လို႔ ပိုး​ေကာင္​တစ္​​ေကာင္​းလို ျပတင္​းတံခါး​ေခါက္​သံလို သစ္​ကိုင္​း​ေပၚ​နားလိုက္​တဲ့ငွက္​က​ေလးရဲ႕​ေျခအက်လို ဘယ္​လိုအ​ေနအထားမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ အဲဒီအသံ​ေတြက ထြက္​လာတတ္​ပါသလား။ အတိအက်​ေတာ့ မသိဘူး။

အရာရာကိုစြန္​႔လို႔ ဆင္​းရဲမႈနဲ႔တစ္​သားတည္​း ၿခိဳးၿခံျဖစ္​တည္​​ေနထိုင္​​ေတာ့မယ္​လို႔သာ ဆံုးျဖတ္​ခဲ့တယ္​။ အရာရာအားလံုးကို ​ေမ့ပစ္​လိုက္​​တဲ့အခါ ​ေနလို႔ထိုင္​လို႔ အဆင္​​ေျပသြားလိမ္​့မယ္​ပဲထင္​မိတာ​ေပါ့။ ဒါ​ေပမယ္​့ အရာရာကိုပစ္​ခ် ထြက္​ခြာလာခဲ့တယ္​ဆိုတဲ့ခရီးတစ္​ခုပဲ အဖတ္​တင္​က်န္​ခဲ့တယ္​လို႔ ဆိုရ​ေလာက္​​ေအာင္​လည္​း စြန္​႔လႊတ္​မႈ​ေတြက ျပတ္​ျပတ္​သားသား မျဖစ္​ခဲ့ဘူး။ ​ေရာက္​​ေနရာက တနယ္​တ​ေက်းက ​ေက်း႐ြာငယ္​ ​ေခ်ာင္​း​ေကြ႕​ေလးတစ္​ခု။ ​ေတာအုပ္​ထဲ တဲအိမ္​ငယ္​တစ္​လံုး။ အတိတ္​ကအရိပ္​အ​ေငြ႕နဲ႔ လုံးဝကိုျခားနားသြားခဲ့ၿပီလို႔ ျပတ္​သားပစ္​လို႔ရတဲ့​ေနရာတစ္​ခု​ပဲ။ အမႈန္​အမႊား​ေလာက္​မွ် အတိတ္​ကို ကပ္​ၿငိတြယ္​တာမ​ေန​ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္​မိခဲ့တာလည္​း ဟုတ္​တယ္​။ ဒါ​ေပမယ္​့ ​ေလာကထဲ ​ေရာက္​လာတုန္​းကလို အရင္​အတိုင္​းတစ္​​ေယာက္​တည္​းပါလို႔ တိတ္​တိတ္​ဆိတ္​ဆိတ္​ ညည္​းညဴခ်င္​မိ​ေပါ့။ တိတ္​ဆိတ္​မႈထဲ အဖ်ား​ေသြးဟာတက္​လာသလို အိပ္​ယာ​ေဘး ပူ​ေလာင္​မႈ႐ြက္​​ေျခာက္​​ေတြ က်ဲျဖန္​႔​ေနတယ္​။ လူက အံု႔အံုးမိႈင္​းမိႈင္​း ​ေျခာက္​ကပ္​စြာ မတ္​မတ္​ထိုင္​​ေနမိတယ္​။ ဒါပါပဲ။ ပတ္​ဝန္​းက်င္​မရွိ​ေတာ့ဘူးဆိုမွ ျပန္​ၾကား​ေနရတဲ့ ပဲ့တင္​သံ​ေတြပါပဲ။

