ေမာင္စြမ္းရည္ ● အေမ.. အေမ.. အေမ

ေမာင္စြမ္းရည္ ● အေမ.. အေမ.. အေမ
(မုိးမခ) ေမ ၁၉၊ ၂၀၁၈

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕စာအုပ္စင္မ်ာ ''ေဂၚကီ'' ေရးတဲ့ ''အေမ'' စာအုပ္နဲ႔အတူ တျခားစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ ''အေမ'' စာအုပ္တအုပ္လည္း ရွိတယ္လို႔ထင္တယ္။

''လူ'' ဆိုတာ ဘယ္သူမဆုိ သမၼတျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ သူေတာင္းစားျဖစ္ျဖစ္၊ လူမိခင္၊ လူအေမက ေမြးတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ အေမ့ရင္ခြင္မွာ အေမ့ႏို႔ခ်ဳိကိုစုိ႔ၿပီး လူျဖစ္လာၾကတာေတြ။ အေမကေတာ့ ေမတၱာႏို႔ခ်ဳိတုိက္ေကြၽးၿပီး လူေလး ေတြကို လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးလိုက္တာပဲ။ ၿပီးမွ လူမမျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သြားၾကတာေတြလည္းရွိမွာေပါ့။ အေမကေတာ့ အေမပဲ။

ဒီလ ေမလေလ။ ေမလကိုဝင္လာေတာ့ အေမရိကန္စာနယ္ ဇင္းေတြမွာ အေမ့အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးၾကပါဆုိ႔ၿပီး လက္ ကိုင္အိတ္၊ စိန္၊ ေရႊလက္ဝတ္ရတနာ၊ ဆြယ္တာ၊ ေဒါက္ဖိနပ္၊ ႐ွဴးဖိနပ္စတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေၾကာ္ျငာေတြလည္း ပလူပ်ံလာ ေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို အထူးသတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမဟာ အသက္ ၉ဝ ေက်ာ္ေနသြားရေပမဲ့ သားျဖစ္သူက အေမကို ထုိက္ထုိက္တန္တန္လုပ္ေကြၽးသမႈ မျပဳလုိက္ရဘူးဆုိၿပီး အၿမဲစိတ္ ညိႇဳးငယ္ခဲ့ရတယ္။ ''အေမေန႔'' ဆိုတဲ့ အသံဗလံေတြၾကားလာေတာ့ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔ စာအုပ္စင္ထဲက ''အေမ'' ကိုပဲ လွမ္းၿပီး ဆြဲထုတ္ယူ လိုက္မိပါတယ္။ ဆြဲလိုက္တဲ့စာအုပ္က ''အေမ'' စာအုပ္ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာလွဘူး။ မွန္းဆြဲလိုက္တာ။ အခန္းက ေမွာင္ေန လို႔။ ဆြဲလိုက္မိတဲ့စာအုပ္ရဲ႕ေဘးက ညႇပ္ေနတဲ့စာအုပ္ပါးေလးတအုပ္ ဖုတ္ခနဲထြက္က်သြားလို႔ ငုံ႔ေကာက္လိုက္ရတယ္။

ဗုေဒၶါ၊ အဖုံးျပာေပၚမွာ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ကေလးေတြ ပ်ံေနတဲ့ပုံနဲ႔ စာအုပ္ပါးပါးေလးတစ္အုပ္။ စာလုံးျဖဴျဖဴေလးကလည္း ''ေထာင္ႏွင့္ မိခင္'' တဲ့။ မိခင္တေယာက္ပုံကေတာ့ မင္အနက္နဲ႔ ေဘးတိုက္ပုံ တေၾကာင္းဆြဲ။ မိခင္ရဲ႕ပုံအလယ္ေလာက္မွာ သံတိုက္ ေနာက္က လူတေယာက္။ 'သား' တေယာက္ပုံကေလးပါ။ စာအုပ္ေရးသူက ''လူထုေဒၚအမာ'' တဲ့။ အေမ၊ ဖုိးသံေခ်ာင္းရဲ႕ အေမ၊ ညီပုေလးရဲ႕ အေမ၊ ကိုစုိးဝင္းရဲ႕အေမ၊ ငါတုိ႔အေမ။ ဗမာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားတုိ႔က ''အေမ'' လို႔ တသသေခၚခဲ့ၾကရတဲ့အေမ။ လူထုအေမ က်ဳပ္တုိ႔ အေမ။

မူလက ဆြဲလိုက္မိတဲ့စာအုပ္ဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ ဟုတ္ မဟုတ္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ျပန္ဖိသြင္းလိုက္မိတယ္။ ေတာ္ၿပီ။ ဒီအေမပဲ ျပန္ဖတ္မယ္။ ဖတ္မယ္လုိ႔ စာအုပ္ကိုကိုင္ၿပီး မီးတိုင္ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ကိုရင္မွာအပ္ၿပီး ေငးငိုင္သြားမိ တယ္။ လူထု အေမေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့အေမေရာ၊ လူထုအေမရဲ႕သားေတြေရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေမရဲ႕သားေတြေရာ၊ ဗမာတစ္ႏိုင္ငံ လုံးက ဘဝတူ သားေတြ သားေတြကို တေမွ်ာ္တေခၚေငးေမွ်ာ္ ေတြးေမွ်ာ္ျမင္ ေယာင္ၿပီး၊ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ မ်က္ရည္ဝိုင္းလာမိတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။

ကြၽန္ေတာ္ဆုိရင္ ခု အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္ၿပီ။ ကမၻာစစ္၊ ျပည္ တြင္းစစ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ မဆလ၊ စစ္အာဏာရွင္စတဲ့ေခတ္ေတြ ကို ကျဖစ္ကညစ္ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့ရတာ ဘာလုိလုိနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၈ဝ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ညီေတြ၊ အစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ႏွမ ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မ်က္စိေရွ႕မွာ ႐ုပ္ရွင္ဖလင္အျမန္ဆြဲလိုက္သလို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သန္းသြားၾကတာ ျမင္ေယာင္ေန တယ္။ ကိုဝင္းတင္၊ ကိုသာႏိုး၊ ကိုတင္ေရႊ (မုံရြာ)၊ ကိုေစာလြင္ (မႏၲေလး)၊ ေမာင္မုိးသူ၊ တင္မုိး၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္၊ ကိုစုိးဝင္း၊ မုိးသံေခ်ာင္း၊ ညီပုေလး၊ ေက်ာ္ ေဆြ၊ ေက်ာ္စုိး၊ ေအာင္ေသာင္းေမာင္းစတဲ့ညီေတြ၊ အစ္မ စန္းခင္ စုလႈိင္၊ ခင္ေမးမြန္စတဲ့ ရဲေဘာ္မေတြ။ အဖမ္းခံ၊ အဆီးခံ၊ အခ်ဳပ္ခံ၊ ေထာင္ခ်ခံ၊ အ႐ိုက္ခံ၊ အသတ္ခံၾကရ။ ေက်ာင္းထုတ္ခံၾကရတာ အနည္းဆုံး။ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ဆုိတာကလည္း အၾကာႀကီး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အားလုံးေအာက္ တန္း၊ ေနာက္တန္းေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ ေရးရၿပီဆုိကတည္းက ခံလိုက္ၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ႏိုင္ငံထူေထာင္ ေရးကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘဲ ႏိုင္ငံၿဖိဳလွဲေရးပဲ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါကလား။ ''ႏိုင္ငံ'' ထူေထာင္တာနဲ႔ ''အာဏာ'' ထူ ေထာင္တာ လႊဲမွားသြားၾကေလရဲ႕။

အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ သယံဇာတအမ်ဳိးမ်ဳိးႂကြယ္ဝလွေခ်ရဲ႕ဆုိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံဘဝနဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့ရပါပေကာ့။ တို႔ေခတ္က်မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ညံ့တဲ့အထဲမွာ တုိ႔လည္းပါသေဟ့လုိ႔ပဲ အျမန္ဝန္ခံၿပီး မ်က္ႏွာေတာက္ခ်ေန႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ညံ့ေနၾကဦးမွာလား။ ညံ့သူခံတမ္း ေပါ့။

