စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘဝ၏ ခံတပ္

စိုးခိုင္ညိန္း ● ဘဝ၏ ခံတပ္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၃၊ ၂၀၁၈

အခုထိ မေသေသးတဲ့ ကုိယ့္အျဖစ္ကို အံ့ၾသေနမိေသးသည္။ ေသမယ္ဆို ေသခဲ့သင့္တဲ့ အျဖစ္ပါလားဟု အေတြးက မၾကာ ခဏ စိတ္ထဲ ေရာက္ေရာက္လာသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တလေက်ာ္ေလာက္က ဆိုင္ကယ္မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥသည္ ေသျခင္းတရားနဲ႔ အေတာ္ကိုပဲ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္အျဖစ္ပဲဟု သေဘာေပါက္ထားမိသည္။ အဲဒီတုန္းက တကယ္ လို႔မ်ား ေသခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္ ငါ ဘယ္ဘဝေရာက္လို႔ ငါ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္လို႔ ေသျခင္းတရားကို ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ ေနမိသည္။ အဲဒီတုန္းက မေသရင္ေတာင္ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခိုက္မႈနဲ႔ က်ိဳးခဲ့ပဲ့ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း အခုခ်ိန္မွာ ဘဝကို ေသ တာနဲ႔မျခား စိတ္ပ်က္ေနမိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္မႈမျဖစ္ခဲ့။ ေမးမွာ ေျခာက္ ခ်က္ခ်ဳပ္၊ လက္ေမာင္းမွာ ငါးခ်က္ခ်ဳပ္ရ႐ုံေလာက္သာ ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။

အတြင္းဒဏ္ရာအခ်ဳိ႕က အခုခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ အထိုင္အထေလာက္မွာ လက္ျပင္ေၾကာနဲ႔ ရင္ဘတ္ဆီက ေအာင့္ ေအာင့္ ေနေသးသည္။ လည္ပင္းကလည္း ဘယ္ဘက္ကိုေစာင္းၾကည့္သည့္အခါမွာ အျပည့္အဝ ေစာင္းလို႔မရသလို ေအာင့္ သလိုမ်ဳိး နာက်င္ခံစားေနရေသးသည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတိုင္း ေသေတာင္ေသခဲ့သင့္တဲ့အျဖစ္ပဲလို႔ေတြးမိၿပီး အခုလို ဒဏ္ရာေလာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးခဲ့တာကိုပဲ ဝမ္းသာရမွာပဲလို႔ ေျဖေတြးမိကာ မေသခဲ့တဲ့ ဘဝ၏ကံတရားကို အံ့ၾသေနမိသည္။ ဒါဟာ အဲသည္ေန႔ရက္မွာ ေသရမဲ့ကံ မပါလာေသးလို႔ပဲဟု နားလည္လိုက္မိသည္။ ေသျခင္းတရားသည္ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး အလစ္ငိုက္ ဝင္ ေရာက္လာတတ္ေသာအရာျဖစ္သည္။

သတိတရား၊ ဉာဏ္ပညာတို႔ျဖင့္ ရွင္သန္ေနရျခင္းကို တည္ေဆာက္ကာ အခ်ိန္မေရြး ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္တတ္ေသာ ရန္သူ ၏ ရန္ကို ခံတပ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါမွ ေတာ္ကာက်ေပလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္က စဥ္းစားေနမိသည္။

အခုလို ေသရမည့္အျဖစ္မွ ပြတ္ကာသီကာေလးလြတ္လာကာမွပဲ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေသျခင္းတရားကို အထိတ္ထိတ္အလန္႔ လန္႔ျဖင့္ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ စဥ္းစားေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ အခုအရြယ္အထိ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ဆိုးဆိုးရြားရြား တခါမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေဆး႐ုံ၊ ေဆးခန္းေတြဆီ မေရာက္ခဲ့ရ၊ ႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါစသည္ေတြလည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူးေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေမ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ႏွာေဆးတာေလာက္ကိုျဖင့္ ကြၽန္ ေတာ္က ေရာဂါလို႔ပင္မထင္ ဘာေဆးမွ မေသာက္ျဖစ္ ဒီအတိုင္း ေပေနလိုက္ကာ သူ႔ဟာသူ ေပ်ာက္သြားတာပဲ ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ဖ်ားတာေလာက္ကိုေတာ့ ေဆးဝယ္ေသာက္လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္သည္။