၃။
​ေန႔တာဟာရွည္​လြန္​းပါတယ္​။ မ်က္​တစ္​မွိတ္​ လွ်ပ္​အျပက္​မွာ ခ်က္​ခနဲ႔လင္​းသြားတဲ့အသိဥာဏ္​ကို တဒဂၤဖမ္​းယူမိလိုက္​သလို မဟုတ္​ပဲ တ​ေမ့တ​ေမာကုန္​​ဆံုး​ေနရတာမ်ိဳး။ တစ္​ခုခုကို စိတ္​ဝင္​တစား​​စီး​ေမ်ာ​ေနတာမွမဟုတ္​ရင္​ ပ်င္​းရိစြာ ​ေက်ာ္​ျဖတ္​​ေနရသလို ၿပီးဆံုး​ေစသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို ​ေန႔တာ​ေတြ။ အလင္​း​ေရာင္​ရွိတဲ့ ဆူညံမႈ ​ေန႔တာ​ေတြ။ သစ္​ပင္​​ေျခရင္​းက ယိမ္​းထိုး​ေနတတ္​တဲ့ အလင္​း​ေရာင္​​ေတြ။ ခပ္​တိမ္​တိမ္​​ေခ်ာင္​း​ေပၚက်လာတဲ့ အလင္​းရဲ႕ လႈပ္​ရွား​ေနတဲ့အရိပ္​​ေတြ။ ဒါ​ေတြကို ျမင္​​ေတြ႕​ေနတဲ့ မျပတ္​သားႏိုင္​​ေသးတဲ့စိတ္​။ အဲဒီစိတ္​ဟာ ​ေရနဲ႔ပက္​လိုက္​သလို ​ေအးျမၾကည္​လင္​မသြား​ေသးဘူး။ မ်က္​လံုးအအၾကည္​ဓာတ္​မွာ ပူ​ေလာင္​မႈဟာ ရုတ္​တရက္​​ေတာ့ ​ခ်က္​ခ်င္​း​ေလ်ာ့ပါးမသြားႏိုင္​ဘူး။ ဒါဆို ဘာ​ေတြလုပ္​​ေနမိတာလဲ။ ဒီ​ေနရာအထိ​ေရာက္​​ေအာင္​ထြက္​လာတာ ဘာအက်ိဳးျဖစ္​ခဲ့ၿပီလဲ။ မသိဘူး။

ႏႈတ္​ဖ်ားက တဖြဖြ႐ြတ္​ဆို​ေနတဲ့ တရာ​ေတာ္​ကို ပိုးၿပီးတိုးညင္​းလိုက္​ဖို႔ ပိုၿပီးပါးလ်ားသြား​ေအာင္​ျပဳမူလိုက္​ဖို႔ကိုသာ စိတ္​ကူးၾကည္​့​ေနမိတယ္​။ ထိုင္​​ေနတဲ့စိတ္​ကို တစ္​​ေနရာမွာ ပစ္​ခ်ထားဖို႔လည္​း ​ေတြး​ေနမိတယ္​။ ဒါ​ေပမယ္​့ အဲဒါကမလြယ္​ကူဘူးဆိုတာလည္​း သိ​ေနျပန္​တယ္​။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္​ႀကီးကို​ေက်ာက္​ခ်ရပ္​နား​ထား​ေပမယ္​့ အတြင္​းစိတ္​ကူး​ေတြဟာ ဘယ္​​ေတာ့မွရပ္​တန္​႔မ​ေနတတ္​ဘူး မဟုတ္​လား။ ​နားထဲ ပိုးမႊားတစ္​ခ်ိဳ႕ ​ေအာ္​ျမည္​လာတယ္​။ တိတ္​ဆိတ္​မႈထဲကရုန္​းထြက္​လာတဲ့ ဆူညံလာပံုကို ​ေျခာက္​အိပ္​မက္​လို အတိုင္​းသားၾကားရတယ္​။ အ​ေမွာင္​ထဲ က်ိန္​းစပ္​​ေနတဲ့မ်က္​လံုး​ေတြ။ တစ္​စက္​စက္​က်​ေနတဲ့ ​ေရစစ္​ပိတ္​သား​ေအာက္​က ​ေရၾကည္​တြဲလြဲ​ေတြ။ ထံုက်ဥ္​ကိုက္​ခဲလာတဲ့ အသိ​ေတြ အားလံုးကိုခဏခဏနဲ႔ အခ်ိန္​အၾကာႀကီး ျဖတ္​​ေက်ာ္​ၿငီး​ေငြ႕လာမိသလိုပါပဲ။

၄။
ညမွာ လျခမ္​း​ေကြး​ေလးဟာ ၿငိမ္​သက္​လ်က္​ တည္​​ေနရဲ႕။ သစ္​ရိပ္​ဝါးရိပ္​မွာ ​ေအးျမၾကည္​လင္​မႈဟာ တြန္​႔လိန္​လို႔ အတင္​းတိုး​ေဝွ႔က်လာတယ္​။ ဆူညံသံဟာ ညမွာလည္​း ရုန္​းကန္​မႈကိုဖန္​တီးလို႔ လႈပ္​ခါ​ေနျပန္​တယ္​။ ျပတ္​ရွလာတဲ့​ေအးစက္​မႈမွာ တိတ္​ဆိတ္​ခ်င္​​ေယာင္​​ေဆာင္​လို႔ တည္​းတည္​း​ေလးနဲ႔ရပ္​​ေနျပန္​ရဲ႕။ ​ေပါက္​ကြဲ​ေတာ့မယ္​့ ခ်ိန္​ကိုက္​လက္​နက္​ဗံုးလိုပဲ သတိရစိတ္​ဟာ စူးနစ္​လာတယ္​။ ပ်ံ့လြင္​့​ေနမႈဟာ ​ေခါက္​ခနဲပံုက်လာတယ္​။ အ​ေဝးက တ​ေယာသံကိုအနီးကပ္​ဆြဲယူ ၿငိမ္​သက္​​ေနမိသလိုမ်ိဳး တည္​ၿငိမ္​​ေနတဲ့စိတ္​ကပဲ မတည္​ၿငိမ္​မႈမွာ ပိုထင္​ရွားျပလာ​ေနတယ္​။ လျခမ္​း​ေကြးရဲ႕ ​ေလအလြင့္​့မွာျငိမ္​က်သြားတဲ့ ​ေအးစက္​မႈရဲ႕ ​ေက်ာင္​းသကၤန္​းအကြယ္​က သစ္​ပင္​ထိပ္​ဖ်ားမွာ အဲဒီလတစ္​စင္​းပဲ ယီး​ေလးဆြဲ တြဲလြဲခိုလို႔။

