မင္းကိုုႏိုုင္ - ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ခံစားနာက်င္ေနရမည့္ကေလးေတြအတြက္ မနွစ္ကေရးတဲ႔စာ
(မိုုးမခ) ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၈
သားႏွင့္သမီးေရ ... စာေမးပြဲ မေအာင္လုိ႔အသက္ကုိ အလြယ္စြန္႔ခဲ့ရသူေတြ ရွိသလုိ ၊ အသက္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးျပီး စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ ေျဖခဲ့ၾကသူေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လုိ႔ စာေရးလုိက္တယ္။
၁၀တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္တိုင္း နားစြင့္ ရင္ေမာရတယ္။ စာေမးပြဲဆိုတာကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ။ လူ႔ဘ၀မွာ စာေမးပြဲေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျဖရမလဲ၊ ေအာင္စာရင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေမွ်ာ္ရမလဲ။
တို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲေတြအေပၚ သေဘာထားက အႏၱရာယ္ႀကီးတဲ့ အေန အထားေရာက္ေနၿပီလား။ေ သမင္းရဲ႕ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံကို ကေလးေတြ ခံစားရ ကုန္ၿပီလား။ အဓိက ကေတာ့ ဖိအားေတြပဲ။ မိဘနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ဖိအားေတြ ေပးထားလို႔လဲ။ တစ္ႀကိမ္မရရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္၊ ဒီနည္း မရရင္ ေနာက္တစ္နည္းဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာေတြမရွိ လို႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ရဲ႕လမ္းေတြဟာ လမ္းသြယ္ လမ္းခြဲေတြ မ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္
ထားတာပါ။
က်ရႈံးလို႔ ေသာကပြားေနၾကသူေတြအေၾကာင္း ေျပာလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး။ ေအာင္လ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္၊ ေနစရာမရွိတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဂုဏ္ထူးနည္းလို႔၊ မထြက္လို႔ စသျဖင့္ "ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္တာေတာင္ ထိပ္ဆံုး ၁၀ေ ယာက္ထဲမပါလို႔ ဆိုတဲ့ ျပႆနာက ရွိေသး။
တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဆယ္တန္းကို ဒီႏွစ္ ေအာင္မေအာင္၊ ဂုဏ္ထူးဘယ္ေလာက္ပါမပါ၊ အမွတ္ ဘယ္ေလာက္ရ မရ ဆိုတဲ့နဲ႔ လမ္းမဆံုးသြားဘူးဆိုတာ သိၾကလ်က္နဲ႔ ကေလးေတြ အေပၚ မလိုအပ္ဘဲ ဖိအား မဝင္ေစခ်င္တာပါ။
ျပန္စဥ္းစားေစခ်င္တယ္ -
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ၊
ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္တိုင္း ကေလးကို အျပစ္တင္တာ တရားရဲ႕လား။
ကေလးေတြအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။
ကေလးဆိုတာ ဘာေရြးတတ္မွာမို႔လဲ။ တို႔မိဘ လူၾကီးေတြက အေကာင္းဆံုးေရြးေပးထားတာ။ အေကာင္းဆံုး ပံ့ပိုးထားတာလို႔ ေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ကေလးကို ေရြးခ်ယ္စြမ္း ရွိေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ ပညာေရး စနစ္ ရွိ မရွိဆိုတာလည္း ၾကည့္ရမယ့္ ကိစၥပါ။ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ ကာလမွာ ကေလးကို
