
ႏုိလႈိင္း ● ဦးထုပ္ေတြအေၾကာင္း
(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၈
၁။
လူတေယာက္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တခုအတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေခါင္းတခုအတြက္ ဦးထုပ္တလံုးဟာ အမွန္တကယ္လိုအပ္ပါသလား တဲ့။ ႐ုတ္တရက္အဲဒီေမးခြန္းဟာ နံရံေပၚကေန က်ေနာ္ဆီခုန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမးသံဟာ အဝတ္ဗီဒိုေဘးနံရံဆီကေန စင္ထြက္လာခဲ့တာေပါ့။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ တမင္လုပ္ယူထားတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ျပန္ေျဖေလ့မရွိပါဘူး။ ဥပမာ ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား စသည္ျဖင့္ ေန႔စဥ္ဘဝေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ သိပ္မလိုအပ္တဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အၿမဲတေစရႈပ္ေထြးေနတတ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီလို အသားက်ေနထိုင္ခဲ့ရလို႔လည္း ေမးခြန္းဟာ သာမန္ထက္စိတ္ဝင္စားစရာပိုေကာင္းေစခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္တေယာက္တည္းအတြက္ဆို သိပ္ေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရေသးတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဦးထုပ္ေတြကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိသူျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ ဦးထုပ္တလံုးေလာက္မွ လူ႔အျဖစ္ရပ္တည္မႈမွာ မလိုအပ္ပါဘူးလိုေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ ဦးထုပ္တလံုးဟာ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတတ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
ဦးေခါင္းေပၚေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ကိေလသာအခိုးေငြ႕ေတြကို ဖံုးကြယ္ထားႏိုင္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳတ္က်လာမယ့္အပူဒဏ္ကို ကာ ကြယ္ထားရတယ္လို႔ပဲ ဆိုဆိုေပါ့ေလ။ လူမွာဦးထုပ္တလံုးတေလေလာက္ေတာ့ လိုအပ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလမွာ ဦးထုပ္တလံုးလိုပါတယ္။ Jason Mraz ဆီမွာလည္း ဦးထုပ္တလံုးရွိဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ခ်ာလီခ်က္ပလင္မွာ ဦးထုပ္တလံုး အမွန္တကယ္ရွိၿပီး အၿမဲသူန႔ဲတြဲလ်က္ျမင္ေတြ႕ရတတ္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာဆို ေန႔စဥ္ဘဝလူမႈအက်ပ္အတည္းမ်ားကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ဦးထုပ္ေလးငါးလံုးအၿမဲရွိေနတတ္ပါတယ္။ လူတေယာက္ အိမ္အျပင္ထြက္သြားတဲ့အခါ ဦးေခါင္း တခုစာအတြက္ ဦးထုပ္တလံုးသာယူသြားလို႔ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေပမယ့္ ဦးထုပ္ပံုစံအသစ္ေတြ႕ရင္ ထပ္လိုခ်င္ေနမိ တာပါပဲ။ တခါတေလဦးထုပ္အသစ္တလံုးကို က်ေနာ္ႀကိဳက္မိလို႔ထပ္ဝယ္ခ်င္တဲ့အခါ လက္ထဲရွိၿပီးသား ဦးထုပ္အခ်ိဳ႕ကို တျခားလူေဆာင္းဖို႔ေပးပစ္ရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အၿမဲတမ္းက်ေနာ့္ဆီမွာ ဦးထုပ္ေတြက တလံုးမကရွိေနတတ္ျပန္တာပါပဲ။
