ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● မိုးသံုးဆယ္အလြန္မွ ၈၃၅/၂၃ လမ္း

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● မိုးသံုးဆယ္အလြန္မွ ၈၃၅/၂၃ လမ္း
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၈

(တစ္)
ထိုသတင္းကိုၾကားကတည္းက ေဒၚေလးကိုေတြ႔ခ်င္ေနမိသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ေလးငါးရက္ၾကာေတာ့ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ရန္ကုန္ဆင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္မ်ား မၿပီးျပတ္ေသး သျဖင့္ ေဒၚေလးေနထိုင္ရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ႏိုင္ေသး။ စိတ္ကေတာ့ ေရာက္ေနျဖစ္သည္။ ထိုၿမိဳ႕နယ္၊ ထိုရပ္ကြက္ ထိုလမ္းသြယ္ေလး။ ၿပီးေတာ့ ဆင္တူၾကသည့္အိမ္ကေလးမ်ား။

အိမ္တိုင္းေစ့ျပတင္းတခါးဖြင့္ထားလ်ွင္္ အိမ္ေပါက္ေစ့ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ကာ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ား။ မေတြ႔ရသည္မွာ ေႏြသံုးဆယ္၊ မိုးသံုးဆယ္၊ ေဆာင္းသံုးဆယ္ ရွိၿပီျဖစ္သည့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ဝမ္းကြဲအစ္မ။ နယ္သို႔ မျပန္မီတစ္ရက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တည္းခိုေနထိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏တိုက္ခန္းမွ ေဒၚေလး၏အိမ္သို႔ ရထားႏွစ္တန္၊ ကားတစ္တန္စီးရသည္။ (ရထားႏွစ္တန္ဆိုသည္မွာ  သီရီၿမိဳင္ဘူတာမွ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးသို႔ ရထားစီးရသည္။ ဘူတာႀကီးေရာက္လ်ွင္ ကံဘဲ့ဘူတာသို႔ ဆက္စီးရျခင္းကို ဆိုလိုပါ၏)။ ထို႔ေနာက္ ၃ ဖာလံုသာသာခန္႔ လမ္းေလ်ာက္ရသည္။

သစၥာလမ္းအတိုင္းကားစီးလာရင္း စာတိုက္လမ္းဆံုေနရာေလးသို႔ ေရာက္ကာနီးတြင္ ဆရာဦးတင္ေ႐ႊ၏ က်ဴရွင္ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္မ်ား ရွိေလမလားဟု ကားေပၚမွေမ်ွာ္ေငးမိသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလး၌ ငယ္ဘဝ၏ ရနံ႔တို႔သည္ အာရံုခံစားမႈသို႔ လာေရာက္တြယ္ၿငိၾကသည္။ စိတ္၏ အထင္မ်ွသာျဖစ္၏။ လမ္းမ်ား၊ကားမ်ား၊ လူမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကာလမ်ားကလို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ဖူးေနက်မဟုတ္ေတာ့။ လမ္းနံေဘးဝဲယာမွ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိမေနၾကေတာ့။ လံုးခ်င္းအိမ္ကေလးမ်ားလည္း ရွားပါးသြားေခ်ၿပီ။

ေဒၚေလးေနထိုင္ရာ လမ္းသြယ္ေလးသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ဝင္လိုက္လ်ွင္ သံုးေလးလႊာခန္႔ျမင့္မည္ျဖစ္ေသာ တိုက္ခန္းမ်ားက ဆီးႀကိဳေနၾကသည္။ ယခင္က ေက်ာက္စရစ္လမ္းကေလးသည္ ကြန္ကရစ္လမ္းျဖစ္ေနၿပီ။ ေဒၚေလးတို႔ေနထိုင္ရာ အိမ္ကေလးမွာ လံုးခ်င္းအိမ္ကေလးအျဖစ္ ရွိေနေသးသည္။ ထိုအိမ္ေလး၌ ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာကာလမ်ားတြင္ ခုႏွစ္ရက္တစ္ပတ္လ်ွင္ စာတစ္ေစာင္ခန္႔ အေဖ့ဆီက လာတတ္သည္။ ၈၃၅/၂၃ လမ္း ဟူေသာ အေဖ့လက္ေရးကိုၾကည့္ရင္း စာအိတ္ကို တယုတယေဖာက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့စာမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္ လမ္းျပေျမပံုမ်ား အၿမဲလိုပါခဲ့ပါသည္။ ျခံအတြင္းတြင္ အိမ္ကေလးႏွစ္လံုးျဖစ္သြားေပၿပီ။ အိမ္ေခါင္းရင္း ျမက္ရိုင္းေတာေနရာလည္း မရွိေတာ့ပါ။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိမည့္ ပံု ရေသာ ခုတင္တလံုးေပၚတြင္ ေဒၚေလးလွဲေလ်ာင္းေနပါသည္။

