သန္႔ဇင္စုိး ● ျပန္လည္တမ္းတျခင္း (ဝတၳဳတုိ)

သန္႔ဇင္စုိး ● ျပန္လည္တမ္းတျခင္း (ဝတၳဳတုိ)
(မုိးမခ) ေမ ၂၃၊ ၂၀၁၈

(၁)
ဘဝမွာ ငါေတာ့ျဖင့္ ဒါကို လုပ္လုိက္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္လုိက္မိေလျခင္းလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးမိဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ငါ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကသာ စာကို ပိုၿပီးဖိၾကိဳးစားလုိက္မယ္ဆိုရင္ ခုေလာက္ဆို ဒီထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ရမွာပဲတို႔၊ ငါသာ ဒီေကာင္မေလးကို ငါ့ဘက္ယိုင္ၿပီး အဆင္ေျပေနခ်ိန္က ခ်စ္ေရးဆိုလုိက္မယ္ဆို ခုလို သူလွလာမွာမ်ဳိးနဲ႔ ဆို အေတာ္ပဲေဟ့ ... တို႔လို ေနာင္တဆန္ဆန္ အေတြးမ်ဳိးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခုမွေတာ့ အခ်ိန္ခရီးသြားသလို ေနာက္ျပန္သြားၿပီး လုပ္လို႔ကလည္းမရ။ စိတ္ထဲဝင္လာတိုင္း သတိရတိုင္း ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားမႈပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုရဲႏြယ္တေယာက္လည္း အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနမိတယ္။ ေနာင္တရသလိုလို၊ အျပစ္ရွိသလိုလို ခံစားခ်က္မ်ဳိး။

တခါတေလေတာ့လည္း "ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ အေနသာႀကီးပဲ" လို႔ စိတ္တင္းရင္း ေျဖေတြးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္တိုင္းျပန္ျပန္ေတြးမိၿပီး အဲဒီခံစားခ်က္ ျပန္ျပန္ဝင္လာတာပါပဲ။ ကိုရဲႏြယ္တေယာက္ အခ်ိန္ကို တႏွစ္ေလာက္ ေနာက္ျပန္သြားႏုိင္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္၊ လက္ေမာင္းေလးကိုကိုင္ၿပီး "အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား" လို႔ တခြန္းေလာက္ ေတာ့ ေမးမိမယ္ထင္တယ္။ တခြန္းေလာက္ "အေမ" လို႔ ေခၚျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျပန္ေတြးတိုင္း ခုေလာက္ စိတ္မေကာင္း ေနာင္ တျဖစ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။

(၂)

ကိုရဲႏြယ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မီဒီယာကုမၸဏီရဲ႕လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာျခင္းက အဲဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးနဲ႔ သူေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ လာတာေပါ့။ ကိုရဲႏြယ္က မီဒီယာရဲ႕ဘာသာျပန္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္တာ။ သူနဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္ရွိ တယ္။ ကုမၸဏီစီးပြားေရးေအာင္ျမင္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ထပ္ခ်ဲ႕၊ ထပ္ခ်ဲ႕ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ထပ္ခန္႔ရတယ္။ ထပ္ခန္႔ ေတာ့ ႐ုံးခန္းမွာေနရာက မေလာက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကုမၸဏီက ၿမိဳ႕လယ္က ကြန္ဒိုတခုေပၚမွာ အခန္းႏွစ္ခန္းငွားၿပီး ႐ုံးဖြင့္ ထားတာ။ ကြန္ဒိုခန္းႏွစ္ခန္းမွာ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရဲ႕ စားပြဲေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ အေတာ္ေလး က်ပ္လာတယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ ေနရာမေလာက္တဲ့ကိစၥကို လတ္တေလာ ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အစည္းအေဝးေခၚေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ထြက္လာတယ္။ ဘာသာျပန္ဌာနကို အခန္းသပ္သပ္ ငွားေပးမတဲ့။