တေနကုန္လမ္းေပၚေလွ်ာက္သြားေနတတ္တဲ့က်ေနာ့္အတြက္ ဦးထုပ္တလံုးေလာက္ကေတာ့ လိုအပ္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလားလို႔ အသံလာရာဆီ က်ေနာ္ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလည္း ယူဆလို႔လည္းရႏိုင္တာေပါ့။ ဦးထုပ္အသစ္ဝယ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္တခုအေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဦးထုပ္ေဆာင္းရတဲ့ဆင္ေျခတခုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ လမ္းေပၚေလွ်ာက္သြားေနတယ္ဆိုတိုင္းလည္း ဦးထုပ္တလံုးဟာ လိုအပ္ခ်င္မွလိုအပ္မွာပါလို႔ ခင္ဗ်ားေတြးခ်င္လည္းေတြးစရာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ဦးထုပ္ဆိုတာကေတာ့ မလိုအပ္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ ဝယ္သိမ္းထားလို႔ရႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒါက လူ႔အျဖစ္ရရွိထားတဲ့က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးတခုပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာေအာင္ခ်ိမ့္ဆီမွာ လွ်ာထိုးဦးထုပ္တလံုးအေသအခ်ာရွိပါ တယ္။ သစၥာနီဆီမွာလည္း ဦးထုပ္နဲ႔လူဆိုတဲ့ ေခတ္ေပၚဝတၳဳတပုဒ္က်ိန္းေသရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို လူတေယာက္နဲ႔အတူတြဲ လ်က္ ဝိေသသတခုအေနနဲ႔ကပ္လ်က္ရွိေနတတ္တဲ့ ဦးထုပ္ေတြရွိေနသလို ေနာက္ထပ္ေနာက္လူတေယာက္အတြက္ထပ္မံလိုလိုအပ္ေနဦးမယ့္ ဦးထုပ္ေတြလည္း က်ေနာ္တို႔ အနီးအနား ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔မျမင္ကြယ္ရာေတြမွာ၊ရွိေနေတြ႕ေနရ မွာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေတြေပၚ စတိုးဆိုင္မွန္ဗီဒိုေတြထဲမွာ အေယာက္စီတိုင္းအတြက္ ဦးထုပ္ဒီဇိုင္းမ်ဳိးစံု လိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ျပသထားတတ္ၾကတာေပါ့။ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့အတိတ္ေတြေပၚ အဲဒီလိုလိုအပ္ခ်က္ဦးထုပ္ေတြဟာ တလံုးၿပီး တလံုးျပဳတ္က်လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတိတ္ေတြဟာ ဦးထုပ္တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိး ေဆာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ဆက္ေျပာတယ္။ ဟိုးအေရွ႕မွာလည္း အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနတတ္တဲ့ အနာဂတ္ရဲ႕ေရာင္စံုဦးထုပ္ေတြဆိုတာ ရွိေနဦးမွာပါပဲလို႔။ ဟုတ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔စတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုဟာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပဲဆံုးေလ့ရွိမလား က်ေနာ္စိတ္ဝင္စား စြာ သိခ်င္ေနမိပါေတာ့တယ္။
၂။
