ေမၿငိမ္း ● မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာ

ေမၿငိမ္း ● မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာ
(မုိးမခ) ေမ ၂၄၊ ၂၀၁၈

က်မရဲ႕ သားသမီးေတြ ထူးခၽြန္ၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Post တင္မယ္လို႔ ၾကံတိုင္း က်မသတိရတာက ျမန္မာျပည္က လူတခ်ိဳ႕ ေျပာဖူးတာကို သတိရမိေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံႀကီးမွာေနၿပီး အခြင့္အေရးရေနတဲ့သူေတြ ေအာင္ျမင္တာ မဆန္း ပါဘူး။ ဒီမွာက အရာရာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနၾကတာ…. အားက်လည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တာဘဲ..  ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ကေလးေတြကေတာ့ ကံေကာင္းၾကတာေပါ့…. ဆိုတဲ့ စကားေတြကိုပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနရာေဒသမွာပဲေနေန ျပည့္စံုတဲ့မိသားစုေတြထဲက ကေလး ေတြေရာ ထင္တိုင္းမေပါက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ေပၚမူတည္ၿပီး ဘယ္လိုသင္ယူႏိုင္ၾကမလဲဆိုတာ ေတြကိုလည္း ေတြးမိလာတဲ့အခါ ဒီစာကိုေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။

က်မ ခဏခဏ ေျပာဖူးပါတယ္။ က်မ သားႀကီး ေရာ.. သမီးေရာ ဟာ သူ႔တို႔အရြယ္မွာ အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံအေနနဲ႔ မိဘက ဆင္းရဲေတာ့ သူတို႔ သိပ္ရုန္းကန္ရပါတယ္။ က်မတို႔က ဘာသာစကားအရလည္း သူတို႔ကို ပညာေရး လည္း မကူႏိုင္.. ေငြေၾကးလည္း မပံ့ပိုးႏိုင္။ သူတို႔ေျပာတာကို နားေထာင္ေပးၿပီး သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တာကို အားေပးတာသာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သားႀကီးတုန္းကလိုပဲ သမီးဟာ အထက္တန္းေရာက္ခ်ိန္.. အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွာ အလုပ္ စလုပ္ၿပီးကတည္းက သူ႔ကို မုန္႔ဖိုး၊ အဝတ္အစားဖိုးနဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္မေပးရေတာ့တာ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ သူ မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ားတဲ့ စာေမး ပြဲေၾကးနဲ႔ Field trip ေၾကးေတြသာ က်မတို႔ ကူရပါတယ္။ တကယ္လို႔ က်မသာ ခုေန ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ က်မတို႔ ဆင္းရဲပံု မ်ိဳးနဲ႔ က်မကေလးေတြဟာ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို က်မ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ကတည္းက ခံစားခဲ့ရၿပီးသားမဟုတ္လား။ က်မက အဲလိုစိတ္ဖိစီးတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးေလ။
+++

ဆုအေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ သမီးရတဲ့ လူမႈထူးခြၽန္လို ဆုဆိုတာက Community အတြက္ ပရဟိတလုပ္ေပးတာ မ်ားတဲ့အတြက္ေပးတာပါ။ သမီးက ကေလးထိန္းေက်ာင္း၊ လူအို႐ံုနဲ႔ ရဲဌာနေတြမွာ ပရဟိတ အမ်ားႀကီး လုပ္တာေၾကာင့္ရ တာပါ။ အဲလိုလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြေပး၊ လူပင္ပန္း၊ ေက်ာင္းစာတဘက္နဲ႔လုပ္ရတာမို႔ ေက်ာင္းကလည္း ဆုေပးတာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အိမ္မွာဆိုလည္း မိဘက နားမလည္ရင္ အပိုေတြ လုပ္ေနတယ္ပဲ ထင္တာပါ။ (အထူးသျဖင့္ က်မတို႔အပါအဝင္ ျမန္မာ မိဘေတြက ကေလးေတြ ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားပရဟိတလုပ္တာမ်ိဳးေတြကို သိပ္နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး)။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဆုလက္မွတ္ေတြဟာ ဘက္စံုပညာေရး ရမွတ္ေတြအတြက္ အေထာက္အပံ့ေပးေနတာပါပဲ။

