စိုးခိုင္ညိန္း ● ၿမိဳ႕ျပရန္ကုန္

စိုးခိုင္ညိန္း ● ၿမိဳ႕ျပရန္ကုန္
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၈

နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းႀကီး တိုက္ၿပီးလို႔ ေနာက္တရက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လမ္းမ ေတြေပၚမွာ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္ေတြ၊ ျပတ္က်ေနေသာ သစ္ကိုင္းေတြႏွင့္ တခ်ိဳ႕လမ္းေတြက ပိတ္ဆို႔ေနသည္။ ရထား လမ္းေတြေပၚမွာလည္း သစ္ပင္ေတြက လဲက်ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက သြပ္မိုးေတြ လန္ကာ ကြာက်ေနသည္။ ဓါတ္တိုင္ေတြက လဲတဲ့တိုင္က လဲ၊ ဖုန္းႀကိဳးေတြကလည္း ျပတ္တဲ့ ေနရာက ျပတ္နဲ႔ တေနရာနဲ႔ တေနရာ အဆက္အသြယ္ လုပ္ဖို႔ပင္ ခပ္ခက္ခက္ျဖစ္ေနသည့္အေျခအေန ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက လမ္းေဘး P.C.O ႀကိဳးဖုန္းေတြကိုပဲ အားကိုးေနရသည့္ အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ရန္ကုန္သည္ ရန္ကုန္အတိုင္း ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားပါသည္။

ရန္ကုန္ေရာက္ခါစ ေတာသားတေယာက္အဖို႔ ျမင္ရသမွ် အရာရာသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီး ေတြကို တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္ရသည္။ အထပ္ျမင့္ တုိက္တန္း အခန္းေတြ၊ ဝရံတာကေန တဲြေလာင္းခ်ထားတဲ့ လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးေတြ၊ မနက္လင္းတာနဲ႔ တဲြေလာင္းက်ေနတဲ့ ႀကိဳးအသီးသီးမွာ ပဲျပဳပ္အထုတ္နဲ႔။ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြးနဲ႔။ သတင္းစာအလိပ္ကေလးနဲ႔၊ လူၾကပ္ၾကပ္၊ ေနရာၾကပ္ၾကပ္၊ အခ်ိန္ၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ မေလာက္မငျဖစ္ေနတဲ့ ရပ္ ဝန္းတခုမွာ အခ်ိန္ကို ႀကိဳးတေခ်ာင္းနဲ႔ အတင္အခ်လုပ္ၿပီး ဘဝေတြကို အထပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားၾကရတာပဲဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေနမိသည္။

ေနေရာင္ျခည္ကို ရသေလာက္ ဇကာေပါက္နဲ႔ ခံယူထားရသည္။ ဝရံတာ သံဇကာေတြမွာ လူမပါတဲ့ အဝတ္ေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကရသည္။ ရြာမွာဆို တရြာလုံး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မသိသူ မရွိခဲ့။ အခုေတာ့ အခန္းခ်င္း ကပ္လွ်က္က ေနေနတဲ့ သူေတြသည္ ဘယ္သူေတြမွန္းမသိ။ ေလွကားအတက္အဆင္း ဆုံမိျပန္ေတာ့လည္း သူစိမ္းလို အၾကည့္ေတြန႔ဲ ေအာ္ ရန္ကုန္ ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ သင္ယူစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ျမင္ျမင္သမွ် မွင္သက္ေနရေတာ့ေလသည္။

႐ုံးသြား ႐ုံးျပန္အခ်ိန္ေတြမွာ၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ၊ ပန္းျခံေတြထဲမွာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြေပၚမွာ ေကာင္ကေလးေတြက ေကာင္မေလးရဲ႕ ထမင္းခ်ိဳင့္၊ ဆြဲျခင္းေတြကို ယူလို႔။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းပူးလို႔ ေနၾက သည္။ သူတို႔သည္ လူၾကပ္သည့္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္လို႔ပင္ ထင္ေနသည္လားမသိ၊ တခါတရံတြင္ နမ္းပင္နမ္းေနလိုက္ၾကေသးသည္။ စစခ်င္း၊ ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာေတြဘာေတြပင္ ပူလိုက္ရသည္။ ေနာက္ ျမင္ပါမ်ားလာေတာ့ ႐ိုးသြားရသည္။ ေအာ္ ရန္ကုန္ဆိုတာ ဒီလုိပါလားေပါ့။

