ေမဇြန္ေအး ● သူစိမ္းတရံဆန္ သစ္သီးမ်ား (ဝတၳဳတုိ)
(မုိးမခ) ေမ ၂၁၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ေမ ၂၁၊ ၂၀၁၈
သိမ့္တေယာက္ ငိုရဖုိ႔ပင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနသည္။
ငိုဖုိ႔လည္း မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်န္ပါဦးမည္လား ….။
မၾကာေသးမွီက သိမ့္တေယာက္ အေမာတေကာ ေဆးသြားဝယ္ခဲ့တာပဲေလ။ တရွိန္းရွိန္းဘဲ ေလာင္ကြၽမ္းေနသည့္ ေနက်ဲက်ဲ ေတာက္ေအာက္မွာ ထီးကမပါ။ လသာေနသည့္အလား ပူမွန္းပင္မသိေတာ့ေအာင္ပဲ ေဆးဆုိင္ ႀကီးတဆုိ္င္ဆီသို႔ အေသာ့ႏွင္ ခဲ့ရသည္ေလ။ မတ္လအလယ္၏ အပူေႏြကား သိမ့္ရင္ထဲက အပူေႏြကို မီႏုိင္မည္မထင္။ တဆုိင္ဆီသုိ္႔ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ ရသည္ေလ။
“အသက္ကယ္ေဆး ႏွစ္လုံးေပးပါ”
ဆရာဝန္၏ လက္ေရးေသးေသးေလးျဖင့္ ေရးထားေသာ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကိုု သိ္မ့္ ဖတ္မတတ္ေပ။ ျမန္မာလုိ ပဲ ေမးဝယ္ရသည္။
“ေရာ့…. ဒီမွာ”
ေဆးႏွစ္လံုးကို အိတ္ျဖင့္ထုတ္ေပးတာကိုယူၿပီး ေငြရွင္းေပးကာ သိမ့္ ရွိန္းရွိန္းေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကႏၱာရ ေတာတန္း ကိုျဖတ္ကာ ေဆးရုံဆီ အျမန္ျပန္ေျပးလာသည္။ အသြားအျပန္ ႏွစ္ေခါက္။ ဒါေပမယ့္ သိမ့္ ေမာရမွန္း မသိ။ ေရာက္သည္နွင့္ ဆရာဝန္အခန္းထဲ အျမန္ဝင္ေပးသည္။ ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း ထဘီအျပာဝတ္ နပ္စ္မက ေမေမ့လက္ဖ်ားက ေသြး ေၾကာမ်ားကို ရွာေဖြကာ အသက္ကယ္ေဆး ထုိးလုိက္သည္။ ေမေမ့အ နားမွာရပ္ၿပီး ေမေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေအာက္ဆီဂ်င္ပုိက္က တန္းလန္း။
“ေမေမ”
သိမ့္ ဖြဖြေလးေခၚၾကည့္သည္။ ေမေမက ၾကားသြားသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး သိမ့္ကို အၾကာႀကီးၾကည့္ေနသည္။ သိမ့္…ေမေမ့ကို ေခၚသာေခၚသည္။ ေမေမ့ကို ေျပာစရာ စကားမရွိ။
“ေမေမ”
ဒါပဲေခၚေနမိသည္။ သိမ့္ရင္ထဲ ေၾကြကြဲဝမ္းနည္းေနသည္။ ေမေမက သိမ့္ကို ေၾကာင္ေတာင္ၾကည့္ေနဆဲ။
“ေမေမ”
ေမေမက သိမ့္ေခၚလြန္းလုိ႔လားမသိ။ ပါးစပ္ဟသည္။ ဒါေပမယ့္ သိမ့္ထင္လုိ႔လားမသိ။ ေမေမ ပါးစပ္ဟၿပီး အေမာကို အံတု ေနသလုိပဲ။ သံုးႀကိမ္အထိ ပါးစပ္က အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရႈၿပီး ေနာက္ဆံုး ေမေမတ ေယာက္ ၿငိမ္က်သြားသည္။ သိမ့္ ဆရာဝန္အခန္းထဲေျပးဝင္ၿပီး
“ဆရာ … ေမေမ အသက္မရႈေတာ့သလုိဘဲ လာၾကည့္ေပးပါဦး ဆရာ”
