ေလာအယ္စုိး ● ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊ - အပုိင္း (၁)

ေလာအယ္စုိး ● ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊ - အပုိင္း (၁)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၈

ဘဝတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့၍မရေသာ မိတ္ေဆြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖတ္မ်ား တနည္းအားျဖင့္ အတုိင္းအတာ အေတာ္မ်ားမ်ား ခံယူခ်က္ ရင္ခုန္သံ တူညီသူမ်ားတုိ႔ ျဖတ္သန္းမိခဲ့ၾကေသာ ဘဝ၏ ေန႔ရက္မ်ားအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၾကံဳခဲ့ၾကပါသည္။

ရႊင္လန္းအားရလုိ ဘဝမွာ အဆင္ေျပမႈမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြေနစဥ္ သူတု႔ိတစ္ေတြကို သတိရၾကသလုိ ေသာင္ကမ္းမျမင္လုိ မုန္တုိင္းေတြထန္ေနေသာ ကာလေတြမွာလည္း သူတုိ႔တစ္ေတြအား အမည္မေဖာ္ႏုိင္ေသာ တမ္းတမႈမ်ားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သတိရတတ္ပါသည္။

ေက်းရြာမွာ အတူႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ ဆရာမတစ္ဦး၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ အတန္းပိုင္ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္ၾကေသာ ဆရာမ ေဒၚခင္ထားေရႊကို အစဥ္ကြၽန္ေတာ္ ရင္ ထဲမွာ သတိရေနဆဲပါ။

ေက်းရြာတစ္ရြာ၏ တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဘားအံျမိဳ႕ အမွတ္ (၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ အ႒မတန္းေက်ာင္းသားအျဖစ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းေရႊခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဝန္ထမ္းမိသားစု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိခင္တာဝန္က်ရာေက်းရြာမ်ားသို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု လုိက္ပါေျပာင္းေရႊရျခင္းျဖစ္သည္။
ရွစ္ေလးလံုး လူထုလွဴပ္ရွာမႈႀကီး၏ အၾကိဳကာလည္းျဖစ္ပါသည္။ စား ဝတ္ ေနေရး ခက္ခဲမႈမ်ားကို အေျခခံလူတန္းစာမ်ားက ခါးစည္းျပီး ခံေနရေသာ ကာလတစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္။

ဘားအံၿမိဳ႕၏ အမွတ္ (၁) အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းသည္ စည္းကမ္း၊ အစိုးရစစ္ စာေမးပြဲမ်ား ေအာင္ခ်က္ ႏႈန္းျမင့္ ေသာသတင္းမ်ားျဖင့္ အလြန္ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းေျပာင္ေနေသာ ကာလတစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္။

ထုိအထက္တန္းေက်ာင္းကိုမွ တတ္ခ်င္လြန္းလွခ်ည္ရဲ႕ဟု ပူဆာေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ အျဖစ္ကို မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔ ႀကီးမားေသာ အခက္အခဲေတြ႔ရေတာ့သည္။ “သည္ေက်ာင္းကိုတတ္ရမွ ငါဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္မွာ” ဆုိေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ခံယူခ်က္ကို မိဘႏွစ္ပါးက မလြန္ဆန္ႏုိင္သည့္အဆံုး ဘားအံတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အား လက္ခံႏုိင္မည္ အိမ္ကို ရွာရျပန္ေလသည္။

အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီ သည္လုိႏွင့္  ဘားအံ အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းသုိ႔ ေက်ာင္းသားသစ္ တစ္ဦးအေနႏွင့္ ကြၽန္ ေတာ္ ဝင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ေယာက်ၤားေလးမ်ားက ဆံပင္တုိတုိ၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ရင္ဖံုးအက်ႌမ်ားကို စည္းကမ္းတက် ဝတ္ ဆင္ရသည္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ေဒၚလွႏြယ္ျဖစ္သည္။ အလြန္ စည္းကမ္းႀကီးေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလည္းျဖစ္ ပါသည္။

ပထမ စိတ္ထက္သန္မႈ အားႀကီးစြာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အာရံုကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လုိက္ေသာ အရာကား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ဆံုေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဖခင္ႏွင့္ အတူကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦး ေက်ာင္းသားသစ္အျဖစ္ႏွင့္ လက္ခံ ခြင့္ရ မရ၊ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာရသည္။