နားက်ည္​းခ်က္​တစ္​ခုဟာ တစ္​ခ်ိန္​ခ်ိန္​မွာ ျပန္​ၿပီးမနာက်င္​​ေတာ့သလိုမ်ိဳးလည္​း ျဖစ္​တတ္​​​ေသးသလား။ ဆႏၵ​ေနာက္​မွာ အဆင္​အျခင္​မဲ့မႈလိုက္​သြားသလိုမ်ိဳး သံႀကိဳးဟာပိုးခ်ည္​မွ်င္​ပမာ ျပတ္​​ေတာက္​သြားတတ္​သလား။ ထူထူထဲထဲ အုပ္​မိုးထားတဲ့ စိတ္​ကူး​ေတြ ပိုၿပီးပါးလ်ားသြားတယ္​။ စိတ္​လိုက္​မာန္​ပါမႈဟာ မ​ေသခ်ာျခင္​းျဖစ္​လာတယ္​။ အ​ေဝးကိုထပ္​​ေမွ်ာ္​ၾကည္​့လိုက္​မိျပန္​တယ္​။ အၾကည္​့ပဲစြဲထင္​လာတဲ့ပံုရိပ္​​ေတြ ဖ်တ္​ခနဲထြက္​လာခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္​​ေတြက ညအနက္​မွာ ​ပို​ေျခာက္​ျခား​ေအာင္​​ေဖာ္​ျပ​ေနခဲ့တာပါပဲ။ အသံ​ေတြနဲ႔ ​ေဝးရာ​ေျပးထြက္​ခဲ့ၿပီဆိုမွ​ အသံ​ေတြက ပိုၿပီးႏိႈးဆြ ​ေျခာက္​လွန္​႔​ေနၾက​ေတာ့တာပါပဲ။ အာရံု​ေမွာက္​မွားမႈပဲ ျဖစ္​မွာ​ေပါ့။ တိတ္​ဆိတ္​မႈဟာ နားကြဲမတတ္​ ပိုၿပီးက်ယ္​​ေလာင္​လာတာ အဆံုးစြန္​ဆံုး စိတ္​ရဲ႕လွည္​့စားမႈ​ေတြပါပဲ။

စိတ္​လိုက္​မာန္​ပါ ျဖစ္​သြားခဲ့တာလားတဲ့။ အဲဒီ ကိုယ္​တိုင္​ျပန္​​ေမး​ေနျဖစ္​တဲ့​ေမးခြန္​းမွာ ကိုယ္​ကိုယ္​တိုင္​ တုန္​လႈပ္​​ေနမိတယ္​။ ကိုယ္​့စိတ္​မွာ ဆူညံ​ေျခာက္​လွန္​႔​ေနတာကလည္​း အဲဒီ​ေမးခြန္​းပဲ ျဖစ္​​ေနခဲ့တယ္​။ ဘာမွ အရာမထင္​ မျပတ္​သားျခင္​း​ေတြ​ေပါ့။ သူတို႔ စိတ္​​ေနာက္​ကို ​ထပ္​ခ်ပ္​မကြာလိုက္​လာၾကၿပီ။ ၾကမ္​းတမ္​းတဲ့လမ္​းမွာ ​ေရွ႕ကပိတ္​ကြယ္​ထားၾကၿပီ။ အခက္​အခဲအသြင္​နဲ႔ စိတ္​ကိုအႏိုင္​ယူဖို႔အတြက္​ ႀကိဳးစား​ေနၿပီ။

