ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္

 ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ 

(မိုုးမခ) ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၈

ေႏြညတစ္ညတြင္ ပူအိုက္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ရာမ၀င္ႏိုင္ၾကေသးဘဲ သံပရာေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရင္း ေအာက္ပါအတိုင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။

အေဖ။ ။ သားရဲ႕ညီေလးက ပုဆိုးမ၀တ္ဘူးကြ။ ေျပာလို႔လည္း မရပါဘူးကြာ။ ပြဲေလးဘာေလးရွိမွပဲ ပုဆိုးအတင္း၀တ္ခိုင္းလို႔ ရတယ္။ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္ေနတာၾကည့္ၿပီး သား အေမက အုိက္လိုက္တာ သားေလးရယ္လို႔ ေျပာေျပာေနတာ ၾကားရတယ္။

သား။ ။ ဒါ သူတို႔လူငယ္ေတြအတြက္ လြတ္လပ္ခြင့္ပဲ။ ၀တ္ခ်င္တာကို ၀တ္ေနရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့အတြက္ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း အေအးဓာတ္ေတြနဲ႔ လႊမ္းျခံဳသြားပုံေပၚပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အေဖက လူငယ္ေတြကို ပုဆိုး၀တ္တာႀကိဳက္သလား၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကို သေဘာက်သလား။

အေဖ။ ။ ဒို႔ငယ္ငယ္တုန္းက နယ္မွာ ညေနဖက္ ေျပးေျပးလႊားလႊား ကစားၾကေတာ့ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ကစားၾကတာေပါ႔။ ေဘာလီေဘာပုတ္လည္း ခါးေတာင္းက်ိဳက္နဲ႔ပဲ။ က်ည္းသားရိုက္လည္း ခါးေတာင္းက်ိဳက္နဲ႔ပဲ။ ျခင္းခတ္လည္း ခါးေတာင္းက်ိဳက္နဲ႔ပဲ။ ေဟာ .. အလုပ္၀င္တဲ့ေန႔မွာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရတာပဲေလ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က အတန္းေက်ာင္းတက္လည္း ပုဆိုးနဲ႔၊ တကၠသိုလ္တက္လည္း ပုဆိုးနဲ႔။ တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသားထဲက တစ္ခ်ိဳ႕သာ ေကာင္မေလးေတြ ပိုးပန္းဖို႔ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရင္း ရွိဳးထုတ္ၾကတာ။ ဒါမ်ိဳး ျမင္ရဖူးၿပီး သိပ္သေဘာမေတြ႔ေပမယ့္ အလုပ္ထဲေရာက္တဲ့အခါ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရတာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွ ေဘာင္းဘီ၀တ္တဲ့ အက်ိဳးကို ခံစားရတာပါပဲ။ အိမ္ေနရင္းေတာ့ ၀တ္မေနပါဘူး။

သား။ ။ အဲဒီေတာ့ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖ ဘယ္လိုျမင္မိသလဲ ဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါဦး။

အေဖ။ ။ ေျပာင္းသင့္တယ္။ ပုဆိုးေတြ ထဘီေတြ ၀တ္ေနတာကေန ေဘာင္းဘီေျပာင္း၀တ္သင့္တယ္။ ေနရာ ေဒသလိုက္ၿပီး ေျပာင္းသင့္တယ္။

သား။ ။ အေဖေျပာတာ လြယ္ပုံရေပမယ့္ ေဘာင္းဘီက ပုဆိုးတို႔ ထဘီတို႔နဲ႔ စာရင္ ေစ်းက ကြာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ၀တ္ရတာက ေဘာင္းဘီေလာက္ ကရိကထ မမ်ားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ပုဆိုးကို ခါးပတ္ပတ္၀တ္ၾကတာ မရွိသေလာက္ နည္းသြားေပမဲ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရင္ေတာ့ စမတ္က်တယ္ ေျပာလို႔ရေအာင္ ခါးပတ္ကေလး ပတ္၀တ္ၾကတာကိုး အေဖရ။

အေဖ။ ။ ေစ်းႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြ ၀ယ္၀တ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ ၀တ္ၾကရမယ္။ ပုဆိုးေရာင္းတဲ့သူ ထဘီေရာင္းတဲ့သူေတြ ေဘာင္းဘီေျပာင္းေရာင္းၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ ေဘာင္းဘီေစ်းကြက္လည္း က်ယ္ျပန္႔လာၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ရွိလာမယ္၊ ေစ်းႏွဳန္းေတြလည္း သင့္တင့္လာရမွာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕ပုဆိုးေတြ ထဘီေတြဆိုရင္ ေဘာင္းဘီေစ်းထက္ေတာင္ အဖိုးနွဳန္းႀကီးေသးတယ္ မဟုတ္လား။