ဘာသာျပန္သမား ငါးေယာက္အတြက္ပဲ အခန္းသီးသန္႔ငွားေပးႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကိုရဲႏြယ္မထင္ပါ။ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ ထြက္လာေတာ့ သူေတြးထားတဲ့အတိုင္းပင္။ အခန္းကို အသစ္ငွားေပးမွာမဟုတ္။ သူတို႔ ႐ုံးေဘးက သင္တန္းေက်ာင္းတခု ထဲမွာ အခန္းတခန္းလြတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခန္းကို သူတို႔မီဒီယာကငွားသုံးမယ္ဆို ႐ုံးမွာ ဝန္ထမ္းေတြက်ပ္ေနတဲ့ကိစၥလည္း အထိုက္အေလ်ာက္အဆင္ေျပ၊ ဟိုဘက္က သင္တန္းေက်ာင္းကလည္း အခန္းစရိတ္သက္သာ။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ အဖြဲ႔ ကေတာ့ စားပြဲေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ စာအုပ္စာတမ္းေတြသယ္ၿပီးေတာ့ ႐ုံးအသစ္လို႔ ေခၚရမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းထဲက အခန္းငယ္ တခုကိုခ်ီတက္ၾကရတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းထဲက သီးသန္႔အခန္းဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းဝန္ထမ္းေတြ၊ သင္တန္းသားေတြနဲ႔ ေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ လူသစ္ေတြလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ တလေလာက္ၾကာေတာ့လည္း ေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဆရာ ေတြနဲ႔ေတာင္ ခင္ေနျပီ။ ဒီေနရာမွာ သင္တန္းေက်ာင္း သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္း အကား အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရပါမယ္။

အကားက ခပ္သြက္သြက္ အသက္ ၄၅ ေလာက္ ဟိႏၵဴအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပါ။ ကြမ္းေလးျမဳံ႕ၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာ သန္႔ရွင္း ေရး လုပ္၊ ေနခင္းဆို သင္တန္းေက်ာင္း ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနေလ့ရွိတယ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ အခန္းကို ေတာ့ လုံးဝသန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ေပး။ သူ႔အလုပ္ရဲ႕ ပိုင္နက္မဟုတ္တာ သိလုိ႔ေနပါလိမ့္မယ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ မီဒီယာ႐ုံးက သန္႔ရွင္း ေရးသမားကလည္း သူမ်ားသင္တန္းေက်ာင္းထဲမို႔ မလာပါဘူး။ သင္တန္းေက်ာင္းက သန္႔ရွင္းေရးကားကလည္း သူ႔အလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ ဝင္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ ဘာသာျပန္ေတြကလည္း ျဖစ္သလို ေနတတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြပီပီ ပြ႐ႈပ္ေနတဲ့စားပြဲေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ ကိုရဲႏြယ္ဆို ႐ုံးမွာ တခါတေလ အိပ္တတ္တာမို႔ အပိုယူလာတဲ့ အဝတ္ေတြေတာင္ နံေနၿပီ။ တံခါးၾကားကို ပစ္ထားလိုက္တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြကလည္း "မင္း ပုဆိုးေတြ ခ်ဥ္ေစာ္နံ တယ္ေဟ့" ဆိုတာေလာက္ပဲေျပာၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

တေန႔က်ေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို အကား မလာေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ တလခြင့္ယူတယ္ေျပာၾကတယ္။ အကားကိုယ္စား သန္႔ရွင္းေရးတေယာက္ အစားဝင္မယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္။ အကားသာ ေနမေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုရဲႏြယ္ လည္း ခုလို ေနာင္တရေနရမွာမဟုတ္ဘူး။

(၃)
႐ုံးေျမညီထပ္က ဓာတ္ေလွကားေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အက်ႌအဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ နီးပါး ေလာက္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ကိုေတြ႔ေတာ့ "အေတာ္ပဲ ဆရာေရ၊ ကြၽန္မ ဒါႀကီးကို ဘယ္လို စီးရမွန္း မသိလို႔" တဲ့ ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက ေခၚစရာမလိုပါဘူး။ ေျမညီထပ္မွာပဲ ရွိေနၿပီးသား။ အတက္ခလုတ္ ေလးႏွီပ္လိုက္ရင္ အလိုလိုတံခါးကပြင့္သြားမွာ။ ကိုရဲႏြယ္လည္း ဝတ္ေက်တန္းေက် ျပဳံးျပလုိက္ရင္း ဓာတ္ ေလွကားတံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ သူလည္း လိုက္လာတယ္။ ကိုယ္သြားမယ့္ ငါးလႊာခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက ျငိမ့္ခနဲ တက္သြားတယ္။

တလႊာ ႏွစ္လႊာေလာက္ေရာက္မွ သတိရတယ္။ အေဒၚႀကီး ဘယ္အလႊာကိုသြားမွာလဲ သူမေမးလိုက္ရေသး။ "အေဒၚ ဘယ္ အထပ္ကို သြားမွာလဲခင္ဗ်"

စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အေဒၚႀကီးက ကိုရဲႏြယ္ကို ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ တခုခုေတြးေနလို႔ သူ႔ကိုသတိမထားမိဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေန ေၾကာင္းသိသာတဲ့အၾကည့္မ်ဳိး။

