ေမာင္ဥကၠလာ - ဖိတ္စာရလား - မဆိုင္သူ မကပ္နဲ႔

ေမာင္ဥကၠလာ - ဖိတ္စာရလား - မဆိုင္သူ မကပ္နဲ႔

(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၈

စာမေရးတာၾကာၿပီ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဓါတ္ဆီေစ်းႀကီးလို႔၊ ေဒၚလာေစ်းတက္လို႔မဟုတ္ အခ်ိန္မရိွလို႔ မေရးတာ၊ အထူးအားျဖင့္ “လူသတ္သမားေတြ လြတ္ေနတဲ့” ဒီမိုး ခေရဇီ (This rain is crazy - that's why it's causing flood everywhere) ျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းႏိုင္ငံႀကီးမွာ စိတ္ဆိုးလြယ္တဲ့ လူႀကီးေတြ စိတ္ခု၊ အထင္လြဲမယ့္စာမ်ဳိးေတြ ေရးရမွာ လက္တြန္႔ေနမိလို႔ပါ။ 

ဒီတခါ လူႀကီးေတြ စိတ္ဆိုးစိတ္ခုမယ့္စာမ်ဳိး မေရးဘူး။ ႀကိဳေျပာပါရေစ ... သက္တူရြယ္တူအတြက္ ေရးတာပါ။ စိတ္မဆိုးနဲ႔ လူအုပ္နဲ႔ ဝိုင္းမရိုက္နဲ႔။ မေက်နပ္ရင္ ဖြဘုတ္ကေန Live လႊင့္ၿပီး လူဒိုင္း လူဒိုင္းဆိုၿပီး ဆဲဆိုစိန္ေခၚပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေၾကာက္လို႔ တံု႔ျပန္မယ္မဟုတ္။

တမနက္လံုး လည္းကတံုးဝတ္လိုက္၊ ကခ်င္ပုဆိုးစြပ္လိုက္။ ေတာ္ၾကာေန ပင္နီတိုက္ပံုဝတ္လိုက္၊ ခ်ိတ္ပုဆိုးစြပ္လိုက္ မွန္ၾကည့္လိုက္ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဥကၠလာကို အခန္းေထာင့္မွာ စာက်က္သေယာင္ရိွတဲ့ ေျမးမေလးက “ဖိုးေလး အလွဳသြားမလို႔လား ”လို႔ တခ်က္ေမးလိုက္တယ္။ 

“အျခားတေနရာ သြားမလုိ႔” ေျပာေတာ့ .. 

“ ေၾသာ္ … သိၿပီ .. ဟို အရက္အရမ္းေသာက္ၿပီး ေတြ႔မေရွာင္ ႏုိင္ငံေရးလား … ေဝဖန္ေရးေတြ မျပတ္ေျပာတဲ့ ဖိုးေလးသူငယ္ခ်င္း ေနာက္တေယာက္ သြားျပန္ၿပီလား ...” လို႔ ေမးျပန္တယ္။

“ေကာင္မေလး … အရမ္းကာေရာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ” လို႔ ေဟာက္လိုက္ေတာ့ … 

”သိဘူးေလ … ဖိုးေလး ေဘာ္ေဘာ္ေတြက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ သြားေနၾကေတာ့ … အဲ့ဂလို ထင္တာေပါ့” လို႔ ျပန္တြတ္တယ္။

အင္း … သူေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာ … ခရီးၾကမ္းႀကီးကို အသက္မေသ ေက်ာ္လႊာျဖတ္သန္းၿပီး ဒီဘက္ေခတ္ေကာင္း ေရာက္ခါနီး၊ ကိုယ္လူဆိုသူေတြ ပလႅင္ထက္ေရာက္မွ အပစ္ပယ္ခံျဖစ္ကာ ရင္ကြဲႏွလံုုးခြဲခံ ေၾကမြသြားတဲ့ ေကာင္ေတြ မနည္းေတာ့ၿပီ။ ေျပးၾကည့္လိုက္ ကိုယ္နဲ႔ တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

ေျမးမနဲ႔ စကားေျပာဆိုရင္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းပံုပါ အနီေရာင္တီရွက္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္ဘီအနက္ကိုဝတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ … စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဝင္စားသလားမသိ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေျမးမက … 

