စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘုရားကုန္းေတာ္

စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘုရားကုန္းေတာ္
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၂၊ ၂ဝ၁၈

အနည္းငယ္ အိုေဟာင္းသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေစာင္းတန္းကေန တလွမ္းခ်င္း ေျဖးေျဖးေအးေအးနဲ႔ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကို ကြၽန္ ေတာ္တေယာက္တည္း တက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အုတ္ေလွခါးထစ္ေတြဟာ ဖုန္ေတြ သဲေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕ေလွကားထစ္ေတြကေတာ့ အဂၤေတေတြကြာၿပီး ကြဲအက္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ တူႏွစ္ကိုယ္ ေတာင္ဘက္မုခ္က ေလွခါးထစ္ေတြတက္ရင္းနဲ႔ေလ ေရၾကည့္ ၾကတာေပါ့ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕သီခ်င္းေလးကို သတိရလိုက္မိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေလွခါးထစ္ေတြကိုေတာ့ ေရမ ၾကည့္မိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီဘုရားေလးမွာက ေတာင္ဘက္မုခ္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ ကားလမ္းေဘးကေနတက္ရတဲ့ ဒီ ေျမာက္ဘက္မုခ္တခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တာက ကားနဲ႔ေကြ႔ပတ္တက္ရတဲ့ ကားလမ္းေလးပဲရွိၿပီး ေတာင္ဘက္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္မွာက သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး လမ္းရယ္ဘာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္တာၾကာေပမဲ့ ဒီဘု ရားေလးေပၚကိုတက္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီဘုရားေလးေပၚကို အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြေလာက္ပဲ လူသြားလူလာ ဘုရားဖူးေတြရွိေပမဲ့ ဒီလိုက်န္တဲ့ သာမန္ရက္ေတြမွာေတာ့ လူက ဘုရားေပၚမွာမရွိတာ မ်ားပါတယ္။

အခုလည္း ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ပါပဲ။ အာရုံခံတန္းေဆာင္း တခုရွိ ၿပီး ဘုရားပတ္ပတ္လည္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ရင္ျပင္ေတာ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ တန္ေဆာင္းထဲမွာ ဘုရားလူႀကီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အဖိုးႀကီးတေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး ဘုရားကို လက္ယာရစ္ပတ္လိုက္တယ္။ ေလက တဟူး ဟူး တိုက္ေနတယ္။ ကုန္းေတာ္ေပၚကေန ဟိုးအေရွ႕ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရနည္းနည္းပဲရွိေတာ့တဲ့ ေခ်ာင္းျပင္ က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႔ရတယ္။ ေခ်ာင္းတဖက္တခ်က္မွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ စိုက္ခင္းေတြ၊ ၾကက္သြန္းခင္းေတြ ျဖစ္မယ္။ လက္ထဲက ပါလာတဲ့ ဖုန္းနဲ႔ ႐ႈခင္းကို ဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္မိတယ္။ ဘုရားကိုေနာက္ခံထားၿပီး ဆယ္ဖီတပုံ ဆြဲလိုက္တယ္။ facebook ေပၚ တင္လိုက္ရမလားလို႔ စိတ္ကူးမိေပမဲ့ မတင္ျဖစ္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ နီးပါးေလာက္ ေနခဲ့တုန္းကလည္း ဘုရားကို အေရာက္အေပါက္နည္းခဲ့တာ သတိရ မိတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားကို တႏွစ္ေနလို႔မွ တေခါက္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ နယ္က အသိမိတ္ေဆြ ဧည့္သည္လာမွပဲ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔မွပဲ ေရာက္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဘုရားေပၚေရာက္ရင္လည္း ဘုရားဝတ္ျပဳတာေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အေမႊး တိုင္ထြန္းတာ၊ ဖေယာင္တိုင္ထြန္းတာ၊ ပန္းကပ္လွဴတာ၊ ေရသပၸယ္တာမ်ဳိးေတြ တခါမွမလုပ္မိဘူး။ သင့္ေတာ္ရာ တန္ ေဆာင္းတခုထဲမွာ ထိုင္ၿပီး သြားလာေနတဲ့ ဘုရားဖူးေတြကိုပဲ ေငးၾကည့္လိုက္၊ ဘုရားကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနမိတာပဲ။

ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာ သြားလာေနၾကတဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးခ်မ္းၿငိမ္းေအးေနတဲ့ပုံစံမ်ဳိးေတြ မ်ားပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာသြားလာေနတဲ့လူေတြဟာ လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း ေတြ ေပၚမွာသြားလာေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ပုံစံနဲ႔ မတူတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတြ႔ရတဲ့ သူတို႔ပုံစံေတြဟာ အပူရိပ္ေတြ ဟတ္ေနသလိုပဲ။ သူတို႔စိတ္ေတြထဲမွာ လုပ္စရာကိစၥေတြ၊ အခ်ိန္းအခ်က္ေတြ႔စရာေတြ၊ တာဝန္ဝတၱရားေတြ၊ လိုခ်င္တပ္ မက္မႈေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြဟာ အပူေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေတြမ်ားတယ္။

ဘုရားေပၚကို ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ လုပ္စရာကိစၥေတြ တာဝန္ဝတၱရားေတြ ခဏတာပစ္ထားခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေသာစိတ္နဲ႔ ဘုရားရိပ္ေလးမွာ ပင္းပန္းမႈေတြေျဖေဖ်ာက္ၿပီး စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအးနဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ ေလးျဖစ္ေအာင္ ေနမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔လာၾကတာမ်ားေလေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ ၿငိမ္းေအးေနတဲ့ ပုံစံေပၚေနတာ မ်ားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔လိုမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အားလို႔ လမ္းႀကံဳလို႔ ဘုရားမွာ ခဏဝင္ဖူးတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘုရားေပၚေရာက္ ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ ထုံမႊမ္းေနတဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ပန္းကပ္၊ ေရသပၸါယ္လမ်ဳိး မလုပ္မိဘူး။ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူေနၾကတဲ့ သူေတြကိုပဲ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတာပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္မိေပမဲ့ ကုသိုလ္တခုခု ျပဳလုပ္ေန တဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္သတိမထားမိပဲ စိတ္က ၾကည္ႏူးေနမိတဲ့ စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိတယ္။ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚမွာေတာ့ ဘယ္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိအျမင္မွာေတာ့ ၿငိမ္းေအးစရာခ်ည္းပါပဲ။ အပူေတြနဲ႔ ခက္ထန္ၾကမ္းထမ္းေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိး မေတြ႔ရပါဘူး။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ေလွ်ာက္ေနတာကို ျမင္ရတာလည္း ပန္းျခံထဲမွာလို မဟုတ္ပဲ ၾကည္ႏူးခ်မ္း ေျမ႕ စရာတခုလို ျဖစ္ေနတာပဲ။

သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္ႏူးေနတဲ့ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ေရသပၸါယ္တယ္၊ ဘုရားပန္းကပ္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္တယ္။ ဆယ္ဖီဆြဲတယ္။ facebook မွာ ဘုရားေရာက္ အမွတ္တရအျဖစ္ သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြနဲ႔ တဂ္တြဲၿပီး ပိုစ္တင္တယ္။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္ပါေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ဖိုးခြားရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္က အေတြးထဲ ေရာက္လာတယ္။ ကဗ်ာက ဘုရားမွာတဲ့။

ဘုရားမွာ
ေရေလာင္းတယ္၊ မီးထြန္းတယ္၊ ပန္းလွဴတယ္။
ရွိခိုးတယ္၊ ဆုေတာင္းတယ္၊ ေၾကးစည္တီးတယ္
လက္ယာရစ္ပတ္တယ္၊ စိန္ဖူးေတာ္ကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ၾကည့္တယ္။
ေရႊသကၤန္ကပ္တယ္၊ ပိုက္ဆံလွဴတယ္၊ ျဖတ္ပိုင္းယူတယ္။
ဘုရားသမိုင္းစာအုပ္ဝယ္တယ္၊ ဘုရားပုံေတာ္ဝယ္တယ္။
ဘုရားကိုေနာက္ခံထားၿပီး ဆယ္ဖီ႐ိုက္တယ္။
ခက္တာက ဘုရားကို တဂ္တြဲလို႔ မရဘူး။
ဖရန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ။

ကြၽန္ေတာ္က ေရႊတိဂုံဘုရားကိုလာတိုင္း တခါပဲ စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ ဘုရားပန္း ကပ္လွဴဘူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္အသည္းကြဲၿပီး စိတ္ထဲကြၽတ္က်ဲေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အပူသည္အျဖစ္နဲ႔ ဘုရားကို ေရာက္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ အရာရာ က်႐ႈံးၿပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနသူတေယာက္ ဘုရားထံလာၿပီး အားကိုးတႀကီးနဲ႔ တိုင္တည္ ၿငိမ္းေအးမႈကို လာရွာသူ တေယာက္လိုေပါ့။ အဲဒီအေခါက္က စိတ္ပါလက္ပါ၊ ဘုရားပန္းကပ္တယ္။ ေရခ်မ္းကပ္တယ္။ အၾကာႀကီး ဘုရားရွိခိုးတယ္။ တခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့ ဘုရားရဲ႕ အထက္ပစၥယံအထိေတာင္တက္ၿပီး ရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ သိပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီး facebook မွာ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔အတူ တင္ခဲ့ေသးတယ္။ ကဗ်ာေလးက ဘုရားကုန္းေတာ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါပဲ။

