ထင္ေက်ာ္ (စက္မႈတကၠသိုလ္) ● ဘဝတာတိုတို အရသာခ်ဳိေစဖို႔

ထင္ေက်ာ္ (စက္မႈတကၠသိုလ္) ● ဘဝတာတိုတို အရသာခ်ဳိေစဖို႔
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၆၊  ၂၀၈

ဘဝဆိုတာ တိုတိုေလးတဲ့။ ဒါဆိုရင္  ဒီဘဝ တိုတိုေလးဟာ သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ဘဝ၊  ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ဘဝေတာ့ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါတမ်ိဳးရွိေလရဲ႕။  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ဘဝ ကို စိတ္ပ်က္ေနျခင္းပါ။  ဒီေရာဂါက ခ်က္ျခင္းမေသႏိုင္ေပမဲ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္လို တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ လံုးပါးပါးၿပီး နလံမထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ႏွိပ္စက္တတ္ပါတယ္။

ကိုယ့္မွာ ဉာဏ္ရည္ အစြမ္းအစလည္း ရွိပါရဲ႕၊  ထိုက္သင့္တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းလည္း ရွိတဲ့အျပင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝ တည္ ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့အေျခအေန အခ်က္အလက္မ်ားလည္း ျပည့္စံုပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီဉာဏ္ ဒီပညာနဲ႔ ဒီအေျခအေနေတြကို ကိုယ့္အတြက္ အသံုးျပဳဖို႔ ႏိႈးေဆာ္စုစည္းႏိုင္စြမ္း မရွိ။  focus မမိတဲ့၊ ခ်ိန္သားမကိုက္တဲ့ မွန္ဘီလူးလို ဘဝဟာ ဝိုးတိုးဝါးတားနဲ႔ မေရမရာ။  ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ၊  ပန္းတိုင္မရွိ၊  စြမ္းအားလည္း မရွိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဒီေရာဂါက ႐ိုး႐ိုး ဆရာဝန္သြားျပလို႔လဲမျဖစ္၊  စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္လဲမရ။  လူမႈဘဝေရာဂါလို႔ပဲ ကင္မြန္းတပ္ရမလားမသိ။  ဒီေရာဂါက သူမ်ားကုေပးလို႔မရ၊ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ကုမွ။

လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္လိုစိတ္ ကင္းမဲ့ေနၿပီဆိုရင္၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈ မရွိေတာ့ရင္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ ကင္းမဲ့ေနတဲ့လကၡဏာေတြ ျပေနၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ ဒီေရာဂါျဖစ္ေနၿပီမွတ္ေပါ့။

မျဖစ္မေန ကုဖို႔လိုၿပီ။  လ်စ္လ်ဳ႐ႈထားရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးၿပီး လူစဥ္မမွီ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

ကုခ်င္ရင္ေတာ့ ပထမဆံုး ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကို တိတိက်က် ခ်မွတ္။  ကိုယ့္ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။  မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီးကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ခ်ရင္ေတာ့ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္သလို အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားမွာပါဘဲ။

ၿပီးေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ တိုးတက္ႀကီးထြားလာေအာင္ မျပတ္လံႈ႕ေဆာ္ေပးေပါ့။

တကယ္တန္း ထက္ထက္သန္သန္လိုခ်င္စိတ္ မရွိဘဲနဲ႔ ပန္းတိုင္ခ်ထားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ လုပ္ရပ္ပါဘဲ။   ဒီေတာ့ လိုခ်င္ ဆႏၵထက္သန္ျပင္းျပလာေအာင္ ခဏခဏ လႈံ႕ေဆာ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။  ပန္းတိုင္ေရာက္ရင္ ခံစားရမဲ့ အက်ိဳးထူးေတြ၊  ခ်ီတက္ေနတုန္း အားရေက်နပ္စရာေတြ၊  အားတက္စရာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေမ်ွာ္မွန္း၊  ခံစား၊  ျမင္ေယာင္ ေပးရင္း မၾကာ မၾကာ auto suggestion လုပ္ေပးေပါ့။

နယ္ပယ္တခုခုမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ရင္ ႐ွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ထက္ သန္တဲ့ အလိုဆႏၵရွိဖို႔က အဓိကဆိုတာ ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။

ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရ ဆိုတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ဖို႔လိုပါတယ္။  ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးထားရင္ေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးေပါ့။ တန္ဖိုးဆိုတာ အလုပ္ကို ေျပာတာပါ။

အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိဘဲနဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ေမ်ွာ္ေနရင္ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ စိတ္ေမာရံုပဲ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္။

ေတြေဝေငးေမာ ေခ်ာင္ခို ေနလို႔မရ၊  က်ားကုတ္က်ားခဲလုပ္မွရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒီေတာ့ အလုပ္လုပ္ေပါ့။  ရလာတဲ့ အခြင့္အေရးမွန္သမွ် အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ေပါ့။ စြန္႔စားစရာရွိလည္း စြ႔န္႔စားလိုက္ေပါ့။

ၿပီးေတာ့ မတီးငါးက်ပ္ တီးငါးက်ပ္သမား အလုပ္မလုပ္တဲ့ သူေတြထက္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူမွာ အခက္အခဲ ပိုေတြ႔ရမွာ သဘာ ဝပါ။  ဒီေတာ့ ပန္းတိုင္ကို ခ်ီတက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းတေလ်ွာက္မွာ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ရမွာပါပဲ။  ႐ႈံးနိမ့္တာေတြ၊  ဆံုး႐ႈံးတာေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပါပဲ။

ဘယ္လိုအ႐ႈံုးနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ အေလွ်ာ့မေပးပါနဲ႔။  ဒါယာယီ ႐ႈံးနိမ့္တာပါ၊  တေန႔ ေသခ်ာေပါက္ကို ေအာင္ျမင္မွာဆိုတဲ့ စိတ္ဇြဲမ်ိဳး ထားေပါ့။  ဒီဇြဲမ်ိဳးနဲ႔ ေနာက္မဆုတ္စတမ္းႀကိဳးပမ္းရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးတေန႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာမွာပါ။

ကေလးဘဝ လမ္းေလ်ွာက္သင္ကာစတုန္းက တႀကီမ္တည္းနဲ႔ ေလ်ွာက္တတ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။  အႀကိမ္ႀကိမ္ လဲလိုက္ ကုႏ္ုး႐ုန္းထလိုက္နဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

စက္ဘီးစီးသင္တုန္းကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္လဲ နဖူးျပဲ ဒူးကြဲၿပီးမွ တတ္ခဲ့တာေလ။  ဒီေတာ့ ႐ႈံးနိမ့္တာမွန္သမွ် ယာယီလို႔ သေဘာထားၿပီး မေလွ်ာ့တဲ့ဇြဲနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေပါ့။

အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ ေအာင္စိတ္ရွိဖို႔ပါ။  ဒီကိစၥ ငါလုပ္ႏိုင္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားရင္ တကယ္လည္း လုပ္ႏိုင္မွာပါ။

"ယံုၾကည္စိတ္ ထက္သန္သူအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအရာသည္ မရွိ" တဲ့။

ကိုယ့္မွာ ဆင္ေျခအေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးရွိရင္လည္း ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။  မဟုတ္ရင္ေတာ့ အခက္အခဲေလး မေတြ႔လိုက္နဲ႔ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပး၊  အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားတတ္ပါတယ္။  ဆင္ေျခဆိုတာ တိက်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မရွိတဲ့သူေတြ၊  ထက္သန္တဲ့ ဆႏၵကင္းမဲ့သူေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ လကၡဏာဆိုးပါ။  ဒူးေထာက္ လက္ေျမႇာက္ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ အားေပးတိုက္တြန္းတတ္ပါတယ္။  ကိုယ့္အစြမ္းအစေတြ တိမ္ျမဳပ္သြားေစတတ္ပါတယ္။

အေျခအေနမေပးလို႔ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေပးေနမဲ့အစား ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေျခအေနကို လိုက္႐ွာ၊  ႐ွာမေတြ႔လည္း ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးယူေပါ့။  ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားတဲ့ဘဝကို တည္ေဆာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆင္ေျခကို ေဝးေဝးေ႐ွာင္ေပါ့။

အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္မေသးပါနဲ႔။  ကိုယ္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳေနတဲ့အလုပ္ကိုလည္း သိမ္ငယ္တဲ့ အလုပ္၊  အလကား အရာမဝင္တဲ့အလုပ္လို႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔။ ဒီလိုသာ သတ္မွတ္ရင္ေတာ့ ဒီအလုပ္လုပ္ေနသမ်ွ  တညည္း ညည္း တမႈိင္မိႈင္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္။

ဒီစိတ္အေနအထားေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရန္႐ွာေနတာ၊  ေအာက္ကို မက်က်ေအာင္ ဆြဲခ်ေနတာျဖစ္လို႔ မျပဳျပင္ႏိုင္ ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘဝ တေန႔တျခား နိမ့္က်သထက္ နိမ့္က်သြားမွာ အေသအခ်ာပါ။

တကယ္ေတာ့ သမၼာအာဇီဝအလုပ္မွန္ရင္ေတာ့ အထင္ေသးစရာမရွိပါဘူး။  ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တိုင္အထင္ေသးေနရင္ ေတာ့ အျခားသူေတြက အထင္ႀကီးႏိုင္စရာ အေၾကာင္းကိုမရွိေတာ့။  လက္ရွိအလုပ္ကို ဘယ္လိုမွအထင္မႀကီးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေတာ့လည္း စြန္႔လႊတ္ၿပီး ကိုယ္အထင္ႀကီးတဲ့အလုပ္ကို ေျပာင္းလုပ္ေတာ့ေပါ့။

ေလာကမွာ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မလြဲမေသြ ေတြ႔ရမွာပါပဲ။  အျပင္ကရန္ေတြ ရင္ဆိုင္ ေနရတဲ့ ၾကားထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ရန္႐ွာေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ေဝးသထက္ေဝးသြားမွာပါ။
ကိုယ္လည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝပန္းတိုင္ဆီ ခ်ီတက္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲ မ်ိဳးစံု ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာပါဘဲ။   ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ (RIT) ကေန BE (chemical)ဘြဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အမြဲဆံုးအခ်ိန္။  မြဲတဲ့ေနရာမွာ  ဖြတ္မင္းက အကို ေခၚရေလာက္တဲ့့ တိုင္းျပည္ရဲ့ ဖြတ္မင္းေနာင္ကာလမွာ ဘြဲ႔ရခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ဗ႐ုတ္ဗရက္လိႈင္းလံုးထဲ လူးကာ လြန္႔ကာနဲ႔ေပါ့။

စက္ရံုေတြမွာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ မလံုေလာက္ေပမဲ့ အသစ္လည္း မခန္႔ႏိုင္။  ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔က ယာယီလုပ္အားငွားရမ္းဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ရာထူးနဲ႔လုပ္ငန္းခြင္ စဝင္ရတာေပါ့။  မင္းဘူးဓာတ္ေငြ႕ရည္စက္ရံု (BLA) စီမံကိန္းမွာ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ အတူတူ။  ကိုယ္တို႔ကို ဂ်ပန္ေတြက အင္ဂ်င္နီယာငမြဲေတြမွန္းသိေတာ့ အဖိုးမတန္တဲ့ ေဘာလ္ပင္ေလးေပးလိုက္၊ gas မီးျခစ္ေလး  လၻက္ေျခာက္ ထုပ္ေလးေပးလိုက္နဲ႔ ကေလးေတြ ေခ်ာ့ခိုင္းသလိုမ်ိဳး ခိုင္းၾကတာ။  ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း ျပန္သြားေရာ ဒီအဖိုးမတန္တာေလးေတြပါ ေနာက္ကလိုက္သြားေတာ့ တာပါဘဲ။

ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းက်မွ အလုပ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြတဲ့၊  အခြင့္အေရးကိစၥဆိုရင္ တရားမဝင္ ငွါးရမ္းေတြတဲ့။  လုပ္အားေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ အရင္း႐ွင္ထက္ဆိုးတဲ့ ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္ႀကီးေပါ့။

ကိုယ္တို႔လည္း ၾကာၾကာဒဏ္မခံႏိုင္ပါဘူး။  ဒီေတာ့ ထြက္တယ္ မလုပ္ဘူးေပါ့။  ဆယ္တန္းေျဖမဲ့ ကေလးေတြကို က်ဳ႐ွင္ျပမယ္ ဘာျဖစ္ေသးလဲေပါ့။

ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္ေျပေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ မေကာင္း။  ဘာဘြဲ႔ရသလဲလို႔ အေမးခံရရင္၊  ဘြဲ႔ႀကီးႏွေမွ်ာစရာလို႔ အေျပာခံ ရရင္ မႀကိဳက္ခ်င္။  အလုပ္အကိုင္ေမးရင္လည္း မေျဖခ်င္။ အေဖ့ကိုလည္း အားနာမိပါရဲ႕။ ငါ့သားက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားလို႔ေျပာလိုက္ရရင္ အေမာကို ေျပသြားတာပဲတဲ့။  အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတာ့ ျဖစ္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လူျပင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ။

”သင္တုန္းကေတာ့ သင္လိုက္ရတဲ့ ပညာေတြ၊  ကမ႓ာကို အုပ္စိုးမေလာက္ထိေပ။ ကိုယ္ဘြဲ႔ရမွ...” ဆိုတဲ့ ထီးဆိုင္သီခ်င္း ၾကားရရင္ ရင္ထဲမွာက်ဥ္ကနဲ။

ေနာက္ေတာ့ ဒီလိုသာ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္အထင္ေသးေနလို႔ရွိရင္ ငါ့ဘဝ တံုးသြားလိမ့္မယ္။  တက္မရွိလည္း လက္နဲ႔ ခရီးေပါက္ေအာင္ ေလွာ္မွျဖစ္မယ္။  ဒီေတာ့ မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အားကိုး အေလးအျမတ္ထားတဲ့ ဆရာႀကီး ျဖစ္ ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ ခ်ရေတာ့တာေပါ့။ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔က စြန္႔ဦးတီထြင္ေတြေလ။  အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက မေကြးတိုင္းဆိုရင္ မေကြးၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာင္ ေဘာ္ဒါ ေက်ာင္းဆိုတာ မရွိေသး။  ဆယ္တန္းႏွစ္သစ္ေတြကို အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းကေနထြက္ၿပီး အျပင္ကေျဖဖို႔၊ ကိုယ့္ဆီကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား အပ္ႏွံဖို႔ ေဟာေျပာစည္းရံုးရတာ လြယ္တာမဟုတ္။  အခက္အခဲကမ်ိဳးစံု။  ဆိုင္ကယ္ တစီး၊  phamphlet တထပ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္က ရြာသိမ္ရြာမႊားေတာင္ မက်န္ေအာင္ စည္းရံုးေရးအႏွံ႔ဆင္း။  အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီးမားမား ေတြ႕ေတြ႕ ငါျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ အားေမြးရင္းေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈ အသီးအပြင့္ေလးေတြ ဖူးပြင့္လာၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို ေဘာ္ဒါၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ ဆိုၿပီး အနယ္နယ္ အရပ္၏ရပ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပညာရည္ႏို႔လာေသာက္စို႔ၾကတဲ့အခါ ရင္ထဲၾကည္ႏူးလို႔မဆံုး။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ဂုဏ္ ယူတတ္လာပါၿပီ။ လူျပင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘဝကိုလည္း ႏွစ္သက္ခံယူတတ္လာပါၿပီ။  since 1995 ဆိုေတာ့ အေအာင္ျမင္ ဆံုးလို႔မဆိုႏိုင္ေတာင္ သက္တမ္းအ႐ွည္ဆံုး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို ထိန္းသိမ္းတည္ေထာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ ယူလာတတ္ပါၿပီ။

ဒီလိုပါဘဲ၊  ဘဝမွာ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ အထင္အျမင္ အယူအဆေတြ၊  က်င့္ၾကံေနထိုင္ပံု ေတြကို ျပန္စိစစ္ၿပီး ျပဳျပင္စရာေတြ႔ရင္ ျပဳျပင္ေပါ့။

ကိုယ့္ကို ေအာက္ဆြဲခ်မဲ့ အေတြးအျမင္ေတြ အက်င့္အၾကံေတြကို ျပဳျပင္၊  တိက်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ခ်၊  ထက္သန္တက္ႂကြတဲ့ စိတ္ဆႏၵကိုေမြး၊  ၾကံဳလာတဲ့ အခက္အခဲတိုင္းကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရမွာ မလြဲဧကန္ပါ။

ထင္ေက်ာ္ (စက္မႈတကၠသိုလ္)