ဆိပ္ကမ္းသာက ကဗ်ာဆရာကို က်ေနာ္က ျမစ္လို႔ေခၚတယ္။ ကိုခိုင္မ်ဳိးမွာ အနီေရာင္ဦးထုပ္တလံုးရွိပါတယ္။ ျမစ္လိုလွည့္ ပတ္စီးတတ္တဲ့ကိုခိုင္မ်ဳိးဆိုတာ ဦးထုပ္အနီေရာင္တလံုးကို အၿမဲေဆာင္းထားတတ္သူေပါ့။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္တေနရာရာမွာ သူ႔ကိုျမင္တဲ့အခါ ဦးထုပ္အနီေရာင္တလံုးနဲ႔သာတြဲၿပီးေတြ႕ရတတ္တယ္။ အနီေရာင္ဟာသူအႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုးအေရာင္လားဆိုတာ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ အဲဒီဦးထုပ္အနီေရာင္ကေတာ့ ကိုခိုင္မ်ဳိးရဲ႕အမွတ္အသားပါပဲ။ ဟိုးအေဝးကေန ဦးထုပ္အနီေရာင္နဲ႔လူတေယာက္လမ္းထဲစီးဝင္လာၿပီဆို ေသခ်ာတယ္ အဲဒါကိုခိုင္မ်ဳိးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ သူကျမစ္လိုပဲ တလမ္းဝင္တလမ္းထြက္အၿမဲလွည့္ပတ္စီးဆင္းေနေတာ့တာေလ။ ျမစ္လိုပဲ သူ႔လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အိေျႏၵရစြာရွိေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီအနီေရာင္ဦးထုပ္ဟာ သူအမွတ္တရလက္ေဆာင္ရထားတဲ့ မွ်ေဝျခင္းဦးထုပ္ပါပဲ။ သူၿမိဳ႕ထဲထြက္လာတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ေခါင္းမွာမွ်ေဝျခင္းဦးထုပ္အနီေရာင္ကိုေဆာင္းထားခဲ့တာပါပဲ။ စာမူေတြပို႔တဲ့အခါတိုင္း လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာထိုင္ေနတဲ့အခါတိုင္း တျခားရည္႐ြယ္ခ်က္ဆိုတာထက္ လမ္းေပၚမွာစီးဆင္းေနေလ့ရွိသူတေယာက္အဖို႔ အပူဒဏ္ကိုကာကြယ္ေစဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အဲဒီဦးထုပ္ကို ကိုခိုင္မ်ဳိး အရမ္းဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားတတ္ပါတယ္။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲအၿမဲထိုးသိပ္ထည့္ထားတတ္တဲ့ ေဘာပင္ မင္ဖ်တ္ေဆး စာ႐ြက္ခ်ဳပ္ကိရိယာ ၾကက္လည္ဆံေဆးအပါအဝင္ မွ်ေဝျခင္းဦးထုပ္အနီေရာင္ကလည္း အတူတြဲၿပီးရွိေနခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ဓာတ္ပံုတပံု အင္တာနက္လူမႈကြန္ယက္ေပၚတက္လာရင္ သတိထားၾကည့္လိုက္ပါ။ ကိုခိုင္မ်ဳိးဆိုသူဟာ အနီေရာင္မွ်ေဝျခင္းဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားလ်က္နဲ႔ပါပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ဦးထုပ္ေတြကို လင္းခတေယာက္႐ူးသြပ္ခ်င္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်လိုက္တယ္။ မထူးေတာ့ပါဘူး။ ဦးထုပ္ေတြအေၾကာင္းဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ လူေတြအေၾကာင္းလည္း ဆက္ေျပာျဖစ္သြားမွာပါပဲ။ အရင္ကဆို နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ဦးထုပ္ေတြကို လင္းခမက္ေမာစြာလိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဗီဒီယိုေတြထဲက မင္းသားေတြေဆာင္းေလ့ရွိတတ္တဲ့ nike တို႔ addidas တို႔လိုတံဆိပ္မ်ဳိးေတြဆို အ႐ူးအမူးကိုရခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ မဝယ္ႏိုင္ရင္သာမဝယ္ႏိုင္ရင္ရွိလိမ့္ မယ္ စူပါမတ္ကပ္ေတြေရာက္လို႔ကေတာ့ နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ဦးထုပ္ေတြေစ်းႏႈန္းကိုလည္း အငမ္းမရလိုက္ၾကည့္ခဲ့ရတာ လည္း အေမာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ဦးထုပ္ေတြဟာ သူနဲ႔မလိုက္ဖက္မွန္း လင္းခ သိလာတယ္။ နာမည္ႀကီးဦးထုပ္တလံုးရွိဖို႔ထက္ သူနဲ႔လိုက္ဖက္မယ္ထင္ရတဲ့ မုဒိတာဦးထုပ္တလံုးကိုသာသူလိုခ်င္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒီမုဒိတာဦးထုပ္ကသာ သူ႔ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိေစတယ္ လူအျမင္မွာၾကည့္ေကာင္းေစတယ္လို႔ထင္သြားခဲ့ပါေလေရာ။
၃။
က်ေနာ္သိတဲ့ဦးထုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ အသံလာရာဆီ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ခိုင္ေသြးကိုဆီမွာ ဝဲလွည့္ေနတတ္တဲ့ ပ်င္းရိျခင္းၿငီးေငြ႕ျခင္းဦးထုပ္တလံုးရွိတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ လင္းသက္ၿငိမ္ဆီမွာ ေကာင္းကင္ေလာက္ႀကီးတဲ့ အားမလိုအားမရျခင္းဆိုတဲ့ ဦးထုပ္ရွိတယ္။ ေမာင္ဆက္ႏိုင္ဆီမွာ လမ္းမေတြကလြဲရင္မျမင္တတ္တဲ့ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းဦးထုပ္တလံုးရွိတယ္။ စိုးခိုင္ညိန္းဆီမွာ သူနဲ႔အသားက်ေနတဲ့ေငးေမာျခင္းဦးထုပ္ရွိတယ္။ ျပည္သစ္ဟန္ဆီမွာ အာရံုစူးစိုက္လြန္းတဲ့ အားထုတ္လြန္ျခင္းဦးထုပ္ရွိတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမရည္စမ္းဆီမွာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ျပည့္စံုျခင္းဦးထုပ္တလံုးရွိပါတယ္။ လင္းခါးဆီမွာ အေရာင္လက္ေနတဲ့အာရံုခံစားမႈဦးထုပ္ရွိတယ္။ ဆရာကိုေလးျမတ္ဟာ အျပင္ထြက္တိုင္း စိတ္ေအးသက္သာစြာေခတ္မွီျခင္းဆိုတဲ့ဦးထုပ္တလံုးကို သူ႔ေခါင္းမွာေဆာင္းထားေလ့ရွိပါတယ္။ လူတေယာက္စီမွာ သူနဲ႔လိုက္ဖက္မယ္ထင္ရတဲ့ ဦးထုပ္ပံုစံေတြကေတာ့ မသိစိတ္မွာ အျမင္ဆိုင္ရာၾကည့္ရႈပံုနည္းစနစ္အရ ရွိေနတတ္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္မွာ ဦးထုပ္သံုးေလးလံုးအၿမဲရွိတတ္ေပမယ့္ အျပင္တခါထြက္ရင္ က်ေနာ့္ေခါင္းတလံုးစာ ဦးထုပ္တလံုးသာ ေဆာင္းထားႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ္အလုပ္ကိုသြားတဲ့အခါ ဟိတ္ဟန္ထုတ္ျခင္း ဦးထုပ္ကိုေဆာင္းသြားတယ္။ ခရီးထြက္တဲ့အခါ စိတ္ကူးယဥ္လြင့္ေမ်ာျခင္းဆိုတဲ့ဦးထုပ္ကို ယူသြားတတ္ပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာေဆာင္းလာတဲ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းဆ္ိုတဲ့ဦးထုပ္ကို အိမ္တံခါးဝမွာခြၽတ္ထားခဲ့ရၿပီး ပိုၿပီးေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဦးထုပ္ကို လဲလွယ္ေဆာင္းရေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။
