မင္းအဂၢ (ဆင္တဲဝ) ● ဒဏ္ရာကိုလွ်ာနဲ႔လ်က္၊ ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကမယ္

မင္းအဂၢ (ဆင္တဲဝ) ● ဒဏ္ရာကိုလွ်ာနဲ႔လ်က္၊ ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကမယ္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၈၊ ၂၀၁၈

(က)
အရုဏ္ဦးက မလာေသး။ ညက နက္ေနဆဲ။ ဝါက်င့္က်င့္မီးလံုးမ်ားက လမ္းမီးတိုင္မ်ားမွာ မႈန္ရီ မႈန္ဝါးတြယ္ကပ္ေနသည္။

၇၈ လမ္းမႀကီးသည္ တစျပင္ကဲ့သို႔ၿငိမ္သက္ေန၏။ မဟူရာကတၱရာလမ္းေပၚတြင္  ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည့္ယာဥ္ တစီး တေလ မွ်ပင္မရွိ။ ၃၂ လမ္းထိပ္ရွိစက္ေခါင္းရံုမွၾကားေနက် စက္ေခါင္းစက္ႏႈိးသံ၊ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ရွန္တိန္သံတို႔က တိတ္ ဆိတ္လြန္းလွ၏။ မီးရထား (ဆ) လိုင္းမွ ထြက္လာေသာဆိုကၠားသည္ ၇၈ လမ္းမႀကီး၏တတ္ဆိတ္ျခင္းအား စတင္ၿဖိဳခြင္း သည္။ ေျခနင္းတပတ္လည္တိုင္း ထြက္ေပၚလာသည့္ ျမည္သံစဲြအလကၤာႏွင့္အၿပိဳင္ ေခြးဝဲစားတေကာင္၏ ဆဲြဆြဲငင္ငင္အူ လိုက္သံက နားကေလာစြာ ဆူညံထြက္လာသည္။

"ရပ္၊ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး ေခါင္းေပၚတင္၊ ေရွ႕မတိုးနဲ႔ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္"

"စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ပစ္တယ္.. မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ေျခာက္တာမပါဘူး .."

မၾကာေသးမီက ႏႈတ္ထြက္သြားေသာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ တပါတီအာဏာရွင္ႀကီးဦးေနဝင္း၏ပူပူေႏြေႏြး လူသိ ရွင္ ၾကားစိန္ေခၚခဲ့သံကိုသတိရမိေတာ့ သူ႔တို႔ဆံပင္ေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ သူ႔တို႔ေနာက္ ေက်ာေတြကဖ်ဥ္းခနဲ။ ဓာတ္မီး ေရာင္က သူတို႔အေပၚ စူးစူးရွရွက်ေရာက္လာသည္။ မ်က္လုံးေတြက က်ိန္းစပ္စပ္။ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္ၿပီး ပဲ့တင္ျပန္ လာသည့္ စစ္ဖိနပ္သံေတြက သူတို႔နားထဲမွာ ညံလာသည္။

ကယ္ရီယာခံုေပၚထိုင္ေနေသာ ကိုေအာင္ျမတ္၏ဘယ္လက္သည္ ေလထဲသို႔ေျမာက္သြားသည္။ ညာလက္သည္ ေရွ႕ခံုတြင္ထိုင္ေနေသာဇနီး၏ပခံုးအား ေမွးကိုင္ထားဆဲ။ ဆုိကၠားဆရာ ကိုဘသိန္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္လည္း လက္ကိုင္မွခြာ၍ ေလ ထဲသို႔ ေရာက္ၿပီ။ ဘယ္ေျခေထာက္ျဖင့္ ဘီးသုံးဘီးအား ထိန္းထားလ်က္။

"အား..ကြၽတ္ကြၽတ္.. နာလိုက္တာ. ကိုေအာင္ျမတ္ရယ္.. ေဆးရံုကို.. ျမန္ျမန္ပို႔ပါ.. အို..အေမရဲ႕.. နာလိုက္တာ..ကြၽတ္ကြၽတ္.."

မေအးေမ၏ညည္းတြားေအာ္သံက အက်ည္းတန္ျမင္ကြင္းအား အသက္သြင္းသည္သို႔ရွိသည္။ ဆလိုက္မီးသည္ ေရွ႕ခံုဆီသို႔ စုၿပံဳေရာက္သြား၏။ သူ႔ခႏၶၶာကိုယ္အား ေရွ႕မွ သိုင္းျခဳံထားေသာ မံုရြာခ်ည္ ေစာင္ပါးသည္ ဆဲြဖယ္ျခင္းအမႈျပဳျခင္းခံလိုက္ရ၏။ ရွံု႕မဲ့ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ဗိုက္အေရျပားအမိုးခံုးခံုးေလး ေပၚလႈပ္ရွားေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အလင္းတန္းေအာက္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္သရုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။

"ကေလးမေမြးနိုင္လို႔.. ေဆးရံုပို႔မလို႔ပါဗ်ာ.. ဒီမိန္းမကလည္း.. မိုးလင္းတဲ့အထိ ေအာင့္ထားပါလို႔  တဖြဖြေျပာေနတဲ့ၾကား ထဲကေန မေအာင့္နိုင္လို႔ခုလိုျဖစ္ရတာ..”

သူ႔အသံသည္ ေဒါသသံပါသြားမွန္း သူ႔ကိုယ္သူသတိကပ္မိလိုက္၏။ ေဒါသ၏လားရာသည္ သူ႔မိန္းမဆီသို႔မဟုတ္မွန္းေတာ့ သူသေဘာပါသည္။ သူ႔အာရံုက ရင္ေသြးငယ္ဆီမွာ အလည္လြန္ေနသည္။

"သြား၊ သြားလို႔ရၿပီ၊ ပါးစပ္က ေအာ္သြား"

အမိန္႔ဆန္ေသာ စကားလံုမ်ားကတို၏၊ ျပတ္၏။ အၾကင္နာသည္လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီးေနာက္ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈသည္ အေဝးသို႔ထြက္ ေျပးသြားၿပီထင္၏။

"ေမြးလူနာပါဗ်ိဳ႕.. ေမြးလူနာပါဗ်ိဳ႕…"

"အမယ္ေလး..ကိုေအာင္ျမတ္ရဲ႕.. နာလိုက္တာေတာ့.. ေဆးရံုကိုျမန္ျမန္ပို႔ပါေတာ့.. အမယ္ေလး  ..ကြၽတ္..ကြၽတ္..ကြၽတ္..”

မေအးေမ၏အမိန္႔ကိုနာခံရေကာင္းမွန္းသိေသာ ဆိုကၠားဘီးတို႔သည္ ေဆးရံုႀကီးဆီသို႔ သြက္လက္ ေသာလည္ပတ္မႈေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ အေရးေပၚဌာနသို႔ေရာက္ၿပီ။ မေအးေမလည္း သားဖြားခန္းသို႔ဝင္ၿပီ။ ကို ေအာင္ျမတ္သည္လည္း ဆင္ဝင္ေအာက္ မွာထိုင္ရင္း အဂၤုလိမာလ သုတ္ရြတ္သည္။ ေမတၱာသုတ္ရြတ္သည္။

ေမတၱာပို႔သည္။ ပို႔မရ။ ေမတၱာေနရာတြင္ ေဒါသတို႔ကေနရာယူလာ၏။ ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ္ေမြးတာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေမြးခြင့္မရပါလား။ ဒီမိုကေရစီသာရခဲ့လွ်င္ တလြဲ အေၾကာက္တရားဆိုသည္ရွိပါဦးမည္လား။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ျပည္သူ႔ထံမွဆင္းသက္လာသည္ဆို၏။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ျပည္သူပိုင္ေသာ ဒီမိုကေရစီသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပည္သူ႕ထံသို႔ျပန္ေရာက္မလာသနည္း။ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ သူ လွည္းေနလွည္းေအာင္း၊ ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ျပည္သူေတြထဲတြင္ သူလည္းပါခဲ့၏။ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ အားမတန္၍မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ့၏။ သဲတပြင့္ျဖစ္ခဲ့၏။ သည္သို႔ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ သည္ကိုလည္း ကိုေအာင္ျမတ္ကမေမ့။ ရုပ္ဒဏ္ရာမရခဲ့ေပမည့္စိတ္ဒဏ္ရာေတာ့ရခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီကိုခ်ဥ္ျခင္း တတ္မိ သည့္ သူ႔အာသီသသည္ ေမ့ေဖ်ာက္၍ရမည္မဟုတ္ ေတာ့။
xxxxx
 
