ေလာအယ္စုိး ● ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊ – အပုိင္း (၂)

ေလာအယ္စုိး ● ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊ – အပုိင္း (၂)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၈

ေက်ာင္း၌ သင္ၾကားပို႔ခ်ရမည့္ သင္ရုိးညြႊန္းတမ္းမ်ားကုိ ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အတန္းႏွင့္ အျခားဝိဇၨာဘာသာတြဲ စာသင္ခန္းခြဲမ်ားတို႔တြင္ ပံုမွန္ ပ်က္ကြက္မႈ မရွိပဲ တာဝန္ေက်စြာျဖင့္ သင္ၾကားပိုိ႔ခ်ပါသည္။

မွတ္မိသမွ် အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံတုိ႔၏ ပထဝီဝင္အေနအထား စီးပြားေရး လူမႈေရးႏွင့္ဆုိင္သည့္ အခ်က္မ်ားကို ထုိအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သင္ၾကားခဲ့ရပါသည္။

အိမ္စာအျဖစ္ေပးသည့္ ပထဝီဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ က်က္စရာမ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ေက်ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္၍ က်က္မွတ္ပါေတာ့သည္။ အမွန္တကယ္ဝန္ခံရပါက မိမိတဦးတေယာက္ တာဝန္မေက်မွဳေၾကာင့္ ဆရာမအား စိတ္မဆင္းရဲေစလုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမားေမာင္းႏွင့္ အျမဲျပံဳးရႊင္ေနတတ္ေသာ ဝင္းေအာင္သည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္၏ အတန္းေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတတ္ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္ႏွင့္ ဝင္းေအာင္သည္ ဆရာမ၏ေန႔စဥ္ေက်ာင္းသုိ႔ယူေဆာင္လာေသာ ျခင္းကို ဆရာမ်ားနားေနခန္းမွ အတန္းသို႔ ဆရာမ မေရာက္မွီ ၾကိဳ၍ ယူေဆာင္ေပးပါသည္။

စာသင္ခ်ိန္ ေခတၱနားေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ဆရာမတေယာက္တဦးတည္း အေဝးသို႔ ေငးေမာေနတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္တခါတရံျမင္မိပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ဆရာမႏွင့္ သိကြၽမ္းဝင္ခဲ့ေသာ ကာလမ်ား အတြင္း၌ ဆရာမသည္ သူမ၏ သၼီးျဖစ္သူ မိဟံသာ၏ အေၾကာင္းကို တခါဘူးမွ် ေျပာဆုိခဲ့ျခင္းမရွိပါ။

ဗုဒၶဘာသာသာသနာသမုိင္းတြင္ ထင္ရွားေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ဆရာမသည္ သင္ခန္းစာအသစ္တတ္ၿပီးသည္ေနာက္ပိုင္း ပိုေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားအား ေျပာျပေလ့ရွိပါသည္။

အေျခခံပညာအထက္တန္း ပညာေရးကို ေအာင္ျမင္ျပီေနာက္ တကၠသုိလ္အသီးသီးသို႔ေရာက္ရွိသြားၾကေသာ သူမ၏တပည့္ေဟာင္းမ်ား အေၾကာင္းမ်ားကို တခါတရံ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ေျပာျပပါသည္။

စာသင္ေနစဥ္အတြင္း ခရီးအေဝးမွ အခ်ိန္ယူ၍ ဆရာမအား လာေရာက္ေတြ႔ဆံုေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ား ေရာက္လာတတ္ၿပီး ဆရာမကို ဂါရဝ လာေရာက္ျပဳတတ္ၾကသည္။ ေက်းဇူးတင္လြန္းေသာ ႏွလံုးသားမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ တပည့္ေဟာင္းမ်ား၏ မ်က္နွာမ်ား၊ ၾကည္နူးမႈတုိ႔ႏွင့္ ဝင္းပေနေသာ ဆရာမ၏ အျပံဳးအား ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆရာမအား ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။

အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားတုိ႔မွ ဆရာမ၏ေၾကကြဲမႈအေပၚ စာနာေသာ ဂရုဏာ ေမတၱာတရားတုိ႔ႏွင့္ ဆရာမထံမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အေပၚထားရွိေသာ ေစတနာတရားတုိ႔ေၾကာင့္ မိုးတြင္ကာလ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ နာရီမ်ားအတြင္ တဦးႏွင့္တဦး ပို၍ ရင္းႏီွးလာခဲ့သည္။ ဆရာမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏အၾကား မိဘႏွင့္သားသၼီးကဲ့သို႔ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္းရစ္ထံုးခဲ့ပါသည္။

