ေမာင္တမ္းတ ● ပါးစပ္တစ္ေပါက္၏ ေမတၱာစာ
(မုိးမခ) ေမ ၁၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ေမ ၁၊ ၂၀၁၈
အဲဒီေန႔ ညေနသံုးနာရီေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၱေလးကေန ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေနျပည္ေတာ္ လယ္ေဝးအစပ္က ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း သိန္းေဇာ္ဝယ္ထားတဲ့ ‘သရဖီ’ လမ္းေထာင့္ကျခံကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမၿမိဳ႕မွာရွိေနတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးရက္ေလာက္ကပဲ ေနျပည္ေတာ္က သိန္းေဇာ္ရဲ႕ျခံကို ၾကည့္ရႈေပးေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ စည္ပင္က ဝန္ထမ္းညီေလးကို ျခံရွင္းခိုင္းထားခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔က ေမၿမိဳ႕မွာရွိေနတုန္းပဲ ေနျပည္ေတာ္က ဆရာသမားဆီက သိန္းေဇာ္ဆီကိုဖုန္းဝင္လာတယ္။ သူ အလုပ္သမား ေတြနဲ႔ ျခံရွင္းၿပီးၿပီတဲ့။ အရင္တုန္းက ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ေတာထေနလို႔ ျခံထဲမွာ ဘာရွိလို႔ ရွိတယ္ေတာင္ မသိႏိုင္တဲ့ျခံ ကို ရွင္းလိုက္ေတာ့ ျခံထဲမွာ နံ႔သာျဖဴပင္တစ္ပင္ ေပါက္ေနပါသတဲ့။ အဲဒါ လာၾကည့္ပါဦးတဲ့။
သရဖီလမ္းေထာင့္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်ငး္ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားကို လမ္းေကြ႔ခ်ဳိးမွာရပ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾက တယ္။ ေလးငါးရက္ေလာက္ ခရီးသြားခဲ့ရလို႔ လူေတြလည္း ႏြမ္းေနခဲ့ၿပီပဲ။ ကားေအာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အေညာင္းဆန္႔ ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ လမ္းေထာင့္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ျခံကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရင္က ဘာပင္မွန္း မသိတဲ့ အရြက္ထူထူစိမ္းစိမ္း ေနျပည္ေတာ္ဘက္မွာ ေတြ႔ေလ့ေတြ႔ထ ရွိတဲ့ေျမကပ္ပင္ေတြနဲ႔ ဖံုးေနတဲ့ျခံက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စည္ပင္ကခ်ာတိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး လမ္းေပၚကေန ဆင္းၿပီး ျခံထဲဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။
◊◊◊
ဝင္ဝင္ခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ သိန္းေဇာ္ရဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ေကာ ေမၿမိဳ႕ကေန သိန္းေဇာ္ျပန္ေခၚလာတဲ့ ေမၿမိဳ႕က သူ႔ အိမ္ကိုေဆးသုတ္ဖို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ေမၿမိဳ႕မွာေနခဲ့တဲ့ သူ႔ေဆးသုတ္သမား ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းေကာ ကားေပၚပါတဲ့လူေျခာက္ေယာက္လံုးျခံရဲ႕ေနာက္ဘက္က်က်မွာ ေပါက္ေနတဲ့နံ႔သာျဖဴပင္ဆီ သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အပင္ကေတာ့ ခပ္လွီလွီပါပဲ။ နံ႔သာျဖဴတံုးသာေတြ႔ဖူးၿပီး နံ႔သာျဖဴပင္ရယ္လို႔ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ ႀကိဳသာ မသိခဲ့ရင္ နံ႔သာျဖဴပင္လို႔ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
အပင္ေတြအေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ေမြးတဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိန္းေဇာ္တို႔ထက္ အဆတစ္ရာေလာက္ ႏွံ႔စပ္ဟန္ရွိတဲ့ အညာသား ေဆးသုတ္သမားဦးေလးႀကီးကေတာ့ အပင္ကိုၾကည့္ၿပီး သနပ္ခါးအ႐ိုင္းပင္လို႔ ေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ျခံရဲ႕ေနာက္ေထာင့္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပင္စည္တေလွ်ာက္လံုး ဆူးေတြနဲ႔ ပင္စည္လံုးပတ္ သိပ္မႀကီးတဲ့ အပင္ျမင့္ျမင့္တစ္ပင္ကို ေတြ႔တယ္။ ဘာပင္လဲလို႔ ဦးေလးႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ လက္ပံပင္တဲ့။