သိမ့္ ကမန္းကတန္းေျပးေျပာ၍ ဆရာဝန္က ခ်က္ခ်င္းလုိက္လာၿပီး ေမေမ့ရင္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အတင္းဖိခ်လုိက္၊ နားလုိက္ သံုးခါေလာက္ ဆက္တုိက္လုပ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာစကားတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားသည္။ နပ္စ္မက လည္း ေမေမ့နွာေခါင္းမွာတပ္ထားသည့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ပုိက္ကို ျဖဳတ္လုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမၿခံဳထားသည့္ေစာင္ကို ေခါင္းအထိ တကုိလံုး ဆြဲဖံုးအုပ္သည္။ ဆက္၍ မနီးမေဝးမွာ ရွိ ေနေသာ အျဖဴေရာင္ လုိက္ကာခန္းဆီးကို ဆြဲယူကာ ေမေမ့ကို ကာရံလုိက္သည္။ သိမ့္ကို စကားတလံုးမဆုိ ဘဲ ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြား၏။
သိမ့္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။
ေမေမက … ေမေမက…. သိမ့္ရင္ေတြပူလုိက္တာ….။
သိမ့္ ေမေမ့ခုတင္စြန္း၌ ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး ေမေမ့လက္ကိုကုိင္လုိက္သည္။
ေမေမ့လက္ေတြ ေအးစက္ေနလုိက္တာ။
သိမ့္ေလ….. သိမ့္… နားလည္လုိက္ပါၿပီ။
ေမေမက သိ္မ့္ကို ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
သိမ့္က ဝါသနာမပါေပမယ့္ ေမေမ့စည္းဝါးႏွင့္ကုိက္ညီေအာင္ သိမ့္ကျပခဲ့ပါသည္။ အဲဒီလိုပဲ သိမ့္ကုိ စိတ္မခ်ဘူး။ ‘ အရြယ္ လြန္ေနၿပီ’ ဆုိေသာစကားမ်ားႏွင့္ ေမေမသေဘာတူသူႏွင့္ ခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲေစျပန္သည္။ သိမ့္ ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ပါသည္။ သိမ့္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ အသက္က ၂၇ ႏွစ္။
“သိမ္…… နင့္မွာ ရည္းစားရွိတာလည္း ငါတုိ႔မသိလုက္ပါလား”
မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေဝေတာ့ သိမ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပၾက ၊ ဆုိၾက ၊ ေမးျမန္းၾက ၊ စပ္စုေနလုိက္ၾကတာ။ သူတုိ႔အားလံုးကို သိမ့္ စကားတခြန္းပဲ ေမးခဲ့သည္။
“ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔လက္ထပ္မွ အခ်စ္ဆုိတာျဖစ္သလား”
သိမ့္ေမးေတာ့ သူတုိ႔အားလံုး ……
“ဘာႀကီးလဲဟ ….နင့္စကားက …. သိမ့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လုိက္တာဟယ္”
သိမ့္ …… သူႏွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ကူယဥ္တဲ့ ခ်စ္သူလည္းမဟုက္။ သိမ့္ တိတ္တခုိးခ်စ္ခဲ့သူလည္း မဟုက္သည့္ သူ႔ အေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိပါသည္။ ေမေမကေတာ့ တသက္လံုး ႏွစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရသည့္ အိမ္ကေလးမွာ အားကုိးေဖာ္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္တိုးလာျခင္းအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာေနပံုရသည္။ ေမေမက သမီးေတြခ်ည္း သံုးေယာက္ေမြးထား ေတာ့ သားမက္ကို သားတေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္ခင္သည္။ သိမ့္ထက္ပင္ ဂရုစုိက္သည္။ သူကိုယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္။ သိမ့္ က အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္၊ ေမေမနဲ႔ မခြဲတမ္း အတူေနတာျဖစ္ေတာ့ တနယ္တေက်းေရာက္ အစ္မမ်ားကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ်ရွိေနပံုရသည္။ တႏွစ္တေခါက္ ေရာက္လာဖုိ႔မလြယ္။ ဝကၤဘာ ဘဝခရီးလမ္းထဲမွာ တဝဲလည္လည္ ေလွ်ာက္လွမ္းေန ရေတာ့ ေမေမ့ဆီ မေရာက္ျဖစ္တာ သိမ့္ နားလည္ေပးလုိ္႔ရပါသည္။
သမီးမိန္းကေလးေတြခ်ည္းေမြးတာ ေမေမကံေကာင္းသည္ဟု ေဆြမ်ိဳးေတြက ေျပာလာၾကသည့္အခါတုိင္း ေမေမၿပံဳးေနတတ္ သည္။
မမႀကီး …. ေမေမ့ဆီလာသည့္အခါတုိင္း
“ဒီပန္းသီးက ႏုိင္ငံျခားကလာတာ ေမေမရဲ႕ ေမႊးၿပီး ခ်ိဳအီေနတာ။ ေစ်းလည္းႀကီးတယ္။ ဒီစပ်စ္သီးက ထုိင္ဝမ္ကလာတာ။ အလံုးႀကီးမ်ိဳး။ အသားႀကီးပဲ။ ခ်ိဳသလားေတာ့ မေမးနဲ႔။ ရွားလည္းရွားတယ္”
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ေတြ စံုလင္ေအာင္ရတဲ့ေနရာမ်ိဳး။ သိမ့္တုိ႔ နယ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ မေတြ႕တာအမွန္ပါ။ ပန္းသီးငါးလံုး စပ်စ္သီး အစိတ္သားႏွင့္အတူ ျပန္လာသည့္ေန႔ လက္စံုဆယ္ျဖာမုိး ကန္ေတာ့ပန္းခ်ိဳး လုက္ရုံႏွင့္ ေမေမ ၾကည္ႏႈးေပ်ာ္ရြင္သည္။ ေျမးေလးေတြကိုပင္ ေမေမ မုန္႔ဖုိးေပးလုိက္ ေသးသည္။ သိမ့္ကေတာ့ တေန႔တမ်ဳိး မရုိးေအာင္ အိတ္စုိက္ခ်က္ေကြၽးသည္။ ဒါက ႏွစ္ႏွစ္တခါလာၾကသည့္ မမႀကီးတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားပဲျဖစ္သည္။ ေမေမပီတိျဖစ္လွ်င္ သိ္မ့္ ဝမ္းသာပါသည္။
မမလတ္ကတမ်ိဳး။ လာလုိက္လွ်င္ ေသာကလက္ေဆာင္မ်ားမွလြဲ၍ ျပန္လွ်င္ ေမေမ့ကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ဖုိ႔ဆုိတာ သူနဲ႔မဆုိင္သလုိဘဲ။ ဒါလည္း ေမေမေက်နပ္ေနသည္။ အျပစ္တင္တာမ်ိဳးမရွိ။ မိဘကိုးေလ ……။
မမလတ္၏ခင္ပြန္းသည္ အေသာက္အစားခင္တြယ္သည့္အေၾကာင္း သိမ့္ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ကုန္ရံႈးလွ်င္ တေခါက္ ၊ လင္ရံႈးေတာ့ တသက္လံုးေမွာက္ဆုိသလုိပါပဲ။ မမလတ္ မ်က္ရည္မ်က္ခြက္ႏွင့္ တ ခ်က္မွ ရတက္မေအးရေၾကာင္း ရင္ဖြင့္သည္။ မူးလာလွ်င္ လက္ကပါလာသလုိ အဆုိးဆံုးက အိမ္ရွိပစၥည္းေတြ ရုိက္ခြဲျခင္းပင္။ ရုိးရုိးဝန္ထန္းမုိ႔ မိသားစုရပ္ တည္ရန္ ခဲယဥ္းသည္။ မမလတ္ မေနႏုိင္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာပဲ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ထြက္ျဖစ္သည္။ ခဏခဏ ရုက္ခြဲပစ္၍ ေရာင္းရန္ပန္းကန္မရွိ။ ေခ်းငွားက အုိးခြက္ပန္းကန္ဝယ္ရေတာ့ အေႂကြးက ထပ္ေနသည္။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း လူမမယ္အရြယ္ကေလး။ မိဘဆုိတာ မေနႏုိင္ေပ။ မမလတ္ျပန္သည့္အခါ ေမေမ့ ေရႊတုိေရႊစႏွင့္ ေငြေၾကးအသင့္အတင့္ ေပးလုိက္စၿမဲပါ။ သိမ့္ကေကာ ဘယ္လုိ စိတ္မ်ိဳးႏွင့္ ေနႏုိင္ပါမည္နည္း။ သိမ့္စုေငြထဲက အဆစ္ပါသြားေသးသည္။
သိမ့္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း။ လစာအျပင္ အပုိဝင္ေငြမရွိ။ ေမေမ့အိမ္မွာပဲ ကပ္ေနရတာဆုိေတာ့ အိမ္လခသက္ သာသည္။ သူကလည္း အေသာက္အစားကင္းသည္။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာ ေရွာင္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ဖုိ႔ မစဥ္း စား။ ရုံးဆင္းလွ်င္ အိမ္တန္းျပန္သည္။ ေမေမခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ထမင္းဟင္းကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္သည္။ ေမေမကေတာ့ လူေအးတေယာက္ဟု ႀကံဖန္ခ်ီးမြမ္းသည္။ သိမ့္ကလည္း ေမ ေမမခ်ီးမြမ္းလည္း သိမ့္ ရင္ထဲမွာ အသိအမွတ္ ျပဳၿပီးသားပါ။
ထုိေန႔ရက္ေတြမွာ ေမေမခ်ဴျခာေနသည္။ သိမ့္ ခြင့္ယူလုိက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ေဝးေသာ နာမည္ႀကီး အထူးကုဆရာ ဝန္မ်ားထုိင္ ရာ ေဆးခန္းဆီသုိ႔ ပို႔ရသည္။ တန္းစီေစာင့္ေနရေသာ အခ်ိန္က ေမေမ့ကို အလြန္ပင္ပန္းေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ေမေမ့အလွည့္ ေရာက္ေတာ့ ေမေမ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္။ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ ဆီး၊ ဝမ္း၊ ေသြး စစ္သည္။ ဝမ္းကိုေတာ့ ေနာက္တေန႔လာေပးရန္ေျပာသည္။ ထိုရက္ခ်ိန္းကို သိမ့္ခြင့္မရ၍ သူကခြင့္ယူၿပီး ဝမ္းစစ္ေဆးခ်က္ကို သြားပုိ႔ရ သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ ေစ်းဝယ္လာသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ေခြၽးတလံုးလံုးႏွင့္ ေမေမ့အတြက္ သီးသန္႔ႏွင့္ သိမ့္တုိ႔နွစ္ေယာက္ အတြက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္သည္။ သိမ့္ျပန္လာေတာ့ ေမေမက အားနာသည္ဟု တုိးတုိးေျပာသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ …. ထုိေန႔က ေမေမေရာ သိမ့္ပါ ထမင္းစား၍ ေကာင္းသည္။
ေမေမ့ေဆးစစ္ခ်က္ရေတာ့ ေမေမ့အဆုတ္မေကာင္း။ ေရဝင္ေနသည္။ ငယ္ရြယ္သူဆုိလွ်င္ ေက်ာ္ကေဖာက္၍ သက္သာ ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း ေမေမက ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အသက္ဆုိေတာ့ ေဆးေသာက္ျခင္းျဖင့္ သက္သာေစ၏။ ေနာက္ၿပီး ေမေမ့ အစာအိမ္ကလည္း မေကာင္းဆုိေတာ့ ေမေမ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ေနရၿပီ။ စိတ္ဖိစိမႈ ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ေမေမ ေသြးတုိး ပါ စတင္ျဖစ္လာသည္။