ခန္႔ညား တည္ၾကည္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္သည့္ ဆရာမႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ စတင္ျမင္ကတည္းက ေလးစားၾကည္ ညိဳမိသြားပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဆရာမႀကီး၏ အသက္မွာ (၅၀) နီးပါးခန္႔သာရွိေပလိမ့္မည္။

ဆရာမႀကီး၏ ရံုးခန္းအတြင္းကြၽန္ေတာ္ မ်က္စိကစားလုိက္မိသည္။ အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ေမြးထုတ္ေပးလုိက္ ေသာ လူရည္ခြၽန္ ေမာင္မယ္မ်ားတုိ႔၏ ဓာတ္ပံုမ်ား ေအာင္ပြဲရ အထိမ္းအမွတ္ အားကစား ဆုဖလားႏွင့္ ဒိုင္းႀကီးမ်ားကုိ ေသသပ္စြာ စနစ္တက် ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို ျမင္လုိက္ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္က ျပည္နယ္ႏွင့္ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ တုိင္းျပည္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကသည္၊ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦး၏အမည္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။

အ.ထ.က (၁) ဘားအံမွ ေမြးထုတ္လုိက္ေသာ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးအတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ဂုဏ္ယူေၾကာင္ကိုလည္း တေလးတစားေဖာ္ျပထားပါသည္။

အ႒မတန္း (ရွစ္တန္း) ကို ေအာင္ျမင္ျပီး၊ ကြၽန္ေတာ္ နဝမတန္း (ကိုးတန္း) သို႔ ေရာက္ပါသည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္သူမွာ ဆရာမ ေဒၚၾကည္ညႊန္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုိ႔၏ သဘာဝအတုိင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြမ္းယာကို ေဆးရြတ္ႀကီးႏွင့္ စတင္ စားတတ္လာခဲ့ပါသည္။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း ျမည္စမ္းခဲ့သည္။ မူယစ္ ေဆးဝါးတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္ ဖင္စီဒုိင္းႏွင့္ ေကာ္မင္သဇင္း ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ ေဆးမ်ားကို လူငယ္မ်ား မူးယစ္ေဆးဝါးအျဖစ္ သံုးစြဲေနေသာ ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။

တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္ျဖစ္ေသာ (မဆလ) အုပ္စိုးေသာကာလျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားမိေသာ အရာကား ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ လူတန္းစား ကြာျခားမႈ မႀကီးမားေသာအခ်ိ္န္လည္း ျဖစ္သည္။

မွတ္မွတ္ရရကား ကြၽန္ေတာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ဝိဇၨာတြဲႏွင့္ သိပၸံတြဲတုိ႔အား လာမည့္ႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ နဝမတန္း (ကိုးတန္း) တတ္မည္ႏွစ္တြင္ ခြဲမည္ဟူ၍ အစိုးရမွ သတင္းထုတ္ျပန္ပါသည္။

ထုိေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးေဒၚလွႏြယ္က သိပၸံဘာသာတြဲႏွင့္ ဝိဇၨာဘာသာတြဲကို ယူၾကမည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အထက္တန္းပညာေရးေအာင္ျမင္ျပီး တကၠသုိလ္ ဆက္လက္တတ္ရာတြင္ သင္ၾကားရမည့္ ဘာသာရပ္မ်ားအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပပါေတာ့သည္။

ထိပ္တန္း တကၠသုိလ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ေဆးတကၠသိုလ္ စက္မႈတကၠသုိလ္မ်ားက သိပၸံဘာသာတြဲကို ယူၾကမည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္သာျဖစ္သည္။

ဆရာဝန္ႀကီး အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ခ်င္လွပါသည္ဆုိေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ခါကိုမွ် လပတ္ႏွင့္ အစမ္းစာေမးပြဲမ်ားတြင္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို မေအာင္ျမင္ဘူးခဲ့ပါ၊ ထုိေၾကာင့္ သိပၸံဘာသာတြဲ ရမွာသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့မည့္ ဆရာဝန္ႏွင့္ အင္ဂ်င့္နီယာ အိပ္မက္မ်ားကို မမက္ရဲ႕ေတာ့ခဲ့ပါ။