ေဂၚကီတုိ႔အေမက ဝတၴဳထဲကအေမပါ။ စာမတတ္ေပမတတ္ အေမပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေမက စာတတ္လိုက္တာမွ စာမ်ဳိးစုံ ေရးၿပီး ဗမာႏိုင္ငံႀကီးကို ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ရာစုႏွစ္တဝက္ေလာက္ ကိုင္လႈပ္သြားခဲ့တဲ့ တကယ့္အေမ။ လူေလာကေျမမွာ တ ကယ္ရွိခဲ့တဲ့အေမပါ။ အေမ့ေမြးေန႔ဆုိၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ေန႔တုိင္း၊ ဗမာ ႏိုင္ငံေတာင္စြန္း၊ ေျမာက္စြန္း၊ အေရွ႕စြန္း၊ အေနာက္စြန္း၊ ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ အရပ္ရပ္ကလာၿပီး မႏၲေလး၊ ေတာင္သံမန္အင္းေစာင္းမွာ ဖိတ္စာမ႐ိုက္ဘဲ လူထုက က်င္းပတဲ့ ေမြးေန႔။ အေမေဒၚအမာရဲ႕ သားတေယာက္ျဖစ္သူ ေက်ာ္ရင္ျမင့္က ႏိုင္ငံျခားသူတဦးကို ''အေမ့ေမြးေန႔ပြဲ'' ေခၚ သြားဖူးသတဲ့။ ကမၻာမွာ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ေမြးေန႔မ်ဳိးကို ေတြ႕သြားရလို႔ အံ့ၾသလိုက္တာတဲ့။ ဒီလိုအဘြားအုိႀကီးတစ္ ေယာက္ကို ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားႀကီးက ဒီလိုခ်စ္ခင္ေလးစားၾကတာမ်ဳိးကို ဘယ္မွာမ်ားေတြ႕ႏုိင္ပါသလဲ။

ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒီအေမ့အေၾကာင္းကို ဒီႏိုင္ငံကသိၿပီးသားမွ အထူးထပ္ၿပီး မေရးလိုေတာ့ပါ။ ထူးျခားတဲ့အေမစာအုပ္ ကေလးအေၾကာင္းကိုပဲ ခံစားမိသလိုေရးလိုက္ပါရေစဦး။ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ကိုင္လိုက္ရင္ကိုပဲ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ျဖစ္ရတာပါ။ တကယ္က အေမအေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ အေမတေယာက္ကေရးတဲ့ သားအေၾကာင္းပါ။ အေမ့ခံစားမႈ ေတာ့  အရင္းခံေပါ့ေလ။ ဒီအေမကလည္း ဒီစာေတြကို သားဆီေပးဖုိ႔ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ ေရးခြင့္ေပးခြင့္လည္းမရွိ။ ေရးဖုိ႔ ေပးဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာတေယာက္တည္းထုိင္ၿပီး အလြမ္းေျပ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္ ေရးတဲ့စာပါ။ အေမကိုယ္တုိင္က ဘယ္သူ႔ ကိုမွလည္း မျပခဲ့ပါ။ ေရးထားတာေတြ႕ရွိေလရဲ႕လို႔လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ေရးၿပီးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း အမ်ားႀကီးၾကာမွ သူ႔စာေတြကိုစုၿပီး သူ႔သားဆီသို႔ေပးပုိ႔ လိုက္ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ၾကာမွ ဒီစာေတြကို ေရးတုန္းက သူ႔သားဖုိးသံေခ်ာင္းက ကိုကိုးကြၽန္းမွာ ေလထီးဦးဘုန္းေမာင္တုိ႔ကို လက္နက္ကိုင္သူပုန္ႀကီးေတြနဲ႔တန္းတူ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ ကြၽန္းပုိ႔ ခံရခဲ့ရတာ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သား (သားအလတ္) ဖုိးသံေခ်ာင္းက ေက်ာင္းသားကေလး ပညာတပိုင္းတစနဲ႔ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ အရြယ္ အသက္ ၂ဝ မွ မရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးကို မုိင္ ၃ဝဝ ေက်ာ္ေဝးတဲ့ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲက ကြၽန္းမွာ ေရွးက လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇဝတ္သားမုိက္ေတြကို အျပစ္ေပးဖုိ႔ ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ေနရာ။ မုန္းတိုင္ထဲကကြၽန္း။ ရာဇဝတ္သားေတြ ထက္ဆုိးတဲ့ အၿငိဳးနဲ႔ပစ္ဒဏ္ခတ္ခဲ့တာပါ။