ဝါလကင္းလြတ္၍ သီတင္းကြၽတ္ကာလ တန္ေဆာင္တုိင္အခါသမယသို႔ မၾကာမွီေရာက္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာႀကီးမားလွသည့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အ.ထ.က (၁)၏ ကထိန္မဂၤလာအလွဴကိုလည္း က်င္းပ လွဴဒါန္ႏုိင္ရန္ တာစူ၍ ေနေပၿပီး ႏုိ႔မုန္႔ဘူးေဟာင္းကို စုဘူးျပဳလုပ္၍ ကထိန္အတြက္ အလွဴေငြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေန႔စဥ္ေကာက္ပါသည္။

တမ္းတ၍ လြမ္းေမာဘြယ္ေကာင္းလွေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ၏ ေန႔ရက္မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ အတန္းသူ အတန္းသားအမ်ာစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္ ကြၽန္ေတာ္အပါဝင္ လူနည္းစုက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အျခားအစၥလာမ္ဘာသာဝင္ႏွင့္ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္မ်ားကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ လူနည္းစုမ်ာျဖစ္ၾကသည္။

စာသင္ခန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အၾကားတဦးႏွင့္ တဦး ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အႏႈတ္လကၡဏာေဆာင္သည္ ခံယူခ်က္မ်ား မရွိၾကပါ။

ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရန္အတြက္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေသာၾကာေန႔ေစာေစာ တဆယ္ႏွစ္နာရီမထုိးမွီ ေက်ာင္းဆင္းခြင့္ျပဳသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားအတြက္ ဆယ္တန္းသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရွိေသာ ႏွစ္ကစတင္ၿပီး ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ကို က်င္းပသည္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေအး၏ ဦးေဆာင္မႈႏွင့္ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ ဒီဇင္ဘာညမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သီက်ဴးခဲ့ၾကသည္။ ျငိမ္ခ်မ္း၍ ျဖဴဝင္ခဲ့ၾကေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝမ်ားပင္မဟုတ္ပါလား။
တန္ေဆာင္တုိင္ကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အ.ထ.က (၁)၏ ကထိန္ႏွင့္ အတူ အစဥ္အလာရွိေသာ အလွဴတခုမွာ ကထိန္လွည့္ၿပီး ေနာက္တေန႔ အသီးသီးေသာ အလွဴပေဒသာပင္မ်ားကို မိမိတုိ႔မဲေပါက္ေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားတို႔အား အလွဴရွင္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတုိ႔က လုိက္လံ၍ ပို႔ေဆာင္ရသည္။ ထုိေန႔ နံနက္တြင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မုန္႔ဟင္းခါးေကြၽးပါသည္။

ထုိမုန္႔ဟင္းခါး အလွဴအတြက္ တာဝန္ယူခ်က္ျပဳတ္ျခင္းကို ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊမွ ႏွစ္စဥ္တာဝန္ယူျမဲျဖစ္သည္။ ယခုလာမည့္ႏွစ္ မုန္႔ဟင္းခါး အလွဴအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္တာဝန္ယူၾကရန္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားအားလံုး စိတ္လွဴပ္ရွာျခင္းႀကီးႏွင့္ တတ္တတ္ႂကြႂကြ ထုိမုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္မည့္ ညအတြက္ ရင္ခံုေနၾကသည္။

“မင္းတုိ႔ အဲဒီမုန္႔ဟင္းခါးခ်က္မဲ့ ညမွာ ငါတပည့္ေဟာင္းေတြကိုဆံုရမယ္၊ သူတုိ႔လည္း ငါကို ႏွစ္တုိင္းလာၿပီး ကူညီၾကတယ္” ဟု ဆရာမက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားကို ျပံဳး၍ ေျပာပါသည္။

ထုိမုန္႔ဟင္းခါး ညခ်မ္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၾကိဳ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စ အခ်ိန္မွ သီတင္းကြၽတ္ကာလ အလြန္အထိ ကထိန္အလွဴအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စုထားေသာ စုဗူးႀကီးကို တခါေဖာက္ၿပီးပါၿပီး ဒုတိယ အၾကိမ္စုဗူးႀကီးကို ျပန္ပိတ္ကာ အလွဳျပန္၍ခံေနပါၿပီး။

ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ား ဆရာမႏွင့္ ရင္းႏွီး ခင္မင္တြယ္တာမႈ ပို၍ နက္ရွဳိင္းလာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးက ဆရာမကို မိခင္တဦးတေယာက္ကဲ့သုိ႔ သံေယာဇဥ္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။