အပင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္မိမွပဲ အပင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဗဟုသုတ အေတာ္နည္းပါလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သံုးသပ္မိတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ ‘လက္ပံေတာ ငရဲ’ လို႔ ဖတ္ဖူးတယ္။ အျပင္မွာလည္း လက္ပံပင္က ဆူးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ စာထဲ ဖတ္ဖူးတာနဲ႔ အျပင္က လက္ပံပင္ႀကီးရဲ႕ဆက္စပ္မႈကို ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း ပင္စည္ကဆူးေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ႏွင္းဆီပင္ လို အပင္ငယ္ေတြမွာ ေပါက္တဲ့ဆူးလို ခြၽန္ျမမေနေပမယ့္ လက္ပံဆူးေတြကလည္း အေတာ္ေတာ့မာတယ္ ေျပာရမယ္။ ပင္ စည္မွာ ပိရမစ္ကေလးေတြတပ္ထားတာ က်ေနတာပဲ။ ‘လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြး႐ူးခ်ိန္’ လို႔ ဖတ္ဖူးတာလည္း သတိသြားရမိတယ္။
ဦးေလးႀကီးကေတာ့ ျခံထဲမွာ လက္ပံပင္ မစိုက္ေကာင္းဘူးလို႔ေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တေတာက္ေတာက္ ေလွ်ာက္ေျပး ေနတဲ့သိန္းေဇာ္သား အငယ္ေကာင္ ငါးႏွစ္သားေလး ရွန္ရွန္းကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္ဖမ္းၿပီး ျခံထဲကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းေပၚ ျပန္တက္ခဲ့ၾကတယ္။
◊◊◊
လမ္းေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ ရပ္ထားတဲ့ကားနားျပန္သြားၾကၿပီး စည္ပင္ကခ်ာတိတ္ေရာက္အလာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေစာင့္ၾက တယ္။ အဲဒီမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတေလွ်ာက္က ႏြားအုပ္ႀကီး လာေနတာကို ေတြ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဆယ့္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ေရွ႕က ကြၽဲႏွစ္ေကာင္လည္း ပါေသးတယ္။
ႏြားေတြရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ ေဆးအျပာနဲ႔ နံပါတ္ေတြ႐ိုက္ထားတယ္။ ႏြားအုပ္ရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ စြပ္က်ယ္ဝတ္ထားတဲ့ လူ တစ္ေယာက္က ‘နကန္’ လို႔ေခၚလို႔ရမယ္ ထင္တဲ့ႏြားရိုက္တဲ့ႀကိမ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႏြားအုပ္ကိုေျခာက္ရင္း လိုက္လာတယ္။ ႏြား အုပ္ရဲ႕ေနာက္မွာလည္း ဂင္တုိတုိနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ နကန္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ရင္း လိုက္လာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေျပးေနတဲ့သိန္းေဇာ္သားေလးကို ထိန္းထားတုန္းပဲ ႏြားအုပ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕က ျဖတ္ သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ေဘးကသိ္န္းေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္႔ကို ‘ႏြားသတ္႐ံုပို႔မယ့္ႏြားေတြထင္တယ္ကြ’ လို႔ လွမ္းေျပာ တယ္။
‘ဟာ… ဟုတ္လား… နင္ဘယ္လိုသိလဲဟ’ လို႔ ကြၽန္္ေတာ္ျပန္ေျပာေတာ့ သိန္းေဇာ္က ‘ဟ… နံပါတ္ေတြ ႐ိုက္ထားတယ္ေလ ကြာ… ဒါပဲ ျဖစ္မွာေပါ႔’ လို႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေျဖတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာ္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ႏြားအုပ္ႀကီး ကို ေငးေနမိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သိန္းေဇာ္ဖုန္းဆက္လိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနတာကိုသိၿပီး သိန္းေဇာ္အသိ ပြဲစား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပစ္ကပ္ေလးတစ္စင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။