စၿပီးဖမ္းကတည္းက အသက္ ၁၉ ႏွစ္ရြယ္ ေက်ာင္းသားငယ္ကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ အိမ္တံခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ဖြင့္ၿပီး ေခၚသြား ခဲ့ၾကသတဲ့။ ေန႔ခင္းေၾကာင္းေတာင္ မိဘေရွ႕၊ လူတကာေရွ႕ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးတဲ့အခါ ႐ိုက္ႏွက္ညႇဥ္းပန္းလိုက္ၾကတာကလည္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မယားပါသားေတြရယ္လို႔ တင္စားေခၚေဝၚေလာက္ ေအာင္ကိုပဲ ႐ိုင္းစိုင္းရက္စက္၊ ယုတ္ မာလိုက္ၾကပုံကေတာ့ ေျပာမယုံ၊ ႀကံဳဖူးမွ သိႏိုင္တဲ့ ရက္စက္ပုံ၊ ယုတ္မာပုံ၊ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ဗမာ့သမုိင္းမွာ ''ရာဇဝင္တြင္ေရာ'' ဆုိတဲ့ လုပ္ပုံမ်ဳိး။ ႐ိုက္ႏွက္ႏွိပ္ စက္ၿပီး ကြၽန္းကိုပုိ႔။ ကြၽန္းေပၚမွာ ကမၻာဦးလူသားလိုထားၿပီး ဒဏ္ ခတ္၊ ဒဏ္ ၏ခတ္လုိ႔ 'အားရ'ေတာ့ လူၾကားမေကာင္းလို႔ျပန္ပုိ႔။ ခံႏိုင္ ရင္ခံ၊ မခံႏိုင္ရင္ေသ၊ မေသမွ လႊတ္လိုက္တာ။ မေသသူဟာ အာဇာနည္။

အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့မိဘ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရတဲ့ မိဘက ေတာ့ ေဗဒင္ေမးၾက၊ နတ္ေမးသူလည္းေမးၾက၊ ယၾတာေခ်ၾက၊ ဘုရားထံဆုေတာင္းၾက၊ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္နဲ႔ဆုိေတာ့ ''သားသိကၡာကိုေလးစား''လိ႔ုတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းလို မိတ္ေဟာင္းေဆြ ေဟာင္းႀကီးဆီကို ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိကာမလုပ္ခဲ့။ သားလုပ္သူ အက်ဥ္းသားကလည္း ဘခက္ကိုဘုိျမတုိ႔ကို သူတုိ႔ပါတီသစၥာ ေဖာက္ ေတြက ေဆြးေႏြးတာကိုပါ ခါလႊတ္ခဲ့သတဲ့။ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို အစြန္းအထင္းမခံခဲ့။

လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာဆုိတာ ကမၻာေက်ာ္သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြ၊ သတင္းစာနဲ႔ျပည္သူ႔ဘက္ကသာရပ္ခဲ့ၿပီး အစုိးရ ဘက္ကေရာ၊ ဘယ္ပါတီရဲ႕တစ္ပါတီအဖြဲ႕အစည္း႐ုံးရဲ႕ဘက္က မရပ္ခဲ့။ အမွန္တရားဘက္ ဒီမိုကေရစီဘက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘက္၊ ျပည္သူ႔အက်ဳိးဘက္ကသာ ထာဝရရပ္တည္ခဲ့သူေတြ။ သံ႐ုံးေတြက ေၾကာ္ျငာလည္းမထည့္။ ဘယ္အစုိးရကမွလည္း ေၾကာ္ျငာမေပး။ ျပည္သူလူထု၊ စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ ယုံၾကည္အားေပးမႈနဲ႔သာ တသက္လုံး ရပ္တည္သြားသူေတြ။ လူထုဦးလွ ဆုိတာ အဂၤလိပ္လက္ ထက္ကစၿပီး အဖမ္းခံခဲ့ရရွာတာ။ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့လည္း ပုဒ္မ ၅ ဆုိတာမ်ဳိးကို ေစ်းဦးေဖာက္ခံ ရတာ။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္လုံး သာမက ဖမ္းဆီးရသမွ်သားေတြကိုလည္း ေထာင္ခ်၊ ကြၽန္းပုိ႔၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အဘိုးအုိႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ လူထုစိန္ဝင္း၊ လူထုေစာလြင္၊ လူထုျမၫြန္႔ ဖမ္းျဖစ္သမွ် အကုန္ဖမ္း႐ုံမက သတင္းစာတိုက္ကိုပါ နန္းတြင္း စစ္တပ္က ဗုံးနဲ႔ခြဲခဲ့တာ။ လူေတြကိုကို လမ္းမထုတ္ တန္းစီၿပီး လူထုေရွ႕သတ္ဦးမလို႔တဲ့။ ဒီၾကားထဲက ကံဆုိးမုိးေမွာင္ က်ၿပီး ရပ္ကြက္နဲ႔အတူ အိမ္ေရာ၊ ပုံႏွိပ္တိုက္ေရာ၊ မီးေလာင္ခံ လိုက္ရေသးတယ္။ တကယ္ပဲ မီးေလာင္ျပင္က ထပ်ံတဲ့ ဖီးႏွစ္ငွက္၊ ဇာမနီငွက္။