ေက်ာင္း၏ကထိန္အလွဴမဂၤလာပြဲေတာ္က်င္းပသည့္ အခါတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသားမ်ား အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာဆင္ႏဲႊၾကသည္။ အျဖဴႏွင့္အစိမ္းေရာင္တူညီစြာဝတ္ဆင္ထားၾကသည္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ပေဒသာပင္အလွဴဝတၳဳပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဘားအံျမိဳ႕တြင္း လွည့္လည္ျခင္းကို မိဘျဖစ္သူမ်ားက ၾကည္ႏူးစြာႏွင့္အားေပးၾကသည္။
ျပန္၍ ထုိေန႔ရက္မ်ာကို ေတြးမိတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ တမ္းတစြာႏွင့္ လြမ္းဆြက္မိသည္။ ထုိစဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလညး္ သတိရသည္ ယခုအခါ သူတုိ႔တေတြ လူေလာက ဘဝပင္လယ္ခရီးရွည္ႀကီးတြင္ အသီးသီးေသာ ေနရာမ်ာတြင္ ကူးခပ္က်င္လည္ေနၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

ထုိေန႔ရက္မ်ားတုိ႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အျဖဴေရာင္ေန႔ရက္မ်ား အပူပင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
မတူညီေသာ ကိုးကြယ္မႈမ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔၌ရွိၾကေသာ္လည္း ဘာသာတရာမ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားတုိ႔အား တံတုိင္းႀကီးျခားထားျခင္းမရွိပါ။ စုေပါင္းအားျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတုိ႔ျဖင့္ အတူတကြ လုပ္ေဆာင္မႈပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာမကို ေလးစား ခ်စ္ခင္ေသာအားျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေသာ ညက လာေရာက္ ကူညီေပးၾကေသာ ဆရာမ၏ တပည့္ေဟာင္းမ်ားတုိ႔အား ကြၽန္ေတာ္သည္ၾကည့္ရင္ ဆရာမႏွင့္ သူ၏ တပည့္ေဟာင္းတုိ႔၏ သံေယာဇဥ္အတိမ္အနက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခန္႔မွန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း"ငါဆယ္တန္းေအာင္သြာခဲ့ရင္ လည္း ဆရာမကို ဒီလုိမ်ဳိး မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္တဲ့ညမွာ လာကူညီမယ္” ဟူ၍ ခံစာမိခဲ့ပါသည္။

ေက်ာင္း၏ ဘံုကထိန္ပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ဆရာမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသူ အတန္သားတို႔၏ သံေယာဇဥ္သည္ ပို၍ ခုိင္ျမဲသြားခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ၏ ကူညီ ဦးေဆာင္မႈႏွင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားတုိ႔ကို စုေပါင္း၍ လုပ္ေဆာင္ခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ သေႏၶစတည္ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူလားမေျမာက္မွီကတည္းက ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း မွီတင္းေနထုိင္ၾကေသာ သူမ်ားတုိ႔သည္ ႏုိဝင္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔သို႔ေရာက္တုိင္း ကရင္ျပည္နယ္ေနပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ ဆင္ႏႊဲၾကပါသည္။ ေနာင္မွသာ ထုိကရင္ျပည္နယ္ေန႔၏ ႏုိင္ငံေရး အႏွစ္သာရ အတိမ္အနက္ကို သိခဲ့ေသာ္လည္း ထုိအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ျပည္နယ္ေန႔ မေရာက္မွီ မုိးအကုန္းရက္မ်ားကတည္းက ၾကိဳ၍ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကသည္။

အသီးသီးေသာ ဝန္ႀကီးဌာနမ်ား၏ ပညာေပးျပခန္းမ်ား ကရင္ရုိးရာဒံုးအကျပိဳင္ပြဲ လက္ေဝွ႕ပြဲ ကုန္သြယ္ေရဝန္ႀကီးဌာနမွ ေရာင္းခ်ေသာ ေဆးမ်ဳိးစံု၊ စားေသာက္ဆုိင္ခန္းမ်ား စသည့္ စသည့္တုိ႔သည္ ကရင္ျပည္နယ္ေန႔၏ ျမင္ကြင္းမ်ားျဖစ္သည္။
အထူျခားဆံုးမွာ ထုိစဥ္ကာလက ပြဲေတာ္က်င္းပသည္ သံလြင္ကြင္းႀကီးထဲ အရက္ေသစာမ်ားကုိ လံုးဝေရာင္းခ်ျခင္း ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ အျပင္မွ ေသာက္စားလာၿပီး ပြဲအတြင္၌ ရမ္းကားသူမ်ားကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္က ဘီယာဆုိသည္မွာ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ယမကာအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္၊ လူမႈေရးတြင္ ျခားခံ အေဖ်ာ္ယမကာအျဖစ္ ထင္းထင္းရွားရွား မရွိေသးေပ။

