ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၉)
(မုိးမခ) ေမ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈
(မုိးမခ) ေမ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈
တိဗက္လူမ်ိဳး သုံးပုံတစ္ပုံက သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း အထက္မွာဆိုခဲ့ၿပီ။ တိဗက္လူမ်ိဳးသုံးဦးမွာ တစ္ဦးက သာသနာ့ဝန္ထမ္းျဖစ္ပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာကို ယုံၾကည္ သက္ဝင္ၾကမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတပါးကို ဦးစားေပးတတ္ျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ယုံၾကည္ျမတ္ႏိုး တတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဘဝမွာ အဆိုး ေလာကဓမၼေတြနဲ႔ ၾကဳံေတြ႔ရသည့္အခါမွာပင္ သူတပါးအေပၚ အျပစ္မတင္ရက္ တတ္ၾက။ အတိတ္က မိမိရဲ႕ အဆင္ျခင္မဲ့မႈေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ဟုသာ ခံယူတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သည္းခံျခင္း၊ စာနာ နားလည္ျခင္းႏွင့္ သူတပါးအေပၚ ေမတၱာႀကီးမားစြာထားျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ သံသရာကလြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္ဟု တိဗက္ လူမ်ိဳးမ်ားက အခုိင္အမာယုံၾကည္ထားၾကေလသည္။ လူဝင္စားလားမားၾကီးမ်ားကို တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔က ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ႀကီး မ်ားအျဖစ္ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ၾကပါသည္။ တကိုယ္ေကာင္း မဆန္တတ္သူမ်ားတြင္ လူဝင္စားလားမားႀကီးမ်ားသည္ စံျပပုဂၢိဳလ္ထူးၾကီး မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔မွာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းလုိစိတ္အလ်ဥ္းမရွိၾက။ ကိုယ္တိုင္သိေသာ သံသရာခ်ဳပ္ ျပတ္ေၾကာင္းလမ္းကို သူတပါးတို႔အား ညႊန္ျပရန္အလုိ႔ငွာ လူ႔ေလာကသို႔ တဖန္ျပန္လာၾကသည့္ လားမားႀကီးမ်ား၏ ေမတၱာ တရားမွာ ထုထည္ၾကီးမားလြန္းလွသည္။ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ အထင္ရွားဆုံးေသာ ဘုရား အေလာင္းမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလုိင္းလားမားပင္ျဖစ္သည္။
တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးက တိဗက္ျပည္ကို ဝင္ေရာက္မသိမ္းပိုင္မီ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တို ဘာလ (၇) ရက္မတိုင္မီ ေန႔ေတြ တုန္းကေတာ့ တိဗက္ျပည္ကေလးက ဆူညံသံကင္းၿပီး ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ သည္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဘုန္္း ေတာ္ႀကီး ဒလိိုင္းလားမားသည္ပင္ နိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္သလုိ သာသနာပိုင္ ဘာသာေရးေခါင္း ေဆာင္လည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အေနအထားက တိဗက္နိုင္ငံအတြက္ တိဗက္ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးတပါးပင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးကို တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားက ဒီတဘဝအတြက္သာမက ေနာင္ဘဝသံသရာ ေကာင္းက်ိဳး အတြက္ကိုပါၾကည့္၍ ယုံၾကည္ ေလးျမတ္စြာ ကိုးကြယ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးအမ်ားစု၏ အိမ္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ားတြင္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အိမ္မ်ားကဲ့သို႔ ဘုရားဝင္တြင္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားကို သိပ္ျမင္ေတြ႔ရေလ့မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ဘုန္းေတာ္ ႀကီး ဒလိုင္းလားမားရုပ္ပုံေတာ္ကိုေတာ့ျဖင့္ အိမ္္တိုင္းဆိုင္တိုင္းနီးပါး ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ဘုန္းေတ္ာၾကီးက သူတို႔အတြက္ သက္ရွိဘုရားပင္ျဖစ္သည္။ တိဗက္ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘာသာတရားကို ဦးထပ္ပန္ဆင္တတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဘာသာ ေရးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔က ဘာသာေရး၏ေနာက္တြင္ ရွိပါသည္။
ေအဒီ (၁၁ဝဝ-၁၄ဝဝ) ကို အလယ္ေခတ္ဟု သမိုင္းပညာရွင္တို႔က ဆိုပါသည္။ သည္အလယ္ေခတ္မွာ ကံေကြၽးခ်စနစ္ေခၚ ပေဒသရာဇ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု အားေကာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ႏွင့္ ေျမပိုင္ရွင္တို႔ အခြင့္ထူးခံခြင့္ရေသာ ကာလ တခုပင္ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တိဗက္ျပည္ႀကီးမွာလည္း ကံေကြၽးခ်စနစ္ဆန္ဆန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူး သည့္ ခါးသီးေသာအတိတ္သမိုင္းတို႔ အမွန္တကယ္ပင္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
