စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘဝဆည္းဆာခ်ိန္

စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘဝဆည္းဆာခ်ိန္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၅၊ ၂၀၁၈

ၿပီးခဲ့တဲ့တရက္က ရြာက အေမ့အိမ္ကို အလည္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ညီက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး အေမနဲ႔ေျပာလိုက္ပါဦးဟု ေျပာသည္။ အေမနဲ႔ေျပာၿပီးေတာ့ အေမက မင္းညီမနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါဦးဟုေျပာ၍ ေျပာရျပန္သည္။ ညီမကလည္း သူနဲ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ အေမႀကီးနဲ႔ ေျပာဦးမလားဟု ေမးကာ အဘြားနဲ႔ ေျပာခိုင္းေနျပန္သည္။ အေမႀကီးက ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာမယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ အေမႀကီးက မေျပာခ်င္ပါဘူးေအဟုဆို၍ စကားမေျပာလိုက္ရေပ။ အခုခ်ိန္အထိ ဖုန္းျဖင့္ အဘြားႏွင့္ စကားတခါမွ မေျပာဘူးပါ။ အဘြားသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သာမဟုတ္၊ ဖုန္းျဖင့္ စကားေျပာရသည္မွာ နားေထာင္ရတာေရာ၊ ျပန္ေျပာရတာေရာ အားမရဟုဆိုကာ မည္သူႏွင့္မွ် ဖုန္းျဖင့္ ေျပာေလ့မရွိေပ။

အေမ၏ အေမျဖစ္ေသာ အဘြားသည္ ရြာမွာ အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္။ အခုဆို အသက္က ၉၈ ႏွစ္သို႔ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အဘြားသည္ ေတာင္ေဝွးတေခ်ာင္းႏွင့္ သြားႏိုင္လာႏိုင္ကာ က်န္းက်န္းမာမာပဲ ျဖစ္သည္။ မနက္တႀကိမ္ ညေန ပိုင္းတႀကိမ္ ရြာထဲက သူ၏သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြအိမ္ကို ေတာင္ေဝွးတေခ်ာင္းနဲ႔ အလည္ထြက္ေလ့ ရွိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ အခုလို က်န္းမာေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္က ထင္ပါသည္။

ဥပုသ္ေန႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့ရွိသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က အဘြားကို မုန္႔ပဲသ ေရစာ စသည္ေပးသည့္အခါ တဘက္ကေလးျဖင့္ထုတ္ၿပီး ယူလာတတ္သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျမစ္ေတြက ယူစားလိုက္ၾက တာမ်ားပါသည္။

ဟိုအရင္ကေတာ့ အဘြားသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္၏ အေနာက္ဘက္သုံးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ အိမ္ကေလးတလုံးျဖင့္ သူ႔ ဟာသူ တေယာက္တည္းေနသည္။ သူ႔ဟာသူပဲ ခ်က္စားသည္။ အျမဲတမ္း ပုတီး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းအသက္ႀကီးလာသည့္အဘြားကို အေမက တေယာက္တည္းစိတ္မခ်ဟုဆိုကာ အိမ္မွာပဲ ေခၚထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ အဘြားက တေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္သည္ဟုဆိုကာ သိပ္ၿပီး လိုက္မေနခ်င္၊ အတင္းအက်ပ္ေခၚ၍သာ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

အဘြားသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရာက္လာတာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနလို႔မရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီႏွင့္ ညီမရဲ႕သားသမီး ေတြကို တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ေအာ္ကာ ထိန္းေနရေတာ့သည္။ အိမ္ထဲက ထိုင္ေနရင္းပုတီးစိပ္ရင္းက ေမ်ာက္ရွဳံးေအာင္ေဆာ့ေသာကေလးေတြကို ဟဲ့ဟဲ့ ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ဟု အၿငိမ္မေနႏိုင္ကာ ေအာ္ေနရေတာ့သည္။ အဘြားသည္ မ်က္စိအနည္းငယ္ မႈန္သည္မွလြဲ၍ နားေကာင္းေသးသည္။ သြားလည္း ဝါးႏိုင္ေသးသည္။ အဘြား၏မ်က္ႏွာတျပင္လုံးမွာေတာ့ ျပန္႔ျပဴးသည့္ ေနရာ ပင္မရွိေတာ့၊ တမ်က္ႏွာလုံး ဇရာ၏အေရးအေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနသည္။

အိမ္ထဲထိုင္ေနလ်က္က အိမ္ဝင္းထဲဝင္လာတဲ့ သူကို ဟဲ့ ဘယ္သူတုန္းဟဲ့ဟုဆိုကာ လက္ဝါးကာကာ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ အေမတို႔အျပင္သြားသည့္အခါမွာေတာ့ အဘြားသည္ အိမ္ေစာင့္က်န္ရစ္ေလ့ ရွိသည္။ အိမ္၏အေမွာင္ထဲကေန ငုတ္တုတ္ ထိုင္ကာ ဝင္းတံခါးဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနကာ အေမတို႔ ျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။

အဘြားက အခ်ိဳႀကိဳက္သည္။ ႏို႔ဆီကို ေရေႏြးျဖင့္ေဖ်ာ္ကာ ေသာက္ေလ့ ရွိသည္။ မုန္႔ဆိုလွ်င္လည္း အခ်ိဳဓာတ္ပါသည့္ မုန္႔မွ စားေလ့ရွိသည္။ အခ်ိဳစားေသာ္လည္း အဘြားသည္ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳတို႔ မရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္ရြာျပန္သည့္အခါတြင္ အဘြား အတြက္ အားေဆး၊ အဘြားႀကိဳက္သည့္ မုန္႔ စသည္တို႔ျဖင့္ ကန္ေတာ့သည္။ အဘြားသုံးခ်င္တာသုံးဖို႔ ပိုက္ဆံေပးလွ်င္ေတာ့ ငါ့မွာ သုံးစရာမရွိပါဘူး၊ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကို လွဴဖို႔အတြက္ပဲရွိတယ္ဟုဆိုကာ ယူေလ့ ရွိသည္။

အေဖ့ရဲ႕အေမျဖစ္ေသာ အဘြားသည္လည္း အသက္ ၈၉ ႏွစ္အထိ အသက္ရွည္စြာ ေနသြားရသည္။ သူကေတာ့ ဆုံးသြား သည္အထိ တေယာက္တည္းပဲ အိမ္ကေလးတလုံးျဖင့္ သီးသန္႔ေနသြားခဲ့သည္။ အဘြားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အေဖကို အေတာ္ခ်စ္ပုံရပါသည္။ အေဖက ကြၽန္ေတာ္ကိုးႏွစ္သားေလာက္မွာ ဆုံးသည္။ အေဖဆုံးေတာ့ အဘြားသည္ သူ႔သားမေသ ေသးပါဘူးဆိုကာ အေဖ့အေလာင္းေဘးမွာ အိပ္ကာ ငိုေနသည္။

အဘြားသည္ အိမ္မွာတေယာက္တည္းေနရင္း ဗိုင္းငင္ေနေလ့ ရွိသည္။ ရြာထဲမွာ ရွိတဲ့ ယက္ကန္းစင္တခ်ိဳ႕က အဘြားဆီကို ဝါဂြမ္းေတြေပးၿပီး ဗိုင္းငင္ခိုင္းေလ့ရွိသည္။ အဘြားက သူဗိုင္းငင္လို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုစုထားေလ့ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔က တပိုတြဲဘုရားပြဲေရာက္ရင္ အဘြားဆီက မုန္႔ဖိုးေတာင္းေလ့ ရွိသည္။ အဘြားက သူ႔ေခြၽးခံအက်ႌအိတ္ထဲကေန အေႂကြ ေစ့ေလးေတြ ထုတ္ေပးေလ့ရွိသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကေလးဘ၀က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား အျဖစ္ ေနရသည္။ မနက္ကိုးနာရီထိုးလွ်င္ ရြာထဲကို ဆြမ္းအိုးယူ သြားရသည္။ ညေနေလးနာရီထိုးလွ်င္ ရြာထဲကို ဆြမ္းအိုးေတြ ျပန္ပို႔ရသည္။ ဆြမ္းအိုးပို႔သည္အထဲမွာ အဘြားတို႔အိမ္လည္း ပါသည္။ အဘြားအိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲဝင္ကာ ေမႊေနာက္ကာ စားစရာေတြ႔လွ်င္ ယူစားေလ့ ရွိသည္။ အဘြားအိမ္လည္သြားလို႔မရွိလွ်င္ ထန္းလ်က္တို႔ သိၾကားတို႔ ခိုးစားေလ့ ရွိသည္။ အဘြားက ကြၽန္ေတာ္စားမွန္း သိေပမဲ့လည္း ဘာမွေျပာေလ့ မရွိေပ။

