ခင္ေဇာ္မုိး ● ခရီးသြား အတၳဳပၸတၱိအစ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၊ ၂၀၁၈
အေဝးေျပးကားႀကီးေပၚမွ ကြၽန္မဆင္းလိုက္ခ်ိန္ ကားဝန္းႀကီးထဲတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ သြားလာကူးသန္းေနၾကသည္။ "ေၾသာ္.. ရန္ကုန္ ရန္ကုန္"ဟုလည္း စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လိုက္မ္ိသည္။ ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသြားတာက ေတာသားကိုရင္ႏွင့့့္မမမိုးဇာတ္လမ္းထဲက ကိုရင္ေျပာသည့္ "ရန္ကုန္ဆိုတာ တို႔ရြာဘုရားပြဲထက္စည္ကားပါလား" ဟူေသာ စကားကိုပင္။ စူးစမ္းၾကည့္ ေနမိခ်ိန္မွာပဲ လာႀကိဳသည့္ အစ္ကိုအစ္မေတြေရာက္လာသည္ႏွင့္ အေဝးေျပးကားဝန္းႀကီးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ေတာ့သည္။ ကြၽန္မတို႔အညာမွာ ည (၉) နာရီေလာက္ဆို တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ ေန႔ခင္းဘက္အလုပ္လုပ္ထားသည္မို႔ ေစာေစာစီးစီး အိပ္စက္ အနားယူၾကေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ လမ္းသလားေကာင္းဆဲအခ်ိန္ပါပဲ။ တဝူးဝူးတေဝါေဝါျမည္တြန္ေနသည့္ ကား၊ အင္ဂ်င္စက္သံေတြကို စကၠန္႔မလပ္ၾကားေနရသည္မွာ ကြၽန္မအတြက္္ ေမာပန္းသလိုခံစားရသည္။ ခရီးပန္းလာသည္မို႔ အေတြးနယ္ဆက္မခ်ဲ႕ႏိုင္ေတာ့။
"ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ေနာ္" လို႔ မွာလိုက္သည့္ အေမ့စကားက ၾကာၾကာေနမည္ဟုၾကံစည္ထားေသာ ကြၽန္မအေတြး ေတြကို ရစ္ပတ္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေနႏွင့္ အညာသူမို႔လားမသိ။ ရန္ကုန္က ကြၽန္မအတြက္ အသက္႐ွဴၾကပ္သလို ခံစားေနမိသည္။ ေပါလိုက္သည့္လူ၊ ၾကပ္လိုက္သည့္ကား။ တခ်ဳိ႕သူေတြအတြက္ ခက္လိုက္္သည့္ စီးပြား႐ွာမႈ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးက်ယ္ သေလာက္ ေနစရာ႐ွားေနေသာ လူတခ်ဳိ႕ကို ျမင္ကြင္းထဲမွာေတြ႔ရသည္။ အညာသူကြၽန္မအတြက္ ရက္သတၱပတ္ထိၾကာ ျမင့္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္ အသားမက်ခဲ့ေပ။ ဒီလိုႏွင့္ ရြာကအစ္ကိုအစ္မေတြကို အျမန္ဆံုး ဘုရားဖူးလိုက္ပို႔ခိုင္းခဲ့သည္။
ပထမဆံုး ေရႊတိဂံုဘုရားကို သြားဖူးေျမာ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္ဆိုတာ အညာသူကြၽန္မအတြက္ ျမင္ျမင္သမွ်က အဆန္းအျပားျဖစ္ေနသည္မွာ အမွန္။ ရန္ကုန္ကိုကမ႓ာကသိေနတာ မဆန္းပါလားဟု ေရႊတိဂုံ ဘုရားႀကီးကို အေဝးကေနဖူးေတြ႔လိုက္ ကတည္းက သိခဲ့ရသည္။ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းတြင္ အစာေကာက္ေနသည့္ ခိုအုပ္ႀကီးက တေနရာမွတေနရာသို႔ ပ်ံက်သြား လာေနသည္မွာ သစ္ရြက္ေႂကြေတြကို ေလမႈတ္သြားသလို လြင့္ခနဲ ဝဲခနဲ။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚထိ ေဇာင္းတန္းအတိုင္း ေျခလွ်င္ တက္ၾကသည္။ ရင္ထဲမွာလည္းၾကည္ႏူးလို႔ပါပဲ။ ျမင့္မားလြန္းေသာ သိဂုၤတၱရကုန္းကို နတ္တို္႔ဖန္ဆင္းခဲ့ေလသလား ထင္မိ သည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို ဥကၠလာပမင္းႀကီးက မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃) ခုႏွစ္မွာ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည္ဟု သိခဲ့ရ သည္။
