ေဆာင္းေဝ( နတ္ေမာက္)- ေရႊဝါေရာင္ကိုျဖတ္သန္းျခင္း (သို႔) ပ်ံသန္းခရီးစဥ္

ေရႊဝါေရာင္ကိုျဖတ္သန္းျခင္း (သို႔) ပ်ံသန္းခရီးစဥ္

ေဆာင္းေဝ( နတ္ေမာက္)

(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၈

(၁)

ေရာက္ရိွလာခဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္တို့တိုးဝင္သြားခဲ့။ ကြ်န္ေတ္ာတို့မေစာင့္ႏိုင္ေတ့ာလို့၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆက္ျပီး သည္းမခံႏိုင္ေတ့ာလို့။ အဲဒီႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို့မုန္းတီးခဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပြ႔ဖက္ ရင္ဆို္င္ ပစ္ခဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို့(အားလံုး) တေယာက္တလမ္းကို္ယ္စီကိုင္ေဆာင္ကာ သမိုင္းရဲ့အေရျပားေပၚမွာ ဘယ္ ေတ့ာမွမပ်က္ပ်ယ္ေတ့ာမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးတတ္တူးကို အနာခံေရးထိုးခဲ့ၾက။ 

(၂)

တကယ္တမ္းက်ေတ့ာ ဒီတနည္းပဲရိွေတ့ာတာပါ။ ဒီတနည္းပဲရိွေတ့ာတာဆိုေတ့ာ ဒီတနည္းတည္းကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေရြးခ်ယ္ျကရေတ့ာတာေပါ့။ နည္းနည္းျကာျပီဆိုေတ့ာ ႏွစ္အားျဖင့္ ၅၀- ၆၀ ရိွျပီဆိုေတ့ာ မ်ဳိး ဆက္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ျကျပီးျပီဆိုေတ့ာ ဒီအေမွာင္ထုက လိုအပ္တာထက္ ပိုမိုထူထဲ နက္နဲ မယ္။ ဒီလမ္းက ထင္ထားတာထက္ပိုမိုခက္ခဲျကမ္းတမ္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့မွာ အျခားနည္း လမ္းမွမရိွေတ့ာတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို့မွ မေတာ္လွန္္ရင္ဘယ္သူေတာ္လွန္မလဲ၊ အခုမွမေတာ္လွန္္ရင္ ဘယ္ ေတာ့ေတာ္္လွန္မလဲ။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာေပးခဲ့ျပီဆိုေတ့ာ ထပ္ေပးဆိုလည္း ထပ္ေပးရံုပဲေပါ့။ 

 

အသက္ေပါင္းမ်ားစြာစေတးခဲ့ျပီးျပီဆိုေတ့ာ လိုအပ္ရင္ထပ္စေတးလိုက္ရံုပါပဲ။ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာကြယ္ေပ်ာက္ေပးခဲ့ျပီးျပီဆိုေတ့ာ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးေတြနဲ့ထပ္ဆက္ရံုပဲေပါ့။

စတင္ဘာလဟာ မိုးရာသီဆိုေပမယ့္ေနပူက်ဲက်ဲပါ။ စတင္ဘာဟာ ကုိးလပိုင္းဆိုေတ့ာ ကိုးဂဏန္္းျကိုက္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ ကုိးဂဏန္းေပၚကိုတည့္တည့္တက္ထုိင္ကာ ေတာ္လွန္ေရးတံခါးကို အားအင္အျပည့္နဲ့ တြန္းဖြင့္လိုက္ရံုပဲေပါ့။ ကိုးနဝင္း မိုးလင္းမွသိမယ္ ဆိုလည္းရတယ္ အဲဒီအလံကိုကြ်န္ေတာ္တို့မ်ဳိးဆက္ရဲ့ လက္ထဲမွာ လႊင့္ထူႏိုင္ရင္ျပီးေရာ။ အဲဒါနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့လမ္းမေပၚထြက္လာခဲ့။

(၃)