“သိၿပီး … ဖိုးေလးက မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဘာအေရး ညာအေရး ဆႏၵသြားျပမလုိ႔ မဟုတ္လား။ ဖိုးေလးရယ္ … အသက္လည္း ႀကီးပါၿပီ … စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္မယ့္အစား ဘယ္သူဘယ္ဝါကပ္ၿပီး အသက္ခုႏွစ္ဆယ္၊ ရွစ္ဆယ္ေရာက္ရင္ အစိုးရမွာ လူႀကီးလုပ္ဖို႔ အားေမြးထားပါ။ ”

ဒီကေလးမ အံ့ဖြယ္သရဲ ဆီလိုအေပါက္ရွာ စကားတတ္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆီက ဒီလိုစကားမ်ဳိးေတြ သင္ယူလာလဲ မသိ။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေမးအေျပာကို သူနားလည္ေအာင္ ျပန္ေျပာမိတာက … 

“ဒီလို သမီးရဲ ႔ ဒီေန႔က ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၃၀) တုန္းက အဖိုးေလး မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းႀကီးေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ ေပ်ာ္ျမဴးေနတုန္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အႏုပ္စုတ္ကုပ္စုတ္ တပါတီ အာဏာရွင္ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရကို ဆႏၵေတြျပ တြန္းလွန္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ႔ကေတာ့ အရမ္းကာေရာ သူတုိ႔လုပ္လုိ႔ ဒီေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီး က်ရႈံး … အယ္ .. ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့လို႔ လက္ပတ္နီႀကီးေတြပတ္ၿပီး ဒီေန႔အထိ ေဟာေျပာေနတုန္း။ တခ်ဳိ ကလည္း အေျခာက္တုိက္ မာစီဒီး၊ ဖို႔ဒ္ကားႀကီးေတြ စီးရလို႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
ဆိုခဲ့သလို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတုိ႔အာဏာကို ထိပါးလာတဲ့ လူ၊ ဘုန္းႀကီး၊ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ ခေလးေခြးမေရွာင္ အစြယ္တေဖြးေဖြး ေကၽြးတဲ့လက္ ျပန္ကိုက္တတ္တဲ့ စစ္ဘီလူးေတြ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းလို႔ ရာေထာင္နဲ႔ခ်ီ ဆႏၵျပသူေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့တာ ဒီေန႔ဆို ႏွစ္သံုးဆယ္ ျပည့္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ အဲဒီေန႔မွာ ေသသြားတဲ့ လူေတြကို ေအာက္ေမ့ဂုဏ္ျပဳပြဲ အခမ္းအနား သြားမလို႔ ဘာဝတ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေရြးေနတာ။”

“အဲဒါ ဒီေန႔လား။ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္လူေတြ ဘယ္သူမွ မသိဘူးေနာ္။ သမီးတို႔ေက်ာင္းမွာလည္း အဆူအပူ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ကိုယ္လိုသူလို သမိုင္းဆို နားကန္းတလံုးမွ မသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာလည္း မၾကားမိ။ အရင္တုန္းကလည္း အဖိုးေလး မုန္႔ေကၽြးေျပာျပလို႔ သမီးတို႔ နည္းနည္းသိေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို သမီးတို႔ေက်ာင္းမွာ မသင္၊ မေျပာၾကတာလဲ … ”

“ အဖိုးေလးအထင္ အစိုးရက တဦးတေယာက္ကို ေၾကာက္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္ … အဲဒါေၾကာင့္ ဟို ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ပဲညႊန္႔ ေျပာင္းသြားတဲ့ သမီးတို႔ ပညာေရးကို အခုထိ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မျပင္ႏိုင္ေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ သမီးေလးတုိ႔နဲ႔ တမ်ဳိးသားလံုး ‘အ’ ေအာင္ သမိုင္းဆိုတာကို မသင္ေတာ့တာ။ သူတုိ႔အျမင္ ႏုိင္ငံသားေတြ မ်က္စိကန္း၊ ‘အ’ မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမွာလို႔ ထင္ေနၾကတာ …”

အဲ့ဂလို ေျမးမေလးကို ရွင္းျပသလိုလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေတြပါၿပီး လူႀကီးမႀကိဳက္တာေတြ ေျပာမိသြားတာပါ။ အဲဒါ ကေလးအျပစ္ က်ေနာ္မ်ဳိးအျပစ္ မဟုတ္ပါ။ သူကေလးေမးလို သိသလိုတတ္သလို ေျဖမိတာ။