အဘြားသည္ အလွဴအတန္း ရက္ေရာသည္။ အဘြားသည္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းဆို၍ ဘာမွမရွိရွာေပ၊ သူ႔အိမ္မွာ ဗိုင္းငင္တဲ့ ယစ္ရယ္၊ ေသတၱာေလးတလုံးရယ္ ဒါပဲ ရွိသည္။ အဘြားမွာ လယ္ေတြ၊ ယာေတြလည္း မရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္မေမြးခင္က ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပင္ မရွိေသး၊ အဘြားက ရြာထိပ္က သူ႔ယာႏွစ္ကြက္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းအျဖစ္ လွဴလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ရြာမွာ ေက်ာင္းနဲ႔ကန္နဲ႔ ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အဘြားက အခု ရြာဦးေက်ာင္း ေျမေနရာဟာ အဘြားလွဴ ထားတာေပါ့ဟု ေျပာေလ့ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရြာဦးေက်ာင္းသည္ အသား ေက်ာင္း တေဆာင္သာ ရွိသည္။ အခုေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းသည္ ဘုရားေစတီ၊ ဓမၼာရုံ၊ ဆြမ္းစားေက်ာင္းအုတ္တိုက္ စသည္တို႔ျဖင့္ တိုးတက္၍ ေနေပၿပီ။ အဘြားဆုံးသည္မွာလည္း ဆယ္ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ေလၿပီ။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘ၀ကို ရိုးရွင္းစြာျဖတ္သန္းေနထိုင္သြားေသာ အဘြား၏ပုံရိပ္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ အဘြားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကိုလည္း ေရာက္မသြားဘူးရွာခဲ့။ အဘြားသည္ သူေမြးဖြားရာ ရြာေလးမွာပင္ ဘဝကို ကုန္ဆုံး သြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ဆို၍ နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဘုတလင္ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ပင္မေရာက္ဘူးပဲ ေနရာေဒသ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာပင္ ေအးခ်မ္းစြာေနသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

အခု အေမ့အိမ္မွာေနေသာ အဘြားကေတာ့ စစ္ကိုင္း ၊ မႏၱေလးကို ေရာက္ဖူးသည္။ အဘြားရဲ႕ ေမာင္တေယာက္က စစ္ကိုင္းေခ်ာင္မွာေက်ာင္းထိုင္ေန၍ အဘြားက ေရာက္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ မေရာက္ဖူးေပ။ ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးေခၚေပမဲ့ ဘယ္ကိုမွ သြားခ်င္စိတ္မရွိ ေတာ့ဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္ဟု ဆိုသည္။

အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ ပကာသနေတြ လိုခ်င္စိတ္နည္းၿပီး မာန္မာန ေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့နည္းလာတာ ျဖစ္မွာပဲဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေနမိသည္။ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ စိတ္၏ေအးခ်မ္းမႈက အဘြား၏အသက္ရွည္စြာေနရျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုျဖစ္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္က ထင္ပါသည္။ ဒီပုံအတိုင္းဆိုလွ်င္ အဘြားသည္ အသက္ ရာေက်ာ္သည္အထိ ေနသြား လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ အဘြားေျပာေသာပုံျပင္တပုဒ္မွ် ကြၽန္ေတာ္ နားမေထာင္ခဲ့ဘူးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ပုံျပင္ေျပာျပဖို႔လည္း တခါမွ် မပူဆာခဲ့ဘူးသလို အဘြားကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ပုံျပင္ေျပာျပရေကာင္းမွန္းလည္း သိလိမ့္မည္မထင္ပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္က အဘြားကို ခ်စ္သည္သာ ျဖစ္သည္။

