ေလာအယ္စုိး ● ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊ – အပုိင္း (၃)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၈
(၁၉၆၂) ခုႏွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ စစ္တပ္သည္ တုိင္းျပည္၏ အခ်ဴပ္အျခား အာဏာကို သိမ္းပိုက္၍ ျမန္မာနည္း ျမန္မာဟန္ ဆုိရွယ္လစ္ခရီးစဥ္ႀကီးကို စတင္ပါေတာ့သည္။
ေျပာင္းလည္မႈႀကီးအေတာ္မ်ာမ်ားကို တုိင္းသူလူထုတုိ႔ ရင္ဆုိင္ရပါေတာ့သည္။
ထုိအေျပာင္အလည္းမ်ားထဲတြင္ ပညာေရးဆုိင္ရာ အေျပာင္အလည္းမ်ားကိုလည္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါသည္။
မၾကာခဏ ျပဳလုပ္ေသာ အေျပာင္းအလည္မ်ားတြင္ ပညာေရး၏ အခန္းက႑လည္းပါဝင္ပါသည္။ ဒုတိယ အစမ္းစာေမးပြဲႀကီးၿပီးဆံုးျပီေနာက္ မၾကာမွီကာလအတြင္း ေနာက္ဆံုးေသာ အစိုးရစစ္ေဆးသည့္ စာေမးပြဲကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္ၾကရေတာ့ေပမည္။
ျပင္ဆင္ထားၾကေသာ သူမ်ားကလည္း ပို၍ ျပည့္စံုေအာင္ စာကို အခ်ိန္ပို ယူ၍ ဖတ္ၾကေတာ့သည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ထံုးစံအတုိင္း ေက်းရြာ ရပ္ကြက္မ်ားတုိ႔တြင္ စာက်က္သံမ်ားတညံညံ ျဖစ္ေနေသာ ကာလလည္းျဖစ္သည္။
စနစ္သစ္၏ စာေမးပြဲကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ခံုၾကသည္ စုိးရြံ႕ၾကသည္။ စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာ အတြဲကို ယူထားေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတန္းသားမ်ားလည္ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္၊ ညဘက္ အိပ္မငုိက္ရေလေအာင္ အလြန္က်သည့္ လၻက္ရည္ဂိတ္ဆံုးကိုိလည္းေကာင္း အခါးဆံုးေကာ္ဖီကို ခ်စ္ေကာင္း ဟူ၍ မွာယူေသာက္သံုးၿပီး ညဘက္တြင္ စာက်က္ၾကပါေတာ့သည္။
“ကဲ ကဲ မင္းတို႔ မင္းလုပ္ခ်င္တာေတြလည္း လုပ္ၿပီးၾကၿပီးၿပီး စာေမးပြဲသာေအာင္ေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့၊ မင္းတုိ႔ စာေမးပြဲမေအာင္ရင္ ငါလည္း နာမည္ပ်က္မယ္” ဟူ၍ ဆရာမကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား သတိေပးပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းတြင္ စာအေတာ္ဆံုးမွာ ဥမၼာေအး ျဖစ္သည္။ လူမွဳေရး ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ အားတတ္သေရာ၊ လုပ္ေဆာင္ ကူညီတတ္ၿပီး စာဘက္တြင္လည္း ဝီရိယထား၍ အထူးၾကိဳးစားတတ္သူတဦးလည္းျဖစ္ပါသည္။ လပတ္ႏွင့္ အစမ္းစာေမးပြဲႀကီးမ်ားတုိ႔တြင္ သူက အျမဲအဆင့္တရသူျဖစ္ပါသည္။
အမ်ဳိးမည္ ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိပါ၊ စာေမးပြဲကာလမေရာက္မွီတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ား သံုးစြဲခဲ့ဘူးေသာ မအိပ္ေဆးဆုိေသာ ေဆးတမ်ဳိးရွိသည္။ ေဆးမွာ အျဖဴေရာက္ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ ႏုိင္ငံမွ ထုပ္လုပ္မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မသိပါ။ ေဆးျပားတျပားလွ်င္ သံုးက်ပ္ေပးရသည္၊ ညရွစ္နာရီခန္႔ ေဆးကို ေသာက္ၿပီး၊ စာက်က္ပါက အထူးစိတ္ပါဝင္းစားမႈအားႀကီးလာသည္။ သန္းေခါင္ယံ ေက်ာ္ေက်ာ္ထိ အိပ္မငိုက္ေတာ့ပဲ စာကုိ ဖတ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ က်န္းမာေရးကို အထူးထိခုိက္ေစေသာ ေဆးလည္းျဖစ္သည္။ စိတ္ကို ပံုမွန္ မဟုတ္ေစပဲ၊ ထူးျခားစြာ တတ္ႂကြေစသည္။ သို႔ေသာ္ေဆး အရွိန္ကုန္သြားသည္အခါ စုိးရိမ္အားငယ္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခံစားရပါသည္။
ဥၾသငွက္၏ တြန္က်ဴးသံမ်ား လႊမ္းေနေသာ မတ္လ၏ အလယ္ပိုင္တြင္ က်န္ေတာ္တုိ႔အစိုးရစစ္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးကို ေျဖဆုိၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားတုိ႔ အတြက္လည္း တႏွစ္ပတ္လံုး မိမိတုိ႔ စုိက္ခဲ့သည္အတုိင္း ရိတ္သိမ္းၾကရေတာ့မည့္ ကာလလည္းျဖစ္သည္။ ပံုမွန္တႏွစ္လံုးၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဝီရိယႏွင့္ ေက်ာင္းစားမ်ားကို က်က္မွတ္ခဲ့ေသာ သူမ်ားတုိ႔က အျပံဳးမ်ားေဝလွ်က္ႏွင့္ စာေမးပြဲခန္းသုိ႔ဝင္ၾကသည္။