သား။ ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ဖို႔ကို ဘယ္သူက သေဘာက်မွာလဲ။

အေဖ။ ။ သား အခု အလုပ္လုပ္ေတာ့ ပုဆိုး၀တ္ၿပီး လုပ္သလား။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေနရတာပဲ။ ပုဆိုး၀တ္ၿပီး အလုပ္လုပ္တာထက္ ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ တနည္းေျပာရရင္ ေျပးလႊားသြားလာရမယ့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ လုပ္ရာမွာ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆိုရင္လည္း ထဘီ ခဏ ခဏ ျပင္၀တ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါက အလုပ္ေတြမွာ မျဖစ္မေန ၀တ္ဖို႔ လိုလာၿပီဆိုရင္ သေဘာမက်လည္း ၀တ္ကို ၀တ္ရမွာျဖစ္လို႔ပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ႏိုင္ငံတကာအားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြ ၀င္ၿပိဳင္ၿပီဆိုရင္ အားကစားေဘာင္းဘီတို ေဘာင္းဘီရွည္ေတြ၀တ္ၿပီး ၿပိဳင္ၾကရတာမဟုတ္လား။

သား။ ။ အခုတေလာေတြ႔ေနရတာ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပုဆိုး၀တ္ ထဘီ၀တ္ရတဲ့ ကာလဆိုတာ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ေတြ႔ရတယ္။ အတန္းငယ္စဥ္မွာေတာ့ ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ ဂါ၀န္ေတြ ၀တ္တာ လက္ခံၾကၿပီး အတန္းၾကီးလာတဲ့အခါ အင္း .. အလယ္တန္းဆိုပါစို႔ အေဖ၊ အဲဒီအတန္းေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ မ၀တ္ရေတာ့ဘဲ ပုဆိုးေတြ ထဘီေတြျပန္၀တ္ရသတဲ့။ အဲ .. အဲဒီ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း တခ်ိဳ႕တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေဘာင္းဘီေတြ စကပ္ေတြ ၀တ္လို႔ မရျပန္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖတို႔ ကာလတုန္းကလိုပါပဲ၊ လုပ္ငန္းခြင္၀င္တဲ့အခါမွ လုပ္ငန္းမွာ လုိအပ္လို႔ ေဘာင္းဘီေတြျပန္၀တ္ၾကတာကို ေလ့လာမိတာပါပဲ။

အေဖ။ ။ ဆက္ပါဦးကြ။

သား။ ။ အဲဒီ တကၠသိုလ္ေတြက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံျခားကို ေက်ာင္းကလႊတ္လို႔ သြားၾကျပန္ေတာ့ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလိုက်င့္ဆိုလား။ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ ျဖစ္ၾကျပန္ေရာ။ ပုဆိုးတရႊမ္းရႊမ္းလုပ္ ဘာျဖစ္လဲ၊ ထဘီ တရႊတ္ရႊတ္လုပ္ ဘာျဖစ္လဲ။ ပုဆိုးေကာင္းေတြ အဖိုးတန္ထဘီေတြ ႏုိင္ငံျခားမွာ ဂုဏ္ယူၿပီး ၀တ္ၾကတာလည္း တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ ဓာတ္ပုံေတြမွာ ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ခဲ့တဲ့ သူေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ျပည္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပုဆိုးေတြ ထဘီေတြ ျပန္၀တ္ရနဲ႔။ ပတ္ခ်ာလည္ေနတာပါပဲ။ သူတို႔ခမ်ာ ဟိုမွာလည္း ၀တ္တာပဲ၊ ဒီေရာက္မွ ဘာေၾကာင့္ မ၀တ္ရတာလဲလို႔ စဥ္းစားမိၾကမယ္ ထင္တာပဲ။

အေဖ။ ။ အဲဒီေတာ့ ..

သား။ ။ အဲဒီေတာ့ ပုဆိုးမ၀တ္ၾကနဲ႔၊ ထဘီမ၀တ္ၾကနဲ႔၊ ေဘာင္းဘီသာ၀တ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းရင္ ဘယ္သူက လုိက္ၿပီး ၀တ္ၾကမွာလဲ။