ဂဏန္းတြက္ စာက်က္ျခင္းအျပင္ စဥ္းစား ေတြေခၚတတ္ဖို႔ ဘာေတြသင္ေပးခဲ့ပါသလဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲဟာ ဒီေန႔အထိ စာက်က္ ဂဏန္းတြက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီစာေမးပြဲမွာ ကေလးရဲ႕သီးျခား အျခား စြမ္းရည္ေတြကို ဘာေတြစစ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ။ ဒီလုိေတြး ရေအာင္ပါ။ ဘဝမွာ လူတိုင္းဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေန မရႏိုင္ဘူး။ ဒီအတြက္ ဝန္းက်င္နဲ႔ အက်ိဳးတူ ေနတတ္တဲ့ အက်င့္လိုပါတယ္။
ဘဝမွာ ေသခ်ာေပါက္ၾကံဳရမည့္ အခက္အခဲေတြအတြက္ ရွိသမွ် ေပးထားခ်က္နဲ႔တင္ အျမဲ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္က ေတြ႔တဲ့ အရာေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ျပီးဖန္တီးႏိုင္ရပါမယ္။ ဥပမာ၊ ကမ္းပါးႏွစ္ခုကို ခုန္ေက်ာ္သြားဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္၊ တံတားလည္း မရွိတဲ့အခါ ကမ္းပါးထိပ္က သစ္ပင္ကို ခုတ္လွဲျပီး တံတားထုိး
ရတာမ်ိဳးပါ။
ယခုစာေမးပြဲဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း၊ အားကစား၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈ၊ စာနာတရား၊ အႏုပညာစြမ္းရည္၊ စာရိတၱေကာင္းႏွင့္ အမူအက်င့္ေကာင္းမ်ား ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈ စသျဖင့္ အဲဒီအခ်က္ေတြကို စစ္ေဆး ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသလား။ အဲဒီအရာေတြဟာ ဘဝအတြက္ အေရးမပါလို႔လား၊ ေတြးေစ ေမးေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီတစ္ၾကိမ္ႏွင့္မရရင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္၊ ဒီလမ္းနဲ႔ မေရာက္ရင္ ေနာက္တစ္လမ္း စသျဖင့္ အခြင့္အေရး ေပးကို ေပးရပါမယ္။ တစ္ႏွစ္ ေနာက္က်တာေပါ့၊ အခ်ိန္ပုပ္တာေပါ့လို႔ မကန္႔ကြက္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘဝမွာ တစ္ႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ တစ္နာရီ တစ္မိနစ္ တစ္ စကၠန္႔ ေနာက္က်ရင္ေတာင္ နစ္နာမႈေတြ ရွိတတ္တယ္ ဆိုတာ
လက္ခံပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲဟာ လူ႔ဘဝရဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္ မရေတာ့တဲ့ အဆံုးအျဖတ္လို႔ေတာ့ ကေလးကို မသတ္မွတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သူဟာ ေက်ာင္းစာ ျပင္ပစာေတြကိုလည္း ေလ့လာေနသင့္ပါတယ္၊ အခ်ည္းအႏွီး အခ်ိန္ မျဖစ္ေနရင္ ျပီးတာပါပဲ။
အခုစာေမးပြဲ ရလာဒ္ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အထိနာသြားၾကတဲ့ ကေလးေတြကို တစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာေရးေနစဥ္ သတင္း တစ္ပုဒ္ ဝင္လာလို႔ပါ။
ဟိုးရွမ္းျပည္နယ္ ေက်ာက္မဲျမိဳ႕က စစ္ေရွာင္ ကေလးေတြအေၾကာင္းေပါ့။ စစ္ေရွာင္ကေလးဆိုတာ အိုးအိမ္ေတြဆံုးရႈံး ခဲ့ပါျပီ။ အမ်ားစုက မိဘနဲ႔ စံုစံုလင္လင္ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ စားဝတ္ေနေရး ဘာတစ္ခုမွ ကိုယ့္အစြမ္းနဲ႔ မရွာေဖြႏိုင္ေသးပါ။ အဲဒီကေလးအတြက္ ျပည္သူေတြကပဲ စုေပါင္းဌားရမ္းေပးထားတဲ့ အိမ္တစ္လံုးမွာ စုေနၾက၊ စာစုသင္ၾကရပါတယ္။ အိုးအိမ္ ေတာင္ယာေတြ၊ မိသားစုေတြ ဆံုးရႈံးေနတဲ့ စိတ္ေသာက
ေတြၾကားက သင္ၾက၊ ေျဖၾကရတာပါ။ သာမန္ ကေလးေတြနဲ႔ အေျခခံမတူ ပါဘူး။ မႏွစ္က ၃၀ ေယာက္ ၁၀တန္းေျဖတာ ၃ေယာက္ ေအာင္ပါတယ္။ မေအာင္တဲ့ ကေလး၂၀ေက်ာ္ဟာ စာေမးပြဲသာက်တာ ဘဝကို အရႈံးမေပးခဲ့ၾကပါဘူး။ မျပည့္မစံု မလံုမျခံဳ ခံစားေနရတဲ့ အေျခအေနထဲကပဲ မေလွ်ာ့တမ္း ၾကိဳးစား
ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘယ္လိုၾကိဳးစားခဲ့သလဲ။