ေဒၚေလး၏ လက္ဖဝါးကို ကြၽန္ေတာ္ႏွိပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ စကားေျပာသည့္အခါ လ်ွာအနည္းငယ္လိပ္ေနသည္မွအပ ေဒၚေလး၏ အေျခအေနမဆိုးလွ။ "လမ္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မေလ်ွာက္ႏိုင္ေသးဘူး" ဟု အစ္မက ေျပာသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ္ နယ္မွာပဲ ရွိေနသည္။ တညေနတြင္ ေဒၚေလးကို သတိရစိတ္ေၾကာင့္ ဝမ္းကြဲအစ္မထံ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစ္မေရာေဒၚေလးပါ ေဆးရံုႀကီးသို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ အပူလြန္ အေအးလြန္ ရာသီဥတုၾကမ္းၾကမ္းထဲတြင္ ေဒၚေလးက ေလျဖတ္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားသည္။ (ေဆးပညာအရေတာ့ ဘယ္လိုေခၚေဝၚသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မသိပါ)။ ေဆးရံုအခ်ိန္မီတင္လိုက္ႏိုင္သျဖင့္ အေျခအေနအဆိုးႀကီးဘက္သို႔ ေရာက္မသြားရျခင္းဟု အစ္မက ေျပာျပေနသည္။ အစ္မသည္ ခုတင္ေဘးမွေန၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔တူဝရီးကို ၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အစ္မကိုၾကည့္ေနရင္း တစံုတရာကို ေတြးမိလာသည္။ ယခု အစ္မရပ္ေနေသာ ေနရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေနသည့္အိမ္ခန္း။ ယခုေနရာသည္ ယခင္က ျမက္ရိုင္းေတာေနရာေလးျဖစ္ပါသည္။

(ႏွစ္)
ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ရာအရပ္သည္ ၿမိဳ႕ျပျဖစ္သည္။ လူေနမႈ စရိတ္ျမင့္မားလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္လာသည့္ ဒဏ္ကို သိသိသာသာခံစားရသူပိုမ်ားလာသည္။ေငြေၾကးမ်ား ကေမာက္ကမျဖစ္ထားၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ငါးရာ တစ္ေထာင္၊ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္း ရွိစုမဲ့စု ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားမွအစ ငါးသိန္း ဆယ္သိ္န္းပိုင္ဆိုင္သူမ်ား ၊ ထို႔ထက္မက ပိုင္ဆိုင္သူမ်ား၊ သူေဌး သူႂကြယ္မ်ားပါ အခက္အခဲေတြ႔ေနၾကရသည္။ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းမ်ားကလည္း ရုတ္ခ်ည္းခုန္တက္သြားသည္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တို္င္ ေလးငါးတိုင္စာမ်ွသာေဝးေသာ ခရီးအတြက္ ဘတ္စ္ကားမလာႏိုင္၍ ေလးဘီးငွားစီးမည္ဆိုလ်ွင္ပင္ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ပါ။ ေလးဘီးကားဆရာကလည္း ဓာတ္ဆီေစ်းႀကီးေနသည့္ အေၾကာင္းကိုသာ တြင္တြင္ႀကီး ၿငီးျပ တတ္ေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္လည္း ထိုမွတပါး တျခားအေၾကာင္းအရာကို ေျပာျပစရာမရွိၿပီ။

ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား မတရားႀကီးျမင့္တက္လာသည့္အျပင္ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ရွားပါးလာသည္။ ေစ်းဝယ္မည့္သူထက္ ေစ်းေရာင္းခ်မည့္သူသာ မ်ားျပားလာသည္။ အုပ္စိုးသူ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကလည္း ျပင္းထန္သည္ထက္ ျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ၾသဂုတ္လ၏ ပထမအပတ္ထဲတြင္ဟု ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနသည္။ မာရွယ္ေလာစစ္ဥပေဒကို ညေန ၆ နာရီတြင္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ ဓာတုေဗဒ က်ဴရွင္တခုတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္။ ထိုသို႔ေသာဥပေဒသည္ မည္သို႔ေသာအရာျဖစ္သနည္းဟု ဆရာ့ကိုေမးမိသည္။ "မင့္ရည္းစားနဲ႔ လမ္းတြဲေလ်ွာက္လာကို မ်က္မုန္းက်ဳိး ရင္ေတာင္ ဆံပင္ကို ေလးကြက္ၾကား ရိတ္ပစ္လို႔ရတဲ့ဥပေဒမ်ိဳးေပါ့ကြ" ဟု ဆရာက အနက္ဖြင့္သည္။ သာဓကျပသည္။ ထိုေန႔က ထိုအမိန္႔ကို ဖီဆန္၍ လူတစ္ေသာင္းေက်ာ္ခန္႔္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းသို႕ လွည့္လည္ဆႏၵျပၾကသည္။ စစ္ဥပေဒကို ဖီဆန္မႈျဖင့္ ျပည္သူလူထု ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။

