ၾကည္ေဇာ္ဝင္း ● ကိုခင္လြန္းေရ …ေအာင့္လုံးေတြကို ေဖာက္ခြဲေတာ့မယ္ နားေထာင္ (၁)

ၾကည္ေဇာ္ဝင္း ● ကိုခင္လြန္းေရ …ေအာင့္လုံးေတြကို ေဖာက္ခြဲေတာ့မယ္ နားေထာင္ (၁)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၈၊ ၂၀၁၈

ကိုခင္လြန္းေရ …

ခင္ဗ်ားန႔ဲမနက္က video call ေျပာၿပီးကတည္းက က်ေနာ္ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနမိတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တုိ႔အသက္ေတြလည္း ေျခာက္ထိပ္စီးေတြေက်ာ္လာၿပီဆိုေတာ့ ဘဝအေတြ႔အၾကဳံေရာ၊ စာေပအေတြ႔အၾကဳံပါ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိလာၿပီေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စာေပေလာကကို ၈၈ အေရးအခင္း (အေရးေတာ္ပုံ) ျဖစ္တဲ့ႏွစ္က စေရာက္ တယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ (၃၀) တင္းတင္ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ကိုခင္လြန္းက စာေပေလာကဝင္တာ က်ေနာ့္ထက္ေစာတယ္ေနာ္။

ခင္ဗ်ားတို႔လည္း က်ေနာ္ၾကည္ေဇာ္ဝင္းကို ၾကည္ေဇာ္ဝင္းျဖစ္ေစတဲ့ ‘လင္းေဆးကုခန္း မီးေသြးေရာင္းရန္ရွိသည္’ ဆိုတဲ့ဝတၳဳ ကို သိၾကပါတယ္ေနာ္။ က်ေနာ့္ကို အဲဒီ့ဝတၳဳျဖစ္ေပၚလာပုံကို ဘယ္သူကမွ မေမးၾကဘူးဗ်၊ အခုလည္း ခင္ဗ်ားမေမးလည္း ေျပာျပေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဇြတ္ႀကီးဆိုပါေတာ့။ မပင့္တဲ့ဘုန္းႀကီးက သကၤန္းတ႐ုံ႐ုံနဲ႔လို႔ေျပာရင္လည္း ခံရမွာေပါ့။

ခင္ဗ်ားမနက္ကေျပာသလို ဝတၳဳေကာင္းတပုဒ္၊ ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ကိုရဖို႔ ထြက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွတ္လို႔။ တကယ့္ဒုလႅဘ တရားပါ။ ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္ရဲ႕ ‘ငါး႐ိုးနင္တဲ့ ေငြလမင္း’ ကဗ်ာလိုေပ့ါ။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ကို နည္းနည္းလွ်ာရွည္ခြင့္ေပးဗ်ာ။ လွ်ာရွည္မွလည္း လိပ္ပတ္လည္မယ္ထင္လို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္း မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔တတန္းတည္းကခ်ည္း စာေရးဆရာ (၇) ေယာက္ထြက္တယ္ေလ။ ေက်ာ္စြာထက္၊ ဂ်ဴး၊ စုထား၊ ဂ်ဳိေဇာ္၊ လူမ်ဳိးေနာ္၊ ေအာင္ထိပ္နဲ႔ က်ေနာ္ေပါ့။

ေအာင္ထိပ္နဲ႔က်ေနာ္က ေနာက္က်မွစာေရးတဲ့ စာေရားဆရာႏွစ္ေယာက္ဆုိပါေတာ့။ ေရွ႕ကငါးေယာက္ကေတာ့ ေဆး ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက စာေရးဆရာေတြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စြာထက္နဲ႔ မေရႊဂ်ဴးကေတာ့ အေစာဆုံး နာမည္က စာေရးဆရာေတြေပါ့။