“ဖိုးေလး ဒါေတြ ေလရွည္ေျပာေနရင္ ဖိုးေလးသြားရမယ့္ကိစၥ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖိုးေလး ဘယ္လိုဝတ္သင့္သလဲဆိုတာကို သမီး ေရြးေပးမယ္ … ဒီမွာၾကည့္ .. နာေရးတုိ႔၊ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အခမ္းအနား၊ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးဆိုရင္ အမည္းေရာင္ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုေတြ ဝတ္ရတယ္။ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္၊ ျဖဴျဖဴက်ားက်ားေတြ မဝတ္ရဘူး။ ဖိုးေလးကလဲ ႏိုင္ငံတကာ အခမ္းအနားေတြ မၾကည္ဖူးဘူးလား… အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္၊ ေနာက္လိုက္ ျပည္သူေတြ အမည္းေရာင္ဝတ္စံုေတြဝတ္ၿပီး က်ဆံုး၊ ေသဆံုးသြားသူေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကတာ။ ဘယ္သူမွ ပုဝါၿခံဳၿပီး၊ ျဖဴျဖဴေတာက္ေတာက္ေတြ၊ ေရႊတဲြလဲေငြတြဲလဲ၊ ပန္းေတြပန္ဆင္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျခြဖို႔ မသြားၾကဘူးေလ။”

စိတ္ထဲမွာ ဒီကေလးမေလး ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ေသးဘူး အကြပ္အထိန္းမဲ့ ေတာ္ေတာ္တက္ေနလိုက္တာလုိ႔ ႀကိတ္ခ်ီးက်ဴးမိကာ … 

“ကဲ ေကာင္းပါၿပီ မယ္မင္းႀကီးမ အႀကံျပဳ၊ ဆင္ျမန္းေပးတဲ့အတိုင္း သြားပါေတာ့မယ္။”

“အယ္ … ပန္းဆိုလို႔ အဖိုးေလး လမ္းထိပ္ေစ်းထဲက နွင္းဆီနီ… အနက္ေရာင္ရရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းေပါ့ … တပြင့္ေလာက္ ဝယ္သြားၿပီး ေအာက္ေမ့ဘြယ္အခမ္းအနား သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ တေလးတစားထားၿပီး ေသသြားသူေတြကို ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔လိုက္ေပါ့။”

ကိုယ့္ကိုယ္ ဆရာလုပ္ေနသူကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး … 

“အဲဒါေတြ လိုလို႔လား … ဟိုမွာ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ဆရာဆရာမႀကီးေတြက ပန္းျခင္းေတြ၊ ပန္းေခြေတြ ခ်ၾကမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ ႔ ဂုဏ္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာမွာကို နားေထာင္ရအံုးမွာ… ဖိုးေလး ယူသြားတဲ့ ပန္းေလး မ်က္ႏွာငယ္စရာ ျဖစ္ေနပါ့မယ္…”

“ဟာ ဖိုးေလးကလဲ … ျဖစ္သင့္တာက တက္ေရာက္လာသူေတြအားလံုး အနက္ေရာင္၊ အမည္းေရာင္ ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း၊ သစၥာပန္း စသျဖင့္ ပန္းတပြင့္ဆီကိုင္ၿပီး အားလံုးတူညီ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ဂါရဝျပဳ၊ အေလးျပဳ လုပ္ၾကႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းအႏွစ္သာရရိွတယ္။ ဖိုးေလးတို႔ … အခုလုပ္မယ့္ ရွစ္ေလးလံုးလား။ ရွစ္သံုးလံုးပြဲမွာဆို အဲဒီက်င္းပတဲ့ေနရာကို အားလံုးလက္တြဲ တန္းစီးၿပီး ရွစ္ပတ္ပတ္ၿပီးမွ ပန္းေတြ၊ ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြကို ခ်ၾကရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းမယ္လို႔ သမီး ေတြးၾကည့္ျမင္မိတယ္။”

အလုိေလ … ဒီကေလးမ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒါေတြ ေတြးေန၊ စဥ္းစားေနလဲမသိ … သူ႔အေဖ၊ အေမေတြ သိသြားရင္ က်ဳပ္ ပေယာဂေတြေၾကာင့္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ 