အခုကေတာ့ျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေနရဲေတာ့၊ ခႏၶာကိုယ္က ထိခိုက္ထားသည့္ ဒဏ္ေတြျဖင့္ နဂိုမူလ အတိုင္း မျဖစ္ေသးဟု စိတ္က ထင္ေနသည္။ ဒါဟာ သတိတခ်က္ လြတ္သြားတာကေန ျဖစ္သြားရတာပဲဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အျပစ္ဖို႔ေနမိသည္။ အဲသည္ လြတ္သြားသည့္ သတိတခ်က္ေလးက ေသသြားႏိုင္သည္။ မေသေတာင္ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခိုက္က်ိဳးေၾက သြားႏိုင္သည္။ အခုေတာ့ အရာရာကို သတိတရားျဖင့္သာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေစာင့္လည္း ေစာင့္သင့္ပါသည္။ တန္ဖိုးအႀကီးဆုံးဆိုသည့္အရာမ်ားကို ခံစားဖို႔ သုံးေဆာင္ဖို႔အတြက္ အသက္ ရွင္သန္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ အသက္သည္ တန္ဖိုးအရွိဆုံးဟု ဆိုရမည္။ ဘဝတခု၊ အသက္တခု ရွင္သန္ေနလွ်င္ လိုခ်င္တာကို ႀကိဳးစားဖန္တီးယူ၍ ရႏိုင္သည္။ အသက္မွ မရွိ၊ ဘဝမွ မရွိေတာ့လွ်င္ေတာ့ အရာအားလုံး ဆုံးရွဳံးသြားေပၿပီ။ ဘာကိုမွ လုပ္ယူ၍ မရႏိုင္ေတာ့။

လူဆိုသည္မွာ ေသမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သည္။ လူမွမဟုတ္ သက္ရွိသတၱဝါအားလုံး တေန႔ေတာ့ ေသဆုံးရမည္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထာဝရ ရွင္သန္ေနသူဟူ၍ မရွိ၊ ေစာေစာေသရတာနဲ႔ ေနာက္က်မွေသရတာ ဒါပဲကြာသည္။ အားလုံးကေတာ့ ေသရမည္ပင္။ တေန႔ ေသရမည့္အတူတူ အသက္ကို ဘာေစာင့္ေရွာက္ေနစရာလိုမလဲဟူ၍ ေစာဒက တက္၍ မရႏိုင္။ လူတိုင္းက အသက္ရွည္ရွည္ ေနခ်င္ၾကသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဘယ္သူမွပင္ မေသခ်င္ၾက။ ဒါေၾကာင့္ပင္ အသက္ကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ၍ နည္းလမ္းေပါင္းစုံျဖင့္ ကယ္တင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရတာ ျဖစ္သည္။

တတ္ႏိုင္ေသာ သူေတြက အခ်ိန္မေရြးဝင္ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ ေသမင္း၏ရန္ကို ခံတပ္ေကာင္းေကာင္းတည္ေဆာက္ကာ အသက္ကို မပင္မပန္းထားကာ ေမြးျဖဴေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ မတတ္ႏိုင္တဲံ အဆုံး လက္ေျမာက္လိုက္ရေတာင္ ေနာက္ ဘဝအတြက္ ေနရာေကာင္းေကာင္းတခု ရဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ထားၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားကေတာ့ အခုဘဝမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္သန္သည္။ မေကာင္းမႈ ဆိုတာေတြ မလုပ္၊ ေကာင္းမႈ ဆိုတာေတြကို ႀကိဳးစားလုပ္ရင္း အသက္ကို ေမြးျမဴသည္။ ဒါက ေနာက္တဘဝအတြက္ ခံတပ္တခု တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မတတ္ႏိုင္ၾကေသာ ဆင္းရဲသားမ်ား အဖို႔ေတာ့ အသက္ကို ခဲရာခက္ဆစ္ ရွင္သန္ေမြးျဖဴရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္းကေန အသက္ထြက္ သြားၾကရသည့္ အျဖစ္ေတြလည္း မ်ားစြာရွိေလသည္။

ဘဝတခု ရွင္သန္ေနရဖို႔အတြက္ စား ဝတ္ ေနေရးဆိုသည့္ အေရးသုံးပါးသည္ ပဓာနက်သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ စားစရာ၊ ဝတ္စရာ၊ ေနစရာမွ မရွိေတာ့လွ်င္ လူသည္ ေသဆုံးဖို႔ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ရွင္သန္ျခင္း၏ အသက္ျဖစ္ေသာ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လူတိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သက္သက္သာသာေလး လုပ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခဲရာခက္ဆစ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စြန္႔စြန္႔စားစားပင္ လုပ္ရသည္။ ထိုအထဲတြင္ တခ်ိဳ႕က လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္းနဲ႔ အသက္စြန္႔ သြားရတတ္သည္။ ဘဝရွင္သန္ဖို႔အတြက္ လုပ္ကိုင္ေနရင္းက ဖားကန္႔မွာ ေျမပိ၍ ေသဆုံးသြားၾကေသာ လူေတြ ကို ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ အသက္ကို ေမြးျမဴဖို႔ႀကိဳးစားရင္းက အသက္ကိုစြန္႔လြတ္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

သူတို႔အဖို႔မွာေတာ့ ဘဝအတြက္ ေစာင့္ၾကည့္စရာ ဘာခံတပ္မွ တည္ေဆာက္မထားႏိုင္၊ အသက္ကို အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး တည္ ေဆာက္ယူေနရသည့္အျဖစ္ဟု ဆိုရမည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း သူတို႔လိုပင္ ေသျခင္းတရားအတြက္ ဘာခံတပ္မွ ေကာင္း ေကာင္း တည္ေဆာက္မထားႏိုင္ပါ။ ခံတပ္မရွိေတာ့ ရန္သူလာလွ်င္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပး႐ုံပဲရွိသည္။ မေျပးႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ခံ လိုက္႐ုံပဲ ရွိသည္။ ရန္သူ၏ အရိပ္အေယာင္ျမင္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ဖိနပ္ခြၽတ္ကာ အသင့္ျပင္ထားရသည္။ အခုလိုဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ဖိနပ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ခံတပ္ပဲ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဖိနပ္ဟာ ကိုယ့္ခံတပ္ပါပဲ။ ဒါဟာ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ဖိနပ္ဟာ ကိုယ့္ခံတပ္ပါပဲ

က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔
ဝင္ေငြမေကာင္းလို႔
မိုးေလဝသမေကာင္းလို႔ အခုလို အခက္အခဲေတြထဲမွာ
ဖိနပ္သဲႀကိဳးကို သတိထားေနရ
ခုံကလည္းလႈပ္လႈပ္
ျမင္းကလည္းလႈပ္လႈပ္
ျပဳတ္က်သြားခ်င္လည္း သြား
ဒုကၡဆိုတာ သစၥာတရား
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မိုက္မဲမႈမ်ား
ေလာကႀကီးက အလိုက္သိပါ့မလား
ေရျပင္ရဲ႕ မာယာကို မုန္းတယ္
ပိုက္ကြန္ထဲက ငါးေတြကို သနားတယ္
ေထာင္ေခ်ာက္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့ သားေကာင္ဆိုတာ ရွိပါ့မလား
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မေမြးဖြားဘူး
ၿပိဳင္ကားတစီးလို ဓာတ္ဆီကို ျဖဳန္းခဲ့ၿပီးၿပီ
လူနာတင္ယာဥ္တစီးလို အသုံးဝင္ခ်င္တယ္
ေရာ့ခ္အင္ရိုးလ္ တေခတ္လုံးကို နားေထာင္ခဲ့တယ္
ပြင့္လင္းတဲ့ လူ႔ေဘာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္
ကဗ်ာနဲ႔ ဘဝကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္
သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
လူဆိုးေတြ တေယာက္မွ မေသေသးဘူးလား
လူေကာင္းေတြမွာ ဒုကၡမ်ားလွပါၿပီကြယ္
အသက္တေခ်ာင္းလုံး ဆုံး႐ႈံးမယ္ဆိုရင္
နာမည္တလုံးေတာ့ အဖတ္တင္ခ်င္တယ္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးက လူကို
တြန္းအားေတြ မေပးၾကပါနဲ႔
ေျပးစရာ ေျမမရွိေတာ့တ့ဲအခါ
ကိုယ့္ဖိနပ္ဟာ ကိုယ့္ခံတပ္ပါပဲ။

(လွသန္း)

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဖိနပ္သဲႀကိဳးျပတ္မွာ ေၾကာက္ရေသာေန႔ရက္ေတြ ရွိခဲ့ဘူးပါသည္။ ဖိနပ္စီး ေနရင္းကေန ဘယ္ေတာ့မ်ား သဲႀကိဳးျပတ္သြားမလဲ တထိပ္ထိပ္ျဖင့္ ဖိနပ္ကို ခပ္ဖြဖြ သတိအေနအထားျဖင့္ စီးကား အသာ အယာ သြားေနခဲ့ရေသာကာလတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအသက္ေအာင့္ကာ စီးေနခဲ့ရေသာဖိနပ္ကလည္း ခ်က္ေကာင္းေစာင့္၍ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံျပတ္လိုက္တာနဲ႔ ဖိနပ္သဲႀကိဳးကလည္း တခါတည္းျပတ္သြားပါေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံး အားကိုးရာ ခံတပ္သည္ပင္ ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့ရသည့္အျဖစ္ပါလားဟု ထိုအခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

အခုလိုအခ်ိန္မွာ ရန္သူက မထင္မွတ္ပဲဝင္လာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခံလိုက္ရဖို႔ပဲရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေျပးဖို႔ ပင္ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ႏိုင္ေသး။ ေျပးႏိုင္သည္ဆိုဦးေတာ့ ေဝးေဝး မေျပးႏိုင္ေသး။ ေကာင္းေကာင္း အေမာမခံႏိုင္ေသး။ ခႏၶာကိုယ္က နာေနေသးသည္။ ခါးကလည္း အလွည့္အျပဳမွာ နာေနေသးသည္။ ဂုတ္က ေကာင္းေကာင္းလွည့္လို႔ မရခ်င္ ေသး။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ရဲ႕ခံတပ္ဖိနပ္ေပၚမွာပဲ ေျခစုံရပ္ကာ ၾကံၾကံခံကာ ရင္ဆိုင္လိုက္ဖို႔ပဲ ရွိသည္။ အကယ္၍မ်ား လက္ ေျမာက္ အ႐ႈံးေပးရမည္ဆိုလွ်င္လည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ  ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ပဲလိုက္ပါသြားဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ရုံပဲ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့ သည္။

စိုးခိုင္ညိန္း
၂၂၊ ၆၊ ၂၀၁၈