ေမေမ က်န္းမာေရးေဖာက္လာသည့္အခါ သူႏွင့္သိမ့္ တလွည့္စီခြင့္ယူၿပီး ေမေမ့ကို ေဆးခန္းပို႔ရသည္။ အစ္မ နွစ္ဦးကိုေတာ့ အေျခအေနအရ အေၾကာင္းၾကားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘဝဝကၤဘာလမ္းေလးထဲက ရုန္းထြက္ဖို႔ အစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး မစြမ္းသာႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေမေမကေတာ့ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ သိမ့္ ေမေမ့ကို သနားလုိက္တာ။
တကယ္တမ္း မမလတ္ကိုေတာ့ ထားေတာ့။ မမႀကီးသည္ သိမ့္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္စာလွ်င္ ဝင္ေငြေကာင္းၾကသည္။ နွစ္ ေယာက္စလံုး အရာရွိေတြ။ မမႀကီး၏သား အႀကီးဆံုးက ကားပြဲစားဆုိလား ဝယ္ေရာင္းဆုိလား။ အ လုပ္ျဖစ္သည့္အခါ သိန္း ကို ဆယ္ခ်ီရသည္ဟု ေမေမ့ေနာက္ကြယ္မွာ သိမ့္ကို ႂကြားတတ္ေသာ္လည္း သိမ့္က ကုိယ့္အစ္မေတြ ေျပလည္တာၾကားရလွ်င္ ဝမ္းသာရပါသည္။
ေမေမကေတာ့ တေန႔တျခား က်န္းမာေရးဆုတ္ယုတ္လာသည္။ ေမေမ့ကို ေဆးခန္းတခါျပလွ်င္ ကားငွားခ အသြားအျပန္ စရိတ္က မေသးလွ။ ေမေမ့ေဆးဖုိးကလည္း အေတာ္တာစားသည္။ သူႏွင့္သိမ့္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ၾကရသည္။ သူ၏ရံုး ေငြစုေငြေခ်းအသင္းမွာ စုေဆာင္းထားသည့္ စုေငြရွိသည္။ အေရးေပၚစုေငြ၏ သံုးဆ ေခ်းခြင့္ရသည္။ သိမ့္ကေတာ့ ဆြဲႀကိဳး ေသးေသးေလး ခြၽတ္ေရာင္းမည္။ ေမေမ့ ေဆးဖုိးဝါးခကို အေခ်းအငွားမ်ား မလုပ္ဘဲ ဤသုိ႔ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးဆရာဝန္က ေဆးရုံတက္မွျဖစ္မည္တဲ့။ ေမေမက အသက္ရႈမေကာင္းဟုေျပာေတာ့ ေဆးရုံမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ဘူးရႈ၍ရသည္။ ထုိအခါ ေမေမသက္သာသည္။ ေမေမ့ကို ေဆးရုံတင္လုိက္ရသည့္ေၾကာင္း သိမ့္ အစ္မႏွစ္ေယာက္လံုးဆီ ေၾကးနန္းရုိက္လုိက္သည္။ မမႀကီးေပါက္ခ်လာသည္။ သူ႔သား ကားဝယ္ေရာင္းလုပ္သူလည္းပါလာသည္။ ေမေမက ေဆးရုံ မွာဆုိေတာ့ မမႀကီးသားက အိမ္မွမတည္း။ ဟိုတယ္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တည္းသည္။ အခ်ိန္သိပ္မရဘူးတဲ့။ မမႀကီး၏ ေျပာစကားမ်ားကို သိမ့္ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ မမႀကီးကေတာ့ ေမေမ့အနားမွာ တရက္ပင္ ေစာင့္အိပ္၍အားေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိေပ။ သိမ့္ကေတာ့ ေမေမ့အနားမွာ ညပုိင္းေစာင့္အိပ္ၿပီး ေမေမ၏ အညစ္အေၾကးစြန္႔မိထားေသာ အဝတ္အစား မ်ားကို အိမ္ျပန္ေလွ်ာ္ၿပီးေတာ့ ထပ္ယူသြားရသည္။ ထုိအခ်ိန္ မမႀကီးတုိ႔သားအမိ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ညကမုိးခ်ဳပ္၍ ဟုိတယ္မွာအိပ္ၾကသည္။