ဒီလို ဆုေတြရထားတဲ့အတြက္ သမီး တကၠသိုလ္ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ ေထာက္ခံစာေရးေပးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရႏိုင္ၿပီး သမီး ဟာ လူမႈေရးရာမွာ စိတ္ခ်ရသူဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတင္းရွိသြားပါၿပီ။ အဲဒီအက်ိဳးေက်းဇူးဟာ သမီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္ ဘဝတ ေလွ်ာက္ Resume ေတြမွာပါ ပါသြားမွာမို႔ အလုပ္အကိုင္ရွာတဲ့အထိ အက်ိဳး ရွိသြားမွာပါ။ သမီးက International Studies, Social Studies ေတြ ယူမွာမို႔ ဒါေတြက အက်ိဳးရွိပါတယ္။

မေန႔ကရတဲ့ Featured Scholar Award ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရတယ္ဆိုတာေတာ့ က်မ သမီးကို ေမးၾကည့္လို႔ သိတာပါ။ ေက်ာင္းက ထူးျခားထူးခၽြန္တဲ့ Outstanding Student ေရြးပါတယ္။ ေရြးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းက ေခၚေတြ႔ၿပီး သူ အထူးခၽြန္ဆံုး နဲ႔ အၾကိဳက္ဆံုး ဘာသာရပ္အေၾကာင္း ေမးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဘာသာရပ္ကိုသင္တဲ့ ဆရာကို ဘယ္လိုသေဘာရလဲေမးပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းသားက သူ အၾကိဳက္ဆံုးဆရာ ဘယ္သူလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ၾကိဳက္လဲဆိုတာ ေျပာျပရပါတယ္။ ဆရာေတြကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သူတို႔ကို ေရြးခ်ယ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ခ်င္းစီအေပၚ အျမင္ မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီစာေတြဟာ Recommendation ေတြလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္း အုပ္က အဲဒီေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို သူတို႔ေရြးတဲ့ အႀကိဳက္ဆံုး ဆရာ ဆရာမ ေတြနဲ႔အတူ စာသင္ႏွစ္ဆံုး ႏႈတ္ ဆက္ညစာစားပြဲ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆုေပးတာပါပဲ။ ဒါကို အေရြးခံရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြေရာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သားေတြကပါ ဂုဏ္ယူၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဂုဏ္သိကၡာကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္ - အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းတေက်ာင္းနဲ႔ တေက်ာင္း စနစ္၊ သင္ရိုးေတြ မတူၾကပါ)
++++++
ဒီေနရာမွာ သမီးအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ သမီးဟာ ျမန္မာမိဘေတြအတြက္ေတာ့ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ ဖိ မိန္းကေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ သမီးႀကီးျပင္းတဲ့ကိစၥမွာ သမီးအေဖနဲ႔ က်မ အေတာ္အေခ်အတင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ သမီးအေဖက တကယ့္ပံုစံက် ဗမာအေဖ၊ က်မက သမီးနဲ႔ ေခတ္အေျခအေန .. ကိုယ္ေနေနရတဲ့ ဘဝကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ အေမဆိုေတာ့ က်မ အေတာ္ညႇိရပါတယ္။ သမီး ဆယ္ေက်ာ္သက္အဝင္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ နဲ႔ ၁၅ ႏွစ္ၾကားမွာ သမီးအေဖနဲ႔ သမီးနဲ႔က်မတို႔ ျမန္မာမိသားစုေတြနဲ႔ၾကားမွာ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ ရဖူးပါတယ္။

