ေက်ာ္ထင္ ● အရည္အေသြးမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းျခင္း

ေက်ာ္ထင္ ● အရည္အေသြးမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းျခင္း
(မုိးမခ) ဇြန္ ၊ ၂၀၁၈

● ေလာကအဓိပၸါယ္၊ ရသအနက္
ေလာကရဲ့အဓိပၸါယ္က လူပါ။ လူ႔ျပည္ လူ႔ရြာလုိ႔ဆုိရင္လည္း ရပါတယ္။ သတၱ၊ သခၤါရ၊ ၾသကာသဆုိတဲ့ ဘုံသုံးပါးဆုိတာကေတာ့ အမ်ားအသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း လူသားဆုိတာကုိ ေလာကသားလုိ႔ေခၚၾကတာပါ။ ဒီအေခၚအေဝၚဟာ လူကုိ ေလာကသုံးပါးနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနလုိ႔ ေခၚေဝၚၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကဆုိတာ လူလုိ႔လည္း အဓိပၸါယ္ထြက္ေနေသးတာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

ရသရဲ့အနက္ကေတာ့ အရည္၊ အရည္အေသြးနဲ႔ အက်င့္တုိ႔ကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သာယာတယ္ဆုိျပီးေတာ့လည္း အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိစၥနဲ႔ ျပဒါးဆုိတဲ့ အနက္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အရသာနဲ႔ ခံစားမႈဆုိတာကေတာ့ အမ်ားစုသိတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ေတြပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရသဆုိတာ ခံစားနားလည္တာ၊ အဲ့ဒီ့ ခံစားနားလည္မႈကုိ အျခားသူ အေပၚ သက္ေရာက္ေစတာ၊ ဒါ့အျပင္ ရွင္သန္သက္ဝင္ေစတာလုိ႔လည္း ယူလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီအထဲက ေလာကရဲ့အဓိပၸါယ္ လူရယ္၊ ရသရဲ့အဓိပၸါယ္ခံစားနားလည္တာ၊ သက္ေရာက္ေစတာ၊ ရွင္သန္ သက္ဝင္တာေတြကုိ ယွဥ္တြဲထားႏုိင္မွသာ လူက လူအားလုံးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား၊ လက္က ကားယား ကားယား မျဖစ္ၾကမွာပါ။

အသိနဲ႔အက်င့္ တထပ္တည္းက်ေနတဲ့လူကသာ သူေနထုိင္ရွင္သန္ရာ လူ႔ျပည္ လူ႔ရြာကုိ ထိန္းသိမ္းႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အ သိနဲ႔အက်င့္တထပ္တည္း က်ဖုိ႔၊ လူနဲ႔ရသကုိ တြဲဆက္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေလာကရသပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရသေလာကပဲျဖစ္ျဖစ္တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ တတုိင္းတျပည္ထဲ ေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တ ေလာကလုံး ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကနဲ႔ရသကုိ ပူးတြဲေပးဖုိ႔ လုိအပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ပူတြဲေပးလုိက္ႏုိင္ၿပီဆုိရင္ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အ ရည္အေသြးနဲ႔ ေနထုိင္တယ္မည္သြားတာပါပဲ။  ဒါေပမဲ့ ေလာကသေဘာမွာက ရသနဲ႔တြဲဖုိ႔ေနေနသာသာ ရသေတြက်ဆုံး ကုန္လုိ႔ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့တဲ့ ဗလာေလာကေတြ သာျဖစ္ေနပါတယ္။

ဗလာေလာကဆုိတာက  ဗဟုသုတေတြသာ တလူလူလႊင့္ထူတတ္တဲ့ေလာကပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟုသုတဆုိတာကေတာ့ အ ၾကား အျမင္မ်ားတာျဖစ္လုိ႔ မေကာင္းဘူးလုိ႔ မဆုိလုိပါဘူး။

