ကုိသန္းလြင္ ● အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္း

ကုိသန္းလြင္ ● အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္း
(မုိးမခ) ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၈

(၁)
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိအရပ္မွ အိမ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ သည္ အိမ္ကို မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ေလး ငါးႏွစ္ရွိေတာ့မည္။ သည္အိမ္ကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္က အေမေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္မွာေနသူ မရွိ၊ အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးေနသည္။ အိမ္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တူမတေယာက္ကို တာဝန္ေပးထားေသာ္လည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ တဖက္ႏွင့္ အခ်ိန္အားမရႏိုင္ဘဲ အိမ္ကိုေသခ်ာ မၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါ၊ အိမ္က သစ္သားတိုင္ႏွင့္ အုတ္ႏွင့္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အညာရပ္က ဤအိမ္မ်ိဳးကို နံကပ္တိုက္ဟုေခၚၾကသည္။ အိမ္မွာေဆးသုတ္ထားေသာ္လည္္း ေဆးေတြက အလိပ္လိုက္ကြာက်ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာ ေဆးေရာင္မရွိေတာ့။

အိမ္ေရွ႕က ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္စိုက္ခဲ့ေသာသီးပင္မွာ အုပ္အုပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ႏွင့္ အရြက္ေတြ ဖားဖားက်ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ ငယ္က စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ အပင္ျဖစ္ၿပီး ပဌမဆုံးေပါက္လာသည့္ သစ္ရြက္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

အိမ္ကိုျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အသက္ႀကီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရလာပါသည္။ အသက္ ၆၃ ႏွစ္ဆိုေသာ အရြယ္သည္ ဤအိမ္အိုႀကီးလိုပင္ အိုမင္းေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့ဇနီးျဖစ္သူက ဆိုင္ကေလးဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ ထိုဆိုင္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ကြၽန္ေတာ္ကလုပ္ရပါသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္၊ ပိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ အျမဲရွိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနဆဲ ပင္စင္မယူေသးဟု ေျပာႏိုင္ပါသည္။

ဟိုးတစ္ေန႔က အိမ္က မိုဒမ္ (Modem) ပ်က္သျဖင့္ အမ္ပီတီ (MPT) က အကူအညီေခၚရသည္။ ထိုစက္ျပင္သူ က ခဏ သာၾကည့္ၿပီး အသစ္လဲေပးပါသည္။ စက္မီးခလုတ္ ဖြင့္တိုင္းလာခ်င္မွလာသည္။ ခလုတ္ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ရသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ “စက္ကအိုေနျပီ၊ အိုတဲ့ေရာဂါေပါ့” ဟု ေျဖသည္။

သူကေျပာေတာ့လဲ အိုမင္းျခင္းဆိုသည္မွာေရာဂါတမ်ိဳးလိုဘဲလား၊ အခုေခတ္တြင္ အသက္ ၁၀၀ ေနရသည္ဆိုသည္မွာ ဘာမွမဆန္းေတာ့ပါ။ ယခင္ကေတာ့ အသက္ ၁၀၀ ေနရျခင္းသည္ ခြၽင္းခ်က္တခုလိုျဖစ္သည္။ အခုအခါမွာေတာ့ အသက္ ႀကီးတယ္ဆိုတာ အစဥ္အလာ (Trend) တခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရာမဘုရင္ေတြေခတ္က အသက္ ၄၅ ႏွစ္ဆိုလ်င္ စစ္မႈထမ္းက အျငိမ္းစားယူရသည္။ ယခုေခတ္မွာ အသက္ ၆ဝ ျပည့္တာ အျငိမ္းစားယူရန္မဟုတ္၊ အသက္ ၆၇ ၊ ၇ဝ ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ အျငိမ္းစားယူသည့္ႏွစ္ေတြက ေျပာင္းလဲကုန္ပါျပီ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္အိုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အရပ္ရပ္ၾကည့္ေလရာမွာ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတာေတြကို ျမင္မိပါ သည္။ လူေတြသည္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းကို မလြဲမေသြ ရင္ဆိုင္ၾကရပါသည္။ အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္လင္ စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ ထိုအရာမ်ားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔သာလိုပါသည္။ ပန္းသီးသည္ အခြံမ်ား႐ႈံ႕က်၍ အမွည့္လြန္ေနေသာအခါ အခ်ိဳဆုံးျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္တို႔၏ အလွဆံုးအခ်ိန္သည္ လူငယ္တို႔၏ ဘဝကုန္ဆုံးခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဝိုင္အရက္ကိုျမည္းသူတို႔သည္ ေနာက္ဆုံးေသာက္လိုက္သည့္ဝိုင္အရက္ ကုန္ဆုံးခ်ိန္မွာ ေသာက္ရသည့္အရက္က အခ်ဳိၿမိန္ဆုံးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံး မူးၿပီဆိုသည့္အသိကိုေပးေသာ အရက္တခြက္သည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါ၏၊ မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္း ေကာင္းသည္ဟုသိလိုက္ရေသာကြၽမ္းဝင္မႈကို ေနာက္ဆုံးမွ ျမင္ရသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတို႔အတြက္ အ ေကာင္းဆုံးကာလမွာ ခြဲခြာရၿပီဟု သိလိုက္ရသည့္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လူတစ္ဦး၏ဘဝတြင္ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီး အဆင္းမွာသာ အေကာင္းဆုံးေတြကို ေတ႔ြရပါသည္။ အျမင့္ဆုံးမွ ျပန္လည္ေလွ်ာက်ရျပီဆိုၿပီး ေလွ်ာက်ခ်ိန္သည္ ထိုသူ႔ဘဝအတြက္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေဆာက္အဦး တစ္ခု ၿပိဳက်မည္ကို သိလိုက္ရေသာအခ်ိန္သည္ ထိုအေဆာက္အဦး၏ အလွဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။

