ထိုနံရံၿပိဳလဲေအာင္ ငါတို႔သံျပိဳင္ေတးဆိုခဲ့ၾကေပ့ါ
မိုးေက်ာ္ေအာင္
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၉၊ ၂၀၁၈
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ဆီက ဒီကေန႔လိုညမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတစုဟာ
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွ တဲ့ သမိုင္းျ
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀၊ အဲဒီေန႔မနက္
(၈-၈-၈၈ မနက္) က ပန္း႐ိုးမဆိုင္မွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဝင္ထြက္စားေသာက္ ေနလို႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနတဲ့
ရန္ကုန္ ဝိဇၹာ-သိပံၸေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းျမင့္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ သူနဲ႔အတူပါလာတဲ့
အရပ္ပုျပတ္ျပတ္ေက်ာင္းသားတေယာက္
ဒီေန႔ (၈-၈-၈၈) ပ်ဥ္းမနားမွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈမျဖစ္ေသးလို႔
စိတ္ထဲ ခံျပင္းေနၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ တေန႔ (၉-၈-၈၈) က်ရင္ လႈပ္ရွားမႈမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ၾကမယ့္ အေၾကာင္း၊ အစီအစဥ္ေတြဆဲြ ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ဖို႔ အစည္းအေဝးလုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊
ညဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္မွာ လူစုေပးထားဖို႔အေၾကာင္း ေျပာလာၾက တယ္။
အဲဒီကာလက ပ်ဥ္းမနားမွာ ပန္း႐ိုးမကေဖးဟာ
ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ အႏုပညာသမားမ်ား ဆံုမွတ္ တည္ရာ၊ ကူးလူးဆက္သြယ္ရာေနရာတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပ်ဥ္းမနားေလာကရဲ႕ ႀကီးေလးႀကီးျဖစ္တဲ့ ေမာင္ သင္းခိုင္၊ ေမာင္ေလးမြန္၊ ေမာင္ခိုင္မာနဲ႔
ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား) တို႔ စတည္းခ်ရာ ဌာနခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႔ညက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ
အေရးေပၚလူစုၿပီး က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေဝးထိုင္ ျဖစ္ၾက တယ္။
ေနာက္တေန႔ (၉-၈-၈၈)အခ်ိန္က မနက္၁၂ နာရီ၊
ေနရာ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ ေရႊနန္းေတာ္ ကေဖး၊ က်ေနာ္တို႔ပန္း႐ိုးမအုပ္စုက တေယာက္ကို
ငါးေယာက္ႏႈန္း၊ စည္း႐ုံးေခၚလာၿပီး ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ကို ဝန္းရံကူညီၾကရမယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုကေတာ့
ေရႊနန္းေတာ္ဆိုင္နဲ႔ ေလးငါးအိမ္ အကြာက “ဗင္းနစ္“ ကေဖးမွာထိုင္ၿပီး လမ္းစထြက္ၾကမယ္။
အဲဒီေနရာေတြ အလုပ္မျဖစ္ရင္ေရႊခ်ီရပ္ (၄)လမ္း၊ “စပယ္ဦး“ ကေဖးက ထြက္ၾကမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျမန္ျမန္ခ်၊ အစည္းအေဝးကို ျမန္ျမန္ ႐ုပ္သိမ္း လိုက္ၾကပါရဲ႕။
ကိုဖုန္း၊
စိန္ေရႊနဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္(ေခြးပု) တို႔ သံုးေယာက္ ျပန္ၾကလို႔ မၾကာေသးပါ။ ရန္ေအာင္(၁)ရပ္ကြက္
ပါတီ၊ ေကာင္စီလူႀကီးေတြ၊ အရံမီးသတ္အဖဲြ႔ေတြ ဆိုင္ကိုပိတ္ၿပီး၊ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔
(၉)ေယာက္ကို ဖမ္းထိမ္း လိုက္ပါေရာ။ ကံေကာင္းသြားတာက ေက်ာင္းသားေတြ အျပန္ေစာလို႔ သူတို႔ကို
မမိလိုက္တာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ေခ်ပ ခ်က္ေတြကို သိပ္မယံုၾကဘူး။ သံသယလည္း မကင္းခ်င္ၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႔ (၉)ေယာက္ (ကိုသာခ်ဳိ၊ ကိုလြင္ဦး(တိရစၦာန္ဆရာဝန္)၊ ကိုထြန္းေနေအာင္၊ အမွတ္(၂) သတၳဳ႐ံုးက
ကိုေမာင္ေမာင္၊ ကိုတင္ဝင္းေမာင္၊ ေစာဂ်ဳိးဇက္၊ ကိုေအာင္ႏိုင္(ဘိုကုန္းရပ္)ကို ရွမ္းကန္နံေဘးက
ရပ္ကြက္႐ံုးကိုေခၚၿပီး သတိေပးလက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ တေယာက္စီ နာမည္ေမးတိုင္း ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္
ေလသံမာမာနဲ႔ တံု႔ ျပန္ေျပာၾကတာကို သေဘာက်ေနမိတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
၉-၈-၈၈ တမနက္ခင္းလံုး အသက္ ၃၀ အရြယ္
က်ေနာ္ဟာ လူငယ္ေလးတေယာက္လို စိတ္လႈပ္ရွားေန တယ္။ တက္ႂကြတဲ့စိတ္ေတြ၊ စြန္႔စားလိုစိတ္ေတြနဲ႔
စိုးရိမ္ စိတ္ေတြ ေရာေႏွာေနလို႔လား မသိ။ က်ေနာ့္ခႏၶာထဲက ေသြးေတြ ပူေႏြးစြာ စီးဆင္းေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ေနတဲ့ လူထုအံုႂကြ မႈ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးရဲ႕ တေျဖးေျဖးနီးကပ္လာတဲ့
ေျခသံဟာ ျမင့္ျမင့္မားမားခံစားေလာက္ရတဲ့
မနက္ ၁၂ နာရီမထိုးခင္ကတည္းက ေရႊနန္းေတာ္ကေဖးရဲ႕ လမ္းမေပၚေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ စားပဲြတလံုးမွာ
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ အကိုလို ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကိုတင္ေအာင္လွ၊ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္သစ္ေဝ၊
ေရွ႕ေန ကိုေအာင္ရတို႔ စားပဲြမွာထိုင္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ေစာင့္စား ေနၾကပါ
တခ်ဳိ႕လည္းမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့
ထျပန္ကုန္ၾကတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီခဲြ ရန္ကုန္ကလာတဲ့
အျမန္ရထား အမွတ္(၂)မီးရထားဂိတ္ကို ျဖတ္ခုတ္ေမာင္းသြားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝမွာ
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ ေဖ်ာက္မရတဲ့ပံုရိပ္တခု ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။
မေန႔ညက အစည္းအေဝးပဲြ ပါဝင္ခဲ့တဲ့
စိန္ေရႊဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးေတြမွာ ေက်ာင္းသား ေတြ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳခဲ့တယ္ဆိုတဲ့
အစဥ္အလာကို လက္ ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္လာရင္း ေက်ာင္းသား တေယာက္ပီသစြာ ဗင္းနစ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚကို ဦးဆံုး ေျခခ်လို႔ တဦးတည္း ထြက္ေပၚ လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္တယ္။
ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕
ရွစ္ေလးလံုးလူထုအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ နိဒါန္းအစကို စိန္ေရႊရဲ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ စခဲ့တယ္လို႔
ေျပာရ မွာျဖစ္တယ္။ သူဟာ လမ္းမေပၚမွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာ ၾကာ ေအာ္ဟစ္ေျပာေနတာကို က်ေနာ္တို႔
ျမင္ေနရတယ္။ လူေတြ လမ္းမေပၚဆင္းလာၿပီး သူနဲ႔ လာပူးေပါင္းဖို႔၊ ျပည္သူေတြရဲ႕မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့
ဆႏၵေတြ ကို ေဖာ္ထုတ္ၾက ဖို႔ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕သားေတြ သတၱိရွိၾကဖို႔၊ စသျဖင့္ လူငယ္တေယာက္
စြန္႔စြန္႔ဝ့ံဝံ့လုပ္ျပေန တာေတာ
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ ဒုတိယ တေယာက္ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ လက္ကိုင္ပုဝါစည္းထားေပးမယ့္
ဒါ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း သာခ်ဳိပါပဲေလ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထြက္လာၾကၿပီး ဆယ္ ေယာက္
ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူလို႔ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ဟစ္ေ ေႂကြးလို႔
လူထုလႈပ္ရွားမႈခ်ီတက္ပဲြကို စတင္ဖို႔ တာစူေနၾကပါၿပီ။
မၾကာခင္ပဲ ဦးေဆာင္ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ေလးဟာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္း ေနာက္မွ ေရွ႕သို႔ ခ်ီတက္လာၾကၿပီ။ ေရႊနန္းေတာ္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္မွ
ဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အရပ္သားအုပ္စုကလည္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးတိုက္တြန္းၾကရင္း
ေက်ာင္းသားေတြကို အားျဖည့္ ပူးေပါင္းလိုက္ပါတယ္။
ေစ်းေျမာက္ဘက္တန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့
ခ်ီတက္ပဲြလူတန္းဟာ အေတာ္ရွည္လ်ားေနၿပီေပါ့။ က်ေနာ္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လူ တစ္ရာေက်ာ္
ႏွစ္ရာေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ေရွ႕တပ္ေတာ္ဦးမွာေတာ့ မေန႔ ညက ကိုဖုန္းျမင့္ က်ေနာ့္ကို ေရးခိုင္းလို႔
(ခြပ္ေဒါင္းပံုကို ေမ့ေနလို႔) မဆဲြတတ္ဆဲြတတ္နဲ႔ ဆဲြထားတဲ့ ခြပ္ ေဒါင္းပံုပါတဲ့အလံ၊ ကိုဖုန္းျမင့္နဲ႔
ေမာင္ႏွမတေတြ ျဖတ္ညွပ္ကတ္ ဟန္းမိတ္လုပ္ထားတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ ေလထဲမွာ ႂကြားတလူလူေဝေနတာ
ျမင္ရေတာ့ အားရေက်နပ္လို႔ ပီတီေတြ ျဖာေနမိပါတယ္။
ဒီလူတန္းရွည္ႀကီးဟာ ဒီမွာတင္အဆံုးမသတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာင္ရက္ေတြအထိ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပား လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္း ေဇာင္းမက်န္
လူထုလူတန္းစား အလႊာစံုပါဝင္ လို႔ တကမၻာလံုးကေတာင္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ဆက္လက္ခ်ီေလၿမဲ ခ်ီတက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာ၊
ခိုင္ခံ့လွပါၿပီ ထင္ေနတဲ့ မဆလ အပင္ႀကီးကို ၿဖိဳလွဲပစ္လိုက္ႏိုင္တာ မ်က္ရည္လည္ေလာက္ေအာင္
ႏွစ္ေထာင္း အားရ ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒီ သမိုင္းဆိုင္ရာႀကီးမားတဲ့
အေကြ႔အခ်ဳိး အေျပာင္းအလဲျဖစ္စဥ္ႀကီးဟာ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ႔ အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာကေန
တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း တူညီစြာေပါင္းစုၿပီး တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးဆိုတဲ့ ပစ္မွတ္ကို
ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အေနနဲ႔ သမိုင္းကိုသိရွိဖို႔
အမွတ္တရအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။
၈၈၈၈
--------
ထိုနံရံၿပိဳလဲေအာင္
ငါတို႔ သံျပိဳင္ေတး ဆိုခဲ့ၾကေပါ့
မိုးေက်ာ္ေအာင္
Comments