ၾသဂုတ္လ(၈)ရက္ကိုေတာ့  တသက္မေမ့ႏိုင္ေအာင္ မွတ္မိေနပါသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လမ္းမေပၚ ေနရာတိုင္း၌ လူတန္းစားေပါင္းစံုပါ၀င္ေသာ အေထြေထြ သပိတ္ၾကီးကို ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ တႏိုင္ငံလံုးရွိ ဆႏၵျပလူထုၾကီးက ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရး၊ မဆလ ပါတီႏႈတ္ထြက္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို အဆံုးသတ္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ တႏိုင္ငံလံုး အနယ္နယ္အရပ္ရပ္တြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား တၿပိဳင္တည္း က်င္းပၾကသည္။

ေနာက္တစေန႔ျဖစ္ေသာ   ၾသဂုတ္လ(၉)ရက္ေန႔တြင္လည္း ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ တပ္မ ၂၂ မွ စစ္သားမ်ားက လူထုကို ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသဆံုးခဲ့ျပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖမ္းခံရသည္။ ေက်ာင္းမ်ားအားလံုးပိတ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဇာတိေျမကို ျပန္ခ်င္သည္ဟု ေဒၚေလးကို ပူဆာမိသည္။"ေက်ာင္းက အခ်ိန္မေ႐ြးျပန္ဖြင့္ႏိုင္တာ ပဲ။ က်က္စရာရွိတဲ့စာေတြက်က္ထား။ ၿပီးေတာ့ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳး အိမ္မွာလူမ်ားမ်ားရွိေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့" ဟု ေျပာပါသည္။

ထိုအေတာအတြင္း နယ္မွာေနထိုင္ေသာ အေဖ့ထံမွစာမ်ားကေတာ့ ေရာက္ေရာက္လာေသးသည္။ နယ္သို႔ ျပန္မလာခဲ့ရန္၊ ရန္ကုန္ရွိေဒၚေလးအိမ္၌သာ လိ္မ္လိမ္မာမာေနထိုင္ရန္၊ဝမ္းကြဲ အစ္မအာေစာင့္ေရွာက္ရန္ အေၾကာင္းမ်ားကေတာ့ စာတိုင္း၌ ပါ၏။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ထားၿပီျဖစ္၍ နယ္သို႔ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ေနေန သာသာ အစ္မကပင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ေနရသည္။ ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးမ်ားတြင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သံသုမာလမ္းမႀကီးေပၚထြက္ကာ စာေစာင္မ်ားဖတ္ၾကသည္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေရးသားထားေသာစာေစာင္မ်ားျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က ပန္းခ်ီကိုကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ အေရာင္သစ္စာေစာင္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရျဖစ္မိသည္။ ထိုသို႔ စာေစာင္မ်ား ဖတ္ေနၾကစဥ္ ကြၽန္ေတာ္စီးကရက္ဖြာတတ္ေနၿပီ။ ထိုကိစၥကို အစ္မက သိပ္ၿပီးၾကည့္မရပါ။ သို႔ေသာ္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို နယ္သို႔ျပန္မသြားေစခ်င္သူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေလးကို ျပန္မတိုင္ပါ။ နယ္သို႔ျပန္သြားၿပီး ေပေတေလလႊင့္သြားမွာမ်ဳိး၊ ပညာေရးနိမ့္က်သြားမွာမ်ဳိးကို သူမလိုလား။

အစ္မက ဝမ္းကြဲဆိုေပသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ရွာပါသည္။ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုကေတာ့ ေတမိျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာ စာအုပ္တစ္အုပ္္ဖတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနတတ္သည္။ မနက္ေစာေစာတြင္ အစ္မက ထမင္းေလးေၾကာ္ေကြၽးသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္ေလး ဝယ္ခိုင္းၿပီး ထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ေဖ်ာ္၍ ေကြၽးသည့္ေန႔မ်ိဳးဆိုလ်ွင္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ထုတ္စာေစာင္မ်ား၊သတင္းလႊာ မ်ားဖတ္ေနရသျဖင့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ၿခံဳငံုနားလည္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အၿမဲတမ္းေတာ့ဗိုက္ဆာေနတတ္သည္။ တကယ္ေတာ့အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္အစားရဆံုးျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၾကၿပီဆိုလ်ွင္ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္မစားရေတာ့မည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္စားတတ္သည္။ တေရးတေမာအိပ္သည္။ အိပ္ရာမွႏိုးလာေသာအခါ၌ ဗိုက္ျပန္ဆာေနတတ္သည္။

အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္း၊ စာအုပ္ဖတ္ျခင္းႏွင့္ ဗိုက္ဆာေနျခင္းတို႔မွတပါး တျခားလုပ္စရာအလုပ္ မည္မည္ရရမရွိပါ။ ဇာတိေျမကို မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္လြမ္းသည့္ေန႔မ်ိဳးဆိုလ်ွင္ေတာ့ အိမ္ေခါင္းရင္းမွ ျမက္ရိုင္းေတာလည္း မသက္သာရွာ။ စိတ္၏ ေျပရာေျပေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဓားခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ ျပားခ်ပ္သြားေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္သဏၭာန္တြင္ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္း မ်ားကို ျမက္ပင္ဟုပင္ ထိုစဥ္က မထင္ျမင္မိေတာ့ပဲ အၿငိဳးတႀကီး ရွိေနခဲ့ပံုရပါသည္။

ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အဆာေျပစားရန္အတြက္ အုန္းသီးစိတ္မ်ားကို ေရခဲေသတၲာထဲထည့္ထားေပးသည္။ ေၾကာင္အိမ္ေပၚတြင္ ထန္းလ်က္ဗူးရွိသည္။ ဘီစကစ္မုန္႔ပံုးမ်ားထဲ၌ပဲႀကီးေလွာ္မ်ား ႏွင့္ပဲ ၾကားေလွာ္မ်ားရွိသည္။ ေၾကာင္အိမ္၏ အလယ္အဆင့္တြင္ ပဲေၾကာ္ဆံအထုပ္မ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ေရခဲေသတၲာအတြင္းမွ အုန္းသီးစိတ္မ်ားႏွင့္ထန္းလ်က္ခဲကို ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္ကိုင္ကာ တထိုင္ထဲလည္း စားပစ္လိုက္ဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရခဲေရကို တက်ိဳက္က်ိဳက္ႏွင့္ ေသာက္ေနလိုက္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အစ္မက ၿပံဳး၍ၾကည့္ေနတတ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ အစ္မသည္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၄ လသာႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ေလးႏွစ္ေလာက္ပို၍ ရင့္က်က္ေနခဲ့သည္။ အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္သူက ကြၽန္ေတာ္သာျဖစ္သည္။

ထန္းလ်က္ခဲမ်ား၊ ပဲေၾကာ္ဆံမ်ား၊ ပဲႀကီးေလွာ္မ်ားကို ဦးေလးႏွင့္ေဒၚေလးက ေညာင္ပင္ေလးေစ်းသို႔သြား၍ ဝယ္ယူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က အိမ္သံုးေဆးတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဝယ္ယူခဲ့ ၾကေသးသည္။ ပစၥည္းမ်ားမႏိုင္မနင္းျဖင့္ျပန္လာၾကေသာ ဦးေလးႏွင့္ေဒၚေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၿခံအျပင္ထြက္၍ ႀကိဳၾကရေသးသည္။ မရွိမျဖစ္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ေဒၚေလးကေျပာ ျပၿပီး ဆန္ေစ်းမ်ားတရိပ္ရိပ္ႏွင့္ တက္ေနေသးသည့္အေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာပါသည္။

ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ ေစ်းသို႔သြားရာ ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားရသည္။ ေဒၚေလးက ဆန္အိတ္မ်ားဝယ္ယူသည္။ အိမ္သို႔ သယ္ပို႔ခိုင္းရန္အတြက္ အလုပ္သမားရွာေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ကန္႔ကြက္လိုက္ပါသည္။ ထိုဆန္အိတ္မ်ားကို တအိတ္ခ်င္းထမ္း၍ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းကာ အိမ္သို႔ ကြၽန္ေတာ္သယ္ပိုးလာခဲ့သည္။ အိမ္ရွိလူႀကီးသူမမ်ားသည္ ကာလတခု အတြက္ရည္႐ြယ္ကာ စားနပ္ရိကၡာသိုမွီးေနေၾကာင္း ထိုေန႔ကမွ သိခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီမွက်င့္သံုးေနသည့္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္သည့္ဆႏၵျပပြဲမ်ား သည္လည္း တေန႔တျခား အရွိန္အဟုန္ႀကီးလာေနေပၿပီ။ ဆန္ေစ်းႀကီးျမင့္လာေသာေၾကာင့္ "ဆန္တစ္ျပည္ ဘယ္ႏွက်ပ္၊ ဘယ္ေကာင့္ေခါင္းကိုျဖတ္" ဟူ၍ပင္ စီတန္းလမ္းေလ်ွာက္ဆႏၵျပ ပြဲမ်ား၌ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကၿပီ။