တဦးတေယာက္၏ မိသားစုျဖစ္ေစ ဘာသာေရး အသင္း လူမႈေရအသင္းမ်ားက စားေသာက္ဆုိင္မ်ား ဖြင့္၍ ရံပံုေငြမ်ားလည္းရွာတတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ေသာ  ဘားအံျမိဳ႕ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္မွ လူငယ္မ်ားတုိ႔သည္ ႏွစ္စဥ္ လက္ဖတ္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ၿပီး ရံပံုေငြရွာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္မ်ားကလည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ မိမိကြၽမ္းက်င္ေသာ ေနရာမွ  အသီးသီးပါဝင္ၾကသည္။ လက္ဖတ္ရည္ ေဖ်ာ္သည္ လူကေဖ်ာ္၊ စားပြဲထုိးသည္ လူက စားပြဲထုိး၊ ၾကံရည္ၾကိတ္သည့္ လူငယ္မ်ားက ၾကံရည္ၾကိတ္ႏွင့္ မေမာႏုိင္မပမ္းႏုိင္။ ကရင္ျပည္နယ္ပြဲေတာ္ႀကီး ၿပီး၍ ရရွိလာေသာ အျမတ္အားလံုးကို အသင္းေတာ္တြင္ လုိအပ္ေသာ အရာမ်ားတြက္ ဝယ္ယူႏုိင္ရန္ အားလံုးကို လွဴဒါန္းၾကသည္။

လူငယ္မ်ား၏ ညီညြတ္ေသာ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ကိုယ္က်ဳိးမငဲ့သည့္ ႏွလံုးသားမ်ားက တန္ဘုိးရွိစြာ အျမတ္အျဖစ္က်န္ရစ္ပါသည္။

တေန႔ စာသင္မႈၿပီးဆံုး၍ ဆရာမနားေနစဥ္ ေက်ာင္းသားတဦးမွ ဆရာမအား"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကရင္ျပည္နယ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းရံပံုေငြအတြက္ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ဖြင့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား ဆရာမ” ဟု အဆုိျပဳ၏၊ ဆရာမလည္း စိတ္ပါဝင္စားမႈရွိကာ"ေအး ဒါေပမယ္ ပင္ပန္းမွာက မင္းတုိ႔ပဲေနာ္” ဟူ၍ တုန္႔ျပန္၏။

ေက်ာင္း၏ကထိန္မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္သည့္ ညမွာ ရလုိက္ေသာ ၾကည္ႏူးမႈ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တြင္ အရွိန္မကုန္ေသးပါ၊ ဆရာမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လက္တြဲ၍ မြန္ျမတ္ေသာ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈအတြက္ အတန္သူ၊ အတန္းသား အားလံုးက ဆႏၵျပင္းျပေနၾကသည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။

သည္လုိႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေဆြးေႏြးလုိက္ရပါ၊"မင္းတုိ႔ တကယ္လုပ္ႏုိင္ရင္ ငါ ဆရာမႀကီးကို ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၾကည့္မယ္” ဟု ဆရာမက ဆုိ၏။

အတန္းသူ၊ အတန္းသားမ်ားအားလံုး"ေဟး”ကနဲ႔ တညီတညြတ္တည္း ေအာ္ဟစ္ကာ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္လုိက္ၾကသည္ျဖစ္ျခင္း။

ေက်ာင္း၏ ကထိန္ၿပီးသည့္ ရက္မ်ား မၾကာမျမင့္မွီ ကရင္ျပည္နယ္ေန႔သို႔ ေရာက္စျမဲျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ဆရာမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ား၏ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ဖြင့္ႏုိင္ေရးတြက္ လံုးပမ္းၾကပါေတာ့သည္။ လုိအပ္သည့္ အရင္းအႏွီးကို မည္္သူ စုိက္ထားေပခဲ့သည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းစြာမမွတ္မိေတာ့ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသာဘဝ ထုိမွ တဆင့္ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ေရာက္ရွိေသာ အခ်ိန္အထိ ဆရာမႏွင့္ သူ၏ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ား ေက်ာင္းအတြက္ ရံပံုေငြ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ျပည္နယ္ပြဲေန႔အတြင္း ဖြင့္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္မၾကားမိေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မတုိင္မွီ အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးမ်ားတုိ႔၏ အခ်ိန္က ရွိေကာင္းလည္းရွိေပလိမ့္မည္။

စာညံ့ေသာအတန္းဟု သတ္မွတ္ျခင္ခံရေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသည္ စည္းလံုညီညြတ္မႈ ဘာသာရပ္တြင္ တေယာက္စီတုိင္း စာေမးပြဲေျဖဆုိပါက ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္ျမင္ၾကေပလိမ္မည္။

အသီးသီးေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔အား ေပးအပ္သည့္ တာဝန္မ်ားကို ေက်ျပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ပြဲေတာ္အတြင္ေရာင္းခ်မည့္ ဆုိင္ခန္း၏ ေနရာအတြင္ဆရာမမွ တာဝန္ယူပါ၏။