“သမီးေလး ေျပာတာေတြ အလြန္ ဗယ္ရီဂြတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္မယ့္ အခမ္းအနားက ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္သံုးဆယ္ျပည့္ ပြဲပါ။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ရွစ္သံုးလံုး ျဖစ္သြားရတာလဲ … ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ … ဟို ေရေဘးဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို မကယ္ႏုိင္၊ ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့ ဟို ဖဲခိုး (ဘုိသံနဲ႔ေျပာျခင္း) တိုင္း ဝံႀကီးလို ကြန္ျမဴနစ္ေတြ တစ္လံုးကို အေမွာင့္ ပေယာဂေတြနဲ႔ ယူသြားလို႔လား။”

“ဟုတ္ဘူးေလ .. ဖုိးေလးကလဲ .. ဖဲခိုးတိုင္းဝံႀကီးဆိုတာ ေမ်ာက္ဝံလား၊ ဝက္ဝံလား။ ကြန္ျမဴနစ္က … ဘယ္မွာ နစ္တာလဲ … တိုက္တန္နစ္ေတာ့ ၾကည့္ဖူးတယ္ … အို .. ဖိုးေလးတုိ႔ ဂ်န္နေရးရွင္းက အေတာ္ရႈပ္တာပဲ … ဒါေၾကာင့္လဲ သမီးတို႔ ေက်ာင္းမွာဆို ဘာေတြ သင္ေနမွန္း မသိဘူး။ ထားေတာ့ ဖိုးေလးေျပာတဲ့ ရွစ္ေလးလံုးက ဖိုးေလးတို႔ေခတ္တုန္းကေလ … အဲဒီမွာ ရွစ္ေလးလံုး … အခုဒီႏွစ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္တေယာက္ေပ်ာက္၊ သံုးလံုးပဲ ေတြ႔လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးက ဒီႏွစ္ကို ရွစ္သံုးလံုးလို႔ ေျပာတာ။ တေဘာင္အရၾကည့္ရင္ တစ္လံုးေလထဲက် ငါ ငုပ္လုိ႔ရဆိုၿပီး ဖိုးေလးေျပာတဲ့ ဟိုအခြင့္အေရးသမားေတြ ယူသြားသလား မသိဘူးေနာ္ … ေနာက္ဆိုရင္ ႏွစ္လံုး၊ တစ္လံုးပဲ က်န္ေတာ့မယ္။”

ဟာ … ဒီကေလးမေလး တကယ့္ကိုပဲ ေပါက္တီးေပါက္ရွာ ေျပာတတ္တယ္ …
ကဲ … အေမႊစိန္ေလး … ညည္းနဲ႔ ေလရွည္ေနလို႔ မၿပီဘူး … အခ်ိန္မွန္က်င္းပမယ့္ ပြဲအမီွ ေျပးလိုက္အံုးမယ္။ ေတာ္ၾကာေန ေနာက္က်လို႔ အေပါက္ဝက ျပန္လာေနရအံုးမယ္။

အဲ့ဂလို ေျမးမေလး ဆင္ျမန္းေပးလိုက္တဲ့ အထက္ေအာက္ အနက္ေရာင္ (Man in Black) စတိုင္နဲ႔ အေျပးအလႊာ ေရာက္ရိွသြားေတာ့ ေက်ာင္းဂိတ္ဝမွာ တလူလူလႊင့္ထူထားတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံမ်ား၊ အခမ္းအနားပြဲဆိုင္ဘုတ္ႀကီးတို႔ကို ေတြးျမင္ၿပီး ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္မိ။ ၿပီးေတာ့ အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၿပီး ေဘးဝဲယာတေလွ်ာက္ စိုက္ထူထားတဲ့ အနီေရာင္ ေဒါင္းအလံေတြကို ဦးညႊတ္အေလးျပဳၿပီး အခမ္းအနား က်င္းပရာ အပန္းေျဖရိပ္သာဆီ ေရာက္ရိွခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ အပန္းေျဖမွာ အလြမ္းေတြ ေဝရျပန္ေပါ့။
ေက်ာင္းဂိတ္ဝကေန ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္၊ အခမ္းအနားခန္းမထဲ ေရာက္ရိွေနၾကတဲ့ ေရာင္စံုဝတ္စံုဝတ္ျမန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားအုိႀကီးမ်ား၊ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်က္ႏွာသစ္မ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ၿပီး တရုန္းရုန္း ဟိုတိုးဒီေဝွ႔ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုေနၾကမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ (၃၀) အၾကာမွာ ဒီလူေတြ ဆံျဖဴသြားက်ဳိး အေတာ္အိုုစားသြားပါလားလုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳမိ။ 

ေျမးမေလး ျပင္ဆင္မႈနဲ႔ ကိုယ္က မည္းသည္းနက္ေမွာင္ေနေပမယ့္ အမ်ားစုက အထက္ျဖဴ၊ ေအာက္မည္းစိမ္းျပာ။ တခ်ဳိ ႔ေတြက လႊတ္ေတာ္ပြဲ တက္သလို ပင္နီေတြနဲ႔။ ဒီၾကားထဲ အထက္ေအာက္ျဖဴ မိက္ကပ္အေဖြးသား ခ်ယ္မႈန္းဝတ္ဆင္ထားတဲ့ အကယ္ဒမီပြဲ တက္လာတဲ့ မင္းသမီးလိုလို ဒီမုိမင္းသမီးေတြလည္း ေတြ႔ရ။ ေၾသာ္ … သူတုိ႔လည္းေလ ေလာကီသားမို႔ လွခ်င္ေပမည္။ 

အဲ့ဂလို အေတြးစုမ်ားနဲ႔ ကသုတ္ကရိုက္ ေနာက္က်မွာကို စိုးရိမ္လို႔ အေျပးအလႊာ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ (၃) ရက္ၾကာ ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံၿပီး (မည္သူမည္ဝါ မည္သို႔မည္ပံု ရရိွ၊ သံုးစြဲကုန္က်သလဲ မသိ) တၿခိမ့္ၿခိမ့္ က်င္းပခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ ပြဲႀကီးက (၁၀) နာရီေလာက္အထိ မစႏုိင္ေသး။ မီးကေလး တခ်က္ပိတ္လိုက္ပါ … ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာတဲ့လူလည္း မရိွ။

အေျခအေနက ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၃၀) တုန္းကလို တရုန္းရုန္း။ ဒါေပမဲ့ အခုအခါမွာေတာ့ ဖိတ္စာနဲ႔ ဖိတ္ၾကားထားသူမ်ား မေရာက္ေသးလို႔လား။ ဖိတ္စာမရဘဲ တက္ေရာက္လာသူေတြကို စီစစ္ဖို႔လား မသိ။ ဟိုတစု ဒီတစု … တသက္တာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ရထားသူေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ တြဲရိုိက္ၾက၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ေမးၾကေျပာၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ တခ်ိန္ကဆို ဓါတ္ပံုရိုက္သူက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ။ အခုေတာ့ လူတုိင္း … လူတိုင္း … ဖုန္းကင္မရာကိုယ္စီနဲ႔ အကုန္ရိုက္၊ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း တဝုန္းဝုန္း … ေခၽြးတဒီးဒီး ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ ကိုယ့္ရုပ္ႀကီးလည္း ဒီတဖ်တ္ဖ်တ္ေအာက္မွာ လြတ္မယ္မထင္… ေၾကာက္လိုက္တာ ဒူးေတြတုန္လို႔...

ဘာလို ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ ဒူးေတြတုန္၊ ရင္ေတြခုန္ေနတာလဲလို႔ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္က ဖိတ္စာမရဘဲ လာခဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္။ ဖြဘုတ္သတင္းေတြအရ ဒီ သမိုင္းဝင္ေန႔ႀကီးကို တက္ေရာက္ဖို႔ အခမ္းအနား က်င္းပေရးအဖြဲ႔ဝင္ေတြ တအိမ္တက္ တအိမ္ဆင္း၊ တရံုးဝင္ တရံုးထြက္ တေလးတစား ဖိတ္စာေတြ လိုက္ေပးေနေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီး အဲဒီရက္ေတြအတြင္း အိမ္ေရွ ႔တံခါးေတာင္မပိတ္၊ ဖုန္းေခၚသံ အက်ယ္ႀကီးထားၿပီး ေစာင့္ခဲ့ေမွ်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ စာမလာ အေၾကာင္းမၾကားနဲ႔ ေမာခဲ့ရ။ 

တခ်ဳိ ႔ေတြေတာ့ ဖိတ္စာေတြ ဝမ္းပန္းတသာ ရရိွလက္ခံၿပီး ေပၚမလာခဲ့ … ဘယ္လာႏိုင္မလဲ … ဒီပြဲက အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲ၊ အုိင္ဒိုလ္ေရြးပြဲမွာ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္ေတြ ဖိတ္စာမရလို႔ ေျမးမေလးေတာင္ မေျပာရဲ … ေတာ္ၾကာေန ဖိုးေလးကလဲ ဖိတ္စာမရဘဲသြားတယ္ … မရွက္ဘူးလားလို႔ ေျပာခံထိေနအံုးမွာ။