လူထုဦးလွအဖမ္းခံရတာက ၅ ခါတဲ့။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက  တခါ။ ကြၽန္းပုိ႔ခံရသူက လူထုစိန္ဝင္း၊ ဖုိးသံေခ်ာင္း၊ ကိုျမ ၫြန္႔ သုံးဦးေတာင္။ အငယ္ဆုံးသားကိုလည္း အရြယ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ေသးတယ္။ အႀကီးဆုံးသားကေတာ့ ရန္ကုန္ ခုနစ္ရက္ ဇူလိုင္ စာၾကည့္အသင္းမွာ ေသနတ္ေျပာင္းေရွ႕က ထြက္ေျပးရင္းေတာထဲေရာက္သြားခဲ့ရရွာတာ။ သားက သုံးေယာက္။ အႀကီးဆုံးက အလိမၼာဆုံးတဲ့။ သားလတ္က စာအေတာ္ဆုံးနဲ႔အေခ်ာဆုံး၊ ဉာဏ္အေကာင္းဆုံးတဲ့။ သားငယ္ ကေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အတူဆုံးတဲ့။ အစုိးရအဆက္ဆက္ကေတာ့ ဒီသားသုံးေယာက္လုံးဟာ ''အဆုိးဆုံး'' ကြ။ အရြယ္မေရာက္ ခင္က ေသေၾကာင္းႀကံတာခံရသူေတြ။ ဒီအေမအဖုိ႔ကေတာ့ မယ္ပဋာထက္ဆုိးတဲ့ ကံၾကမၼာကို ခံစားရရွာတာ။ ပညာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအသိနဲ႔ ဘာသာေရးနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဉာဏ္အင္အားသုံးၿပီး ႀကိတ္ခံရရွာတာ။ ႀကိတ္မခံႏိုင္ရင္ ႐ူး႐ုံပဲက်န္ေတာ့တာ။

လူထုဦးလွနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘဝ ေဘာလုံးကန္ဘက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးက မႏၲေလးနန္းတြင္းေရာက္ရင္း အက်ဥ္းသားမိဘႏွစ္ဦးကို ေခၚေတြ႕ေသးတာ သားကို လႊတ္ေပးမယ္တဲ့ေျပာၿပီး ျပည္တြင္း ျပည္ပခရီးစဥ္ေတြမဆုံးမျခင္း ေမ့ထားလိုက္တာ။ အာဏာရွင္ စစ္ ဘုရင္ကို ''မုန္းပါ ေမ့ပါ ရက္စပ္ပါ''လို႔ပဲေျပာ႐ုံပ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေသေတာ့ သူ႔တပည့္ရင္းေတြေတာင္ လုိက္ပုိ႔မခံရတဲ့ ''ေသမလြမ္းႀကီး'' ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ဦးလွ ေဒၚအမာတုိ႔ကြယ္လြန္ေတာ့ မႏၲေလးလူထုက တၿမိဳ႕လုံး တနယ္လုံးလိုက္ပုိ႔ၾကသတဲ့ ''ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာရွင္နဲ႔'' ''ျပည္သူမုန္းေသာ အၾကမ္းအာဏာရွင္''ကြာျခားခ်က္ေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူထုေဒၚအမာဆုိတာ ဒီလိုသားမ်ဳိးေတြေမြးမွ ေမြးတတ္ပေလတုိ႔ ရန္သူကၾသခ်ရတဲ့မိခင္ ''ေထာင္ႏွင့္မိခင္'' ဆိုတာ ဒီမိခင္ႀကီးရဲ႕ဥဒါန္းက်ဴးသံ။ ကမၻာမွာ ဒီစာအုပ္မ်ဳိးတစ္အုပ္ တည္းသာရွိႏိုင္တဲ့စာအုပ္မ်ဳိး။ အေမကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ ''အေမ'' အေမကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ ''သား''မ ်က္ရည္နဲ႔ႏွလုံးေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ ''မာ ေတာပါဒပ်ဳိ႕''။  ဒီအေမရဲ႕ အရံသားမွ်ျဖစ္ရတာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂုဏ္ယူမဆုံးပါ။ အေမဆုံးခဲ့ၿပီ။ အေမသက္ေတာ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွည္ေစေသာ္။  ။

ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၈ အေမေန႔

Comments