(က - ၁)

၇.၈.၁၉၈၈ ေန႔။

နံနက္ခင္းေနဝန္းသည္ ပတၱျမားေစတီအေပၚမွာေမးတင္ေနသည္။ အမွတ္ ၄၂ အစုန္ ျမစ္ႀကီးနားမႏၱေလးအျမန္ရထားသည္ မင္းဝံေတာင္ရိုးႏွင့္အၿပိဳင္ ေျမာက္မွေတာင္သို႔ ေျပးေန၏။ ညာဘက္မွာရွိ ထံုးျဖဴ ျဖဴႏွင့္ေကာင္းမႈေတာ္ေစတီက နံနက္ခင္းေနျခည္ဦး၏အဖူးေမွ်ာ္ကိုခံယူေနသည္ထင့္။ သပၸၸာယ္လွေပစြ။ ကိုေအာင္ျမတ္၏မ်က္လုံးမ်ားက စက္ ေခါင္းထိန္းခ်ဳပ္ခံု (Control Pannel) ရွိ ဒိုင္ခြက္မ်ားေပၚတြင္ တရစ္ဝဲဝဲလည္ေန၏။ လက္ေထာက္ျဖစ္သူကိုေအာင္သန္းသည္ စက္ေခါင္းေရွ႕ရွိ ရထားသံလမ္းႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ အၾကည့္ပို႔ထား၏။ အၾကားအာရံုသည္ သတင္းေထာက္ ခရစ္စတိုဖာဂါးနက္၏ေလလွိဳင္းေပၚ၌နစ္ေနသည္။

"ဆရာ.. ဘီဘီစီက မနက္ဖန္ရွစ္ေလးလံုးေန႔မွာဒီမိုကေရစီသပိတ္တိုက္ပဲြႀကီးဆင္ႏႊဲဖို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ အခါေပးေနတယ္.. တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ျဖစ္လာနိုင္ပါ့မလားဆရာ.."

မာစတာကြန္ထရိုလာျဖင့္ စက္ရွိန္ကိုထိန္းလိုက္ၿပီး တပည့္ျဖစ္သူအား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။

"မင္းကေရာ.. ဒီမိုကေရစီသပိတ္ႀကီးေပၚေပါက္ေစခ်င္သလား.. ဘာျဖစ္လို႔ေပၚေပါက္ေစခ်င္ရတာ လဲ.. မင္းအျမင္ေလးေပါ့.."

ကိုေအာင္သန္းက ေရဒီယိုေလးကိုခလုပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး ဒက္ခ်္ဘုတ္ေပၚတင္ထားလိုက္၏။

"ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့.. ဒီမိုကေရစီသပိတ္ႀကီး တကယ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ.. အဓိကကေတာ့ မ.ဆ.လအစိုးရ ကိုမႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ.. သူတို႔လုပ္ခ်င္တာကို စြတ္လုပ္တယ္.. ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေၾကညာလိုက္တာ လူေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ထိကုန္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ဆိုကေလးေတြရွင္ျပဳဖို႔စုထားတဲ့ ခုနစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေတြ တစ္ထပ္လိုက္ ႀကီးထိသြား တယ္.. မိန္းမဆိုရူးမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတာမနည္းကို ေဖ်ာင္းဖ်ယူရတယ္..”

ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ရထားသံလမ္းေဘးမွာ ေက်ာေပးလမ္းေရွာက္ေနသူကို ဥၾသဆဲြ၍ သတိေပးလိုက္သည္။

"ေအးေပါ့ကြာ.. မင္းလိုပဲေပါ့..ငါ့တပည့္ရာ.. ျပည္သူေတြတဦးခ်င္းစီမွာ မဆလအစိုးရကို မေက်နပ္ခ်က္ေတြက လူတိုင္း ကိုယ္စီရွိၾကတယ္.. တပါတီစနစ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အစိုးရ ညံ့ဖ်င္းရင္ ျပည္သူေတြဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတာပဲ..တို႔နိုင္ငံ ဟာ အရင္တုန္းက အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္ဆံုးကရွိခဲ့တာပါ့၊  သူတို႔ႏွိပ္စက္လိုက္တာ.ကမာၻမွာဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္ အက်ဆံုး နိုင္ငံ (LDC) စာရင္းဝင္သြားေတာ့တာပဲ.. အႂကြင္းမဲ့အာဏာဟာ အႂကြင္းမဲ့ပ်က္စီးေစတာေပါ့ကြာ..သူတို႔က ဒီမိုကေရစီကိုေမာင္ပိုင္သိမ္းထားတဲ့ အာဏာရူးေတြေပါ့ကြာ..”

"၆၂ ခုႏွစ္မတ္လမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းဟာ.. ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုဆီကေနအာဏာသိမ္းတယ္ကြာ.. ဇူလိုင္လမွာ ေက်ာင္းသား ေတြ ကိုသတ္တယ္. ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္ အဦႀကီးကို ဒိုင္းနမိုင္းနဲ႔ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးတယ္.. ေနာက္ေတာ့ ၇၄မွာအလုပ္သမားအေရးအခင္း၊ ဦးသန္႔စ်ာပနအေရးအခင္း၊ ၇၅မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၊ ၇၆မွာ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္း၊ ရခိုင္ဆန္ျပႆနာ၊ ၈၈ဇြန္လေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြဆက္တိုက္ေပၚတာေပါ့.. ေပၚတိုင္းလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္ေသြးေတြ ေျမခခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ.. ေငြစကၠဴ ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၆၄.. ၈၅.. ၈၇.. သံုးႀကိမ္ေတာင္မွ.. တရားမဝင္ေက်ညာခဲ့တာ. ဒီျပည္သူေတြမွဒုကၡမေရာက္ရင္ ဘယ္ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္မလဲကြာ.. ဒီအေၾကာင္း တရားေတြဟာ ေလာင္စာေတြေပါ့ကြာ. .ေပါက္ကြဲဖို႔စနက္တံပဲလိုေတာ့တာ..စနက္တံက အာရ္အိုင္တီေက်ာင္းသားဖုန္းေမာ္က်ဆံုးမႈပဲ.. စနက္တံကေတာ့မီးရွို႕ၿပီးၿပီ.. ေလာင္ဖို႔ပဲလိုေတာ့တာ… ၾကည့္ထား၊ မနက္ဖန္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူ ေက်ာင္းသား အားလံုးပါဝင္လာမွာ စိတ္ခ်..”