◊◊◊
ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၿပီး တစ္ခုခုစားဖို႔ေျပာေပမယ္႔ မိတၳီလာမွာ ခုနတင္ကပဲ ထမင္းစားလာခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျငင္းလုိက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကားေဘးမွာပဲရပ္ၿပီး ေနျပည္ ေတာ္က အိမ္ေစ်းေျမေစ်းေတြအေၾကာင္းနဲ႔ သိန္းေဇာ္ျခံကို အခုေရာင္းရင္ ႏွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေတာင္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ျမႇဳပ္ထားရတဲ့အခ်ိန္မပါဘဲ သိန္းေလးငါးဆယ္ေတာ့ ႐ံႈးေနေသးတယ္။ ေနျပည္ ေတာ္ကလည္း ခက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ခုနကႏြားအုပ္ႀကီး လာရာလမ္းအတိုင္း ေနာက္ထပ္ႏြားအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္လာေနတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔လိုက္ တယ္။ ဒီတစ္ခါ ႏြားအုပ္ႀကီးကေတာ့ အေကာင္သံုးေလးဆယ္ေတာင္ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ႏြားေပါက္ေလးေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ အားလံုးလည္း ကိုယ္မွာ ေဆးအျပာနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့နံပါတ္ကိုယ္စီနဲ႔။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏြားအေရအတြက္ မ်ားလို႔ထင္တယ္။ ႏြားေတြကို ေမာင္းလာတဲ့ နကန္ကိုင္ထားတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ ႏြားအုပ္ႀကီး ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းလာရတယ္။ ထိန္းလာတဲ့ၾကားထဲက ႏြားအုပ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ကို ျဖတ္လာအၿပီးမွာ သိန္းေဇာ္ ျခံ နဲ႔ ကပ္လ်က္က ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ မရွင္းရေသးတဲ့ျခံကိုဝင္ၿပီး ႏြား သံုးေလးငါးေကာင္ အပင္ေတြကို ဝင္စားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားေနတဲ့အထဲမွာ ႏြားေပါက္ကေလးတစ္ေကာင္လည္းပါတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ႏြားအုပ္ေဘးက လိုက္လာတဲ့လူေျပးလာၿပီး နကန္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႏြားေတြကို႐ိုက္ရင္း ႏြားအုပ္ထဲကို ျပန္ေမာင္း သြင္းတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲက ေယာက္်ားလုပ္သူကို ေသခ်ာေအာင္ ႏြား သတ္႐ံုကိုပို႔မယ့္ႏြားေတြ ဟုတ္ မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ ရက္စ္ပါတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ေမးေတာ့ ဒီ ေနျပည္ေတာ္ အနီးတဝိုက္မွာပဲ ႏြားသတ္႐ံုေတြ ရွိပါသတဲ့။
သံပုရာသီး အလံုးတစ္ရာေလာက္ကို တၿပိဳင္နက္ဝါးမိသလို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့သြားၿပီး ‘ဟား… ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ’ လို႔ ေျပာလိုက္မိေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရယ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာ္သြားတဲ့ႏြားအုပ္ႀကီးထဲက ႏြားႀကီးတစ္ေကာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ေနရာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း လမ္း ဟိုဘက္ျခမ္း မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ ဘိုင္းခနဲ ပစ္လဲသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ တမင္ပစ္လွဲလိုက္တာလို႔ပဲ ထင္ တယ္။ တမင္ပစ္လွဲလိုက္တာလို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ယံုတယ္။