ေကာင္းပါတယ္။ မဂၤလတရားေတာ္မွာလည္း ဗာဟုႆစၥဥၥဆုိၿပီး အၾကားအျမင္မ်ားျခင္း၊ ဗဟုသုတမ်ားျခင္းေတြကုိ မဂၤလာ တပါးအျဖစ္နဲ႔ ေဟာၾကားထားပါေသးတယ္။ တကယ္တမ္းမွာလည္း ႏုိင္ငံ့ေၾကာင္းရာေတြမွာ အၾကားအျမင္မ်ားတာ၊ စီး ပြားျခင္းရာေတြမွာ အၾကားအျမင္မ်ားတာ၊ စစ္ေရးစစ္ရာေတြမွာ အၾကားအျမင္မ်ားတာ၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္းျခင္းရာ ေတြမွာလည္း အသိအျမင္မ်ားၾကတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။

ေကာင္းလြန္းလုိ႔လည္း ဗာဟုႆစၥဥၥသိပၸဥၥဆုိၿပီး သိပၸံအတတ္ပညာေတြနဲ႔အတူ တြဲဖက္တတ္ထားရင္ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ျမတ္တဲ့မဂၤလာမည္တယ္လုိ႔ေတာင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

● ဗဟုသုတအစြန္း
ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတာက အလယ္မက်ဘဲ အစြန္းတဘက္ကုိ ေရာက္ရွိေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အၾကားအျမင္ေတြ မ်ားၾကပါတယ္။ လက္လုပ္စက္လုပ္ဆုိတဲ့ သိပၸအတတ္ေတြကုိ သူ႔ထက္ငါဦး စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကလုိ႔ ေျမ ေၾကာကုိလည္း က်ဳံ႕ႏုိင္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကုိလည္း ခ်ဳံ႕ႏုိင္သြားပါတယ္။ ဒီအက်ိဳးဆက္အရ ယခုျဖစ္တာနဲ႔ ယခုပဲသိေန ႏုိင္ၾကျပီျဖစ္ပါတယ္။

အၾကားအျမင္မ်ားကုိ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္လည္းသိရသလုိ မ်ားမ်ားစားစားလည္း ၾကားသိခြင့္တုိ႔ ရၾကပါတယ္။ အံ့မခမ္း သိပၸ အတတ္ေတြေၾကာင့္ သိခ်င့္ေၾကာင္းရာမွန္သမွ်ကို သိျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသာေရး ဗဟုသုတ၊ ႏုိင္ငံေရးဗဟုသုတမွအစ၊လူမႈေရးဗဟုသုတ၊ ပညာေရးဗဟုသုတ၊ စီးပြားေရးဗဟုသုတအဆုံး၊ ဘုရားေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ သမုိင္းအစကေန၊ နာႏုိနည္းပညာနဲ႔စူပါလွ်ပ္ႀကိဳးမွ်င္သီအုိရီေတြအဆုံးကုိ တေနရာတည္း၊ တထုိင္တည္းမွာပဲ ေျမဆုံးေရဆုံး ရွာေဖြသိရွိႏုိင္ၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီအၾကားအျမင္ေတြဟာ ၾကားျခင္း၊ ျမင္ျခင္း၊ သိျခင္းေတြေလာက္မွာသာ ရပ္တန္႔ေနၿပီး ရသနဲ႔မထုံကူးမိဘူးဆုိရင္ ေလာကေကာင္းက်ိဳး မျဖစ္ေပၚႏုိင္ပါဘူး။ အၾကားအျမင္ေတြကုိ ရသဆုိတဲ့အရည္၊ အရည္အေသြး၊ အက်င့္ေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ မွသာ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ တည္ေဆာက္မႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစမွာပါ။ အဲ့ဒီ့အႏွစ္သာရရွိတဲ့ တည္ေဆာက္ျခင္းေတြနဲ႔သာ ေလာကကုိ တည္ေဆာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကဆုိတာက လူနဲ႔ လူ႔ျပည္လူ႔ရြာလုိ႔ အာဂမယုတၱိေတြကဆုိထားတဲ့အတြက္ လူနဲ႔လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ လူနဲ႔လူေနထုိင္ရာအရပ္ေတြပဲလုိ႔ဆုိရင္လည္း ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ လူနဲ႔လူ ့ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကုိ ဗဟုသုတနဲ႔ရသေပါင္းၿပီး တည္ေဆာက္ျခင္းကသာ ေကာင္းမြန္တဲ့လူနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ဝန္းက်င္ အေဆာက္အဦေတြကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိ ေတာ့ ဗဟုႆုတဆုိတာ သိ႐ုံသက္သက္သာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံစားမႈမပါပါဘူး။ ခံစားမႈမပါေတာ့ ေမတၱာမသက္ပါဘူး။ ေမတၱာမသက္ေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ မျဖစ္ေပၚပါဘူး။