ရွစ္တန္း (အ႒မတန္း) စာေမးပြဲကို ဝိဇၨာဘာသာတြဲႏွင့္ေအာင္ျမင္သည္ဟု သိလုိက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္ က်မိပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဝိဇၨာပညာရပ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဘဝတိုးတတ္မႈမရွိႏုိင္ေတာ့ဟု ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ တစ္ဦး၏ ဝမ္းနည္းခဲ့ရေသာ ေန႔ ရက္မ်ားတုိ႔အား ျပန္၍ အမွတ္ရမိသည္။

နဝမတန္း (ကိုးတန္း) သုိ႔ေရာက္သည့္အခါ သခ်ၤာသာဘာရပ္ ကင္းရွင္းေသာ စာသင္ခန္းျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လြန္စြာေပ်ာ္ရႊင္သြားပါသည္။ အဂၤလိပ္စာ၊ သမုိင္း၊ ပထဝီ၊ စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာတုိ႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တြက္ အလြန္စိတ္ဝင္စား ဘြယ္ေကာင္းေသာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္သည္။

ဤသုိ႔ႏွင့္ နဝမတန္း(ကိုးတန္း)စာေမးပြဲကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အမွတ္ေကာင္းစြာျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ စိတ္လွဴပ္ရွား မႈႀကီးစြာျဖင့္ ဒႆမတန္း (ဆယ္တန္း) သို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။

တတ္ႂကြ လန္းဆန္းမႈမ်ားႏွင့္ အတန္းသစ္ကို တတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္အလြန္စိတ္လွဴပ္ရွာခဲ့ပါသည္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားးသစ္ႀကီးတစ္ဦးအတြက္ မိမိ၏ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္သူကုိ စံုစမ္းမိလုိက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ႀကီးမားေသာ စုိးရိမ္း၊ ထိက္လန္႔မႈႀကီးျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ အတန္းပိုင္ဆရာမမွာ ဆရာမေဒၚခင္ထားေရႊ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ပင္ျဖစ္သည္။

စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာ၊ စိတ္ၾကိဳက္အဂၤလိပ္စာ ဝိဇၨာဘာသာတြဲျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းသည္ သိပၸံတြဲ၊ ဝိဇၨာတြဲအတန္း မ်ားအလယ္တြင္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္အရ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းစာ ေက်ာင္သား ေက်ာင္းသူစုစုေပါင္း ဦးေရ ခုနွစ္ ဆယ္ (၇၀) ေက်ာ္ရွိေသာ အတန္းသာျဖစ္သည္ အျခားအတန္းခြဲလည္းမရွိပါ။

ေက်ာင္းတတ္ရမည့္ ေန႔ ရက္သစ္မ်ားကို ရင္ခုန္စိတ္လွဴပ္ရွားခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာမေဒၚခင္ထားေရႊ အတန္းပိုင္ ဆရာမျဖစ္မည္ဆုိေသာ သတင္းႀကီးေၾကာင့္ မည္ကဲ့သို႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားသစ္ဘဝကို ခရီးျပဳရေတာ့မည့္ကို မစဥ္းစားရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ေက်ာင္းစတတ္မည့္ ပထမရက္ ေက်ာင္းတတ္ေခါင္းေလာင္းထုိးျပီးေနာက္ မိနစ္အေတာ္ၾကာအထိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္သူ စာသင္ခန္းထဲသုိ႔မေရာက္ေသးပါ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအခ်င္းခ်င္းကလည္းေဆြးေႏြးစရာမ်ား ေျပာျပခ်င္စရာမ်ားကလည္း ရင္ထဲအျပည့္ရွိၾကသည္မုိ႔၊ တစ္ခန္းလံုးစကားသံမ်ားျဖင့္ ဆူခံကာေန၏။

ကြၽန္ေတာ္လည္းမိမိ၏စာသင္ခံုေနရာမွာထျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ၏ ထုိင္ရာေနရာကို သြားကာ အားပါတရ စကား ေျပာဆုိေနခဲ့သည္။ စကားေျပာခ်င္ေသာ စိတ္ေဇာထက္သန္လြန္းေန၍ ေဘးဘီကိုလည္း ဂရုမစိုက္အား။

