သြန္းခ - ဇာတ္ညႊန္းခြဲမထား

သြန္းခ - ဇာတ္ညႊန္းခြဲမထား
(မိုးမခ) ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၈

ေမ၂၉၊ ညေန။ ေျမာက္ဥကၠလာကေန ဝိုင္ဘီအက္စ္ ၃၆ စီးျပီး ဆူးေလကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ကေလးေတြအတြက္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲသြားနားေထာင္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။ စိတ္သာကူးတာ၊ စိတ္ရႈပ္စရာက ကားေပၚမွာပါလာတယ္။ ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ ၁ဝ ႏွစ္သားေလာက္ေကာင္ေလးက ပိုက္ဆံလာေတာင္းလို႔။ ဘယ့္ႏွယ္ကားေပၚမွာ ကြယ္။

သေကာင့္သားေလးက ေျမာက္ဥကၠလာအဝိုင္းမွတ္တိုင္ကတည္းကတက္လာတာ။ ကားခေပးစီးတယ္။ သံျဖဴပံုးခပ္ရွည္ရွည္ထဲ ႏွစ္ရာတန္အသစ္ကေလး ထည့္လိုက္တာျမင္သားပဲ။ သူကိုင္ထားတဲ့ ကိုလာပလတ္စတစ္ပုလင္းထဲကထုတ္ေပးလိုက္တာ။ ပုလင္းခံြကိုပိုက္ဆံဗူးလုပ္ထားတာကမွ မိုးလံုဦးမယ္။ အဲဒီေန႔ရန္ကုန္က မုန္တိုင္းအရွိန္နဲ႔ မိုးသည္းသည္းမွာလူေတြက ခပ္ရႊဲရႊဲကိုး။

ေကာင္ေလးကိုယ္ကနံလိုက္တာ ဖိနပ္လည္းမပါဘူး။ တကယ့္ ေပစုတ္စုတ္။ ဆိုးတာကကားေပၚကလူေတြဆီ လက္လိုက္တို႔ျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေနလိုက္တာ။ မိုးသည္းသည္းမို႔ထင္တယ္။ ကားကလည္းေခ်ာင္ပါ့။ ေကာင္ေလးက ထီးေဂါက္နဲ႔။ ကေလးကိုး၊ ေဆာ့ေနတာေပါ့။ မွတ္တိုင္ကလူေတြတက္လာတဲ့အခါ ခဏနားတယ္။ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းျပီ။ သူ႔ထီးေဂါက္ကို ဝိုင္ဘီအက္စ္လက္ကိုင္ကြင္းမွာတြဲေလာင္းခ်ိတ္ထားတယ္။ ကားရဲ႕ေဘးမွန္ေတြကို ခိုက္မိႏိုင္တာေပါ့။ ကားမွန္မခိုက္မိခင္ ဖုန္းကိုသူ႔ထီးနဲ႔လာရိုက္မိမွာစိုးလို႔ လြယ္အိတ္ထဲျမန္ျမန္ထည့္သိမ္းထားလိုက္ရပါေလေရာ။ မ်က္စိကိုေနာက္လို႔။

ခရီးသည္ေတြအားလံုးစိတ္ရႈပ္ေနၾကျပီ။ ဘာမွသာမေျပာၾကတာ။ မႏွစ္ျမိဳ႕ၾကတာမ်က္ႏွာေပးေတြၾကည့္သိသာတာကိုး။ လူလည္ေလးက သိပ္နပ္တာ။ ပိုက္ဆံေတာင္းၾကည့္တယ္။ မေပးတဲ့စူပြစူပြေတြကို သိပ္အခ်ိန္မေပးဘူး။သူ႔ဟာသူ ျပန္ေဆာ့ေနလိုက္တယ္။ ကားေခ်ာင္ေခ်ာင္ေပၚမွာ ဟိုေျပဒီေျပး။