"အေဒၚ ကြၽန္ေတာ္က ငါးလႊာကိုသြားမွာ။ အေဒၚက ဘယ္ႏွစ္လႊာကိုသြားမွာလဲ။ ဒီအထဲမွာ ခလုတ္ထပ္ႏွိပ္ရေသးတယ္ဗ်"

"ေအာ္.. ငါးထပ္ပဲ သားေရ ငါးထပ္ပဲ။ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္တဲ့ေက်ာင္းကိုသြားမွာေလ"

ခုက်ေတာ့ ဆရာလို႔ မေခၚေတာ့ပါလား။ ကိုရဲႏြယ္ သူ႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အရြယ္ကေတာ့ သူ႔အေမ ထက္ နည္း နည္းေလာက္ေတာ့ ငယ္မယ္။ ဆံပင္က ျဖဴမည္းၾကား။ အက်ႌက ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းႏြမ္းေပမဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထား တယ္။ ေခ်းနည္းနည္းတက္ေနတဲ့ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ေရဘူးနဲ႔။ ပိုက္ဆံအိတ္လား ဘာလားမသိတဲ့ လက္ဆြဲ က်န္ ေက်ာင္းအိတ္တခုကို ေခါက္ထည့္ထားေသးတယ္။ အမယ္.. ေရဘူးက စစ္သားေတြသုံးတဲ့ ဒန္ေရဘူးပါလား။ ေက်ာင္း မွာ တခါသုံးခြက္ေတြနဲ႔ ေရႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္လို႔ရတာ သိဟန္မတူဘူး။ ဓာတ္ေလွကားထဲကထြက္ေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ စပ္စုၾကည့္တယ္။

"အကားအစား အလုပ္လာလုပ္တာလား အေဒၚက"

"မေရႊဝင္းကို ေျပာတာထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ သားေရ။ အေမက  မေရႊဝင္းတို႔အိမ္ေဘးမွာေနတာ။ သူခ်ိတ္ေပးလို႔ ေန႔စားခရ ေအာင္လာလုပ္တာ။ သက္ေတာ့သက္သာတယ္ၾကားတယ္။ သူနားေနတုန္း အစားဝင္မွာပါ"

ဟုတ္ကဲ့လို႔ တခြန္းထဲေျပာရင္း ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္ခဲ့လုိက္တယ္။ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္း စာမ်က္ႏွာေတြ လိုက္ၾကည့္၊ facebook ဖြင့္လိုက္နဲ႔လုပ္ေနရင္း ဓာတ္ေလွကားထဲကအၾကည့္ကို ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီအေဒၚ ႀကီးဟာ စိတ္မွေကာင္းရဲ႕လားမသိ။ facebook ကေန စကားလာေျပာေနတဲ့ ခ်စ္သူကိုေတာင္ သန္႔ရွင္းေရးအသစ္ေရာက္ တယ္လို႔ မဆီမဆိုင္ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ သူကလည္း အင္းလို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ မအားဘူးထင္တယ္။

ခဏေနေတာ့ အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားတယ္။ တံခါးက ေစ့ထားတာပဲ။ "ဝင္ခဲ့ပါ" လို႔ ကိုရဲႏြယ္ လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက တံခါးေခါက္ေလ့မရွိ။ ဒါ သင္တန္းေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းတေယာက္ေယာက္ျဖစ္ ေလာက္ တယ္။ ဝင္လာပါၿပီ မနက္က အေဒၚႀကီး။ တံျမက္စည္းတလက္၊ ေဂၚျပားတလက္နဲ႔။

"သားေရ..။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္မယ္ေနာ္" တဲ့။ ခက္ျပီ။ သူတို႔သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ကိုရဲႏြယ္တို႔ ဘာသာျပန္သတင္းခန္းနဲ႔က မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ရွင္းျပရျပီ။ လုပ္ငန္းမတူေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခန္းဟာ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ ဝင္လုပ္ ေပးဖို႔မလိုေၾကာင္း ေျပာျပရတယ္။

အေဒၚႀကီးက ကိုရဲႏြယ္သိုင္းဝိုင္းၿပီး ရွင္းျပေနတာကို ျပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ မင္းေျပာခ်င္ရာ ေျပာစမ္းခ်ာတိတ္ကေလး ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔။ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး၊ သူ အဲဒီလိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး။ အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ အေမ့ကို လစာထဲက ေငြတခ်ဳိ႕အပ္ရင္ အေမလည္း သူ႔ကို အဲဒီလိုၾကည့္ဖူးတယ္ထင္တယ္။ သူကေတာ့ တခြန္းထဲ ေျပာတယ္။