တေေနရာအေရာက္မွာ ကားလမ္းျဖတ္ေဖာက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ အံ့ၾသေနမိတာတာအမွန္။ တႀကိမ္တါခါမ်ွ မဖူးေျမာ္ဖူး သည့္ ကြၽန္မအတြက္ ကမ႓ာ့အံ့ဖြယ္တခုပါပဲ။ ေစတီေတာ္ႀကီးကိုဖူးေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ယခင္က ဉာဏ္ေတာ္ (၄၄) ေတာင္႐ွိၿပီး ယခုဉာဏ္ေတာ္ (၃၂၆) ေပ႐ွိသည္။ လူႀကီးေတြေျပာစကားအရ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို လူတစ္ရစ္၊ နတ္တစ္ရစ္ တည္ ထားခဲ့သည္ဟု သိရေသးသည္။ ဘုရား ရင္ျပင္ထက္ေရာက္ေတာ့ ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳရျခင္းမွာ စိတ္ကို ေအးခ်မ္း လွေစသည္။ ထူးျခားသည့္ ခံစားမႈမ်ဳိးပင္။ ဘုရားရင္ျပင္ထက္မွာ လူေတြမ်ားျပားလွသည္မွာ ပုရြက္ဆိတ္အံု တုတ္နွင္႔ထိုးဆြထားသလို။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္က အံ့ဖြယ္လူစည္ကားရာအရပ္ပါပဲ။
အဲဒီေန႔က တေနကုန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕႐ွိ အထင္ကရတန္းခိုးႀကီးဘုရားေတြကို ဖူးေျမာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ထပ္ဆင့္ေတြးလိုက္မိသည္။ ရန္ကုန္သည္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာၿမိဳ႕။ ဒါေၾကာင့္ လူစည္ကား လြန္းေလသလားဟု ေတြးထင္မိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေရလယ္ ေက်ာက္တန္းဘုရားကို မဖူးေျမာ္ခဲ့ရေပ။ ကြၽန္မအေနနွင့္လည္း ဖူးေျမာ္ခဲ့ရသည့္ ဘုရားေစတီမ်ားႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ လူ႐ႈပ္ ကားၾကပ္လြန္းသည္ကတေၾကာင္း၊ ေနာက္ရက္သြားေရာက္မဖူးေျမာ္ခဲ့မိ။ ဒီေလာက္နွင္႔အိမ္ျပန္ဖို႔ ကြၽန္မအေနနွင့္စိတ္ကူးမ႐ွိေသး။ ခက္တာက ရန္ကုန္မွာလည္း မေပ်ာ္ေမြ႔။ ဒါနွင္႔ပဲ ျမစ္ႀကီးနားက အသိဆီ လွမ္းျပီးဖုန္းဆက္မိသည္။ အသိလို႔သာေျပာရသည္။ သူတို႔သမီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကသူေတြသာ။ လာခ်င္သည့္အေျကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႔စီစဥ္ေပးၾကသည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကြၽန္မအသက္က (၁၉) ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒါကပထမဆံုးခရီးျဖစ္ၿပီး တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သူတို႔အေနနွင္႔စိုးလည္းစိုးရိမ္ေနၾကရသည္။
ရန္ကုန္မွအသိေတြကလည္း ပထမဆံုးခရီးသြားဖူးစ႐ွိေသးသည္မို႔တစ္ေၾကာင္း၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာအေျခေနမေကာင္းသည္က တေၾကာင္း မသြားဖို႔တားျမစ္ၾကပါေသးသည္။ မေတာ္တဆ လမ္းခုလတ္မွာ အလြဲအေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုေသာ့အသိက သူတို႔ စိတ္ကို ပူပန္ေစခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ မသြားလိုေအာင္ "ျမစ္ႀကီးနားက ၿမိဳ႕ေျခာက္၊ ဘာမွမစည္ကားဘူး။ ဟိုေရာက္မွ ခရီးပန္းတာအဖတ္တင္ျပ္ီး ေနာင္တရေနမယ္" ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းမာလြန္းသည့္ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာက္ဆံုး သူတို႔လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ၾကသည္။ အစ္ကိုအစ္မေတြႏွင္႔အတူ ရန္ကုန္မွာအလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ရြာကရင္းႏွိီးသူေတြက ကြၽန္မ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အခ်ဳိရည္ဗူးေတြ၊ မုန္႔ေတြ လမ္းမွာစားဖို႔ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးၾကသည္။ တေယာက္တလက္ ေပးၾကသည္မွာ ျခင္းတလံုးႏွင့္ျပည့္သြား၏။ ဒါကလည္း ကြၽန္မတို႔အညာသူ အညာသားမ်ား၏ ဓေလ့တခုပင္။ ရင္ႏွီးခ်စ္ခင္သူေတြဆီအလည္သြားတယ္ ၊ အလည္လာၾကတယ္ဆိုရင္ အျပန္မွာလက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေပးေလ့႐ွိၾကသည္။ ၿမိဳ႕က အသိေတြ ရြာကိုအလည္လာတယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ယာထြက္သီးႏွံေတြ ေပးေလ့႐ွိသည္။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ အပထား ေပးၾကေလ့ပင္။
ေနာက္တေန႔ည (၉) နာရီအခ်ိန္တြင္ GI Group ကားႏွင့္ မႏၲေလးကိုဆင္းခဲ့သည္။ ကားေပၚမွ ယာဥ္မယ္မ်ားက ခရီး တဝက္ေလာက္အေရာက္တြင္ မုန္႔ျဖင့္ဧည့္ခံသည္။ ျမန္မာ့ခရီးသြား၀န္ေဆာင္မႈေတြ မဆိုးေပဘူးဟုေတြးမိရင္း၊ ယာဥ္မယ္ မိန္းကေလးလွလွ၊ မမမ်ားေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပတာေတာ့အမွန္။ မႏၲေလးဆိုတာလည္း ကြၽန္မအတြက္ ပထမဆံုးခရီးပင္။ မနက္ခင္း (၄) နာရီေလာက္တြင္ ကြၽဲဆည္ကန္သို႔ေရာက္သည္။ ဂိတ္ထဲမွာပဲ ေစာင့္ေနဟူေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္းဂိတ္ထဲမွပင္ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အဝတ္အစားအေရာင္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အေရာင္၊ ကြၽန္မပံုစံကိုလည္း ဖုန္း ဆက္ၿပီး ကားနံပါတ္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကအစ အတိအက်ခ်ိတ္ဆက္ျကရသည္။ အဲ့မွာဦးေလးႀကီးတေယာက္က ကားေပၚ႐ွိသမ်ွလူ ကုန္ၿပီဆိုမွ ဂိတ္ထဲသြားထိုင္ေနသည့္ ကြၽန္မကို လာေခၚသည္။ လာႀကိဳရင္ေျပာ သူတို႔ႏွင္႔ဖုန္းေျပာၿပီးမွ လိုက္ရမယ္မွာထား၍ ျမစ္ႀကီးနားကလူေတြဆီဖုန္းေခၚၿပီးေျပာခိုင္းသည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ကြၽန္မလည္းလိုက္သြားေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္ၾကရတာ အမွန္။ မိုးတဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ မနက္ခင္းမို႔ မႏၲေလး၏ အလွက မပီဝိုးတဝါး။ မႏၲေလးမွာေတာ့ ေလ်ွာက္မလည္ျဖစ္ခဲ့။ ကြၽန္မအေနနႇင္႔လည္း ျမစ္ႀကီးနားကိုပဲ သြားခ်င္ေနမိေတာ့ ရထားလက္မွတ္ရဖို႔ အေရးႀကီး ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကအိမ္ျပန္လမ္းႏွင့့္နီးေနေတာ့ အေမေခၚမွာလည္း စ္ိုးမိျခင္းပင္။ အေျခအေန ႐ႈပ္ေနခ်ိန္မို႔ ျမစ္ႀကီးနားရထားသည္ အရင္တရက္က မထြက္ဘူးအသံၾကားေတာ့ ကြၽန္မစိုးရိမ္ေနမီ တာအမွန္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ျမစ္ႀကီးနားတက္သည့္ ကားလမ္းေတြ လံုးဝမေကာင္းေသး။ဒီလိုႏွင့္ ေန႔လည္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ရထားလက္မွတ္သြားျဖတ္သည္။