“မဂၤလာပါ ဆရာမ” ဟူေသာ ရုတ္တရက္ အတန္းသို႔ဝင္လာေသာ ဆရာမကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည့္ အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ထိတ္လန္႔သြားမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မိမိထုိင္ရမည့္ စာသင္ခံုတြင္မရွိေနပဲ စာသင္ခန္း၏ အေနာက္ဘက္ရွိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးခံုတြင္ စကားေျပာ၍ေကာင္းေနဆဲ။

“ဟိုအေကာင္ေသးေသးက ဘယ္သူခံုမွာေရာက္ေနတာလဲ ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္မထိုင္တဲ့ေကာင္ ခံုေပၚတတ္စမ္း”

မုိးၾကိဳးပစ္လုိင္သည့္အလား ျပင္းထန္မာေက်ာလြန္းလွေသာ အသံ ပို္င္ရွင္ ဆရာမေဒၚခင္ထားေရႊသည္ ကြၽန္ေတာ္ကို စိုက္ၾကည့္၍ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွေသာ အသံျဖင့္ ေျပာဆုိေနျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုယ္ခႏၶာအာင္းျဖင့္ ေသးညွက္လွေသာ ကြၽန္ေတာ္အား “အေသး” ဟူ၍ ကင္းမြန္းတတ္လုိက္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။

ေၾကာက္ရြံ႕မႈႏွင့္ ရွက္ေသာစိတ္ႏွစ္ခုလံုးႏွင့္ထူပူေနေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မိမိထုိင္ရမည့္ စာသင္ခံုေရွ႕သုိ႔ ျပန္သြားျပီ ခံုေပၚတြင္ မက္တပ္ရပ္ကား ဒါဏ္ေပးျခင္းကို ခံရပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း “ေအာ္ငါအျပစ္နဲ႔ပါပဲေလ၊ ငါခံရမွာေပါ့” ဟူ၍သာ ခံယူလုိက္ပါသည္။

“ဆယ္တန္းေရာက္ျပီးဆုိတာနဲ႔ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြ လုပ္မေနနဲ႔ အေကာင္ကေသးျပီး ဂ်ဳိႂကြေနရင္ ၾကိမ္စာမိသြားမယ္ နားလည္လား ျပန္ထုိင္” ဟု ဆယ္မိနစ္အၾကာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကြၽန္ေတာ္ကို သတိေပးျပီမွ ဒါဏ္ေပးျခင္းကို ရပ္ပါေတာ့ သည္။

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွေသာ စာသင္ခန္းတစ္ခုလံုး ဆရာမေဒၚခင္ထာေရႊတစ္ေယာက္ ဆက္၍ ေျပာမည့္ ဆံုးမၾသဝါဒ စကားကိုသာ အာရံုစူးစုိက္ကာ နားေထာင္ေနၾကသည္။

တတန္းလံုးကလည္း “ဒီအေကာင္အေသးေလး အပိုးေတာ့က်ဳိးသြားျပီ” ဟူ၍ မွန္ခ်က္ခ်၍ ေနၾကေပမည္။

မိမိအတြက္လည္း “ဒီအတန္းပိုင္ ဆရာမနဲ႔ ပြဲဦးထြက္ကလည္း ၾကမ္းလွခ်ည္လား” ဟူ၍သာခံယူမိပါေတာ့သည္။ “တစ္ႏွစ္လံုး ဒီဆရာမအတန္းပိုင္ ဆရာမျဖစ္ျပီဆုိေတာ့ ငါေတာ့ ဒုကၡပဲ” ဟူ၍သာ မျမင္ရေသးေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ စုိးရိမ္မိေနပါေတာ့သည္။