"အို..တခန္းေလာက္ တံျမက္စည္းပိုလွည္းလုိက္တာ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ။ ဟို႐ုံးေတြ ဒီ႐ုံးေတြ နားရွုပ္စရာႀကီး" ဆိုၿပီး သူ႔ ဘာ သာသူ သတ္မွတ္လုိက္တဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို "ဆရာရယ္။ အပန္းမႀကီးပါဘူး ကြၽန္မ လွဲ လိုက္ ပါ့မယ္" ဆို ကိုရဲႏြယ္ေက်းဇူးေတာင္တင္ဦးမယ္။ သူတို႔အခန္းက သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ျဖစ္တာ ေျပာင္းလာကတည္းက ကိုး။

အေဒၚႀကီးဟာ တံျမက္စည္းလွဲေနရင္းလည္း ပါးစပ္က အျငိမ္မေန။ "ေယာက်ာ္ေလးေတြခ်ည္းပဲထင္တယ္။ ဘာလို႔မ်ား ေယာက္်ားေလးေတြဟာ ညစ္ပတ္ၾကသလဲမသိဘူးေနာ္" ဆိုပဲ။ သူ႔ကို အာရုံထဲမထားေတာ့ဘဲ ခ်စ္သူကို စကားလွမ္းေျပာ မယ္ဆိုၿပီး ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ offline ျပေနျပီ။ ညေနေဖာင္ပိတ္အတြက္ ေကာင္းမယ့္သတင္းေတြကို လိုက္ေရြး ေနလိုက္တယ္။

"သားက ဘယ္မွာေနတာလဲကြ"

"ေအာင္မေလး လန္႔လုိက္တာဗ်" ကိုရဲႏြယ္လန္႔သြားတယ္။ အာရုံက ရိုက္တာသတင္းဌာနရဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ေရာက္ေနတုန္း သူ႔စားပြဲကိုကာထားတဲ့ အလူမီနီယမ္ျခံအကာေလးေပၚကေန ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းႀကီးေပၚလာၿပီး ေမးလိုက္ တာေၾကာင့္ပါ။ ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားတဲ့အေဒၚႀကီးပဲ။ ဒီေန႔မွ သိၾကတာကို။ ေနာင္ဘယ္လို ကင္းကင္းေနရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲေတြးလိုက္တယ္။

"လွည္းတန္းခင္ဗ်"

"လွည္းတန္းေတြ၊ ေလွတန္းေတြလည္းမသိပါဘူးကြာ။ သားတို႔ ရန္ကုန္က နားေတြလည္းျငီး၊ ပူလည္းပူတယ္" လို႔ ေျပာၿပီး လွည္းၿပီးသားအမႈိက္ေတြကို ျပန္သိမ္းရင္းထြက္သြားတယ္။

(၄)
တနလၤာေန႔မနက္ ကိုရဲႏြယ္ ႐ုံးအလာေနာက္က်တယ္။ ေနာက္က်ဆို ညတုန္းက အခန္းအတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မႏၱ ေလးရမ္ေသာက္တာ ႏွစ္ေတာင့္ေတာင္ကုန္တာကိုး။ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ မနက္ ၉ နာရီခြဲ။ အစည္းအေဝးလည္းမမီေတာ့။ ေခါင္း ကလည္း ကိုက္သလိုလို အမူးပဲမေျပေသးသလိုလို။ ႐ုံးေပၚေရာက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္လုိက္ေတာ့ အစည္းအေဝးေန႔မို႔ ထင္တယ္ ဘာသာျပန္အယ္ဒီတာေတြ အကုန္လူစုံေနတယ္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးက လွမ္းေျပာတယ္။ "ဟိတ္ေရာင္..။ မင္းအေမ မင္းကို လုိက္ရွာေနတယ္ကြ"

ကိုရဲႏြယ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ အေမနဲ႔ မေန႔ကမွ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမက ၿမိဳ႕ထဲဘက္ေရာက္လို႔ ႐ုံးကို ဝင္မယ္ဆို သူ႔ကိုအရင္ဖုန္းဆက္ေနက်။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။

"မင္းအေမဆိုတာ မင္းအေမကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ရဲႀကီးေရ။ သန္႔ရွင္းေရးအသစ္အေဒၚႀကီးကို ေျပာတာ။ မနက္ထဲက မင္းစားပြဲကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ဆရာေရ ဒီေနရာက သားမလာေသးဘူးလားလို႔ ငါတို႔ကို ေမးေနတာ ႏွစ္ခါေတာင္ရွိၿပီကြ"

ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ။ ဒီအေဒၚႀကီးကို ၾကည့္ရတာတမ်ဳိးပဲ။ သူၾကည့္တဲ့မ်က္လုံးေတြက စူးစူးစိုက္စိုက္ႀကီး လိုလို ရီေဝေဝႀကီးလိုလို။ ျပီတီတီႀကီးေတာ့မဟုတ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္လုိက္မွ ေခါင္းက ပိုၿပီးကိုက္လာသလိုလို ရွိတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းထဲ ျပန္ဝင္လုိက္ေတာ့ ေဟာ ေတြ႔ပါျပီ ကိုယ့္အေဒၚႀကီး။

"သားေရ ေက်ာင္းမွာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ေကာ္ဖီေသာက္မလား အေမေဖ်ာ္လုိက္မယ္ေလ"

သူ႔ကိုယ္သူ အေမဆိုပါလား။ ေကာ္ဖီကိုေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ေခါင္းက ကိုက္ေနတာကိုး။ "ႏို႔မႈန္႔မထည့္နဲ႔ သၾကားေလွ်ာ့ေနာ္ အေဒၚ။ ေက်းဇူးပဲဗ်" လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အၾကည့္တခုနဲ႔ အျပဳံးတခုေတာ့ ရလိုက္ေသး တယ္။

ခဏက်ေတာ့ စားပြဲကို ေကာ္ဖီတခြက္လာပို႔တယ္။ ကိုေက်ာ္ႀကီးက ေနာက္ေနေသးတယ္။ "အေဒၚက ဘက္လိုက္တယ္ ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က်ေတာ့မတိုက္ဘူး" လို႔ ေျပာေတာ့ "ဆရာတို႔ေသာက္ခ်င္ရင္ေျပာေလ ကၽြန္မေဖ်ာ္ေပးပါ့မယ္" လို႔ ေျပာ သြားေသးတယ္။ ေကာ္ဖီက အေကာင္းၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ေခါင္းၾကည္သြားတယ္ ထင္ရ တယ္။ အဲဒီ ေကာ္ဖီက အစျပဳလို႔ ေနာင္ခဏခဏ ဝင္ဝင္လာၿပီး တခုၿပီးတခုေကၽြးေတာ့တယ္။

"သားေရ သင္တန္းဆင္းပြဲက လက္ဖက္ေတြပိုလို႔ ထမင္းနဲ႔ နယ္ထားတယ္ စားၾကည့္စမ္း" တို႔၊ "သားေရ မင္း ေဆးလိပ္ ေသာက္တာမ်ားတယ္လို႔ မထင္ဘူးလားကြ" တို႔ "သားခဏ ထပါလား။ မင္းစားပြဲက ရွုပ္ပြေနတာပဲ အေမရွင္းစမ္းမယ္" တို႔ ဆက္တိုက္ၾကဳံရေတာ့တယ္။

တရက္ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ "သား ဒီအဝတ္ပုံႀကီးက မင္းဟာ မဟုတ္လား။ အေမအိမ္ယူသြားၿပီး ေလွ်ာ္လို႔ရမလား" တဲ့။

"မယူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ပို႔မွာပါ။ မအားေသးလို႔ပါ"

"မပို႔နဲ႔ေတာ့ ဒီေန႔ယူသြားမယ္။ သန္ဘက္ခါ မီးပူတိုက္ၿပီး ျပန္ယူခဲ့မယ္"

ကိုရဲႏြယ္ အဲဒီမွာ တခုသြားၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဆိုင္ပို႔လည္း ပိုက္ဆံေပးရမယ့္အတူတူ အေဒၚႀကီးကို ေပးလိုက္ရင္ သူလည္း အဝတ္ေလွ်ာ္ခရမယ္။ ကိုရဲႏြယ္လည္း ဘိုကေလး ေစ်းလမ္းအထိ သြားစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

"ဒါဆိုလည္း ယူသြားအေဒၚရာ ေဟာဒီမွာဆပ္ျပာဖိုး" ဆိုၿပီးေတာ့ ေငြေလးေထာင္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ေစတနာနဲ႔ ေလွ်ာ္ေပးမယ္ေျပာေနေတာ့ ကိုယ္က အဝတ္ေလွ်ာ္ခယူဆိုၿပီး ေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ "အိမ္မွာ ဆပ္ျပာရွိသားပဲ" ဆိုၿပီး ခံတံ တံလုပ္ေနလို႔ ဆပ္ျပာဖိုးမယူရင္ အဝတ္ေတြမယူသြားရဖူးေျပာလိုက္တာ "ငါ့သားေလး က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ" ေျပာၿပီး ေငြေလးေထာင္ကို ယူသြားတယ္။ ပိုက္ဆံအပ္ရင္ ဆုေပးတဲ့အေမ့ကိုေတာင္ သတိရေသး။