လူမႈေရးႏွင့္ ေက်ာင္းစာႏွင့္ မဆုိင္ပဲ အျခားဗဟုသုတျဖစ္ဘြယ္ စာအုပ္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ စာေမးပြဲႀကီးသည္ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေသာ သတၱဝါႀကီး တေကာင္ႏွင့္တူေနပါသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္လည္း သူမ်ားနည္းတူ စာေမးပြဲလည္း ေအာင္ခ်င္သည္။ စာေမးပြဲႀကီးသို႔ မေရာက္မွီ ႏွစ္လခန္႔ အလုိတြင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ က်က္မွတ္ပါေတာ့သည္။
ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိပါ ကြၽန္ေတာ္သည္ လူေျခတိတ္ေသာ အခ်ိန္မွ ေက်ာင္းစာကို က်က္္မွတ္၍ရေသာ အက်င့္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညရွစ္နာရီခဲြ သို႔မဟုတ္ ကိုးနာရီခန္႔မွ စာၾကည့္စာပြဲထုိင္သည္၊ နံနက္တနာရီခန္႔မွ အိပ္ယာသို႔ဝင္သည္။
သို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲေျဖေသာရက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ေရးကလည္းမဝ ပူပင္ေသာကလည္း ႀကီးမား လြန္ေသာေၾကာင့္ ပထမဆံုးျမန္မာစာေျဖသည့္ေန႔တြင္ပင္ မူးေဝသကဲ့သုိ႔ ခံစားရၿပီး အာရံုကိုစုစည္း၍ မရေသာ ေဝဒနာတမ်ဳိးကို ခံစားခဲ့ရသည္။
စာလံုးကိုပင္ ေကာင္းစြာ ေရးႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ပါ၊ စာစီစာကံုးကိုလည္း မေရနုိင္ေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပြဲအခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမျပဳ မိမိ၏ တာဝန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာစာေျဖသည့္ေန႔တြင္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္စိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ အတန္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတုိ႔သည္ ဒုတိယေန႔ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ကို ေကာင္းမြန္စြာမေျဖဆုိနုိင္ခဲ့ၾကပါ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စိတ္ဓာတ္က်သြာၾကပါသည္။ က်န္ေသာဘာသာရပ္မ်ားကိုေတာ ့အားလံုးနီးပါးအထုိက္အေလွ်ာက္ေျဖဆုိႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။
မည့္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ေျဖဆုိရမည့္ တာဝန္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေပျပီ လာမည့္ ဇြန္လ အတြင္း ထြက္လာမည့္ ေအာင္စာရင္းကုိ ရင္ခုံစြာႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ရံုသာရွိေတာ့သည္။
“ဒီႏွစ္ မေအာင္ရင္လည္း ေနာက္ႏွစ္ေပါ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဆယ္တန္းကို တႏွစ္တည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္တာမွမဟုတ္” ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ မိမိကုိယ္ကို အားေပးမိသည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ဘာသာေရး သင္တန္းတတ္ျခင္းႏွင့္ စာအုပ္မ်ားဖတ္ျခင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တန္းဘုိးရွိေအာင္ အသံုးခ်ခဲ့ပါသည္။ မုိးမ်ားတဖြဲဖြဲ သြန္း၍ ရြာေနေသာ မိုးဦးကာလ၏ တခုေသာ နံက္ခင္းတြင္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္ထြက္ပါျပီ။ စုိးရိမ္စိတ္မ်ားႏွင့္ ေအာင္စာရင္း ကပ္ထားေသာ အစုိးရအေဆာက္အဦးႀကီးတခုရွိရာသို႔ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ တတန္းလံုတြင္ စာအေတာ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ဥမၼာေအး တေယာက္သာ ေအာင္ျမင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မိမိမေအာင္ႏုိင္မွန္ကို သိလွ်က္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေသာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတာ့ရွိခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ တတန္းလံုးတြင္တေယာက္သာလွ်င္ ေအာင္သြားသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိေျဖသိမ့္ႏုိင္ခဲ့ေလးသည္။