သူ႔ကိုခပ္ရြံ႕ရြံ႕ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ဥေပကၡာထားျပီး မ်က္ႏွာထားမတင္းဘဲ ခပ္မွန္မွန္ေနတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးနား သြားကပ္ထိုင္လိုက္တယ္။ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ဝင္ထိုင္ပစ္လိုက္တာမ်ား မနာလိုခ်င္စရာ။ မိန္းမပ်ဳိေလးကျဖဴေဖြးေဖြးေလး၊ ဆံပင္ကေက်ာလည္ေလာက္ထိ ရွည္တယ္။ ႏွာတံေပၚျပီး မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔။ ဖိနင္းထားတဲ့ဖိနပ္ျဖဴျဖဴေလးက သူ႔ေျခခံုျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ သိပ္လွတာ။

အဲဒီမိန္းမပ်ဳိေလးဘက္က ကာကာဆီးဆီးေျပာေပးခ်င္သလိုလို။ ငနဲသားေလးကိုပဲ ဟန္႔ခ်င္သလိုလို မာန္ခ်င္သလိုလို။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ျဖစ္ရင္း မိန္းကေလးကိုပါၾကည့္မိတာ ခဏခဏပါပဲ။ လွျပီးခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ျမန္မာဆန္ဆန္နဲ႔ တယ္လွတာကိုး။

ေရႊဂံုတိုင္၊ ဗဟန္း ၃ လမ္းနားေရာက္ေတာ့ ဘသားေခ်ာနဲ႔မိန္းမပ်ဳိစကားေတြေျပာေနလိုက္ၾကတာ။ မနာလိုခ်င္စရာပါပဲလား။ ခ်ာတိတ္ေတာ့ခ်ာတိတ္ေပါ့။ ဒါေပတဲ့ ဒီေကာင့္ကိုအေရးတယူလုပ္ေနတာကိုပဲ မနာလိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသလားလို႔။ အမယ္၊ ငနဲသားေလးက သူ႔လုပ္ငန္းခြင္သဘာဝကို ရွင္းျပေနလိုက္တာ။ ဘယ္လို ေတာင္းတတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္အထိရတာတို႔၊ ဘာတို႔။ မိန္းကေလးကျပံဳးျပီးနားေထာင္ေနလိုက္တာမ်ား။ မနာလိုပါ့။

အဲဒီေနာက္ မိန္းကေလးက ေခၚလိုက္တာ"ေမာင္ေလး" တဲ့။ ဒီလိုေပစုတ္စုတ္ေကာင္ေလးကိုမ်ား။ ဆက္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းေနဖို႔၊ စာသင္ဖို႔၊ ဒီလို ေတာင္းရမ္းစားေနတိုင္း ဘဝကျပီးမသြားဘူးဆိုတာတို႔။ အို၊ သူနဲ႔ဘာဆိုင္တာလိုက္လို႔။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွတပတေနတာမဟုတ္ဖူး။ ဒီလိုနလပိန္းတံုး၊ ဝဲစား၊ ေပစုတ္စုတ္ငနဲေလးကိုမ်ား လူေရးလူရာလုပ္လို႔။

ေဟာ၊ ေဟာ။ ဆူးေလေရာက္ျပီ။ ဟိုငနဲသားေလးက သမၼတရံုေရွ႕မွာဆင္းသြားတာ။ မိန္းမပ်ဳိေလးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါမွလွလိုက္တာ။ ဝိုင္ဘီအက္စ္ေပၚက ဆင္းဖို႔ သူ႔ေနာက္နားသြားကပ္ရပ္လိုက္ရင္းကားေပၚက ေလေအးေပးစက္ အေအးေငြ႔နဲ႔ တထပ္တည္းျငိပါလာတဲ့ သူ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးမ်ား။ အင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဟိုငနဲသားငတိေလး တခ်ိန္လံုးကပ္ေနတာေနမွာေပါ့။