ေနာက္ ေနလာတာၾကာလာေတာ့ ရန္ကုန္သည္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာလို ျဖစ္လာသည္။ ေနရသည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း မွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ရန္ကုန္သည္ သြားေရးလာေရးကအစ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္သြားပါသည္။ မကြၽမ္းပဲ ေနႏိုင္႐ုိးလား၊ တပတ္တႀကိမ္ အျပင္ထြက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသြားသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြရွိရာသြားၿပီး ကဗ်ာေတြ၊ စာမူေတြ ပတ္ပို႔သည္။ ၿမိဳ႕ ထဲဆို တေနရာႏွင့္ တေနရာသြားသည့္အခါ ေျခက်င္လမ္းေလွ်ာက္သည္။ အေတာ္အတန္ေဝးသည့္ ေနရာသြားခ်င္မွ ဘတ္စ္ကား စီးသည္။ ရန္ကုန္ွမွာ ေနသည့္ တႏွစ္ေလာက္ အတြင္းမွာပင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္၊ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္ လိုင္းကား ေရာက္သည္ စသည္ျဖင့္ အေတာ္ေလးသိလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔တေနရာရာသြားခ်င္သည့္အခါ အဲဒီေနရာ ဘယ္လိုင္းကား ေရာက္သလဲ၊ ဘယ္လိုသြားရလဲစသည္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာတင္ၾကသည့္အထိပင္ ကြၽန္ ေတာ္က ရန္ကုန္ႏွင့္ အသားက်သြားပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ေျမာက္ဥကၠလာက ဘုန္းႀကီးလမ္းမွတ္တိုင္နားမွာ ေနသည္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီေနရာမွာ အခု ေလာက္ မ႐ႈပ္ေထြးေသး။ ကားေတြလည္း အခုေလာက္မေပါေသး။ ဆိုင္ေတြလည္း အခုေလာက္မမ်ားေသး။ လမ္းဆုံမွာ မီးပိြဳင့္ပင္ မရွိေသးေပ။

ရန္ကုန္သည္ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနသည့္ အေတာအတြင္းမွာ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားေပၿပီ။ အရင္က ဘာမွ မရွိသည့္ ကြင္းျပင္၊ လယ္ကြင္းျပင္ေနရာေတြမွာ မိုးေမွ်ာ္တိုက္တန္းေတြ မိႈလို ႐ုတ္တရက္ ေပါက္လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕တဲ အိမ္ပုပုေလးေတြက တိုက္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကားအေရာင္းျပခန္းေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႔၊ တတ္ႏိုင္သည့္ မိသားစုေတြကလည္း အိမ္ရွိလူအကုန္ တေယာက္တစီး ဝယ္စီးၾကေလသည္။ မတတ္ႏိုင္သည့္ လူေတြကေတာ့ ႏွစ္ရာတန္ ဘတ္စ္ကားကိုပဲ အလုအယက္တိုးစီးေနရေလသည္။