သမီးက Social Hours ေတြရဖို႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပေတြမွာ လုပ္ရေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ထိ အိမ္မွာမရွိ။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းစာလုပ္လို႔။ ရည္းစားလိုလို ဘာလိုလိုလည္း ရွိခ်င္ ရွိေနမွာေပါ့။ က်မကေတာ့ သမီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားၿပီးသားမို႔ သိပ္အပူမႀကီးမိ။ ဒါေပမဲ့ ၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာမိဘေတြက က်မသမီးကို စိတ္ပူၾက.. အဲဒီ ဖိအားေတြက က်မ နဲ႔ သူ႔အေဖဆီေရာက္။ သမီးအေဖခမ်ာ မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္ ေတာင္ ျဖစ္တာ။ ေနာက္ဆံုး က်မက သမီးအေဖကို ေျပာလိုက္တယ္။ တို႔ေတြ သားသမီး အုပ္ခ်ဳပ္တာ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျမင္ဖို႔လား.. ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္ တင့္တယ္ဖို႔လား.. လို႔။ ဒါကလည္း တခါတေလမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ပိုဆိုးသြားတဲ့ အေျခေနေတြ ရွိတတ္လို႔ပါ။ အဲေတာ့မွ က်မတို႔ အေျဖရသြားၿပီး သမီးကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ရင္း.. သမီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားရင္း.. သမီးလုပ္တဲ့ ေကာင္းတာေတြကို ခ်ီးက်ဴးအသိအမွတ္ျပဳရင္း.. က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိလာရတယ္။

သမီးဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြပဲ ဗိုက္ေပၚတဲ့ အက်ႌဝတ္မယ္၊ ခ်က္မွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး နားကြင္းတပ္မယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ စြပ္က်ယ္ဝတ္မယ္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ဘီကီနီ ဝတ္လိမ့္မယ္၊ သူေနရတဲ့တိုင္းျပည္မွာ ဒါက ဘာမွ မထူး ဆန္း။ ထူးဆန္းေနရွာတဲ့ သူ႔အေဖကို နားခ်ရတယ္၊ သမီးတေယာက္တည္း အဲလိုျဖစ္ေနတာမဟုတ္ေၾကာင္း။ သမီးဟာ က်မ ငယ္ငယ္ကလိုပဲ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ သြားတယ္။ ကားကုိယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး သူ႔အေရးကိစၥ အားလံုးကို ေျဖရွင္းရတယ္။ သူ႔အေဖလိုပဲ အလုပ္ သိပ္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းစာတဘက္၊ ရဲအေထာက္အကူျပဳ အလုပ္ တဘက္ရွိတဲ့ၾကားက တပတ္မွာ နာရီ ၂၀ ေက်ာ္ အလုပ္လုပ္တယ္။ နပမ္းသတ္တဲ့ အားကစားနဲ႔ ေရကူးလည္း ပံုမွန္လုပ္တယ္။ သူ႔အေဖ နဲ႔ တူတာက အလုပ္ အမ်ားႀကီးလုပ္ရေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမညည္းဘူး။ က်မနဲ႔တူလို႔ စာႀကိဳးစားၿပီး သူ႔အေဖနဲ႔တူလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အေကာင္းျမင္မ်ားတယ္။ စိတ္ရွည္တယ္။ က်မနဲ႔တူလို႔ စိတ္ဖိစီးခံရတာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ဘူး၊ အယူအဆ တခုခုကို အလြယ္တကူ လက္မခံတတ္ဘူး၊ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔တူလို႔ သည္းခံစိတ္ ရွိတယ္ ၊ ဆင္းရဲဒဏ္ကို ခံႏိုင္တယ္၊ လူေတြကို ကူညီခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မစံအရေတာ့ သမီးဟာ ျပည့္စံုၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ငါတို႔က မိဘပဲ ဆိုၿပီး သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ တားဆီးတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ မခ်မ္းသာေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အိမ္တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးတယ္။ အဲဒီအခါ ခုလို သမီး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြတဲ့ လိုအပ္သေလာက္ ေတာ္တဲ့လူငယ္ေလး ျဖစ္ေန တာကို က်မ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ က်မက ကေလးေတြ စာေတာ္ေပမဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘဲ မေပ်ာ္ဘဲ ႀကီးျပင္းၾကရမွာကိုစိုးတဲ့ အေမမ်ိဳး ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ စာေရးဆရာမ စုထားရဲ႕ စာေလးကို ကိုးကားခ်င္ပါတယ္။ Problem Child ဆိုတာမရွိပါဘူး.. Problem Parents ပဲ ရွိတာပါ တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္.. မိဘကသာ အေရးႀကီးတာပါ။
+++

