ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၂)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၂)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈

ဒီေန႔မနက္ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မွာ နယူးေဒလီက ကိုထြန္းေနာင္တေယာက္ ဓရံဆာလာကုိ ေရာက္လာသည္။ ကိုထြန္း ေနာင္က ရန္ကုန္ လႈိင္ျမိဳ႕နယ္သားျဖစ္သည္။ အေရးအခင္းကာလမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားရင္း ပစ္ၾကခတ္ၾကေတာ့ ေျပးရင္းလႊား ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိႏၵိယနိုင္ငံ နယူးေဒလီျမိဳ႕ကိုေရာက္ရွိလာျပီး အဲဒီမွာ ေသာင္တင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းငႏု ေခ်ာင္းသားၾကီးရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ အဲဒီတုန္းက အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ရပ္ဝန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တတ္တာဆိုလိုိ႔ သူနဲ႔ ထြန္းေနာင္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ကိုထြန္းေနာင္လာေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ေတြ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ တထုပ္ၾကီးပါလာသည္။ နယူးေဒလီတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္း တက္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အရွင္ဇဋိလာ လကၤာရက ယမုံနာျမစ္ေဘးက စိုက္ခင္းေတြထဲကိုယ္တိုင္သြားဝယ္ျပီး ထည့္ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္က  ေရႊထက္ရွားတဲ့အရပ္မွာ စားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ အခုလို တခုတ္တရ ဝယ္ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လုိ႔ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေတာ့။ သူထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ကန္ဇြန္းရြက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြက မ်ားလြန္းေနေတာ့ ကိုယ္ေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ မိတ္ေဆြတိဗက္ ကေလးေတြကိုလည္း တေယာက္နည္းနည္းစီ မွ်ေဝေပးလုိက္သည္။ ကန္ဇြန္းရြက္စီးကေလးေတြကို ကိုယ္စီလက္ကကိုင္ျပီး ျပဳံးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အခန္းထဲကေန ထြက္သြားၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ပုံရိပ္ကေလးေတြက  ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းသည္။ ဓရံဆာလာတြင္ တညအိပ္ျပီးေနာက္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္သီခ်င္းထဲက "အိမ္ျပန္ခ်င္ ဟူး ...." ဆုိေသာ စာသားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္း ကိုထြန္းေနာင္ တေယာက္ ေဒလီျပန္သြားပါေတာ့သည္။

သူျပန္သြားေတာ့မွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေလးကို ေကာက္ကိုင္ျဖစ္သည္။ အာဏာဆိုတာ ေသနတ္ေျပာင္းဝကေန လာတယ္လို႔ ေမာ္စီတုန္းက ဆုိပါသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုိခ်င္တာရရင္ ျပီးေရာတဲ့လား။ ရန္ုလိုတတ္ျခင္း၊ က်ဴးေက်ာ္လုိ စိတ္ႏွင့္ နိမ့္ပါးသူတို႔အား ဖိေထာင္းခ်င္တတ္သည့္ အေတြးအေခၚမ်ားကို ႏွစ္ဆယ့္ တရာစု လူသားအမ်ားစုက မက္မက္ေမာေမာ မရွိၾကေတာ့။ သည္စနစ္ေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္္းဖို႔ တနိုင္တပိုင္မွသည္ စုေပါင္းအားျဖင့္ထိ ခုခံတြန္းလွန္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။ တိဗက္ အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမာ္စီတုန္း၏ အယူအဆက မွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ နို္င္ငံေရးဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ေဘဂ်င္းရဲ႕ဒဏ္ရာေတြက ကမၻာ့ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ လြန္းလွသည္။

တိဗက္ကို တိဗက္တို႔ လက္လႊတ္ခဲ့ရပုံက နည္းနည္းအူလည္လည္ႏိုင္လြန္းသည္ဟု က်ေနာ္ထင္ျမင္ေနမိသည္။ တိဗက္တိုင္းျပည္က်ဆုံးသြားရျခင္း၏ အဓိကတရားခံ တဦးမွာ ငဘိုဟု အလြယ္ေခၚရမည့္ Ngabo Ngawang Jigmeပင္ျဖစ္သည္။ သူက အရည္အခ်င္းနည္းျပည့္ဝသူမဟုတ္။ သတၱိလည္း မရွိ။ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းျပီး ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ ည့ံဖ်င္းသူတေယာက္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း Sonan Chada ဆိုေသာ တိဗက္ အမ်ိဳးသားၾကီးက ေျပာပါသည္။