ၾကပ္ပါသည့္ဆိုသည့္ ရန္ကုန္မွာ ေနစရာေလးတခုရွိရင္ ဘဝရွင္သန္ရတာ မခက္ပါဘူးလို႔ေျပာသူေတြက ေျပာေနျပန္ေသး သည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလား မသိ၊ တခ်ိဳ႕ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ မိသားစုလိုက္ ကုပ္ကပ္ေနၾကသည္။ အိပ္လည္း ဒီအခန္း၊ စားလည္းဒီအခန္းထဲ၊ ခ်က္ေတာ့လည္း ဒီအခန္းထဲ၊ မနက္လင္းတာနဲ႔ အလုပ္ခြင္ဆီ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က တိုက္အစြန္အဖ်ားေတြမွာ ရတဲ့ေနရာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ေတြလို႔ပဲ ေတြးထင္ေနမိ သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာေနရတာေပ်ာ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ကို သေဘာက်ပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ထာဝရေနသြား ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းနဲ႔ မိန္းမရလိုက္၍ ေနခ်င္သည့္ရန္ကုန္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ရျပန္သည္။ မယားမ်က္ႏွာ တၿမိဳ႕ထင္ကာ မိန္းမရွိရာလိုက္ေနခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္မွာ တေန႔ေတာ့ ျပန္ေနမယ္ဆိုသည့္စိတ္ကူးက ကူး လွ်က္ေနဆဲမို႔ မိန္းမျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿမိဳကို ခင္လြန္းသူႀကီးဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ကို ခင္လြန္းေတာ့လည္း မေနႏိုင္ေသးေပမဲ့ ႏွစ္လ တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို သြားျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႔ခ်င္သည့္ စာေပမိတ္ေဆြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႔၊ စာမူေပးစရာရွိတာေပး၊ စာမူခထုတ္စရာရွိတာထုတ္ကာ ရန္ကုန္ကို အလစ္မေပးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ရပါသည္။

ရန္ကုန္ကို တေခါက္တေခါက္သြားတိုင္း အေျပာင္းအလဲေတြကို ျမင္ေနရသည္။ ရန္ုကုန္သည္ တေခါက္နဲ႔တေခါက္ မတူခ်င္။ ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးဝင္းထဲ ကားဆိုက္ေတာ့ မနက္ငါးနာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ ကားဝင္းအျပင္ဘက္ကိုထြက္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္။ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ေကာင္ ေလးတေယာက္က အစ္ကို သြားမလား၊ ဒီမွာ တည္းခိုးခန္း မာဆတ္၊ အႏွိပ္ခန္းေတြရွိတယ္။ ေကာင္မေလးေတြလည္း အလန္းပဲ၊ အစ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြးလို႔ရတယ္လို႔ လာေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အံ့ၾသမႈနဲ႔အတူ မသြားေတာ့ပါဘူးကြာလို႔ ေျပာၿပီး ထြက္ခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈဟာ တေခါက္နဲ႔ တေခါက္ မ႐ုိးရပါလားဟု စိတ္ထဲကေတြးလိုက္မိသည္။

ကားဝင္အျပင္ဘက္ေရာက္၍ မွတ္တိုင္နားမွာေတာ့ တကၠစီသမားေတြနဲ႔ လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္အုံေနတာ ေတြ႔ရလို႔ ဘာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စနည္းနာလိုက္မိသည္။ အေလာင္းအစားတခုလုပ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အမွန္အကန္ေတာ့ မဟုတ္၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အၾကံအဖန္ထုေနျခင္းျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕နားမလည္တဲ့သူေတြမွာ ေငြေၾကးအခ်ိဳ႕ပါသြားကာ ခံလိုက္ရ တာ ေတြ ရွိသည္။ ထိုေလာင္းကစားဝိုင္းၾကည့္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရဲကဝိုင္းဖမ္းလိုက္သည့္သတင္းပင္ ဖတ္လိုက္ရတာ ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ကို အဆက္မျပတ္ အလစ္မေပးသည့္ၾကားမွပင္ ရန္ကုန္သည္ အလစ္ငိုက္ေခ်ာင္းကာ ပညာျပတတ္ေသးသည္။ ဒါ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ရန္ကုန္မွာေနသည့္ ကဗ်ာဆရာကိုေရြးက ရန္ကုန္ကို အလစ္မေပးနဲ႔ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္မွာ အျမဲေနသည့္ လူေတြကိုသည္ပင္ ရန္ကုန္ကို အလစ္ေပးလို႔မရ၊ နည္းနည္းေလး အလစ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရန္ကုန္က အေျပာင္းအလဲမ်ားနဲ႔ ပညာျပတတ္သည္။ ကဗ်ာဆရာကိုေရြးရဲ႕ ကဗ်ာကို ဖတ္ၾကည့္ပါ ေလ။