စက္တင္ဘာေန့လယ္ခင္းေနေရာင္ဟာ တခုခုကိုေမာဟိုက္ဆာေလာင္ေနသလိုမ်ဳိးနဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာေျပး လႊားေလာင္ကြ်မ္းေနေတ့ာတာပဲ။ သဘာဝေနအပူေရာင္ဟာ အာဏာရွင္အပူေလာက္မျပင္းျပပါဘူး။ ေနြမိုးေဆာင္းမွာ ဘယ္ရာသီရယ္လို့လဲ ကြ်န္ေတာ္တို့မေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေထာင့္ခြန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေထာင့္ကိုးရာခုနစ္ဆယ့္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ခုနစ္ဆယ့္ငါးျဖစ္ျဖစ္၊ ဦးသန့္အေရးအခင္းျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ သမားကိစၥျဖစ္ျဖစ္၊ ေထာင့္သံုးရာျပည့္ျဖစ္ျဖစ္။ ေရနံေျမသပိတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူကိုဖိနိွပ္ညႇဥ္းပန္းေနတဲ့အစိုးရကိုေတာ္လွန္ဖို့ဆိုရင္ ဘယ္ျပည္သူမွ ရာသီ ႏွစ္လနဲ့ေနရာေတြကို ေရြးခ်ယ္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ကြ်န္ေတာ္တို့လမ္းမေတြေပၚ တက္ညီလက္ညီထြက္လာခဲ့ေပါ့။

ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းကေနစတင္ခဲ့တဲ့ေတာ္လွန္ေရးဟာ တႏိုင္ငံလံုးကိုျပန့္ႏံွ့ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ လက္ထဲမွာဓားေတြတုတ္ေတြမပါဘဲနဲ့၊ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ေတြက်ည္ဆံေတြနဲ့လက္နက္ေတြမပါဘဲနဲ့၊ လူကိုေသေစႏုိင္တဲ့အရာဆိုရင္ လက္ထဲမွာအပ္တိုတေခ်ာင္း၊ ေဘာပင္တေခ်ာင္းေတာင္မပါဘဲနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့လမ္းမေတြေပၚ တူညီေသာ အေသြးအသားနဲ့ ထြက္လာခဲ့ေပါ့။ 

 

အဝတ္တထည္ကိုယ္တခုနဲ့ပဲေပါ့။ ေနာက္ဆုတ္စရာေျမလည္းမရိွေတ့ာ ေရွ့မွာေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္နက္ျကီးဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို့မွာေရွ့ဆက္တိုးဖို့ပါပဲ။ ေနပူက်ဲက်ဲျကီးထဲမွာအေရျပားေပၚက တိုက္စားေနေရာင္ကို ဥေပကၡာျပဳျပီး တခုခုကိုဆာေလာင္ေနတဲ့ပံုနဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ ျငိမ္းခ်မ္းစြာလွည့္လည္ခဲ့ျကေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို့ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အသံဟာ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွတယ္။ လက္ထဲမွာတုတ္ေတြဓားေတြမပါဘူးဆိုေတ့ာ ေမတၱာတရားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့လက္နက္ပဲေပါ့။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညမွာ ကုိယ့္ ႏွလံုးခုန္သံကိုယ္ျပန္ျကားရသလို ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္တဲ့ညေတြမွာ တိုင္ကပ္နာရီ ဆီကလာတဲ့ နာရီလက္တံရဲ့အသံကိုျပန္ျကားရသလို ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့တိတ္ဆိတ္တဲ့အသံကို ဆူဆူညံညံ ၾကားျကရေပါ့။

တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ့အသံကို ကမၻာျကီးကေတာင္ျကားခဲ့ျကရေပါ့။ အာဏာရွင္ကိုသတ္ဖို့၊ ျပည္သူကိုရန္သူ သဖြယ္ ဆက္ဆံတဲ့စစ္အစိုးရကိုသတ္ဖို့အတြက္ အဲဒီေမတၱာတရားကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့တိတ္ဆိတ္စြာ ကိုင္စဲြ ေတာ္လွန္ခဲ့တာေပါ့။ ကမၻာျကီးရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အဲဒီအသံကိုျကားေနျကရအံုးမွာပါ။ ကမၻာေပၚမွာရိွတဲ့ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးမဆို ျပည္သူေတြကသာ ေနာက္ဆံုးမွာအႏုိင္ရရိုး ထံုးစံပါ။

ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ့စက္တင္ဘာလရဲ့ေနလယ္ခင္းကတၱရာလမ္းမဟာ လူငယ္ေတြရဲ့ေျခေထာက္ေတြကိုမပူေလာင္ေစႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တလမ္းျပီးတလမ္း တၿမိဳ့ျပီးတၿမိဳ့လွည့္ပတ္ကာ ေတာ္လွန္ေရးမီးနဲ့ စစ္အစိုးရကို ေလာင္ျမိဳက္ပူေလာင္သြားေအာင္ရိွဳ့ႏိုင္ခဲ့ျကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့ကိုင္စဲြထားတာက ကုိယ့္အသက္ဟာ ကုိယ့္ဓားလက္နက္၊ကုိယ့္အေသြးအသားဟာ ကိုယ့္ခံတပ္၊ ကုိယ့္မေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ကုိယ့္ေနရာ ထိုင္ခင္း၊ ကိုယ့္ ဆာေလာင္မႈဟာ မေျကာက္ရြံ့မွဳျဖစ္ျပီး ကုိယ့္ဘဝကေတ့ာ သူတို့အခ်ိန္မေရြးေသနတ္ေမာင္းျဖဳတ္ ခ်လိုက္လို့ရတဲ့ ေရွ့တည့္တည့္ကပစ္ကြင္းေပါ့့။

တကယ္လည္း ျပည္သူေတြရဲ့ဘဝက သူတို့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေျကာ္ၾကာေအာင္ ေပါက္ဓားနဲ့မျကာ ခဏ ပစ္ေပါက္ခဲ့တဲ့သစ္ေျခာက္ပင္အေသပါပဲ။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ ပခုကၠဴ၊ ပဲခူး အစခ်ီျပီး တႏိုင္ငံလံုး က ျပည္သူေတြဟာ ဒီေတာ္လွန္ေရးထဲ တိုင္ပင္စရာမလိုဘဲ ညီညြတ္စြာပါ၀င္ဆင္ႏဲႊခဲ့ျကတယ္။ 

 

ကြ်န္ေတာ္တို့ဟာ မႏၱေလး၊ မဟာေအာင္ေျမ၊ စိန္ပန္းရပ္ကြက္ထဲကေန ကမၻာျကီးျကားေအာင္ တိတ္ဆိတ္ လြန္းလွတဲ့ အသံနဲ့ေအာ္ဟစ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေတာ္ရာ၊ ေစ်းခ်ဳိ၊ ရွစ္ဆယ့္ေလးလမ္း၊ ဘုရားျကီး စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ပခံုးေပၚမွာ အိမ္ကအေမမသိေအာင္ သမိုင္းေပးတာဝန္ျကီးကိုထမ္းလို့။

လူျကီးေတြကျကည္ႏူးမႈနဲ့မ်က္ရည္ေတြဝဲလို့၊ လူငယ္ေတြက ရဲရင့္တတ္ျကြမႈနဲ့ လက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ဆုပ္လို့။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေနေရာင္နဲ့ကတၱရာရဲ့ေပ်ာ္က်ေနတဲ့အပူလိႈင္းျကားထဲကေန ျငိမ္းခ်မ္းေရး သစ္ပင္ကိုတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေျကြက်လႈပ္ခါေနေအာင္ ယိမ္းထိုးတြန္းခါႏိုင္ခဲ့ျကတယ္။ 

 

ကြ်န္ေတာ္တို့စတင္ထြက္ခြာမယ့္ေနရာရဲ့ေတာင္ေျမာက္လမ္းမေပၚမွာ လမ္းအစႏွစ္ဘက္ကေနျပီး လက္ နက္ကိုင္စစ္သားေတြဟာ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ့ရပ္ေနခဲ့ျကေပမယ့္ သူတို့ေရွ့ကေနပဲတၿမိဳ့လံုးအႏံွ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ ကုိယ့္အသက္ကိုအလံလိုလႊင့္ထူကာေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ျကတယ္။

ေရွ့ဆံုးကေနအလံကိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ သူငယ္ခ်င္းတို့ သူတို့ပစ္ခတ္လို့ ကုိယ္လဲက်ေသဆံုး သြားရင္ ကိုယ့္ကိုတြန္းလဲွျပီးအလံကိုယူသြားျက၊ ေအး… အလံေတ့ာ မလဲေစျကနဲ့“ တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေသြးေတြဟာပြက္ပြက္ဆူေနပါတယ္။ ဆာေလာင္ေနတဲ့ေျကာင္ဟာ အေမွာင္ကိုတဂ်စ္ဂ်စ္ ကုတ္ျခစ္လို့၊ လင္းယုန္ပ်ဳိဟာ ေပေပါင္းမ်ားစြာအျမင့္အထိ တဟုန္ထုိးပ်ံသန္းထိုးတတ္သြားလို့၊ ဲျမွား တန္းလန္းတဲ့ က်ားသစ္ေတာင္မွ ေတာျမိဳင္လည္ထဲ တဝုန္းဝုန္းေျပးလႊားလို့၊ အိမ္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ဆိုတဲ့ အိမ္ကမိဘေတြရဲ့ဖုန္းဆက္မွာျကားသံကိုပစ္ခ်ကာ ကြ်န္ေတာ္တို့လည္းေရွ့ဆက္လို့။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ့လမ္းရဲ့တဖက္တခ်က္ကေန ေသနတ္ေတြနဲ့ခ်ိန္ထားျက၊ ညညဆို ေကာင္းကင္ေပၚ ကေန ေထာက္လွမ္ေရးေလယာဥ္ေတြဟာေစာင့္ျကည့္ပ်ံသန္းကာ ေျခာက္လွန့္ျက၊ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာန ေတြကေနတဆင့္ ရန္ကုန္မွာ ပခုကၠဴမွာသံဃာေတာ္ေတြ အဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့သတင္းက ကြ်န္ေတာ္တို့ေရွ့က လမ္းေပၚမွာ ေသြးစက္ေတြအျဖစ္ ပ်စ္ခဲစြန္းထင္းလို့။ အခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေန့ျမင္ ညေပ်ာက္ျဖစ္ လို့။

လူငယ္ဆိုတာ ေခတ္ကိုဖြင့္တဲ့ေသာ့ပါ။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့နိမိတ္ပံုပါ။ ခုမွမေတာ္လွန္ရင္ ဘယ္ေတ့ာ ေတာ္လွန္မလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို့မွမေတာ္လွန္ရင္ ဘယ္သူေတာ္လွန္မလဲ။ 

 

ကြ်န္ေတာ္တို့ေနာက္မဆုတ္ခဲ့ျကတာ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္ ။

(၄)

ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ့သကၤန္းအေရာင္ကို ရည္ညႊန္းသံုးႏႈန္္းခဲ့ျကတာပါ။ ေမွာက္ထားတဲ့သပိတ္ထဲမွာ ဘာမွထည့္မရေတ့ာဘူးဆိုလို႔ ကုိယ္မလိုခ်င္တဲ့အရာကိုလည္းမထည့္ခ်င္ ေတ့ာလို့ သပိတ္ေတြကိုေမွာက္ထားခဲ့ျကတာပါ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျကီးတာေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း မ်ားလာတာေတြ၊ လူ့အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္ခံရမႈေတြ၊ လြတ္လပ္ခြင့္ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တာေတြ၊ပစၥဳပန္ဘဝရဲ့ လိုအပ္တာထက္ပိုမိုေသာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ၊ အနာဂတ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြအတြက္ တႏိုင္ငံလံုးရဲ့ ျပည္သူ အားလံုးရဲ့ကုိယ္စား သံဃာေတာ္ေတြဦးေဆာင္ျပီး ဒီသပိတ္ကိုေမွာက္ခဲ့၊ ဒီေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏဲႊ ခဲ့ျကတာပါ။

အခ်ိဳ့သံဃာေတာ္ေတြလည္း အဖမ္းခံျကရ၊ ေထာင္နန္းစံျကရ၊ လူဝတ္လဲျကရ၊ ေခြးလိုဝက္လို အႏိွပ္စက္ ခံျကရ၊ ျပည္ပထြက္ေျပးျကရ၊ ဘဝပ်က္ျကရ။

တခ်ဳိ႕လည္း ေသစာရင္းထဲလည္းမပါ ရွင္စာရင္းထဲလည္းမေတြ႔ရပါပဲ လူမသိသူမသိေပ်ာက္သြားျက။

ေပးခဲ့ျကရပါတယ္။ အသက္လည္းေပးရ ဘဝလည္းေပးရ၊ အေသြးအသားနဲ့ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား လည္း လိုအပ္သလိုထုတ္ေပးရ၊ လူ့အခြင့္အေရးနဲ့လြတ္လပ္မႈလည္းေပးရ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္လည္း ေပးရ၊ ေနေရာင္ျခည္ေနြးေႏြးနဲ့မနက္ခင္းေကာ္ဖီလည္း မေသာက္ဘဲနဲ့ေပးခဲ့ရ၊ ကိုယ္နမ္းမယ့္ ခ်စ္သူရဲ့ပါး ျပင္လည္းထိုးေပးခဲ့ရ၊ လေရာင္လိမ္းက်ံထားတဲ့ညဦးပိုင္းဂီတေတြလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပးခဲ့ရ။