“ေအးေလ မင့္တုိ႔လည္း အစြမ္းရွိသေလာက္ ၾကိဳးစားၾကတာပဲေလ ေနာင္ႏွစ္မွာဆက္ၾကိဳးစားၾက"ဟူ၍ ဆရာမကြၽန္္ေတာ္တုိ႔ကိုအားေပးပါသည္။
ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး မၾကာမွီ အတူတူ စာေမးပြဲက်ၾကသည့္သူငယ္ခ်င္မ်ားစု၍ ဆရာမထံ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခ်ီတတ္သြားၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္းတခုတည္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဒီႏွစ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းကို ဆရာျပန္၍ အတန္းပိုင္အျဖစ္ ကုိယ္တြယ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံၾကသည္။
“ဒီႏွစ္ေတာ့ တျခားလူမွဳေရး ကိစၥေတြကုိ မင္းတုိ႔ေလ်ာ့ၾက စာဘက္ကို ပိုဦးစားေပးၾကပါ” ဟူ၍ ဒုတိယအၾကိမ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အတန္းကို ဆရာမ အတန္းပိုင္ အျဖစ္ ျပန္လည္တာဝန္ယူစဥ္ေျပာေသာ စကားျဖစ္သည္။
ဒုတိယႏွစ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္သားဘဝကို တတန္းလံုးနီးပါး ျပန္လည္းရရွိသည္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲႀကီး မခံစားရပါ။ သိပၸံတြဲဘာသာရပ္ကို ရယူထားၾကေသာ သူမ်ားက အေတာ္မ်ားမ်ား ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္မ်ား ဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ စက္မွဳတကၠသိုိလ္၊ ေဆးတကၠသုိလ္၊ ပ်ဥ္းမနား ေရးဆင္းရွိ တကၠသိုလ္အသိးသီးသို႔ စာေတာ္၍ ထူးခြ်န္ၾကသည့္ သူမ်ား ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ေမာ္လျမဳိင္ တကၠသို္လ္ႏွင့္ ဘားအံ ေကာလိပ္မ်ားသို႔လည္း မိမိတုိ႔ရရွိထားေသာ အမွတ္ အသီးသီးတုိ႔ျဖင္ ဝင္ခြင့္ရသြားၾကသည္။
တဦးတည္းေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းမွ ေအာင္ျမင္သြားေသာ ဥမၼာေအး တေယာက္ ဥပေဒဘာသာတြဲျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္၌ သင္ၾကားခြင့္ရရွိေၾကာင္းသိရသျဖင့္ တတန္းလံုး မုဒိတာပြားက ဝမ္းသာၾကသည္၊ အားက်လုိက္ေလသည္ျဖစ္ျခင္း မိမိတုိ႔ကား ယခုစာသင္ႏွစ္ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ဆက္လက္ ခ်ီတတ္ၾကရအံုးေပမည္။
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေသာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တဦးႏွင့္ တဦး ပို၍ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ဝီရိယထား၍လည္း ေက်ာင္းစာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က်က္မွတ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ကထိန္အလွဴမဂၤလာႀကီးတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမႏွင့္အတူ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္သည္ ည၌ စြမ္းအားရွိသမွ် လုပ္အားေပးခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား လူမွဳေရး လုပ္ေဆာင္မွဳမ်ားႏွင့္ ရံပံုေငြရွာေဖြေသာ ေစ်းေရာင္းရမည့္ ကိစၥမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား ဆရာမမွ ခြင့္မျပဳေတာ့ပါ။ စာကိုသာပို၍ ႀကီးစားၾကရန္ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္တို႔အား တြန္းအားေပးပါေတာ့သည္။ စာသင္ႏွစ္ စလွ်င္စခ်င္း"ဒီႏွစ္ေတာ့ ငါအျပတ္ကို ၾကိဳးစားမယ္ အနည္းဆံုး ဂုဏ္ထူး ေလးဘာေလးပါေအာင္လုပ္ရမယ္” ဟူ၍ ေမာင္းတင္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္ စာသင္ႏွစ္လယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ စိတ္ဓာတ္က်စျပဳလာသည္။