ႏြားအုပ္ႀကီးကိုၾကည့္ရတာ သူတို႔ကို သားသတ္႐ုံပို႔ေတာ့မွာကို သိေနသလိုပဲ။ သိေနတယ္လို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ယံုတယ္။ အား လံုး ေပကတ္ကတ္နဲ႔ ေရွ႕ကို လံုးဝမသြားခ်င္ေတာ့တဲ့ပံုေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သားသတ္႐ုံကေန သတ္ခါနီးဆဲဆဲ ႏြားေတြ မ်က္ရည္က်တာ၊ ကယ္ဆယ္ခံလိုက္ရလို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ကယ္ဆယ္တဲ့သူေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ေနတာ ဓာတ္ပံုေတြ သာဓကေတြ အတိအက်ျမင္ဖူးလို႔ ဒီႏြားအုပ္ႀကီး သူတို႔ကို သားသတ္႐ံုကိုပို႔ေနတာကို သိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယံုတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ေျမေပၚမွာဘိုင္းဘိုင္းလဲေနတဲ့ႏြားႀကီးဆီ ေဘးကႏြားေတြဝိုင္းသြားၿပီး ႏႈတ္သီးေတြနဲ႔ တို႔ၾက၊ လွ်ာေတြနဲ႔ လွ်က္ၾက တယ္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ကြင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေငးေနတုန္းပဲ နကန္ကိုင္ထားတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ လဲေန တဲ့ႏြားႀကီးဆီ ေျပးလာၿပီး နကန္နဲ႔ ႐ိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ေဘးက ဝိုင္းေနတဲ့ႏြားေတြ ရွဲသြားၿပီး လဲေနတဲ့ႏြားႀကီး နကန္နဲ႔ ႐ိုက္ေနတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ ယိုင္တိုင္တိုင္ နဲ႔ အႏိုင္ႏိုင္ ျပန္ထတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္လံုး လမ္းေထာင့္ခ်ဳိးကို ေကြ႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေအာက္က ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
◊◊◊
ရင္ထဲမွာ ခဲနဲ႔ဆြဲထားသလို ေလးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေၾသာ္ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေနတဲ့ဟင္းေတြအတြက္ သတၱဝါေတြ ဒုကၡဆင္းရဲႀကီးစြာ အေသခံၾကရတာပဲ။ ေမ့ေဆးကေလးေပးခံရၿပီး ျပန္ႏိုးမလာေတာ့မွာေတာင္ ေၾကာက္ေနတတ္တဲ့လူ႔ဘဝမွာ အရွင္လတ္လတ္ ဓားနဲ႔လည္ကို အ လွီးခံၿပီး ေသၾကရမယ္ဆို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္လိုက္ၾကမလဲ။
အိပ္ေဆးေတြ ႏွလံုးအခုန္ရပ္သြားေစမယ့္ေဆးေတြ အေပးခံၿပီး ကြပ္မ်က္ခံရတဲ့ရာဇဝတ္သားေတြေတာင္ ေသရမွာ ေၾကာက္ ရွာၾကလို႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အယူခံၿပီး ေသဒဏ္ကိုေရွာင္လႊဲဖို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ရဖူးတယ္။
အထင္ရွားဆံုးဆို အေမရိကားက Troy Davis ေပါ့။ တိရစာၦန္ေတြလိုမ်ား ရက္ရက္စက္စက္ နာနာက်င္က်င္ေဝဒနာကို အျပင္းျပဆံုးခံစားၿပီး အသတ္ခံၾကရမယ္ဆို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လိုက္ၾကမလဲ။ တဆက္တည္း ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ လည္း ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အသားစားလာခဲ့တာ အစာ စစားတတ္တဲ့အရြယ္က စတြက္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ေလးဆယ္နီးနီး ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ ႏြားတစ္ ခုတည္းကိုေျပာေၾကးဆို ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက ေျခေလးေခ်ာင္းကိုစားခဲၾကလို႔၊ အိမ္မွာ အမဲသားခ်က္တာနည္းလို႔ အမဲ သားဟင္းကို ကြၽန္ေတာ္စားခဲခဲ့ေပမယ့္ လူသားကလြဲလို႔ က်န္တာေတြကို စားမိခဲ့တဲ့ဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္စားခဲ့တဲ့ အမဲသား ေတြေပါင္းလိုက္ရင္ ႏြားဘယ္ႏွစ္ေကာင္စာေလာက္ ရွိမလဲ။
အဲဒီလိုေတြးေနရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚလာတယ္။ ‘မင္းမေသခင္ မင္းပါးစပ္နဲ႔ မင္း ႏြားဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ထပ္ သတ္ဦးမွာလဲ’။
ေမာင္တမ္းတ
Comments