တခုေတြးမိတာက ဒီအေဒၚႀကီးက သူ႔ဆီက ေငြခ်ဴဖို႔မ်ား အေရာလာဝင္ေနတာလားမသိဘူးလို႔။ "အညာသူေတြက လူလည္ ေတြကြ" ဆိုၿပီး အေမ့ကိုမေက်နပ္ရင္ ပြစိပြစိလာေျပာေနတဲ့ အေဖ့စကားသံကို ၾကားေယာင္မိေသး။

ဆိုင္မွာအဝတ္ေတြအပ္ရင္ ပလက္စတအိတ္ေလးနဲ႔ အသစ္လိုထုပ္ပိုးေပးတာတို႔၊ အေမႊးရည္အေကာင္းစားေတြ ျဖန္းေပး လိုက္တာတို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြမရေတာ့ေပမဲ့ အေဒၚႀကီးေလွ်ာ္ေပးတဲ့လက္ရာက သပ္ရပ္တယ္။ မီးပူလည္း ေသခ်ာတိုက္ ေပးထားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြယူသြားရင္ ကိုရဲႏြယ္ကို္ေတာင္ မေျပာေတာ့။ "သား ေကာ္ဖီေသာက္မလား" လို႔လဲ မေမးေတာဘူး ။ ေန႔ခင္းဆို ေကာ္ဖီတခြက္ကေတာ့ ပုံမွန္ ေရာက္လာတယ္။ တခါတခါ အျပင္ကဝယ္ထားတဲ့ မုန္႔ေတြ ဘာေတြပါလာလို႔ သြားေျပာရေသးတယ္။ "အေဒၚႀကီး ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး မုန္႔ေတြဘာေတြ အျပင္က မဝယ္ပါနဲ႔ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ခင္းမုန္႔မစားဘူး"

"ေအးပါကြာ။ မစားခ်င္ရင္ မထည့္ေပးေတာ့ပါဘူး ကိုႀကီးက်ယ္ရယ္"

"ႀကီးက်ယ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ပိုက္ဆံကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ" လို႔ ေျပာေတာ့ မၾကားတၾကား "ပိုက္ဆံကုန္တာမ်ား" လို႔ ေျပာၿပီး ထထြက္သြားတယ္။ အဲဒီလို အေဒၚႀကီးက။

သီတင္းပတ္ သုံးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဒၚႀကီးကို ကိုရဲႏြယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ခင္လာတယ္။ ႐ုံးမွာထားတဲ့ အဝတ္ေတြ အျပင္ အိမ္ကေလွ်ာ္မယ့္အဝတ္ေတြေတာင္ ႐ုံးကိုယူယူလာၿပီး အေဒၚၾကီးကို တမင္ေပးတယ္။ ပိုေလွ်ာ္ေတာ့ ပို ပိုက္ဆံေပး လို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက မင္းအေမေရာတို႔၊ မင္းအေမလာရွာတယ္တို႔ မင္းအေမ ေခၚလိုက္ ပါဦးတို႔ေျပာလာရင္ေတာ့ ပါးစပ္ကထုတ္မေျပာေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မေက်နပ္မွန္းလဲ ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာက သန္႔ရွင္းေရးမိန္းမႀကီးကို မင္းအေမလို႔ေျပာတာကို စိတ္ထဲက မေက်နပ္တာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ အေဒၚႀကီးနဲ႔ စကားေျပာတုိင္း "အေဒၚ" ဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚကို ပိုပိုသာသာေလး ေခၚလိုက္တာပဲ။ သူကေတာ့ "သားေရ" "အေမကေလ" ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာေနတယ္။

ကိုရဲႏြယ္ အလုပ္ကိစၥတခုနဲ႔ ခရီးမသြားရခင္အထိေပါ့။

(၅)

သင္တန္းေက်ာင္ဝင္ေပါက္နားကထုိင္ခုံမွာ ကြမ္းေလးတျမဳံ႕ျမံဳ႕နဲ႔ အကားကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သတင္းေရးဖို႔အခ်ိန္ ေနာက္က်ေနလို႔ ကိုရဲႏြယ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ႏူတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

"ေနေကာင္းသြားျပီလားဗ်"
"ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းသြားျပီရွင့္။ ႐ုံးျပန္တက္ေနတာေတာင္ ၃ ရက္ေလာက္ရွိျပီ"