မိမိမွန္းထားသည့္အတုိင္း ဒုတိယအစမ္းစာေမးပြဲၿပီးသည့္တုိင္ စာမ်ားကို ပိုင္နုိင္ေအာင္ မွတ္မိနုိင္စြမ္းလည္းမရွိေသးပါ။ အလြတ္က်က္မွတ္ရေသာ ပညာေရး၏ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးတခုေလပဲလား ဟူ၍ သာမွတ္ယူရမည္။ မိမိ၏ အေျခအေနက ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္ အေနအထားထက္ ေအာင္မွတ္ကိုသာ မနည္းရေအာင္ ၾကိဳးစားရမည့္ အေနအထားတြင္ရွိေနသည္။
စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ထားၿပီး စာကို ညစဥ္ပံုမွန္က်က္မွတ္သည္။ အိပ္ေရးကို ထိခုိက္မွဳမရွိေအာင္လည္း အထူးသတိထားရသည္။ က်န္းမာေရးကလည္း အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥတခုပင္ မဟုတ္ပါလား၊ စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာတြဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သခ်ၤာဘာသာရပ္လံုဝမပါဝင္ျခင္းေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေကာင္းႀကီး မဂၤလာတခုပင္ျဖစ္၍ေနေလသည္။ သမုိင္းႏွင့္ ပထဝီဝင္ဘာသာရပ္ႏွစ္ခုကာ က်က္မွန္ရန္ ခုနွစ္ သကၠရာဇ္ႏွင့္ ေနရာမ်ား၏ အမည္မ်ားကား တခါတရံရွဳပ္ေထြး၍ ေနတတ္သည္။
စုိးရိမ္ေသာစိတ္၊ အေကာင္းဘက္ကို ျမင္ေသာ အျပဳစိတ္ထား တခါတရံ အလုိလိုေနရင္"ငါ ဒီႏွစ္လည္း ေအာင္ဘုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါလား” ဟူေသာ သိမ္ငယ္ေသာ စိတ္တို႔ႏွင့္ နပမ္းလံုရင္း စာေမးပြဲရာသီသို႔ ေရာက္ရွိပါေတာ့သည္။
အဆင္သင့္ရွိသည့္ျဖစ္ေစ အသင့္မရွိသည္ျဖစ္ေစ မုခ်ရင္ဆုိင္ရေတာ့မည့္ အရာတခုကိုေတာ့ ဘဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွာင္လြဲ၍ မည္သို႔မွရမည္မဟုတ္ေခ်။
သည္လုိႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေျဖဆုိခဲ့သည္။ အိပ္ေရးကို ဝေအာင္ အိပ္ၿပီး ရႊင္လန္းစြာႏွင့္ စာေမးပြဲခန္းႀကီးကို ရဲဝံ့စြာႏွင့္ ဝင္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း"ငါ အေကာင္းဆံုး ျပင္ဆင္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးၿပီး ၾကိဳးစားျပီရသေလာက္ေျဖမယ္” ဟူ၍ ခံစားမိခဲ့သည္။
မိမိက်က္မွတ္ထားႏုိင္သမွ် နားလည္းမႈရွိသည္အတုိင္း အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးကို ေျဖဆုိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ အသက္ေလးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ေနသည့္အခ်ိန္ထိ တခါတရံ အိက္မက္သည့္ အခါတုိင္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးကို ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိေသးပါ။ အိပ္မက္ထဲတြင္ စာေမးပြဲခန္းသို႔ ေနာက္က်မွ ေရာက္ရွိသြားျခင္း၊ ေျဖဆုိေနသည့္ အခ်ိန္အတြင္ အခ်ိန္ေစ့သြားျခင္းတုိ႔ကို ျမင္မက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ မသိစိတ္ထဲတြင္ ယေန႔တုိင္ စာေမးပြဲကို ေၾကာက္လန္႔ေနဆဲျဖစ္သည္။ မႏွစ္က မိမိႏွင့္အတူ သိပၸံတြဲ၊ ဝိဇၨာတဲြ ဘာသာမွ ဆယ္တန္းကို ေအာင္ျမင္သြားၾကသူတုိ႔ အသီးသီးေသာ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္သုိ႔တတ္၍ ေနၾကေပၿပီး။ စာေမးပြဲရာသီၿပီး၍ သူတုိ႔တေတြ ဘားအံျမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္ရွိေသာအခါ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကိုလညး္ အားပါးတရ ကြၽန္ေတာ္နားေထာင္ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ဘဝ၏ ႀကီးမားေသာ အိပ္မက္တခုမွာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးကို အလြန္တတ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္။ မည္သည့္ ဘာသာတြဲႏွင့္ တတ္ရ တတ္ရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကုိ ရေအာင္ တတ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းစဥ္ ခရီးတေလွ်ာက္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သည္ အဓိက အေရးႀကီးေသာ အခန္းက႑တခုတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။
နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ တုိင္းရင္းသားအသီးသီးတုိ႔၏ အမ်ဳိးသားေရး လြတ္ေျမာက္မႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားဆံုးကို ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သမုိင္းျဖတ္သန္းမႈ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၏ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ခံစားေရးဖြဲ႔ထားေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ား ကဗ်ာမ်ားတုိ႔သည္လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားအား ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးကို တန္ဘိုးထားခင္တြယ္ျမတ္ႏုိင္မႈကို ပုိ၍ အျမစ္တြယ္ေစခဲ့ပါသည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ဦးကာလတြင္လည္း ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ဆရာမမ်ားတုိ႔၏ စကားဝုိင္းမ်ားတြင္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားတုိ႔၏ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ စကားဝုိင္းမ်ားတို႔တြင္ အာဏာရွင္ တပါတီ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ တကၠသုိလ္မ်ားတုိ႔၏ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံုမ်ားကိုလည္း တခါတရံ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဘူးပါသည္။
ဦးေနဝင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တပါတီအာဏာရွင္၏ စစ္ဘိနပ္ေအာက္တြင္ လွဴပ္၍ မရေအာင္ ေနရေသာ အခ်ိန္၌ပင္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အသက္စြန္႔၍ အမွန္တရားအတြက္ရဲရင္စြာ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ေသာ ေနရာသည္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ပင္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ဉာဏ္မွီသေလာက္ ေလ့လာသိရွိခဲ့ရပါသည္။
တခါတရံ လူမ်ဳိးေရးကို အေျခခံေသာ လူႀကီးတုိ႔၏ စကားဝုိင္းမ်ားတုိ႔တြင္လည္း ဘဝတြင္ မိမိ၏ လူမ်ဳိးလြတ္ေျမာက္ေရးသည္ သမုိင္းေပးတာဝန္ႀကီးတခုျဖစ္သည္ ဟူေသာ အေတြးအေခၚမ်ားလည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ခံစားမႈႏွင့္ အသိတရားမ်ားအတြင္သုိ႔ စီးဆင္းေနတတ္ပါသည္။
သမၼာက်မ္းစာသင္တန္းမ်ားႏွင့္ ဓမၼဆရာႀကီးတုိ႔၏ အဆံုးအမမ်ားတြင္မေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္၊ ၾကင္နာရမည္။ မိမိ၏ ရန္သူကိုပင္ ခ်စ္ရမည္ဆုိေသာ ခရစ္ေတာ္၏ ဆံုးမသြန္သင္ခ်က္မ်ားတုိ႔သည္ စနစ္ဆုိႀကီးကို နာက်ည္း ရြံမုန္းေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ခံစားခ်က္တံတုိင္ႀကီးကို ေက်ာ္လႊား၍ မရႏုိင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ပူျပင္းေသာ ေႏြရာသီေန႔ ရက္မ်ား လြန္ကာ သၾကၤန္မုိး၏ ပက္ျဖန္းလုိက္ေသာအခ်ိန္ကာလတခုကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ အၿပီး မုိးဦးကာလသုိ႔ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝႆန္ဦးကာလ၏ မုိးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေအးျမေသာ အရသာကို ခံစားေနရေပၿပီး။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားထဲဝယ္ တေႏြးေႏြး ေလာင္ကြၽမ္း၍ ေနေသာ အပူေငြ႔ကိုကား ေအးျငိမ္းသြားေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့ေပ၊ ထုိပူေလာင္မႈအား မိမိတေယာက္ သည္ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးကို ေအာင္ျမင္ပါမလားဟူေသာ ပူေလာင္မႈခံစားခ်က္ႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဘားအံျမိဳ႕၏ တဘက္ကမ္း ဘိလပ္ေျမစက္ရံုႀကီးတည္ေဆာက္ထားေသာ ျမဳိင္ကေလး ေက်းရြာႏွင့္ မုိင္အနည္းငယ္မွ်သာေဝးေသာ ေအာက္ေကာ့ရင္းေက်းရြာတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ မိခင္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရ၏ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ထုိအခ်ိန္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။ မိခင္ႀကီးလည္း သူမ၏ ႏွဳတ္ဖ်ားမွ ေျပာ၍ မထြက္ေစကာမူ စာေမးပြဲကို ထပ္၍ ကြၽန္ေတာ္အား အဘယ္သို႔ က်ရွဳံးေစျခင္းပါမည္နည္း။ သူမသည္လညး္ ကြၽန္ေတာ္အား စုိးရိိမ္၍ ေနေပလိမ့္ေပမည္။