လူ႔ဘဝမွာ “ဘာမွမလိုေတာ့ပါဘူး" ဟု သိလိုက္ရေသာအခ်ိန္သည္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ လူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို ပိတ္သိမ္းႏိုင္ေသာအခ်ိန္၊ လုိခ်င္တာမရွိေတာ့ပါဘူးဟူေသာ အခ်ိန္ကိုဆိုလိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ တာဝန္မွာ ထိုအလိုဆႏၵမ်ား ေတာ္ေလာက္ျပီ၊ လုံေလာက္ျပီဟုယူဆႏိုင္ေသာ အခ်ိန္ကိုရွာေဖြရန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

လူတို႔၏ဘဝမ်ားသည္ ေသျခင္းတရားကိုရင္ဆိုင္ရန္ အခက္အခဲဆုံးျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ႏုပ်ိဳေနဆဲမွာလည္း ေသျခင္း တရားကိုရင္ဆိုင္ၾကရပါသည္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္မဆိုင္ပါ။ ထိုနည္းတူစြာ အိုလြန္းသည္ဟူေသာ လူသည္မရွိ၊ အရြယ္အို လြန္ေသာေၾကာင့္ နက္ျဖန္သည္ မေရာက္လာေတာ့ပါဘူးဟု ျငင္းပယ္ခံရသူသည္မရွိပါ၊ တစ္ရက္စီသည္ လူသားတိုင္း အတြက္ လွမ္းတက္ရေသာ အဆင့္တဆင့္သာျဖစ္ၾကပါသည္။

လူဆိုသည္မွာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ျခင္းကိုရင္ဆိုင္ရစျမဲျဖစ္သည္။ စိတ္ထားတတ္ေသာသူအဖို႔ဆိုလ်င္ အရြယ္အိုျခင္းဆို ေသာကာလကို ေနာက္ခ်န္ထားခဲ့စျမဲသာျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္က စိတ္ဓါတ္ကိုမထိခိုက္ႏိုင၊္ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးွကိုမႈ ဇရာက ဖိစီးတိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါသည္။ လူသည္ ဇရာ၏ထုေထာင္းမႈဒဏ္ကိုခံရသည္ဆိုေစ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကိုမူ မထိခိုက္ႏိုင္ပါ၊ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကို ႀကီးျပီဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ေသာဝန္တာမ်ားကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဝန္ခံ ေစကာမူ စိတ္ဓါတ္အင္အားကို မထိခိုက္ေစႏိုင္ပါ၊ မိမိစိတ္ ဓါတ္အင္အားကို ယုံၾကည္မႈအျပည့္ရွိသည္ဆိုလ်င္ ဇရာက ေခတၱ ျဖစ္ေစ၊ ထာဝရျဖစ္ေစ ေမ့ထားထားႏိုင္ပါသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီး သူတို႔ကစိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမႈသေဘာကို ငယ္ရြယ္သူတို႔ ထက္ ပိုမိုခံစားႏိုင္စြမ္းရွိသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူတို႔သည္ တေန႔ထက္တေန႔ အင္အားဆုပ္ယုတ္လာျခင္းကို ခံစားရႏိုင္ပါသည္။ က်ံဳ႕သြားျခင္း၊ တေျဖးေျဖးေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း၊ အရည္ေပ်ာ္သြားသလုိ အင္အားခ်ိနဲ႔ေသာအျဖစ္ကို ျမင္ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္၊ တေန႔လ်င္ တမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္မႈကို စြန္႔လြတ္ရသည္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏွလုံးေသြးရပ္၍ ေသဆုံးရျခင္းကို ၾကံဳေတြ႔ရႏိုင္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အသက္ဆုံးရႈံးရျပီဆိုပါကအားလုံးအၿပီးတုိင္ေတာ့သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အသက္က ဘယ္ ေလာက္ဘဲရွိရွိ ၿပီးဆုံးသြားေတာ့သည္။ ေသျခင္းတရားသည္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အခ်ိန္တြင္ေရာက္ လာေလ့ရွိသည္။