ေစ်းဝယ္မည့္သူ ခ်က္ျပဳတ္မည့္သူ စားပြဲထုိးမည့္သူ အေၾကာ္ေၾကာ္မည့္သူ မုန္႔ဟင္းဖုိမွ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ားကို အခ်ိ္န္မွီရရွိေအာင္ သယ္ယူၾကရမည့္သူ စသည့္ စသည့္ အသီးသိးတုိ႔အား ဆရာမမွ တာဝန္ေပးပါေတာ့သည္။ တေယာက္စီတုိင္း အသီးသီးေသာ တာဝန္မ်ားကို အေကာင္းဆံုးထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကုိ ယေန႔႔တုိင္ ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းမိပါသည္။ ဘဝ၏ အျဖဳေရာင္ေန႔ရက္ မ်ားပင္မဟုတ္ပါလား။

ကရင္ျပည္နယ္ေန႔ပြဲေတာ္သည္ ထုိအခ်ိန္က ႏွစ္စဥ္ ႏုိဝင္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ စတင္က်င္းပပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏုိဝင္ဘာလ (၆) ရက္ေန႔ ညေနခင္းအခ်ိန္မွ စ၍ပြဲေတာ္အတြင္း ဆုိင္ခန္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ စည္ကား၍ ေနပါၿပီး။ ႏုိင္ဝင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔ညကို ပြဲေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေသာ ညအျဖစ္သတ္မွတ္ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း ကရင္ျပည္နယ္ ေန႔ေရာက္ေသာအခါ မိဘမွေပးေသာ မုန္႔ဘုိးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ပြဲေတာ္ဝင္ႀကီးအတြင္း ေန႔ေရာ ညအခ်ိန္မ်ားပါ ရွိေနတတ္သည္ မနက္ခင္း နံနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ ပြဲခင္းထဲသို႔လွည့္ ညေနခင္းပိုင္း အိမ္သို႔ ေခတၱျပန္ ေရခ်ဳိးၿပီး ညဥ့္ဦးယံမွ ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အထိ ပြဲခင္းထဲတြင္ လွည့္လည္ကာေနတတ္သည္။

မွတ္မွတ္ရရ ထုိအခ်ိန္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္မွလာေရာက္ျပသတတ္ေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း တုိေလးမ်ားကိုလည္း ၾကည့္တတ္ သည္။ ဆုိင္းသံတညံညံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္အားေပးေနၾကေသာ လက္ေဝွ႔ရံုႀကီးထဲတြင္လည္းရွိေနတတ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ဝန္ႀကီးဌာနအသီးသီးမွ ဖြင့္လွစ္ျပသထားေသာ ျပခန္းမ်ားကို တခုခ်င္းစီ လွည့္လည္၍လည္းၾကည့္ေန တတ္စျမဲ။ ထို အခ်ိန္က မုန္႔ဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္ သို႔မဟုတ္ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ စားပါက ငါးမတ္သာ ကုန္သည့္ကာလ ေန႔ ရက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ပါတီႏွင့္ ေကာင္စီ လူႀကီးမင္းမ်ားတုိ႔ စီးနင္းေသာ အစိမ္းရင့္ေရာင္ မာဇတာ ဂ်စ္ကားႀကီးမ်ား တဝီဝီေမာင္းႏွင္းေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။

ယခုႏွစ္ ဆရာမဦးစီး၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွ ျပည္နယ္ပြဲအတြင္း ရံပံုေငြ မုန္႔ဟင္းခါး ဆုိင္ဖြင့္ေသာ အခါ မိမိ၌ ႀကီးမားေသာ တာဝန္ၾကီ္းတရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့သည္။ ထုိတာဝန္ႀကီးအတြက္လည္း တာဝန္ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ရမည္ဟုလည္း အျပည့္အဝကို ခံယူမိခဲ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္၏ တာဝန္ကား ေန႔စဥ္ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘာအံျမိဳ႕၊ ေဒသအေခၚ (၁၅ဝ) ကြက္သစ္မွ ပြဲေတာ္အတြင္သို႔ ေန႔စဥ္ ျမင္လွည္းႏွင့္ သြားေရာက္သယ္ေဆာင္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆန္းဦးကလည္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ မုန္႔ဟင္ခါးဖတ္သယ္ယူသည့္ တာဝန္ကိုယူပါသည္။