သၾကၤန္ကာလလြန္ေျမာက္သြားၿပီးသည့္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုမ်ားသည္ မိခင္ႀကီးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ေကာ့ရင္းေက်းရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိ၍ေနပါသည္။ အလြန္ခင္မင္ရင္ႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတဦးအား ေအာင္စာရင္းထြက္ပါက မိမိေအာင္သည္ သုိ႔မဟုတ္ က်ရံွဳးသည့္အေျဖကို ရြာသုိ႔ သတင္းပို႔ေပးပါရန္ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။
ေက်းလက္၏ ဓေလ့၊ ေက်းလက္၏ သဘာဝ၊ ေက်းလက္၏ ညမ်ားတုိ႕ကို ျဖတ္သန္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ေအာင္စာရင္းထြက္မည့္ ေန႔ကိုသာ ေမွ်ာ္၍ ေနမိပါသည္။
ထုိစဥ္အခါက ေက်းလက္၏ ဝင္းဝင္းထိန္ထိန္သာ၍ေနေသာ လျပည့္ည၏ အရသာ တန္ဘုိးကို ယေန႔တုိင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ တမ္းတစြာႏွင့္ လြမ္းေနမိပါသည္။
သည္လုိႏွင့္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါၿပီး၊ ေပ်ာ္လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ားအျပည့္ႏွင့္ မိမိဘဝတခုလံုး လင္းလတ္၍သြားသည္ဟု ပင္ခံစားမိခဲ့ပါသည္။
ေခါင္းငိုက္စုိက္က်၍ က်ရံွဳးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆံုရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမိသည္။ မိမိသည္လည္း က်ရံွဳးခဲ့ဘူးေသာ သူတဦးျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းမွ ခုႏွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏွဳန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာင္ျမင္သြားၾကသည္။ ျပံဳး၍ ၾကည္ႏူးေနေသာ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းေဖာ္မ်ား ကန္ေတာ့ေသာအခါ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ေအာင္ျမင္မွဳအတြက္ၾကည္ႏူးသလုိ ဆရာမ၏ ၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္မွဳကို ျမင္ရ၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။
လူဘဝသည္ ေခ်ာင္းမွျမစ္၊ ျမစ္မွသည္ ပင္လယ္သို႔ စီးဆင္း၍၊ ထုိမွတဖန္ သမုဒၵယာသုိ႔လာသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ငယ္စဥ္မူလတန္းမွ တဆင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ၊ ထုိမွသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီး တဦးအျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဟု မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္တခု ဘုရားေစာင္မမႈျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ရရွိခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တန္ဘုိးထား မွန္ဆခဲ့သည့္ ရန္ကုန္ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လယ္ကြင္းထဲ ေက်းလက္၏ လမ္းမေပၚေတာစပ္ႏွင့္ ေတာင္ေျခမ်ားတုိ႔တြင္ ကစား ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထုိစဥ္ အခ်ိန္က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လူႀကီးတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္မတုိင္မွီပင္ မိဘႏွင့္ ဆရာသမားတုိ႔၏ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လုိၿပီး မွန္းဆရန္ ခက္ခဲလွေသာ အနာဂတ္ အာကာသႀကီးထဲဝယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခ်င္းခဲ့သည္။