ရန္ကုန္ကို အလစ္မေပးနဲ႔ (၂)

ရန္ကုန္ကို ျဖတ္ရတာ ငါတို႔ဟာ
စစ္အတြင္းက ခရီးသည္ေတြ
မက်ိဳးမေၾက အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ မက်ိန္းေသ
ခ်ထားတဲ့ေျခ မေရႊ႕လိုက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ တန္းမလႊတ္လိုက္နဲ႔
ေနာက္တခါ ျပန္ရဖို႔ဟာ မေသခ်ာ
သတိထားတ့ဲၾကားက ရန္ကုန္ဟာ သတိလြတ္လြတ္သြားတယ္
အမ်ားပိုင္ကြက္လပ္ေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္
မီးတားေျမေတြ စိမ္းလန္းစိုေျပဧရိယာေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္
အမိႈက္ပုံေတြ၊ ပန္းျခံေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္
အိမ္မရွိတဲ့လူေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္
လူမရွိတဲ့ အိမ္ေတြ မ်ားမ်ားးလာတယ္
ကားလမ္းေပၚကားေတြ မဆံ့ေတာ့သလို
ဦးေခါင္းထဲ ေသာကေတြလွ်ံတက္လာ
ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းမွာ လယ္ကြက္ေတြက ေရႊထြက္သတဲ့
ရႊံ႕ေတြ ဗြက္ေတြ လယ္ကြက္ေတြၾကား
ေပါက္ေဖာ္ေတြ ေရွာ့ပင္းထြက္သတဲ့
ႏွစ္စဥ္ဝင္လာတဲ့ ေငြမည္းေတြက ေရႊခဲေတြျဖစ္သြားသတဲ့
လယ္ေျမမရွိတဲ့ လယ္သမားေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္
လယ္သမားမရွိတဲ့ လယ္ေျမေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္
သတိထားတဲ့ ၾကားက ရန္ကုန္ဟာ သတိလြတ္လြတ္သြားတယ္
ေရာင္းလို႔ရတာ အကုန္ေရာင္းၿပီး
စားလို႔ရတာ အကုန္စားတဲ့ စီမံကိန္းမွာ
ရန္ကုန္ဟာ
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ဗုံေပၚက ဖုန္ေတြလို တုန္ခါေနရွာေပါ့။

(ကိုေရြး)

ရန္ကုန္သည္ တေခါက္နဲ႔ တေခါက္ ေရးစရာမကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲေတြက ျမန္သည္။ ကဗ်ာဆရာေတြ ကလည္း ရန္ကုန္အေၾကာင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြဲ႔ၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာစိုင္းဝင္းျမင့္က ရန္ကုန္ဟာ စစ္ေျမျပင္ဟု ဆိုသည္။ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေဇာ္ေအးကေတာ့ ရန္ကုန္ကို သစ္ရြက္ေျခာက္က ေလးေတြေတာင္ ခ စရာေျမမရွိေလတဲ့ အရပ္ဟု ဆိုပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ဒီေန႔လည္း တေန႔လုံး အသက္ကို ဘယ္နား သြားဖြက္ထားရဦးမွာလဲ လို႔ ကဗ်ာဆရာမိုဃ္းဇက္ေသာ္က ေရးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွစိတ္ကုန္လို႔မရႏိုင္ေသးေသာ ေနရာတခု ျဖစ္ေနပါေသး သည္။ ရင္ဘတ္မွာ ဆူးဒဏ္ရာေတြအျပည့္နဲ႔ ေတာက ေတာင္သူလယ္သမားေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္က ဆူးေလဘုရားကို မၾကာခဏ ေရာက္ေရာက္လာေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါသည္။

စိုးခိုင္ညိန္း
၇၊ ၆၊ ၂၀၁၈

Comments