အေဖ။ ။ သား ေျပာဆိုပုံ နားေထာင္ရတာ ေဒါသံအနည္းငယ္ပါသလိုလိုေတာင္ ရွိေနပုံေပါက္တယ္။ ပုဆိုးကိုပဲ အရင္တုန္းက စြဲစြဲျမဲျမဲ၀တ္တတ္တဲ့ သားတုိ႔ေတာင္ လက္ခံေနၿပီပဲ။ ဒို႔လည္း ေဘာင္းဘီ၀တ္ျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ အလုပ္ေတြ မ်ားစြာလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ မင္းရဲ႕ညီေလးေတြ ေဘာင္းဘီ၀တ္ေနၾကၿပီ။ ဒါကလည္း သူတို႔အရြယ္ေတြအားလုံးနီးပါးကို ၾကည့္လိုက္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္လူငယ္ေတြ မ်ားလာတာ ေတြ႔ေနရတာပဲ။ သူတို႔ေနာက္ပိုင္းက လူငယ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳကိုလည္း သတိထားမိလိမ့္မယ္။ ေျပာရရင္ သားနဲ႔ တန္းတူျဖစ္တဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြအထိ လက္မခံဘူးထားဦး၊ သားတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ တူ တူမေတြကေန ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကို လက္ခံေနၾကတာေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အခုေနမွာ လက္မခံႏုိင္တာေတြ ရွိတာကိုေတာ့ လက္ခံရလိမ့္မယ္။ သားတို႔ အခု တီးေနတဲ့ ဂီတာလိုေပါ႔။ သားတို႔အဖိုးအဖြားေတြဆိုရင္ သူ႔သားငယ္ သားတို႔ဦးေလး ဂီတာတီးတတ္တာ သိေပမယ့္ အိမ္မွာ ၀ယ္ေပးထားရင္ နားၿငီးလို႔ဆိုတဲ့ ကာလကေန ေဟာ အခု ဂီတာဆိုတာကို တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္ႀကီးေတြလို႔ ဘယ္သူမွ ေစာဒကမတက္ၾကေတာ့ဘူး။ မိဘေတြကေတာင္ သူတို႔ သားသမီးေတြ ဂီတာေတြ လြယ္ၿပီး အဆိုၿပိဳင္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္တုိင္တက္ေရာက္ အားေပးေနၾကတာ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ ကမာၻ႔ဂီတကို ဒို႔တေတြလည္း အဆင့္မီမီ တီးခတ္ႏိုင္ၾကတာပဲဆိုတာ ျပေနၾကၿပီ။

သား။ ။ ဟုတ္ကဲ့ အေဖ။ ဒါေပမဲ့ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ …

အေဖ။ ။ ေအး .. ႏုိုင္ငံျခားက စာသင္ေက်ာင္းေတြ တကၠသိုလ္ေတြမွာ အ၀တ္အစားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားၾကသလဲ။ သူတို႔က အေအးတုိင္းျပည္ေတြျဖစ္လို႔ ေဘာင္းဘီ အျမဲတမ္း၀တ္ရတာလို႔ေတာ့ အေျပာမေစာနဲ႔ဦးေပါ႔။

သား။ ။ အေျခခံစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ေဘာင္းဘီ၀တ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြက ဂါ၀န္ေတြ ၀တ္ရတယ္။ အားကစားလုပ္ရမယ့္ ေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ အားကစားေဘာင္းဘီတခါတည္း ၀တ္လာၾကတာေတြ႔ဖူးတယ္။ ေလ့လာရသေလာက္က သူတို႔မွာ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳပုံစံ (Dress Code) ဆိုတာမ်ိဳး ထုတ္ျပန္ထားတာ ရွိတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမွာေပါ႔။ အတင္းအက်ပ္ႀကီးေတာ့ ဒါ မ၀တ္ရဘူး ဒါ ၀တ္ရမယ္လို႔ မရွိဘူး။ တကၠသိုလ္ေတြအေနနဲ႔ကလည္း ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔ တကၠသိိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမွန္းသိေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားလာၾကတာမ်ိဳးရွိသလို၊ Dress Code ကို မသိလို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သိရဲ႕သားနဲ႔ မလိုက္နာခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာင္းဘီအတိုေတြ ရာဘာေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ၀တ္ၿပီး အတန္းလာတက္သူေတြရွိတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ရဖူးတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ သင္တန္းပို႔ခ်တဲ့ ကထိက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ပါေမာကၡေတြအေနနဲ႔ ျမင္တဲ့အခါ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို သတိေပး ေျပာဆိုၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားလို႔ အ၀တ္အစားအျမင္မေတာ္တာမ်ိဳးဆိုရင္လည္း သက္ဆိုင္ရာစာၾကည့္တိုက္၀န္ထမ္းက ေအးေအးေဆးေဆးေခၚေျပာေလ့ရွိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေျပာစရာမလိုေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ထိန္းသြားတာမ်ိဳး ေတြ႔ရတာပါပဲ။