လူလားေျမာက္၍ မိမိေျခေပၚ မိမိရပ္တည္နုိင္ေသာအခ်ိန္၌ လူႀကီးသူမတုိ႔၏ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ နားထဲဝယ္ အစဥ္ေျပာေနေသာစကားမ်ားတုိ႔ကို မၾကားရေတာ့ဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ထုိစဥ္က ေလဟုန္ႏွင့္ မုန္းတုိင္ကို မသိ နားလည္ခဲ့ၾကေသာ အပ်ံသင္စ ငွက္ငယ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
တပ္မေတာ္အစိုးရ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလႏွင့္ ႏုိဝင္ဘာကာလအတြင္း ေထာ္ပိုင္ စစ္ဆင္ေရးျဖင့္ တေက်ာ့ျပန္ ကရင္ အမ်ဳိးသားမ်ား၏ ျမစ္ဝကြၽန္ေပၚ လက္နက္ကိုင္လွဴပ္ရွားမွဳကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စစ္ဆင္ေရး ျပဳလုပ္ေနသည္ အခ်ိန္၌ ပထမႏွစ္ ဥပေဒေက်ာင္းသား တဦးအေနႏွင့္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ႀကီးထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျခခ်ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ မဂၤလာရွိလုိက္ေလျခင္း ေက်ာင္းက တတ္ေနျပီ အေဆာင္က မရရွိေသး။
တတ္ႂကြမွဳ၊ လြန္ကဲေနသည္ ကရင္ျပည္နယ္သား ေက်ာင္းသားသစ္တဦးကို အေျခအေနႏွင့္ လံုျခံဳေရးအရ ရင္းႏွီးပါသည္ဟု ဆုိေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေန ကရင္အမ်ဳိးသား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ညအိပ္ ညေန ဧည့္သည္တဦးအေနႏွင့္ လက္မခံရဲၾကေပ။
ကြၽန္ေတာ္ အေျခအေနကို ေကာင္းစြာ နားလည္ေသာ သူတုိ႔တေတြ၏ စိုရိမ္မွဳကိုလညး္ စာနာပါ၏၊ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး၏ သံသယရွိေသာ သူမ်ားအေပၚေခၚယူ စစ္ေဆးညွင္းပန္းမွဳမ်ားကလည္း ေက်ာခ်မ္းေလာက္ေပ၏။
ေနစရာမရွိသည့္ ေနာက္ဆံုး ဂ်က္စင္အသင္း၏ သင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးအာသာကိုေလးကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး၊ သာသနာ၏ အရိပ္ခုိလွဳံကာ ယုဒႆန္ရိပ္သာ၌ အေဆာင္မရမွီအထိ ကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ လူငယ္တဦး၏ နာက်င္မွဳႏွင့္မွီခုိမဲ့ေနေသာ ဘဝကို စာနာခဲ့သည္ ဆရာေတာ္ ဦးအာသာကိုေလးအား ယေန႔တုိင္ရင္ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္လွ်က္ရွိပါ၏။
ဥပေဒပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားတဦးအေနႏွင့္ စာသင္ႏွစ္ကားငါးႏွစ္ရွိသည္။ လွဳိင္တကၠသို္လ္ နယ္ေျမ၌ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္တန္း သံုးတန္းကို ျဖတ္သန္းရသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေဒသခ်င္းမတူညီေသာ အရပ္မွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားတုိ႔ ဥပေဒပညာကို သင္ယူလုိပါက ကြၽန္ေတာ္စာသင္ေသာႏွစ္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ အထိရန္ကုန္ တကၠသို္လ္တခုသာရွိခဲ့သည္။
ေဒသမတူညီၾကေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား၊ တုိင္းရင္းသားစံုစံုလင္လင္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာသင္ခန္းသည္ ျပည္ေထာင္စုသားသၼီးမ်ား၏ စာသင္ခန္းလည္းျဖစ္ပါသည္။
ဓေလ့၊ ယဥ္ေက်းမွဳ သမုိင္းေနာက္ခံအခ်င္းအခ်င္း မတူညီၾကေသာ္လည္း တဦးႏွင့္ တဦး ေလးစားတန္ဘုိးထားမွဳ ရင္းႏွီးခင္မင္မွဳမ်ားအျပည့္ႏွင့္ တဦးကို တဦးဆက္ဆံၾကသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ပညာသင္ၾကားရျခင္းေၾကာင့္လည္း ေလးနက္မွဳတိမ္ေသာ အေပၚယံဆန္လွသည့္ လူမွဳေရး အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ စုေဝးရာျမိဳ႕ျပ၏ သေဘာ သဘာဝမ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာခံစားခဲ့ရပါသည္။ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ အေျခခံလူတန္းစား မိသားစုဝင္းမ်ားမွ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဝင္ အေဆာင္ေပၚမွေန၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ တခါတရံ မိမိ၏ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကို ဘာရယ္မွန္းမသိ တမ္းတစြာႏွင့္ လြမ္းမိပါသည္။ တကၠသိုလ္ဆရာ ဆရာမမ်ားတုိ႔သည္ တပည့္စာသင္သားမ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တဦးစီကို ထိေတြ႔ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွဳနည္းပါးတတ္သည္မွာ သဘာဝပင္မဟုတ္ပါလား။