ဆရာမ သင္ၾကားရေသာ ဘာသာရပ္သည္ ပထဝီဝင္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဆုိျပီးသည္ႏွင့္ ဆရာမကေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ေခၚ၏။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေက်ာင္းတတ္ မတတ္ နာမည္ေခၚ၍ စစ္ေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ေခၚျပီးသည္ႏွင့္ ပထဝီသင္ခန္းစာ စပါေတာ့သည္။ ထုိေန႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္အတြင္း သင္ၾကားမည့္ ပထဝီဘာသာရပ္ႏွင့္ဆုိင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အၾကမ္းဖ်င္အေနႏွင့္သာ ဆရာမမွ အတန္းသားမ်ားကို ေျပာျပပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းတတ္ေခါင္းေလာင္းထိုျပီးေနာက္ ငါးမိနစ္တုိင္သည္အထိ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းထဲသို႔ မေရာက္ေသးပါ။ ဆရာမငယ္တစ္ဦး နာမည္ကို ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထူးထူးျခားျခား အစားထုိးအေနႏွင့္ အတန္းထဲသို႔ဝင္လာသည္။

ဆရာမသစ္က “ငါမင္းတုိ႔ကို စာမသင္ဘူး၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေခၚမယ္၊ မင္းတုိ႔ ဆရာမ၊ သၼီးႀကီးေဆးရံုးအေရးေပၚတတ္ရလုိ႔၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမလားဘူး” ဟုဆုိ၏။

ေပ်ာ္လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း စိတ္ထဲတြင္လည္း “ဆရာမရဲ႕ သၼီးေဆးရံုအၾကာျကီးတတ္ရပါေစ ဆရာမ မလာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ” ဟူ၍သာ အေက်နပ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနမိသည္။

အတန္းသူတစ္ဦးမွ “ဆရာမရဲ႕ သၼီးႀကီး ဒီမနက္ ေဆးရံုမွာ ဆံုသြားျပီး၊ ေသြးတုိးလုိ႔ ေျပာတယ္” ဟူေသာ သတင္းထပ္မံ၍ ၾကားရျပန္သည္။
မိဟံသာ သည္ဆရာမ၏ သၼီးႀကီးျဖစ္သည္၊ အတန္းခ်င္းတူေသာ္လည္း အခန္းခ်င္းကေတာ့ ျဖင့္မတူ၊ သူမက စာေတာ္ေသာေၾကာင့္ (A) အခန္းခဲြ၊ ကြၽန္ေတာ္က စာမေတာ္ေသာေက်ာင္းသား တစ္ဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ အတန္းခဲြက (E)။

ဘားအံျမိဳ႕ အမွတ္ (၁) အေျခခံပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနထုိင္ရေသာ ရံုးကုန္းဆုိသည့္ အစုိရဝန္ထမ္းမ်ားေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္က အေတာ္ကို လွမ္းသည္ ဟု ဆုိရေပမည္။ ႏူးညံ့၍ သေဘာေကာင္းေသာ မိဟံသာႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ခင္မင္ခဲ့ပါသည္။ သူမလည္း ရံုးကုန္းရွိ အစိုရ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာတြင္ေနထုိင္သည္။ ဆရာမ၏ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အစဥ္ျပံဳး၍ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသာသူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ “ငါ သူငယ္ခ်င္း မိဟံသာ က သူအေဖနဲ႔တူလုိ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိတာ ျဖစ္မွာပါ” ဟူ၍ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ တစ္ေယာက္၏ အေတြးမ်ဳိးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိခဲ့ဘူးသည္။

မိဟံသာတုိ႔ညီအစ္မႏွင့္ ရံုးကုန္းမွ အ.ထ.က (၁)သို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားရေသာ ကာလသည္ ကြၽန္ေတာ္ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကျဖစ္သည္။ သိပၸံဘာသာတြဲႏွင့္ ဝိဇၨာဘာသာတြဲကို အသစ္ေျပာင္းလဲမည့္ ပညာေရးစနစ္အရ ေနာင္လာမည့္ ႏွစ္တြင္မွ ခဲြမည္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ မိဟံသာႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ ကားၾကံဳႏွင့္ လုိက္စီးၾကသည္။ စာေမးပြဲကာလတြင္ ေန႔စဥ္ ထုိကားၾကံဳႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စီးျဖစ္ၾကသည္။

စာေတာ္သည့္ မိဟံသာက အံၾသစရာမလုိပါ ရွစ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးျဖင့္ေအာင္သြားျပီး၊ သိပၸံဘာသာတြဲ ပညာရပ္ကို သင္ၾကားခြင့္ရရွိသြားသည္။ အတန္းခြဲကလည္း စာေတာ္ေသာသူမ်ားစုေဝးရာ (A) အခန္းခဲြ။