က်ေနာ္က သူတုိ႔ကိုအထင္ႀကီးအားက်ေပမယ့္ သူတို႔လို စာမေရးတတ္ဘူးဗွာ။ အငုံ႔စိတ္မွာေတာ့ သူတို႔လိုပဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ စာဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္ စာဖတ္ပါမ်ားလာေတာ့ သူတို႔လိုေရးတတ္ခ်င္တာေပါ့။ စာ႐ူးေပ႐ူးလို႔ ကြယ္ရာမွာအေျပာခံရေတာ့ ပိုအခံရခက္တာေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာမျဖစ္ရလို႔ အိပ္ရာကလန္႔လန္႔ႏိုးတာေတြ ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕၊ စာမေရးတတ္တဲ့စာေပသမားတေယာက္ရဲ႕ဒုကၡကလည္း ႀကီးလြန္းတယ္။ စာေရးဖို႔အားမေပးဘဲ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ဳိးေတြေတာင္ ခံရဖူးတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱမာနကို ႏိႈးဆြေပးသလို ျဖစ္တာေပါ့။ ၾကံဖန္ၿပီးေက်းဇူးတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့တဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ေလ။

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ႏြားေခ်းပုံေပၚက ၾကာေပါက္လာတယ္ဆိုရမွာေပါ့။ ဟဲ…ဟဲ၊ အေရးအခင္းျဖစ္မယ့္ (၈၈) ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းမွာ စာေရးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ပထမဦးဆုံးေရးျဖစ္တဲ့ဝတၳဳက (၁၉၈၈) ခု ဧၿပီလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္း မွာပါတဲ့ ‘အေျပာင္းအေရြ႕’ ဆိုတဲ့ တစ္မ်က္ႏွာဝတၳဳတိုေလးဗ်။ ‘ဝင္းေဆးကုခန္း မီးေသြးေရာင္းရန္ ရွိသည္ ’ ဆိုတဲ့ဝတၳဳက ဒုတိယေရးတဲ့ဝတၳဳ။

အဲဒီဝတၳဳျဖစ္ေပၚလာပုံကို စၾကရေအာင္။

က်ေနာ္က (၁၉၈၅) ကေန (၁၉၈၈) ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းအထိ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးက ဝါးခ်က္ ဇီဝိတဒါန သံဃာ့ေဆးရုံမွာ တာဝန္ခံ ဆရာဝန္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဝတၳဳနဲ႔ေတာ့မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေခတ္ကိုေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ဆရာဝန္လစာ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ ကိုခင္လြန္းမသိခ်င္ဘူးလား၊ တစ္လ (တစ္ေထာင္-၁၀၀၀) ႀကီးမ်ားေတာင္ ရတာေနာ္။ က်ေနာ္ေန တဲ့မႏၱေလးအိမ္ကေန ဝါးခ်က္သံဃာ့ေဆးရုံဘယ္လိုသြားရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိသြားရင္ သနားရုံသာမက မ်က္ရည္ပါ ေတာက္ေတာက္က်သြားမယ္။ အင္း … ‘ဝင္းေဆးကုန္ခန္း မီးေသြးေရာင္းရန္ ရွိသည္ ’ ဆုိတဲ့ဝတၳဳျဖစ္ေပၚလာပုံနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္ဆုိရင္ …ဆိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ နယူးစီဗီလိုင္းအိမ္ကေန ေစ်းခ်ဳိေရာက္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔သြားရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္း ၃၀ က သင့္ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေဒါင္းအိုးေဝ စာေဟာင္၊ စာေကာင္းမ်ား စာအုပ္ဆိုင္မွာ ထားခဲ့တယ္။ ဆုိင္ကယ္ေပၚကဆင္းၿပီး စစ္ကိုင္း-မႏၱေလးေျပးဆြဲေနတဲ့ ေရြကိုင္း မန္းတို႔၊ ေဇယ်ာမန္းတို႔၊ ေနျပည္ေတာ္တို႔ ဆိုတဲ့ ဒိုင္နာလိုင္းကားတစီးေပၚမွာ တက္လိုက္သြားတယ္။ ေနျပည္ေတာ္လိုင္းကားအသင္းဥကၠ႒က က်ေနာ္နဲ႔ခင္တဲ့ ေအဝမ္းေဆးလိပ္ခုံပိုင္ရွင္ ဦးတင္ေမာင္ျမင့္ဗ်။ ဦးတင္ေမာင္ျမင့္က က်ေနာ့္ကိုေနျပည္ေတာ္ လိုင္းကားအခမဲ့စီးခြင့္ေမတၱာ လက္မွတ္ထုတ္ေပးထားတယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္ကိုင္း-မႏၱေလး လိုင္းကားခက (၂) က်ပ္ပါ။



ေရႊကိုင္းမန္းအသင္းကလည္း က်ေနာ့္ကို လေပး လက္မွတ္ထုတ္ေပးထားတယ္။ သူကေတာ့ လစဥ္ (၃၁) က်ပ္ေပးသြင္းရ တယ္။ (၃၁) က်ပ္မွာ တစ္က်ပ္စြန္းေနတာကေတာ့ ကထိန္ေၾကးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေနျပည္ေတာ္တို႔၊ ေရႊကိုင္းမန္းတို႔ကားေပၚေရာက္လို႔ ကားခေတာင္းတဲ့အခါ က်ေနာ္က ေမတၱာလက္မွတ္ လေပးလက္မွတ္ေတြထုတ္ျပတယ္။ အဲဒီအခါ စပယ္ယာေတြက က်ေနာ့္ကိုမၾကည္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ စပယ္ယာေတြက က်ေနာ့္ကိုမွတ္မိသြားၿပီး သိပ္မတင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ကားမွတ္တိုင္မွာရပ္ၿပီး လက္ျပတားတာေတာင္ ခရီးသည္ေတြျပည့္ေနတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုမတင္ဘဲ ေက်ာ္ေမာင္းသြားၾကတယ္။ စီးခြင့္ရလို႔ စီးရျပန္ေတာ့လည္း ခရီးသည္ေတြထိုင္တဲ့ထိုင္ခုံမွာ ထုိင္ေတာ့ လည္း သိပ္မၾကည္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း အလိုက္တသိနဲ႔ ကားေခါင္မိုးေပၚတက္စီးၿပီး လိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္အသက္က (၃၀) ဝန္းက်င္ပဲရွိေသးေတာ့ ေၾကာင္တေကာင္လုိေပါ့ပါးၿပီး က်ားတေကာင္လို လ်င္ျမန္သန္မာတုန္း ေပါ့ဗ်ာ။ အခုလို ဆင္ခႏၶာ ဝက္ကိုယ္လုံးႀကီးမဟုတ္ေသးဘူးေလ။

ကားေခါင္မိုးေပၚကစီးၿပီး စစ္ကိုင္းမေရာက္မခ်င္း လမ္းေဘးဝဲယာကဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ေတာင္ဖတ္ ေျမာက္ဖတ္ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနရေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ။ မႏၱေလးနဲ႔ စစ္ကိုင္းၾကားမွာ အညာသူ၊ အညာသားေတြက ေတာင္ၿမိဳ႕လို႔ေခၚတဲ့ အမရပူရၿမိဳ႕ရွိတာ ကိုခင္လြန္းသိတယ္ေနာ္။ အမရပူရၿမိဳ႕ရဲ႕မိန္းလမ္းေဘးဝဲယာမွာအေတြ႔ရအအမ်ားဆုံးဆိုင္းဘုတ္က မီးေသြးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္း ဘုတ္ေတြပဲဗ်။

ဆိုင္အမ်ားစုကေတာ့ ‘မီးေသြးရၿပီ’  လို႔ေရးၾကတာမ်ားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ‘မီးေသြး’ လို႔႔ပဲေရးတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း “မီးေသြးေရာင္းသည္” တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ “မတၱရာမီးေသြး ရၿပီ” ။ တခ်ဳိ႕က ”ေမၿမိဳ႕မီးေသြးရၿပီ” ။ ”  ေက်ာက္ဆည္ မီးေသြးရၿပီ ” စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ မီးေသြးထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္ဆည္မီးေသြးက အေကာင္းဆုံးလို႔ေျပာၾကတယ္။

စစ္ကိုင္းေရာက္တဲ့အခါ ကားေခါင္မိုးေပၚကခုန္ဆင္းၿပီး “ေမာ္” ပုံႏွိပ္တိုက္မွာထားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ေနာက္ဆိုင္ကယ္တစီးေပၚေျပာင္းတက္ၿပီး စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးအေရွ႕ဘက္မွာရွိတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚက “စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးု ဝါးခ်က္ဇီဝိတဒါန သံဃာ့ေဆးရုံ” ကို သြားရပါတယ္ဗ်ာ။ ေဆးရုံတာဝန္ခ်ိန္ၿပီးတဲ့အခါ အလာခရီးအတိုင္းရုံးဖြင့္ရက္တိုင္း မႏၱေလးကို ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဖြင့္ခ်ိန္အမီျပန္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။

အဲဒီတုန္းက အိမ္ငွားဘဝနဲ႔ေန ေနရတာ။ ေဆးရုံပိတ္ရက္ စေန တနဂၤေႏြဆိုရင္ စဥ့္ကိုင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက သေျပရိုးဆိုတဲ့ ရြာက ေလးမွာ ေဆးခန္းသြားထင္ရတယ္။ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းေလးကိုသြားတဲ့အခါမွာလည္း ဝါးခ်က္ေဆးရုံသြားသလို ဒိုင္နာလိုင္းကားေခါင္မိုးေပၚတြယ္တက္စီးၿပီး လုိက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ဒိုင္နာလိုင္းကားေတြကေတာ့ က်ားမင္းတို႔၊ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ဆိုတဲ့ အသင္းးကားေတြပဲဗ်။

ကားေတြက ေစ်းခ်ဳိကေနထြက္လာၿပီး ဘုရားႀကီးေျမာက္ဖက္လမ္းကေနခ်ဳိး၊ ရန္ကုန္ -မႏၱေလးလမ္းေဟာင္းလမ္းမႀကီးေပၚထြက္ၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဘုရားႀကီးအေရွ႕ေျမာက္ဘက္ စိန္ေက်ာ္ေတြ႔ေရာက္တုိင္း သတိထားမိ၊ဖတ္မိတာက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က ဆရာမ ေဒါက္တာာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တင္ရဲ႕ေဆးခန္းဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုပဲ။ ေဒါက္တာႏြဲ႔ႏြ႔ဲတင္ M.B;B.S (MDY) ၊ အဲဒါအထိ ဘာမွမထူးဆန္းေသးဘူး။ ထူးဆန္းၿပီးထူးျခားတာက ဆရာမေဆးခန္းဆိုင္းဘုတ္ေဘးနားမွာ “မွန္စာႀကိဳးရၿပီ ” ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ပဲ။ က်ေနာ္ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္အေတြးပြားမိတာက ဒီမွန္စာႀကိဳးလုပ္ငန္းဟာ ဆရာမမိဘေတြရဲ႕ လက္ငုတ္လက္ရင္း အသက္ေမြးမႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္းလား၊ အဲဒီကရတဲ့ဝင္ေငြနဲ႔ ဆရာမကိုေက်ာင္းထားခဲ့တာလား။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆရာမတို႔အိမ္ေလးဟာ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးပါ။

ကိုခင္လြန္းလည္း သိၿပီးသားေနမွာပါ။ ေဒါက္တာႏြဲ႔ႏြ႔ဲတင္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေက်ာ္စတီရီယိုေတးေရးဆရာ ေဒါက္တာ စိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ဇနီးေလ။ အမ်ားသိေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ‘သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏြဲ႔တင္ရယ္’ ထဲက ႏြဲ႔တင္ေပါ့။ က်ေနာ့္မ်က္ စိထဲမွာ ေဒါက္တာႏြဲ႔ႏြဲ႔တင္ M.B;B.S(MYD) ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ ‘မွန္စာႀကိဳးရၿပီ’ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ယွဥ္လ်က္ေတြ႔ရတာ မ်က္စိထဲမွာ အဆီအေငၚမတည့္လိုက္တာ။ ဒီဆိုင္းဘုတ္ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက အဓိကစီးပြားေရးလဲ၊ ဆရာမရဲ႕ေဆးခန္း ဝင္ေငြက “မွန္စာႀကိဳး” ဝင္ေငြကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူလား၊ ေဒါက္တာဆုိင္းဘုတ္က မွန္စာႀကိဳးဆိုင္းဘုတ္ကို ျဖဳတ္မခ်ႏိုင္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ “မွန္စာႀကိဳး” ကပဲ ေဆးခန္းကိုက်ားကန္ေပးထားေနရဆဲလား။ ေဆးခန္းနဲ႔မွန္စာႀကိဳး ဘယ္ဟာက ဝင္ေငြပို ေကာင္းေနသလဲ၊ အေတြးေတြ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ပါပဲကိုခင္လြန္းေရ။