“သိမ့္…. ဒါဆုိ…. ေမေမ့ဆီ မမႀကီးအရင္သြားလုိက္မယ္။ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ျပန္လုိက္မယ္။ သားႀကီးက အခ်ိန္မရ ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ထူူးျခားရင္ ေဟာဒီလက္ကုိင္ဖုန္းကို ဆက္လုိက္။ ေရာ့…. သိမ့္…. ေမေမ့အတြက္ ေငြငါးေထာင္၊ ေဆးဖုိး ေလးရတာေပါ့”
ထုိေခတ္အခါက သိမ့္ လစာတေထာင္ေက်ာ္ေလးရသည့္အခ်ိန္မွာ မမႀကီးေပးလုိက္သည့္ေငြက ငါးေထာင္ဆုိေတာ့ မနည္း မေနာပါပဲ။ သိမ့္ငါးလစာေပါ့။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ မမႀကီး။
သိမ့္ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ မမႀကီးမရွိေတာ့။ ျပန္သြားၿပီတဲ့။ ေမေမ့အနားမွာ လူေစာင့္တေယာက္ထားရသည္။ သိမ့္တုိ႔မွာ လူပုိရွိတာမွမဟုတ္တာ။ သူကေတာ့ဒီေန႔ရုံးသြားသည္။ ရုံးမွ ဆန္ ၊ သၾကား ၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထုတ္ရမည့္ေန႔ရက္ျဖစ္သည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားေဖ်ာရင္း ခြင့္လည္းယူမည္ဟုေျပာကာ ထြက္သြားေလရဲ႕။
“ေမေမ…. သက္သာရဲ႕လားဟင္…။ သိမ့္ တရားစာေတြ ဖတ္ျပမယ္ေနာ္”
ေမေမက သိမ့္ကို ခ်ည့္နဲ႔စြာ ၿပံဳးျပသည္။
“မမႀကီး လာသြားတယ္မဟုက္လား။ ေမေမ့ေဆးဖုိးအတြက္ သိမ့္ကို ေငြငါးေထာင္ေပးသြားတယ္” ေမေမ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး မ်က္စိျပန္မွိတ္သြားသည္။ သိမ့္က ေမေမ့နားနားကပ္ၿပီး တရားစာမ်ား ရြတ္ေပးေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ အျပာဝတ္နပ္စ္ မတေယာက္ သိမ့္ကို လက္တုိ႔ေခၚၿပီး
“အဘြားအတြက္ အသက္ကယ္ေဆးႏွစ္လံုးဝယ္ဖုိ႔ ဆရာဝန္က ေဆးစာေရးေပးလုိက္တယ္။ ..ေရာ့”
သိမ့္ ေနက်ဲက်ဲေအာက္ထဲဝင္ၿပီး အပူကိုအံတုကာ ေဆးဝယ္ထြက္ခဲ့သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕….မမႀကီးေပးထားတဲ့ ေငြငါး ေထာင္နဲ႔ သိမ့္မွာ ေငြနည္းနည္းရွိေနလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။
သိမ့္….ဘာလုပ္ရမလဲ။
ေမေမရယ္….. ေမေမက…..ေမေမက…။ သိမ့္ ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ကာ ငုိင္ေနမိသည္။
သူေရာက္လာသည္။ သူက သိမ့္ကို ၾကင္နာစြာ တြဲထူလုိက္သည္။
“လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ သိမ့္ သတိထားေနာ္”
