ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၉)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၁၉)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၃၊ ၂ဝ၁၈

ဘုန္းေတာ္ႀကီးဒလုိင္းလားမား အိႏၵိယျပည္ကိုေရာက္သြားၿပီဟူေသာ သတင္းက တိဗက္ျပည္သူေတြကို စိတ္သက္သာရာ ရေစပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလုိင္းလားမားသည္ တိဗက္ျပည္သူတို႔အတြက္ သက္ရွိဘုရားတဆူပင္ျဖစ္သည္။ အရာရာ အားလုံးကို ဆုံး႐ႈံးရမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ဒလုိင္းလားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို မဆုံး႐ႈံးေသးသေရြ႕ ဆုံး႐ႈံးသည္ဟု တိဗက္ျပည္ သူေတြက မခံယူ။ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလး ဒီကမၻာႀကီးထဲမွာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနျခင္းက တိဗက္ျပည္သူေတြကို အားသစ္ အင္သစ္ေတြ တိုးေစခဲ့ပါသည္။ အသက္ႏွင့္ခႏၶာ တည္ျမဲေနေသးသေရြ႕ လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးကို ဖူးျမင္ခြင့္ရဖို႔ အခြင့္ အေရးေတြ သူတို႔မွာ အျပည္အဝရွိေနေသးသည္။ ဘဝမွာ ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား မျဖစ္လုိ။ သို႔ေသာ္ တၾကိမ္တခါေလာက္ေတာ့ လားမား ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ဖူးျမင္ခြင့္ရခ်င္ၾကသည္မွာ တိဗက္လူမ်ိဳးတို႔၏ အျပင္းျပဆုံး ဆႏၵတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

တိဗက္ျပည္သည္ အရင္လုိလြတ္လပ္ေသာ တိဗက္တိုင္းျပည္တခု မဟုတ္ေတာ့။ အရင္လုိ တရားသံေတြ၊ ဂါထာမႏၱရား ရြတ္အံသံေတြ မၾကားရေတာ့။ ပုတီးစိပ္သံ၊ ေၾကးစည္သံတို႔ ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့ၾကေလၿပီ။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၊ ထင္းရႈးေတာ ႀကီးမ်ားကိုျဖတ္ၿပီး ဆီးႏွင္းတို႔ ထူထပ္သိပ္သည္းစြာ က်ေလ့ရွိေသာ တိဗက္ျပည္၊ ေရခဲေတာင္ႀကီး ေတြၾကားမွာ လားမားတို႔၏ သကၤန္းေရာင္ျဖင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည့္ တိဗက္ျပည္၊ ရိုးသားမႈ၊ စာနာမႈႏွင့္ ေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ ထုံမႊမ္းထားအပ္ေသာ တိဗက္ ျပည္သည္ အခုေတာ့ ေသဆုံးသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ “ကိုယ္ေနထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ့္တိုင္း ျပည္ဆုံး႐ႈံးသြားတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မိဘေတြ ေသဆုံးသြားတာနဲ႔ အတူူတူပဲေပါ့ဗ်ာ”ဟု တိဗက္အမ်ိဳးသားႀကီး ေလာ့ဆန္ညိမ္မက ဝမ္းနည္း စကားဆိုပါသည္။

တိဗက္ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားရဲ႕ အေျခအေနက တေန႔တျခားဆိုးရြား လာေလၿပီ။ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားလည္း သိပ္မရွိေတာ့။ လက္နက္အတြက္ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံမ်ားျဖစ္ သည့္ အိႏၵိယ၊ နီေပါႏွင့္ ဘူတန္တို႔ကို အားကိုးလုိ႔မရေတာ့။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ပီကင္းရဲ႕ ျငိဳျငင္မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တိဗက္ေျပာက္က်ားတပ္တခ်ိဳ႕ လက္နက္ ခ်လုိက္ၿပီဆိုေသာ သတင္း ေတြ ေန႔စဥ္လုိလုိ ၾကားေနရသည္။ သူတင္ကိုယ္တင္ ယွဥ္ျပိဳင္သည့္ေနရာမွာ အင္အားခ်င္းမွ်ဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း တိဗက္ တို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားၿပီျဖစ္သည္။ သူတိုု႔ရဲ႕ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ လက္နက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ေခတ္မီတ႐ုတ္ တပ္မေတာ္ႀကီးကို အဘယ္သို႔လွ်င္ တန္ျပန္ခုခံတိုက္ခို္က္နိုင္ပါအံ့နည္း။ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားက တရြာဝင္တရြာထြက္ တအိမ္ တက္ဆင္း စစ္ေဆးရွာေဖြၿပီး တိဗက္အမ်ိဳးသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမိဳ႕ေတာ္လာဆာကို သိမ္းပိုက္ ပီးေနာက္ ဇုန္ သုံးခုျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္တန္းမ်ား ေရခဲျပင္ႀကီးမ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ နယ္စပ္ေဒသမွာရွိသည့္ ထြက္ေပါက္မ်ားကိုပါ ပိတ္ဖို႔ ၾကိဳးပမ္းေနၾကေလၿပီ။ လမ္းမ်ားကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပိတ္ဆို႔ စစ္ေဆးၿပီး ညမထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္သည္။  သစ္ႏွင့္ သဘာဝတြင္းထြက္ပစၥည္းမ်ားကို ကားႀကီးကားငယ္မ်ားျဖင့္ ျပည္မႀကီးသို႔ သယ္ယူေနေလၿပီ။ ေဟာင္ေကာင္ႏွင့္ ထိုင္ဝမ္ေစ်း ကြက္တြင္ တိဗက္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားက ေနရာယူထားၿပီးျဖစ္သည္။