ဘူတာဝင္ရန္အလံခ်ိဳးထားၿပီမို႔ ေဆြေႏြးပဲြက တခန္းရပ္သြားသည္။ ကိုေအာင္ျမတ္ ခံတြင္းခ်ဥ္သြားသည္ထင့္။ အစီခံမပါေသာ ခေပါင္းစီးကရက္ကို ယမ္းမီးျခစ္ဆံႏွင့္ဆဲြျခစ္ၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းတဖြာရွိုက္ လိုက္၏။ ဘူတာဝင္ၿပီမို႔ သူ႔တပည့္သည္ အေရာင္လြင့္ တြန္႔ေက်ေနေသာ နက္ျပာေရာင္ဇင္ပိတ္သား ယူနီေဖာင္းအား ဆဲြဆန္႔ေနလ်က္။

 အျမန္ရထားသည္အင္းဝတံတားကို အားမာန္ပါပါျဖတ္လ်က္ ရတနာပံုသို႔ဦးတည္ၿပီ။ ေရႊၾကက္ယက္တာေပါင္ေကြ႕ေပၚတြင္ တဲြျပဴတင္းေပါက္မ်ားမွ ေခါင္းျပဴထြက္ေနေသာခရီးသည္ မ်ားဆီသို႔ သူ႔အၾကည့္ ေရာက္သြားသည္။ အားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္တို႔ယွက္သန္းေနပါေရာ့လား။ ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ႀကိတ္ၿပံဳးတလက္ လင္းလိုက္မိ သည္။ သူလည္းေလ ျမန္ျပည္သားေပမို႔။

(က-၂)

၈.၈.၁၉၈၈ ေန႔

ကိုေအာင္ျမတ္ သည္ေန႔မနက္ ေစာေစာနိုးေနသည္။ ရွစ္ေလးလံုးက သူ႕ကိုႏွိဳးစက္ေပးထားသည္ ျဖစ္မည္။ ဇနီးသည္မဗိုက္ကို နံနက္ခင္းအနမ္းလက္ေဆာင္ေလးေပးၿပီး လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ျမည္သံစြဲအလကၤာကိုဖန္တီးေပးေနေသာ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးက သူ႔စိတ္ကူးကို အေႏွာက္အယွက္ ေပးေန၏။ (င) လမ္းထိပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္သည္ ရထား တာဝန္နားသူမ်ား၏ ေလထန္ကုန္းေနရာ။  သူ႔အရင္ သံုးေယာက္က ေနရာယူၿပီးေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ဖန္ဆိမ့္၊ ပဲပလာ တာႏွင့္ ဒူးယားစီးကရက္တစ္ပြဲမွာလိုက္သည္။

"ကိုေအာင္ျမတ္.. လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးရင္.. ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔.. ေစ်းခ်ိဳဘက္ ဘုရားႀကီးဘက္ အေျခအေနသြား ၾကည့္ၾကရေအာင္.. ဘယ့္ႏွယ္လဲ..”

ရထားစက္ဗိုလ္ကိုမ်ိဳးတင့္က ေလသံတိုးတိုးပစ္၏။ မ်က္လံုးကေတာ့ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ေၾကာက္ရသည္ကိုး။ အျခားစားပြဲဝိုင္းေတြဆီကို တစ္ရာ့ရွစ္ ဆယ္ဒီဂရီ ေလ့လာလိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း တိုးတိုးတိတ္ တိတ္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾက၏။ မ်က္လုံးေတြက ဆႏၵတခု၏ တြန္းအားေၾကာင့္ထင္၏။ အေရာင္ေတြလက္လို႔။

"အိုေက.သြားၾကမယ္ေလ.. အေျခအေနၾကည့္ၿပီး.. လႈပ္ရွားၾကတာေပါ့.."

သည္ဝိုင္းမွာထိုင္ေနသူ ရထားစက္ဗိုလ္အားလံုးသည္ ၇၅ခုေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ခဲ့မွကိုး။ ရင္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေန သည့္သပိတ္ပိုးက ရြပိုးထိုးေနၿပီ။

ေလးေယာက္သား စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ ေအလမ္း (၃၅ လမ္း) အတိုင္း နင္းခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာ အစုန္အဆန္သြားေနသူေတြ၊ ကန္႔လန္႔ျဖတ္သြားေနသူေတြကဥဒဟို။

ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ လူေတြလွ်ံ ေနသလားလို႔။ ေအလမ္းႏွင့္၈၄လမ္းေထာင့္ မီးရထားလိုင္းခန္းေရာက္ေတာ့ ရထားစက္ ဗိုလ္တေယာက္အိမ္ ခဏဝင္သည္။ အာလာပသလႅာပ စကား ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ခါေတာ္မီသပိတ္ကိစၥကမပါလွ်င္မျဖစ္။ ေန႔လည္စာအတြက္ စမူစာသုတ္တစ္ပဲြစီႀကိဳတင္ဗိုက္ျဖည့္ရင္း အိမ္ရွင္ကိုပါ စည္းရံုးလိုက္သည္။ အင္အားေတာင့္သြား၏။ လူငါးေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ စက္ဘီးေတြထားခဲ့သည္။ ေျခေထာက္ေတြကိုပဲ အားကိုးၾက ေတာ့မည္။

"တို႔..ဒီကေန.. ေအလမ္းအတိုင္း ျမေတာင္တိုက္ဘက္ကိုသြားမယ္.. အေျခအေနၾကည့္ၿပီးမွ ဘုရားႀကီးဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းခ်ိဳဖက္သြားၾကတာေပါ့.. "

၈၅ လမ္းေက်ာ္လာေတာ့ ျမေတာင္တိုက္နားမွာ လူအုပ္ႀကီးကိုလွမ္းေတြ႔ရသည္။ အုတ္တံတိုင္းႀကီး ေပၚမွာလူငယ္တဦး။ ပေလကပ္ပုဆိုးအျပာေရာင္ကို ခပ္တိုတိုဝတ္၊ အျဖဴ ေရာင္ရွပ္အက်ီၤကို လက္စက ေခါက္၊ မ်က္ႏွာတြင္လက္ကိုင္ပဝါကိုမ်က္လံုးေပၚရံုစည္း၊ မတ္တတ္ရပ္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလို႔။ ေဘးနားရွိသာသနာ့အလံေအာက္တြင္ သံဃာ ေတာ္မ်ားၿခံရံလ်က္။ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုင္ထားေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က အုတ္တံတိုင္းေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ ေနရာယူထားဆဲ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ဟန္ရွိသူ အဆိုပါလူငယ္က အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ တရားေဟာေနသည္။ သူ႔အသံက အားမာန္အျပည့္ပြင့္အန္လို႔။ ေဒါင္းအလံက ျမဴးျမဴးၾကြႂကြ။ နားေထာင္သူေတြက မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္။ ေရွ႕မွာက ရပ္ၾကည့္ေနေသာပရိသတ္။ ေနာက္နားမွာက စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္ပရိသတ္။ သူတို႔အုပ္စုသည္ ရပ္ၾကည့္ပရိသတ္မွာ ေပါင္းစည္းလိုက္သည္။

"…….ဆိုရွယ္လစ္..ရွစ္ဆယ္လို.. ဘယ္ေတာ့မွက်ပ္မျပည့္တဲ့ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ.. တိုင္းျပည္မမဲြ ဘဲ ဘယ္ေနေတာ့မလဲ.. ဒါေၾကာင့္လည္း. တခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္ဆံုးကခ်မ္းသာၾကြယ္ဝခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔နိုင္ငံဟာ ၈၇ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေနာက္အက်ဆံုးနိုင္ငံအျဖစ္ အေၾကညာခံလိုက္ရတယ္ဗ်ာ..ဘယ္ေလာက္ ရင္နာဖို႔ေကာင္း သလဲဗ်ာ.. "

"ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း.."

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ၏ မတရားမႈမ်ား၊ မမွ်တမႈမ်ား၊ အာဏာရွင္အစိုးရ၏ ညွင္းပန္း ႏွိပ္ကြပ္မႈမ်ား၊ ရက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို စီကာပတ္ကံုးေဟာသည္။ နားေထာင္သူေတြ၏ရင္တြင္းမွ မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ထားသည့္စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ထပ္တူညီေနသည္မို႔ လက္ခုတ္သံေတြက တေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္းျဖစ္ေနသည္။ ပထမေန႔၏အစမို႔ထင္၏။ လူငယ္တစ္ဦးတည္း တရားေဟာလိုက္နားလိုက္ႏွင့္ အသံေတြျပာလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူ အားမေလွ်ာ့။ ပရိသတ္ႀကီးကလည္း လူငယ္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးလ်က္။ ဝန္းရံလ်က္။

"တရားေဟာတဲ့လူငယ္ေလးက. ကိုလွျမင့္တဲ့.. တံခြန္တိုင္ ေတာင္ျမင့္ကတဲ့.. ေလးစားဖို႔ေကာင္း လိုက္တာ.. သူ႔သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်ာ..”