သိမ့္ကို ေမေမ့အနားကေခၚထုတ္လာၿပီး ေဆးရုံေကာ္ရစ္ဒါတခုက ခံုတန္လ်ားေပၚမွာ ထုိင္ေစၿပီး သူ လုပ္စရာ ရွိသည့္အလုပ္ မ်ားကို သြက္လက္စြာလုပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ မမႀကီး၊ မမလတ္တုိ႔ကို ေၾကာင္းၾကားသည္။ မမႀကီးေပးထားသည့္ ဖုန္းနံပါတ္ကား ၂၅ သိန္းေစ်းေပါက္ေနသည့့္ လက္ကုိင္ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္သည္။ မမႀကီးတုိ႔ ကား အိမ္မေရာက္ၾကေသး။ ခရီး လမ္းတဆစ္မွာပဲျဖစ္ေနသည္။
“ေအး…ေအး… ျပန္လွည့္လာခဲ့မယ္တဲ့”
ေမေမ့ကို အေအးတုိက္၌ ႏွစ္ရက္ထားမည္ဟု ညႇိႏႈိင္းခဲ့သည္။ ေမေမ့သမီး မမလတ္ကို ေစာင့္ရဦးမည္မဟုတ္လား။ လုပ္စရာ သိမ္းစရာေတြ သူတယာက္ထဲပဲ ဒုိင္ခံလုပ္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား အိမ္ျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမအိပ္ခဲ့ေသာ ကုတင္ ေဘးမွာထုိင္ၿပီး သိမ့္ ငူငုိင္ေနသည္။ သူက သိမ့္ပုခံုးကို ၾကင္နာစြာကိုင္ၿပီးေျပာသည္။
“သိမ့္…..ငိုခ်လုိ္က္ေလ….သိမ့္ ရင္ထဲမွာ ေပါ့သြားရေအာင္”
“ဟင့္အင္း …သိမ့္ ဘာလုိ႔ငုိရမွာလဲ …. သိမ့္ ေမေမ့အေပၚ သားသမီးဝတၱရား အားလံုးေက်ခဲ့တာပဲ။ ေမေမလည္း ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာလဲ ကၽြတ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္… ေမေမ့ကို သနားတယ္။ သမီးသံုး ေယာက္ရွိတာ ေမေမ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အားလံုးကို သူ႔အနားမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနေစခ်င္မွာပဲေလ…..။ ဒါကိုပဲ သိမ့္ ေတြးၿပီး သနားေနမိတာပဲ”
“သိမ့္ ဘာလုိ႔ငုိရမွာလဲ” ဟု သိမ့္ေျပာေနေပမယ့္ သိမ့္ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြက စိုလိမ္းလုိ႔။
“ေၾသာ္ ….သိမ့္ရယ္….” တဲ့ ။ သူ ဖြဖြေလး ေရရြက္ေန၏။
ေမေမဆံုးတာ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ။ သိမ့္တုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီ။ မမႀကီးလည္း ညပုိင္းျပန္ ေရာက္လာသည္။
“ေအးပါသိမ့္ရယ္….ေသသြားၿပီးေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့မထူးဘူး။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔သိမ့္ကို မမႀကီးေငြငါးေထာင္ေပးထားတာ ျပန္ ေပးပါလား။ ေမေမ့အတြက္ ေဆးဖုိးေပးထားတာေလ။ နွစ္ခါျပန္လွည့္လာေတာ့ ဓာတ္ဆီက ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ထပ္ျဖည့္ရဦးမွာေလ။ သားႀကီးက အေရးတႀကီးခ်ိန္းထာတာရွိေတာ့ ဒီညပဲ ျပန္ထြက္ရမယ္”
သိမ့္ အံ့ၾသလုိက္တာ။ ေပးထားသည့္ ေငြငါးေထာင္ ျပန္ေတာင္းရက္သည္။ ေမေမ ေျမက်ရက္လည္အထိ မမႀကီး ေနလုိ႔မရ ဘူးလား။ အေရးႀကီးေနတဲ့သားကို ျပန္လႊတ္လုိက္ေပါ့။ ေမေမက မမႀကီး အေမပဲေလ။ အခုေတာ့ ဘာမွမဆုိင္သလုိ …။ ေနႏုိင္ရက္လုိက္တာ။
သိမ့္ရင္ထဲမွာ စကားလံုးစစ္ထုိးေနသည္။
ၿပီးေတာ့ သိမ့္ကိုအျပစ္တင္သြားေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ နွစ္ရက္ေတာင္ထားရသလဲတဲ့။
“မမလတ္ကို ေစာင့္မလုိ႔”
“အမယ္ေလ။…သိမ့္… နင့္မမလတ္က လာမွာမဟုက္ဘူး။ သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူေတာ္အႏုိင္ႏုိင္”
သိမ့္မွာ ျပန္ေျပာႏုိင္မည့္စြမ္းအား ဘာတခုမွ မရွိေတာ့။ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲက ေန႔လည္ကရလာသည့္ေငြစကၠဴထဲ က ေငြငါးေထာင္ ျပန္ေပးလုက္သည္။ ဒီေတာ့ မမႀကီးက ေလေျပထုိးကာ
“မမႀကီးရွိလည္း မထူးပါဘူး။ ေျမက်မယ့္ကိစၥ သိမ့္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုပ္လည္း ၿပီးတာပဲမဟုက္လား။ တလျပည့္ ဆြမ္းကိုေတာ့ မမႀကီးအိမ္မွာပဲ ေမေမ့ကိုရည္စူးၿပီးကပ္လုိက္မယ္။ မမႀကီး ….ျပန္မယ္ေန္ာ….သိမ့္”
သိမ့္ ျပန္ေျပာစရာစကား ဆြံ႔အလွ်က္….။
ေမေမႏွင့္ေနသည့္ သိမ့္အေပၚမွာသာ တာဝန္အရွိဆံုးဟု မမႀကီးတေယာက္ ႏႈတ္မွ ထုတ္မေျပာရုံတမည္ပါပဲ။ အားလံုးပံုအပ္လုက္ပါသည္။ ေမေမသာၾကားသိခဲ့လွ်င္ မမႀကီးကို ဘယ္လုိအၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ေနမည္လဲ။ ဒီအခ်ိန္က်ကာမွ သိမ့္မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ားက ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ တလိမ့္လိမ့္စီးက်လာသည္။ မမႀကီးက ေမေမ့အတြက္ ေဆးဖုိးဆုိၿပီးေပး ထားသည့္ ေငြငါးေထာင္ကိုပင္ ျပန္ေတာင္းသည့္သူက သူ႔အိမ္မွာ ေမေမ့ကိုရည္စူၿပီး ဆြမ္းကပ္ေပးဦးမယ္တဲ့…။
သိမ့္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ပစ္လုိက္သည္။
သူလန္႔သြားသည္။ သိမ့္ရူးသြားၿပီးလားလုိ႔ ……
သိမ့္ သူ႔ကို လက္ခါျပလုိက္သည္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆုိသည့္သေဘာ။
ေမေမတေယာက္ သမီးမိန္းကေလး သံုးေယာက္ေမြးထားေပလုိ႔သာ…… သားသမီးအမ်ားႀကီး ေမြးထားေသာ မိခင္မ်ားကို သိမ့္ စာနာေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သိမ့္ဝမ္းဗိုက္ကို အသာအယာကေလး ပြတ္ေနပါသည္။ ရင္ထဲလည္း …
“သမီးေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ့အေပၚ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္ၿပီး အေပၚယံသူစိမ္းဆန္တဲ့ ေမေမ့ညီရင္း အစ္ကို၊ ေမာင္ရင္းႏွမေတြလုိ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔လုိ႔” ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းပါရေစကြယ္…။
ႏြမ္းလ်ေၾကကြဲေနသည့္ သိမ့္ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ့ ေႂကြကြဲျခင္းမ်က္ရည္စေတြက အလူးလူး ….အလိ္မ့္လိမ့္ ……သူကေတာ့ သိမ့္ကုိ နားလည္စြာ ေငးရီၾကည့္ေနရင္း သိမ့္ေၾကကြဲျခင္းေတြကို ကူးယူေနမွာေပါ့ေလ…….။
ေမဇြန္ေအး
Comments