(၃)
အျပစ္ဖို႔သူတို႔က သဘာဝႀကီးသည္လူ႔ဘဝကိုသက္တမ္းေပးရာ၌ တြန္႔တိုသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူတို႔ရေသာဘဝသက္ တမ္းမွာ တိုေတာင္းၿပီး၊ အခ်ိန္ကာလမွာျမန္ဆန္လွေသာေၾကာင့္ ဘာမွလုပ္ခ်ိန္ကိုင္ခ်ိန္မရွိဟု ေစာဒကတက္ၾကသည္။ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားရွိၿပီးဘဝကိုရင္ဆိုင္ဘို႔ အသင့္ျဖစ္ျပီ ဆိုသည္ႏွင့္အခ်ိန္မွာ အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားေတာ့သည္။ အဲရစၥတိုတယ္ကမူ လူတို႔သက္တမ္းထက္ ငါးဆ ဆယ္ဆပိုေသာ တိရိစာၦန္မ်ား၏ ဘဝႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ၿငီးတြားခဲ့သည္။ သူတို႔ထက္ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျမင့္မားၿပီး လားရာေကာင္းေသာလူသားတို႔က သက္တန္းက ဘာမွလုပ္မရေအာင္ တိုေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အခ်ိန္တိုေတာင္းၿပီး မလံုေလာက္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ရသမွ်အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနျခင္းမ်ားသာရွိသည္။ ဘဝ သည္အခ်ိန္ကို လံုေလာက္စြာေပးထားပါသည္။ လံုလည္းလံုေလာက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တိုကေလး အတြင္းမ်ာပင္ ျမင့္မား ေသာအလုပ္အကိုင္မ်ာကို ၿပီးစီးသြားသည္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္က ဘာမွမလုပ္ဖဲ ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူး ေနသူ မ်ားအဖို႔ အခ်ိန္သည္ တိုေတာင္းလွပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝသည္ အခ်ိန္တိုကေလးရျခင္းမဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကသာ ဘဝကို တိုေတာင္းေအာင္လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ ကုန္ႏိုင္ခမန္းမရွိ ေသာခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈမ်ားမွာ လူမိုက္တို႔၏လက္ထဲဝယ္ မသံုးတတ္ မကိုင္တတ္ႏွင့္ ဆံုးပါးကုန္ရပါ သည္။ သို႔ေသာ္ပညာရွိသူ၏လက္ဝယ္သို႔ေရာက္ရွိေသာ စည္းစိမ္တို႔မွာအခ်ိန္ႏွင့္အမွ် တိုးပြးလာေနၾကပါသည္။

အိမ္အိုႀကီးကို ျပဳျပင္ရန္မဟုတ္၊ ရွိသမွ်ကေလးႏွင့္ သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ျဖစ္ေသာ ဘဝကိုထူေထာင္ရန္သာ ျဖစ္သည္။ ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားေရာက္သည့္တိုင္ အခ်ိန္ကိုဦးတည္ရာမရွိ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသူမ်ားကို ေတြ႔ရွိေနရပါသည္။ အခ်ိန္ ကုန္သြားသည္ႏွင့္ မိမိအဖို႔ ဘာမွ်မက်န္ရစ္ေသာ အျဖစ္ကိုၾကံဳၾကရပါသည္။ တရားဓမၼ ရွာေဖြ၍ျဖစ္ေစ၊ ဖီလိုဆိုဖီကိုေလ့လာ ၍ျဖစ္ေစ၊ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ကေလးေန၍ ဘဝ၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သံုးသပ္၍ျဖစ္ေစ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးေစသင့္ပါသည္။

ကိုသန္းလြင္
Ref: Seneca: On the shortness of our life