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစ်းခ်ိဳဘက္ကို တရားသြားေဟာၾကမယ္..”

သာသနာ့အလံၿခံရံထားေသာ ခြပ္ေဒါင္းအလံသည္ ေရွ႕ကခ်ီၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြၿခံရံထားေသာ လူငယ္မ်ားသည္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္။ လူထုအင္အားသည္လည္း ထပ္ခ်ပ္ မကြာေနာက္ကလိုက္ၿပီ။ ၃၅လမ္းအတိုင္း အေရွ႕သို႔တက္သည္။ ၈၄ လမ္းတြင္ ဘယ္သို႔ခ်ဳိးသည္။ ေစ်းခ်ိဳေတာ္သို႔ဦးတည္သည္။ ကိုေအာင္ျမတ္မ်က္ႏွာတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ပုဝါက ေနရာယူ သြား၏။ ေႂကြးေႀကာ္သံတိုင္ေသာအဖြဲ႔တြင္ သူ အားျဖည့္လိုက္ၿပီ္။ ပထမဆံုးေန႔မို႔ ေႂကြးေႀကာ္သံသည္ လက္တန္းထိုးဆန္လွ၏။ မပီျပင္လွ။

"တစ္ပါတီအာဏာရွင္ျဖဳတ္ခ်ေရး"        "ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး”
"ပါတီစံုစနစ္ရရွိေရး"                        "ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး”
"ဒီမိုကေရစီရရွိေရး"                         "ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး”
"သပိတ္… သပိတ္" "ေမွာက္.. ေမွာက္”
"အေရးေတာ္ပံု"  "ေအာင္ရမည္”

ေတာ္ဝင္ရုပ္ရွင္ရံုနားတြင္တေထာက္နားၿပီး တရားေဟာသည္။ လမ္း၃၀ တြင္ ထပ္မံေဟာသည္။ ေစ်းခ်ဳိေတာ္နာရီစင္သို႔ ေရာက္ကာနီးၿပီ။ ေႂကြးေႀကာ္သံတို႔ဘဝဂ္ညံၿပီ။ ခြပ္ ေဒါင္းအလံလည္း ဝဠာသို႔ပ်ံၿပီ။

အသံခ်ဲ႕စက္သံသည္လည္း နားဝလွ်ံလာၿပီ။

"အားလံုးနားေထာင္ပါ၊ "အားလံုးနားေထာင္ပါ”
"အားလံုးလူစုခဲြပါ"၊ "ကိုယ့္ေနရာကိုျပန္ပါ”
"သတ္မွတ္စည္းေက်ာ္ရင္ ပစ္ရပါလိမ့္မယ္”

၂၆ ဘီလမ္းႏွင့္ ၈၄ လမ္းေထာင့္တြင္ရပ္ထားေသာ စစ္ကားေပၚရွိ ေလာ္စပီကာမွ ေသမင္းတမန္သတိေပးသံထြက္လာသည္။

စက္ေသနတ္္တတ္ဆင္ထားေသာစစ္ကားက ခန္းမေရွ႕မွာ ဟန္ေရးျပေနသည္။ ဒူးေထာက္ၿပီးေသနတ္ခ်ိန္ထားေသာရဲေဘာ္မ်ားက နာရီစင္၏အလွကိုဖ်က္ဆီးသည္သို႔ရွိ၏။ နံပါတ္တုတ္ တဖက္၊ ဒိုင္းတဖက္ကာရံထားေသာလံုထိန္းမ်ားက ေစ်းခ်ိဳေတာ္ကို အက်ည္းတန္ေစ၏။

၈၄လမ္းအတိုင္း ၂၆ဘီလမ္းရွိရာဆီသို႔ ခ်ီတက္လာေသာ လူထု၏ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ရပ္မသြား။ အသံခ်ဲ႕စက္ကိုအန္တု ေန၏။ လူထု၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ရပ္မသြား။ နံပါတ္တုတ္ကို စိန္ေခၚေန၏။ ေဒါင္း အလံလည္းဝံ့ဆဲ။ သာသနာ့အလံ သည္လည္းလြင့္ဆဲ။ စိတ္ဓါတ္လက္နက္ႏွင့္ေသမင္းလက္နက္ ထိတ္တိုက္ တိုးၿပီ။

နံပါတ္တုတ္တို႔သည္ တခြပ္ခြပ္ျမည္ကုန္၏။ ေသနတ္တို႔သည္ မီးပြင့္ကုန္၏။ မ်က္ရည္ယိုဗုံးတို႔သည္ မီးခိုးတို႔ကို ထုတ္ လႊင့္ကုန္၏။ ယမ္းေငြ႕ေတြ ေဝၿပီ။

သူ႔ေရွ႕ကလူငယ္ႏွစ္ေယာက္ သကၤန္းပံုေပၚသို႔ ဟပ္ထိုးလဲက်သြားသည္။ ပုဆိုးစိမ္းဝတ္ ေကာင္ ေလး၏အက်ီၤျဖဴတြင္ အနီေရာင္ရင့္ရင့္အကြက္ေလးကို ကိုေအာင္ျမတ္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႕အနီးတြင္ မီးခိုးေတြအူသြားသည္။ အနီးရွိမတ္တပ္ရပ္ေနေသာေက်ာင္းစိမ္းေလးကို လွမ္းဆဲြေပြ႔လိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္ လွည့္လိုက္သည္။  အသက္ေအာင့္လိုက္၏၊ မ်က္ခြံမ်ားကို ပိတ္လိုက္၏။ ေဝးရာသို႔ သူ ေရွာင္ၿပီ။

သူမေသေသး။ မေသေသးသူမ်ားႏွင့္အတူ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လာဦးမည္။ သူ ေသသြားလွ်င္လည္း ျပည္သူက သူတေယာက္တည္းမွမဟုတ္တာ။ ကိုေအာင္ျမတ္မဲ့ၿပံဳး တခ်က္တြန္႔လိုက္သည္။

ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ျပည္သူမ်ားအင္အားေထာင္ေသာင္းခ်ီပါဝင္ေသာ စစ္ေၾကာင္းႀကီး ငါးေၾကာင္းက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြကိုပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့သည္။ စစ္ေၾကာင္းႀကီးေတြက နာမည္ကိုယ္စီႏွင့္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေတာ္ရာစစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားႀကီးစစ္ေၾကာင္း၊ ဂဠဳန္နီစစ္ေၾကာင္း၊ နန္းေရွ႕မာန္ေအာင္ စစ္ေၾကာင္း။ ကို ေအာင္ျမတ္တို႔အဖြဲ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္ေၾကာင္းမွာ တက္တက္ႂကြႂကြႏွင့္။

(က-၃)
၈၈၈၈ ရွစ္ေလးလံုးေန႔မွစတင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ၁၂၈၈၈ ေန႔တြင္ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတဦးစိန္လြင္အား ရာထူးမွျဖဳတ္ခ်နိုင္ခဲ့သည္။ ျပည္သူေတြ ေသြးေျမခ,ရက်ိဳး နပ္ခဲ့ၿပီ။ အသက္ေပးဆပ္ရက်ိဳး နပ္ခဲ့ၿပီ။

ဘုရားႀကီးအေနာက္ဘက္ ၄၅တာ ဓမၼာရံုႀကီးတြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕နယ္လံုးဆိုင္ရာသပိတ္ေမွာက္ ဗဟိုေကာ္မတီကိုဖြဲ႔စည္းနိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ဦးကဝိႏၵသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္ေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပေရးကို ေရွ႕ရွူသည္။ စည္းကမ္း ရွိေရးကိုတန္ဖိုးထားသည္။ စစ္ေၾကာင္းအသီးသီး၏ေရွ႕ဆံုးေနရာတြင္ ေရွ႕ေနအသင္း၏အႀကံျပဳခ်က္အတိုင္း ‘ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပေနၾကပါသည္’ ကိုင္၍လွည့္လည္ဆႏၵျပေစသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုလည္း တညီတညြတ္ တည္းျဖစ္ေစသည္။ ဗဟိုသပိတ္ ေကာ္မတီ၏ႀကီးၾကပ္မႈ ေအာက္မွာ သပိတ္စခန္းေတြမ်ားလာသည္။ သမဂၢေတြမ်ားလာသည္။ ကိုေအာင္ ျမတ္သည္လည္း ရထားသမဂၢတြင္စည္းရံုးေရးတာဝန္ယူရၿပီ။ ျမစ္ငယ္ရထားတြဲျပင္ စက္ရုံႏွင့္ ေမၿမိဳ႕ စက္ေခါင္းျပင္ စက္ရံုတို႔ကို သမဂၢအဖြဲႏွင့္အတူ စည္းရံုးေရးဆင္းဖို႔အေရးသူေတြးမိသည္။ စစ္ေၾကာင္းေတြလည္းမ်ားမွမ်ား။  ေန႔အလိုက္၊ နယ္ေျမအလိုက္အလွည့္က်သတ္မွတ္ေပးရသည္အထိပင္္။

ကိုေအာင္ျမတ္တို႔အုပ္စုကလည္း စစ္ေၾကာင္းနားသည့္ေန႔ဆို မီးရထားလိုင္းထိပ္မွာမ႑ာပ္ထိုးၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ားကို ကြမ္းတယာ၊ ေရတမႈတ္ကမ္းလို႔။ ေဆးလိပ္၊ ဇီးေပါင္းေဝ လို႔။ လက္ခုပ္၊ လက္ဝါးေတြနဲ႔ အားေပးလို႔။ စစ္ေၾကာင္းေတြမွာ တူညီဝတ္စံုေတြပါလာလွ်င္ တမ်ိုးၾကည့္ေကာင္းေနတတ္သည္။

"ေအာင္သန္း.. အဲဒီအျပာေရာင္အဖြဲ႔ေတြက. စိန္ေအာင္ ေစာင္စက္ကထင္တယ္… ဟိုေနာက္က အဖြဲ႔က ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႕ပဲ….”

"ဆရာဝန္ေတြေနာက္ကအဖြဲ႔က ပုဏၰားအဖြဲ႔ပါလား..ေဗာဓိကုန္းကအဖြဲ႔ေပါ့. အားရတယ္ဗ်ာ..”

"ေအာ.. အိမ္ရွင္မမ်ားအဖြဲ႔ကလည္း ဓားေတြ၊ ေယာက္မေတြ၊ ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ေတြ၊ ဆန္ေကာေတြနဲ႔ပါလား.. ေအးေပါ့ဗ်ာ.. သူတို႔ကဆင္းရဲမႈဒဏ္ကိုထိပ္ဆံုးကေန ခါးစည္းခံ ေနရသူေတြဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့”

စစ္ေၾကာင္းတခုမွာ ေက်ာင္းေပါင္းစံု၊ ဌာနေပါင္းစံု၊ စက္ရံုေပါင္းစံု၊ ရပ္ကြက္ေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံုပါဝင္ေလေတာ့ အေရာင္အေသြးကလည္းစံုသည္။ မ႑ာပ္ေရွ႕မွာ တဖြဲ႔ျဖတ္လိုက္၊ အားေပးလိုက္ႏွင့္။

"ဒီမိုကေရစီရရွိေရး" "ဒို႔အေရးပါဆိုေနမွ…”
"ေဟာဗ်ာ… အလွဖန္တီးရွင္မ်ားအဖြဲ႔တဲ့..”

(က-၄)
ေန႔ခင္းမွာ ဒီမိုကေရစီေဟာေျပာပဲြေတြရွိသလို ညပိုင္းမွာလည္း တရားပြဲေတြရွိသည္။ ဆရာေတာ္မ်ား၏တရားပဲြမ်ားကလည္း စည္ကားခ်က္။ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါး တရား ေတာ္သည္ တေန႔တာကုန္ခန္းသြားေသာစြမ္းအားတို႔ကို ျပန္လည္ျပည့္ဝေစ၏။ ကပၸိလႏွင့္ေကာလိယ ႏွစ္နိုင္ငံအၾကား ဂဂၤါျမစ္ေရခြဲေဝေရးတိုက္ပြဲတြင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာရဟန္းတို႔၏ သာဓကကဲ့သို႔ပင္ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွ သံဃာေတာ္တို႔ကား ၾကည္ညိုေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ စႏၵဂုတ္မင္း၏စစ္ဗ်ဳဟာသည္လည္း နမူနာ ယူခ်င္စရာပင္။

ကိုေအာင္ျမတ္တို႔အဖဲြ႔သည္ ေျမနီက်င္း၌က်င္းပေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥာဏိသရ၏တရားပဲြမွာ တရားနာရင္း၊ လံုၿခံဳေရးယူရင္း။ ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ပင္ပန္းရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ေအးခ်မ္းမႈအတိျဖင့္ တရား နာေနေသာ ပရိသတ္ကို ေလးေလးစားစားၾကည့္ရင္း ၂၆ရက္ေန႔က လူပင္လယ္ကို ျပန္ျမင္မိသည္။

"ဦးပဥၥင္းရာ.. ျပည္သူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြက ေလးစားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ.. အခုတရားပြဲမွာလည္း. လူအျပည့္.. တေန႔က မန္းရာျပည့္ကြင္းမွာလည္း..လူေတြသိန္းခ်ီ ေလာက္ တယ္.. တကယ့္ အံ့ဘနန္းပါပဲ.. ဘုရား.."

"ဒါယကာကလည္း.. ‘အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး၊ မႏၱေလး’တဲ့.. မႏၱေလးၿမိဳ႕တည္ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပဲြေတာ္ႀကီးကို မႏၱေလးေတာင္အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ သည္ကြင္းျပင္က်ယ္ ႀကီးမွာ မဂၤလာရွိရွိ စည္စည္ကားကား က်င္းပခဲ့ဖူးတာေပါ့.. အထက္ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သပိတ္တပ္ေပါင္းစုညီလာခံႀကီးကိုလည္း ဒီမန္းရာျပည့္ကြင္းႀကီးမွာ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္က်င္းပနိုင္ခဲ့တယ္.. ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့.. ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြက္ေတာ့ မဂၤလာပဲေပါ့ ဒါယကာရာ..  တအိမ္တေယာက္ မလာမေနရ.. ဘယ္သူကမွဆင့္ေခၚေနစရာမလိုဘူ.. ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ကိုယ္.. ကိုယ့္စည္းကမ္းႏွင့္ကိုယ္လာၾကတာ.. အဖိႏွိပ္ခံဘ၀က ဘယ္ေလာက္မ်ား လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၾက သလဲ.. သိသာတယ္..”

"တင္ပါ့ ဘုရား.. ဒါၾကာင့္လည္း.. ေခၽြးစို႔ေနတဲ့သူတို႔မ်က္ႏွာေတြဟာ. ပီတိေတြျဖာေနတာေပါ့ ဘုရား..မေမာနိုင္မပန္းနိုင္ဘဲ..”

"သူတို႔တေတြ မေပ်ာ္ဘဲဘယ္ေနလိမ့္မလဲ..ဆႏၵျပၿပီးေလးရက္ေလာက္နဲ႔. သမၼတတေယာက္ကို ျဖဳတ္ခ်နိုင္သလို တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္ကိုလည္း. ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က. ျဖဳတ္ ခ်နိုင္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား. ဒါယကာရဲ႕...”

ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာတရားနာေနေသာပရိတ္သတ္ကိုၾကည့္ရင္း အျခားၿမိဳ႕မ်ားမွ မင္းမဲ့စရိုက္ဆန္စြာ ညွင္းပန္းသတ္ျဖတ္မႈသတင္းမ်ားကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ မ.ဆ.လ အစိုးရ၏ တန္ျပန္ သပိတ္ဖန္တီးျခင္း၊ အက်ဥ္းသားမ်ားကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျခင္းတို႔သည္ သပိတ္ေမွာက္ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ရွုပ္ေထြးသြားေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕နယ္လံုးဆိုင္ရာသပိတ္တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏စီမံခန္႔ခြဲမႈျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ဒီမိုကေရစီတရားရံုးတို႔ေပၚေပါက္လာသည္။ မႏၱေလးသည္ မင္းမဲ့စရိုက္ကင္းမဲ့ ဇုန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္တိုင္း၊လမ္းတိုင္းမွာလည္း လံုၿခံဳေရးအျပည့္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစနစ္။

"ဦးပဥၥင္းဘုရား.. ဒီလူ႔ကိုမသကၤာလို႔ေခၚလာတာပါဘုရား..”

ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ကိုမ်ိဳးတင့္တို႔က လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္းလြယ္ထားသည့္ လူတယာက္၏လက္ေမာင္းကို တဖက္တခ်က္စီခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း ဆဲြေခၚလာၾကသည္။ ထိုသူက ရုန္းရင္းကန္ရင္းပါလာသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္္က လြယ္အိတ္ကိုဖိကိုင္ထားလ်က္။ မ်က္ႏွာကတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဟန္အျပည့္။ နားထင္စပ္က ေခၽြးစီးေလးသည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ၀ပ္စင္းေနလ်က္။

"ကဲ.. ဒါယကာ.. ဘာေတြပါလဲျပစမ္း..”

ကိုေအာင္ျမတ္က ထိုလူ႔အိတ္ကိုညာလက္ျဖင့္လွမ္းဆဲြလိုက္သည္။ သူက ခါးခါးသီးညင္းသည္။ လြယ္အိတ္ကို မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားဆဲ။

"ဟာ…မကိုင္နဲ႔.. မကိုင္နဲ႔.. အတင္းမလုပ္နဲ႔ ကဲြကုန္လိမ့္မယ္.."

ကိုေအာင္ျမတ္ခႏၶာကိုယ္သည္ ေနာက္သို႔လန္သြားသည္။ အႏွီပုဂၢိဳလ္သည္ ဦးပဥၥင္းေရွ႕ရွိစားပဲြဆီသို႔ တိုးသြားသည္။ ဦးပဥၥင္း၏ခါးသည္ မတ္သြား၏။ သူသည္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို တခုခ်င္ ထုတ္၍ စားပဲြေပၚသို႔ ျဖည္းညွင္းစြာတင္လိုက္သည္။ အားလံုးသည္ ပါးစပ္အဝိုင္းသားႏွင့္။

"တပည့္ေတာ္က.. ေဆးကုပါတယ္ဘုရား.. အခုဟာက အားေဆးပုလင္းေတြပါဘုရား.. အရမ္းကိုင္လိုက္ရင္ ကဲြသြားမွာစိုးလို႔.. ကဲြတတ္တယ္လို႔ေျပာတာပါဘုရား.. တေန႔ခင္း လံုးဆႏၵျပၾကရတာ.. တပည့္ေတာ့္အားေဆးေလးတလံုးထိုးလိုက္ရင္.. ေနာက္ေန႔အတြက္ လယ္ဒီျဖစ္သြားေရာ.. တပည့္ေတာ္က.. အပ္ပုန္းဆိုေတာ့.. အရွင္ဘုရားတို႔အဖြဲ႔ကို ေၾကာက္ လို႔ပါဘုရား..”

(က-၅)
၃၇ လမ္းရွိ ရထားစက္ဗိုလ္ ကိုမ်ိဳးတင့္၏အေမ့အိမ္သည္ ကိုေအာင္ျမတ္တို႔လႈပ္ရွားေရးအတြက္ စေတးေရွာင္ရာ သို႔မဟုတ္ ကြန္းခိုရာ သိုမဟုတ္ ဆံုဆည္းရာေဂဟာ။ အိမ္ရွင္ ကလည္းေစတနာပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္တန္လွ်င္လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ခ်ိန္တန္လွ်င္မုန္႔။ စေတးေရွာင္အဖြဲ႔အတြက္ ေန႔စဥ္ထုတ္ ဒီမိုကေရစီစာေစာင္ေတြ၊ သတင္းစာေတြဖတ္ရလွ်င္ အရာရာသည္ျပည့္စံုေန၏။ စာေစာင္ေတြကို တေယာက္တေစာင္ဖတ္ရင္း သတင္းမ်ားကိုဖလွယ္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ဆႏၵျပေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြကို စစ္တပ္က ပစ္ခတ္လူစုခဲြသည့္သတင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းဦးတင္ဦးႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ဒီမိုကေရစီေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္သည့္သတင္း၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးနုႏွင့္အဖဲြ႔မွၾကားျဖတ္ အစိုးရဖဲြ႔မည္ဆိုသည့္သတင္း၊ မိုးကုတ္မွာ ပစ္ခတ္လူစုခဲြသည္ဆိုသည့္သတင္း၊ သတင္းေတြက စံုမွစံုပင္။

"ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဂရိဘာသာစကားဗ်.. ဒီေမာ့စ္ဆိုတာ ျပည္သူလူထု.. ခရာေတာ့စ္ဆိုတာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပါ့.. တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပည္သူ႔အာဏာကိုဆိုလိုတာ ပဲ.. ျပည္သူ႔ကိုယ္စား ျပည္သူကေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္တဲ့အစိုးရကို အာဏာလႊဲအပ္တာေပါ့..”

"ကိုယ္ကေတာ့.. ဒီကဗ်ာေလးကို သိပ္သေဘာက်တာပဲ.. ကိုကိုးကြၽန္းအေရးေတာ္ပံမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေမာင္ရဲ႕ကဗ်ာ.. ကိုယ္ရြတ္ျပမယ္..နားေထာင္ၾကည့္..

ငါ့ေသြးတစ္စက္၊ ငါ့သက္တစ္ေခ်ာင္း
ငါ့အေလာင္းမွ၊ ေထာင္ေသာင္းေျမာက္မ်ား
ေသြးသစ္ပြားအံ့…
ငါကားဘယ္မွာေသအံ့နည္း။…..""ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္ကြာ..”

အလုပ္ျပဳတ္သြားေသာ ရထားစက္ဗိုလ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ကိုမန္းေဇာ္ႏွင့္ကုလားကျပားပီတာစိုးျမင့္တို႔ ေရာက္လာသည္။ ကိုမ်ိဳးတင့္၏မိခင္သည္ ေရေႏြးတအိုးထပ္ ျဖည့္ ေပးသည္။ အားလံုး၏နားမ်ားသည္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ကိုေအာင္ျမတ္၏စကားႏြံတြင္နစ္ေန၏။

"ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘူတာမွာ စစ္ကားေတြေရာက္ေနတယ္.. စစ္ရထားထြက္မဲ့သေဘာရွိတယ္.. ရထားထြက္ျဖစ္ရင္ ဘူတာမွာရံုပိုင္မရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး.. သူတို႔မွာ ဆက္သြယ္ေရး စက္ေတြပါမွွာ.. ရထားလမ္းေတြပ်က္ေနလည္း မႈမွာမဟုတ္ဘူး.. စစ္အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ျပင္မွာ.. သူတို႔အတြက္အေရးႀကီးတာက ရထားေမာင္းမဲ့သူ.. အဲဒီေတာ့.  မရမကရွာမွာေသခ်ာ တယ္.. တို႔အဖြဲ႔ေတြက. ဒါကို သေဘာေပါက္ဖို႔လိုတယ္.. ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာကို လက္တို႔ထား.."

ကိုမ်ိဳးတင့္က ေငြနဂါးေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပာေခၽြရင္းမွ စကားေထာက္သည္။

"ကိုေအာင္ျမတ္ရ.. သူတို႔မွာ စက္ေခါင္းေမာင္းစစ္သည္ေတြရွိတယ္မဟုတ္လား..”

"ေအာ္.. ကိုမ်ိဳးတင့္ရယ္.. သူတို႔က ၇၆ခုႏွစ္မွာ အင္းစိန္မီးရထားဗဟိုသင္တန္းေက်ာင္းက ဆင္းသြားတာ.. ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေလ.. ေလ့က်င့္မႈမွမရွိတာ.. ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့ .. ေနာက္ၿပီး သူတို႔ ေလ့က်င့္တုန္းက ျပင္သစ္စက္ေခါင္းအေဟာင္းေတြနဲ႔.. အခုမႏၱေလးမွာရွိတာက ဂ်ာမန္စက္ေခါင္းအသစ္ေတြ.. သူတို႔ဘယ္လိုမွေမာင္းတတ္မွာမဟုတ္ဘူး.. အဲဒီ ေတာ့.. ေမာင္းမဲ့သူ ေသခ်ာေပါက္လိုမွာ..”

ကိုေအာင္ျမတ္သည္ စကားျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းတငံုမႈတ္ေသာက္လိုက္သည္။ အားလံုးသည္ သူ ေရွ႕ဆက္မည့္စကားလံုးမ်ားကိုငံ့လင့္လ်က္။ ထိုစဥ္ ေအာက္ ထပ္မွ ကိုမ်ိဳးတင့္၏အေမ့ အသံသည္ အေပၚထပ္တိုင္လွ်ံတက္လာသည္။

"လာၿပီေဟ့..လာၿပီ.. ေျပး..ေျပး..ခပ္ျမန္ျမန္ေျပး..”

အားလံုးသည္ တိုင္ပင္ထားသည့္အလား ထိုင္ရာမွဝုန္းခနဲ။ ေနာက္ေဖးေပါက္သို႔ ေျပးသည္။ ဝရန္တာမွခိုဆင္းသည္။ ေနာက္ေဖးၿခံစည္းရိုးကိုေက်ာ္သည္။ ရထားသံလမ္း အတိုင္း ေျခဦးတည့္ၾကသည္။

"အား..ကြၽတ္..ကြၽတ္..ကြၽတ္..ကြၽတ္…”

ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ ဒယဥ့္တိုက္ျဖင့္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွတဆင့္ ေအာက္ထပ္သို႔၀င္သည္။ အိမ္ေပၚတက္သည့္ေလွခါးေျခရင္းတြင္ အေႀကာ္ဇလံုကို ကိုင္ထားေသာ ကိုမ်ိဳးတင့္၏ အေမကိုေတြ႔ရသည္။

"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ေအာင္ျမတ္ရယ္.. ေျခေထာက္က ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..”

"ဘာျဖစ္ရမလဲ အေဒၚရယ္.. အေဒၚက ေျပး..ေျပး..ဆိုလို႔..အားလံုးေျပးကုန္ၾကတာ.. သံလမ္းေပၚ ေတာင္ေရာက္ကုန္ၿပီ..ကြၽန္ေတာ္သာ..ခုန္ခ်လိုက္တာ..ေျခေထာက္ခိုက္ မိလို႔ က်န္ေနခဲ့တာ.."

"ဟား. ဟား..ဟား.. ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ..ေမာင္ေအာင္ျမတ္ရယ္.. ငါက မင္းတို႔စားဖို႔ ငါ့ေျမးကိုအေၾကာ္ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ.. ဟိုဘက္အိမ္က အေဖၚကိုမီေအာင္ အေျပးလိုက္ခိုင္း လိုက္တာ.. ျဖစ္မွျဖစ္ရ ေလကြယ္."

ကိုေအာင္ျမတ္၏ဘယ္ေျခေထာက္သည္ ေတေဇာဘမ္း၏ပူေလာင္မႈေအာက္တြင္ အေငြ႔လွံဳသြားသည္။ ပီတာစိုးျမင့္၏ေျခေထာက္မ်ားသည္ကား ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘူတာသို႔ပင္ ေရာက္ၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ရွိ မီးရထား လိုင္းခန္းမ်ားဆီသို႔ ခ်ိဳးေကြ႕ေနဆဲ။

"ရပ္.. လက္ေျမွာက္..  ဘယ္သူလဲ..  ဘယ္သြားမလို႔လဲ"

ေမာင္းတင္သံႏွင့္အတူအမိန္႔ေပးသံက တၿပိဳင္နက္ထြက္လာသည္။

"ဂ်..ဂ်ေနာ္.. ဒီ..ရားဂြက္မာ.. ေနးဒယ္ေနာ္.. ျဗဳတ္သြားဒဲ့ မီးရဒါး ဇက္ဗိုလ္ဘာ.."

"ေအး.. ရထားစက္ဗိုလ္ဆိုရင္.. ျပဳတ္တာေတြ.. မျပဳတ္တာေတြမလိုခ်င္ဘူး.. ေရွ႕ကသြား.. စက္ေခါင္းေပၚတက္.."

ပီတာစိုးျမင့္၏မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ဆံုဆည္းရာအဖြဲ႔သားမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ နားထဲတြင္ ကိုေအာင္ျမတ္၏စကားသံတို႔ကလည္းေကာင္း၊ လက္ညွိဳးထိုးေနၾကသည္ သည္။ ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္သည့္ သူ႔ျဖစ္စဥ္ကို သူကိုယ္တိုင္အံ့အားသင့္ေနမိသည္ပင္။ သည္သတင္းကိုၾကားေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ရင္မွာမခ်ိ ျဖစ္သြားရသည္။

(က-၆)
၁၈.၉.၁၉၈၈ ေန႔

တပ္မေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ဒုတိယအႀကိမ္သိမ္းယူသည္။
xxxxx 

(ခ)
ေရာင္ျခည္မသန္းေသး။ အရုဏ္ဦးကေဝးေသး၏။ လင္းၾကက္လည္းမတြန္ႏိုင္။ ညအေမွာင္သည္ နက္သည္ထက္နက္ေနဆဲ။ နီက်င့္က်င့္မ်က္ႏွာက်က္မီးအလင္းသည္လည္း မွိန္ေနဆဲ။

"မေအးမာ့ အမ်ိဳးသားရွိသလား..”

သူနာျပဳဆရာမ၏အသံသည္ နံနက္ခင္းကိုငံ့လင့္သည့္ ဆည္းလည္းသံျဖစ္မည္။ သူ႔အၿပံဳးသည္ လူသားသစ္တေယာက္ကို ႀကိဳဆိုဟန္ရွိသည္။ ကိုေအာင္ျမတ္၏ ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္အေတြးသည္ တိခနဲျပတ္သြား၏။ သူ ဆတ္ခနဲမတ္တပ္ရပ္ လိုက္သည္။ သူ႔နားစည္သည္ ဆရာမ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားနား ကပ္သြား သည္ထင္၏။

"ရွင့္ဇနီး သားေလးေမြးတယ္.. မေအေရာ..ကေလးေရာ.. က်န္းမာတယ္..”

သူ ထခုန္မတတ္ဝမ္းသာသြား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဝင္းသြားသည္။ သူ႔မ်က္လံုးက အေရာင္ေတာက္ သြားသည္။ သူ႔အေတြးက သူ႔ႏႈတ္ေပၚမွာစီးသြားသည္။

"ငါ့အတြက္ သားေယာက်ၤားရတာမဂၤလာပဲ.. ငါတို႔မစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့တဲ့ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို သူတို႔ကိုဆက္ၿပီးလက္လႊဲ ေပးရမယ္. ငါ့သားဟာ ဒီမိုကေရစီအတြက္ အာဇာနည္ ျဖစ္ေစရမယ္.. သူ႔ကို ‘ ဇာနည္ေအာင္ ‘လို႔႔နာမည္ေပးရမယ္.. သူတို႔ လက္ထက္မွာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြ ‘ေအာင္’ ရမယ္…ဟုတ္တယ္.. သူ႔နာမည္..ဇာနည္ေအာင္.. ဇာနည္ေအာင္.. ဇာနည္ေအာင္..”