ေနာက္ဆံုး အိပ္ေနခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးကို ဘယ္သူလာေခါက္က္ျပီး ငါ့ကိုဘယ္ကိုဆဲြေခၚသြားမလဲဆိုတဲ့ေျကာက္ရံြ့စိတ္ကိုေတာင္ ေပးခဲ့ရ။

တကယ္ေတ့ာ ေပးစရာမက်န္ေတ့ာတဲအထိ ေပးခဲ့ရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ဟာ တခုခုရဖို့ရဖို့အတြက္ ဘဝ မ်ားစြာ၊ ေန့ရက္မ်ားစြာ၊ မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာရင္းထားရတာဆိုလည္း ရင္းထားရတာ မ်ားျပားလြန္းေတ့ာ ရင္းေနတဲ့အနာကိုေတာင္ ဆက္ရင္းထားခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတ့ာ အဲဒီရင္းေနတဲ့အနာလည္း ေလာက္ တဖြားဖြားျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို့ဘဝေတြလည္း ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ့ဆိုေတ့ာ  ကမၻာေပၚရိွ ဘယ္ႏုိင္ငံ တကာလူသားေတြကမွ ေကာက္မျကည့္ခ်င္ျကေတ့ာဘူး။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာဆိုလို့ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အေျကာင္းကို ကေဖးဆိုင္ေတြမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ထိုင္ေျပာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကားေပၚနဲ့ရထားေတြေပၚမွာ ေျကာက္ရံြ့ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြအေၾကာင္း အလုပ္ခန္းနဲ့ရုံးခန္းေတြထဲက ေရွ့ ဆက္ေလွ်ာက္စရာလမ္းမရိွေတ့ာတဲ့ဘဝေတြအေျကာင္း၊ ဘဲြ႔ရလည္းပညာမတတ္ေတ့ာတဲ့ အိမ္ဦးခန္းက ဘဲြ႔လတ္မွတ္ေတြအေျကာင္း၊ တခုခုဆိုတုန္လႈပ္တတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ဘဝနဲ့ အဲဒီ့ တုန္လႈပ္စရာခုခုဆိုတာ ဟာလည္း ေနရာတကာမွာ အျမဲရိွေနတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ေန့စဥ္ဘဝအေျကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡတရား ေတြဟာ အေခါင္းနဲ့မဆန့္တဲ့အေလာင္းေတြလို ကြ်န္ေတာ္တို့ေန့စဥ္ဘဝထဲ ၾကပ္ညွပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္လို့ထင္ေနခဲ့ျကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို့ဟာ သနားစရာလည္းေကာင္းခဲ့၊ ဝမ္း နည္းဖုိ့လည္းေကာင္းခဲ့၊ ေလွ်ာက္စရာလမ္းေတြလည္းေပ်ာက္ခဲ့။

ေနာက္ဆံုးေတ့ာ ကြ်န္ေတာ္တို့ဟာ အျပံဳးအရယ္မရိွေတ့ာတဲ့ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲေတြလို ဝမ္းနည္းဖို့နဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို့ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့တဲ့စက္ရုပ္ေတြလို။

ေန့စဥ္ လမ္းမေတြေပၚမွာ ။

(၅)

ရန္ကုန္္ဆူးေလလမ္းမေပၚကေရႊဝါေရာင္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚက ဆုေတာင္းေမတၱာပို့သံေတြ၊ ပခုကၠဴျမိဳ့ လယ္ကဓာတ္တိုင္မွာ ႀကိုးနဲ့ခ်ည္ရိုက္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းရဲ့ေက်ာက္ေပၚက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ၊ မႏၱေလး ရွစ္ဆယ့္ေလးလမ္းေပၚက ေရႊဝါေရာင္ေတြ၊ ေထာင္ထဲကေရႊဝါေရာင္ေတြ၊ ဘဝပ်က္ခဲ့တဲ့ေရႊဝါေရာင္ေတြ၊ မိဘနဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြပါ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တဲ့ေရႊဝါေရာင္....