ကိုရဲႏြယ္လည္း ကိုယ့္အခန္းထဲက အလုပ္စားပြဲကိုေရာက္မွ ထုိင္ခုံေပၚတင္ထားတဲ့ အဝတ္ထုပ္ႀကီးကို ေတြ႔တယ္။ ေလွ်ာ္ဖို႔ အေဒၚႀကီးကိုအပ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သူ႔အမ်ဳိးအစားအလုိက္ မီးပူတိုက္ထားတာ ေကာ့လို႔။ အဝတ္ေတြ ကိုျမင္မွ အေဒၚႀကီးကို သတိရသြားတယ္။ အကား ႐ုံးျပန္တက္ျပီဆိုေတာ့ သူမလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေကာ္ဖီေတာင္ ေသာက္ခ်င္ လာသလိုလိုပဲ။ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ဖို႔ အပ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္ဆိုမွ အေဒၚႀကီးက မရွိေတာ့ ဘူး။ ေနာက္ဆို ဘိုကေလးေစ်းလမ္းထဲထိသြားရေတာ့မယ္။ အကားက အခန္းထဲကို သန္႔ရွင္းေရးဝင္လုပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ေနာင္ဆို ျပန္ပြေတာ့မွာပဲ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမယ္လို႔ထင္ေပမယ့္ တခ်က္တခ်က္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေဒၚႀကီးကို သတိရတတ္ တယ္။ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ မလုပ္ရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူအဆင္မွေျပပါ့မလား။ သူက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေပမယ့္ အဝတ္အစားေလးေတြဝတ္လာတာ ႏြမ္းေဟာင္းေနေတာ့ ခ်ဳိ႕တဲ့သူမွန္း သိသာပါတယ္။ သူ႐ုံးေနာက္ဆုံးလာတဲ့ေန႔က ကိုရဲႏြယ္သာ႐ုံးမွာရွိရင္ မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ တေသာင္း၊ တေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ ေပးလိုက္မိ မယ္ထင္တယ္။  သူအက်င့္လုပ္ ေပးသြားတာ ေန႔ခင္းဆို ေကာ္ဖီေတာင္ ေသာက္ခ်င္လာတတ္ေနျပီ။ ပြေနတဲ့ စားပြဲကိုၾကည့္ၿပီး အေဒၚၾကီးသာရွိရင္ ပိုင္စိုး ပိုင္နင္းနဲ႔ စားပြဲကို အတင္းဝင္ရွင္းတာကို သတိရမိတယ္။

တရက္ေတာ့ အေဒၚႀကီးအေၾကာင္းကို အကားဆီမွာသြားေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က အကားက ထုံးစံအတုိင္း ေက်ာင္းဝင္ ေပါက္ေဘးက ခုံကေလးမွာ ထုိင္လို႔။ ေက်ာင္း ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာမွာ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ဖုန္းထုိင္ပြတ္ေနတယ္။

"သူက ကြၽန္မနဲ႔ သိပ္အခင္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္ထဲက သူ႔အမ်ဳိးအိမ္ကို နယ္ကေနလာလည္ရင္း ကြၽန္မ ရက္ ရွည္အလုပ္နားေတာ့ သူဝင္လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးလာတာပဲ။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ ကြၽန္မဖို႔ မုန္႔ေတြဘာေတြ ဝယ္လာတယ္။ ကြၽန္မေၾကာင့္သာ ဒီသန္႔ရွင္းေရးခရတာဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ မဝယ္လာပါနဲ႔ ဆိုလည္းမရဘူး။ ခုေတာ့ အညာဘက္ ျပန္သြားျပီ။ ေျပာပါတယ္..ဘာျမိဳ႕ဆိုလား။ ကၽြန္မလည္း မေခၚတတ္ဘူး။ ကိုရဲႏြယ္က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

အကားရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ ေျပာျပခ်က္ၿပီးေတာ့ ကိုရဲႏြယ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ "ဒီလိုပါပဲ ေမးၾကည့္တာ။ သူက သေဘာေကာင္းတယ္ေလ" ဆိုၿပီး ၿပီးစလြယ္ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာေပၚက ေကာင္မေလးက ဖုန္း ကေန မ်က္ႏွာခြာၿပီး ဝင္ေျပာေတာ့တာပဲ။

"ေဒၚႀကီးေအးေဝက ကိုရဲႀကီးကို ႏူတ္ဆက္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာေပးပါတဲ့ ေျပာသြားေသးတယ္။ သူဘယ္ေန႔ ျပန္လာမွာ လဲဆိုၿပီး အစ္ကိုတို႔ ႐ုံးဘက္ေတာင္ သြားေမးေနေသးတယ္။ ေဒၚႀကီးက ကိုရဲၾကီးကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ"

အကားကလည္း ဝင္ေျပာတယ္။ "ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲျပန္လာလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ကိုရဲႏြယ္ အ ေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာျပေနတာ။ ကိုရဲႏြယ္ ဘယ္လိုညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုရဲႏြယ္ စားပြဲေပၚက ဓာတ္ပုံထဲက ေကာင္မေလးပုံေခ်ာတဲ့အေၾကာင္း စုံေနတာပဲ။ ကၽြန္မကေတာင္ အစ္မကို သင္တန္းေက်ာင္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ခိုင္းတာေနာ္။ ဟိုမီဒီယာမွာ လုပ္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရေသးတယ္" ကိုရဲႏြယ္လည္း အဟဲ ဆိုၿပီး ရယ္ျပၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္း ဧည့္ႀကိဳေကာင္မေလးဝင္ေျပာမွ အေၾကာင္းရင္းကို သိေတာ့တယ္။