‘ ဇာနည္ေအာင္’ ဟူေသာ နာမည္သည္ သူ႔ႏွလံုးသားနံရံတြင္ ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္လ်က္ရွိေတာ့သည္။

(ခ-၁)

သည္ေန႔သည္ ဝန္ထမ္းအားလံုး လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ စစ္အစိုးရမွရာဇသံေပးထားသည့္ေနာက္ဆံုးေန႔။ စက္ရံုအုပ္ႀကီး၏ရံုးခန္းတြင္ရထား စက္ဗိုလ္ေတြ၊လက္ေထာက္ေတြႏွင့္ ရွုပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ တဖက္သတ္စိတ္တိုင္းက်ႀကိဳးခ်ည္ထားေသာပံုစံမ်ားတြင္ ျဖည့္သြင္းသူက ျဖည့္၊ လက္မွတ္ေရးထိုးသူကထိုးလို႔။ ရင္၌ျဖစ္ တည္လာေသာခံစားခ်က္မ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက မသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳ၏။ မ်က္ႏွာကအလိုက္တသိ ဘာသာျပန္ေပး၏။ မေန႔ညေနက ၃၇လမ္း ဆံုဆည္းရာတြင္ သူ႔အဖြဲ႔ေတြႏွင့္ေဆြးေႏြးခဲ့ သည္မ်ားကို ကိုေအာင္ျမတ္ ျပန္လည္သတိရမိသည္။

"မနက္ဖန္ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ အလုပ္ျပန္ဝင္ရေတာ့မွာပဲ.. မဝင္ရင္.. ဆြဲမွာေသခ်ာတယ္.."
"ကိုယ္ကမွ အလုပ္ကို မစြန္႔လႊတ္နိုင္ေသးတာ.." "မီးစင္ၾကည့္ ကၾကရမွာပဲ.."
"မနက္ဖန္.. ရထားကေသခ်ာေပါက္ျပန္ဆြဲမွာ.." "ဘယ္သူ. စ,ေမာင္းသင့္သလဲ.."

"ရထားစေျပးၿပီဆိုပါစို႔.. ရံုပိုင္ေတြ၊ဘူတာဝန္ထမ္းေတြမစံုရင္.. ဘယ္သူက အလံခ်ိဳးေပးမလဲ.. ဆက္သြယ္ေရးစက္ ေတြပ်က္ေနရင္ တဘူတာနဲ႔တဘူတာ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ မလဲ.. အဆက္အသြယ္မရရင္ ရထားခ်င္းတိုက္နိုင္တယ္.. ေနာက္ၿပီး.. သံလမ္းအလုပ္သမားေတြ မစံုရင္. ရထားလမ္းေတြကို ဘယ္သူကစစ္ေပးမလဲ.. သံလမ္းဆက္ေတြျဖဳတ္ထားရင္ ရထားေမွာက္မွာ.."

"ကခ်င္ျပည္နယ္ေရာက္ရင္ လံုၿခံဳေရးကဘယ္လိုလဲ.. ေခ်ာင္းပစ္ရင္ပစ္.. မပစ္ရင္.. မိုင္းခြဲမွာ ေသခ်ာတယ္.. ေကအိုင္ေအက အရင္တည္းက လက္စလက္နရွိတာ..”

"ေမာင္းမဲ့သူမရွိရင္..အားလံုးကိုကုတ္မွာ.. စ,ေမာင္းတဲ့သူက နည္းနည္းေတာ့ စြန္႔စားရမွာပဲ.. အားလံုးကိုယ္စား. အနစ္နာခံရမွာပဲေလ.."

"ေအးပါဗ်ာ.. ကြၽန္ေတာ္ ဖိုမင္ႀကီးကိုတင္ျပၿပီး.. အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္.. စီစဥ္ပါ့မယ္.. အားလံုးစိတ္ေအးေအးထားပါ..လုပ္ငန္းခြင္သာျပန္ဝင္ၾကပါ.. ထမီကြၽတ္လို႔လႊတ္ လိုက္တယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ၾကပါ.”

ကိုေအာင္ျမတ္သည္ အင္အားမပါသည့္ေလသံျဖင့္တံု႔ျပန္္လိုက္ရေပမည့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ေန သည္မဟုတ္ပါေလာ။ မည္သို႔ဆိုေစ။ ႏွစ္လခန္႔ရပ္ဆိုင္း ထားေသာ မႏၱေလးျမစ္ႀကီးနား လူစီးရထားသည္  ျပန္လည္ ေျပးဆြဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

(ခ-၂)
အဓိပၸာယ္မ်ိဳးစံု ဘာသာျပန္၍ရအံ့ေသာရထားဥၾသသံက မႏၱေလးဘူတာႀကီးဆီမွ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ ျမစ္ႀကီိးနားသို႔ထြက္မည့္လူစီးရထားသည္ အမွတ္ (၃) စႀကၤံန္မွ ေလးကန္ေသာ သံဘီး၊ ေႏွးေကြးေသာလည္ပတ္ႏႈန္းျဖင့္ တပတ္ခ်င္းလိမ့္ ထြက္လာသည္။ တဲြမ်ားေပၚတြင္ ခရီးသည္က က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ သံပတ္ ေပးစက္ရုပ္ႏွင့္တူေသာတဲြထိန္းမ်ားသည္လည္း တံခါး ေပါက္၀မွာ မိုးတိုးမတ္တတ္။ ဘူတာအထြက္အခ်က္ျပမီးတိုင္အေက်ာ္မွာ ဥၾသသံက ဆူညံလာျပန္သည္။ ၃၇လမ္းဆံုဆည္းရာမွစေတးေရွာင္အဖြဲ႔က အိမ္ ေနာက္ေဖး၊ ရထားသံလမ္း ရွိရာသို႔ ရီေဝေသာအၾကည့္ကိုယ္စီလႊဲထားလို႔။ အက်ီၤအျဖဴ၊ ပိကက္ဦးထုပ္အျဖဴ ေဆာင္းထားေသာရထားစက္ဗိုလ္က ကြန္းခိုရာေဂဟာသို႔ သံေယာဇဥ္မကင္းသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ေစာင္း ငဲ့ၾကည့္သည္။

"ေဘာ္..ဘူ…ေဘာ္…"

"ကိုေအာင္ျမတ္ ေမာင္းသြားရွာပါလား..""ဒါမွ.. ဇာနည္ေအာင္တို႔အေဖကြ…”

ရွမ္းစုဘူတာကို ရထားျဖတ္ခိုက္မွာ မဟာျမတ္မုနိကို ကိုေအာင္ျမတ္ ဦးခိုက္လိုက္သည္။ ဘုရားႀကီး ၄၅တာ ကြင္းျပင္က်ယ္ ထဲက သိန္းေသာင္းခ်ီသည့္လူပင္လယ္ကို မ်က္ဝန္း ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေန၏။ ဘဝဂ္ တိုင္ညံသည့္ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုသံသည္ နားတြင္လွ်ံ၏။ အင္းဝတံတားကို ရထားျဖတ္ေတာ့ စစ္ကိုင္း ေျမကို ျဖတ္တိုက္လာေသာေလပူပူသည္ လူေပါင္းရာခ်ီ၏ေသြးညွီနံ႔တို႔လွိဳင္ေန၏။ သေျပတန္းခံတပ္ကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ရထားစက္ဗိုလ္ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ဆရာတင္ေအးၾကဴ ၏ကဗ်ာ စာပိုဒ္ေလးကို ႏႈတ္မွ ဖြဖြရြတ္လိုက္မိ သည္။

"ေတာင္ဆိတ္မ်ားလိုပါ့…
ဒဏ္ရာကို လွ်ာနဲ႔လ်က္
ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကမယ္….."

ဟုတ္သည္။
ဒီမိုကေရစီ ခရီးသည္အားလံုးသည္ ဒဏ္ရာကိုလွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ေရွ႕ခရီးဆက္ၾကရဦးမည္။     ။

မင္းအဂၢ (ဆင္တဲ၀)
(ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကာလကို ျပန္လည္ခံစားမိပါသည္။)