စုိးခုိင္ညိန္း ● အထီးက်န္သူတေယာက္၏ ေန႔မ်ား

စုိးခုိင္ညိန္း ● အထီးက်န္သူတေယာက္၏ ေန႔မ်ား
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၈

(၁)
မၾကာခင္ ေႏြရာသီ ေရာက္လာေတာ့မွာဆိုေတာ့ ပန္းေတြ အညႇိဳးျမန္ေတာ့မွာပဲလို႔ေတြးမိၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးဆီက ထြက္ေျပး လာတဲ့ ႏွင္းမႈံေလးေတြကို ေနရာထိုင္ခင္း ျပင္မေပးမိဘူး။ ႏွင္းမႈံေလးေတြဟာ ဧည့္ခန္းထဲက မီးလင္းဖိုက မီးေရာင္ကို ျမင္ တာနဲ႔ ျခံထဲက ပန္းခင္းေတြရွိရာဆီ ေျပးထြက္သြားၾကတယ္။ ေလရဲ႕ တရႊီရႊီေအာ္သံနဲ႔အတူ ႏွင္းမႈံေလးေတြဟာ ေန ေရာင္ျခည္ကို ပုန္းကြယ္ဖို႔ ပြင့္ဖတ္ေတြရဲ႕ အလႊာအထပ္ေတြၾကား အတင္းလုယက္တိုး၀င္ေနၾကတယ္။ ဒါကို ပြင့္ဖတ္ေတြက တေျဖးေျဖးပြင့္အာလာၿပီး ႏွင္းမႈံေလးေတြ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေနေရာင္ျခည္ကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ေလေတာ့ ႏွင္းမႈံေလး ေတြဟာ မ်က္ရည္အျဖစ္နဲ႔ ပြင့္ဖတ္ေတြေပၚကေန ေလွ်ာဆင္းသြားေလေတာ့တယ္။ အို ဒီမွာေတာ့ ပန္းတခင္းလုံး စိုရႊဲလို႔ ပါလားကြယ္။

အခုခ်ိန္ဆို ဥၾသငွက္ဟာ ေႏြရာသီကိုကိုက္ခ်ီၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနေလာက္ၿပီ။ လူေတြ ေတာင္ေပၚကို ဝါးသြား ခုတ္ၾကၿပီလား၊ ေတာင္ေပၚမွာ မီးခိုးေတြ အူထြက္ေနတယ္။ ညမွာ ေတာင္ေျခဆီက ေခ်ေဟာက္သံေတြ မၾကားရတာ ၾကာၿပီ။ ျခံေရွ႕ လမ္းကေလးဆီက ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ျမင္းလွည္းခြာသံေတြ ၾကားရတယ္။ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ဘာေတြ တင္ေဆာင္ သြားတာပါလိမ့္၊ ပန္းစည္းေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆတ္ခ်ိဳေတြလား။ ၿမိဳ႕ေလးထဲမွာ သစ္ပင္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚ ထိုးဆင္းေနလို႔ လူေတြဟာ ထီးကိုယ္စီနဲ႔ လမ္းသလားေနၾကရတယ္ လို႔ သတင္းေတြ ၾကားရတယ္။ လူေတြရဲ႕ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ေစ်းထဲက ပန္းေတြဟာ ပြင့္အာရတာ ပန္းလွေရာ့မယ္လို႔ ေတြးရင္း မီးဖိုေပၚက ပိန္းဥျပဳတ္ထားတဲ့ အိုးကို ခ်လိုက္တယ္။ ရာသီစာ ဆိုတာ စားေပးရတယ္တဲ့ အဲဒီလိုနဲ႔ ပိန္းဥေတြဟာ သူ႔ဆီ ေရာက္ရွိလာတာ ျဖစ္တယ္။ ပိုေနတဲ့ ဥႏွစ္ဥကို ေတာ့ ျခံေထာင့္က ေရတြင္းေဘးမွာ ျမဳပ္ထားလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးတိုင္း အေညွာက္ကေလး ထြက္ ထြက္လာတာကို ေန႔စဥ္ ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ အလုပ္တခု လုပ္ခြင့္ ရသြားတာေပါ့။ ေပ်ာ္စရာပဲေလ။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ အထီးက်န္ တေယာက္တည္း ေနရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ ထိပ္လန္႔သူပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ အခု တေယာက္ တည္းပါပဲ။ အထီးက်န္တယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေအး စက္လွတယ္လို႔လည္း မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ နားစြင့္ၾကည့္ လိုက္ရင္ ပန္းေတြရဲ႕ ပြင့္အာသံေတြ ၾကားေနရတာပဲ။ ပ်ားပိတုံးေတြရဲ႕ ၿငီးညဴသံေတြ ၾကားေနရတာပဲ။ တေယာက္တည္းဆို ေပမဲ့ ပန္းခင္းႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာဆိုေတာ့ ဘာလိုေသးလဲ။ ေမႊးရနံ႔ေတြက သူ႔ရဲ႕ ထြက္သက္ ၀င္သက္အစဥ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေစ တယ္ေလ။ ဘ၀မွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းဟာ ေမႊးျမေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။