သခ်ၤာဘာသာရပ္၌ ဆရာမ၏ စိတ္ပ်က္ဘြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းသူ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာတြဲကို လာမည့္ ကိုးတန္းတြင္ သင္ၾကားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေႏြရာသီ ေက်ာငး္ပိတ္ရက္ မိခင္တာဝန္က်ေသာ ျမဝတီျမိဳ႕၌ ညီအစ္ကိုမ်ား စုစုရံုးရံုးျဖင့္ ေနထုိင္စဥ္ ဖခင္ျဖစ္သူက ဘာအံျမိဳ႕မွ “သားႀကီး ဝိဇၨာဘာသာတြဲျဖင့္ ရွစ္တန္းေအာင္” ဟူ၍ ေၾကးနန္းရုိက္၏။

”ငါေတာ့ ဒီတစ္သက္ ဆရာဝန္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး” ဟူခံစားမိျပီး၊ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိသည္။ ထုိဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္၏ ခံစားမႈအရ ဆရာဝန္သည္ ဂုဏ္ရွိေသာ ဝင္ေငြမ်ားေသာ အလုပ္တစ္ခုဟု ကြၽန္ေတာ္ ခံယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

အထူးသျဖင့္လည္း သူတစ္ပါးတုိ႔အား ေမတၱာ ေစတနာျဖင့္ ကူညီေပးေသာ မိခင္၏ သူနာျပဳအလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေလးစား ၾကည္ညိဳေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါသည္။

နဝမတန္း (ကိုးတန္း) သို႔ေရာက္ေသာ အခါ မိဟံသာ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနထုိင္ၾကေသာ ရပ္ကြက္လည္းမတူ ၾကေတာ့။ မိဘႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ေနအိမ္သို႔ အေျခအေန တစ္ခုအရ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္ပါသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ မိဟံသာႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာသာဆံုျဖစ္ပါသည္။ ဆရာဝန္ေလာင္း အင္ဂ်င္နီယာအေလာင္းအလ်ာမ်ားျဖစ္သည့္ သိပၸံဘာသာတြဲကိုရရွိေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အလြန္မ်က္ႏွာ ပြင့္လန္းေသာ ကာလတစ္ခု လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ဝိဇၨာဘာသာတြဲ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်ဳိးနိမ့္ေသာ သေဘာျဖစ္ “ဝိဇၨာ ဖုိလ္ထိုး” ဟူသည္ ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုကို ရရွိ ပိုင္ဆုိင္ထားေသာ ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ မရင့္က်က္ေသးေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ဦးအေနႏွင့္ “ေအာ္ ငါမွာ ဝိဇၨာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ တုိင္းရင္ေဆး သိပၸံေက်ာင္းေတာင္တတ္ခြင့္ မရႏုိင္ပါလား” ဟူ၍ အမွန္ပင္အား ငယ္မိခဲ့ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သက္တူရြယ္တူ ဆရာမ၏သၼီးႀကီးျဖစ္သူ မိဟံသာ တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ႀကီး လူေလာကမွထြက္ခြာသြား သည္ဆုိေသာ သတင္းကို ၾကားလုိက္မိေသာအခါ အမွန္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တုန္လွဴပ္မိသြားခဲ့ပါသည္။ သၼီးျဖစ္သူ မိဟံသာႏွင့္သာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမ၏ မိခင္ျဖစ္ေသာ ဆရာမေဒၚခင္ထားေရႊႏွင့္ တစ္ခါဘူးမွ် စကားေျပာဆုိခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။