က်ေနာ္လည္း ဆရာဝန္ျဖစ္ခါစ ဇနီး (၁)၊ သမီး (၁) ကို ေဆးခန္းေလးဖြင့္ၿပီး ရွာေကၽြးရတာလွ်ာထြက္ၿပီး ဖတ္သီလိုက္ေနတဲ့ ကာလဆိုပါေတာ့။ အိမ္ငွားဘဝမွာ က်ေနာ့္ဝင္ေငြနဲ႔မလုံေလာက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက  အျခားစီးပြားေရးတခုအေနနဲ႔ ေစ်းခ်ဳိ ထဲမွာ ဆိုင္ခန္းငွားၿပီး ေဆးေရာင္းေနတယ္။ အရင္းအႏွီးကလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကိုဆိုင္ခန္းလခရွာေပးရသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေျခက်ေနတဲ့ေဆးဆိုင္ႀကီးေတြၾကားမွာ မတိုိးႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ့္အျပင္မွာဖြင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေဆးခန္းနာမည္ကလည္း က်ေနာ့္နာမည္ ေဒါက္နည္ဝင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ဇနီးနာမည္ မဝင္း တင္ဆုိတဲ့ နာမည္ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးပါေအာင္ “ဝင္း ေဆးကုခန္း” လို႔ နာမည္ေပးခဲ့တာပါ။ အခုေလာက္ဆိုရင္ ကိုခင္လြန္းလည္း ဝတၳဳတပုဒ္ကို ဘယ္လုိကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါၿပီေနာ္။ ေဒါက္တာႏြဲ႔ႏြ႔ဲတင္ M.B;B.S (MYD) ေနရာမွာ “ဝင္းေဆးကုခန္း” ၊ “မွန္စာႀကိဳးရၿပီ” ေနရာမွာ “မီးေသြးေရာင္းရန္ ရွိသည္” ေရာက္ခုိင္းလိုက္တာေပါ့။ “ ဝင္းေဆး ကုခန္း မီးေသြးေရာင္းရန္ ရွိသည္” ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးက အဲဒီလိုရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီဝတၳဳျဖစ္ေပၚလာပုံအေၾကာင္းရွင္းျပရင္း ကိုပိုင္ (ပိုင္စိုးေဝ) ကို သတိရမိတယ္။ ကိုပိုင္နဲ႔ က်ေနာ္အတူတြဲေသာက္စဥ္ကာလေတြတုန္းက ကိုပိုင္က မူးလာရင္ အမွန္စကားေတြ ပြင့္ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ သူမူးတိုင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာေနက်စကားက “ေဟ့ေကာင္ … ၾကည္ေဇာ္ဝင္း၊ မင္းကိုယ္မင္း ေလာက္စာတစ္လုံးတည္းနဲ႔ ငွက္တေကာင္ရတယ္ဆုိၿပီ အထင္ႀကီးမေနနဲ႔၊ ေလာက္စာလုံးတစ္ခံေတာင္းလုံးကုန္လည္း ေနာက္ထပ္ငွက္တေကာင္မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး” တဲ့။  ကိုပိုင္က အၾကားအျမင္ရ တယ္ဆုိရမွာေပါ့ေလ၊ သူေျပာသလို က်ေနာ္လည္း ဘယ္ငွက္မွ မွန္ေအာင္မပစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ… စာေပအတိတ္ကိုျပန္လြမ္းရတာ က်က္သေရရွိလိုက္တာ။။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေအာင့္လုံး ေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေအာင့္လုံးေတြကိုလည္း က်ေနာ္္နားနဲ႔ကပ္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္ပါ ေသး တယ္။ က်ေနာ္တို႔စာေပသမားေတြဆုိတာလည္း ထန္းရည္အမူးသမားမ်ားလို အမူးေျပေတာ့လည္း ထန္းပင္ေမာ့ၾကည့္ၾကသလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။

ထန္းေတာထဲက
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း