ဟုိတုန္းက ဟီရုိရွီးမားနဲ႔ နာဂါစကီကုိ ၾကဲခ်လုိက္တဲ့ အႏုျမဴဗုံးဟာ အၾကားအျမင္နဲ႔ သိပၸအတတ္ေတြရဲ့ အံ့ၾသမကုန္ေတြပါ။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ လူသားခ်င္း ဆုိတဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားရႈေထာင့္ကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ ပါဝင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိမွမလုပ္ရင္ ဂ်ပန္ဟာ လက္နက္ခ်မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ စစ္ေရးအျမင္ကသာ ၾသဇာတိကၠမႀကီးေနတာပါ။ ကုိယ့္တုိင္းသူျပည္သားက် စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္က လြတ္ေစ၊  သူ႔ျပည္သူ႔ရြာသားက်ေတာ့ ေသခ်င္ ေသပါေစဆုိတာမ်ဳိးဟာ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အတြက္ ေတာ့ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီး ႀကိဳဆုိရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။

● ေဂဟအိမ္စိတ္
ဒါကုိ ေဂဟ (အိမ္) အျမင္ကင္းမဲ့တယ္လုိ႔လည္း ဝိၿဂိဳဟ္္ျပဳႏုိင္ပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ေလာကအိမ္ႀကီး တခုတည္းမွာ စုေပါင္းေနထုိင္ၾကတာပါ။ အမုိးေကာင္းရင္ၿပီးေရာ အျခင္ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆုိတာမ်ဳိး၊ အကာေကာင္းရင္ၿပီးေရာ အခင္းဘာျဖစ္ျဖစ္ဆုိတာမ်ဳိး လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ အားလုံး ေကာင္းမွျဖစ္မွာပါ။ ကုိယ္အေကာင္းရသလုိ သူမ်ားကုိလည္း အ ေကာင္းရသြားေစခ်င္တဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ရွိထားရပါ့မယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အအုံဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အၾကားအျမင္ေတြအရ သိေပျမင္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ မနက္ရႈိင္းရင္ အလကားပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး သာဓကေလး နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေရွးတုန္းက ျမန္မာ့တရားစီရင္ေရးစနစ္ဟာ ဖ်န္ေျဖေရးသာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ လက္ဖက္အတူ မစားမခ်င္း ဘယ္အဆုံးအျဖတ္မွအတည္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ခ်စ္ၾကည္မႈကုိ အေျခတည္ေပးၿပီး တရားစီရင္ေပးခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သာတယ္ နာတယ္သေဘာမပါဘဲ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ဆုံးျဖတ္ေပးတဲ့ တုိင္းရင္းသား တရားစီရင္ေရးစနစ္ပါပဲ။ အဲ့ဒီ့တုန္းက တရားစြဲ ဆုိမႈေတြဆုိတာလည္း နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္ အုပ္စုိးျပီးေနာက္မွာ တရားဥပေဒစနစ္ေတြ ေျပာင္းလာတယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတေတြ
တုိးလာတယ္။ ဥပေဒပညာရပ္ေတြကုိ ေလ့လာလုိက္စားခြင့္ရလာတယ္။  သင္ၾကားလာႏုိင္တယ္။ ဥပေဒနဲ႔အသက္ေမြးတဲ့သူ ေတြလည္း တုိးပြားလာတယ္။ အဲ့ဒီ့အခါမွာ တရားဥပေဒအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဗဟုသုတမ်ားတဲ့သူေတြကတရားစြဲဖုိ႔ ေသြးထုိးလာတယ္။ အမႈပြဲစားလုပ္ၿပီး အမႈရွာၾကတယ္။