အခု ကြၽန္ေတာ္ေနေသာအိမ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေယာကၡမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ အဘိုးနဲ႔အဘြား ရွိပါသည္။ အဘြားသည္ အျမဲတမ္း ပက္လက္ကုလားထိုင္တလုံးနဲ႔ ပုတီးစိပ္ေနေလ့ ရွိသည္။ သူထိုင္သည့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေဘးတြင္ ပုတီး တပတ္ရတိုင္း မွတ္မွတ္ထားသည့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ရွိပါသည္။ ေနဝင္သြားတာနဲ႔ အင္း ေန႔တေန႔ေတာ့ ကုန္သြား ျပန္ၿပီဟု ပါးစပ္က ၿငီးတြားေလ့ ရွိသည္။ ထမင္းစားခါနီးလွ်င္ေတာ့ အင္း ခႏၶာက ေတာင္းဆိုေနေတာ့လည္း မေသေသးေတာ့ စားေနရဦးမွာပဲဟု ဆိုေသးသည္။ စားၿပီးတာနဲ႔ အင္း နင္တို႔လည္း ခႏၶာရွိေတာ့ ဆာမွာပဲ စားၾက ဟုဆိုကာ ေၾကာင္ကေလး ေတြကို တခုတ္တရအစာေကြၽးေလ့ ရွိသည္။ အဘိုးက ေျမးႏွစ္ေယာက္ကိုလိုက္ထိန္းရင္းပူပန္သေလာက္ အဘြားကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။

ငါက ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္စိတ္၊ ညာျဖစ္ခ်င္စိတ္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ငါ ဝါသနာပါတဲ့ ပန္းပင္ေလးေတြစိုက္မယ္၊ ေရေလာင္းမယ္၊ ေအးေဆးေနမယ္၊ ပုတီးစိပ္မယ္၊ တတ္ႏိုင္တာလွဴမယ္၊ တန္းမယ္၊ ဒါပဲ ငါ့မွာ စိတ္ရွိေတာ့တယ္ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာေလ့ရွိသည္။

အဘြားက သူေျပာသည့္အတိုင္းပင္ မနက္မိုးလင္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတာနဲ႔ ဝင္းထရံေဘးမွာ သူစိုက္ထားသည့္ ပန္းပင္ေလးေတြ ကို ေရေလာင္းေလ့ ရွိသည္။ သူ႔ပန္းပင္ေလးကို ေျမဆြလိုက္ ျပင္လိုက္ ျပဳလိုက္ လုပ္ေလ့ ရွိသည္။ သူ႔ပန္းပင္ေလးေတြ ပြင့္လာရင္ေတာ့ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနေလ့ ရွိသည္။

အဘြားရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိရင္းက ကဗ်ာတပုဒ္က ေခါင္းထဲ အလိုလိုေရာက္လာျပန္ သည္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာေတြ သည္ ဘယ္အေၾကာင္းအရာမဆို ခံစားဖြဲ႔ဆိုႏိုင္သူေတြပါလားလို႔ တဆက္တည္း ေတြးလိုက္မိျပန္သည္။ ကဗ်ာက အဘြား တဲ့။

အဘြား

လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ကာၾကည့္ရတယ္
ေနေရာင္ျခည္ကအစ
စကားေျပာၿပီေလ..။

ဒီေန႔
ငွက္ကေလးေတြကိုလည္း
အစာေကြၽးခဲ့ၿပီးၿပီ
အမိႈက္ေတြကိုလည္း
တတ္ႏိုင္သမွ် လွဲက်င္းၿပီးၿပီ
ေဟာဟို ျခံစည္းရိုးမွာ က်ဳိးပဲ့ေနသမွ်ကိုလည္း
ရသမွ်နဲ႔ ဖာေထးၿပီးၿပီ..။

လူ႔ဘ၀ရယ္ေလ
အဲဒီထိုင္ေနက် ကြပ္ပ်စ္အိုေလးလိုပဲ
ေဟာင္းႏြမ္းခ်ိနဲ႔ရ
ေရစီးေၾကာင္းလိုက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာသုပ္ပ၀ါေလး
ပခုံးေပၚ လႊားတင္လိုက္ေပါ့။

အားလုံးကို ေငးတတ္ခဲ့သူ
ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ
(ျခံတံခါး၀ဆီ) တစ္ခုခုေတာ့
ေမွ်ာ္ရည္ရစၿမဲေလ..။

(ေအးမင္းေစာ)

ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ရြာက အဘြားဆီ ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရြာမျပန္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာေတာ့ အဘြားကိုမေတြ႔ရသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။ အဘြားက်န္းမာသည္ဟု သိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာရသည္။ အဘြားသည္ ဝင္းျခံတံခါး၀ဆီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း တစုံတခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပဲဟု ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေနမိပါသည္။ ။

စိုးခိုင္ညိန္း