ဘူတာအေပၚကိုတက္သည့္လမ္းျမင္ေတာ့ အခုမွ ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးေသာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ့္အထူးအဆန္းပါပဲ။ `ေတာ သားၿမိဳ႕ေရာက္ က်ီးကန္ေတာင္းေမွာက္´ဆိုသလို ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးခ်င္ၾကည့္ခ်င္စရာသာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ ရထားထြက္မည္ဟုေျပာသည္။ ပထမတြဲမွာ တခံုတည္းဘက္က ေနရာေရြးျဖတ္ခဲ့သည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ မႏၲေလးက အသိေတြက ၿမိဳ႕သစ္ဘက္မွာေနသည့္ အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္လိုက္ပို႔သည္။ ၿပီးေတာ့ အျပန္မွာ ေအာင္ေတာ္မူဘုရားကို ဝင္ေရာက္ဖူးေျမာ္ျကသည္။ ဘုရားဝန္းအတြင္းမွာလည္း စည္ကားလိုက္သည့္လူေတြ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ညအလွ၊ ညျမင္ကြင္းကို ပထမဆံုးျမင္ဖူးသူ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းသာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကြၽန္မႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ ရြာကေလးမွာေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ဳိးသည္ႏွင့္ မႈန္ျပျပမီးေရာင္ကေလးသာလင္း၍ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ျဖစ္သည္။
ညဘက္မႏၲေလးၿမိဳ႕သူ၊ၿမိဳ႕သားမ်ား အခုလိုဘုရားဖူးေလ့႐ွိတာသိရေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ႀကီးႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကို ေလးလည္းေလးစားမိတာအမွန္။ ဒီလိုျမင္ကြင္းသည္ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးပင္။ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ကလည္း အေႂကြေစ့ေတြ ေငြဖလားထဲကိုလွမ္းထည့္လို ထည့္က်။ လူငယ္၊ လူႀကီးေတြ တန္းစီၿပီး သနပ္ခါးေသြး ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ဘာအတြက္လဲလို႔ ကြၽန္မေမးမိသည္။ နံနက္ခင္းဘုရားမ်က္ႏွာသစ္ေတာ္အတြက္ ေသြးၾကျခင္းဟု ႐ွင္းျပၾကသည္။ ဘာရယ္မသိ။ ကြၽန္မေက်နပ္အားရစြာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မသနပ္ခါးေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ေသြးသည္။ ျမတ္စြာဘုရားတြက္ မ်က္ႏွစ္သစ္သနပ္ခါးရည္ေသြးရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ေနမိတာအမွန္။ ဘုရားမ်က္ႏွာ သစ္သနပ္ခါးမ်ား ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေသြးရသည္ကိုပင္ ၾကည္ႏူးမဆံုးမိ။ အနီးနားမွ လူငယ္ေတြကလည္း ရင္းႏွီးေဖာ္ ေရႊမႈ႐ွိၾကသည္။ မသိတာေတြေျပာျပၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည့္ မႏၲေလးပါလားဟု စိတ္မွေရရြတ္မိသည္။
အခ်ိန္တန္၍သာ ျပန္ခဲ့ရသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ၏အျပံဳးသည္ ရင္ထဲကိန္းဝပ္ပါလာသည္။ "မႏၲေလးေရ မင္းကိုငါခ်စ္တယ္"ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း မနက္ (၄) နာရီရထားႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ရထားႀကီးက ဒဏ္ရာ ရသည့္ေႁမြဆိုးတေကာင္ႏွယ္ လူးလဲေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ နံနက္ေစာေစာ ျမဴ ဆိုင္းျမဴေငြ႔ေတြၾကား ေဝဝါးက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့၏။
ခင္ေဇာ္မိုး
Comments