အဲ့ဂလိုနဲ႔ အၿမဲတမ္း ေနရာမယူတတ္၊ မရတတ္တဲ့ ေမာင္ဥကၠလာလည္း ဒီတပြဲေတာ့ ေနရာေကာင္းရေအာင္ အမ်ားစု ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ စကားေတြေပါေနခ်ိန္မွာ ေရွ ႔ဆံုးတန္းမွာ သြားေနရာယူ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေနာင္ဆို ေနရာယူတတ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္တဲ့ သေဘာေပါ့။ 

အဲ့ဂလို ေနရာယူၿပီး ျဖတ္သြားျဖတ္လာ၊ အနီးအနား ဓါတ္ပံုလာရိုက္သူေတြကို သိသလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၿပံဳးျပလိုက္၊ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္နဲ႔ ပူစပ္စပ္ေလထုထဲမွာ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ လက္ကမ္းစာရြက္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ၿပီး က်င္းပလုဆဲဆဲ အခမ္းအနားႀကီးကို မ်က္စိအသာမိွတ္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလိုက္တယ္။

ကြမ္းတရာညွက္ခန္႔မွာ … လက္ေမာင္းကို လာတို႔ထိၿပီး … လက္ပတ္စီးထားတဲ့တေယာက္က လာေျပာတယ္ … ဒီေနရာမွာ ထိုင္လို႔မရဘူး။ ဒီေရွ ႔ဘက္အတန္းေတြက ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ အထူးဧည့္သည္မ်ားအတြက္ … ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေရႊ ႔ေပးပါတဲ့။ 

ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ … အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးသလို ရုတ္တရက္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး … ေၾကာင္အန္အန္နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ဆိုကာ ေနာက္ႏွစ္တန္းကို ေရႊ ႔ထိုင္လိုက္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြ လာမလဲလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ခဏအၾကာ တိုင္းဝံႀကီးေတြ၊ အမတ္မင္းေတြ၊ သံတမန္ အျဖဴအဝါေတြ ေရာက္ရိွလာသလို၊ တသက္တာ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း မဂၤလာခမ္းမထဲ ဝင္လာတဲ့ သတိုးသား၊ သတိုးသမီးေတြလိုလို၊ အကယ္ဒမီပြဲ တက္လာတဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြလို အၿပံဳးကိုယ္စီ၊ လက္ေတြေဝွ႔ယမ္း ေရာက္ရိွလာၿပီး၊ တဦးနဲ႔တဦး ႏႈတ္ဆက္၊ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္၊ ဘီစီကြတ္ကဒ္ေတြ ေပးၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္းစည္းကားကား ျဖစ္သြားတယ္။
တဝုန္းဝုန္း တီးခတ္ေနတဲ့ ေတးဂီတေအာက္က ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက တခ်ဳိ ႔ေတြအတြက္ တကယ္ၾကည္ႏူးစရာ… 

အဲ့ဂလိုနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ရမွန္း မသိလို႔လား။ ဘယ္လိုပြဲ လုပ္မလဲဆိုတာ မသိလို႔လား။ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေျပာၾက ဆုိၾက ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆိုတာ မသိလို႔လား … လား … လားေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြက တဖြဲဖြဲ တိုးေဝွ႔ေရာက္လာၾကလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အထူးဧည့္သည္ေတာ္မ်ားေနရာမွာ ျပည့္လွ်ံသြားၿပီး ထိုင္ခံုေတြတိုး၊ ေနာက္တန္းကလူမ်ား ေနရာဖယ္ေပးရနဲ႔၊ အေရွ ႔ပိုင္းမွာလည္း ၿပံဳးခ်ဳိရႊင္ျပ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဝံႀကီး၊ ဝံေလး၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကိုလည္း အကုန္ျမင္၊ အကုန္ရိုက္ မီဒီယာအုပ္စုက မလြတ္တမ္း မွတ္တမ္းေတြ တင္မၿပီေသး။ 

အဲ့ဂလိုအခ်ိန္မွာ အခမ္းအနား ႀကီးၾကပ္သူတဦးရဲ ႔ အသံက ဖိတ္စာမပါလို႔ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ဥကၠလာ ရင္ကို စူးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာတယ္ ….