အသီးသီးေသာ တာဝန္ယူမႈမ်ားကိုလည္း ခဲြေဝၾကၿပီး အေကာင္းဆံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔႔ ၾကိဳးစားၾကသည္၊ ဆရာမသည္လည္း နံနက္ခင္း အခ်ိန္မွ ညေနပိုင္းအထိ ရွိေနၿပီး ဆုိင္အတြက္ လုိအပ္သည့္မ်ားတုိ႔ကို စီမံခန္႔ခြဲပါသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီး၍ ညဦးယံေျခာက္နာရီမွ ဆယ္နာရီေက်ာ္အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူရွိေနသည္။

မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ပင္ပန္းသည္ဟု မခံစားရပါ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေကာင္းမြန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဖြင့္ေသာ ဆုိင္ျဖစ္သည့္အတြက္ မိဘမ်ားကလည္း အားေပးပါသည္၊ ဘားအံ အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ာကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ဆုိင္ကို ပြဲခင္းထဲဝယ္ မရမကရွာေဖြၿပီး လာေရာက္အားေပးၾကပါသည္။

ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးသည့္ေနာက္ အရင္းႏွင့္ အျမတ္စာရင္ခ်ဳပ္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ ပိုိ၍ ျမတ္သည္ကို ဝမ္းသာအားရသိရွိရသည္။

အားလံုးက သေဘာတူညီၿပီး ေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္သည့္ ေနရာအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အျမတ္ေငြမ်ားတုိ႔ကို လွဴဒါန္းႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈႏွင့္ အနစ္နာခံတတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား သေႏၶတည္ေစခဲ့ပါသည္။

ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ေက်ာ္ခ်ဳိေအာင္ ႏွင့္ စိုးေဌးတုိ႔ႏွစ္ဦးက ဦးေဆာင္ၿပီး ဒုတိယအစမ္းစာေမးပြဲ ေျဖဆုိၿပီးသည့္ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တေတြ ဇဲြကပင္ေတာင္သို႔ တတ္မည့္ အစီအစဥ္ ျပဳလုပ္ၾကျပန္ပါသည္။ ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းသူအခ်ဳိ႕က မတတ္ပဲ ေတာင္ေျခတြင္ စားေသာက္ရန္အတြက္ ခ်က္ျပဳက္ၾကမည္။

ေငြေၾကးျပည့္စံု၍ အိမ္တြင္ မိဘမ်ား ေျပာဆုိရန္ခက္ခဲသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတုိ႔သည္လည္း ဆရာမမွ ေပးအပ္ေသာ တာဝန္မ်ားကို အေကာင္းဆံုးထမ္းေဆာင္ၾကပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ေနထုိင္ခဲ့သည့္ ဘားအံျမဳိ႕သည္ မူးယစ္ေဆးဝါးဟုဆုိပါက ေဆးေျခာက္ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆုိးေဆးရည္ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ ေခၚမယ္သဇင္ႏွင့္ ဖန္စီဒုိင္း ဆုိသည့္ အရာမ်ားသာရွိပါသည္။ ဘိန္းျဖဴကို တခါဘူးမွ် ကြၽန္ေတာ္မျမင္ဘူးခဲ့ပါ၊ သံုးစြဲသည့္သူမ်ားလည္းရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အလြန္ အလွမ္ေဝးခဲ့ေသာ အရာတခုလည္းျဖစ္ပါသည္။

ဖန္စီဒုိင္းေခ်ာင္းဆုိး ေပ်ာက္ေဆးရည္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လွသည့္ အတန္းသားႏွစ္ဦး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းတြင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအား ဆရာမသည္ ႏုညံ့သိမ္ေမြ႔စြာနွင့္ ကိုယ္တြယ္ ဆံုးမႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိမူးယစ္ေဆးကို သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ခ်က္ခ်င္း ျပတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနအလြန္ဆုိး၍ ေက်ာင္းထုတ္ခံရေသာသူမ်ားထဲတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးမပါဝင္ခဲ့ပါ။

အတန္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွ ရိမ္မိသည့္ ခုိးဝွက္တတ္ေသာ သူတဦး ကြၽန္ေတာ္တို႔အတန္းတြင္ ရွိပါသည္။ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္က ထုိသူအား အေရယူပါရန္ မခံရပ္ႏုိင္သည့္အဆံုး ေတာင္းဆုိမိသည္။ ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္ေဒါသႏွင့္ေျပာေသာစကားကို ျပံဳး၍ စိတ္ရွည္စြာ နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။ က်ပ္တည္း လြန္းေသာ မိသာစု၏ မိသားစုဝင္တဦးျဖစ္ေသာ ထုိသူကို ဆရာမသည္ ေမတၱာႏွင့္ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ဆံုးမႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ အားလံုက အထင္ျမင္ေသးေသာ သူကို ဆရာမသည္ သူမ စားရန္ ယူေဆာင္လာသည့္ ထၼင္းခ်ဳိင့္ထဲမွ ထၼင္းကို မွ်ေဝ၍ ေကြၽးခဲ့ပါသည္။