(၂)
တစုံတရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိမထားမိပဲ လမ္းမေပၚကို အခ်ိန္ျပည့္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ လမ္းမေပၚက မွတ္တိုင္မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသူေတြဟာ ဘာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတာ လဲ ဆိုတာကိုလည္း မေတြးမိပါဘူး။ ျမင္ေနရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း မဟုတ္သလို ျမင္ေနရတဲ့ ပုံရိပ္ေတြဟာလည္း သူ တကယ္ျမင္ေနရတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့ အရာေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို မျပည့္ေစႏိုင္ပါဘူး။ သူ ဘာျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကို သူမကို ေမးၾကည့္ရပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို သူမေလာက္ သူ မသိပါဘူး။ သူ ဆံပင္ေတြ ရွည္လာတာ၊ သူ နည္းနည္း ၀လာတာ၊ သူ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကားေတြဟာ သူျပန္ေျပာမွ သိရတာပါ။ သူဟာ ေလထဲက မျမင္ရတဲ့ အရာကို အတင္း လိုက္ရွာေဖြေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေဆာင္းရာသီ ကုန္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာမွ ေႏြရာသီရဲ႕ အပူကို သတိထားမိၿပီး သစ္ရြက္ေတြက တဖြဲဖြဲ ေႂကြက်လာတယ္။ ေမႊးရနံ႔ေတြလည္း တြန္႔လိမ္ေျခာက္ ေသြ႔လာတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တယ္၊ ေမတၱာပို႔တယ္၊ ေရျဖန္းတယ္၊ ဘုရားပန္းလဲတယ္၊ ေႏြကေတာ့ ပူျမဲပါပဲ။ ေမႊးရနံ႔က လည္း ေျခာက္ေသြ႔ျမဲပါပဲ။  ေလထဲမွာ ဖုန္မႈံ႕ေတြ ရွိတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ စကားထဲ ထည့္မေျပာၾကပါ ဘူး။ က်ီးကန္းက သူ မ အ တဲ့ အေၾကာင္း တအအနဲ႔ ေအာ္ေနေတာ့ သူ႔မွာ နႈတ္ဆိတ္ေနရပါတယ္။ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားမွန္ကေန ေနေရာင္ျခည္က ျဖတ္ခနဲ႔ လက္သြားေတာ့ အသိစိတ္မွာ သူမရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ေညွာ္နံ႔ ရလာတယ္ ဘယ္သူ ခ်က္ျပဳတ္ေနသလဲ၊ ေနာက္ေဖးဘက္က ေရကန္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္သံ ၾကားရတယ္။ သြားၾကည့္ေတာ့ အသံကိုလည္း မျမင္ရဘူး၊ အနံ႔ကိုလည္း ရွာမေတြ႔ဘူး။ အခန္းထဲမွာ ေခါက္တြန္႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္လို႔။ ေျခေထာက္လႈပ္တဲ့ အက်င့္၊ ဒူးနံ႔တဲ့ အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ေနာ္။ ေရခဲမုန္႔ ၊ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ အေအး ၊ စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ဆိုေတာ့ ဘာတခုမွ မေအး ဘူး။ မီးသတ္ဥၾသသံလား၊ အသံမွာ မီးစြဲေလာင္လို႔၊ ကားေတြ တစီးၿပီး တစီး ေျပးသြားလို႔၊ လိုက္မလား လိုက္မလား စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရုံကို တဲ့ ၊ ကားေပၚကေန ေအာ္သြားတယ္။ လူေတြဟာ ေျပးလႊား တိုးေ၀ွ႕ ခ်ိတ္ပါသြားတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားဘီးေအာက္မွာ ညက္ညက္ေၾကမြလို႔။ မီးခိုးနဲ႔ အိတ္ေဇာနံ႔ဟာ ဒရြတ္တိုက္လို႔။