ကြၽန္ေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္လည္း အျပံဳးကို ျမင္ရခဲေသာ ဆရာမေဒၚခင္ထားေရႊအား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိေတြ႔ဆံုျပီ စကားေျပာရန္ အတြက္ ဝန္ေလးလြန္းလွပါသည္။ ယခုလည္း အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္မွန္းလည္းမသိ အတန္းပိုင္ ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ေနခဲ့ျပီပဲ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေသာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ခင္မင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း မိဟံသာ၏ အသုဘကို ကြၽန္ေတာ္လုိက္လံပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ သူမမွလဲြ၍ အျခားမရင္းႏွီး၍ သူမ၏ မိသားစုဝင္မ်ားကိုလည္း မႏွဳက္ဆက္ခဲ့ပါ၊ သူမ၏ အိမ္ေရွ႕ စီတန္းထားေသာ အသုဘပို႔ကားမ်ားထဲမွ တစ္စီးေပၚသို႔ တတ္စီး၍ ဘားအံျမိဳ႕ျပင္ သုႆန္သို႔ လုိက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သခ်ႋဳင္းတြင္ နာက်င္ ေၾကကြဲလွေသာ အသံျဖင့္ ငိုေႂကြးေသာ မိဟံသာ အဖြားျဖစ္သူ၏ အသံကို မနီးမေဝး ကြၽန္ေတာ္ ရပ္ေနေသာ ေနရာမွ ၾကားခဲ့ရပါသည္။ အသုဘသို႔ အတူသြားေရာက္ပို႔ေဆာင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးထံမွ “ဆရာမက မ်က္ရည္သာဝဲတယ္ အသံထြက္ျပီး မငိုဘူး” ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ကို ေျပာျပပါသည္။ အေခါင္းကို ေျမသုိ႔ မျမဳပ္ႏွံမွီ အေဝးမွ ကြၽန္ ေတာ္လွမ္း၍ ျမင္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

မိဟံသာ၏ အေခါင္းကိုပြင့္၍ အုန္းသီးကိုခဲြကာ အုန္းရည္ကို ေလာင္း၍ ထည့္သည္ကိုလည္း ယေန႔တုိင္ ကြၽန္ေတာ္ အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္သည္။

စိတ္ထဲတြင္လည္း ဆရာမတစ္ေယာက္အလြန္ေၾကကြဲေနေပလိမ့္မည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိခဲ့ပါသည္။ သၼီးျဖစ္သူ၏ အသုဘကိစၥအဝဝႏွင့္ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ျပီးေသာ တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ဆရာမေက်ာင္းျပန္တတ္ပါသည္။ ေၾကကြဲ ညိွဳးငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ သြင္ျပင္ႏွင့္ ကုိယ္ခႏၶာလည္း ေသးငယ္သြားေသာ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္၍ ေတြ႔ရပါသည္။
အတန္းသူ အတန္းသားအားလံုးမွ ဆရာမ၏ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမႈႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရေၾကာင့္ကိုလည္း ႏႈက္မွကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာ၍ မထြက္ေစကာမူ အမွန္ပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားခဲ့ရပါသည္။

“ေခါင္းမူးတယ္ ေခါင္းမူးတယ္” ဟု မိဟံသာတစ္ေယာက္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ျပီးမွ ေဝဒနာကို ခံစားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးရံုသုိ႔ အျမန္ဆံုပို႔ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ၏ အသက္ကို မကယ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ေန႔စဥ္သူမ၏ သၼီးႏွင့္ အရြယ္တူ အတန္းတူေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ျမင္ေတြ႔ရေသာအခါ ဆရာမတစ္ေယာက္ အဘယ္မွ်ေလာက္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းျခင္း ရွိမည္ဆုိသည္ကို ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အခါမွ ကြၽန္ေတာ္ပို၍ နားလည္ခံစားမိခဲ့ပါသည္။

မိမိ၏ရင္တြင္း ခံစားမႈကို ထိမ္းခ်ဳပ္ႏုိင္မႈ ႀကီးမားေသာ လူသားမ်ားထဲတြင္ ဆရာမတစ္ေယာက္ပါဝင္ပါသည္။ မိဟံသာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတန္းထဲတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း စာသင္ခန္း၏ အျပင္ဘက္တြင္လည္းေကာင္း ဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာဆုိမႈ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။

တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ အၾကင္နာ ေမတၱာႏွင့္ ေၾကကြဲနာက်င္မႈတုိ႔သည္ သူမ၏ အသက္ရွင္ရေသာေန႔ရက္တုိင္းတုိိိ႔တြင္ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားဝယ္ တြယ္ညွဳိ၍ ေနေပလိမ့္မည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။