အေရးယူျခင္းမရွိသည့္ အျပင္ ပို၍ ထူးကဲကာ ထုိေက်ာင္းသားအား ဂရုစုိက္ရမည္လား ဟု ကြၽန္ေတာ္သည္ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ခဲ့ပါည္။ အခ်ိန္၏ တုိက္စားမႈႏွင့္အညီ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုခန္႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၿပီး၊ ေလာကပင္လယ္ႀကီးထဲသို႔ ေရာက္ေသာ အခါမွ ဆရာမ၏ေမတၱာတရားကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိေက်ာင္းသားအား မိခင္တဦး၏ ေမတၱာႏွင့္ ပံုသြင္းႏုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားတန္ဘုိုးကို ကြၽန္ေတာ္ပို၍ နားလည္ႏုိင္္ခဲ့ပါသည္။

တစံုတရာ ေဝဖန္ ပိုင္ျခားရန္ခက္ခဲေသာ ပုစၦာမ်ားႏွင့္ တန္ဘုိးတုိ႔အား အခ်ိန္သည္ အတိက်ဆံုးႏွင့္ ဘက္လုိက္ျခင္းမရွိပဲ ရွင္းလင္းစြာ ေဖာ္ျပေလ့ရွိပါသည္။

တဖန္ျပန္၍ ဇြဲကပင္ေတာင္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးစဥ္ကို ဆက္ပါမည္။

ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခရွိေတာင္က်ေရကို ဆည္တား၍ အနားယူရန္အပန္းေျဖ ခရီးမ်ားျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္ ထုိအခ်ိန္က ျပည္နယ္အစုိးရမွ စီစဥ္ေပးထားပါသည္။ ထုိေနရာတြင္ မီးမ်ားဖုိ၍ ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္သည္။ အသီးသီးေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးစဥ္မ်ာကို ျပဳလုပ္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။

ထုိေနရာကို ေရတံခြန္ဟု ကင္ပြန္းတပ္ကာ အမည္ေပးခဲ့ပါသည္၊ တသြင္သြင္စီးေနေသာ ေရတံခြန္ႀကီးမရွိေစကာမူ ေရကူး၍ရေသာ ေရကန္ႀကီးကရွိပါ၏။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚမွဆင္းလာၾကၿပီး ဆရာမႏွင့္ အတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ အစားအေသာက္မ်ားကုိ ဆာဆာႏွင့္အားပါးတရစားေသာက္က်သည္။ ညေနပိုင္းအထိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ အနားးယူၿပီး ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ့သည္။

ထူးထူးျခားျခား ကားေမာင္းေသာသူက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံေသာ ဆရာမအား ကားဒရုိင္ဘာႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ေရွ႕ခန္းတြင္ ထုိင္၍ စီးနင္းျခင္းကို ခြင့္မျပဳျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အလာခရီးစဥ္တြင္ ဆရာမအား သူ၏အိမ္တြင္ ဝင္၍ ၾကိဳရေသာေၾကာင့္ ဆရာမသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ကား၏ အေနာက္ပိုင္တြင္သာ စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒရုိင္ဘာ၏ ယံုၾကည္ခ်က္အရ အမ်ဳိးသၼီးကို သူ၏ ကားေရွ႕ခန္းတြင္ မစီးေစလုိဟု ဆုိပါ၏။

မည္သုိ႔မွ် ေျပာ၍ မရသည္အဆံုး ဆရာမသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ကား၏ အေနာက္ဘက္ခန္း၌သာ စီးခဲ့ပါသည္။ အတန္းအထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုးႏွင့္ အရပ္အရွည္ဆံုးေသာသူ တဦးျဖစ္သည့္ ကိုေစာစိန္ေရာက အေရွ႕ခန္းတြင္စီးနင္းခဲ့ပါသည္။ ေယာက်ၤားေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ပင္ ေခါင္မိုးေပၚတြင္တတ္၍ စီးနင္းလုိက္ပါလာခဲ့သည္။