ျပီးေတာ့သူက “က်ေနာ္လည္း အဲဒီတုန္းက တိဗက္အေရွ႕ပို္င္း ခ်မ္ဒူျပည္နယ္ဘက္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ အရာရွိတေယာက္ပါ။ တရုတ္တပ္ေတြက တိဗက္အေရွ႕ပိုင္းျပည္ နယ္ေတြကေန စျပီးသိမ္းေနျပီ။ က်ေနာ္က ဘယ္မွမခြါခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငဘိုက အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ အခ်ိန္တန္ ရင္ တရုတ္စစ္တပ္ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားလိမ့္မယ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပီးသြားလိမ့္မယ္ လုိ႔ခ်ည္းပဲ သူကေျပာေန တယ္။ အစစအရာရာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ျပီးျပီလုိ႔ က်ေနာ္တို႔အားလုံးက ထင္ထားခဲ့တာေလ။ တကယ္လည္း တရုတ္တပ္ေတြ သူ႔နယ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ ယုံသူငယ္ေလးလုိပဲ။ တရုတ္ တပ္ေတြ ဝင္လာျပီဆုိတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ျပည္သူပိုင္ မ်ိဳးေစ့ဂိုေဒါင္ေတြ၊ ရိကၡာဂို ေဒါင္ေတြ၊ လက္နက္တိုက္ေတြ အကုန္လုံးကို မီးရႈိ႕ထားခဲ့ျပီး သူကလူလြတ္ထြက္ေျပး သြားတယ္ဟု အဆိုပါတိဗက္ၾကီးက ေျပာပါသည္။ အခုခ်ိန္ထိ တိဗက္ေတြ ကေတာ့ ငဘိုကို ေက်နပ္ၾကပုံ မရေသး။  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တိဗက္ စစ္သားေတြကို ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္ေတြ ထုတ္မေပးခဲ့ျခင္းအတြက္ ငဘုိကုိ အခုခ်ိန္ထိ အံက်ိတ္ေနၾက ျခင္းျဖစ္သည္။
ငဘုိတေယာက္ တိဗက္အေနာက္ပိုင္းဆီကို ထြက္ေျပးသြားရင္း လမ္းမွာ တိဗက္ ေျပာက္က်ားတပ္ေတြနဲ႔တိုးေတာ့ လက္နက္ေတြအားလုံးကို ေခ်ာက္ထဲပစ္ခ်ျပီး သူနဲ႔ အတူ ထြက္ေျပးဖို႔ တိဗက္ေျပာက္က်ားစစ္သည္မ်ားကို သူကစည္းရုံးေလသည္။  နယ္ေျမေဒသကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ရာသီဥတုအသားက်မႈမွာ တိဗက္တို႔က တရုတ္စစ္သားေတြ ထက္ ႏွာတဖ်ားသာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိဗက္ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ေျပာက္က်ား စနစ္ျဖင့္ တိဘက္ေတာင္တန္းေတြ ေပၚကေနအေျခကုတ္ယူျပီး ဒီစစ္ပြဲကို ႏႊဲလုိက္ခ်င္ ေသးသည္။ နိုင္ခဲ့ရင္ အျမတ္။ တကယ္လုိ႔ မနိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ တိဗက္ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ့ တိဗက္ျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ ဒီလုိအသက္ေပးျပီး တိုက္ပြဲဝင္သြား ခဲ့ၾကသည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို ကမၻာၾကီးကို ျပသလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ငဘုိကေတာ့ လက္နက္ခ်ျပီး အညံ့ခံဖို႔ခ်ည္း အမိန္႔ေပးေနပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၁-ခု ေအာက္တိုဘာ ၂ဝ-ရက္ေန႔ တိဗက္တို႔၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးၾကီး ကား နိဂုံးခ်ဳပ္သြားပါေတာ့သည္။ ငဘိုရဲ႕ တိဗက္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဘဂ်င္းေလဒီယိုကေန အသံလႊင့္လုိက္ေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းသြားရပါေတာ့သည္။

၈၈-ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္ေရးသည့္ ‘ေနာက္ၾကည့္မွန္‘ စာအုပ္ထဲတြင္ လူတခ်ိဳ႕က ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ထြက္ခြါသြားတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လုိ႔ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘဲ က်န္ခဲ့ရမည့္သူေတြ အတြက္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေလးတခ်ပ္ေလာက္ ဝယ္ေပးခ်င္ေၾကာင္း မင္းကိုနိုင္က ဆုိပါ သည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘဲ က်န္ခဲ့ရသူေတြ က်ေနာ္တို႔အဝန္းအဝိုင္းမွာ မ်ားစြာရွိပါသည္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္သြားျပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္ခြါသြားသူေတြအတြက္ က်ေနာ္ကေတာ့ျဖင့့္ ဦးမင္းကိုနိုင္ၾကီးလုိ ေနာက္ၾကည့္မွန္ တခ်ပ္တည္းမဟုတ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေတြခ်ည္းပဲ အမ်ားၾကီး ဝယ္ေပးခ်င္ေနမိ ပါေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္
ကုိသစ္ (သီတဂူ)
၆၊ ၁၂၊၂ဝ၁၈