ႏုနယ္ေသာ စာသင္သားတဦးအေနႏွင့္ တခါတရံ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ၾကံဳေတြ႔တုိင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘားအံျမိဳ႕မွ ကြၽန္ေတာ္၏ ဆရာမ ျဖစ္ေသာ ေဒၚခင္ထားေရႊကို သတိရေနတတ္ပါသည္။"အေသးေလး” ဟု ကြၽန္ေတာ္အား အျမဲေခၚတတ္ေသာ ဆရာမ၏ အသံကိုလည္း နားထဲတြင္ တခါတရံ ၾကားေနတတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းတူခဲ့ေသာ ဆရာမ၏သၼီး မိဟံသာ တေယာက္အသက္ရွင္ေနပါက သူသည္လည္း တကၠသို္လ္ေက်ာင္သူတဦးျဖစ္ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။
ဆရာမလည္း ထုိအေတြးမ်ဳိး ေတြးေနလိမ္မည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ စာသင္ေနစဥ္အတြင္း ဆရာမ၏ ခင္ပြန္လည္း ကြယ္လြန္သြားသည္ ဟူေသာ သတင္းဆုိးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားရျပန္ပါသည္။ ဆရာမအတြက္ ေလာကဓံ ထုိးနက္ခ်က္ အသစ္တခုလည္းျဖစ္သည္။ ဆရာမႏွင့္ သူမ၏ သၼီးငယ္သာလွ်င္ မိသာစုဝင္အျဖစ္ လူေလာကႀကီးတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
ၾကိဳတင္၍ မသိႏုိင္ေသာ ေလာကဓံလွဳိင္းလံုးႀကီးမ်ား အလယ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ဘဝေလွငယ္ေလးကို ေလွာ္ခပ္ရသည္အခ်ိန္ လူသားတုိင္းတုိ႔ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ အသိတရာ ဆင္ျခင္းမွဳ ခံယူထားေသာ တရားသေဘာမ်ားကသာလွ်င္ ထုိသို႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ဘဝကို တစစီ မပ်က္စီးျပိဳကြဲ၍ မသြားေအာင္ ထိမ္းေပးတတ္ပါသည္။
ေဆာင္းကာလေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ျမဝတီျမိဳ႕သို႔ အျပန္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘားအံတြင္ ခရီးတေထာက္အေနႏွင့္ နားရသည္၊ တုိင္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အ.ထ.က (၁)၏ ဘံုကထိန္အလွဴပြဲႏွင့္လည္း ၾကံဳေနပါသည္။ ညဦးယံ အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာမႏွင့္ သူမ၏ တပည့္သစ္မ်ား အလွဴအတြက္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္၍ ေနေပလိမ့္မည္ ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
တပည့္အသစ္ အေဟာင္းမ်ားတုိ႔၏ အလယ္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္ ဂါရဝျပဳခြင့္ရသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွ် မေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာ ေႏြးေထြးလွသည့္ အျပံဳးႏွင့္ ဆရာမအေရွ႕သို႔ ေရာက္တုိင္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ရွိသြားသည္။ ဆရာမ၏ တပည့္အသစ္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အတန္းေဖာ္မ်ားတုိ႔ကို ရင္ထဲမွ ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္ တမ္းတမိပါသည္။
သူတုိ႔တေတြသည္လည္း ယခုလုိ အခ်ိန္တြင္ ေလာကဓံ၏ ခရီး ရွည္ႀကီးထဲတြင္ ဘယ္ေသာင္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္၍ ေနလိမ့္မည္နည္းဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။
ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ေလာကဓံတရားတုိ႔ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆုိင္ရင္း တပည့္အသစ္ေလးမ်ားတို႔အား ေႂကြးအသစ္ခ်ေနေသာ ဆရာမကို ၾကည့္၍ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ႏူူးမိသည္။ ဘားအံျမိဳ႕၏ ေကာင္းကင္ယံ၌ လမင္းႀကီးကား ရႊန္းရႊန္းျပည့္ျပည့္ႀကီးထိန္ထိန္သာေန၏။
ဆရာမ၏ ခ်စ္ေမတၱာသည္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေပၚ လမင္းႀကီးကဲ့သို႔ ထာဝရ ေအးျမ၍ ေန၏။
ေလာအယ္စုိး
ဇြန္လ ၁၃ရက္ ၂ဝ၁၈
Comments