ဘားအံျမိဳ႕သုိ႔ မဝင္မွီလမ္းခဲြသုိ႔အေရာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ကားသည္ ကားလမ္းအတုိင္း ဘားအံျမိဳ႕ရွိရာဘက္သုိ႔ ဦးတည္ျခင္းမရွိပဲ လမ္းေဘးသုိ႔ ေသြဖယ္ၿပီး အတန္ငယ္လွမ္းေသာ လူေနအိမ္မ်ားရွိရာသုိ႔ အရွိန္ႏွင့္ ေျပး၍ ေနသည္။ ကားအတြင္းခန္းပိုင္းမွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေခါင္းမိုးေပၚတြင္ စီးနင္းလုိက္လာေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္လည္း ရွိသည့္ ေနရာတြင္ ဝပ္၍ ေနျခင္းမွတပါး ဘာမွ်မတတ္နုိင္ေတာ့ပါ။ ျခံစည္းရုိးမ်ားကို ဝင္တုိက္မိသည္တုိင္ ကား၏ အရွိန္သည္ မကုန္ေသးပါ အိမ္တလံုးအား ဆက္၍ တုိက္မိၿပီး မက်ည္းပင္တပင္ကို အရွိန္ႏွင့္္ ဝင္၍ ေဆာင့္ၿပီးမွ ကားသည္ ရပ္သြားပါေတာ့သည္။

မိမိတုိ႔ ရြာထဲသို႔ ကားတစီး အရွိန္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ေက်းရြာအတြင္းရွိလူးမ်ားကလည္း ေအာ္ဟစ္၍ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးသူကေျပး ကားေပၚတြင္ စီးလာၾကေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အလန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္သည္အသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံကာ ပြတ္ေလာရုိက္သြားပါသည္။ ဘာျဖစ္သြားသည္ကို မည့္သူတ္ဦးမွ်မသိလုိက္ၾက။

ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကားေပၚမွ အျမန္ဆံုးေျပးဆင္းၾကသည္ ရြာသူရြာသားတုိ႔ကလည္း အုပ္စုႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားရွိရာသို႔ ကူညီဘုိိ႔ရန္ေရာက္ရွိလာသည္။

ကားဒရုိင္ဘာကေတာ့ သူ၏ ေျခေထာက္တဖတ္ ကားေဆာင့္ေသာအရွိန္ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္ထဲသို႔ ကြၽံ၍ဝင္သြားသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေန၏။ ေခါင္းခန္းထဲတြင္ ဒရုိင္ဘာႏွင့္ ကပ္လွ်က္စီးလာေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေစာစိန္ေရာ တေယာက္သတိလစ္၍ ေနေလျပီ။ မည္သူတဦးတေယာက္မွ ကိုစိန္ေရာကဲ့သို႔ ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္ျပီ သတိလစ္ေနသည္ကို မေတြ႔ရေပ။

ေက်းရြာမွ လူမ်ားတုိ႔အား ျမင္းလွည္းတစီး အျမန္စီစဥ္ေစျပီ ကိုစိန္ေရာအား ဘာအံေဆးရံုသို႔ ပို႔ရန္ စီစဥ္ၾကပါေတာ့သည္။
ျပႆနာက ကားဘရိတ္ေပါက္သြားျခင္းေပတည္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဆရာမကိုကား၏ ေရွ႕ခန္းတြင္း စီးရန္အတြက္ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ေသာ ဒရုိင္ဘာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပေတာ့မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ယခုကဲ့သို႔ အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိးကို ၾကံဳလုိက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ ကား၏ ေရွ႕ခန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာမတေယာက္စီးလာပါက အဘယ္သို႔ ျဖစ္သြားမည္ကို ကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ မေတြးဝ့့ံပါ။

ေခါင္းမွ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ သတိလစ္သြားေသာ ကိုစိန္ေရာအတြက္ ဆရာမအပါအဝင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး စုိးရိမ္ၾကသည္။"ငါ ညမွာ ျမင္လွည္း သံၾကားရင္ စိန္ေရာရဲ႕သတင္းဆုိးမ်ား ၾကားရေတာ့မလားလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး” ဟူ၍ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ေနာင္တြင္ သူ၏ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပပါသည္။

ႏွစ္ဆယ္ေလးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုစိန္ေရာတေယာက္သတိလစ္ၿပီး၊ သတိျပန္၍ လည္လာေသာ္လည္း ပံုမွန္အေနအထာသို႔ မေရာက္ရွိေသးေပ၊ ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ေနရွာသည္။ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေဆးရံုေပၚတြင္ေနရၿပီး၊ အေျခအေန ပံုမွန္က်န္းမာသည့္ အေနအထားသို႔ေရာက္ရွိမွ ဆရာဝန္က ေဆးရံုမွ ဆင္းခြင့္ျပဳသည္။

အစုိးရစစ္ ဆယ္တန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာမက ကိုစိန္ေရာအတြက္ ပို၍ စုိးရိမ္ပါသည္။ သတိလစ္သြားခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ သူ၏ ဦးေဏွာက္ထိခုိက္သြားမည္ကိုလည္း စုိးရိမ္ေနရဆဲျဖစ္သည္။

အားလံုးက ေပ်ာ္ရႊင္ရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တခုျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္ဆုိးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ေသာ ဆရာမတေယာက္ အထူးဝမ္းနည္းရပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။