ဒလုိင္းလားမားကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ အိႏၵိယနိုင္ငံကို ေဘးကင္းစြာေရာက္ရွိသြားသည့္ တိုင္ တိဗက္ျပည္မွာ ပန္ခ်န္းလားမား ကိုယ္ေတာ္ေလး က်န္ေနခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရး ကာလသုံးလအတြင္းမွာ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေသာ တိဗက္ျပည္သူမ်ား အသက္ေပးခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ၊ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္မႈ ေတြရွိေနေသးသည္။ လက္နက္ခ်င္း၊ အင္အားခ်င္း မညီမွ်သည့္ ဒီတိုက္ပြဲကို ဆက္ၿပီး ဆင္ႏႊဲေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ တိဗက္ျပည္သူေတြ ဒီထက္ပိုၿပီး အထိနာဖို႔ပဲ ရွိပါသည္။ တိဗက္ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲ  ဆင္ႏႊဲျခင္းကို ရပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ ၁၉၅၉-ခု ဧၿပီလ ၃ဝ-ရက္ေန႔မွာ လက္ နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ပန္ခ်န္း လားမားကိုယ္ေတာ္ေလးက ေၾကညာလုိက္ပါသည္။ တိဗက္ေျပာက္က်ားစစ္ဆင္ေရးတို႔ အဆုံးသတ္သြားေလၿပီ။ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ စစ္ဆင္ေရးအတြင္းမွာ ရွစ္ ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေသာ တိဗက္ျပည္သူတို႔ အသက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရပါသည္။

စစ္သုံ႔ပန္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံရသူအမ်ားစုကို ရဲဘက္စခမ္းေတြဆီပို႔သည္။ ေက်ာက္ထုတ္စခမ္းေတြမွာ ေက်ာက္ထု ခိုင္းသည္။ လမ္းေဖာက္ သစ္ထုတ္ႏွင့္ မိုင္းတြင္း စသည့္ အလုပ္ၾကမ္းေတြရွိရာဆီကို ပို႔သည္။ ၾသဇာတိကၠမႀကီးမားလွသည့္ လားမားႀကီး မ်ားကို ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းလုိက္ၿပီး ဘုန္္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ပိတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၉-ခုႏွစ္ကေန ၁၉၆၁-ခုႏွစ္ထိ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းေပါင္း ေျခာက္ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးေက်ာင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သည္ဟုဆိုပါသည္။ တိဗက္ျပည္ ရဲ႕ ပထမဆုံးေက်ာင္းျဖစ္မွာ စမ္ေျမေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး လားမားငါးရာေက်ာ္ ေနထိုင္သီတင္းသုံး ေနသည့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး တတိုက္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ လားမာ ၃၆ ပါးမွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အမ်ားစုကလည္း ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ ရၿပီျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ စရာေကာင္းသည့္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အခုေတာ့ စိုးရိမ္ထိန္႔လန္႔မႈေတြႏွင့္ ေရာႁပြမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။ လုံျခဳံမႈကင္းမဲ့ၿပီး စိုးရိမ္မႈမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ေနရေသာဘဝသည္ တန္ဖိုးမဲ့ေသာ ဘဝတခုပင္ျဖစ္သည္။ တိဗက္ျပည္မွာက်င့္သုံးေနသည့္ တ႐ုတ္ေပၚလစီက သားေရဦးထုပ္စုိႏွင့္တူေနေၾကာင္း တိဗက္လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ ေရာက္ ရွိေနသည့္ တိဗက္အမ်ိဳးသားႀကီး ေလာ့ဆန္ညိမ္မက ေျပာပါသည္။ သံသယ၊ အေၾကာက္တရားႏွင့္ စိုးရိမ္ထိန္႔ လန္႔မႈတို႔ျဖင့္ ရွင္သန္ရေသာဘဝသည္ အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာဘဝမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း တိဗက္ျပည္သူတို႔က ပိုသိပါသည္။

ဒီဇင္ဘာျမဴႏွင္းေတြက တိဗက္ျပည္ကို မိိမိရရ လႊမ္းျခဳံထားၿပီျဖစ္သည္။ ဘယ္ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လုိက္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြက မပီဝိုးတဝါး။ ျမဴခုိး ေတြေဝေနၿပီး ဆီးႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ ေဆာင္းရာသီေအာက္မွာ တိဗက္ေတာင္ တန္းႀကီးေတြကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကေလၿပီ။  တိဗက္ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အိပ္လုိ႔ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္ၾကပါ့မလား က်ေနာ္တပ္ အပ္ေသခ်ာမသိ။ တိဗက္ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚကေန ျဖာက်လာသည့္ ဆီးႏွင္းခဲႀကီးေတြနဲ႔ တူသလား၊ မတူသလား က်ေနာ္မေဝခြဲတတ္ေတာ့။  ေတာအထပ္ထပ္ တာင္အစြယ္စြယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ တိုက္ခတ္လာသည့္ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေလႏုေအးက တိဗက္ျပည္သူေတြကို မေႏြးေစေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်ာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၈၊ ၂၊ ၂ဝ၁၈