ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ - အပုိင္း (၂၀)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၈
ငွက္မ်ိဳးစိပ္မ်ားတြင္ ၾကိဳးၾကာျဖဴသည္ ေျမာက္အရပ္မွာေမြးေသာ ငွက္တမ်ိဳးပင္ျဖစ္လင့္ ကစား အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ေတာင္အရပ္တြင္ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းေလ့ရွိသည့္ ငွက္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သတၱ၀ါတိုင္းက ကိုယ့္ရဲ႕ေမြးရပ္ဇာတိကို ခုံမင္တတ္ၾကေသာ္လည္း သူက ေမြးရပ္ေျမမွာ မေပ်ာ္ေသာငွက္တဲ့ေလ။ နာမည္ၾကီး တိဗက္ရိုးရာ ေက်းလက္ ေတးသီခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။
၁၉၅၉-ခုႏွစ္ ဧျပီလထဲတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားႏွင့္အဖြဲ႔ နိုင္ငံေရးခုိလႈံဖို႔ အိႏၵိယနိုင္ငံထဲေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း အိႏၵိယအစိုးရအဖြဲ႔အားလုံးကို အသိေပးပါသည္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေနရူးကိုယ္တိုင္က အေလးဂရုျပဳအပ္ေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မို႔ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ေတြအားလုံးကလည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးေရာက္လာျခင္းကို လိုလုိလားလား ၾကိဳဆိုၾကပါ သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး အိႏၵိယႏွင့္တရုတ္ ႏွစ္နိုင္ငံၾကားမွာ အဖုအထစ္ေတြ မျဖစ္ေစလုိ။ တိဗက္အေရးႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔ ၁၉၅၀-ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကစျပီး ပီကင္းက အိႏၵိယကို တေလွ်ာက္လုံး ဖိအားေပးခဲ့ေလသည္။ ၁၉၅၄-ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယႏွင့္တရုတ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ သေဘာတူညီခ်က္ငါးရပ္ကို လက္မွတ္ေရးထုိးခ့ဲၾကဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းကတည္းက အိႏၵိယမွာ ေရာက္ရွိေနၾကျပီျဖစ္တဲ့ တိဗက္ဒုကၡသည္ေတြကို တိဗက္ျပန္ပို႔ဖို႔ အိႏၵိယအစိုးရကို တိုက္တြန္းခဲ့ေသးသည္။ ယခု ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလုိင္းလားမားကို နိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေပးလုိက္ျပီဆိုေသာအခါ သည္သတင္းစကားက တရုတ္ျပည္မၾကီးကို မီးပုံယမ္းက်ဆိုသလုိ ေဒါသအမ်က္ထြက္ေစပါေတာ့သည္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို လက္ခံလုိက္ျခင္းျဖင့္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ျငိဳျငင္မႈေတြ အလုိမက်မႈ ေတြရွိလာမွာကို ၀န္ၾကီးေနရူးက သိျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း တြယ္ရာမဲ့ေနသည့္ ဘုန္း ေတာ္ၾကီးကို သူဥေပကၡာမျပဳရက္ေတာ့။ အတြယ္အတာမဲ့ဘ၀ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ လ်စ္လ်ဴရႈပစ္သည္အထိေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားေတြ မာေရ ေၾကာရည္ မရွိလွ။ တဖက္မွာလည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးအေပၚမွာထားသည့္ သူ႔ယုံၾကည္မႈက ထုထည္ၾကီးမားလြန္းလွသည္။ နိုင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ႏွစ္ပတ္သက္၍ စိုးရိ္မ္မႈေတြ ရွိေသာ္ျငားလည္း တိဗက္ျပည္သူေတြအေပၚ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားသည့္ အကူအညီေတြ သူတတ္နိုင္သေလာက္ေပးသြားဖို႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေနရူးက စိတ္ဆုံးျဖတ္ ထားျပီးျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္လည္း အိႏၵိယကိုေရာက္လာသည့္ တိဗက္ျပည္သူမ်ား ၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို သူက ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ့ပါသည္။ သူ႔တိုင္းျပည္ထဲေရာက္ လာသည့္ သူ႔ဧည့္သည္ကို သူကအေကာင္းဆုံးဧည့္ခံျပဳစုခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူဧည့္သည္ ေတြ ဘာမွ မျငိဳျငင္ေစရ။ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမား စိတ္ကြက္ သြားမွာကိုပင္ သူကစိုးရိမ္ေနသူျဖစ္သည္။
အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း၏အဓိပၸါယ္ကို ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေနရူးက က်နေသခ်ာစြာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုျပ လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ပုိင္းဆိုရာအရပဲျဖစ္ျဖစ္ အားငယ္ေနသူ၊ အားနည္းေနသူ၊ တြယ္ရာမဲ့ ခုိကိုးရာမဲ့ေနသူတို႔အေပၚ အနိုင္က်င့္ျပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္တတ္ျခင္းသည္ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းတို႔ မလုပ္အပ္ မျပဳအပ္ ေသာ ေစာင့္စည္းရမည့္က်င့္၀တ္တခုပင္ျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားအေပၚ အိႏၵိယက သူေစာင့္ထိန္းရမည့္ သူ႔က်င့္၀တ္ကို အတတ္နိုင္ဆုံးေစာင့္စည္းခဲ့ပါသည္။ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေပၚ အခြင့္အေရးမယူခဲ့။ က်င့္၀တ္သိကၡာ၊ သဘာ၀ သယံဇာတႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားအေပၚ အမ်ားက လက္ညွိဳးထိုး ေမးေငါ့ရ ေလာက္ေအာင္အထိ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ယူခဲ့ျခင္း မရွိ။
ဘုန္္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမား အိႏၵိယေျမကို ေျခစခ်ကတည္းက လုိအပ္ခ်က္သည့္ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အထည္ႏွင့္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ဒါကိုတာ ေလယာဥ္ႏွင့္ DC-10 ေလယာဥ္မ်ားျဖင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ကို အိႏၵိယျပည္သူမ်ားကလည္း ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလုိင္းလားမား အိႏၵိယေရာက္ျပီးေနာက္ သုံးရက္အၾကာမွာပဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီး သီတင္း သုံးေနထိုင္ရာျဖစ္သည့္ ဥတၱရာခမ္ျပည္နယ္ထဲက မဇူရီျမိဳ႕ကေလးဆီသို႔ အိႏၵိယ၀န္ၾကီး ခ်ဳပ္ေနရူးကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံ အားေပးစကား ဆိုခဲ့ပါသည္။
လာဆာအဓိကရုဏ္းျဖစ္ျပီးေနာက္ တိဗက္ေဒသတြင္ ဖမ္းဆီခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြရွိလာ ေသာအခါ တိဗက္ျပည္ကိုစြန္႔၍ အိမ္နီးခ်င္း နီေပါ၊ ဘူတန္ႏွင့္ အိႏၵိယနိုင္ငံမ်ားဆီသို႔ ထြက္ေျပးလာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ဂၽြန္လ ၂၀-ရက္ေန႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားက တိဗက္ႏွင့္ တရုတ္ျပည္ၾကားမွာ ထားခဲ့သည့္ ကတိက ၀တ္မ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္ေနမႈႏွင့္ သူ႔တုိင္းျပည္၊ သူ႔လူမ်ိဳး၊ ဘာသာတရားႏွင့္ တိဗက္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို တရုတ္ျပည္မၾကီးက ၀င္ေရာက္ဖ်က္ဆီးေနမႈကို တားဆီး ဟန္႔တား ေပးဖို႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာတရားရုံးအဖြဲ႔ကို ပန္ၾကားလုိက္ေလသည္။ ကနဦးစုံစမ္း စစ္ေဆး ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားအရ တိဗက္ျပည္သည္ လြတ္လပ္ေသာ တိုင္းျပည္ တခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူမ်ိဳး ဘာသာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို အေၾကာင္းမဲ့ဖ်က္ဆီးဖို႔ ၾကိဳးစား ခံေနရေၾကာင္းႏွင့္ တိဗက္ျပည္တြင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳး ေဖာက္မႈ မ်ားရွိေနေၾကာင္း တရားရုံးက ထြက္ဆုိပါသည္။
၁၉၅၉-ခု စက္တင္ဘာလကုန္တြင္က်င္းပသည့္ ကုလသမဂၢအစည္းအေ၀းတြင္ အိုက္ယာလန္ႏွင့္ မေလးရွားတို႔က တိဗက္အေရးကို ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အဆိုတင္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း တကယ္မေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾက။ တရုတ္နိုင္ငံက ကုလသမဂၢမွာ ဗီတုိအာဏာရ သည့္ အဖြဲ႔၀င္နိုင္ငံမဟုတ္သည့္တိုင္ ကြန္ျမဳနစ္စနစ္က်င့္သုံးသည့္ ရုရွားက ဗီတို အာဏာရထားျပီးျဖစ္သည္။ ( ၁၉၇၁-ခုက်မွ တရုတ္နိုင္ငံက ကုလသမဂၢလုံျခံေရး ေကာင္စီတြင္ ဗီတိုအာဏာရသည့္ တို္င္းျပည္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ) ၁၉၆၅-ခုႏွစ္တၾကိမ္ တိဗက္အေရးကို ကုလသမဂၢမွာ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေတာင္းဆို လုိက္ျပန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလသမဂၢက တိဗက္အေရးသည္ စိုးရိမ္စရာအေန အထားျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၀မ္းနည္းရပါသည္ဆိုတာေလာက္ပဲ စကားဆိုပါသည္။ တကယ္လက္ေတြ႔က်က် ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့။ မ်က္ႏွာၾကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါတတ္ၾက သည့္လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုမွာ တိဗက္ျပည္သူတို႔က အမိမဲ့သား ေရနည္းငါးပမာ။ ေၾကြလြင့္ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးေလးေတာ့ ျပန္ရခ်င္ေနေသးသည္မွာ တိဗက္ျပည္သူတို႔၏ အိပ္မက္အပိုင္းအစတခုပင္ျဖစ္ပါလိမ့္ မည္။
၁၉၅၉-ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ပိုင္းတြင္ တိဗက္ျပည္ကို စြန္႔ခြါထြက္ေျပးၾကသည့္ လူဦးေရက တေန႔တျခားတိုးလာျပီျဖစ္သည္။ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ တိဗက္ျပည္သူတို႔ အမိေျမကို စြန္႔ခြါသြားၾကေလျပီ။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းေတြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္မွာ လုံျခဳံ ေဘးကင္းသည့္ေနရာေလးတခုေတာ့ ရွိတန္ေကာင္းပါရဲ႕ဟူေသာအေတြးက သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရွင္သန္ေစပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမား သက္ရွိထင္ရွားရွိ ေနေသးသေရြ႕ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေသးသည္။ လူသားတဦး၏ စိုးရိ္မ္ေသာကမႈသည္ တိဗက္ျပည္ကေန သူတို႔ျဖတ္ေက်ာ္ရမည့္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ သည့္ ေတာင္စြယ္ေတာင္ထိပ္တို႔ထက္ ပို၍ျမင့္မားေနပါေသးသည္။ နွင္းေတာၾကီးမ်ား ေရခဲေတာင္ၾကီးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ဆုိသည္မွာ လူတိုင္းအတြက္ လြယ္ကူလွသည္ ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တခါတရံ လူေပါင္းရွစ္ရာေက်ာ္ ကိုးရာနီးပါးရွိသည့္ နယ္စပ္ျဖတ္ ေက်ာ္အဖြဲ႔သည္ အိႏၵိယသို႔ေရာက္ေသာအခါ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူက တစ္ရာပင္ ေကာင္းေကာင္း မျပည့္တတ္ေတာ့။ ေသဆုံးသြားၾကသူအမ်ားစုက အထူးသျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
လမ္းမွာ ခရီးပမ္းျပီး အသက္ေသဆုံးသြားသူေတြရွိသလုိ အစားအစာျပတ္လပ္ ေသာေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားသူေတြလည္း ရွိပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တရုတ္နယ္ျခား ေစာင့္စစ္တပ္က ဖမ္းဆီးလုိ႔ တိဗက္ျပည္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသူေတြလည္း ရွိသည္။ တိဗက္ကေနထြက္လာသည့္ လားမားေျခာက္သိန္းေက်ာ္ထဲမွာ ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ပဲ အိႏၵိယနိုင္ငံကိုေရာက္သည္ဟု စစ္တမ္းမ်ားကဆိုပါသည္။ တကိုင္းပဲက်န္က်န္ ႏွစ္ကိုင္းပဲက်န္က်န္ တစ္ပင္လုံးေသသြားတာထက္စာလွ်င္ေတာ့ ရွင္သန္ခြင့္ရေနျခင္းက ျမတ္ေသးသည္ဟု တိဗက္တို႔က ယုံၾကည္ထားသည္။
ေရခဲေတာင္ေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ တိဗက္တို႔အဖို႔ အိႏၵိယကို ေရာက္ခါစ မွာ အစားအစာ၊ ရာသီဥတုတို႔ႏွင့္ သဟဇာတသိပ္မျဖစ္။ ရာသီဥတုက ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔လြန္းေနသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကေတာ့ တိဗက္ေတြအတြက္ ဘူတန္ႏွင့္ နီေပါနယ္စပ္တို႔တြင္ စခန္းႏွစ္ခု ခ်ထားေပးျပီး ေရာက္လာသည့္တိဗက္မ်ားကို အစားအစာ၊ အ၀တ္အထည္၊ ေဆး၀ါးႏွင့္ အျခားလုိအပ္ေသာအသုံးအေဆာင္မ်ားကို အေကာင္းဆုံး ျဖည့္ဆီးေပးပါသည္။ သည္ဒုကၡသည္စခန္းၾကီးေတြရွိရာဆီကို တိဗက္ ဒုကၡသည္ေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာေနၾကျပီျဖစ္သည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ျခင္းရဲ႕ အျခားတဖက္မွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည့္ စာနာမႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႔ရွိပါသည္။
အေနၾကာလာေသာအခါ အိႏၵိယအစိုးရရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ထိုင္စားေနရတဲ့ဘ၀ကို တိဗက္တို႔က ျငီးေငြ႔လာျပီျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ထိုင္စားေနရတဲ့ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္လာသည္။ တိဗက္ေတြ အလုပ္လုပ္ခ်င္သည္။ သူတို႔ႏွင့္သင့္ေလ်ာ္မည့္ အလုပ္ကေလးေတြကို လုပ္ခ်င္ေနၾကသည္။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ေျခတေလွ်ာက္တြင္ အိႏၵိယအစိုးရရဲ႕ တံတားေဆာက္၊ လမ္းေဖာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ ကိုင္ၾကေလသည္။ ပူျပင္းလွသည့္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းအလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ား၊ လားမားမ်ားႏွင့္ တိဗက္သီလရွင္ကေလးမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေသာအခါ ဘုန္္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါေတာ့ သည္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကရသည့္ တိဗက္တို႔ရဲ႕ဘ၀က ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလြန္းလွသည္။ သည္လုိခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ိဳးကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရပ္တည္နိုင္ဖို႔ ေတာင္ေပၚသားတိဗက္တို႔ရဲ႕ကိုယ္ခံအားက ႏုနယ္လြန္းလွသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားလာေရာက္လည္ပတ္ေသာအခါ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေျခအေနအမွန္ကို လက္ေတြ႔သိျမင္သြားျပီျဖစ္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက သူ႔ျပည္သူ ေတြကို စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔၊ အခုအခ်ိန္မွာ တိဗက္ျပည္ဟာ အေမွာင္ထဲမွာက် ေရာက္ေနေပမယ့္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ တိဗက္ျပည္ဟာ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္သာျဖစ္ ေၾကာင္းႏွင့္ ဘာသာတရားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားၾကဖို႔ အထူးမွာၾကားခဲ့ပါသည္။
လမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္ အလုပ္ေတြက တိဗက္ေတြအတြက္ ပင္ပန္းလြန္းသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအေနနဲ႔ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ သင့္ေလ်ာ္မည့္အလုပ္ေတြကို ဖန္တီး ေပးခ်င္သည္။ ေကာ္ေဇာစက္ရုံႏွင့္ အျခားစက္ရုံအလုပ္ရုံေတြမွာ တိဗက္ေတြကို အလုပ္ေတြ ဖန္တီးေပးပါသည္။ အထူး၀မ္းသာစရာေကာင္းသည္မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေနရူးက ဓရံဆာလာဆိုေသာအရပ္ကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို သီးသန္႔ေနရာအျဖစ္ေပးလွဴမည့္ သတင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဓရံဆာလာဆိုသည္မွာ နယူးေဒလီျမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ရဲ႕ အထက္နားမွာရွိသည့္ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးျဖစ္သည္။ သည္ျမိဳ႕ ကေလးကို ျဗိတိသွ်အစိုးရက ၁၈၆၀-ခုႏွစ္က ေႏြရာသီအပန္းေျဖစခမ္းအျဖစ္ စတင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းအပါအ၀င္ ဘန္ဂလုိ မ်ားကို တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဒလုိင္းလားမားသည္ ေရခဲေတာင္ၾကီး မ်ားႏွင့္ သဘာ၀သစ္ေတာၾကီးမ်ားတည္ရွိရာ ဓရံဆာလာေတာင္ေပၚျမိဳ႕ ကေလးသို႔ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္ ဧျပီလထဲတြင္ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၉၊ ၈၊ ၂၀၁၈
Comments