တခ်ိဳ႕က ေဝဖန္တယ္၊ က်မက ကေလးေတြကို ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မသြန္သင္ဘူး.. တဲ့။ ခုခ်ိန္မွာ သားႀကီးက ကိုး ကြယ္တဲ့ ဘာသာမရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ က်မကေတာ့ ဗုဒၶကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ယံုၾကည္သူမို႔ သားကိုလည္း ဗုဒၶဝါဒကို ေျခ ေျချမစ္ျမစ္ သိေစခ်င္တယ္။ သားႀကီးဟာ ဘာ ဘာသာဝင္ရယ္လို႔ မခံယူေပမဲ့ ဘာသာေရးအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး သူ ေသေသခ်ာခ်ာ သိထားတယ္။ ဘာသာေရးဟာ ဒႆနပဲလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ေကာင္းတဲ့ဒႆနလို႔ သူ ထင္တာမွန္သမွ်ကို ေလးစားရေကာင္းမွန္းသိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလ တကူးတကမခံေပမဲ့ သားႀကီးက တစ္ပါးမွ မက်ဴး လြန္ဘူး။ ခု အသက္ ၂၇ ထိ ဘီယာ.. ဝိုင္ေတာင္ မေသာက္။ က်န္တာေတာ့ ေဝးေရာ။ သားသမီး ၃ ေယာက္လံုးဟာ လိမ္ စရာ ခိုးစရာ အသက္သတ္စရာ သူမ်ား သား မယား.. သားသမီး ေစာ္ကားစရာ မလိုတဲ့ ဘဝထဲမွာ ေနေနၾကရတာမို႔ ကံ ၅ ပါး အထူးထိန္း စရာ မလိုဘဲ လံုႏိုင္ တာပါ။ က်မတို႔က ေဆြးေႏြးလို႔ရတဲ့ မိဘမို႔ ကေလးေတြက ဘာကိုမွ လိမ္စရာမလုိတာပါ။ ကေလး ၃ေယာက္လံုး ဗုဒၶအေၾကာင္း သိၾကတယ္။ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးရယ္လို႔ ရိုေသေလးစား တန္ဖိုး ထားရေကာင္းမွန္း သိၾကတယ္။ ၅ ပါးသီလနဲ႔ မဂၢင္ ၈ ပါးကို ရိုးရိုးေလး နားလည္ထား ၾကတယ္။ ၃၈ ျဖာမဂၤလာကို တန္ဖိုးရွိ မွန္း၊ လိုက္နာသင့္မွန္း သိၾကတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ဘုရားထိုင္ရွိခိုးေနၿပီး လူ႔ေလာကအတြက္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သူေလးေတြ ျဖစ္မလာတာပဲ ေက်နပ္ၿပီ။ တိုင္းတပါးမွာ ဒီေလာက္ရရင္ ဒီအေမက ေက်နပ္ၿပီ။ ဒီ အေမကိုယ္တိုင္ကလည္း ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္နဲ႔အညီ ၾကိဳးစား ေနထိုင္ေပမဲ့ တျခား ဗုဒၶ ဘာသာ ဝင္ေတြနဲ႔ သိပ္တူလွတာမွ မဟုတ္တာေလ။
++++

က်မအဓိက ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲဆိုတာပါ။ က်မတို႔ ေခၚယူလိုက္လို႔ ဒုကၡမ်ားလွတဲ့ လူ႕ဘဝထဲ ေရာက္လာၾကရသူေလးေတြကို သူတို႔ဘဝထဲ ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာဖို႔၊ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ ဖို႔ကိုသာ က်မတို႔မိဘေတြအေနနဲ႔ ပံ့ပိုးသင့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔ဘဝထဲ သူတို႔အတိုင္းအတာနဲ႔ သူတို႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိၿပီးသားကေလးေတြကို မိဘကပါ ထပ္စိတ္ဖိအားေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မကေတာ့ မတရားဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲေလ။