မင္းကုိႏုိင္ ● ပန္းတုိင္ရွိရင္ ခရီးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္

မင္းကုိႏုိင္ ● ပန္းတုိင္ရွိရင္ ခရီးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၃၊ ၂၀၁၈

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူသည္။

‘‘ေဟ့...မၿခိမ္းနဲ႔၊ မေျခာက္နဲ႔
ရြာခ်လိုက္၊ ထစ္ခ်ဳန္းလိုက္
ငါတို႔ စုိဖို႔အသင့္ရွိ’’

× × ×
‘‘ဘာေတြ ၿခိမ္းေျခာက္သြား လို႔လဲ။ ဒီေလာက္ေဒါမာန္ႀကီးေန တာ’’

တစ္ရပ္ကြက္လံုး သိခ်င္ ေသာစကားကို ကိုယ္စားတစ္ ေယာက္ကေမးသည္။ ဓမၼာ႐ံုလူ ႀကီးမွာ သူ႔ေခါင္းဆံျဖဴငုတ္စိကို နာနာဖိပြတ္လ်က္ေျဖ၏။

‘‘ဘယ္သူလာကပ္သြားလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ကလဲ၊ ဘာလို႔လာ သတင္းမပို႔တာလဲ ဒါေတြပဲေပါ့။ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးတာ အရင္။
ၿပီးမွ ၿခိမ္းေျခာက္တာ’’

ဓမၼာ႐ံုတစ္ဝိုက္ စူးစမ္းသူ ေတြ ထန္းလ်က္နံ႔ရသည့္ ပုရြက္ မ်ားပမာ အံုခဲလာသည္။ တစ္ ေယာက္က ျဖတ္ေမးျပန္သည္။

‘‘အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုေျဖ လိုက္လဲ’’

‘‘ငါကေတာ့ တစ္ခြန္းတည္း ေပါ့။ မသိဘူးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ’’

အားလံုးက ဒါေပါ့ဟု ေရ ရြတ္ကာ ဘဝင္က်သြားသည္။ သိ မွမသိတာဟု ဆက္ရြတ္သူရွိသလို သိရင္လည္း မေျပာပါဘူးဟု တီး တုိးေျပာသူလည္း ရွိသည္။

‘‘ၿခိမ္းေျခာက္တာကေတာ့ အားလံုးကိုပဲ’’

ဓမၼာ႐ံုလူႀကီး၏ စကား ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ သူ႔ထံေရြ႕ စိုက္လာ၏။

‘‘ဟုတ္တယ္ အားလံုးကို ေျပာလိုက္တဲ့၊ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕လာ ကပ္တဲ့စာ ကိုယ္သိရမယ္၊ တာ ဝန္ယူရမယ္တဲ့။ မသိဘူးဆိုရင္ အိမ္ရွင္ကို အေရးယူမွာတဲ့’’

ထန္းလ်က္ခဲကို အံုေနသည့္ ပုရြက္ေတြကို တုတ္ႏွင့္ေဝွ႔ထုိး သည့္နယ္ လူအုပ္မွာ ေဝါခနဲ ေရြ႕ လႈပ္သြားသည္။ တစ္ခြန္းစီ ေစာ ဒကမ်ား ညံစီလာ၏။

‘‘ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ္သူက တစ္ ညလံုး ထုိင္ေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာလဲ’’

‘‘ဘာဆိုင္လို႔ တာဝန္ယူရမွာ လဲ၊ တာဝန္ဆုိတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္ လိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္တာလဲ’’

‘‘စာေလးတစ္ရြက္ လာကပ္ သြားတာမ်ား ေသနတ္နဲ႔ ေမႊသြား တာထက္ ေၾကာက္ေနတယ္ငါ့ႏွယ္’’

တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေဝ ဖန္ခ်က္မ်ားကို တစ္ေယာက္က လက္ကာျပၿပီး ဟန္႔လိုက္သည္။ အသံစုံတိတ္သြားစဥ္ အားလံုးသိ ခ်င္ေသာကိစၥကို ထိုသူကေမး၏။

‘‘ေနစမ္းပါဦး၊ အဲဒီလာကပ္ သြားတဲ့စာရြက္မွာ ဘာေတြေရး ထားလို႔လဲ’’
× × ×

‘‘ဒါဆို လူေတြ စိတ္ဝင္စား ၾကတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။ ဓမၼာ႐ံု လူႀကီးက ဘယ္လိုေျဖလိုက္လဲ၊ ဘာမွတ္မိတယ္တဲ့လဲ’’

ထပ္ခိုးေပၚ ဝမ္းလ်ားထုိး လ်က္ ေက်ာင္းသားေလးကေမး သည္။ အိမ္ရွင္က လမ္းေပၚတစ္ ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလ်က္ေျဖ၏။

‘‘မွတ္မိတာကနည္းနည္း၊ ေခါင္းကုတ္ေနတာ မ်ားမ်ားပါ ကြာ။ ငါ့အထင္ သူမွတ္မိလည္း ဘယ္ေျပာရဲမွာလဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ဝါဒျဖန္႔ေနတယ္ျဖစ္သြားမွာေပါ့’’

ေက်ာင္းသားသည္ ထပ္ခိုး ဝရန္တာကို ကိုင္ဆုပ္လ်က္ မ်က္ ေမွာင္ၾကဳတ္ေန၏။ ဝရန္တာတုိင္ ၾကား တစ္ဖက္ထြက္ေနသည့္ လက္ဝယ္ ျခင္ကိုက္ရာဖုမ်ားျမင္မွ အိမ္ရွင္မွာ သတိရၿပီး မင္းက လည္း ျခင္ေဆးေခြကုန္ေနတာ မေျပာဘူးဟု အျပစ္တင္လိုက္ သည္။ ေစာင္တစ္ပိုင္းၿခံဳလ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားက ဝမ္းလ်ားထုိးရာမွ ကုန္းထရင္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတယ္ဦးေလးဟု စကား ျပန္စသည္။ အိမ္ရွင္က ‘ဆုိ’ ဟု သာ တုံ႔ျပန္၏။

‘‘စာရွည္ရွည္ေရးေနလည္း လူေတြ သိပ္ဖတ္ႏိုင္တာမဟုတ္ ဘူး။ ဒီေတာ့ လိုရင္းေတြပဲေရး ေတာ့မယ္’’

‘‘မင္းတို႔ကိုငါေျပာသားပဲ။ လူေတြက မေက်နပ္တာ မင္းတို႔ ထက္ပိုဦးမယ္။ ေဝါဟာရေတြ မင္းတို႔လို ႏိုင္ငံေရးဆန္ဆန္ မသံုး တတ္ရင္သာရွိမယ္။ သိၿပီးသား ကြ။ ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾက တာ ေက်ာလည္းစုတ္ေနၿပီ၊ ႏွာ ေခါင္လည္း ျမဳပ္ေနၿပီ’’

ေက်ာင္းသားကရယ္သည္။ လက္ကာျပရင္း ေကာင္းတယ္ ဦးေလး၊ ဦးေလးေျပာသလိုပဲ ေရး မယ္၊ လိုရင္းပဲဟု ဝမ္းပန္းတသာ ဆို၏။ အိမ္ရွင္က ဆက္သည္။

‘‘ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာ သာေရး၊ ဟုတ္ၿပီလား။ စားလံုး ႀကီးေပ့ေစ၊ အေဝးကျမင္ေပ့ေစ၊ ၾကာၾကာဖတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟုိဟာႀကီးေတြက လာခြာသြား မွာ၊ ျပႆနာရွာမွာ၊ ေတြ႕တဲ့လူ ဆြဲေခၚသြားမွာ။ လိုရင္းပဲေရး’’

‘‘စိတ္ခ်ပါ တစ္ခုပဲ ကူညီ ပါဦး’’

လွည့္ထြက္မည္ျပင္ေနေသာ အိမ္ရွင္က လည္ျပန္လွည့္ လ်က္ဘာလဲဟုေမးသည္။ ေက်ာင္းသားက အခ်ဳိဆံုးၿပံဳးလ်က္ သြားၿဖဲကာ စာရြက္ေတြ ရွာေပးပါဦး။ ခပ္ႀကီးႀကီးေပါ့။ ပိုစတာလုိကပ္ခ်င္တာ။

အိမ္ရွင္ေတြေဝသြားသည္။ အိတ္ကပ္ပိန္ကို ေယာင္ယမ္းစမ္း လ်က္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေန ၏။ ေက်ာင္းသားအားေတာင့္ အားနာ ျဖစ္သြားသည္။

‘‘အသစ္ဝယ္မွ မဟုတ္ပါ ဘူး ဦးေလးရာ။ တစ္ဖက္လြတ္ ေနရင္ရတာပဲ။ ပိုစတာစကၠဴ အေဟာင္းေတြေပ့ါ။ ေက်ာဘက္ မွာ ျပန္ေရးမယ္ေလ’’

ဟုတ္ၿပီေလဟု ဝန္ခံရင္း အိမ္ရွင္ေျခလွမ္းေရႊ႕သည္။ ထပ္ ခိုးေပၚမွ အသံက ခပ္အုပ္အုပ္ ကပ္လိုက္လာ၏။

‘‘အားလည္းနာတယ္ဦးေလး ရာ။ မင္အိုးလည္းေျပာင္ၿပီ။ တစ္ အိုးေလာက္ေတာ့ ဝယ္ခဲ့ပါဦး။ ထမင္းလည္း ေလွ်ာ့စားပါမယ္။ လက္ဖက္ရည္လည္း ေတာင္း မေသာက္ေတာ့ပါဘူး’’

အိမ္ရွင္မွာ ‘‘ေအးပါကြာ၊ ဒုကၡေပးၾကပါ ’’ ဟု ညည္းရင္း ေလွ်ာက္လာ၏။ ဒီေကာင္ေလး ေတြ ထပ္ခိုးေပၚ အေညာင္းမိေန မွာပဲ။ ဆင္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ကလည္း လူေတြ႕ခံလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးဟု ေတြးကာ ေသာကပြားလ်က္ အိမ္ ျပင္ထြက္လာသည္။
× × ×

‘‘မ်ားမ်ားဘယ္ရမလဲ။ ရသ ေလာက္ေတာ့ စုၾကည့္ေလ’’

မိတ္ေဆြက နံရံမွ ႐ုပ္ရွင္ပို စတာကို မၿပဲစုတ္ေအာင္ ခြာရင္း ကတိေပးသည္။ ခန္းဆီးအကြယ္ က ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနသည့္ သမီး အား မလံုမလဲၾကည့္သည္တြင္ သမီးက လွစ္ခနဲၿပံဳး၏။

‘‘နင္က ဘာရယ္တာလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနစမ္း’’

‘‘အာ...အေဖကလည္း သမီးလည္း သိေနတာပဲ။ ဒီကိစၥ သမီးရွင္းႏိုင္တယ္။ ယံုမလား ေတာ့မသိဘူး’’

ရႊန္းေတာက္သည့္ မ်က္ဝန္း မ်ားျဖင့္ အာမခံလာသည့္ သမီး အား ဖခင္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ ရာ ေဝခြဲေန၏။ သမီးက ဧည့္ခန္း ဆီတိုးထြက္လာရင္း

‘‘အေဖပဲ ေျပာထားတယ္ ေလ။ မတရားတာကို ျပန္ရင္ဆိုင္ ရဲရမယ္ဆို’’

ဖခင္က သမီးကုိ ေခါင္းပုတ္ လ်က္ သမီးက ငယ္ေသးတယ္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ၏။

‘‘ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္တာေတာ့ရွိၾကတာပဲ။ အရြယ္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး အေဖရာ။ အသိကအဓိကမဟုတ္ လား’’

မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ မ်က္ လံုးခ်င္းဆံုၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ မိန္းကေလးက ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။ ၿပိဳင္တူ စိတ္ထဲ ေမးေနၾကသည္သို႔။ ကေလးမက ကုပ္ဝဲဆံပင္ကို စုထံုးခ်ည္လ်က္ သြက္သြက္ေျဖသည္။

‘‘ခဏေလးေစာင့္။ သမီးရွာ ျပမယ္။ အႏၲရာယ္မရွိေစရဘူး။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ေစရဘူး’’

စကားႏွင့္အတူ ေလလိုလ်င္ ျမန္ျခင္းျဖင့္ ကေလးမ ေျပးထြက္ ၿပီး ဖခင္ႏွင့္မိတ္ေဆြ တားခ်ိန္မရ ေတာ့။ ရလ်င္လည္း မတားခ်င္ ေတာ့။ ဒီအရြယ္ေလးႏွင့္ ဘာေတြ စြမ္းေဆာင္လာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ ႐ံုသာ။
× × ×

‘‘ဟာ ...ေတာ္ေတာ္အႀကံ ပိုင္တာပဲ’’

ထပ္ခိုးမွ ေက်ာင္းသားက ေရရြတ္ရင္း ျပကၡဒိန္အထပ္လိုက္ ကို လွမ္းယူသည္။ အိမ္ရွင္က မင္ အိုးကို ဂ႐ုတစိုက္သယ္လ်က္ ၾကမ္းေပၚခ်၊ ျပတင္းကို အနည္း ငယ္ဟဖြင့္သည္။

‘‘ေက်ာဘက္မွာ ဗလာခ်ည္း ပဲေလကြာ။ ေရးစမ္းပါေလ့’’

‘‘ဟုတ္တယ္ဦးေလး။ စာလံုး ႀကီးႀကီးနဲ႔ လိုတိုရွင္းေရးလို႔ရၿပီ။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေရာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဒီစိတ္ကူးက ဘယ္လိုရတာလဲ။ ျပကၡဒိန္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ေရး ရမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေတြးမိတာ လဲ’’

အငမ္းမရ အေမးကို အိမ္ ရွင္က ေပါ့ေပါ့အေျဖေပးသည္။

‘‘ကေလးမေလး တစ္ ေယာက္ေပါ့ကြာ။ မင္းထက္ငယ္ တဲ့ အထကေက်ာင္းသူေလးေပါ့’’
အေျဖအဆံုး သူတို႔ၿပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။
× × ×

‘‘အေျခအေနကေတာ့ ႐ႈပ္ ေထြးလာၿပီ။ ဟိုဘက္အိမ္ထပ္ခိုး က ေကာင္ေလးအတြက္ အႏၲ ရာယ္ရွိႏိုင္တယ္။ ငါတို႔ ဘာလုပ္ ေပးႏိုင္မလဲ’’
ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ဇနီးက အသံႏွိမ့္လ်က္ေမးသည္။

‘‘ကိုယ့္အိမ္မွာ လူစိမ္းရွိရင္ သတင္းပို႔ရမယ္။ ဧည့္စာရင္းစစ္ ေတာ့မွာထင္တယ္။ ငါ အဲဒါကို ပူေနတာ’’
× × ×ဟုတ္လားဟု ျပန္ေမးရင္း စားလက္စ ထမင္းလုတ္တန္႔သြား ၏။ အိမ္ရွင္က ႏွစ္သိမ့္သလိုၾကည့္ သည္။ စားစရာရွိတာစားပါကြာဟု တိုက္တြန္းရင္း အႀကံအိုက္ေနပံု ရ၏။ ေက်ာင္းသားမွာ လည္ ေခ်ာင္းထဲနင္ေနသည့္ ထမင္းကို တြန္းခ်ရန္ ေသာက္ေရခြက္လွမ္း ဆြဲလိုက္ရသည္။
× × ×

‘‘ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ တစ္ ေယာက္၊ ကုန္စံုဆိုင္အေပၚထပ္ မွာက ႏွစ္ေယာက္ဗ်။ တစ္လမ္း လံုး သံုးေယာက္ေတာင္။ မိသြား လို႔ကေတာ့ မ်ဳိးကန္းၿပီ’’
စကားတိုးတိုးေျပာေနလ်က္ ရင္ခုန္သံေတြ က်ယ္လာသည္။
‘‘စဥ္းစားရမွာ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိ တယ္။ ဆက္လက္ခံထားမလား၊ ျငင္းဆန္ၿပီး ထြက္ခြာခိုင္းမလား။ လမ္းနဲ႔ အိမ္ရွင္ေတြ အႏၲရာယ္ကို လည္း ထည့္တြက္’’
× × ×

‘‘အဲဒီေတာ့ ဦးေလးတို႔ ဘယ္ လိုဆံုးျဖတ္ၾကသလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ လစ္ရေတာ့မလား’’

ထပ္ခိုးေမွာင္ေမွာင္ထဲ ခိုကိုး ရာရွာဦးမည့္ မ်က္ႏွာကလည္း ေမွာင္ေမွာင္ဟု အိမ္ရွင္ခံစားျမင္ လိုက္ရသည္။

‘‘မင္းတို႔ အလုပ္ေတြ မၿပီး ေသးဘူးေလကြာ’’

‘‘ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ အႏၲရာယ္...’’

‘‘ခုက်မယ့္ အႏၲရာယ္ထက္ တစ္သက္လံုးနိမ့္ပါးတဲ့ဘဝက ပို ဆုိးသကြ’’

ဟုတ္ကဲ့ဟု သံေယာင္လိုက္ ရင္း ေက်ာင္းသားၿငိမ္သြား၏။ ၿခံထဲ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာတာ ျမင္ေသာ္ အိမ္ရွင္ဆင္းသြားသည္။ ပုဏၰားကြယ္၌ ထိုႏွစ္ဦး တီးတုိး ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ေနတာ ထပ္ခိုးမွ ဝပ္လ်က္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ျငင္းခံုေနၾက၊ ေခါင္းယမ္းလိုက္ ၾက၊ အႀကံထုတ္ၾက၊ အဆံုးတြင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကဟန္တူသည္။ လူစိမ္းျပန္ထြက္၊ အိမ္ရွင္ထပ္ခိုး ေပၚ ျပန္တက္လာသည္။

‘‘မင္းရွိေနတာ သူလည္း သိေနၿပီ’’

‘‘ဗ်ာ...ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ ၾက...’’

‘‘သိတာမွၾကာၿပီတဲ့။ ဒါ ေတြထားလိုက္ေတာ့။ ညဘက္ လာစစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲဒါပဲအေရးႀကီးတယ္။ သူ႔အိမ္ သိလား’’

‘‘ဟင့္အင္း...ဘယ္သိမလဲ’’

ဒီမွာၾကည့္ဟုဆိုကာ အိမ္ ရွင္က လက္ဆြဲလ်က္ထပ္ခိုးေပၚ မွ ေခၚခ်လာသည္။ ေနာက္ေဖး ေရကျပင္အေရာက္ လက္ညႇိဳး ၫႊန္သည္။

ညလာစစ္ရင္ စည္း႐ိုးကို ဒီေနရာကေက်ာ္၊ ငွက္ေပ်ာေတာ ထဲျဖတ္၊ ျမင္လား..ဟိုမွာအိမ္သာ ေဘးကလမ္း စသျဖင့္ျပလ်က္ အိမ္တစ္လံုး၏ေနာက္ ထင္းဂို ေဒါင္ထဲ ဝင္ပုန္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ အေမာင္ေက်ာင္း သား ခုမွသက္ျပင္းခ်ရင္း

‘‘ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ပိုစတာ ဆက္ေရးလို႔ရၿပီေပါ့’’

အိမ္ရွင္က ငါႏွစ္ခါမရွင္းေတာ့ဘူးဟူသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ တုံ႔ျပန္၏။
× × ×

ေစ်းအဝမွာ လူေတြအံုခဲေန သည္။ ေစ်းေရွ႕ သစ္ပင္နံရံဓာတ္ တိုင္ေတြမွာ ပိုစတာေတြ ပလူပ်ံ လ်က္။ ထုိအထဲတြင္ ‘ပိုစတာ တိုက္ပြဲ ၿမိဳ႕တိုိင္းႏႊဲ’ဟူသည့္ ကား ခ်ပ္က အႀကီးဆံုး၊ အထင္ရွားဆံုး။

အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ကပ္ရင္ အိမ္ရွင္ကို ျပႆနာရွာမယ္ဆို ေတာ့ ေစ်းေရွ႕လာကပ္ထားၾက တာေပါ့၊ အႀကံပိုင္တယ္ဟု ခ်ီး မြမ္းသူက ခ်ီးမြမ္း။ ၈ ရက္ေန႔မွာ ခ်ီတက္မယ္၊ အေရာက္သြားစို႔၊ လမ္းေတြကို သိမ္းပိုက္ၾက။ စသျဖင့္ အသံထြက္ဖတ္သူဖတ္ ေနၾကသည္။

တက္ႂကြအားမာန္မ်ားကို ေၾကာင့္ၾကျခင္းက အုပ္ဖံုးလိုက္ ၏။ မာဇဒါဂ်စ္စိမ္းအပါအဝင္ ကားေတြ တစ္႐ွဴးထုိး ဆုိက္လာ သည္။ မူလလူအုပ္ႀကီး ရွဲထြက္ လုလုျဖစ္သြားရ၏။ အႏၲရာယ္ အေငြ႕အသက္က ဆိုက္ဆိုက္လာ ေခ်ၿပီ။ တစ္ေယာက္က သတိေပး သည္။

‘‘ေဟ့...လူအုပ္မကြဲေစနဲ႔ ဖတ္စရာရွိတာဆက္ဖတ္။ မ ေၾကာက္နဲ႔။ ရင္ဆိုင္လိုက္’’

ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္လုလု လူအုပ္မွာ အေရးေပၚဆုံးျဖတ္ရ ၿပီ။ ေဝါခနဲ ကြဲထြက္မည္ျပင္ၿပီးမွ ေဟးခနဲ ေအာ္ကာ ေက်ာခ်င္း ကပ္လိုက္ၾက၏။

‘‘အဲဒါဘာလုပ္ေနၾကတာ လဲ’’
ေဒါသျဖင့္ ေမးသံ။ ပါတီယူ နစ္ဥကၠ႒၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ စသျဖင့္ လူေတြ တီးတိုးေရရြတ္ အမည္ေခၚေနၾကသည္။ ေဒါသ ရွင္ကား ဆက္တိုက္ေပါက္ကြဲ လ်က္ ကားေပၚမွ ေျခလွမ္းက်ဲ ႀကီးျဖင့္ ဆင္းလာသည္။

‘‘မၾကားၾကဘူးလား။ အဲဒါ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ’’

‘‘ဖတ္ေနတာေပါ့’’

တစ္ေယာက္က ထီမထင္ ေျဖလိုက္သည္တြင္ လူအုပ္က ၿပံဳးစိစိ။ ေဒါသကုမၼာရမွာ တစ္ ဟုန္ထိုး ေလွ်ာက္လာလ်က္ ေအာ္ဟစ္ေမးသည္။

‘‘ဘာလ႔ို ဖတ္ေနၾကတာလဲ။ ဆန္႔က်င္စာေတြကို’’

ဒီတစ္ခါေျဖသူမရွိ။ ကား ေပၚမွဆင္းသူမ်ားက ပိုစတာေတြ ကို မယံုသလို လိုက္ဖတ္ေနသည္။ လူအုပ္ဘက္လွည့္၍ ေဒါသကုမၼာ ရက ေအာ္ျပန္၏။

‘‘ဘာလို႔လာဖတ္ေနၾကတာ လဲ။ သြားၾက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘဲ မဖတ္နဲ႔’’

ေစ်းျခင္းဆြဲလ်က္ မိန္းမႀကီး က ေၾကာက္စိတ္ထက္ မခံခ်င္ စိတ္ေတြ ငယ္ထိပ္တက္ေဆာင့္ သည့္ႏွယ္၊ ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။

‘‘မ်က္စိပါလို႔ဖတ္တာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လည္း စာတတ္တယ္ ေလ။ လာ ... ရွင္တို႔လည္းဖတ္ ၾကည့္၊ သိသြားေအာင္’’

အားလံုးေသာခနဲ ရယ္ၾက သည္။ ေဒါသကုမၼာရကား မ်က္ ႏွာမည္းခနဲ။ သူ႔လူေတြကို ပိုစတာ အားလုံး ျဖဳတ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ ၏။ လူအုပ္ႀကီးမွာ ေမာင္းထုတ္ လည္းမေရြ႕ေတာ့။ မထူးေတာ့ၿပီ ဟု ပိုင္းျဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ပို စတာတစ္ခုခ်င္းကို တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ ေအာ္ဟစ္ဖတ္လိုက္ၾက သည္။

‘‘ငါတို႔ဘဝေတြ ေက်ာလည္း စုတ္၊ ႏွာေခါင္းလည္းျမဳပ္ေနၿပီ’’
‘‘ခ်ီတက္ၿပီးမွ ေနာက္မဆုတ္’’
‘‘ရွစ္ေလးလံုးေန႔ ေတြ႕မယ္ သာျပင္’’

လူအုပ္၏ တစ္ခဲနက္ ေအာ္ ဖတ္သံၾကား ေက်ာင္းသားက လူႀကီးလက္ကို ကိုင္ညႇစ္ဆုပ္ လ်က္။ တုန္ယင္သံျဖင့္ေျပာသည္။
‘‘ဦးေလး...ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ’’
လူႀကီးက ငံု႔ၾကည့္လ်က္ တည္ၿငိမ္မပ်က္။ ဤသို႔ေျပာ၏။
‘‘ေအး...ေနာက္ထပ္ေရးၾက မယ္၊ ဒီတစ္ခါ ဒီလိုပါေအာင္ေရး’’
‘‘ဘယ္လိုလဲ ဦးေလး’’

‘‘ပန္းတိုင္ရွိရင္ ခရီးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္’’

မင္းကုိႏုိင္
၇-၈-၂၀၁၈
( 7Day Daily News တြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး)