ကိုခင္လြန္းေရ….ေအာင့္လုံးေတြကိုေဖာက္ခြဲေတာ့မယ္
….
နားေထာင္ (၂)
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း
ကိုခင္လြန္းေရ ….
က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ စာေရးၿပီး အသက္ေမြးလို႔ရတဲ့သူကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္လို႔ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ စာေရးဆာအမ်ားစုဟာ ဘဝကိုေရာင္းခ်ၿပီး ကိုယ္ေမြးျမဴထားတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းအတြက္
ေပးဆပ္ေနရ တဲ့သူေတြပါ။ အရပ္သားေဒါက္တာနည္ဝင္းက စာေရးဆရာၾကည္ေဇာ္ဝင္းရွင္သန္ဖို႔ ေနာက္ကြယ္ကေန
ေပးဆပ္ေနရတယ္ မဟုတ္လား။
အႏုပညာသမားတေယာက္မွာ ဘဝအေမာေတြ သိပ္မ်ားေနရင္ အႏုပညာပစၥည္းေကာင္းေတြကို
ေရရွည္ မဖန္တီးႏို္င္ပါဘူး။ ဘဝက သိပ္ဆင္းရဲလြန္းေနရင္ ဆင္းရဲတဲ့ ဘဝအေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ
ေရးမိေပ လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ဘဝသရုပ္ေဖာ္(သရုပ္မွန္စာေပ) ေတြေရးေနေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝႀကီး
ေရရွည္ဆင္းရဲ ေနမွာကိုေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ စား ဝတ္ ေနေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုံးပန္းေနရရင္လည္း
စာေကာင္းေတြ မထြက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေပမီေဒါက္မီစာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ စာေရး ဆရာတေယာက္ရဲ႕ဘဝက
အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပေနရမယ္ေလ။
ေဝဖန္ေရးဆရာတေယာက္က က်ေနာ့္ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တအုပ္ကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္
ေဝဖန္ဖူးတယ္။
ဆရာဝန္တေယာက္က အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မရွိတာကို ၿငီးခ်င္းလုပ္ၿပီး ေရးစရာလားတဲ့။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္ ထက္နိမ့္က်ၿပီး အဆင္မေျပတဲ့ဘဝေတြကိုမွ အားမနာဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေလ။
လူတိုင္းက အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္နဲ႔ေနခ်င္တာ
အျပစ္လားကိုခင္လြန္းရာ။ အဲဒီေဝဖန္ေရးဆရာက ငတ္တာျပတ္တာေရးမွ သရုပ္မွန္စာေပ ထင္ပုံရတယ္။
က်ေနာ္မႏၱေလးသားမဟုတ္တာ ကိုခင္လြန္းလည္းသိသားပဲ။ က်ေနာ္စာေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔မႏၲေလးမွာဆက္လက္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုရင္
က်ေနာ့္မိသားစုအတြက္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ရွိမွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ေန႔စဥ္ေဆးခန္းဝင္ေငြ
တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဘယ္လုိုုလုပ္ အိမ္ဝယ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုး(ေဒါက္တာဝင္းျမင့္ထြန္း) ေျပာသလို လူနာရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေအာက္တန္းက်က် က်ေနာ္
ဓားျပမတိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာဝန္ဟာ မုဆိုးမဟုတ္သလို လူနာဟာ လည္း သားေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္က ေဆးခန္းထက္ စာေပကို စိတ္ဝင္စားေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ နာမည္ရစ စာေရးဆရာတို႔ထုံးစံ အတုိင္း
၁၉၈၈ ကေန ၁၉၉၁ ႏွစ္အကုန္အထိ စာေတြပဲလွိမ့္ေရး ေနမိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကာလေတြမွာ ရန္ကုန္
မႏၱေလးက စာေရးဆရာေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္ႀကီးေပါ့။ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕အေပ်ာ္ဆုံအခ်ိန္ေတြလို႔ေျပာလည္းရပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို စက္ဘီး ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္စီး ရွိေနတတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘတေယာက္က
ဝိုင္းက်ဴရွင္ေပးတယ္ထင္ၿပီး သူ႔သား ကေလး (၆) တန္းကို က်ဴရွင္အပ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လာေမးတာေတာင္ ႀကဳံဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္ငွားေနတဲ့အိမ္က မႏၱေလးဘူတာႀကီးနဲ႔ အနီးေလးဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ကစာေရးဆရာေတြအတြက္ ေတာ့
တည္းအိမ္၊ စားအိမ္ေပါ့။ က်ေနာ္မရွိလည္း က်ေနာ့္အိမ္ ထမင္းစားခန္ းမွာသူတို႔ခ်င္း ဝို္င္းဖြဲ႔စိုေျပ ေနၾကတာမ်ဳိးေတြေတာင္ရွိဖူးပါရဲ႕။
အဲ့ဒီကာလေတြတုန္းက က်ေနာ့္အိမ္ကိုမၾကာခဏ အလည္လာတတ္ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းစုထား (ေဒါက္တာထားထား)
က က်ေနာ့္ကိုယ္စား ဧည့္ခံေပးေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စာသမားေတြနဲ႔ေနေနရရင္ ထမင္းေမ့၊
ဟင္းေမ့ရုံသာမက ကိုယ့္ဘဝကို ေတာင္ ေမ့တယ္။
က်ေနာ့္အျဖစ္ကလည္း ကာတြန္းကိုကံခၽြန္ရဲ႕ကာတြန္းတကြက္လိုျဖစ္ေနတယ္။
ၿမိဳ႕နယ္စိုက္ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာက
ေက်းလက္စပါးဂိုေဒါင္ကို စစ္ေဆးဖုိ႔ ကြင္းဆင္းလာတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္စိုက္ ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာက
သူ႔ကိုလာႀကိဳတဲ့ ေက်းလက္စိုက္ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာကိုေမးသတဲ့့။
ဒီလယ္ကြင္းေတြကိုေက်ာ္ရင္ စပါးဂိုေဒါင္ေတြဆီကိုေရာက္ၿပီလားတဲ့။ ေက်း/ဂ်ာက
အခုဂိုေဒါင္ေတြထဲ ေရာက္ေနပါၿပီတဲ့။ က်ေနာ္လည္း ၿမိဳ႕/ဂ်ာလို အခု ဂိုေဒါင္ထဲ ေရာက္လု႔ိ
ေရာက္မွန္းမသိသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာေမာင္သာရ မႏၱေလးေရာက္လာရင္ က်ေနာ္နဲ႔တေနကုန္အတူသြား၊
အတူလာျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္အေလး စားရဆုံးး ဆရာေမာင္သာရနဲ႔အတူလို အျမဲေနထိုင္ခြင့္ရျခင္းဟာလည္း
က်ေနာ့္အတြက္ ေတာ့ မဂၤလာတပါးေပါ့ကိုခင္လြန္း။ က်ေနာ္စာေရးဆရာျဖစ္လာတာလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ေပါ့။
ဆရာေမာင္သာရသာမရွိရင္ …. ၾကည္ေဇာ္ဝင္းဆိုတာျဖစ္လာမယ္ေတာင္မထင္ဘူး။ ဆရာ့စာေပ ေက်းဇူးေတြက
က်ေနာ့္အေပၚမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
စာေပနယ္မွာ က်ေနာ္ေျခကၽြံလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္မိသားစုရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ပူလာတယ္။
က်ေနာ္စာေပနယ္မွာ တသက္လုံးေပ်ာ္ေမြ႔မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ မိသားစုရဲ႕ေနာင္ေနေရး၊ ထုိင္ေရးအတြက္
စိတ္ေအးရမွျဖစ္မယ္။ ဘယ္မလဲေနစရာအိမ္ေလးတလုံး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ႀကီး တင္ေမာင္ျမင့္
က်ေနာ့္ အိမ္ကို ေပါက္ခ်လာတယ္။
ကခ်င္ႀကီးလို႔သာအမ်ားကေခၚေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ျမင့္က
ရွမ္း-ဗမာပါ။ သူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက (၈၈) အေရးအခင္းေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းဘဝက အလုပ္ျဖဳတ္ခံထားရသူ။
အရပ္သားဘဝနဲ႔ သူတို႔ေဒသထုံးစံအတိုင္း ေက်ာက္သမားတပိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။
က်ေနာ့္အိမ္ငွားေနရတာကိုၾကည့္ၿပီး
ခင္ဗ်ား စာသမားေယာင္ေယာင္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားမိသားစုေနာင္ေရး အတြက္ ဖားကန္႔ကိုအလုပ္သြားလုပ္၊
က်ေနာ္လိုက္ပုိ႔မယ္လု္ိ႔ေျပာလာတယ္။ ေရဆာတုန္း ေရတြင္းထဲက် တယ္ဆိုပါေတာ့။ မိသားစုမွာတင္ေနတဲ့အေႂကြးေတြကလည္း
လည္ပင္းမေရာက္ေပမယ့္ ရင္ေခါင္းဆိုက္ ေနၿပီ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္လုိလုပ္အေႂကြးတင္တာလဲလို႔
ကိုခင္လြန္းသိခ်င္မွာေပါ့။
ေစ်းခ်ဳိမွာ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးသမီးဖြင့္ထားတဲ့ေဆးဆိုင္က က်ေနာ့္မွာအရင္းအႏွီးမရွိေတာ့
ေငြတိုးယူရတာေပါ့ ဗ်ာ။ အတိုးက သိပ္မ်ားလွတယ္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အလြတ္ကို ၁၀၀ မွ ၆ က်ပ္ကိုး။
အတိုးကိုလည္း လစဥ္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ အရင္းေပၚအတိုးဆင့့္ၿပီး မ်ားမ်ားလာတာေပါ့။ ဒီအေႂကြးေတြကိုဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ဆိုရင္
က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားၿပီး အလုပ္လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။
အဲဒီအခ်ိ္န္တုန္းက ဖားကန္႔ဆိုတာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေဟာင္ေကာင္ဆိုၿပီး သိပ္နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္။
က်ေနာ္တုိ႔အညာသူအညာသားေတြအတြက္ ဖားကန္႔မွာေငြတြင္းႀကီးရွိေနတယ္လုိ႔ထင္ေနၾကတာဗ်။
ဖားကန္႔မွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့အမ်ားစုက အဆင္ေျပၿပီး ျပန္လာၾကတာက မ်ားတာကိုး။ အဆင္မေျပလို႔သာ
ဖားကန္႔သြားရမွာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ က်ေနာ္မသြာခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့မိသားစု ကိုခြဲၿပီး
အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ႔ တနယ္တေက်းကို ဘယ္မွမသြားဖူးဘူးဗ်။ မိသားစုကိုထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တေယာက္ ထဲသြားရမွာ။
အဲဒီတုန္းက သမီးႀကီးမႏြယ္နည္ဝင္းက (၅)တန္း ေက်ာင္းသူေလးပဲ ရွိေသး တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
မိသားစုကိုခြဲခြာသြားႏိုင္မွာလဲ။
က်ေနာ္က မေကြးတိုင္းသားျဖစ္ေပမယ့္ အခုအသက္အရြယ္ထိေအာင္ မေကြးကိုမေရာက္ဖူးဘူး။
ခုေလာက္ဆို အိမ္ကိုခင္လြန္းတဲ့က်ေနာ့္ကို ကိုခင္လြန္းခံမွန္းလို႔ ရေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ
အိမ္ကခြဲရမွာ ကို ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္ႏို္င္မွာလဲဗ်ာ။ ဘဝက ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