တီဗီမွာလာတတ္တဲ့ အမ္တီဗီေတြထဲမွာေတာ့ ဒီေခတ္အဆိုေတာ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဦးထုပ္ကိုေဆာင္းထားတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာပါတယ္။ ဦးထုပ္ေတြဟာ အပူဒဏ္ကိုကာကြယ္ဖို႔အျပင္ ေရငတ္ေျပေစ တတ္သလား က်ေနာ္မသိပါဘူး။ သီခ်င္းစာသားေတြထဲမွာေတာင္ သူတို႔ေဆာင္းေလ့ရွိတဲ့ဦးထုပ္အေၾကာင္းတကူးတက ထည့္ေရးထားတတ္ၾကတာကိုပဲၾကည့္ပါလား။ အဲဒါကိုပဲ ထက္လူေအာင္က ခေရစီျဖစ္ေနတာပါ။ အခုေခတ္အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ဦးထုပ္အသားေပး ကိုယ္ေနဟန္ပန္ကလည္း လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္လား။ သူတို႔ေဆာင္းေလ့ရွိတဲ့ ဦးထုပ္မ်ဳိးကလည္း အျပင္လူ႔ဘဝမွာဝယ္မရေအာင္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အတုေတြလည္းအမ်ားႀကီးထြက္လာတတ္တာေပါ့။ အဲဒါ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးျခင္းဦးထုပ္ပါပဲ။ အဲဒီဦးထုပ္ကလည္း အဆင္ဒီဇိုင္းစံုအေရာင္စံုရွိေနတတ္ျပန္တယ္။ ဦးထုပ္ေရာင္းတဲ့သူေတြက ေရွ႕ကိုအကြက္ျမင္ လူ႔စိတ္ကိုပိုနားလည္တတ္ေတာ့ လူငယ္ေတြႀကိဳက္တတ္တဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ ပါးျခင္းဦးထုပ္ပံုစံေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ရႏိုင္တဲ့ အတုေတြတိုးထုတ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးျခင္းဦးထုပ္အတုေတြဟာ အစစ္အမွန္ထက္ပိုေလးပင္ေနတတ္တာပါ။
ေမာင္ၾကည္ကေတာ့ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဦးထုပ္တလံုးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ေက်နပ္ေနခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဦး ထုပ္ကိုရဖို႔ အေတာ္ေလးႀကိဳးစားခဲ့ရတာျဖစ္မွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးဦးထုပ္အစစ္အမွန္က ဒီမွာလံုးဝမရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားက တကူးတကလွမ္းမွာလိုက္ရတာမဟုတ္လား။ အဲဒီအမွတ္တံဆိပ္ထြန္းကားတဲ့ေနရာေတြက ခက္ခက္ခဲခဲလွမ္း မွာခဲ့ရတာ။ ဒီမွာေပါေပါမ်ားမ်ားရႏိုင္တာေတြက ပံုစံတူေပမယ့္ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုေတြသာ ျဖစ္ေနတတ္တာေလ။ အဲဒီတံဆိပ္ကိုအမွန္တကယ္လည္းတန္ဖိုးထား အစစ္အမွန္ပစၥည္းလည္းရခ်င္တယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကေနသာ လွမ္းမွာရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့မွသာ အစစ္ကိုရတယ္။ ပံုစံက်နတယ္။ ဒီဦးထုပ္ေဆာင္းရတဲ့အရသာကလည္း အခုလိုပစၥည္းအစစ္အမွန္ကိုေဆာင္းလိုက္ရမွ အရသာရွိသလို ခံစားရ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ထင္ရတတ္တာေပါ့ေလ။
၄။
ဦးထုပ္ေတြကို အမ်ဳိးအစားခြဲျခားထားတာ က်ေနာ္သိပ္သေဘာက်ေနမိျပန္တယ္ေလ။ အခုလိုေျပာလိုက္ရတာလည္း စိတ္ေက်နပ္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဒါမွလည္းလူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ဖက္မယ့္ဦးထုပ္ေတြကိုအလြယ္တကူရွာေတြ႕ႏိုင္ၾကမွာပါ။ က်ေနာ္အဲဒီလိုထင္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလိုက္မွလည္း ကိုယ္ဘယ္လိုဦးထုပ္ကိုေဆာင္းထားသင့္လဲဆိုတာ ခပ္ျမန္ျမန္ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကမွာေပါ့။ ဥပမာ ရံုးဝန္းထမ္းအဖိုးႀကီးေတြေဆာင္းတတ္တဲ့ ဦးထုပ္မ်ဳိးေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔မလိုက္သလို လွ်ာထိုး ဦးထုပ္နဲ႔လည္း ၾကည့္မေကာင္းတဲ့အဝတ္အစားက ရွိေနတတ္ျပန္သလိုေပါ့။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူလိုက္ဖက္တဲ့ဦးထုပ္မ်ဳိး က်ေနာ့္ မွာ သံုးေလးလံုးအသင့္ရွိေနတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္သြားရင္ ေဆာင္းရတဲ့ဦးထုပ္မ်ဳိး က်ေနာ့္မွာမရွိပါ ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကေဂါ့ဖ္ရို္က္ျခင္းကို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားအားကစားတခုအေနနဲ႔မသတ္မွတ္ဘူးေလ။ တမင္သက္သက္ ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္လုပ္ျခင္းသက္သက္လို႔ပဲက်ေနာ္ထင္တယ္။ ေဂါ့ဖ္ဦးထုပ္ကိုလည္း က်ေနာ္က ဖင္ေခါင္းက်ယ္ျခင္းဦးထုပ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ေခၚပါတယ္။ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္တယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံအသင့္အတင့္ႂကြယ္ဝမွသာ ကစားလို႔ရ တတ္တာမဟုတ္လား။ ေနာက္တခုက အထီးက်န္ဦးထုပ္ပါ။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြေဆာင္းတဲ့ဦးထုပ္လိုမ်ဳိး တခ်ိဳ႕ဦးထုပ္ေတြဟာ သီးျခားဆန္ဆန္ျဖစ္ေနတတ္တယ္လို႔ ေတြးမိသြားျပန္တာပါ။ အဲဒီဦးထုပ္ေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ အထီးက်န္ဦးထုပ္လို႔ေခၚ ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကလြဲၿပီး တျခားဘယ္လိုလူမ်ဳိးမွ ေဆာင္းလို႔မရလို႔လည္း အဲဒီဦးထုပ္ေတြက အထီးက်န္ဆန္ေနတယ္လို႔ ထင္တာပဲေလ။
မႏၲေလးကကိုကလင့္မွာ သူ႔အဖိုးဆီကအေမြရထားတဲ့ဦးထုပ္ႀကီးတလံုးရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသိမလားပဲ။ သူကကဗ်ာလည္းေရးတယ္ေလ။ သူ႔အဖိုးဟာ ဟိုးေရွးေခတ္က စစ္သားတဦးေပါ့။ သူ႔အဖိုးေဆာင္းခဲ့တဲ့ ဦးထုပ္ႀကီးကို ကိုကလင့္ကအေမြရခဲ့ တာေပါ့ဗ်ာ။ ဦးထုပ္ရဲ႕အေရာင္အေသြးထက္ သူ႔ရဲ႕သမိုင္းကိုေဆာင္းထားရသလို စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွတဲ့ သမိုင္းေပးတာဝန္ဦး ထုပ္။ ၁၈၈၇ခုနစ္ပါေတာ္မူၿပီးႏွစ္ႏွစ္အၾကာေလာက္က အိႏၵိယမွာစတင္ၿပီးဖြဲ႕စည္းလိုက္တဲ့ ေျမျမဳပ္မိုင္းရွာေဖြတဲ့မရင္းတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕အဆက္ဟာ အဲဒီဦးထုပ္ႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ သမိုင္းဝင္ပစၥည္းတခုကို ျပတိုက္ထဲမွာျပသထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ လူ တေယာက္ရဲ႕ေခါင္းေပၚ ပထမဦးဆံုးျမင္ဖူးျခင္းလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရခဲ့ပါတယ္။ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က ကိုကလင့္ဟာ သမိုင္းဦးထုပ္ႀကီးကိုအရသာရွိစြာေဆာင္းထားႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔အလန္႔တၾကား ေရ႐ြတ္ခဲ့ၾကေသးတာေပါ့။
၅။
မင္းညတဲ့။ သူကေတာ့ ေလာကဓံကိုခံႏိုင္တဲ့ ဦးထုပ္မ်ဳိးကိုလိုခ်င္ေနတာတဲ့ေလ။ အပူေတြစြန္႔ထုတ္လို႔ရမယ့္ ေလာကဓံဦးထုပ္လို႔ပဲ အလြယ္တကူဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီဦးထုပ္ကိုပဲ မင္းညတေယာက္အငမ္းမရ အခုရအခုလိုခ်င္ခဲ့တာေပါ့။ တျခားဦးထုပ္ေတြထက္ အဲဒီဦးထုပ္မွ အဲဒီဦးထုပ္ပဲ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ဘယ္ေနရာသြားရသြားရ ဦးထုပ္ရအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ရွာေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီဦးထုပ္ကိုမွ အခုလတ္တေလာ သူ႔ေခါင္းမွာေရာက္ေစခ်င္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္သင့္ အခါသင့္ျဖစ္ေနလို႔လည္း သူ႔ေခါင္းေပၚေဆာင္းထားခ်င္ေနတာတဲ့ေလ။ ဦးထုပ္က ဘယ္ေလာက္မ်ားသူ႔အတြက္အဆင္ေျပ မွာမို႔လဲ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိလာမွာမို႔လို႔လဲဆိုတာထက္ ဦးထုပ္ရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္းနဲ႔ အဲဒီဦးထုပ္အေပၚထားတဲ့ရူးစိတ္ အသံုးတည့္မႈကသာ ပိုၿပီးအဓိကက်လိမ့္မယ္လို႔ သူကေတာ့ထင္ေနတာပါပဲ။ မင္းညလိုခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ အဲဒီေလာကဓံဦးထုပ္ကလည္း အနီးအနားမွာဘယ္လိုမွရွာမရပါဘူး။ အဲဒီလိုဦးထုပ္မ်ဳိးရွိႏိုင္တဲ့ ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေမးခဲ့ရတယ္။ လူႀကံဳနဲ႔လည္း ရွာေဖြခိုင္းခဲ့ရတယ္။ တခါက အဲဒီလိုဦးထုပ္ျပဳလုပ္တယ္ထင္ရတဲ့ ေဒသကိုေတာင္ တကူးတက ပင္မွာယူခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဦးထုပ္ကေတာ့ လက္ထဲ ေတာ္ရံုႏွင့္ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဦးထုပ္ဟာ လြယ္လြယ္ကူကူေရာက္မလာေပမယ့္ သူအားမေလ်ာခဲ့ပဲ ဆက္ၿပီးရွာခဲ့တာပါပဲ။ သူ႔ကိုေမးၾကပါတယ္။ အဲဒီဦးထုပ္ရလို႔ေရာ ဘာထူးျခားမွာမို႔လို႔လဲတဲ့။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွထူးျခားမည္မထင္ရေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ထူးျခားသြားႏိုင္ပါ တယ္။ အခုလိုအခ်ိန္အခါသင့္ ေဆာင္းလိုက္ရမယ္ဆိုု ထူးျခားမႈကေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေစမွာ အမွန္ပါပဲတဲ့။
စကားေတြဆက္တိုက္ေျပာလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ေမာလာပါတယ္။ က်ေနာ္တကယ္ပဲ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္အလုပ္ကို သြားရေတာ့မယ္။ အျပင္ထြက္ရေတာ့မယ္ေလ။ က်ေနာ္အသံလာရာေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အခုတေလာ ဦး ထုပ္ေတြေဆာင္းစရာရွိေသးေပမယ့္ အေဟာင္းပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ပံုစံက်က်ဂ်င္းဦးထုပ္တလံုး ဒါမွမဟုတ္ လွ်ာအဝိုင္းနဲ႔ေခါင္း လံုရံုခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ကာကီေရာင္ဦးထုပ္မ်ဳိးကို က်ေနာ္လိုခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီလိုအေရာင္ခပ္မြဲမြဲဦးထုပ္မ်ဳိးကို