ႏုိင္စြမ္း ● အခ်ိန္လက္ေဆာင္ နာရီေလးတလံုး

 ႏုိင္စြမ္း ● အခ်ိန္လက္ေဆာင္ နာရီေလးတလံုး
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၆၊ ၂၀၁၈

ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလို ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြ ညီမငယ္တဦးက လက္ပတ္နာရီတလံုး လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ ဝမ္းသာစိတ္နဲ႔အတူ ေတြးပူမိတဲ့စိတ္ေတြ က်ေနာ့္ရင္မွာ တလွည့္စီ တလွည့္စီ ျဖတ္သန္းသြားပါတယ္။ တဆက္တည္း နာရီတလံုး ရရွိပိုင္ဆိုင္ရ ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ေသးဘူးဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားကိုလည္း သတိရမိလိုက္ပါတယ္။

သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္တယ္အထင္နဲ႔ အခ်ိန္စီး ေၾကာင္း ေခၚေဆာင္ရာ ဒယဥ့္တိုုက္လိုက္ပါေနရတယ္ဆိုတာ အရင္က မသိျမင္လိုက္မိခဲ့ပါ။ Time will speaks. ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕အဓိပၸါယ္လည္း ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ဘူးေပါ့။ အခ်ိန္က စကားေျပာလိမ့္မယ္ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္က ဘာစကား ေတြေျပာမွာလဲလို႔လည္း ငယ္စဥ္က ေတြးေတာခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

တခါတေလ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သေဘာေပါက္နားလည္မိတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္စီးေၾကာင္းကို ေရစီးေၾကာင္းအျဖစ္နဲ႔ နားလည္ၾကည့္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္း ေခၚေဆာင္ရာသြားလို႔၊ တျခားလူ တျခားလူေတြ လည္း သူ႔တို႔ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္း ေခၚေဆာင္ရာလိုက္ပါသြားၾကလို႔ေပါ့။

အဲဒီမွာ တိုက္ဆိုင္မႈ တခုေၾကာင့္ တေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ တျခားတေယာက္ရဲ႕ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္းတို႔ တခုကို တခု ျဖတ္သန္းစီးဆင္းရမယ့္အေျခအေနတရပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ စီးေၾကာင္းေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းစီးဆင္း မသြားႏိုင္ၾကေသးဘဲ ေတြ႔ဆံုတဲ့ ေနရာေလးမွာ ခဏတာ ဝဲလည္ရပါတယ္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ကိုယ့္စီးေၾကာင္းအတိုင္း ဆက္လက္စီးဆင္း သြားရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ဟာ အဲဒီစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ ေရာ္ရြက္၀ါေလးေတြေပါ့။ ဝဲလွည့္ၿပီး ဆက္လက္မစီးဆင္းမီ အခ်ိန္အကန္႔ ေလးအတြင္းမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေရာ္ရြက္ဝါေလးေတြ တဦးနဲ႔တဦး၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေတြ႔ဆံုၾကရတဲ့ တဒဂၤ၊ ေခတၱ၊ ယာယီသာ ေတြ႔ဆံုၾကရတာပါ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကံၾကမၼာေမြ ေစစားေလရာ လြင့္ေမ်ာပါရင္း မင္း ငါ အားလံုး အၿပံဳးပ်က္ေျပး ေဝးေဝးလြင့္ကာ စီးေမ်ာပါသြားရမွာက အေသအခ်ာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘဝစီးေၾကာင္းက ေစ့ဖန္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ၾက ဆံုၾက ခ်စ္ၾက မုန္းၾက ၿပံဳးၾက မဲ့ၾက ဆိုတာေတြ ခံစားရတာလို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ခ်စ္ မုန္း ၿပံဳး မဲ့ ဆိုတာေတြဟာ စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း ေတြးျမင္လာမိပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္ခံစားမႈေတြရဲ႕ အထက္မွာ သို႔မဟုတ္ အဲဒီ ခ်စ္ မုန္း ၿပံဳး မဲ့ ခံစားမႈေတြရဲ႕ အလြန္မွာ ကြဲကြာရျခင္း၊ ခြဲခြာရျခင္းေတြ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ တခဏတာ ေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင္း ေတြနဲ႔ မူရင္း ပကတိစီးေၾကာင္းရဲ႕သေဘာကို မသိျမင္ႏိုင္ၾကတာကိုလည္း သိျမင္လာပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ နာရီေလးလက္ခံရရွိေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဝမ္းသာစိတ္နဲ႔ ေတြးပူမိတဲ့စိတ္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ သင့္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဝမ္းသာတဲ့ အေၾကာင္းက သိမႈမွတ္မဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့၊ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်င့္တခု တစံုတရာ ေျပာင္းလဲဖို႔ ျဖစ္လာ တာပါ။ က်ေနာ္ဟာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပဖို႔ ျပန္တင္ျပဖို႔ အေသးစိတ္ အေနအထားအထိ မွတ္မိတတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ကို ေတာ့ မမွတ္မိတတ္ပါ။ အခ်ိန္နာရီသာ တိတိက်က် ေျပာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္မွတ္မိတာေတြက အေကာင္းဆံုး မွတ္တမ္း တခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာျပဖူးပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ နာရီတလံုး ၀ယ္ၿပီး အခ်ိန္အတိအက် ေျပာဖို႔ သိဖို႔ အထိလည္း တခါဖူးမွ မစဥ္းစားမိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ နာရီက ကိုယ့္ကို တခုခု ခ်ည္ေႏွာင္ေနတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ ဦးေလးတဦးရဲ႕ စကားကို နား၀င္သြားမိတာလည္း ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နာရီ၀ယ္ဖို႔ အထူးတလည္ မႀကိဳးစားမိခဲ့ပါ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိပါၿပီ။ မိတ္ေဆြ ညီမငယ္ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ နာရီေလးကို ၀မ္းေျမာက္ရႊင္ျမဴးစြာ လက္ခံၿပီး ကတည္းက တျခားနာရီေတြနဲ႔ ကိုက္ရဲ႕လား၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔လို မွန္ရဲ႕လား၊ တကယ္လို႔ ေနာက္က်ေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မ လဲဆိုတာေတြ က်ေနာ္ စဥ္းစားရပါၿပီ။ နာရီၾကည့္တာကိုလည္း ေသခ်ာသိေအာင္ လုပ္ေနရပါၿပီ။

အဲဒီလို နာရီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစစ အရာရာ စဥ္းစားရင္းက်ေနာ့္ရဲ႕ ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က ဘယ္ေတာ့လဲ ဆိုတဲ့ အထိ စဥ္းစားမိၿပီး ေတြးပူသြားမိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ႏိုင္ေသးလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာေတြ ထားရစ္ ခ်န္ရစ္ခဲ့မလဲ ဆိုတာေတြလည္း ပါပါတယ္။

ဘ၀ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရစီးေၾကာင္း အကန္႔ အကန္႔ေလးထဲမွာ ေတြဆံုၾက ခ်စ္ခင္ၾက တာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ေလာကရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တခုေပါ့။ အဲသလိုပဲမုန္းၾက ေမ့ၾက မနာလိုၾက ၀န္တိုၾက ဖိခ်င္ၾက ႏွိပ္ခ်င္ၾကတာေတြ ကလည္း မၿငိမ္းခ်မ္း မသာယာတဲ့ ေလာကရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တခုသာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈေရာ မၿငိမ္းခ်မ္း မသာယာမႈေတြက လည္း တာရွည္မတည္တဲ့ ေခတၱ ယာယီ ခံစားမႈနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္ ခံစားရမႈ တခ်ိဳ႕သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ ဘာကို လြယ္ပိုး ထမ္းပိုးၿပီး ေလာက သံသရာထဲကို ေလွ်ာက္သြားၾကမွာလဲ၊ ျဖတ္သန္းၾကမလဲ  ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ့ နာရီေလးကို ၾကည့္ၿပီး အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားမိလာပါတယ္။ တရက္ ၂၄ နာရီ ရွိတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ယာယီျဖစ္ပ်က္ ခံစားမိတာေတြကို ေရွ႕တမ္းတင္ၿပီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာရမယ့္ အခ်ိန္ကို ဘာေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ထားမိပါလိမ့္၊ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ ျပဳမူေနပါလိမ့္၊ ဘာေၾကာင့္ မတည္ၿမဲမႈထဲမွာ တကယ္တည္ၿမဲမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထူေထာင္ဖို႔ မစဥ္းစားၾကပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိလာပါတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စကၠန္႔မိနစ္ေတြ၊ နာရီေတြကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚေဆာင္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမွန္တရားကို ဘာေၾကာင့္ မ်က္ကြယ္ျပဳၾကမွာလဲလို႔ ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

လက္ပတ္နာရီတလံုး လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသူ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မပိုင္ဆိုင္ပါ။ ဒါေပ မယ့္ ဘ၀ရဲ႕အစိတ္အပိုင္း စကၠန္႔ မိနစ္နဲ႔ နာရီေတြတိုင္းမွာ သူတပါးကို နာက်င္မႈထက္ ေဖးမကူညီေပးဖို႔၊ အားငယ္သူကို အားေပးဖို႔၊ လိုအပ္သူကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔၊ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး အမွန္ မေရာက္သူကို လမ္းမွန္ျပေပးဖို႔၊ ေဒါသႀကီး မီးပြားကို ၿငိမ္းေအး ၿငိွမ္းသတ္ေပးႏုိင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ မျဖစ္မေန ႀကိဳးစားသင့္ တဲ့ အလုပ္ေတြလို႔ ေတြးျမင္လာမိပါတယ္။
အခု ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္အကန္႔ထက္ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ျပန္႔ေျပာတဲ့ ကာလတခုကို က်ေနာ္ မေျပာလိုပါ။ လက္လွမ္းမီ ႏိုင္တဲ့ မနက္ျဖန္က ျပန္ျမင္ရမယ့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုသာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ညီမငယ္တဦးေပးတဲ့ လက္ပတ္နာရီေလးကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ျမင္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ျပဳမႈလႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈေတြကို မနက္ျဖန္ကသာ အဆုံး အျဖတ္ ေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ေတြးရင္း လက္ေဆာင္နာရီေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ခြဲၿပီးၿပီလို႔ ညႊန္ျပေနပါတယ္။