က်ေနာ္မေရာက္ဖူးတဲ့ကခ်င္ျပည္နယ္ကို အစမ္းသြားၾကည့္တဲ့အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔မိတ္ေဆြႀကီး
ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္ (ဦးဇင္ေဝ) ရွိတဲ့ျမစ္ႀကီးနားေကာလိပ္ကို အရင္သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မိတ္ဆက္ဆိုပါေတာ့။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၁ ခုေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ေမာင္ေဇာင္းက က်ေနာ့္ကိုေတြ႔လို႔ေပ်ာ္ေနေပမယ့္
က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဝါက်အျပည့္န႔ဲ။ အဲဒီေအာက္တိုဘာလထဲမွာ တစ္လထဲ …. က်ေနာ့္ဝတၳဳတို
သုံးပုဒ္ပါတာကိုလည္း မွတ္မိတ္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့စာေပေလာကကိုခြဲရမွာ ဘယ္ေလာက္ခက္ မယ္မွန္း
ကိုခင္လြန္း မွန္းဆ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဖားကန္႔ကိုမသြားမျဖစ္သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္သာရက မွာရွာတယ္။
ကိုနည္ဝင္း ဖားကန္႔မွာ သုံးႏွစ္ပဲအလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာပါ။ သုံးႏွစ္ထက္ပိုမေနပါနဲ႔။
ဟုိမွာ ဖတ္ဖို႔ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ ထည့္ယူသြားပါတဲ့။
ညေနတိုင္းလိုလိုဆုံေနၾက မႏၱေလးစာေပအသိုင္းအဝိုင္းကလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့။
ဖားကန္႔မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ ေဆးခန္းငွားခေပးဖုိ႔နဲ႔ ေဆးေတြဝယ္သြားဖို႔ က်ေနာ္စီးေနက်
က်ေနာ္ရဲ႕စီးေတာ္ျမင္း ေရႊအိုေရာင္ ဆုိင္ကယ္ေလးကိုေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္လုိက္တယ္။
က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားမယ့္အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းႀကီး ဆိုေတာ့ ဖားကန္႔မွာေအးရင္ဝတ္ဖို႔ အေႏြးထည္
ေတြကို (၁၉)လမ္း ေညာင္ပင္ေစ်းက ေလေဘးထည္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေတြ ဝယ္သြားလိုက္တယ္။
အမွတ္မမွားရင္ ၁၉၉၂ ခု ႏိုဝင္ဘာ (၁၃) ရက္ ညေန (၆)နာရီ ျမစ္ႀကီးနားရထားနဲ႔
ကိုတင္ေမာင္ျမင့္ရွိရာ ဟိုပင္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္၊ ကိုဆန္းေက်ာ္ ေမာင္(ဆူးငွက္)၊
ညိဳညိဳတင္လွတို႔ ဘူတာ ကိုလုိက္ပို႔ၾကတယ္။။ ဇနီးနဲ႔သမီးက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႔ လိုက္ပို႔ၾကတာကိုေတာ့
ထည့္ေျပာဖို႔ မလုိ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။
ညိဳညိဳတင္လွက ကိုၾကည္ေဇာ္ဝင္း ဟုိမွာဖတ္ဖို႔ိဆိုၿပီး ဆရာဒဂုန္ တာရာရဲ႕စာအုပ္တအုပ္ကို လက္ေဆာင္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ရထားျပတင္းေပါက္ကေနတန္းလန္းက်ေနတဲ့က်ေနာ့္လက္ကို သမီးေလး မႏြယ္နည္က ခုန္ခုန္ၿပီး
သူ႔လက္ ကေလးနဲ႔လွမ္းလွမ္း ဆြဲရွာတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့သူေတြအားလုံးကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုးရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေၾကာ္ျငာစာသားေလးကိုလည္း ၾကားေယာာင္မိေနရဲ႕။
“ျဖစ္ခြင့္တခုကိုရခ်င္ရင္ ျဖစ္ခြင့္တခုကိုစြန္႔လႊတ္”
“ခ်စ္ခြင့္တခုကိုရခ်င္ရင္ ခ်စ္ခြင့္တခုကို စြန္႔လႊတ္”တဲ့။
လြမ္းစရာေတြထက္ ေမာစရာေတြေပါ့ ကိုခင္လြန္းေရ…။ ။
Comments