"ကိုရဲႀကီးကို ေဒၚႀကီးက ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္တာလဲ သိလား"

"တို႔ အယ္ဒီတာႀကီးက ခန္႔ေခ်ာႀကီးမို႔ ေနမွာေပါ့" လို႔ အကားက ဝင္ေနာက္တယ္။

"ဘယ္ကလာ၊ သမီးကို တရက္ေျပာျပတယ္။ ရဲႀကီးက သူ႔သားနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ့။ မ်က္ႏွာသာ တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ရယ္ လုိက္ရင္ မ်က္စိပိတ္သြားတာ၊ ႏူတ္ခမ္းေမႊးထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ေနတာလည္း တူတာပဲတဲ့။ မတူတာက သူ႔သားက ကိုရဲ ႀကီးလို ပညာတတ္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ "

ေအာ္ အဲဒါေၾကာင့္ သူျပဳံးၿပီးၾကည့္တဲ့ပုံက အိမ္က အေမရဲ႕မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တူေနတာကိုး။ ကိုရဲႏြယ္ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ေအးေပါ့ေလ။ သူ႔သားနဲ႔ တူေတာ့ အလြမ္းေျပ ျပဳစုေပးတာ ေနမွာေပါ့။

"သူ႔ရဲ႕အဲဒီသားေတာ္ေမာင္က ဘယ္ေရာက္သြားတာတဲ့လဲ"။ ဟုတ္တယ္ေလ ေမးရမယ္။ ကိုယ့္အေမသာဆို သူမ်ားေနရာ မွာလာၿပီး သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ လိုအပ္တာေတာ့ ျပည့္စုံေအာင္ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး အနားယူခုိင္းမွာ။

"သူ႔သားက ဆုံးသြားၿပီးေလ။ စစ္သားတဲ့။ တုိက္ပြဲက်သြားတာ ကခ်င္ဘက္မွာဆိုပဲ။ သူ႔ေယာက်ာ္းကလည္း စစ္သားပဲတဲ့ သူလည္း တိုက္ပြဲက်ၿပီးေသတာတဲ့။ သမီးကို အဲလိုပဲ ေျပာျပတာ"

ကိုရဲႏြယ္ေရာ အကားေရာ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔ဖုန္းကို ဆက္ပြတ္ေနတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ရင္ ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတာႀကီးခံစားရၿပီး ဝမ္းနည္းသလို၊ ေနာင္တရသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူသာ ခပ္စိမ္းစိမ္း မဆက္ဆံဘဲ ဒီ ထက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ "အေမ" လုိ႔ ေခၚၿပီး ဆက္ဆံခဲ့ရင္ သားျဖစ္သူကို လြမ္းေနတဲ့ အေဒၚႀကီး သိပ္ကို ေပ်ာ္မွာ။ ကိုရဲႏြယ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာတယ္။

(၆)
ကိုလံဘီယာ လက္ဝဲသူပုန္မ်ားႏွင့္ အစိုးရတပ္မ်ား ျပင္းထန္စြာတိုက္ပြဲျဖစ္၊ ႏွစ္ဘက္အက်အဆုံးမ်ားျပား
ဘိုဂိုတာ၊ စက္တင္ဘာ ၂၅

သတင္းေခါင္းစဥ္ တပ္လုိက္ၿပီးမွ ကိုရဲႏြယ္ စာဆက္မေရးႏိုင္ဘူး။ အေဒၚႀကီးကို သတိရတာေပါ့။ ေသသြားတဲ့ ကိုလံဘီယာ သူပုန္ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္သားေတြမွာ အေဒၚႀကီးလိုအေမေတြရွိမွာ သိပ္ေသခ်ာတာပဲ။ ဒါဆို အဲဒီလိုအသည္းကြဲၿပီး လြမ္းေန တဲ့မိခင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွရွိလိမ့္မလဲ။ စစ္ပြဲေတြမရွိရင္ မိန္းမႀကီးေတြ အသည္းမကြဲရေတာ့ဘူး။ အေဒၚၾကီးလည္း သူ႔သားကို္ လြမ္းေနရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ကိုရဲႏြယ္လည္း "အေမ" လို႔ မေခၚျဖစ္လုိက္တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

သန္႔ဇင္စိုး