အေဖ။ ။ သားအေနနဲ႔ ေဘာင္းဘီေျပာင္း၀တ္တာဟာ ဒို႔ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေရာ မျမင္မိဘူးလား။ ေျပာတာ ၾကားဖူးမွာေပါ႔၊ ဘိုဆန္တယ္ဆိုတာ။

သား။ ။ ပုဆိုး၀တ္တာ ထဘီ၀တ္တာေတြဟာ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္လာလို႔ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳပဲလို႔ ဆိုရင္ အဲဒီ ပုဆိုးေတြ ထဘီေတြ ခ်ဳပ္လုပ္ပုံ ခ်ဳပ္လုပ္နည္း ၀တ္ပုံ၀တ္နည္း အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပုံေတြ တနည္းအားျဖင့္ ေရွးေရွးတုန္းကအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့တာကို ဆုတ္ယုတ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ အဲဒါေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္ရမွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကာလေတြမွာ ဟိုအရင္ကာလေတြတုန္းကအတိုင္း မ၀တ္စားၾကေတာ့တာလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာဖို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ယဥ္ေက်းမွဳတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာတာက သူ႔အရင္ရွိၿပီးသား ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာကို အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲခ်င္မွဳကေန ျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ မွတ္ယူပါတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာမွာလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔ သူေပါ႔။ ဘိုဆန္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဘိုေတြရဲ႕ ပညာေတြကိုတတ္မွ သိပၸံေခတ္ကို ၀င္ဆန္႔ႏိုင္မွာျဖစ္လို႔ သူတို႔ဆီက ဆင္းသက္လာတဲ့ ပညာရပ္ေတြကိုေတာင္ သင္ေနရတာပဲ။ ေဘာင္းဘီေျပာင္း၀တ္လို႔ ဘိုဆန္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ မသင့္ပါဘူး အေဖ။ အမွန္က ေဘာင္းဘီေျပာင္း၀တ္တာဟာ ကမာၻဆန္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာဆိုသင့္တာေပါ႔။

အေဖ။ ။ ဒါဆို ေဘာင္းဘီ၀တ္ခ်င္တဲ့သူက ၀တ္၊ ပုဆိုး ထဘီ ဆက္၀တ္ခ်င္သူေတြက ဆက္၀တ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေကာ။

သား။ ။ သားတို႔ စကား၀ိုင္း အစမွာ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ လူငယ္ေတြ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကို သူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္လို႔ သတ္မွတ္ေပးႏုိင္ရင္ ပုဆိုး ထဘီကိုပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ ၀တ္ခ်င္သူေတြကိုလည္း ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသူေတြ၊ ျပတိုက္ထဲကသူေတြလို႔ ေျပာဆိုေနဖို႔ ဘယ္သင့္ပါ႔မလဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔ အခြင့္အေရး သူတို႔ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ ရွိၾကတဲ့အတြက္ ေလးစားသမွဳ ျပဳရမွာပါပဲ။ ပုဆိုး ထဘီ၀တ္တာကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳလို႔ က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ရင္ ဒီယဥ္ေက်းမွဳကို တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းရပါမယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ အခမ္းအနားေတြ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားတာေတြမွာ ၀တ္ဆင္တာ ျပဳလုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးလည္း ဒီလို အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲ။ ကေလးသူငယ္ေတြကိုလည္း သူတို႔ ပုဆိုးႏိုင္တဲ့အရြယ္ ထဘီႏိုင္တဲ့အရြယ္ေတြမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္ဖို႔ သင္ျပေပးႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ထိန္းသိမ္းျခင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အလုပ္တြင္ေအာင္၊ ေက်ာင္းတက္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေဘာင္းဘီမ၀တ္သင့္ဘူးလားဆိုတာကိုေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ရမယ္၊ ေဘာင္းဘီ၀တ္ခြင့္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္ၾကရမယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

အေဖ။ ။ ကဲ သား .. ညဥ့္လည္း နက္ၿပီ။ မင္းလည္း မနက္ျဖန္ ေစာေစာထရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့။ မင္းမွာ ညအိပ္၀တ္ဖို႔ ေဘာင္းဘီ မပါလာျပန္ဘူး ထင္တယ္။ အိုက္ကလဲ အေတာ္အိုက္တာ၊ ရွိတဲ့ပုဆိုးေလးနဲ႔ လဲ၀တ္ၿပီးမွအိပ္။

သား။ ။ (လက္၀ါးကာ သမ္းေ၀လ်က္) ဟုတ္ကဲ့ အေဖ ။ ဒါလည္း အေၾကာင္းညီညြတ္လို႔ ဆိုၿပီး ေျပာရင္ မလြန္ေလာက္ဘူး ထင္တာပါပဲ။