(၃)
အခန္းဟာ ထုံးစံအတိုင္း တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔လို႔ ေနတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ လမ္းမေပၚမွာ တြန္႔လိမ္ေနတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ စီဒီခ်ပ္ေတြ ၀ယ္တယ္။ ဘတၱရီအိုးပ်က္ေတြ ၀ယ္တယ္ အသံဟာ တံလ်ပ္ေတြ ထေနတယ္။ အခ်ဥ္ေပါင္းသည္ဟာ တေမာင္ေမာင္ တေနာင္ေနာင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းကို အခ်က္ေပးေနတယ္။ အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ကေန ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္း တစုံက သူ႔ရဲ႕ ေန႔ေတြကို တရြက္ၿပီး တရြက္ မိတၱဴလွည့္ထုတ္ေနတယ္။ အခန္းမ်က္ႏွာၾကက္ဆီက အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးသံဟာ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲကို လာၿပီး ဆူးစူးသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေျခသုပ္ခုံေပၚက ေၾကာင္တေကာင္ဟာ ပါးစပ္ကို ျဖဲၿပီး သန္းေ၀ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျမာက္ကိုးရီးယားကို သံတမန္နည္း လမ္းျဖင့္ မေျဖရွင္းပါက ကမၻာလုံးဆိုင္ရာ ကပ္ဆိုးႀကီး ျဖစ္ေပၚလာမည္ဟု ရုရွားသမၼတ ဗလာဒီမာပူတင္က သတိေပးလိုက္တဲ့ သတင္း ထြက္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္းပဲ အိမ္ေရွ႕ တံစက္ၿမိတ္မွာ စာကေလးေတြကေတာ့ အသိုက္လုပ္ေနဆဲပါပဲ။ လမ္းမေပၚမွာလည္း လူသြားလူလာ မပ်က္ပါဘူး။ သူဟာ အခန္းေလးထဲမွာ ေပ်ာ့ညံ့ျခင္း၊ ေ၀၀ါးျခင္း စိုးထိပ္ျခင္း စတဲ့ အတိတ္က စိတ္ကူးေတြရဲ႕ ေပါက္ကြဲမႈမွာ တေျဖးေျဖး ခန္းေျခာက္လာေနတာကို စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း အစားထိုး ေျဖေဖ်ာက္ ေနရတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အာမခံခ်က္က ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ေပါက္ေရာက္ဖူးပြင့္လာေသာ ပန္းတပြင့္၏ ရနံ႔ပဲ လို႔ သူက ထင္ျမင္ယူဆထားတယ္။ ပန္းပြင့္ဟာ ရနံ႔ေမႊးတယ္။ လွပတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရြက္မပါတဲ့ ရိုးတံထီးတည္း မွာ တပြင့္တည္း ပြင့္ေနရတာကို အေ၀းက ေမႊးရနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ေနသူေတြက သတိမျပဳမိၾကပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သူ႔အဖို႔ ေၾကာင္ကို ေရခ်ိဳးေပးမိတဲ့ အေတြးသက္သက္မွ်ပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ သူ႔မွာ ျပာယာခတ္ရ တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိပါတယ္။ မထိုင္ခ်င္လည္း ဘက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆီပဲ စိတ္ေရာက္ေနတဲ့ ကိစၥ၊ ဦးတည္ခ်က္ မရွိ လမ္းမေပၚ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေမာင္းႏွင္ေနမိတဲ့ ကိစၥ၊ စသျဖင့္ သူ႔မွာ သူရဲ႕ ျဖစ္တည္ေနမႈနဲ႔ အက်ပ္အတည္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ပါပဲ၊ စက္ရုံေခါင္တိုင္က တလူလူတက္ေနတဲ့ မီးခိုးေတြကို ေငးရီၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ တိမ္ေတြ ျဖစ္လာေလမလားေပါ့။