ယေန႔ ဓရံဆာလာရဲ႕ ညေနပိုင္း႐ႈခင္းက သာသာယာယာရွိပါသည္။ ဓရံဆာလာရဲ႕ အဓိကပင္မလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၾကသည္။ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစုံ၊ အေတြးမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ ကို္ယ့္စိတ္ေစစားရာအတိုင္း ေျခလွမ္းေတြ လွမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္း တိဘက္လၻက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ထိုင္ေနၾက တိဗက္ဆုိင္ကေလးမွာပဲ ထိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီဆိုင္ကေလးေပၚကေန ေရခဲေတာင္ၾကီးေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ပ်ားရည္အနည္းငယ္ေရာၿပီး သံပုရာျခမ္း ကေလး အကြင္းလုိက္ထည့္ထားသည့္ ပူပူေႏြးေႏြး တိဘက္လဘက္ရည္ကေလးကို မႈတ္ ေသာက္ရသည္မွာ ဓရံဆာလာ၏ ထူးျခားသည့္အရသာတစ္ခုပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တိဗက္လားမားေတြ၊ တိဗက္သီလရွင္ဆရာေလးေတြ၊ အမ်ိဳးအမည္ေရာ ႁပြမ္းထားသည့္ လူေတြက လမ္းမေတြေပၚမွာ လူးလာတုံ႔ေခါက္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရျခင္း၌ သီးသန္႔ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိပါဘဲ ေျခေတာက္ေတြရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာကို အလုိက္သင့္ စီးပါေမ်ာသြားေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဘဝအေမာေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တခဏတာေျဖေနၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကံေကၽြးခ်စနစ္ထြန္းေသာအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သာမာန္တိဗက္လူမ်ိဳးတစ္ဦး၏ ေန႔စဥ္ဘဝျဖတ္သန္းမႈက ခက္ခဲျပင္းထန္ လွေသာ္လည္း အမ်ားထင္သလုိ အေနအေနမဲ့မ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းၾကီးေပၚကေန ေက်ာ္ျဖတ္ တိုက္ ခတ္လာသည့္ ႏွင္းမုန္တိုင္းတို႔ကို ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတတ္သည္။ တိဗက္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ အစိုးရရိကၡာ သိုေလွာင္ရုံေတြမွာ စားနပ္ရိကၡာေတြကုိ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျဖည့္ဆီးထားတတ္ၾကသည္။ လူတိုင္းက တဦးအေပၚတဦး ရန္လုိ ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ တတ္နိုင္သေရြ႕ ကူညီေစာင့္မျခင္းျဖင့္ တြဲေခၚသြားတတ္ၾကသည္။ လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ အမုန္းတရားေတြမရွိ။ စာနာမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို ယုံၾကည္ျမတ္ႏိုးတတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ အဝတ္အစားအတြက္ အိမ္တြင္းျဖစ္ ျပည္ တြင္းျဖစ္ေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္ရွိသည္။ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ အခ်ိတ္အဆက္ျပတ္ေနသည္ကလြဲလုိ႔ သူတို႔မွာ ေနစရာ စား စရာရွိသည္။ ကမၻာၾကီး ဘာျဖစ္ေနသည္ကို တိဗက္တို႔စိတ္မဝင္စား တတ္ၾကေသာ္လည္း တရုတ္ျပည္မၾကီးကေတာ့ျဖင့္ သူ႔ကိုစိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ တိဗက္တို႔က ေအးေအးေဆးေဆး။ ရိုးရာပြဲေလးဆင္ႏႊဲလုိက္၊ မိတ္ေဆြ ေတြဆီ သြားလည္လုိက္၊ ဘုရားဖူးထြက္လုိက္ျဖင့္ ဘဝကို အရိုးခံအတိုင္း တည္ေဆာက္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေရၾကည္ရ ျမက္ႏုရာ လွည့္လည္ေနထိုင္ရျခင္း ခုံမင္ႏွစ္သက္ သူမ်ားျဖစ္သည္။ အလြယ္ဆုံး ေျပာရရင္ေတာ့ ေျခသလုံးအိ္မ္တိုင္ဘဝကို ႏွစ္သက္သူ မ်ားျဖစ္သည္။ “တရုတ္ျပည္မၾကီးက ဝင္မသိမ္းခင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ တိဗက္ျပည္က သိပ္ေနလုိ႔ေကာင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ေပါ့ဗ်ာ။ တနိုင္ငံလုံး ဘယ္သြားသြား လြတ္လပ္တယ္။ စိုးရိမ္စရာ လည္း မရွိဘူး။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီတုန္းက ကမၻာ့နိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြကို လက္လွမ္းမမီခဲ့ တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အရမ္းကိုေနာက္က်သြားၿပီေလ။ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က အရမ္းကို အထီးက်န္ အက်ည္းတန္ဆန္ၿပီး ေခတ္ပညာနဲ႔ အလွမ္းေဝးသူေတြပဲျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းမေနခဲ့ဖူးဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တိဗက္ႏြားေနာက္ကေလးေတြ၊ ဆိတ္သားေပါက္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ ခဲ့ရတာကို ေပ်ာ္တာေပါ့။ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ငါးမွ်ားခဲ့ရ တာေတြကိုလည္း သတိရေနမိတယ္။ စာမတတ္ဘူးေလ။ ဒီလုိဘဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေရခဲျပင္ေတြၾကားထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပဲ။ လားမားေတြကေတာ့ မၾကာမၾကာ ရြာကိုလာၿပီး ဘာသာေရးတရားေတြ ေဟာၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ဘဝဟာ ဘယ္ေလာက္က့ေကာင္းေၾကာင္း ဒီလုိဘဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲေလ။ ဒီလုိပဲေပါ့။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ေက်နပ္ေနရေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ" ဟု ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ဘဝသမားၾကီး အာဂ်န္ႏိုဘုက ေျပာပါသည္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ တိဗက္လူမ်ိဳးအမ်ားစုက ရရွိထားေသာ သူတို႔ဘဝကို ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ၾကေနၾကသူေတြျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၇၈၉ ခုႏွစ္မွာ စတင္လုိက္သည့္ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားသူေတြလည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိေနျပန္ပါေတာ့သည္။ အေမွာင္ထုက ဓရံဆာလာရဲ႕ ညေနခင္းကို မိမိရရလႊမ္းျခဳံမိလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ တိဗက္လဘက္ ရည္ဆိုင္ကေလးထဲကေနထြက္ၿပီး လူခ်င္းခြဲခဲ့ၾကပါသည္။
Comments