ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၅)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၅)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၈

တိဗက္ေျမေပၚ ေမာ္စီတုန္း၏ တပည့္မ်ားေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေရခဲေတာင္ႀကီးေတြက အရင္လုိ ေအးေအးျမျမ မရွိၾကေတာ့။ ေအးခ်မ္းေသာအသိုက္အျမဳံကေလးရွိရာသို႔ မုန္တိုင္းဝင္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ အရင္တုန္းကေတာ့ သည္ေျမသည္ေရမွာ အပူ အပင္ဆိုတာ မရွိ။ စိုးရိမ္ျခင္းကင္းစြာျဖင့္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဘူးသည္။ အခုေတာ့ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ တ႐ုတ္ျပည္ က စစ္သားေတြ တိဗက္ေဒသကို ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ မၾကာခင္ၾကဳံေတြ႔ရေသာအခက္အခဲမွာ အစားအေသာက္ျပႆနာ ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးေမာ္စီတုန္း၏ တပည့္ေတြက အစားေသာင္းက်န္းပါသည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ သတၱဝါ ကေလးမ်ားအေပၚ ၾကင္နာသနား က႐ုဏာတရား ႀကီးမားၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက သူတို႔အျမတ္ တနိုးထားသည့္ ၾကက္ ဝက္ ဆိတ္ႏွင့္ ႏြားေနာက္မ်ားကို ထင္သလုိသတ္ျဖတ္စားေသာက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ စိတ္ေသာကေရာက္ရပါေတာ့သည္။

၁၉၅၄-ခုႏွစ္ကစလုိ႔ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ညေတြက ပိုေမွာင္သြားခဲ့ေလၿပီ။ သည္ကာလမ်ားသည္ တိဗက္တို႔အတြက္ အခက္ခဲ အက်ပ္တည္းဆုံးအခ်ိန္။ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားျဖင့္ စည္ကမ္းပိုင္းကို တင္းက်ပ္လုိက္ၿပီးေနာက္ လူစုေဝးခြင့္ကို ပိတ္ပင္ လုိက္ပါသည္။ တိဗက္ျပည္မွာ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြ အရင္လုိ စုေဝးခြင့္ မရွိေတာ့။ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး တိဗက္မ်ားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္ျခင္း၊ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ားကို လက္ရဲဇက္ရဲ ျပဳလုပ္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ တိဗက္ေဒ သတြင္ တိဗက္လူမ်ိဳး တေယာက္ရွိလွ်င္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေလးေယာက္ရွိေနရမည္ဟူေသာ စီမံကိန္းကို ေမာ္စီတုန္းက လက္ ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါသည္။

၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ လီေသာင္ဆုိေသာ တိဗက္ဘုန္္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက ဝိုင္းထားသည္မွာ ရက္ ေပါင္း ၆၄-ရက္ၾကာသြားသည္။ က်ယ္ဝန္းလွသည့္ သည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း တိဗက္လူမ်ိဳးႏွင့္ လားမားမ်ား ပိတ္မိေနၾကသည္။ လူေပါင္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ရွိေသာ ဒီေက်ာင္းတိုက္ကို ပိတ္ဆုိ႔ထားၿပီးေနာက္ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက ရာဇသံေပးပါသည္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အဖမ္းမခံလွ်င္ သည္ေက်ာင္းေက်ာင္းတိုက္ကို ေလယာဥ္ျဖင့္ ဗုံးက်ဲဖ်က္ဆီးပစ္ေတာ့ မည္။ တိဗက္အမ်ားစုက ေလယာဥ္ကို မျမင္ဖူးၾက။ ဗုံးဆိုသည္မွာ မည္သို႔ေသာ အရာျဖစ္ ေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္သူမွ မသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထဲတြင္ ကုတ္ကပ္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက ေလေၾကာင္းကေန ဒီေက်ာင္း တိုက္ႀကီးကို ဗုံးက်ဲဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါသည္။ ကေလး၊ လူႀကီး၊ လားမားမ်ားအပါအဝင္ လူေပါင္းေ လးေထာင္ေက်ာ္ ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ သည္ျမင္ကြင္းကိုျမင္ရေတာ့မွ ဗုံး၏အနက္အဓိပၸါယ္ကို တိဗက္မ်ား နားလည္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားသည့္ လားမားႀကီးႏွစ္ပါးကို လူျမင္ကြင္းတြင္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္လုိက္ပါ သည္။ သည္လုိျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ျမင္ရလိမ့္မည္ဟု သူတို႔ဘဝမွာ ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္မက္ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ နာခံရခက္ေသာ အရာမ်ားတြင္ ရင္နာရျခင္းသည္ အဆုိးဆုံး ပင္ျဖစ္သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခမ္ျပည္နယ္သို႔ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ား ထပ္မံေရာက္ရွိလာၾကၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔လုိခ်င္ေသာ သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ားကို မရမခ်င္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္တတ္ၾကေသးသည္။ “ငါတို႔ဟာ တိဗက္ေတြျဖစ္ၿပီး မင္းတို႔က တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ေတြျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ပါ” ဟူေသာ တိဗက္တို႔၏ အသံေတြက တိဗက္ျပည္တခြင္ လြင့္ပ်ံေနၿပီျဖစ္သည္။ ‘အမုန္း တရားဆုိတာ လူေတြကို တန္းညႇိေပးတဲ့အရာ’ ဟု ခ်ဴအင္လုိင္းက ဆိုေသာအခါ ‘ရန္သူဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလုိလုိ ပ်က္စီးသြားရိုး ထုံးစံမရွိဘူး’ဟု ေမာ္စီတုန္းက ဆိုပါသည္။

တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေအးခ်မ္းေနေသာ နိဗၺာန္ဘုံကေလးက အခုေတာ့ ငရဲခန္းျဖစ္သြားခဲ့ရေလၿပီ။ သည္အရပ္မွာ ဆက္ေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့။  လာဆာမွာေတာ့ လုံလုံျခဳံျခဳံရွိတန္ေကာင္းပါရဲ႕ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ျမိဳ႕ေတာ္လာဆာရွိရာ အ ေနာက္ စူးစူးဆီသို႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ား ေတာအုပ္မ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အခါတိုင္းလုိပဲ သူတို႔ႏႈတ္က ဘုရားစာေတြ ရြတ္ဆုိေနေသးလား မရြတ္ဆိုနိုင္ေတာ့ဘူးလား သူသတိမရေတာ့။ ေမွာင္မိုက္ ေသာညမ်ားက တိဗက္ျပည္ႀကီးတခုလုံးကို အမိအရလႊမ္းျခဳံထားေလၿပီ။

လာဆာျမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ ခရီးသြားမ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကေလၿပီ။ တ႐ုတ္အရာရွိ မ်ားက သတင္းေတြအားလုံးကို အေမွာင္ခ်ထားလုိက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိဗက္ျပည္ အေရွ႕ပိုင္းမွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို လာဆာျမိဳ႕ခံေတြက မရိပ္မိၾကေသး။ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္မႈေတြသာ မ်ားျပားလာၿပီး ထူးျခားသည့္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို မေတြ႔ျမင္ရေသာ အခါ တိဗက္တို႔ရဲ႕ သံသယေတြက တေန႔တျခားႀကီးထြားလာၾကၿပီျဖစ္ သည္။

ေမာ္စီတုန္းက ဒလုိင္းလားမားကို ျပည္မႀကီးထဲကိုေခၚၿပီး ေဘဂ်င္းရဲ႕ ခန္းနား ထည္ဝါမႈကို ျမင္ေတြ႔ေစလုိသည္။ အသက္ႏွစ္ ဆယ္သာရွိေသးသည့္ လားမားကိုယ္ ေတာ္ကေလးကို ပီကင္းရဲ႕ အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာမ်ားကို တခုခ်င္းစီလက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး တေန႔ က်ရင္ တိဗက္ကိုလည္း သည္လုိျဖစ္ေစရမည္ဟု မက္လုံးေပးလုိက္ခ်င္ေသးသည္။

၁၉၅၄-ခုႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ေလ့လာေရးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါသည္။ ဒလိုင္းလားမား ေခါင္းေဆာင္သည့္ တိဗက္ကိုယ္စား လွယ္အဖြဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးကို သြားပါသည္။ သည္သတင္းကို တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားၾကားသိရေသာအခါ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ၾကရသည္။ အခုလုိ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို ျပည္မႀကီးထဲ ဆြဲေခၚလိုက္ျခင္း သည္ လုပ္ၾကံမႈတစ္ခုျဖစ္နိုင္သည္ဟု တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားက ယုံၾကည္ ထားသည္။ တကယ္လုိ႔ သူတို႔ၾကိဳေတြးထားသည့္အတိုင္း လားမားကိုယ္ေတာ္ေလး တိဗက္ေဒသကို ျပန္မေရာက္လာခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ တိဗက္တိုင္းျပည္၊ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့။ ျပည္မႀကီးကို အယုံလြယ္၍ မျဖစ္ေၾကာင္း တိဗက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဆိုပါသည္။

ဇူလုိင္လထဲတြင္ ဒလုိင္းလားမားဦးေဆာင္သည့္ တိဗက္ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ ျပည္မႀကီးကို ထြက္ခြါသြားေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလး အျမန္ဆုံးအိမ္ျပန္ ေရာက္နိုင္ဖို႔အေရး ဆုေတာင္းေပးၾက႐ုံမွတပါး အျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့။ အႏၱရာယ္ မ်ားေသာခရီးစဥ္ျဖစ္၍ တိဗက္တို႔ရင္မွာ ပူေလာင္ခဲ့ရေလၿပီ။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ျပန္ေရာက္ မလာခဲ့လွ်င္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိုးရိမ္ျခင္း ဝမ္းနည္းရျခင္းတို႔သည္ တိဗက္လူမ်ိဳး မ်ားကို နွိပ္စက္ၾကေလၿပီ။

လာဆာျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ တ႐ုတ္ျပည္သြား လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ ပုံရိပ္မ်ားကို ပိုစတာႀကီးမ်ားျဖင့္ စိုက္ထူျပ သထားသည္။ ေဘဂ်င္းရဲ႕ခရီးဦးၾကိဳဆိုမႈက ဒလုိင္းလားမာကိုယ္ေတာ္ကေလးကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေစပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ကနဦးၾကိဳဆိုမႈက ေႏြးေထြးမႈရွိၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရေစသည္။ တိဗက္ျပည္ တိဗက္လူမ်ိဳး အတြက္ လားမားကိုယ္ေတာ္ကေလး၏ အေရးပါအရာေရာက္ပုံကို ေမာ္စီတုန္းက ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဒလုိင္းလားမားကို ျပဳံးေပ်ာ္ရႊင္ျပစြာ အေရးတယူ ဆက္ဆံေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အျပဳံး မ်ား၏ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိသည္ဆိုတာကိုေတာ့ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလး ၾကိဳတင္မသိႏိုင္ခဲ့။ အခြင့္ထူးခံဆိုတာ မရွိ၊ လူတိုင္းဟာ တန္းတူညီမွ် ရွိရမည္ဟူေသာ ေမာ္စီတုန္း၏ ေပၚလစီကို သူျမင္ေတြ႔ၿပီးေနာက္ ဒီေပၚလစီကို သူသေဘာက်မိသည္။ လူသား အားလုံး တန္းတူရည္တူရွိရမည္ဟူေသာ အခ်က္ကို သူေတြးေနမိသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္လမ္းစဥ္ႏွင့္ သူတပါးအေပၚ ဦးစား ေပးေရးကို အေလးထားသည့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာလမ္းစဥ္ဟာ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီသည္ဟု လားမားကိုယ္ေတာ္ ေလးက ႏႈိင္းယွဥ္မိလုိက္ေသးသည္။

ဒလုိင္းလားမားႏွင့္ ေမာစီတုန္းတို႔ ေတြ႔ဆုံပြဲမွာ ေမာ္စီတုန္းက “ဗုဒၶဟာ လူသားတို႔ ဘဝေနထိုင္မႈ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးမွာ ဘာသာတရားဟာ အဟန္႔အတားတခုျဖစ္ ေစတယ္။ ဘာသာတရားဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ အဆိပ္ပဲ ”ဟု ေျပာလုိက္ေသာ အခါ ဒလိုင္းလားမားကိုယ္ေတာ္ကေလးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေရစုန္ေမ်ာရပါေတာ့ သည္။ ၿပီးေတာ့ တိဗက္ျပည္ကို ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္သည့္ တိုင္းျပည္တခုျဖစ္ဖို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ကူညီသြားမွာျဖစ္ၿပီး တိဗက္ျပည္ တိုးတက္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ျပည္မႀကီးက အလုိလုိေနာက္ဆုတ္ေပးသြားမွာျဖစ္ ေၾကာင္း ဒလုုိင္းလားမားကို ကတိေပးေလသည္။ “အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္နဲ႔ တိဗက္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ေတြ ေတြ႔ၾကတဲ့ ေတြ႔ဆုံပြဲမွာ သူေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္။  ေမာ္စီတုန္းက စားပြဲအစြန္နားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ အရာရွိႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး တိဗက္ျပည္ တိုးတက္သာယာေရးအတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တိဗက္ကို ေစလႊတ္ထားပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ဒီႏွစ္ေယာက္က လားမားကိုယ္ေတာ္ကေလးကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္၊ တိဗက္ျပည္ တိုးတက္ ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကို ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုခ်က္ခ်င္း ေျပာပါ။ တိဗက္မွာ မထားဘူး။ တခါတည္း ျပန္ေခၚလုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္” ဟု ဒလုိင္းလားမားႀကီးက ျပန္ေျပာျပေလသည္။
တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြကို ေတြ႔ျမင္ရၿပီးေနာက္ အထင္ႀကီးအားက်မႈ ေတြရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ဒလုိင္းလားမား ကိုယ္ေတာ္ကား ေမာ္စီတုန္းထင္သလုိ ရိုးစင္းႏုံအသည့္ အႏုံညာတ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မဟုတ္။ အစာရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ကြယ္ဝွက္ထားသည့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို သူျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ တိဗက္ျပည္မွာ ေရခဲေတာင္ႀကီးေတြ၊ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ သတၳဳတြင္းေတြ၊ သဘာဝသစ္ေတာႀကီးေတြရွိ သည္။ တခုမေပးရင္ တခုမရေသာ ေလာကႀကီးရဲ႕အထာကို နားလည္သေဘာ ေပါက္ထားသူျဖစ္သည္။ ျပည္မႀကီးတြင္ သူျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ တူညီေသာ ဝတ္စုံ၊ တူညီေသာ ေျပာဟန္ဆိုဟန္၊ တူညီေသာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ဟန္တို႔မွာ တင္းက်ပ္ ေသာ စည္းကမ္းတခု၏ ျပယုဂ္တခုျဖစ္ေသာ္လည္း လူအားလုံးရဲ႕ ေတြးေခၚသုံးသပ္ ရႈျမင္ပုံကို တသမတ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ပုံသြင္းေနျခင္းကိုေတာ့ ဒလုိင္းလားမားက မႏွစ္ျမိဳ႕လွ။ တိဗက္ျပည္ကို သည္လုိ အျဖစ္မခံ။

ဘာသာတရား၊ ရိုးရွင္းလွပသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ လြတ္လပ္သည့္ ပင္ကိုစရိုက္ လကၡဏာမ်ားမွာ တိဗက္တိုင္းျပည္ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔၏ အသက္ေသြးေၾကာပင္ျဖစ္ သည္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေခတ္မီဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ သည္အရည္အေသြးေတြကို နည္းနည္းကေလးမွ် အပြန္းအပ့ဲ ခံ၍မျဖစ္။ ကို္ယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို အပြန္းအပဲ့ အထိရွခံၿပီး ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္း တိုးတက္မႈျဖင့္ အလဲအလွယ္လုပ္ျခင္းသည္ မိုက္မဲလြန္းရာက်သည္။ ပင္ကိုအလွ တရားသည္သာ စစ္မွန္ေသာအလွဟု တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔က လက္ခံယုံၾကည္ထားၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ ယုံၾကည္ ခ်က္သည္ ယုံၾကည္ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရေလၿပီ။ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြက လက္ေတြ႔ဘဝမွာ အမွန္တကယ္ျဖစ္ မလာတဲ့အခါ ကံၾကမၼာ ကိုခ်ည္း ရိုးမယ္မဖြဲ႔ပါေလႏွင့္။

ဆက္လက္ေဖာ္္ျပပါဦးမည္။
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၇၊ ၈၊ ၂ဝ၁၈

Comments