သံပံုးကို အားပါးတရတီးခဲ့ရေသာ ညတညလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုေန႔က  ဇူလိုင္လအတြင္းက က်င္းပခဲ့ေသာ မဆလပါတီဗဟိုေကာ္မတီ၏ အစည္းအေဝးမွ တင္ေျမႇာက္ထားၾကေသာ ပါတီဥကၠ႒ဦးစိန္လြင္ ရာထူးမွဆင္းသည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ဦးစိန္လြင္ကို ရာထူးမွ ဆင္းေစခ်င္သူ မ်ားလွေပသည္။ တရပ္ကြက္လံုးသံပံုးတီးသံ ေသာေသာညံသြားခဲ့သည္။ ထိုသူသည္ အစ ကတည္းကယဥ္သကို ဟု ဆိုရမည့္သူျဖစ္သည္။ တပ္မွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝမွာကတည္းက ေသြးစြန္းေသာ ေသာၾကာေန႔ကို ဖန္တီးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆႏၵျပသူ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးခဲ့သူျဖစ္သည္။ လက္ရွိအေနအထားအရလည္း ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးအတြင္းတြင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို ေဆးကုသဖို႔ပင္မႏိုင္ရင္ကာ ျဖစ္ေနေပၿပီ။

ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ လမ္းသြယ္ေလး၏ထိပ္တြင္ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ ၿခံစည္းမ်ား ကာထားလိုက္ၾကၿပီ။ ရပ္ကြက္အတြင္းမွ လူႀကီးလူငယ္မ်ားသည္ ဂိတ္တံခါးတပ္၍ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကိုယ္ လံုၿခံဳေရးေပးၾကပါသည္။ လမ္းသြယ္ေလး၏ ထိပ္တြင္ရွိေသာ လံုၿခံဳေရးကင္းတဲသို႔ ညအခ်ိန္တြင္ အဆာေျပစားရန္ ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္အေၾကာ္ဆံမ်ား သြားပို႔ေပးဖူးသည္။

စစ္အာဏာရွင္၏ လက္သရမ္းႀကီးျဖင့္ ေမႊေႏွာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနမႈမွန္သမ်ွတို႔ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေတာ့သည္။ သူ႔လူ ကိုယ့္လူ မနည္းႀကီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေနရေသာ အေနအထားမ်ား။

စစ္ခ်ီေတး၊ စစ္သည္ေတးမ်ားကို တစ္ေနကုန္မနားတမ္းလႊင့္ထုတ္ၿပီး အ,ကာလသို႔  ပို႔ေဆာင္ေပးကာနီးေန႔ရက္မ်ား။

(သံုး)
ျပန္ကာနီးေတာ့ ေဒၚေလးကို ထိုင္ကန္ေတာ့ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလးအတြက္ မည္သည့္ကန္ေတာ့ပစၥည္းမွ ဝယ္မလာျဖစ္သည့္ အတြက္ လက္ခ်ည္းဗလာသာျဖစ္ပါသည္။

"ေက်ာ္ေက်ာ္ လိမ္မာေနာ္"ဟု ေဒၚေလးက ဆုေပးသည္။

ဟိုး...အတိတ္ကလိုဆိုလိုျဖင့္ ေဒၚေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား စကားမ်ားစြာေျပာေပလိမ့္မည္ သို႔တည္းမဟုတ္ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းထဲကလို ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိဘဲ သိကၡာရွိခ်င္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအံၾသကာ စကားတစ္လံုးမွ ေျပာမထြက္တတ္ ေအာင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။

အိမ္ထဲမွ ျပန္အထြက္တြင္ ၿခံစည္းရိုးေဘးရွိ ေရေျမာင္းေလးထဲသို႔ အမွတ္မထင္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျမာင္းဖံုးလြတ္ေန ေသာေနရာမွ ျမင္ရေသာ ေရၾကည္ၾကည္တြင္ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ကူးခတ္သြားပါသည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
၁၉၊ ၈၊ ၂၀၁၈