အက်ိဳးဆက္အရေတာ့ အဲ့ဒီ့တုန္းက သိပ္ေဝးတဲ့ ရခုိင္ေတာင္တန္းလုိ ေဒသေတြမွာေတာင္ ေဒသဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲရဲ့ ဖ်န္ ေျဖတာကုိလက္မခံေတာ့ဘဲ တရားစြဲဆုိတာေတြ မ်ားျပားလာပါတယ္။ မွတ္တမ္းအရ ပညာတတ္ပုိမ်ားတဲ့ေဒသေတြမွာ တရားတေဘာင္ျဖစ္တာပုိမ်ားတယ္လုိ ့ဆုိပါတယ္။
ဒါဟာ အၾကားအျမင္ေတြမ်ား ျပားေပမယ့္ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ရသအရည္အေသြး ကင္းမဲ့ကုန္လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘဆရာကုိ ၾကည္ညုိတာကအစ၊ ႏိုင္ငံေရး အလယ္၊ ဘာသာေရးကုိ ယုံၾကည္တာအဆုံးမွာ အၾကားအျမင္မ်ား႐ုံနဲ႔ မၿပီး ျပည့္စုံႏုိင္ပါဘူး။ ဒီအထဲက တခုက ဆရာပူေဇာ္တာကုိ အၾကားအျမင္ေတြအရ အာစရိယဆုိတာ အစဥ္အဆက္ပူေဇာ္လာတဲ့ ဓေလ့ထုံးတမ္းပဲလုိ ့သိရွိမွတ္သားၿပီး ပူေဇာ္ေနတာနဲ႔ဆရာသမားေတြရဲ့ သြန္သင္လမ္းညႊန္တာကုိ လုိက္နာေဆာင္ရြက္ခဲ့လုိ ့ ေအာင္ျမင္ထင္းပတဲ့ တေန႔ေၾကာင့္ ရရွိခံစားခဲ့ရတဲ့ခ်မ္းေျမ့မႈအရသာကုိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ၿပီးပူေဇာ္တာဟာ မတူပါဘူး။

ဘုရားအသီးသီးကုိ ပူေဇာ္ဝတ္တြားရာမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ဘုရားရွင္ေတြရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေတြကုိ တဆင့္စကား၊ တဆင့္နားနဲ႔ ၾကားသိရုံပူေဇာ္တာ ဟာ ဗဟုသုတအရ ပူေဇာ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့အတုိင္း လုိက္နာက်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီးဘဝခ်မ္းသာအရသာကုိ ရရွိခံစားခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဘုရားရဲ့ေက်းဇူးဟာ ႀကီးမားပါေပတယ္။ ဘုရားရဲ့ အရည္အေသြးဟာ ပူေဇာ္မကုန္၊ ပူေဇာ္မခမ္း ရွိပါေပတယ္ဆုိၿပီး ပူေဇာ္တာဟာ ရသအရ ပူေဇာ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုဟာ ကြာျခားပါတယ္။ အႏွစ္သာရအရ လုံးဝမတူပါဘူး။ ေျပာရရင္ အဲ့ဒီ့အၾကားအျမင္ေတြအရ ပူေဇာ္တာနဲ႔ ရသအရ ပူေဇာ္တာဟာ မုိးနဲ႔ေျမလုိ ကြာပါတယ္။