“စင္ျမင္နဲ႔ ေရွ ႔ဘက္တန္းေနရာေတြကို မဆိုင္သူေတြ မဝင္ပါနဲ႔ … အခမ္းအနား မၾကာမီ စတင္ပါေတာ့မည္”…

ဟိုက္ ... ရွာလပတ္ရည္ … ေတာ္ေသးတယ္ … ကိုယ္က အေစာႀကီးက ေရွ ႔ကေန ဖယ္ရွားခံလိုက္ရ … ေတာ္ၾကာေန … မဆိုင္သူေတြဆိုၿပီး အေရးယူခံေနရရင္ ဒုကၡ…

အဲဒီေနာက္ အခမ္းအနားစ၊ ေပးပို႔လာတဲ့ သဝဏ္လႊာေတြဖတ္ (ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပးနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနသူေတြကေတာ့ လူမလာ၊ စာမပို႔ မဆိုင္သလိုေနတာကို သတိထားမိ)၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ မိန္႔ခြန္းေျခြ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ရက္အတြင္း ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆြဲတြဲ Implementation ဘာမွန္းမသိမရိွတဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို တေမ့တေမာ ဖတ္ျပနဲ႔ ႏွစ္ (၃၀) အခမ္းအနားႀကီး ကေသာင္းကနင္း ၿပီသြားျပန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာ၊ ဘာေတြ ဆက္လုပ္ၾကမလဲ မသိ … 

ရင္ထဲက်န္ခဲ့တာကေတာ့ …

“မဆိုင္သူေတြ မဝင္နဲ႔ ..” “ဖိတ္စာနဲ႔ ၾကြခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့ အရာေတြ၊ အသံေတြ … ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားမိတာက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္တုန္းက အလႊာေပါင္းစံုလူထုႀကီး ဖိတ္စာရလို႔ လမ္းမေပၚတက္၊ စစ္ဘီလူးေတြကို ရင္ေကာ့ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသလား… မဆိုင္သလို ေနခဲ့လားေပါ့…

အျပန္လမ္းမွာ တေယာက္ထဲ ေငးေငးေမာေမာ အဓိပတိလမ္းအတိုင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ေျခရာမ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကည့္ရင္ ဒီေက်ာင္းတဝိုက္မွာ ေဒါင္းအလံေတြ (၃) ရက္ေလာက္ စိုက္ထူခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေဒါင္းေတြ၊ ရဟန္းရွင္၊ ျပည္သူေတြ အညတရေတြကိုလည္း ဖိတ္စာပို႔ၿပီး မင္းတို႔နဲ႔လည္း ဆိုင္ပါေသးတယ္ … ေရွ ႔တန္းနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚ တက္ခြင့္ရိွပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ …

အဲ့ဂလို ျဖစ္ခ်င္ျမင္ခ်င္ေပမယ့္ လူသတ္သမားေတြ လြတ္လပ္ေနတဲ့ ဒီမိုးခေရးဇီေခတ္ႀကီး နဲ႔ (၇၅) ရာခိုင္ႏႈန္း အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရထားသလိုလို ရိွေနတဲ့ ကတုန္ကယင္ အစိုးရႀကီးေအာက္က ဒီတိုင္းဌာေနႀကီးကို တိုင္းတပါးကေန ျပန္လာခြင့္ မရေသးတဲ့ ေဒါင္းအို၊ ေက်ာင္းသားအို၊ ဆရာအုိႀကီးေတြလည္း ရိွေနေသး။ စစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္ေတြလည္း က်န္ေနေသး။ အဲ … သူတို႔စရိတ္ သူတို႔စိတ္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့သူေတြကိုလည္း ဝဲလ္ကမ္း၊ ဟယ္လို လက္ကမ္းမႀကိဳဆိုေသး … အဖက္မလုပ္ေသး … အေျခအေနက မဆိုင္သူေတြ ေနာက္ဆုတ္ေနေပါ့။
ဘယ္ဂလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ … အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေမႊစိန္ေျမးမေလး ေမးျမန္းလာမယ့္ ဖိုးေလးတို႔ ရွစ္သံုးလံုးပြဲ ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ အေမးကို ေျပာျပဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္ေသး …

ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ဝိညာဥ္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းဘံုနန္းမွာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။