(၄)
ေဆာင္းေနဟာ အေဆာင္ေလးေပၚသို႔ ေစာင္းက်ကာ ေတာက္ေလာင္လွ်က္ ရွိတယ္။ အေဆာင္သြပ္မိုးေပၚကို ျပဳတ္က်လာတဲ့ ဗာဒံသီးေႂကြက်သံသာ စိတ္ထဲမွာ ဒိုင္း ခနဲ႔ ျမည္ဟီးသြားတယ္။ ေလတိုက္တိုင္း သြပ္မိုးကို တဂ်စ္ဂ်စ္ ဆြဲျခစ္ေနတဲ့ စိန္ပန္းကိုင္းေတြရဲ႕ ဆြဲျခစ္မႈဟာ စိတ္ႏွလုံးထဲ နစ္သထက္နစ္ကာ အစင္းေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနတယ္။ အေဆာင္ေဘး လမ္းမေပၚမွ ကားတစီးက ေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔ ၿငီးေငြ႔မႈကို ျဖတ္ႀကိတ္သြားေလတယ္။ ပင္စည္ကေန ေႂကြက်လာတဲ့ ပိေတာက္ရြက္၀ါေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေန စင္ထြက္ေနမႈကို တရားျပၿပီး ညွိဳးေရာ္ ေျခာက္ေသြ႔သြားတယ္။ လူအုပ္ႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္၀င္ေရာက္ကာမွ တေယာက္တည္းရဲ႕ အျဖစ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ သူ႔အတြက္ တကိုယ္စာ အိပ္ယာကေလးဟာ ပင္လယ္ႀကီးပမာ က်ယ္ေျပာလွပါၿပီ။ ေကာ္ဖီ ခါးခါးေလးတခြက္က သူ႔ဘ၀အတြက္ ခန္းနားလွပါၿပီ။ တခြန္းတည္းေသာ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ပါ စကားက သူ႔အဖို႔ တသက္စာ က်န္းမာေရး ေဆာင္ပုဒ္ တခု ျဖစေပတယ္။ သူ၏ စိမ္းလန္းမႈကို သစ္ပင္မ်ားဆီမွ ရရွိႏိုင္ကာ ေက်းငွက္မ်ားဆီမွ သတင္းစကား ရႏိုင္ပါတယ္။ ၿငီးေငြ႔မႈကို ညီးညဴလွ်က္ရွိေသာ ခိုၿငီးသံမ်ားဟာ သူ႔ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ျဖစ္ပါတယ္။ နာရီလက္တံက ေျခာက္ေသြ႔မႈကို တဂ်စ္ဂ်စ္တိုက္စားၿပီး ႏုပ်ိဳျခင္းကို ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုေသာ အရာက အရည္ေပ်ာ္ကာ သူ႔အပါးက ကြာက်ကာ စီးဆင္း ခမ္းေျခာက္သြားေပၿပီ။ ေႏြရာသီထဲမွ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းေသာ သစ္ေျခာက္ပင္ေတြဟာ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔မႈရဲ႕ အလွတရား ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအလွတရားမွာ သူက ရွင္သန္ေနတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ သူက ဖုန္မံႈ႔ကေလး တမံႈ႔ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္မ်က္စိထဲတြင္မွ အမိႈက္တစလို မ၀င္ေရာက္လိုပဲ ေလထဲတြင္ ဦးတည္ရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာေနခ်င္ပါသတဲ့။ သူရဲ႕ ဘယ္အရာကိုမွ မခုတ္ထစ္ပဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ျဖစ္တည္ ရွင္သန္မႈဟာ ကမၻာေျမအတြက္ သူတတ္စြမ္းသမွ် အလွဆင္ထားေသာ အလွတရားျဖစ္တယ္။ သူဆိုတာ ကေလးငယ္ေလး တေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွ မိုးပ်ံ ပူေဖာင္း တလုံးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၅)
ညေနခင္းဟာ လြမ္းစရာပဲ။ လူေတြဟာ အိမ္မျပန္ၾကေသးဘူး။ ေရွာ့ပင္းေမာေတြ ေရွ႕မွာ၊ စင္တာေတြထဲမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားတယ္။ ဖုန္းေျပာၿပီး ဖုန္းမဆက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာ စိတ္ေကာက္ တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြမွာ ထုိင္ၿပီး ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ ဖုန္းကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ ျမန္ျမန္သြားလို႔ မရ ေရွ႕မွာ လူေတြနဲ႔ ပိတ္ေနတယ္။ လူေတြဟာ မ်ားလွပါလား၊ ပြဲေစ်းတန္းႀကီးလိုပါလားလို႔ ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးျမင္မွ ကိုယ္ဟာ တေယာက္တည္းပါလားလို႔ သတိထားမိလာ တယ္။ လူကူးတံတားေပၚမွာ ၊ လမ္းေဘး ၀က္သားဒုတ္ထိုးဆိုင္မွာ၊ လူတိုင္းဟာ ေျပာစရာ စကားေတြနဲ႔၊ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ကိုယ္က ဘယ္ထဲမွ မပါျဖစ္ေနတယ္။ တံတားေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာ္ရည္ေတြ စီးဆင္းသြားသလို ကားမီးေရာင္ေတြဟာ လမ္းတေလွ်ာက္ စီး၀င္ သြားတယ္။ ေကာင္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးက တံတားေထာင့္ခ်ိဳးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ၿပီး လက္ခ်င္းကိုင္ဆုပ္ၿပီး တစုံတရာကို စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚက ၀က္သားဒုတ္ထိုးဆိုင္မွာ လူေတြ စုၿပံဳထိုင္ေနၾက တယ္။ ေကာင္မေလးက ေကာင္းကေလးကို အသဲတဖတ္ကို ခြံ႕ေကြၽးလို႔။ အသားကင္ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိမွ သိသိသာသာ ဗိုက္ဆာေနမွန္းကို သတိထားမိျပန္တယ္။ အရာအားလုံးထဲမွာ ကိုယ္ဟာ တသီးတျခား ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ ခ်ိတ္ဆက္ ေပ်ာ္၀င္လို႔ မရဘူး။ ခြက္ထဲကေန အျပင္ဖက္ကို ထြက္က် ေနတဲ့ ေရတစက္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွာင္လာၿပီ။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ လမင္းႀကီးက တခုတည္းေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က အလင္းလက္ဆုံး ၾကယ္တပြင့္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။

စိုးခိုင္ညိန္း

Comments