” ဒီည မင္းတို့ကိုဖမ္းျကေတ့ာမယ္ ေျပးျကေတ့ာ” ဆိုတဲ့ေရႊဝါေရာင္ေတြ၊ “ငါလဲက်ရင္ ငါ့ကိုထားခဲ့၊ ငါကိုင္ထားတဲ့အလံကိုလဲမက်ေအာင္ မင္းတို့ဆက္သယ္သြား” ဆိုတဲ့ ေရႊဝါေရာင္ေတြ။

ျပည္သူဆိုတာ အစိုးရေကာင္းရင္အမိန့္နာခံတတ္တဲ့သားသမီးေတြျဖစ္ျပီး အစိုးမေကာင္းရင္ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြ၊ခ်ီေဂြဗားရာေတြ၊ သခင္ဖုိးလွႀကီးေတြ၊ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ေတြ၊ မဟတၱမဂႏၵီေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေတြ၊ မဝင္းေမာ္ဦးေတြ။

ေရႊဝါေရာင္ဆိုတာ ေတာက္ပတည္ျငိမ္တဲ့အဝါရဲ့အေပၚမွာ ထပ္သုတ္လိမ္းထားတဲ့ေရႊအေရာင္၊ ေရႊဝါေရာင္ ဆိုတာ လူအခြင့္အေရးကုိအသက္နဲ့ေတာင္းခဲ့တဲ့ျပယုဂ္၊ ေရႊဝါေရာင္ဆိုတာ ဘဝေတြကိုေပးျပီး ရဖို့ခက္ခဲတဲ့ ဒီမုိကေရစီကိုေတာင္းယူခဲ့တဲ့အႏုပညာ။

တကယ္ေတ့ာ ေရႊဝါေရာင္ဆိုတာ အဝါေရာင္သန္းေနတဲ့ေရႊပုရပိုဒ္မွာေရးထိုးသင့္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့သံဃာ ေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ လူထုေတာ္လွန္ေရးပါ။

(၆)

၂၀၁၄ ခုႏွစ္ထဲမွာကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့  “ တိုက္ပဲြ“ ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ့ အထက္ပါစာသားေတြကိုအဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။ 

" တိုက္ပဲြ "

အသက္တေခ်ာင္းဟာ စကားလံုးတလံုး

စကားလံုးေတြကိုဆင့္ျပီး သမုိင္းကိုေရးသြားျက ။

ေရ့ာ ငါ့အသက္ကိုမင္းယူ

သရဖူကို ငါယူမယ္ ။  ။

ဒီကိစၥဟာ ၂၀၀၇ ကေနေရတြက္ေတ့ာ ၂၀၁၇ မွာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါျပီ။

 

ႏိုင္ငံေတြ၊ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ၊ လူတန္းစာေတြ၊ ေနရာနဲ့အခ်ိန္ေတြသာကဲြျပားသြားမယ္။ ျပည္သူဆိုတာ လိုအပ္ရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္ျပီး လိုအပ္ရင္ တိုက္ပဲြဝင္သူေတြပါ။ လိုအပ္ရင္မာလာလာေတြျဖစ္ျပီး လိုအပ္ရင္ေအဗရာဟင္လင္ကြန္းေတြပါ။ 

 

ဒီမိုကေရစီငွက္ပ်ဳိိဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့ ႏိုင္ငံကိုအေရာက္ ေနာက္က်ခဲ့တယ္ဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို့ (အားလံုး)ေရွ့မွာ စတင္ကာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပ်ံသန္းေနပါျပီ။

ခုေတ့ာ(အနည္းအက်ဥ္း)ဒီအေျကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို့မွာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျပာႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။

တကယ္ေတ့ာ ကြ်န္ေတာ့္တကုိယ္ေရဆႏၵအရဆိုရင္ ဉာဏ္ပညာနဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားကိုသာလွ်င္ ေျပာဆို ခ်င္ပါတယ္။ ။

 ေဆာင္းေဝ(နတ္ေမာက္)

 ျသဂတ္စ္၊၂၀၁၇

မွတ္ခ်က္။ ။ ယခုစာမူကို လစဥ္ထုတ္ မိုးမခမဂၢဇင္း ၊ စက္တင္ဘာ ၊ ၂၀၁၇ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သည္။

 

မိုးမခ

အယ္ဒီတာအဖြဲ႔