ေလဟာ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔
ဆည္းလည္းေလးေတြရဲ႕ အသံကို
တပြင့္ခ်င္း ေႁခြခ်ေနတယ္
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ
ရင္မျပင္ႏိုင္ေသးသူတေယာက္
တပတ္ၿပီး တပတ္ေလွ်ာက္
တပတ္ၿပီး တပတ္စိပ္
တပတ္ၿပီး တပတ္နဲ႔
သံသရာကို ဘာနဲ႔ ရပ္မလဲ
ေရခ်မ္းသက္ေစ့၊ ပန္းသက္ေစ့ကို
ကိုယ့္အသက္ထဲ ေပါင္းထည့္လို႔
ထိုးစိုက္လိုက္တဲ့ ၾကာပန္းဟာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံမလဲ
သစၥာပန္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္သစၥာရွိႏိုင္မလဲ
ထြန္းညွိလိုက္တဲ့ ဖေယာင္တိုင္မီးဟာ
တေငြ႔ေငြ႔ကြၽမ္းေလာင္
အပူသည္တေယာက္လို
ထိုခတ္လိုက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံထဲ
သူ႔အမွ်ေဝသံကို လိုက္ရွာမိဆဲ။

ဒီကဗ်ာကို သူဖတ္ရ မဖတ္ရ မသိေပမဲ့ ကိုယ္ျပဳလုပ္မိတဲ့ကုသိုလ္ေလးကို ေခါင္းေလာင္းထိုး အမွ်ေဝၿပီး ဘုရားေပၚက ဆင္း လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲ အေတာ္ေလးၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ မုခ္ဝမွာေတြ႔တဲ့ ျခင္းနဲ႔ လႊတ္ဖို႔ေရာင္းေနတဲ့ စာကေလး ငါး ေကာင္ကိုလည္း ဝယ္ၿပီးလႊတ္လိုက္ေတာ့ စိတ္က ပိုၿပီးလြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားေတာ့တယ္။

သူနဲ႔ အဆင္ေျပ ခ်စ္သူဘဝတုန္းက တေန႔ေန႔မွာ ဘုရားအတူတူသြားၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ၾကေပမဲ့ တခါမွ ဘုရားကို မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသြားမယ္ၾကံတိုင္း ႐ုပ္ရွင္႐ုံဆီပဲ ေရာက္သြားျဖစ္တာပဲ။ အခုမွ အသည္းကြဲေတာ့မွပဲ တကို္ယ္တည္း အပူသည္အျဖစ္နဲ႔ ဘုရားကိုေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္တုန္းကလည္း ဒီလိုအပူသည္ေတြ ဘုရားဆီကိုေရာက္လာၿပီး ေအးၿငိမ္းရာ ရွာခဲ့ၾကဘူးတာပဲေလ။ အမွားႀကီးလုပ္မိလို႔ ပူေဆြးေသာကေတြနဲ႔ အပူသည္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ အဇာတသတ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားဆီေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္နဲ႔စိတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းေအးမႈကို ရသြားခဲ့ တာပဲ။

ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဆိုတာမ်ဳိးက တရားနာတာ၊ တရားထိုင္တာကို မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာင္ ဒီအတိုင္း အပူထဲ ကေန ဝင္ေရာက္ခိုနား လိုက္ရင္ပဲ ၿငိမ္းေအးတဲ့ အရသာကို ခံစားရတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္အမ်ားစုက သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းၿပီး ဆူညံမႈသိပ္မရွိတတ္ေတာ့ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့အရသာကို ခံစားမိတာပဲ။

ေဒါင္ ေဒါင္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ၾကားလိုက္ရမွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားေတာ့တယ္။ အသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတေယာက္။ ေကာင္မေလး ေခါင္းေလာင္းထိုးေနတာကို ေကာင္ေလးက ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေပးေနေလရဲ႕။ သူတို႔ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ သာဓုေခၚလိုက္မိတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က တပတ္ပတ္ၿပီး ဘုရားကို ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ လိုအင္ဆႏၵတလုံး တဝႀကီး ျပည့္ရပါလို၏လို႔။ ေရွ႕က အလွဴခံပုံးထဲကို ဝတၳဳေငြထည့္ၿပီး ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကေန ျပန္ဆင္းခဲ့လိုက္တယ္။ လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ ပူတဲ့ဒဏ္ကို သိသိသာသာ ခံစားလိုက္ရတယ္လို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။

 စိုးခိုင္ညိန္း