ဒါဟာ ေခတ္ပညာေရးစနစ္ေတြေၾကာင့္လည္းတေၾကာင္း  ပါဝင္ပါတယ္။ ေခတ္ပညာေရးစနစ္ေတြမွာ အၾကားအျမင္မ်ားတာနဲ႔ လက္လုပ္၊ စက္လုပ္၊ နည္းပညာ အတတ္ေတြကုိသာ ဦးစားေပးသင္ၾကားေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ရသအရည္အေသြးဟာ က်ဆုံးေပ်ာက္ပ်က္သြားပါတယ္။

ဗဟုသုတမ်ားမွ လူ႔အေရးအရာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြမွာ ေက်ာ္လႊားႏုိင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အေျချပဳစအရြယ္မွာကတည္းက ငါသာ ပထမ၊ ငါသာရဆုိတဲ့ အတၱသေႏၶ တည္ေနေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီသေႏၶကုိပဲ ထပ္ဆင့္ရင့္ျဖိဳးေအာင္ ဗဟုသုတဆုိတဲ့ အၾကားအျမင္ ေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီးအဟာရျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ေလာကသားေတြ ျဖစ္ေနဦးေတာင္ ႏွလုံးသားမွာက ခံစားႏုိင္စြမ္းကင္းမဲ့ေနပါတယ္။ ႏွလုံးသားမွာ ခံစားနုိင္တဲ့ ရသစြမ္းရည္ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အတြက္ လူဟာ လူအခ်င္းခ်င္း အေပၚမွာ တန္ဖုိးထားဖုိ ့ပ်က္ကြက္ခဲ့တယ္။ တခါတေလ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာင္ တန္ဖုိးထားဖုိ ့ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတာေတြေတြ႕ ေနရပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ေတာင္ တန္ဖုိးမထားဘူးဆုိေတာ့ အျခားသူေတြကုိ ေလးစားဖုိ ့ တန္ဖုိးထားဖုိ ့ဆုိတာေတြဟာလည္း ျဖစ္ေပၚမလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လူနဲ႔လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အက်ိဳးျဖစ္ေပၚေစမယ့္ စြမ္းအားေတြလည္း ထြက္ေပၚ မလာေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ရသ မပါဝင္ေတာ့လုိ႔ပါ။

● သတ္ပုံပ်က္တ့ဲလူ
အၾကားအျမင္ဗဟုႆုတေတြကုိသာ ေဇာင္းေပးအေျချပဳေပးလုိက္တဲ့အခါ လူရဲ့သတ္ပုံပ်က္သြားတာကေတာ့ ဆန္းေတာ့ လည္း မဆန္းပါဘူး။လူဟာ လု ျဖစ္သြားတယ္။ကုိယ့္က်ိဳးအတြက္ဆုိ အျခားဆီကေန ဘာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လုယူတတ္လာတယ္။  ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လုဖုိ႔ ၾကံရြယ္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္မ်ားလဲဆုိရင္ အသက္ကုိေတာင္ လုယူဖုိ ့ ၾကံစည္စိတ္ကူး ေနၾကတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ဗဟုႆုတအၾကားအျမင္ေတြအရ ငါးပိျမန္ျမန္နပ္ ေအာင္၊ အရက္ ျမန္ျမန္ခ်က္လုိ႔ရေအာင္၊ လက္ဖက္ေတြ၊ င႐ုတ္ေတြအေရာင္လွေအာင္၊ မုန္႔ဖတ္၊ ေခါက္ဆြဲဖတ္နဲ႔ပဲျပားေတြကုိ ၾကာရွည္အထားခံေအာင္၊ အသီးခ်ိဳေအာင္၊ ပုိသီးေအာင္၊ အရြက္အထြက္ေကာင္းေအာင္၊ ပဲဆီ ႏွမ္းဆီမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္လာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီေလာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသေလာက္ေရးလုိက္တာပါ။ ဒါေတြဟာ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္လုိ႔ ေပၚေပါက္ လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြပါ။ အၾကားအျမင္မ်ားၿပီး ရသကင္းမဲ့ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အအုံမွာ ေတြ႕ရျမင္ၾကရတဲ့ ရက္စက္မႈေတြပါ။ ကုိယ္ က်ဳိးအတြက္ အားလုံးပ်က္ဆုိတာမ်ဳိးပါ။

● ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖုိ႔၊ အရည္အေသြးလုိတယ္
ယခုၾကားသိေနရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္ေတြမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ ဖက္ဒရယ္ျဖစ္လုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရလုိ႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရရွိခံစားၾကရလုိ႔ဆုိတဲ့ အၾကားအျမင္ေတြေလာက္နဲ႔ အေျခအတင္ လုပ္မ ေနၾကဘဲ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အၾကားအျမင္ အရသိ ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ဖုိ႔ဆုိေတာ့ ကလယ္ ကလယ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဟုိအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ဟုိလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်လုပ္ေနၾကတယ္။  ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာလည္း ဟုတ္တယ္၊  ငါးပါးသီလကုိ ဗဟုႆုတ အရလည္း ၾကားသိထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစာင့္ထိန္းဖုိ က်ေတာ့ ဟုိအပါးေလွ်ာ့ခ်င္၊ ဒီအပါးေလွ်ာ့ခ်င္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးကုိ က်ေနာ္ကေတာ့ ရသကင္းမဲ့တယ္လုိ႔ပဲ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ဆုိ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ယုံၾကည္တယ္၊ အၾကားအျမင္ အရလည္း ေပါက္ေရာက္ထားတယ္ဆုိရင္ ငါးပါးသီလေလာက္ဟာ ေစာင့္ကုိ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိေဖာ္ေဆာင္ရာမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အလုိရွိတယ္ဆုိရင္ ဘယ္ဘက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိအခက္ အခဲပဲရွိရွိ ဟုိအပါးေလွ်ာ့၊ ဒီအပါးေလွ်ာ့မလုပ္ဘဲ မရရေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္သင့္ၾကပါတယ္။ ဒါမွသာ ႏုိင္ငံေရးေလာကသား ေတြဟာ ဗဟုႆုတတခုတည္းအရ လုပ္ေဆာင္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ၊ ရသသေဘာပါ ပါဝင္ျဖည့္စြက္ၿပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕သူလုိ၊ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ဒါကုိ အားလုံးဆင္ျခင္ေစခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္အေနနဲ႔ဆုိ လုပ္စရာေတြက တပုံတပင္ႀကီးကုိ ရွိေနပါတယ္။ ျပဳျပင္စရာေတြဆုိတာကလည္း အားလုံး သိၾကတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးရစက တြက္ထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ မူလတန္းပုုစာၦတပုဒ္ကုိ အခုလုိ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားေရာက္တဲ့ထိ အေျဖမထုတ္ႏုိင္ေသးတာကေတာ့ တြက္ထုတ္တဲ့သူေတြညံ့လုိ႔ဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။

ဒီလုိပုံစံ ဗဟုႆုတဟန္နဲ႔ တစ္ခြဲသားေလွ်ာက္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္းေဝး၊ အျခားေသာ တုိင္းေရးျပည္ရာေတြကုိလည္းျခင္းၾကားႀကီးနဲ႔ ေရခပ္ဆင္းေနသလုိပဲ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဖက္ဒရယ္ဗဟုႆုတ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗဟုသုတေတြ အင္အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔တင္မဟုတ္ဘဲ ဖက္ဒရယ္အက်င့္ကုိ က်င့္ႏုိင္ေအာင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အရသာကုိ ခံစားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ ့ အားလုံးေသာအမ်ိဳးေကာင္းသားမ်ား ေရွး႐ႈေတာ္မူၾကပါေစေၾကာင္း .... ကုိယ့္ေခတ္ကုိ ကုိယ့္အရည္အ ေသြးနဲ႔ျဖတ္သန္းေစခ်င္ေၾကာင္း... ေၾကညာေမာင္းခတ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ဳိ႕။

ေက်ာ္ထင္