မုန္တိုင္းက ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကေနျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ကုန္းတြင္းပိုင္းကိုဝင္မယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကေနဝင္လိမ့္မယ္ ဘာညာေပါ့။ ေတာ္ေနၾကာလိေမၼာ္ေရာင္။ ေနာက္ခဏေန အနီေရာင္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ "ကေလးသူငယ္အၾကမ္းဖက္ခံရျခင္းမွ ကာကြယ္ေရးပညာေပးကာတြန္းျပပြဲနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ" လုပ္ေနၾကတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံထဲ လူက တယ္မစည္ခ်င္ဘူး။

ကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာေတြရြတ္ၾက။ ပါေဖာမဲန္႔စ္ လုပ္တဲ့သူေတြကလုပ္ၾက။ မိုးထဲေလထဲမွာ။ ဘယ္သူေတြအတြက္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲ။ ကေလးေလးေတြ အတြက္။ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္။ အနာဂတ္ကို သူတို႔ပိုင္စိုးၾကမွာ။ ဘာတဲ့၊ ကဗ်ာဆရာတေယာက္နဲ႔ ေအာက္က ပရိသတ္အလွည့္က်ေအာ္ေန၊ ရြတ္ေန လိုက္ၾကတာ "ကေလးသူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕သယံဇာတေလးေတြပါ" တဲ့။ အင္း။

မိုးလည္းမတိတ္ဖူး။ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္း ၃ဝ မွတ္တိုင္မွာ ဝိုင္ဘီအက္စ္ေစာင့္ေနတုန္း။ အသက္ ၂ဝ ေလာက္ရွိမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိန္းကေလးနဲ႔ သူ႔အေဖာ္လည္း ကားေစာင့္ေနၾကတာေတြ႔တယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္။ မိုးထဲေလထဲထီးလည္းမပါၾကဘူး။ ကေလးေမြးျပီးရင္ေကာ သူတို႔ကေလးကို ေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္မွထားႏိုင္ၾကပါ့မလား။

ကေလးသူငယ္အၾကမ္းဖက္ခံရျခင္းမွကာကြယ္ေရးပညာေပးကာတြန္းျပပြဲနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲမွာေတာ့ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔သတိထားၾကရမယ့္ ကိစၥေတြေျပာၾကသား။ လက္ေတြ႔မွာ သတိထားမိၾကလို႔လား၊ စာနာၾကလို႔လား၊ သနားၾကလို႔လား၊ ၾကင္နာၾကလို႔လား၊ ေဖးေဖးမမ ဘယ္ေလာက္ရွိၾကလို႔လဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ပါလို႔ေျပာတတ္ၾကတဲ့လူေတြက ခပ္မ်ားမ်ားမွာ။ အင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ကေလးေလးအေပၚ ဘယ္လို အေကာင္းျမင္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ။ ပြဲကေရာ ဘာကိုမွတ္မွတ္သားသားရလာခဲ့လဲ။ လမ္း ၃ဝ မွတ္တိုင္ကကိုယ္ဝန္ေဆာင္အတြက္ေရာ။

ဘာလို႔ေတြးပူေနလိုက္ရေသးတာလဲ။ အဲဒီေမ ၂၉ တညေနကအျဖစ္ကေလးကိုပဲ စာေရးဆရာေတြလို လွလွပပဇာတ္အိမ္ေလးတည္ျပီး ေရးၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ ေၾကာင္ကေၾကာင္လိုက္ေသးတာကိုး။ ေၾကာင္တာကိုလည္း လွလွပပေရးမွာေပါ့။ အဲဒီက်ရင္ ဇာတ္ညႊန္းခြဲရေတာ့မွာ။ အခုေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းမွခြဲမထားေသးပဲ။

(က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ က်ေနာ္ "သြန္းခ"ပါ)
ဓာတ္ပံု-ဦးမင္းထြဏ္း(လွ်ပ္တစ္ျပက္)