၅။
ဘယ္​လို​ေတြး​ေတြး စိတ္​ကူးဟာမရွင္​းဘူး ျဖစ္​​ေနတယ္​။ အျမင္​အၾကား အာရံုခံရုပ္​ဝတၳဳ​ေတြအားလံုး မၾကည္​လင္​ဘူး ​ျဖစ္​​ေန​ေသးပါရဲ႕။ ကိုယ္​က ​တည္​ၿငိမ္​စြာ​ေက်ာခိုင္​းလာခဲ့တာလား စိတ္​လႈပ္​ရွားစြာ ထြက္​​ေျပးမိခဲ့တာလားဆိုတာ​ေတာ့ အျဖစ္​အပ်က္​​ေတြကပဲ သက္​​ေသခံ​ေနခဲ့ပါတယ္​။ ​ေနာင္​တဆိုတဲ့ မၾကားခ်င္​ဆံုးစကား ကိုယ္​တိုင္​ျပန္​​ေျပာ​ေနရသလိုျဖစ္​​ေနတယ္​။ ​လာလမ္​းအတိုင္​း လွည္​့ျပန္​ဖို႔စိတ္​ကူးမွာ ​ေလွာင္​ရယ္​သံ​ေတြစြန္​းထင္​း​ေနတယ္​။ ကပ္​ၿငိ​ေနတဲ့ စြဲလမ္​းမႈကို မ​ေျဖႏိုင္​ပဲ ရုန္​းထြက္​ဖို႔ႀကိဳးစား​ေနမိသလား ျပန္​​ေတြးၾကည္​့ရဦးမယ္​။ အားမစိုက္​ထား​ေပမယ္​့လည္​း နားထဲ ဒီ​ေစာက္​သံ​ေတြပဲ ၾကား​ေနရ​ေတာ့တာပဲ။ ဒီည​ေကာင္​းကင္​​ျပင္​ လအျပည္​့ ငါ့နား႐ြက္​ကိုျဖတ္​ၿပီး ​ေခ်ာင္​း​ေရမွာ​ေမွ်ာခ်လိုက္​ဖို႔ အိပ္​ရာ​ေပၚက ထလာရသလို႔ ရုတ္​ခ်ည္​းအားယူကုန္​းထခဲ့မိတယ္​။

​ေကာင္​း​ေသာ​ေန႔ပါလို႔​ေျပာအၿပီးမွာပဲ
အားကုန္​​ေျပးထြက္​လာခဲ့
​ေကာင္​းမြန္​​ေသာ ခြဲခြာျခင္​း
​ေကာင္​းမြန္​​လာ​ေတာ့မယ္​့ စင္​ၾကယ္​စိတ္​
​ေလဟာ လ​ေရာင္​ကိုလႈပ္​ရွားဖို႔ မစြမ္​းႏိုင္​သလို
အလင္​း​ေရာင္​ကို​ေဖာက္​ဝင္​​ေနတဲ့ ျမားခ်က္​လို
ငိုရိႈက္​သံမွအစ
ခ်ိဳအီ​ေသာတ​ေယာျပား​ေလးထဲက လြင္​့ဝဲလာတဲ့
လြမ္​းဆြတ္​ဖြယ္​ဂီတ​ေတးသံ တိုးတိုး​ေလးမွအစ

​ေကာင္​း​ေသာညပါလို႔ ႏႈတ္​ဆက္​သြားသူတစ္​​ေယာက္​
အဲဒီကမွ ဆိတ္​ၿငိမ္​ရာပတ္​ဝန္​းက်င္​
သစ္​႐ြက္​ရဲ႕ လႈပ္​ရမ္​း​ေနတဲ့အရိပ္​
အဲဒီကမွ ​ေကာင္​းကင္​
နကၡက္​ ၾကယ္​တာရာ
လာလမ္​းသို႔လွည္​့အျပန္​
ပိုမိုအိပ္​မရ​ေတာ့သူတစ္​ဦး
ၿပီး​ေတာ့ က်ကြဲလုဆဲဆဲ ​ေၾကကြဲစိတ္​
ၿငိမ္​သက္​လႈပ္​ရွား​ေနစဥ္​မွာပဲ
​ေနာက္​တစ္​​ေန႔ကို အားယူၿပံဳးျပတတ္​​ေအာင္​
​အားစိုက္​​ေလ့က်င္​့ခဲ့ရ
ႀကိဳးစား​​ ​ေစာင္​့စည္​း​ေနခဲ့ရသလို
ဝဲက​ေတာ့ထဲက လြတ္​ထြက္​လာတဲ့ငါး
ငါစြဲကိုစြန္​႔မယ္​့ ငါ    ငါ    ငါ။        ။

ႏိုလိႈင္​း
၂၀၁၇ ႏိုဝင္​ဘာ ၁