သူတို႔ဟာ ေဝးလံေခါင္သီ ျပည္နယ္ ေက်းရြာကပါ။ သူတို႔ခမ်ာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ျမန္မာစာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ကို သင္ေပးရတဲ့ ဆရာမေတြက ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ဟာ ရူပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒလို ဘာသာမ်ိဳးေတြမွာ အင္မတန္ အားနည္းၾကတယ္။ အေျခခံေကာင္းေတြ မရခဲ့ၾကဘူး။ သာမာန္ ျမဳိ႕ႀကီး
ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြမ္းက်င္ျပီး ျဖစ္တဲ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရေတြ သီအိုရီေတြ ျဒပ္စင္ေတြနဲ႔ ေဗလင္စီေတြကို ဒီကေလးေတြ( တုိင္းရင္းသားကေလးေတြခမ်ာ) မရင္းႏွီးၾကရွာဘူး။ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ မွတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားရတာ။ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြကလည္း က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမလံုးဝမပါ။ Guide ေခၚ လမ္းညႊန္လည္း လံုးဝမရွိဘဲ အစိုးရေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ပဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး ေန႔ေရာ ညပါ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရတာပါ။
သားတို႔ သမီးတို႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ ျမိဳ႕ၾကီးမွာ က်ဴရွင္မယူဘဲ ဘယ္ႏွေယာက္ေျဖဝံ့ၾကသလဲ။ ခုနက စစ္ေရွာင္ကေလးေတြ ကေတာ့ ရွိတာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ၾကရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ တတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေျဖဆိုသူ ၂၁ ဦးမွာ ေအာင္ျမင္သူ ၅ ဦး။ ေအာင္ျမင္သူအားလံုး ဂုဏ္ထူး ကိုယ္စီပါခဲ့ၾကတယ္။
ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္လဲဆုိတာ တြက္ၾကည့္ပါ။ အမ်ားျပည္သူေပးလွဴသမွ် ေန႔စဥ္ အာဟာရနဲ႔ ဆက္ျပီး သူတို႔ ရေအာင္လုပ္ျပခဲ့ၾကတာပါ။
သူတို႔ မႏွစ္က ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္က်ရႈံးခဲ့တယ္ဆိုတာ ေျပာျပီးပါျပီ။ ဖိနပ္မပါဘဲ အသက္လုေျပးလာရ၊ ဘုရားကုန္းေပၚမွာ ေဆာင္း ခ်မ္းခ်မ္းကို အေႏြးထည္ မစံုဘဲ ရင္ဆိုင္ စာေမးပြဲ ေျဖခဲ့ၾကတာလည္း သူတို႔ပါ။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္သူမွ ဘယ္အေျခအေနကမွ သတ္လို႔ မရဘူးဆုိတာပါပဲ။
ဒီေလာက္ဆို သားတို႔ သမီးတို႔ ျမင္သိၾကမွာပါ။ေ အာင္စာရင္းဆိုတာ က်ိန္စာမဟုတ္ဘူး။တျကိမ္တခါထုတ္တဲ့ ရလဒ္ပဲ။ အဲဒီ ရလဒ္ကို ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းပစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မေအာင္လည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေအာင္ႏိုင္တယ္။ အခုမေက်ာ္လႊားႏိုင္တာဟာ က်ရႈံးျခင္းမမည္ဘူး။ စာေမးပြဲဒီႏွစ္မေအာင္ဘူးဆိုတာဟာ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္း တံု႔ဆိုင္းသြားတာပဲျဖစ္တယ္။လွမ္းေနတဲ့ လမ္း ေပ်ာက္သြားတာ
မဟုတ္ဘူးလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပခဲ့ၾကပါျပီ။
ေမတၱာျဖင့္ -
ဦးဦး
မွတ္ခ်က္ -အဲဒီမွာ သူတို႔စာေမးပဲြဝင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခ်ိဳ႕ငဲ့စြာရင္ဆိုင္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ ဓာတ္ပံု ပါတင္ေပးလိုက္တယ္
#မင္းကုိႏုိင္
( ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၄၀ )
Comments