လတ္တေလာ က်ေနာ္ေဆာင္းခ်င္ေနမိတာေပါ့။ အဲဒီလိုဦးထုပ္ေဆာင္းလိုက္ရရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လံုၿခံဳသလိုလည္း ခံစားရတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေနတယ္လို႔လည္း ခံစားေနရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဦးထုပ္မ်ဳိးဟာ ေဆာင္းထားသူကို အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့ေနေစတတ္တာမဟုတ္လား။ ကိုယ္ပံုစံက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျဖစ္ေနေလ ျမင္ရတဲ့လူေတြက အထင္မႀကီးေလ ျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္သိပ္သေဘာက်ေနမိတယ္။ အဲဒီဦးထုပ္ကို က်ေနာ္ကဟန္ေဆာင္ျခင္းဦးထုပ္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ကိုယ့္မလံုၿခံဳမႈကို အကာအကြယ္ယူရတဲ့ ဟန္ေဆာင္ျခင္းဦးထုပ္ေတြေပါ့။ ကိုယ့္မသိစိတ္က မာန္မာနကိုအကာအကြယ္ယူထားတဲ့ ဦးထုပ္မ်ဳိးေတြေပါ့။ ဒီလိုဦးထုပ္မ်ဳိးက လူႀကိဳက္လည္းမ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးထုပ္က က်ေနာ္နဲ႔လိုက္ဖက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အျပင္ထြက္တဲ့အခါ ဦးထုပ္တလံုးေတာ့ ေဆာင္းသြားရမယ္ဆိုတာကို ဖ်တ္ခနဲသတိရၿပီး အဝတ္ဗီဒိုကိုက်ေနာ္ဆြဲဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္မေဆာင္းတာၾကာတဲ့ဦးထုပ္ေတြ ကိုက်ေနာ္ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ထုတ္မၾကည့္ျဖစ္ပဲ ဗီဒိုထဲထည့္သိမ္းထားတဲ့က်ေနာ့္ဦးထုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းကို က်ေနာ္အလန္႔တၾကား ဘုရားတလိုက္မိတယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ဦးထုပ္ေတြဟာ အေရာင္ေတြစြန္းကြက္ၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတယ္ဗ်ာ။ မိႈတက္ၿပီ အနံ႔အသက္ကလည္း စူးခနဲ နံေဟာင္ထေနေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္ထိတ္လန္႔အံ့ၾသခဲ့ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေပါ့။ ဒါဆိုက်ေနာ္အျပင္ထြက္တဲ့အခါ ေဆာင္းစရာဦးထုပ္မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဦးေခါင္းကိုဖံုးကြယ္ထားစရာ ဦးထုပ္တလံုးတေလမွ အဆင္သင့္ ရွိမေနေတာ့ဘူးလားလို႔ေတြးမိၿပီး က်ေနာ္စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ ဒါဆို က်ေနာ္အျပင္ကိုေရာက္ရင္ ဦးထုပ္တလံုးေတာ့ အျမန္ရွာဝယ္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အခုေခတ္စားေနတဲ့ ရိုးသားျခင္းဆိုတဲ့ဦးထုပ္ဆိုရင္ေရာ က်ေနာ္နဲ႔လိုက္ပါ့မလား။ က်ေနာ္မျဖစ္မေနဝယ္ရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးထုပ္ကိုက်ေနာ္လိုက္ရွာေနတာၾကာပါၿပီ။ ႐ိုးသားျခင္း ဦးထုပ္ဘယ္မွာေရာင္းတယ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္သိမွ မသိေသးတာ။
ႏိုလိႈင္း
၂၀၁၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆
Comments